Εφημερίδες 20 Αυγούστου 2016

Οι σημερινές εφημερίδες:

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: "Τα λεφτά μένουν στα στρώματα"

ΕΘΝΟΣ: "Φορο-κυνηγητό στα γκρίζα ενοίκια"

ΑΓΟΡΑ: "Λουκέτο" 30 ημερών για φοροδιαφυγή

ΚΟNTRA NEWS: "Ερχεται αρμαγεδδών στην Ευρώπη"

ΣΤΟ ΚΑΡΦΙ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ: "Κλείνουν μέτωπα ανοίγουν πληγές"

ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ: " Δώστε πίσω τα "κομμένα"

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: "3 βαρίδια στο ισοζύγιο"

ΕΠΕΝΔΥΣΗ: " Τριπλό μπλόκο για τα Ι.Χ μέσα στον Σεπτέμβριο"

ΚΕΦΑΛΑΙΟ: "Μετέωρες οι τράπεζες "παγωμένη" η αγορά"

ΗΜΕΡΗΣΙΑ:" Εφιάλτης ο "κόφτης"

Η ΑΥΓΗ: "10+1 Μηνύματα ανάκαμψης"

Γιατί δε θα γιορτάσω τη Γαλλική Επανάσταση

Ένας από τους τακτικούς μου αναγνώστες παραπονιέται ότι παρά το ότι αναφέρθηκα στις εθνικές εορτές του Καναδά και των ΗΠΑ το προηγούμενο βράδυ, δεν έκανα την ίδια τιμή και στη Γαλλία για την δική της εθνική εορτή.

Θαυμάζω τη Γαλλία σαν χώρα, και μακάρι οι Γάλλοι να είναι ευτυχισμένοι. Απλά το βρίσκω λίγο δύσκολο να γιορτάσω τη Γαλλική Επανάσταση. Ας παραθέσουμε τη Μάργκαρετ Θάτσερ:

Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ξεκίνησαν με την Γαλλική Επανάσταση: απορρέουν από μια μείξη ιουδαϊσμού και χριστιανισμού. Είχαμε το 1688, την δική μας ειρηνική επανάσταση, όπου το Κοινοβούλιο επέβαλε την δική του βούληση πάνω από εκείνη του Βασιλιά. Δεν ήταν η επανάσταση του είδους της Γαλλίας. Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη  –ξέχασαν τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα νομίζω. Και μετά ως αποτέλεσμα η αδελφοσύνη τούς έλειπε για πολύ πολύ καιρό.

Έτσι ακριβώς Μάγκυ. Με τον κίνδυνο να προκαλέσω τον Gerald Warner ξανά, η Ένδοξη Επανάσταση υπήρξε ακριβώς αυτό. Οι αρχές της ωρίμασαν στην Αμερικανική Επανάσταση, η οποία και μας έδωσε το τελειότερο σύνταγμα που συνέλαβε ποτέ το ανθρώπινο μυαλό.

Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό να παραλληλίσουμε την Αμερικανική και την Γαλλική Επανάσταση, καθώς τις χωρίζουν μόλις 13 χρόνια. (ΣτΜ: Μια σύγκριση-συσχέτιση που ασφαλώς ποτέ δεν κάνουν οι καθηγητές μας στα σχολεία, που αναφέρονται στην Γαλλική Επανάσταση, ως ένα γεγονός τόσο κοσμοϊστορικό και σωτήριο ανάλογο μόνο ή και μεγαλύτερο από τον ερχομό του Χριστού στην γη, ενώ για το 1776 μια πολύ μικρή αναφορά σαν να πρόκειται για ένα περιφερειακό γεγονός της παγκόσμιας ιστορίας που απλά έγινε κάπου στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Προφανώς δεν είναι σημαντική, επειδή δεν ταιριάζει στην ιδεολογική μας αφήγηση).

Ενώ η πρώτη εξύψωσε το άτομο πάνω από το Κράτος, η δεύτερη θεώρησε το κράτος ως τον παράγοντα της κοινωνικής αλλαγής –μια αντίληψη που ως αναπόφευκτη συνέπειά της είχε την Περίοδο της Τρομοκρατίας. Σε αυτό, τουλάχιστον, ελπίζω πως ο Τζέραλντ κι εγώ θα συμφωνήσουμε (όπως κάνουν γενικά οι Τόρυς με τους Ουίγους αυτήν την εποχή).

Το πιο καταπληκτικό είναι πως η Θάτσερ είπε την περίφημη ανωτέρω φράση σε συνέντευξή της στην Le Monde, κατά τους εορτασμούς της 200ηρίδος της Γαλλικής Επανάστασης το 1989. Κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει ποτέ την σπουδαία αυτή γυναίκα πως συμβίβαζε αυτό που ήθελε να πει ανάλογα με το ακροατήριο που θα είχε να αντιμετωπίσει.

από Daniel Hannan http://blogs.telegraph.co.uk/news/danielhannan/100047383/i-wish-the-french-well-but-im-not-celebrating-bastille-day/

Γιατί στην Αγγλία οι εκλογές γίνονται Πέμπτη

Το Νησί έχει πολλά πράγματα στα οποία διαφέρει από την ηπειρωτική Ευρώπη. Οι εκλογές φυσικά δεν αποτελούν εξαίρεση. 

Παραδοσιακά λαμβάνουν χώρα ημέρα Πέμπτη. Οι λόγοι γι' αυτό λέγεται πως είναι διάφοροι: ο πιο σημαντικός πως οι άνθρωποι παλιά έπρεπε να πάνε στην πρωτεύουσα της κομητείας για να ψηφίσουν και αυτό χρειαζόταν ταξίδι. Δεν ήθελαν να ταξιδεύουν Κυριακή και να χάσουν την θεία λειτουργία (παλιά οι άνθρωποι πήγαιναν στην εκκλησία). Η Πέμπτη που ήταν και η μέρα που γίνονταν τα παζάρια τούς έδινε το περιθώριο να πάνε και να γυρίσουν πριν την Κυριακή. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις ΗΠΑ που οι εκλογές γίνονται ημέρα Τρίτη.

Ακόμα αυτή θεωρείται η πιο ουδέτερη μέρα για να ψηφίσει ο κόσμος ανεπηρέαστα. Μακρυά από την Κυριακή ώστε να μη μπουν στον πειρασμό οι εκκλησίες και οι ιεροκήρυκες να επηρεάσουν την διάθεση του κόσμου αλλά και πριν την Παρασκευή που ήταν παραδοσιακά η μέρα της πληρωμής για τους υπαλλήλους, ώστε να μην υπάρχει η υποψία της χειραγώγησης από τους εργοδότες αλλά ούτε και ο πειρασμός του να ψηφίσεις μετά το κέρασμα με τους φίλους σου στην παμπ. Ακόμα αυτή η μέρα ήταν η πιο βολική από απόψεως συγκέντρωσης κόσμου, καθώς ο κόσμος αυτή τη μέρα μαζευόταν από τα χωριά στις market towns για να αγοράσει και να πουλήσει πράγματα.

Ακόμα, ένας άλλος λόγος λέγεται πως είναι το να έχει ο πρωθυπουργός χρόνο να σχηματίσει την καινούργια κυβέρνηση μέχρι την Δευτέρα για να είναι έτοιμη έτσι αυτή για να πιάσει δουλειά στην αρχή της εβδομάδας και να μη χαθούν μέρες που η διοίκηση του κράτους δεν θα λειτουργεί και να οδηγήσει αυτό έτσι σε απώλειες για την αγορά.

Και φυσικά, ως συνήθως στις χώρες του αγγλοσαξωνικού δικαίου (common law), δεν υπάρχει κανένας νόμος που να ορίζει ότι οι εκλογές θα πρέπει να γίνονται πάντα ημέρα Πέμπτη. Απλά αυτή είναι η παράδοση. Και πολλές φορές η παράδοση αποδεικνύεται πολύ πιο αποτελεσματική από τους εκατοντάδες νόμους και κανονιστικές διατάξεις, που συνήθως προσπαθούν να ρυθμίσουν κάθε λεπτομέρεια της δημόσιας ζωής στις χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Γιατί δεν προχωράνε οι μεταρρυθμίσεις;

Η Τυραννία του status quo

Και φυσικά δεν μιλάμε για την σημερινή κυβέρνηση από την οποία προφανώς και δεν θα περιμέναμε να κάνει καμμία μεταρρύθμιση. Αλλά για τις λεγόμενες δεξιές κυβερνήσεις που κάνουν -όταν κάνουν- μεταρρυθμίσεις με το σταγονόμετρο και συνήθως πολύ πολύ μικρότερες από εκείνες που υπόσχονται.

Εδώ έρχεται η ιδέα του Μ. Φρήντμαν για την τυραννία του status quo. Οι άνθρωποι πολλές φορές και πολύ συχνά διαμαρτύρονται για το πώς έχουν τα πράγματα στη ζωή τους και γύρω τους. Δεν τους αρέσουν. Το παράδοξο όμως είναι ότι συνήθως δεν τα αλλάζουν κιόλας. Γιατί η αλλαγή δεν τους αρέσει ακόμα πιο πολύ. Τους φοβίζει.

Αν συνυπολογίσουμε βέβαια και το ότι οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις συνήθως προσπαθούν να αλλάξουν κάτι (όπως είναι λογικό αφού πρόκειται για μεταρρυθμίσεις) που είναι παγιωμένο για καιρό (πολύ ή περισσότερο) και πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν στηρίξει τη ζωή τους και τα συμφέροντά τους σε αυτό το status quo και έχουν πολύ μεγαλύτερο και αμεσότερο κίνητρο να αποτρέψουν την αλλαγή του από αυτούς που θα ήθελαν να το ανατρέψουν...

Καταλαβαίνει κανείς τότε γιατί το «φυσιολογικό» για μια μεταρρύθμιση είναι να μη γίνει ποτέ, να μην ξεκινήσει ή να μην εφαρμοστεί στην πορεία (ή να εφαρμοστεί με τρόπο που ουσιαστικά δεν θα έχει καμμία αξία και άρα θα είναι μόνο στο όνομα μεταρρύθμιση και στην λαική κατανάλωση. Θα έχει κάνει τόσο θόρυβο που αυτό θα μείνει αλλά θα είναι πολύ δυσανάλογος από αυτό που πραγματικά έγινε).

Για να γίνει άρα μια μεταρρύθμιση όσο ακόμα αυτή εξαρτάται από την πολιτική και τους πολιτικούς (γιατί το ιδανικό στην κλασική φιλελεύθερη αντίληψη δεν είναι τόσο η μεταρρύθμιση όσο η απορρύθμιση, ο κατά το δυνατόν δηλ αποκλεισμός και περιορισμός του ρόλου του κράτους στα απολύτως αναγκαία ή στο τίποτα): Χρειάζονται μεταρρυθμιστές, άνθρωποι όχι απλά τεχνοκράτες -που να ξέρουν το πώς να αλλάξουν κάτι- αλλά κυρίως ριζοσπάστες -άνθρωποι που να πιστεύουν με όλη τους την καρδιά -σχεδόν δογματικά- σ’ αυτό που είναι να κάνουν και να είναι έτοιμοι να το υπερασπιστούν, χωρίς να σκεφτούν καθόλου το κόστος για την πολιτική τους καριέρρα.

Οι πολιτικοί που ο κόσμος χαρακτηρίζει «μετριοπαθείς» και στην πραγματικότητα είναι μέτριοι δεν κάνουν γι αυτό. Αφού ακόμα και οι πιο θερμοί πολλές φορές καταντούν μέτριοι μετά από μια μικρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Χρειάζεται οπότε κάτι το εξαιρετικό.

Μίλτον Φρήντμαν

Σημείωση: Η αντιπολίτευση στην Ελλάδα, η ΝΔ εξέλεξε νέο αρχηγό την προηγούμενη εβδομάδα. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να αποδειχθεί ένας άνθρωπος που θα εμπνεύσει και θα οδηγήσει την χώρα σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες είναι γι αυτήν ζήτημα ζωής ή θανάτου.