Η απεργία

Όπως έχουμε ήδη δει ο Μαρξισμός (και τα παράγωγά του) φέρει κάποιες εκπληκτικές ομοιότητες με τα χιλιαστικά μεσσιανικά κινήματα (http://seirrax.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html). Και φυσικά όπως κάθε χιλιαστικό κίνημα που θα σεβόταν τον εαυτό του, οι κομμουνιστές θεωρούν καθήκον τους να ενημερώσουν άμεσα όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για την επερχόμενη Καταστροφή και να προτείνουν αυτό που αυτοί θεωρούν ως τον μοναδικό τρόπο 'σωτηρίας'. Οι κομμουνιστές συνήθως βέβαια πάνε ένα βήμα ακόμα πιο πέρα στο να προκαλούν την επιτάχυνση αυτού του Αρμαγεδδώνα, αυτής της κοινωνικής και οικονομικής Κατάρρευσης, ελπίζοντας ότι έτσι θα διευκολυνθεί η επίτευξη του αντικειμενικού τους σκοπού, της ελεύσεως της 'Χιλιετίας', ενός "άλλου κόσμου,διαφορετικού,που είναι εφικτός". Αξίζει να σημειώσουμε εδώ πως όπως και με τους κανονικούς χιλιαστές τα κίνητρα δεν είναι απαραίτητα ιδιοτελή ('πληρώνονται από την οργάνωση,το κόμμα' κλπ), υπάρχουν άνθρωποι που όντως πιστεύουν ολόκαρδα ότι πρέπει να κάνουν αυτό που κάνουν, τον αγώνα τους, το θεωρούν, στην κάθε περίπτωση με τον τρόπο τους, ως καθήκον τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι απαλύνει καθόλου το κακό που πιθανόν να προκαλέσουν, καθώς ως γνωστόν "ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις".

Τα μαρξιστογενή κόμματα
συνήθως στρατολογούν
κόσμο μέσω 'ευγενικών' σκοπών
και ιδεωδών
ενώ εμφανίζονται πάντα ως
οι προστάτες
των 'λαικών συμφερόντων'
που διαρκώς απειλούνται
από τους εκάστοτε 'κακούς'
(εταιρείες, ξένους, Εκκλησία κλπ)

Ένα από τα βασικά μέσα προς την επίτευξη αυτού του σκοπού είναι και η απεργία. Ο κομμουνισμός και οι οργανώσεις που λειτουργούν ως 'βιτρίνα' (front organizations) και ως προστάδια για την ένταξη στο στενό πυρήνα, στο Κόμμα ('πολιτιστικά' σωματεία,'ενώσεις γυναικών',συνδικάτα,εργατικά κέντρα κλπ) προπαγανδίζουν κάθε φορά διάφορες κινητοποιήσεις με διάφορα αιτήματα, οικονομικά και 'θεσμικά'. Φυσικό είναι η προσπάθεια να προσανατολίζεται προς το να είναι αυτά τα αιτήματα όλο και πιο πλατειά (και ασαφή πολλές φορές) ή να έχουν αφορμή από την επικαιρότητα, ώστε να προσελκύσουν όλο και περισσότερο κόσμο, ο οποίος θα ήταν απρόθυμος αλλιώς να δεχτεί να ακούσει, πολύ δε περισσότερο να κάνει πράξη τα μαρξιστικά κηρύγματα περί της ανάγκης σύμπηξης 'λαικών μετώπων' και προετοιμασίας της προλεταριακής επανάστασης.

Στους απ΄έξω (αμύητους,outsiders) η απεργία φαίνεται ότι γίνεται για κάποιον συγκεκριμένο, 'δίκαιο' συνήθως, λογικοφανή λόγο. Πολλές φορές μπορεί να είναι όντως δίκαιος ή να έχει έστω κάποια ψήγματα αληθείας ο λόγος, αρκούν αυτά ώστε με το κατάλληλο μαγείρεμα να αποτελέσουν την μαγιά για την υποκίνηση απεργίας. Αυτό βέβαια είναι για τους αμύητους, για όσους δεν ξέρουν πολλά και βρίσκονται στον προθάλαμο της μαρξιστικής θρησκείας ή στέκονται ακόμα απ' έξω, και κοιτούν με απορία και κρυφό θαυμασμό. Ο πραγματικός κομμουνιστής γνωρίζει ότι η απεργία έχει ένα άλλο νόημα, πολύ πιο βαθύ, πολύ πιο σπουδαίο, σχεδόν μυστικιστικό, θέλει να σταματήσει όσο γίνεται περισσότερο την παραγωγή, να 'σταματήσει τον κόσμο', καθώς μόνο έτσι θα μπορέσουν να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες για την επανάσταση και την αλλαγή. Τα 'αιτήματα' είναι απλά οι προφάσεις, για τους πολλούς, που δεν μπορούν να πιάσουν τις πιο αφηρημένες ιδέες, που δεν έχουν εμβαθύνει στην θρησκεία, για να τους κρατάνε σε εγρήγορση, καθώς είναι απαραίτητοι. Και φυσικά αυτό φαίνεται και πολιτικά, σε μια πιο 'πεζή' ερμηνεία: πρέπει ο κόσμος,η μεσαία τάξη, οι "μικροαστοί", που είναι το κύριο δημιούργημα μιας ανοιχτής καπιταλιστικής κοινωνίας, να εξαθλιωθεί για να ψηφίσει/στηρίξει κάποιο κομμουνιστικό ή ακροαριστερό κόμμα. Ξέρουν πολύ καλά οι ινστρούκτορες του κόμματος και των συνδικαλιστικών οργανώσεων πως κανείς δεν θα έκανε μια επανάσταση ρισκάροντας όλη τη ζωή και καλοπέρασή του (όση τέλος πάντων έχει) του ίδιου κ της οικογένειάς του απλά και μόνο για να πάρει πχ την BMW του 'πλούσιου' γείτονα ή να μένει σε σπίτι με θερμαινόμενη κλειστή πισίνα. "Οι σκλάβοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους". Και ο κομμουνισμός θέλει τους ανθρώπους σκλάβους, τους θέλει σκλάβους, για να μπορεί μετά να τους "βοηθήσει" και να τους προσφέρει την "ελευθερία" του.

Κάθε φορά λοιπόν που θα βλέπουμε για απεργίες,διαδηλώσεις και τα συνακόλουθά τους: απολύσεις, κλείσιμο εργοστασίων, χάσιμο μαθημάτων στα σχολεία, βίαια επεισόδια στους δρόμους κλπ ας μη ξεχνάμε πως όλα αυτά δεν είναι "παράπλευρες απώλειες" αλλά σημαίνουν πως ο βαθύτερος σκοπός της απεργίας έχει εκπληρωθεί: να έχει προκληθεί λιγότερο ή περισσότερο η αναταραχή, την οποίαν όπως έλεγε και ο μεγάλος Τιμονιέρης (aka μεγάλος δικτάτορας) Μάο "δεν πρέπει να φοβόμαστε"...


Υ.Γ1.:Ένα επίσης σημαντικό στοιχείο που μπορεί να έρθει προς επίρρωσιν όσων ισχυρίζομαι είναι το περίφημο anti-concept του 'απεργοσπάστη'. Οι κομμουνιστές θεωρούν την απεργία όχι ως δικαίωμα, ως μέσον πίεσης κάποιου προς τον εργοδότη του, πριν φθάσει στην δικαιοσύνη, αλλά ως ταξική υποχρέωση. Οι απεργοσπάστες αντιμετωπίζονται ως ταξικοί προδότες και αντιμετωπίζονται αναλόγως.

Υ.Γ2.:Στην Σοβιετική ¨Ενωση ήταν απαγορευμένες οι απεργίες, καθώς "δεν υπήρχε λόγος να απεργήσεις εναντίον της εργατικής εξουσίας". Τώρα αν οι εργάτες είχαν παράπονα και αδικούντο αυτό είναι άλλο θέμα. Αυτό όλο άλλωστε οδήγησε (μαζί με την ιμπεριαλιστική πολιτική της Σοβ.Ένωσης) και στην διάσπαση του κομμουνιστικού κινήματος, με την δημιουργία από εκεί του αντι-σοβιετικού ρεύματος της Νέας Αριστεράς και του ευρωκομμουνισμού, από όπου και προέρχονται τα σημερινά κόμματα της Δημοκρατικής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το ΚΚΕ είναι όσοι έμειναν πιστοί στον σοβιετικό τύπο κομμουνισμού.

-Ν.Β., Δεκέμβριος 2012

Ο Ιησούς ως ο Μεσσίας (Χριστός)

Η Γενεαλογία του Μεσσία

Το 1982 το Reader's Digest αποφάσισε να απλουστεύσει την Αγία Γραφή. Μεταφραστές, ερμηνευτές και πολλοί άλλοι διαθέτουν εδώ και χρόνια στο κοινό όλο και περισσότερες σύγχρονες εκδόσεις της Βίβλου στα αγγλικά για να ακολουθούν τις εξελίξεις στην αγγλική γλώσσα (πιο φτωχό λεξιλόγιο, έκφραση κλπ). Το Reader's Digest πήγε ένα βήμα παραπέρα, συντομεύοντας την Αγία Γραφή --κόβοντας ό,τι θεώρησε δευτερεύον-- και προσφέροντας μία κουτσουρεμένη έκδοση με τον τίτλο The Reader's Digest Bible.

Μέσα στις περικοπές που θεωρήθηκαν μη απαραίτητες ήταν και οι γενεαλογικοί κατάλογοι. Παρόλο που ακόμα και η συχνότητα με την οποίαν εμφανίζονται στην Γραφή είναι τεκμήριο της σπουδαιότητάς τους. Οι γενεαλογίες κατοχύρωναν το αν κάποιος ήταν Ιουδαίος, την φυλετική του ταυτότητα, το δικαίωμα πρόσβασής τους στις τάξεις του κλήρου και τα πιθανά δικαιώματά του στο βασιλικό αξίωμα.

Από όλες τις γενεαλογίες της Παλαιάς Διαθήκης, δύο παρατηρήσεις γίνονται εύκολα. Με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις εκτός σπανίων εξαιρέσεων, μόνο η ανδρική γενεαλογική γραμμή ανιχνεύεται και μόνο ανδρικά ονόματα αναφέρονται. Η διαδοχή καταγωγής από την πλευρά των γυναικών δεν γράφεται και τα ονόματά τους αναφέρονται μόνο περιστασιακά. Από την στιγμή που στην Βίβλο ήταν ο πατέρας που καθόριζε την εθνική και φυλετική ταυτότητα, μόνο η δική του γενεαλογική γραμμή είχε λόγο να αναφέρεται.

Επιπροσθέτως, μόνο μία γραμμή ανιχνεύεται από την αρχή έως το τέλος της βιβλικής ιστορίας, η γραμμή του βασιλέως Δαυίδ. Οι Γραφές αναφέρουν όλα τα ονόματα πριν τον Δαυίδ (από Αδάμ έως Δαυίδ) και όλα μετά από αυτόν (από Δαυίδ έως Ζοροβάβελ). Από την στιγμή που ο Μεσσίας επρόκειτο να προέλθει από τον οίκο του Δαυίδ, αυτή η συνέχεια μπορεί να χαρακτηριστεί και ως η 'μεσσιανική γραμμή'. Στην πραγματικότητα, οι γενεαλογίες περιορίζουν ακόμα περισσότερο την ανθρώπινη καταγωγή του Μεσσία. Ως σπέρμα της γυναικός, ο Μεσσίας έπρεπε να προέρχεται από το ανθρώπινο γένος. Ως σπέρμα Αβραάμ, ο Μεσσίας έπρεπε να προέρχεται από το ισραηλιτικό έθνος. Ως σπέρμα του Ιούδα, έπρεπε να είναι εκ της φυλής του Ιούδα. Ως σπέρμα του Δαυίδ έπρεπε να είναι εξ οίκου και πατριάς Δαυίδ.



Η Παλαιά Διαθήκη (Εβραική Βίβλος) ως το Υπόβαθρο της Καινής Διαθήκης

Η συνήθεια των γεναλογιών της Εβραικής Βίβλου ακολουθείται και στην Καινή Διαθήκη όπου ανευρίσκονται δύο γενεαλογίες: στο κατά Ματθαίον 1,1-17 και στο κατά Λουκάν 3,23-38. Από τα τέσσερα ευαγγέλια μόνο αυτά τα δύο συγκεκριμένα ασχολούνται με την γέννηση και την παιδική ηλικία του Ιησού. Τόσο ο Μάρκος όσο και ο Ιωάννης ξεκινούν την διήγησή τους με τον Ιησού ως ενήλικα, είναι λοιπόν πολύ φυσικό ότι μόνο ο Ματθαίος και ο Λουκάς θα είχαν γενεαλογία. Ενώ και οι δύο παραδίδουν λογαριασμό της γεννήσεως και της πρώιμης ζωής του Ιησού, καθένας από τους δύο αφηγείται την ιστορία από μία διαφορετική οπτική.

Στον Ματθαίο, ο Ιωσήφ έχει ενεργό ρόλο, ενώ η Παρθένος Μαρία παθητικό. Ο Ματθαίος αναφέρει για αγγέλους που εμφανίζονται στον Ιωσήφ, αλλά δεν υπάρχει καμμία καταγραφή για αγγέλους να εμφανίζονται στην Μαριάμ. Ο Ματθαίος καταγράφει τις σκέψεις του Ιωσήφ, ενώ την ίδια στιγμή δεν αναφέρει τίποτα για τις σκέψεις της Μαριάμ. Από την άλλη, το Ευαγγέλιο του Λουκά αφηγείται την ίδια ιστορία περισσότερο από την οπτική της Παρθένου. Από τα συμφραζόμενα του καθενός Ευαγγελίου, γίνεται φανερό ότι η γενεαλογία του Ματθαίου είναι αυτή του Ιωσήφ ενώ του Λουκά είναι της Παρθένου Μαρίας.

Το ερώτημα που ανακύπτει είναι: Γιατί χρειαζόμαστε δύο γενεαλογίες αφ' ης στιγμής μάλιστα ο Ιησούς δεν υπήρξε πραγματικά γιος του Ιωσήφ; Μία κοινή απάντηση είναι η εξής: Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου δίνει την βασιλική γραμμή, ενώ το Ευαγγέλιο του Λουκά δίνει την πραγματική γραμμή. Από αυτήν την σύλληψη ανακύπτει και μία άλλη θεωρία. Αφού φαίνεται ο Ιωσήφ να ήταν ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου του Δαυίδ, και ο Ιησούς ήταν υιοθετημένος γιος του Ιωσήφ, ο Ιησούς θα μπορούσε να διεκδικήσει δικαιώματα στον θρόνο του Δαυίδ. Από την άλλη, ο Λουκάς μας δίνει την πραγματική γραμμή, δείχνοντας ότι ο Ιησούς ήταν στ' αλήθεια απόγονος του Δαυίδ. Διά της Μαριάμ, ανήκε στον οίκο του Δαυίδ, αλλά μπορούσε να διεκδικήσει τον θρόνο του Δαυίδ διά του Ιωσήφ, του νόμιμου διαδόχου. Στην πραγματικότητα όμως ισχύει το εντελώς αντίθετο.




Βασιλεία

Για να κατανοήσουμε αυτές τις δύο γενεαλογίες, σημαντικό είναι να καταλάβουμε τις δύο απαραίτητες προυποθέσεις για την ανάρρηση κάποιου στο βασιλικό αξίωμα στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτές οι προυποθέσεις εξελίχθηκαν μετά την διαίρεση του βασιλείου μετά τον θάνατο του Σολομώντος...

Η μία ήταν υπό εφαρμογή στο Βασίλειο του Ιούδα, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, ενώ η άλλη εφαρμοζόταν στο βόρειο βασίλειο (Βασίλειο του Ισραήλ), με πρωτεύουσα την Σαμάρεια. Η αναγκαία προυπόθεση για τον θρόνο του Ιούδα ήταν η δαυιδική καταγωγή. Κανείς δεν επετρέπετο να καθήσει στον θρόνο του Δαυίδ παρά μόνον άμα ήταν μέλος του οίκου του Δαυίδ. Έτσι κάθε φορά που διοργανώνετο μία συνωμοσία για να παραμεριστεί ο οίκος του Δαυίδ (Ησαίας 7,5-6), ο Θεός προειδοποιούσε πως οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια (συνωμοσίας) ήταν καταδικασμένη από πριν σε αποτυχία (Ησαίας 8,9-15).

Η προυπόθεση για τον θρόνο του Ισραήλ ήταν κάποιος προφητικός χρησμός ή ενθρόνιση μέσω θείας αποκαλύψεως. Οποιοσδήποτε επιχείρησε να κυβερνήσει τον θρόνο της Σαμαρείας χωρίς προφητική αποδοχή δολοφονήθηκε. (Α' Βασ. 11,26-39 15,28-30 16,1-4,11-15 21,21-29 κλπ).

Με το υπόβαθρο αυτών των δύο βιβλικών προυποθέσεων για το βασιλικό αξίωμα και με όσα σημειώνονται στις δύο γενεαλογίες της Καινής Διαθήκης, το ζήτημα των δικαιωμάτων του Ιησού στον θρόνο του βασιλέως Δαυίδ μπορεί να επιλυθεί.




Η Γενεαλογία του κατά Ματθαίον

Στην δική του γενεαλογία, ο Ματθαίος σπάει την εβραική παράδοση και συνήθεια. Μνημονεύει τα ονόματα τεσσάρων γυναικών:της Θάμαρ, της Ραάβ, της Ρουθ και της Βηθσαβεέ (στην οποίαν αναφέρεται το "εκ τής" στον στίχο 6). Ήταν αντίθετο στην ιουδαική πρακτική να αναφέρουν γυναίκες σε μία γενεαλογία. Το Ταλμούδ αναφέρει: "Η οικογένεια της μητέρας δεν μπορεί να καλείται οικογένεια." Ακόμα και αυτές οι λίγες γυναίκες που μνημονεύει ο Λουκάς δεν ήταν και οι πιο εξέχουσες στην γενεαλογία του Ιησού. Θα μπορούσε να είχε μνημονεύσει πχ την Σάρα, όμως δεν το έκανε. Παρόλαυτα, ο Ματθαίος έχει λόγο που αναφέρει ονομαστικά αυτές τις τέσσερις γυναίκες και καμμία άλλη.

Πρώτον, ήσαν όλες εθνικές. Αυτό είναι προφανές με την Θάμαρ, την Ραάβ και την Ρουθ. Ήταν πιθανώς αλήθεια και για την Βηθσαβεέ, από την στιγμή που ο πρώτος σύζυγός της, ο Ουρίας, ήταν 'Χετταίος'. Εδώ ο Ματθαίος υπονοεί κάτι που θα κάνει αργότερα σαφέστερο: πως ενώ ο κύριος σκοπός της ελεύσεως του Ιησού ήταν να σώσει τα απολολώτα πρόβατα του οίκου Ισραήλ, οι Εθνικοί (τα Έθνη-οι μη Ισραηλίτες) θα μπορούσαν επίσης να επωφεληθούν από τον ερχομό Του. Δεύτερον, τρεις από αυτές τις γυναίκες είχαν διαπράξει σεξουαλικά αμαρτήματα. Η Βηθσαβεέ μοιχεία, η Ραάβ ήταν πόρνη και η Θάμαρ ήταν ένοχη αιμομιξίας. Και πάλι, ο Ματθαίος απλά υπονοεί κάτι που θα διασαφήσει αργότερα: πως ο σκοπός του ερχομού του Μεσσία ήταν να σώσει τους αμαρτωλούς. Την ίδια στιγμή που όλο αυτό ταιριάζει με τον τύπο των γενεαλογιών της Παλαιάς Διαθήκης, δεν είναι αυτή η κύρια πρόθεση του Ματθαίου.

Η γενεαλογία του Ματθαίου διαφοροποιείται επίσης με αυτήν την παράδοση στο γεγονός ότι παραλείπει κάποια ονόματα. Ανιχνεύει την γραμμή του Ιωσήφ, του πατριού ουσιαστικά του Ιησού, ανατρέχοντας στην ιστορία και πηγαίνοντας προς την εποχή του. Αρχίζει την γενεαλογία με τον Αβραάμ  (στίχος 2) και συνεχίζει με τον Δαυίδ (στίχος 6). Από τους πολλούς υιούς του Δαυίδ επιλέγεται ο Σολομών, και η γραμμή από εκεί πηγαίνει στον βασιλέα Ιεχονία (στίχος 11), έναν από τους τελευταίους βασιλείς πριν από την Βαβυλώνια Αιχμαλωσία. Από τον Ιεχονία (στίχος 12), η γραμμή πηγαίνει στον Ιωσήφ (στίχος 16). Ο Ιωσήφ ήταν άμεσος απόγονος του Δαυίδ από τον Σολομώντα, αλλά επίσης και από τον Ιεχονία. Η σύνδεση με τον Ιεχονία είναι σημαντική στην γενεαλογία του Ματθαίου εξ αιτίας της ειδικής κατάρας που αναφέρεται στον Ιεχονία στον Ιερεμία 22,24-30: 

Ορκίζομμαι λέγει ο "Ορκίζομαι λέγει ο Κύριος ότι και εάν ακόμη ο Ιεχονίας, ο υιός του Ιωακείμ, γίνη βασιλεύς του Ιούδα, εγώ σε, που ήσο ως πολύτιμον δακτυλίδιον στο δεξί μου χέρι, θα σε αποσπάσω από εκεί.Θα σε παραδώσω σε χέρια ανθρώπων, οι οποίοι ζητούν την ζωή σου, και εις εκείνους τους οποίους συ φοβείσαι,εις τα χέρια δηλαδή των Χαλδαίων.Θα απορρίψω σε και την μητέρα σου, η οποία σε εγέννησε, εις χώραν, όπου δεν έχεις γεννηθή και εκεί θα αποθάνετε. Δεν θα επιστρέψουν εις την χώραν, εις την οποίαν με όλην των την ψυχήν εύχονται να επανέλθουν. Πράγματι, ο Ιεχονίας κατεφρονήθη και κατηξευτελίσθη ωσάν σκεύος, του οποίου δεν έχουν πλέον καμμίαν ανάγκην. Διότι αυτός ερρίφθη και εξεβλήθη εις χώραν, την οποίαν προηγουμένως δεν εγνώριζε. Γη, ολόκληρος η γη, άκουε τον λόγον του Κυρίου. Γράψε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι απεκηρυγμένος από τον Θεόν, δεν θα γεννηθή πλέον από αυτόν και δεν θα ανπτυχθεί ανήρ, διά να καθίση επάνω στον θρόνον του Δαυίδ,βασιλεύς στο βασίλειον του Ιούδα".

Κανένας απόγονος του Ιεχονία δεν θα είχε δικαιώματα στον θρόνο του Δαυίδ. Μέχρι τον Ιερεμία, η πρώτη προυπόθεση για την μεσσιανική καταγωγή ήταν να ανήκει κανείς στον οίκο του Δαυίδ. Με τον Ιερεμία, αυτό περιορίζεται ακόμα πιο πολύ. Πλέον κάποιος έπρεπε να είναι όχι μόνο από τον οίκο του Δαυίδ αλλά και να μην έχει σχέση με την γραμμή του Ιεχονία.

Σύμφωνα με την γενεαλογία του Ματθαίου, ο Ιησούς είχε στις φλέβες του το αίμα του Ιεχονία. Έτσι δεν πληρούσε τις προυποθέσεις να καθήσει στον θρόνο του Δαυίδ. Δεν ήταν ο διάδοχος. Αυτό επίσης σήμαινε πωρούσε να καθήσει στον θρόνο του Δαυίδ. Ούτε θα μπορούσε να διεκδικήσει τον δαυιδικό θρός ο πραγματικός γιος του Ιωσήφ δεν θα μπονο λόγω της υιοθεσίας του από τον Ιωσήφ, καθώς ο Ιωσήφ δεν ήταν ο διάδοχος.

Ο σκοπός λοιπόν της γενεαλογίας του Ματθαίου είναι να μας δείξει γιατί ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να είναι βασιλιάς εάν ήταν όντως υιός του Ιωσήφ. Ο πραγματικός σκοπός δεν ήταν να μας δείξει την βασιλική γενεαλογική γραμμή. Γι' αυτό ο Ματθαίος ξεκινά το Ευαγγέλιό του με την γενεαλογία, παρουσιάζει το πρόβλημα με τον Ιεχονία, και μετά προχωρά με την εξιστόρηση της εκ παρθένου γεννήσεως, η οποία στην οπτική του Ματθαίου δίνει την λύση στο πρόβλημα του Ιεχονία. Εν περιλήψει, ο Ματθαίος φθάνει στο λόγικό συμπέρασμα πως εάν ο Ιησούς ήταν όντως υιός του Ιωσήφ, δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει τον θρόνο Δαυίδ εξ αιτίας της κατάρας του Ιεχονία. Ο Ιησούς όμως δεν ήταν γιος του Ιωσήφ καθώς γεννήθηκε από την παρθένο Μαριάμ (Ματ 1,18-25).




Η Γενεαλογία του Λουκά

Αντίθετα με τον Ματθαίο, ο Λουκάς ακολουθεί αυστηρά την ιουδαική διαδικασία και παράδοση στο γεγονός ότι δεν παραλείπει ονόματα (ανδρικά) και δεν αναφέρει καμμία γυναίκα. Παρόλαυτα, αν σύμφωνα με το εβραικό έθιμο κάποιος δεν μπορούσε να αναφέρει το όνομα μιας γυναίκας, αλλά ήθελε να ανατρέξει στην καταγωγή της, πώς θα μπορούσε να το κάνει; Θα μπορούσε να αναφέρει το όνομα του συζύγού της. (Πιθανά προηγούμενα από την Παλαιά Διαθήκη γι' αυτήν την περίπτωση είναι τα Α' Εσδρας 2,61 και Νεεμίας 7,63.) Αυτό μπορεί να εγείρει και ένα δεύτερο ερώτημα: Αν κάποιος μελετούσε μία γενεαλογία, πώς θα ήξερε εάν η γενεαλογία ήταν αυτή του άνδρα ή της γυναικάς, αφ' ης στιγμής και στις δύο περιπτώσεις θα ήταν το όνομα τού συζύγου αυτό που θα χρησιμοποιείτο; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη, το πρόβλημα βρίσκεται στην αγγλική γλώσσα.

Στα αγγλικά δεν είναι ορθό γραμματικά να χρησιμοποιήσεις το οριστικό άρθρο (the) πριν από κύριο όνομα (the Matthew,the Luke,the Miriam κλπ): παρόλαυτα αυτό είναι κοινός τόπος στην ελληνική γραμματική. Στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο της γενεαλογίας του Λουκά όλα τα ονόματα που αναφέρονται παίρνουν το οριστικό άρθρο (ο), με μία εξαίρεση: το όνομα του Ιωσήφ (Λουκ 3,23). Κάποιος που διαβάζει το πρωτότυπο μπορεί να καταλάβει ότι με το να λείπει το οριστικό άρθρο (ο) από το όνομα του Ιωσήφ πως αυτή δεν ήταν στ' αλήθεια η γενεαλογία του Ιωσήφ, αλλά της Μαριάμ.

Επιπλέον, παρότι πολλές μεταφράσεις του Λουκ 3,23 γράφουν: "καθώς ήταν ο νομιζόμενος γιος του Ιωσήφ, του υιού του Ηλί...," εξ αιτίας της απουσίας του ελληνικού οριστικού άρθρου πριν το όνομα του Ιωσήφ (υιός Ιωσήφ,του Ηλί), αυτός ο ίδιος στίχος μπορεί να μεταφραστεί ως εξής: "Καθώς ήταν ο γιός (όπως νομιζόταν) του Ιωσήφ του υιού του Ηλί...". Με άλλα λόγια, η τελική επεξηγηματική παρένθεση θα μπορούσε να επεκταθεί ώστε το εδάφιο να λέει ότι παρόλο που ο Ιησούς "νομιζόταν" ή λογιζόταν νομικά ως απόγονος του Ιωσήφ, ήταν στην πραγματικότητα απόγονος του Ηλί. Ο Ηλί ήταν ο πατέρας της Μαριάμ. Η απουσία του ονόματος της Μαριάμ βρίσκεται σε συμφωνία με τις ιουδαικές πρακτικές σχετικά με την γενεαλογία. Το Ιεροσολυμιτικό Ταλμούδ αναγνωρίζει πως αυτή είναι η γενεαλογία της Μαριάμ και όχι του Ιωσήφ και αναφέρεται στην Μαριάμ ως θυγατέρα του Ηλί (Χαγκίγκα 2,4).

Επίσης σε αντίθεση με τον Ματθαίο, ο Λουκάς ξεκινά την γενεαλογία του με την δική του εποχή και πηγαίνει πίσω στην ιστορία μέχρι τον Αδάμ. Αναφέρεται στην οικογένεια του Δαυίδ στους στ.31-32. Παρόλαυτα, ο γιος του Δαυίδ που αναφέρεται σε αυτήν την γενεαλογία δεν είναι ο Σολομών, αλλά ο Νάθαν. Έτσι, όπως ο Ιωσήφ, και η Μαριάμ ήταν μέλος του οίκου Δαυίδ. Αλλά αντίθετα με τον Ιωσήφ, καταγόταν από τον γιο του Δαυίδ Νάθαν, όχι από τον Σολομώντα. Η Μαριάμ ήταν μέλος του οίκου Δαυίδ όχι από την μεριά όμως του Ιεχονία. Καθώς ο Ιησούς ήταν γιος της Μαρίας, καταγόταν επίσης από τον οίκο Δαυίδ, αλλά όχι από την πλευρά του Ιεχονία.

Κατ' αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς εξεπλήρωσε τις βιβλικές προυποθέσεις για το βασιλικό αξίωμα. Καθώς στην γενεαλογία του ο Λουκάς δεν περιλαμβάνει την γραμμή του Ιεχονία, ξεκίνησε το ευαγγέλιό του με την εκ παρθένου γέννηση, και μόνο αργότερα, περιγράφοντας την δημόσια δράση του Ιησού, αναφέρεται στην γενεαλογία του.

Παρόλαυτα, ο Ιησούς δεν ήταν το μοναδικό μέλος του οίκου Δαυίδ εκτός της γραμμής του Ιεχονία. Υπήρχαν αρκετοί ακόμα από άλλους απογόνους που μπορούσαν να εγείρουν αξιώσεις για τον θρόνο του Δαυίδ όσο και ο Ιησούς, καθώς δεν είχαν καταγωγή από τον Ιεχονία. Γιατί λοιπόν ο Ιησούς και όχι κάποιος από τους υπόλοιπους; Σε αυτό το σημείο ερχόμαστε στην δεύτερη βιβλική προυπόθεση για το βασιλικό αξίωμα. Από όλους όσοι ήταν μέλη του οίκου Δαυίδ εκτός της γραμμής του Ιεχονία, μόνον ένας δέχθηκε τον θείο διορισμό. Το κατά Λουκάν 1,30-33 γράφει:

"και είπεν ο άγγελος αυτή μη φοβού, Μαριάμ εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτοί Ιησούν ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ του πατρός αυτού και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος".

Επί ποίου λοιπόν εδάφους θα μπορούσε ο Ιησούς να διεκδικήσει τον θρόνο του Δαυίδ; Ήταν μέλος του οίκου του Δαυίδ όχι από τον Ιεχονία. Μόνος αυτός έλαβε τον θεικό διορισμό σε αυτόν τον θρόνο: "και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ του πατρός αυτού".

Ενώ η γενεαλογία του Ματθαίου έδειξε γιατί ο Ιησούς δεν μπορούσε να είναι βασιλιάς εάν ήταν πραγματικά υιός του Ιωσήφ, η γενεαλογία του Λουκά μάς δείχνει γιατί ο Ιησούς θα μπορούσε να είναι βασιλιάς. Όταν επιστρέψει θα είναι βασιλιάς.

Δύο ακόμη πράγματα θα πρέπει να τονισθούν, εν κατακλείδι. Πρώτον, πολλές ραββινικές ενστάσεις στην μεσσιανικότητα του προσώπου του Ιησού βασίζονται στην γενεαλογία του. Το επιχείρημα προχωρά: "Από την στιγμή που ο Ιησούς δεν ήταν απόγονος του Δαυίδ από τον πατέρα του, δεν θα μπορούσε να είναι Μεσσίας και Βασιλεύς". Αλλά ο Μεσσίας επρόκειτο να είναι διαφορετικός. Από την Γένεση ακόμα (3,15), υπονοείται πως ο Μεσσίας θα προέλθει εκ του "σπέρματος της γυναικός", παρόλο που αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα βιβλικά ειωθότα. Η αναγκαιότητα για αυτήν την εξαίρεση του κανόνα γίνεται εμφανής όταν ο Ησαίας (7,14) προφητεύει ότι ο Μεσσίας θα γεννηθεί εκ παρθένου: "Διά τούτο δώσει Κύριος αυτός υμίν σημείον.Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτόυ Εμμανουήλ (ο Θεός είναι μαζί μας -κυριολεκτικά καθώς ο Μεσσίας Ιησούς είναι ο ίδιος ο Θεός Λόγος). Ενώ όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι χρωστούν την ανθρώπινή τους φύση και στον πατέρα και στην μητέρα τους, ο Μεσσίας θα πρόκειται να λάβει την ιδιότητά του ως ανθρώπου εξ ολοκλήρου από την μητέρα του. Ενώ η ιουδαική εθνικότητα και η φυλετική ταυτότητα καθορίζονταν φυσιολογικά από τον πατέρα, με τον Μεσσία θα ήταν διαφορετικά. Καθώς δεν θα είχε ανθρώπινο πατέρα, η εθνική και φυλετική του ταυτότητα θα οριζόταν τελείως και μόνο από την μητέρα του. Όντως, αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα συνήθη, είναι όμως επίσης και εκ παρθένου γέννηση! Στην περίπτωση του Μεσσία, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά!

Επιπροσθέτως, αυτές οι γενεαλογίες παρουσιάζουν ένα μεγαλειώδες 4πλό πορτραίτο του προσώπου του Μεσσία μέσω τεσσάρων τίτλων. Στον Ματθαίο 1,1 καλείται Υιός Δαυίδ και Υιός Αβραάμ. Στον Λουκά 3,38 Υιός του Αδάμ και Υιός του Θεού. Ως Υιός του Δαυίδ, σημαίνει πως ο Ιησούς είναι βασιλιάς. Ως Υιός του Αβραάμ, ο Ιησούς είναι Ιουδαίος. Ως Υιός του Αδάμ, ο Ιησούς είναι άνθρωπος. Ως Υιός του Θεού, ο Ιησούς είναι Θεός. Αυτό το τετραπλό πορατραίτο του προσώπου του Μεσσία όπως παρουσιάζεται στις γενεαλογίες είναι αυτό του Ιουδαίου Θεανθρώπου Βασιλέως, Θα μπορούσε ο Μεσσίας να είναι τίποτε λιγότερο από όλα αυτά;

-Αrnold G. Fruchtenbaum 10/31/1987

Ο "αντικαπιταλισμός" των "διανοουμένων"

από το blog nikorestis του φίλου Βαγγέλη Πάλμου

Στο πολύ ενδιαφέρον site του minority opinion, συνάντησα ένα άρθρο του μακαρίτηRobert Nozick σχετικά με τον "αντικαπιταλισμό" που χαρακτηρίζει τους "διανοούμενους".Πριν σχολιάσω το εξαιρετικά ενδιαφέρον περιεχόμενό του,είναι αναγκαίες ορισμένες αποσαφηνίσεις.

Ο όρος "διανοούμενος" συνιστά έναν εξωραϊσμό αμφιβόλου περιεχομένου.Η απόπειρα ορισμού του είναι προβληματική.
Σύμφωνα με τη Wikipedia "ο διανοούμενος είναι ένα πρόσωπο που χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο τη διάνοια σε μια επαγγελματική ή ατομική capacity (δυνατότητα?χωρητικότητα?ικανότητα? Όποια ερμηνεία κι αν επιλέξουμε ο ορισμός είναι τουλάχιστον ασαφής)!
Το McMillan Dictionary προσεγγίζει πιο επιτυχημένα τον όρο:"ένα πρόσωπο που μπορεί να σκέφτεται ευφυώς και να κατανοεί περίπλοκες ιδέες ή θέματα" ή "ένα πρόσωπο με ευρύτητα παιδείας και ενδιαφέροντα σε τομείς όπως η επιστήμη,η τέχνη,η φιλοσοφία κλπ σε προχωρημένο στάδιο".
Ας παραδεχτούμε χάριν οικονομίας τη δυσκολία ικανοποιητικού ορισμού και ας θεωρήσουμε πως η εικόνα που έχουμε για το διανοούμενο περιγράφεται περίπου από τους παραπάνω ορισμούς.

Ας προσπεράσουμε την προειδοποίηση του Ηράκλειτου πως "πολυμαθίη νόον ού διδάσκει" (αποσπ.16) και ας θεωρήσουμε πως κατά κανόνα "ένας διαβασμένος άνθρωπος είναι συνήθως σκεπτόμενος".
Ας αφήσουμε επίσης κατά μέρος την "οντολογική φιλοσοφία" που περιφρονεί το Λόγο στις μεταφυσικές της αναζητήσεις και ας παραδεχτούμε την εργαλειακή χρησιμότητα του Λόγου στην επίλυση των ζητημάτων που θέτει η καθημερινότητα.
Αν υποθέσουμε-που κι αυτό χωράει αρκετή αμφισβήτηση-πως ο ακαδημαϊκός χώρος είναι το κατεξοχήν πεδίο συγχρωτισμού των "διανοούμενων", είναι σαφές,πως η συντριπτική πλειοψηφία των τελευταίων εμφορείται από σοσιαλιστικές αντιλήψεις.Σε κάθε περίπτωση είναι αντικαπιταλιστές.Ακόμη και όσοι ιδεολογικά αυτοπροσδιορίζονται ως "δεξιοί",δηλώνουν ταυτόχρονα "αντικαπιταλιστές" στη μεγάλη τους πλειοψηφία.

Το ζήτημα αποκτά ενδιαφέρον διότι,μεταφερόμενο στο πεδίο της πολιτικής,πριμοδοτεί τη σοσιαλιστική ιδεολογία με κάποιου είδους "πιστοποιητικό ευφυίας" ή "ιδεολογικής ανωτερότητας",από τη στιγμή που "οι περισσότεροι διανοούμενοι δηλώνουν σοσιαλιστές"! Σε επίπεδο συμβολισμών, συνιστά επιχείρημα υπέρ του σοσιαλισμού.

Παλιότερα,ήταν γνωστά τα δημοσκοπικά ευρήματα που έδειχναν την προτίμηση των "αποφοίτων ΑΕΙ" στο ΚΚΕ εσωτερικού ή στον μετέπειτα "ΣΥΝ".Οι πολιτικοί αντίπαλοί τους αποδέχονταν αυτό το γεγονός και τους επιφύλασσαν τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό "κουλτουριάρηδες".
Ακόμη πιο παλιά,ήταν παγκοίνως αποδεκτή η ιδεολογική κυριαρχία των αριστερών φοιτητικών παρατάξεων στα Πανεπιστήμια.Ακόμη και τώρα,που η ΔΑΠ πρωτεύει στις εκλογές,τον τόνο στα φοιτητικά αιτήματα εξακολουθούν να δίνουν οι αριστερές παρατάξεις ενώ και οι ΔΑΠίτες συνδικαλιστές έχουν πλήρως υιοθετήσει τη ρητορική και την ατζέντα λειτουργίας των εμπειρότερων αριστερών "φοιτητοπατέρων".
Τί είδους "γοητεία" ασκεί λοιπόν ο σοσιαλισμός στους μορφωμένους?
Προφανώς το ερώτημα επιδέχεται πολλαπλών απαντήσεων.

Ο Nozick επιχειρεί μερικές ενδιαφέρουσες υποθέσεις.
Η πιο σημαντική κατά τη γνώμη μου έχει να κάνει με τη δομή του σχολείου: το ίδιο το εκπαιδευτικό περιβάλλον,ως μηχανισμός κεντρικού σχεδιασμού (central planning) υπό την αυθεντία του δασκάλου (και κατά προέκταση του μοναδικού συγγράμματος) καλλιεργεί στην αντίληψη του "καλού μαθητή" την ιδέα πως ο άνωθεν σχεδιασμός είναι "πνευματικά υπέρτερος" και πως η διανομή των αριστείων πρέπει να ελέγχεται από κάποια ανώτερη αρχή (τώρα το δάσκαλο,αργότερα το κράτος).
Είναι λοιπόν εξαιρετικά δύσκολο αυτός ο μαθητής να αποδεχτεί την "παράλογη" ιδέα της "αοράτου χειρός" και τον "άναρχο τρόπο λειτουργίας της αγοράς" ως αρετές υπερασπίσιμες.
Είναι εξαιρετικά ενοχλητικό να βλέπει τον χθεσινό "μπουμπούνα" της τάξης να εξελίσσεται σε επιτυχημένο επιχειρηματία και να αποκτά υπέρτερο εισόδημα από "το παιδί που έβγαλε Πανεπιστήμιο"!
Είναι "παράλογο" και ενδεχομένως "ανήθικο" για τον "καλό μαθητή",ένας χώρος δίχως "πνευματικότητα",η απρόσωπη αγορά,να επικυριαρχεί (ή έτσι αυτός να νομίζει) ως καθοριστικότερος της μόρφωσης στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Η αδυναμία ερμηνείας της αγοράς και η ταυτόχρονη διαπίστωση της σημασίας της (μετά την αποφοίτηση απ'το Πανεπιστήμιο των οραματισμών),αρχικά σοκάρει και σταδιακά μετατρέπεται σε διανοητικός σνομπισμός του "άξεστου πλήθους" που "δεν καταλαβαίνει" και "χειραγωγείται" από "χυδαία θεάματα και παράγωγα της υποκουλτούρας".

Ο "καλός μαθητής" εμπνέεται από πρότυπα "ιδεατής κοινωνικής οργάνωσης".Το δέλεαρ είναι ισχυρό από την εποχή του Πλάτωνα,ο οποίος οραματίζονταν την κοινωνία των φιλοσόφων-βασιλέων. Το "άξεστο πλήθος" που ομνύει στον "αχαλίνωτο καταναλωτισμό",του προξενεί αποστροφή. Θέλει να το "εκπαιδεύσει",να του υποδείξει άλλες μορφές διασκέδασης και άλλα πρότυπα συμπεριφοράς.Πεπεισμένος για την ανωτερότητα των δικών του προτύπων,εύκολα συναινεί σε μια "άνωθεν επιβεβλημένη επιχείρηση διαφωτισμού των μαζών". Ο καπιταλισμός που "δεν έχει αξίες" παρά μόνο "το κυνήγι του χρήματος",προσλαμβάνεται ως φρικώδης μικρόνοια!

Υπάρχουν κι άλλες πηγές αντι-καπιταλιστικής mentalite: η Χριστιανική ηθική,τα ευαγγελικά αποσπάσματα που καταδικάζουν τους πλούσιους και εξυμνούν την πενία,τα κηρύγματα των ιερέων που περιφρονούν "τον υλικό κόσμο του χρήματος" είναι-στην Ελλάδα-ένας ισχυρός πυλώνας διαμόρφωσης αντιλήψεων.Είναι ενδιαφέρον πως η αντικαπιταλιστική κριτική με όρους χριστιανικής δογματικής δεν αποτελεί αποκλειστικότητα των "αντικαπιταλιστών της δεξιάς" όπως θα ήταν ίσως αναμενόμενο.Υπάρχει και στο σοσιαλιστικό χώρο μια "χριστιανική συνιστώσα" με ιδιαίτερα μαχητική αντικαπιταλιστική στάση.Θυμίζω τους "αναρχοχριστιανούς" της Θεολογικής του ΑΠΘ και τους "χριστιανούς-εκτελεστές της 17Ν".

Η αντικαπιταλιστική προδιάθεση των διανοούμενων έχει και άλλη μια παράμετρο: την εφεκτική τους στάση,την ευμενή ουδετερότητα,τη σιωπή,απέναντι στα πεπραγμένα των σοσιαλιστικών καθεστώτων.Το 1989,συντελέστηκε μια κοσμογονία,η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.Οι διανοούμενοι είναι προθυμότεροι να υποστηρίξουν πως απέτυχε μια μορφή εφαρμογής του σοσιαλισμού,αλλά επ'ουδενί ο σοσιαλισμός καθεαυτός! Σήμερα,τα εναπομείναντα σοσιαλιστικά καθεστώτα ανά τον κόσμο είναικαθεστώτα μονοκομματικής δικτατορίας.Κι όμως,οι διανοούμενοι και τα media,επιμένουν να χαρακτηρίζουν τους επικεφαλής τους ως "ηγέτες",αποφεύγοντας επιμελώς τη χρήση του όρου "δικτάτορας". Οι γλωσσικοί όροι,όταν πρόκειται για τα αδιέξοδα του σοσιαλισμού,είναι επιμελώς εξωραϊσμένοι...

Από την άλλη μεριά,θα πρέπει να ορίσουμε τον καπιταλισμό,για να κατανοήσουμε τον αντικαπιταλισμό.
Σύμφωνα με τη Wikipedia  "καπιταλισμός είναι το οικονομικό σύστημα που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και δημιουργεί αγαθά ή παρέχει υπηρεσίες με σκοπό το κέρδος".
Σύμφωνα με τον ορισμό της Ayn Rand ("Capitalism,the unknown ideal") "ο καπιταλισμός είναι ένα κοινωνικό σύστημα βασισμένο στην αναγνώριση των ατομικών δικαιωμάτων-και του δικαιώματος της ιδιοκτησίας-στο οποίο κάθε ιδιοκτησία είναι ατομική".
Ο πρώτος ορισμός είναι αυστηρά οικονομικός,ο δεύτερος κοινωνικός.Επιπλέον,ο ορισμός της Rand ενέχει ένα είδος "καθαρότητας": στον καπιταλισμό κάθε ιδιοκτησία είναι ατομική,άρα τα κοινωνικά καθεστώτα στα οποία υπάρχει και κρατική ιδιοκτησία (όπως οι μικτού τύπου οικονομίες που πλειοψηφούν σήμερα στη Δύση) δεν είναι καπιταλιστικά με την "καθαρή" έννοια του όρου.
Ασφαλώς υπάρχουν και άλλες ερμηνείες του καπιταλισμού.λιγότερο ή περισσότερο περιεκτικές,αλλά νομίζω πως τα βασικά χαρακτηριστικά του είναι αυτά.Ιδιωτική επιχειρηματικότητα και οικονομικός ανταγωνισμός αφενός, πολιτικός φιλελευθερισμός και κοινοβουλευτική δημοκρατία αφετέρου.
Υπάρχει επίσης το πείραμα της Κίνας,ένα μοντέλο "κρατικού καπιταλισμού" το οποίο προσπαθεί να συνδυάσει την επιχειρηματικότητα με τον πολιτικό έλεγχο και-κατά τη γνώμη μου-δεν τα καταφέρνει: η ζυγαριά γέρνει προς τη δυσάρεστη πλευρά της πολιτικής ανελευθερίας.
Γεγονός πάντως είναι πως οι επικριτές του καπιταλισμού,σπανίως επικεντρώνονται στο οικονομικό του σκέλος.Κατά κανόνα αναγνωρίζουν την αποτελεσματικότητά του στην παραγωγή πλούτου,οπότε η κριτική τους αφορά άλλες πτυχές: ζητήματα διανομής του πλούτου,ζητήματα οικονομικών και πολιτικών ανισοτήτων,οικολογικές ανησυχίες κλπ.

Προφανώς,υπάρχουν πολλές παρεξηγήσεις στη ρίζα των παρερμηνειών του καπιταλισμού,καθώς και σημαντικού βαθμού άγνοια στη βάση της δαιμονοποίησής του.Το ζήτημα δεν εξετάζεται εδώ.
Έχει όμως σημασία-όπως σωστά τονίζει η Ayn Rand- η ανίχνευση του ηθικού του περιεχομένου."Κάθε ιδεολογία" γράφει η Rand ("Capitalism,the unknown ideal")"χρειάζεται ένα ηθικό περιεχόμενο.Δίχως αυτό δεν μπορεί να επιβιώσει.Η ηθική υπεροχή του καπιταλισμού,δεν έγκειται στο ο'τι είναι το αποτελεσματικότερο σύστημα παραγωγής πλούτου.Αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζουν και οι αντίπαλοί του.Η ηθική του υπεροχή συνίσταται στο ο'τι είναι το μοναδικό σύστημα που επιτρέπει την ευόδωση των ατομικών δικαιωμάτων.Η σύλληψη της έννοιας των δικαιωμάτων του ανθρώπου,προϋποθέτει την αντίληψη του ανθρώπου ως νοούντος υποκειμένου που διαθέτει ελεύθερη βούληση και -συνεπώς- το δικαίωμα των επιλογών στη ζωή.Ο καπιταλισμός είναι το μόνο σύστημα που επιτρέπει στον άνθρωπο την ελευθερία των ατομικών επιλογών,δίχως βέβαια να του εγγυάται την επιτυχία". Είναι άλλο πράγμα η επιδίωξη της ευτυχίας ("the pursuit of happiness") που επιτρέπει ο καπιταλισμός και άλλο η ευτυχία ("happiness") που υπόσχεται ο σοσιαλισμός...

Και αναπόφευκτα,η συνεπής προάσπιση των φιλελεύθερων αιτημάτων (πρωτείο του ατόμου, το άτομο τελικός σκοπός δι'εαυτόν, ελευθερία επιλογών, ατομικές πολιτικές ελευθερίες κλπ) οδηγεί στην οικονομική αποδοχή του καπιταλιστικού μοντέλου.
Είναι παράδοξο πράγματι,οι πολίτες των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών,να απολαμβάνουν ατομικές ελευθερίες εν μέσω καπιταλιστικών οικονομιών (έστω μικτού τύπου) και ταυτόχρονα να γοητεύονται από τον σοσιαλιστικό εξωτισμό της Κούβας ή να σιωπούν μπροστά στο σοσιαλιστικό μαυσωλείο της Β.Κορέας.
Συνιστά ίσως αυτό,την ισχυρότερη απόδειξη πως αγνοούν τη σημασία του καπιταλισμού στην εμπέδωση της πολιτικής ελευθερίας.

Ακόμη και μεγάλοι διανοητές περιπίπτουν σε αντιφάσεις.Ο Milton Friedman, συνεπής θιασώτης του φιλελεύθερου καπιταλισμού υποστήριξε την άποψη πως η υιοθέτηση ενός μοντέλου ελεύθερης οικονομίας θα οδηγήσει νομοτελειακά στην πολιτική φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος που θα το εφαρμόσει (π.χ Κίνα).Και τούτο παρόλο που ο ίδιος ,στο "Free to choose", μιλώντας για τον καπιταλισμό τον θεωρεί "αναγκαίο αλλά όχι ικανό εγγυητή των πολιτικών ελευθεριών" ("necessary but not efficient precondition").Πρόκειται για ιδέα η οποία δεν επιβεβαιώνεται στην πράξη και πως άλλωστε θα μπορούσε?
Η ελευθερία -γράφει σωστά η Ayn Rand- μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της επιλογής, ποτέ όμως του καταναγκασμού.Δεν μπορείς να διατάξεις κάποιον να είναι ελεύθερος.Ένας άνθρωπος μπορεί να επιλέξει την ελευθερία ή όχι,αλλά ποτέ δεν μπορεί να εκβιαστεί να την υιοθετήσει.Καταναγκαστική ελευθερία είναι "condradiction in terms" (οξύμωρον).Το πείραμα της Κίνας,δεν μπορεί να οδηγήσει στην πολιτική ελευθερία ,όσο το καθεστώς παραμένει ανελεύθερο.Αν λάθεψε σ'αυτό ο μεγάλος Friedman, πώς να μπορέσουμε εμείς να διακρίνουμε κάθε στιγμή την, ενίοτε όχι τόσο προφανή, συσχέτιση καπιταλισμού και ελευθερίας?

Η προάσπιση του καπιταλισμού σήμερα,εν μέσω κρίσης,δεν οφείλεται σε άκριτη αποδοχή του ως δήθεν "τέλειου συστήματος".Τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει,αν μιλάμε για κοινωνίες ανθρώπων.Περισσότερο εκφράζει την πεποίθησή μου πως ο καπιταλισμός είναι άδικα κατασυκοφαντημένος.Πρόκειται για το σύστημα που εκτίναξε το επίπεδο διαβίωσης της ανθρωπότητας σε πρωτοφανή,αδιανόητα υψηλά επίπεδα και ταυτόχρονα προώθησε αποφασιστικά τις πολιτικές ελευθερίες.Ο σοσιαλισμός,αντίθετα,οποτεδήποτε και οπουδήποτε κι αν εφαρμόστηκε (ή εφαρμόζεται),οδήγησε σε οικονομικά αδιέξοδα και πολιτικό ολοκληρωτισμό.

Ο "κακός μαθητής" της τάξης με τη σφεντόνα στην κωλότσεπη,σκορπάει το σπαρταριστό του γέλιο στο σύμπαν...

http://mhmadas.blogspot.gr/2012/11/blog-post_24.htmlΛεωνίδας Καστανάς

Ο Μοναχισμός

Ένας από τους αρχαιότερους θεσμούς της Εκκλησίας μας (περίπου 4ος αι. μΧ) που ίχνη του μπορούν να βρεθούν και στην Παλαιά Διαθήκη (προφήτης Ηλίας και κοινότητες προφητών) είναι αυτός της μοναχικής ζωής.

Σαν ρεύμα εμφανίστηκε περί τον 4ον αι. στην Αίγυπτο και από κει εξαπλώθηκε και στην Παλαιστίνη, Μ.Ασία και αργότερα στην Δύση. Υπήρξε αρχικά αντίδραση στην καθεστωτικοποίηση του χριστιανισμού που επέφερε και μία αλλοίωση στην γνησιότητα των χριστιανών και της Εκκλησίας.

Ο μοναχός είναι εκείνος που είναι 'πάντων χωρισθείς και πάσι συνηρμοσμένος'. Η ζωή του ανθρώπου έχει αρκετά ευχάριστα (μέσα στα πολλά πικρά) στοιχεία, από τα κυριώτερα των οποίων η χαρά της ερωτικής σχέσης και της συντροφικότητας και η απόκτηση παιδιών (και δευτερευόντως και η κατοχή υλικών αγαθών). Αυτά είναι φυσικά πολύ όμορφα και ικανοποιούν την ψυχή του ανθρώπου, δεν παύουν όμως δυστυχώς να εμπεριέχουν και το στοιχείο της φθοράς και του θανάτου μέσα τους.

Η αγάπη μπορεί να συνδυάσει ή και να καταλήξει στον πόνο (προδοσία, χωρισμός, απώλεια κλπ), τα παιδιά που έρχονται στον κόσμο πέρα από το ευχάριστο του γεγονότος, δεν παύουν να έρχονται σ' έναν κόσμο με δυσκολίες και βάσανα, και όποια και αν είναι η πορεία τους, εν τέλει δεν πρόκειται να γλυτώσουν από την κοινή μας μοίρα. Ο χριστιανός άνθρωπος που γίνεται μοναχός επιλέγει να αποφύγει αυτήν την 'φυσιολογική' (μετά την Πτώση) πορεία. Διαλέγει να μη γεννήσει παιδιά στον Θάνατο. Φυσικά συμμετέχει στην εμπειρία και του Έρωτα (στην απόλυτη βίωσή του, όσο προσπαθεί τουλάχιστον να αφεθεί στον Θεό (βλ. Άσμα Ασμάτων) όπου δεν υπάρχει ο κίνδυνος της προδοσίας από μέρους του Θεού τουλάχιστον) και της συντροφικότητας καθώς η ερωτική σχέση, ο γάμος, η οικογένεια, η ύπαρξη μέσα στην κοσμική κοινότητα αντικαθίστανται με την μοναστική κοινότητα (αδελφότητα). Και φυσικά δεν είναι αδιάφορος για τον κόσμο,κάθε άλλο.

Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που ζει εντελώς μόνος (μειοψηφία,αλλά υπάρχουν διαχρονικά τέτοιες περιπτώσεις ,οι αναχωρητές-ασκητές) και πάλι εξακολουθεί να επικοινωνεί γνήσια με τον Κύριο και μέσω Αυτού με όλη την επί γης και εν ουρανοίς εκκλησία και με αυτόν όλο τον κόσμο. Συγκλίνοντας προς το Κέντρο, που είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός συγκλίνει και με τα μέλη του Σώματός Του, τους πιστούς χριστιανούς, και δέεται για την σωτηρία των πάντων, καθώς αγαπά.

Ο μοναχισμός στην αληθινά ορθόδοξη παράδοση δεν έχει καθόλου ως κίνητρο μια αποστροφή προς το σώμα ή προς την σαρκική μείξη. Δεν το θεωρεί βρώμικο, κατώτερο ως προς το πνεύμα, δεσμωτήριον της ψυχής ή δημιούργημα ενός 'κακού θεού'. Αυτά είναι μάλλον πλατωνικές και δυαρχικές αντιλήψεις (ζωροαστρισμός κλπ). Ξέρει ότι και η ύλη (το σώμα), όπως και όλα, είναι δημιούργημα του Ενός και μόνου Θεού, του Γιαχβέ, και δεν προσπαθεί να το μισήσει, το αγαπάει (θάλπει αυτό), και αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να το απαλλάξει από τα πάθη ("είμαστε παθοκτόνοι, όχι σωματοκτόνοι").

Και όπως και ο Απ.Παύλος τονίζει: Θα προτιμούσα να είσασταν όλοι σαν και εμένα, άγαμοι, διά την ενεστώσαν ανάγκην όμως (διωγμοί,Έσχατα) επειδή είμαστε σε περίοδο διωγμών δηλαδή. Επειδή υπάρχει ο κίνδυνος εξ αιτίας των οικογενειακών περισπασμών να σας είναι πιο δύσκολο να τα αρνηθείτε όλα και να ομολογήσετε Χριστό, να μαρτυρήσετε, σκεπτόμενοι πού θα αφήσετε τα παιδιά σας κλπ. Όσοι έχουν οικογένεια προφανώς και το καταλαβαίνουν αυτό...

Ο προφήτης Κάρολος Μαρξ

Ο Μαρξ ως Χιλιαστής Κομμουνιστής


Το κλειδί για να κατανοήσουμε το εξαιρετικά περίπλοκο και συμπαγές σύστημα σκέψης που δημιούργησε ο Κάρολος Μαρξ είναι στην πραγματικότητα ένα και είναι απλό: Ο Κάρολος Μαρξ ήταν κομμουνιστής.

Ένα φαινομενικά απλό και τετριμμένο σχόλιο αν το βάλουμε δίπλα στην πληθώρα των εξειδικευμένων και σοφιστικέ όρων που έχει ο Μαρξισμός για την φιλοσοφία,την οικονομία και τον πολιτισμό,η προσήλωση του Μαρξ στον κομμουνισμό αποτελούσε τον κύριο άξονα και στόχο της σκέψης του,πολύ περισσότερο από την ταξική πάλη,την διαλεκτική,την θεωρία της υπεραξίας ή όλα τα υπόλοιπα.

Ο κομμουνισμός ήταν ο μεγάλος στόχος,το όραμα,το επιθυμητό,ο απώτερος σκοπός που θα απεδείκνυε ότι όλος ο πόνος της ανθρωπότητας κατά την διάρκεια της ιστορίας της είχε κάποιαν αξία.Η ιστορία ήταν η ιστορία του πόνου,της ταξικής πάλης,της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο.Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο,όπως στην χριστιανική θεολογία,η επιστροφή του Μεσσία θα θέσει ένα τέλος στην ιστορία και θα εγκαθιδρύσει 'καινόν ουρανόν και καινήν γην',έτσι και η εγκαθίδρυση του κομμουνισμού θα έθετε ένα τέρμα στην ανθρώπινη ιστορία.

Και ακριβώς όπως για τους post-millenials χριστιανούς,ο άνθρωπος,οδηγούμενος από τους προφήτες του Θεού και τους αγίους,θα εγκαθιδρύσει το βασίλειο του Θεού στη γη (για τους promillenials,ο Ιησούς θα έχει και αρκετούς ανθρώπους ως βοηθούς για να φτιάξει αυτό το βασίλειο),έτσι και για τον Μαρξ,όπως και για άλλες σχολές κομμουνιστικής σκέψης,η ανθρωπότητα,οδηγούμενη από κοσμικούς αγίους,θα ιδρύσει ένα  --εκκοσμικευμένο πια--  Βασίλειο των Ουρανών στην γη.

Στα μεσσιανικά θρησκευτικά κινήματα,η Χιλιετία εγκαθιδρύεται από μία φοβερή,βίαιη σύγκρουση,έναν Αρμαγεδδώνα,έναν μεγάλο αποκαλυπτικό πόλεμο μεταξύ του καλού και του κακού.Μετά από αυτήν την τιτάνια σύγκρουση,μία νέα εποχή ειρήνης και αρμονίας και κυριαρχίας της δικαιοσύνης,θα εφαρμοστεί επάνω στην γη.

Ο Μαρξ απέρριψε έντονα αυτούς τους ουτοπικούς σοσιαλιστές που έψαχναν να φθάσουν στον κομμουνισμό μέσω μιας βαθμιαίας και σταδιακής διαδικασίας,μέσα από μια σταθερή προώθηση του καλού.Αντίθετα,ο Μαρξ ανέτρεξε πίσω στους αποκαλυπτικούς,το postmillenial βίαιο κίνημα των Γερμανών και Ολλανδών Αναβαπτιστών του 16ου αιώνα ,μέχρι τις χιλιαστικές ομάδες του Αγγλικού Εμφυλίου και τις διάφορες ομάδες premillenial χριστιανών που προέβλεπαν έναν αιματηρό Αρμαγεδδώνα τις Έσχατες Ημέρες,πριν από την εγκατάσταση της Χιλιετίας.

Όντως,από τότε που οι αποκαλυπτικοί post-millenials αρνήθηκαν να περιμένουν για μια σταδιακή ανάπτυξη της δικαιοσύνης και της αγιότητας ανάμεσα στους ανθρώπους, ασπάστηκαν την θεώρηση των pre-millennials ότι μόνο ένας βίαιος,αποκαλυπτικός,τελικός αγώνας μεταξύ του καλού και του κακού,ανάμεσα στους αγίους και τους αμαρτωλούς,θα μπορούσε να οδηγήσει στην Χιλιετία.Η βίαιη παγκόσμια επανάσταση που θα γίνει από το καταπιεσμένο προλεταριάτο στην μαρξιανή εκδοχή,είναι το απαραίτητο εργαλείο για τον ερχομό της δικής του Χιλιετίας,του κομμουνισμού.

Στην πραγματικότητα,ο Μαρξ,όπως οι pre-mils (ή χιλιαστές-millenarians) πήγε ακόμη πιο πέρα στην πεποίθηση ότι η βασιλεία του Κακού στη γη θα έφτανε στο αποκορύφωμα ακριβώς λίγο πριν την αποκάλυψη ("το σκότος πριν την αυγή").Για τον Μαρξ όπως και για τους χιλιαστές,γράφει ο Ernest Tuveson


"Το Κακό του κόσμου πρέπει να φθάσει στο υψηλότερο σημείο αμέσως πριν αφού με μια μεγάλη     ολοκληρωτική ξαφνική εκ βάθρων αλλαγή ,εξαφανιστεί εντελώς...

Ο χιλιαστικός πεσσιμισμός για την δυνατότητα τελειοποίησης του παρόντος κόσμου διασταυρούται με έναν υπέρτατο οπτιμισμό.Η ιστορία,πιστεύουν οι χιλιαστές,λειτουργεί με τέτοιον τρόπο,ώστε όταν το Κακό φθάσει στο απροχώρητο,αυτή η απελπιστική κατάσταση θα αντιστραφεί.Η αυθεντική,πραγματικά αρμονική κατάσταση της κοινωνίας,με κάποιας μορφής εξισωτική τάξη θα επανεγκαθιδρυθεί".


Εν αντιθέσει με τις διάφορες ομάδες ουτοπικών σοσιαλιστών,και σε συμφωνία με θρησκευτικούς μεσσιανιστές,ο Καρλ Μαρξ δεν περιέγραψε τα χαρακτηριστικά του δικού του μελλοντικού κομμουνισμού με κάθε λεπτομέρεια.Δεν ήταν για παράδειγμα δουλειά του Μαρξ να μιλήσει για τον αριθμό των ανθρώπων στην ουτοπία του,για το σχήμα και την τοποθεσία των σπιτιών τους ή για το σχέδιο των πόλεών τους.Αρχικά,σε κάθε ουτοπία υπάρχει ένα απαραίτητο στοιχείο ονειρικού αέρα το οποίο σκιαγραφείται από τους δημιουργούς της με κάθε λεπτομέρεια.Ίσης όμως σημασίας είναι και το ότι απαριθμώντας και τις παραμικρές λεπτομέρειες της ιδανικής κοινωνίας αφαιρείται το σημαντικότατο στοιχείο της εκπλήξεως και του μυστηρίου από τον υποτιθέμενο αναπόδραστο κόσμο του μέλλοντος.

Όμως,συγκεκριμένα χαρακτηριστικά είναι κοινά σε όλα τα κομμουνιστικά οράματα.Η ιδιωτική ιδιοκτησία καταργείται,ο ατομισμός διώκεται,η ατομικότητα περιορίζεται,όλη η ιδιοκτησία κατέχεται και ελέγχεται συλλογικά,και οι ατομικές μονάδες αυτού του νέου συλλογικού (κολλεκτιβιστικού) οργανισμού είναι με κάποιον τρόπο φτιαγμένοι ως 'ίσοι' μεταξύ τους.

Οι Μαρξιστές και οι μελετητές του Μαρξισμού τείνουν να παραβλέπουν την κεντρικότητα του κομμουνισμού στο μαρξιανό σύστημα.Στον "επίσημο" Μαρξισμό του '30 και του '40,ο κομμουνισμός είναι λίγο παραγκωνισμένος χάριν μιας υποτιθέμενης "επιστημονικής" έμφασης στην "εργατική θεωρία της αξίας" (labor theory of value-LTV) ,στον ταξικό αγώνα ή στην υλιστική ερμηνεία της ιστορίας.Και η Σοβιετική Ένωση,ακόμα και πριν τον Γκορμπατσώφ,δυσκολευόμενη από τα πρακτικά προβλήματα του σοσιαλισμού,αντιμετώπισε τον στόχο του κομμουνισμού περισσότερο σαν αιτία αμηχανίας παρά σαν ο,τιδήποτε άλλο.

Κατά τον ίδιο τρόπο,οι Σταλινικοί,όπως ο Louis Althuisser απέρριψαν την έμφαση που δίνει πριν το 1848 ο Μαρξ στον "ανθρωπισμό",την φιλοσοφία και την "αποξένωση" ως μη επιστημονική και προ-μαρξιστική.Από την άλλη,την δεκαετία του 1960 έγινε του συρμού για τους Μαρξιστές της λεγόμενης Νέας Αριστεράς, όπως τον Herbert Marcuse, να απορρίψουν την μεταγενέστερη θεώρηση του Μαρξ ως "επιστήμονος οικονομολόγου" ως ένα λογοκρατικό προάγγελμα για τον αυταρχισμό και ως προδοσία της νωρίτερης έμφασης που δίνει ο Μαρξ στον ανθρωπισμό και την ανθρώπινη "ελευθερία".

Σε αντίθεση ,θα συμφωνούσα με την αυξανόμενη πλέον επιστημονική συμφωνία στις μαρξιστικές σπουδές, ότι τουλάχιστον από το 1844 και πιθανώς νωρίτερα,υπήρχε μόνος ένας Μαρξ,και αυτός ο Μαρξ,ο "ανθρωπιστής",στερέωσε τον στόχο που θα έψαχνε (ζητούσε) για την υπόλοιπη ζωή του:τον αποκαλυπτικό θρίαμβο του επαναστατικού κομμουνισμού.Υπό αυτήν την άποψη η αργότερη ενασχόληση του Μαρξ με τα οικονομικά του καπιταλισμού υπήρξε απλά μέσον για τον μηχανισμό,τον "νόμο της ιστορίας",που υποτίθεται ότι καθιστά έναν τέτοιο θρίαμβο,αναπόφευκτο.

Αλλά σε αυτήν την περίπτωση,καθίσταται ζωτικής σημασίας να ερευνήσουμε την φύση αυτού του υποτιθέμενου ανθρωπιστικού στόχου του κομμουνισμού,ποιό θα είναι το νόημα αυτής της "ελευθερίας",και αν το αποκρουστικό ποινικό μητρώο των μαρξιστικών-λενινιστικών καθεστώτων του 20ού αι. ήταν ξεκάθαρα στηριγμένο στην βασική μαρξιανή σύλληψη της ελευθερίας.

Ο Μαρξισμός είναι ένα θρησκευτικό πιστεύω.Αυτή η δήλωση έχει γίνει κοινή ανάμεσα στους επικριτές του Μαρξ,και μιας και ο Μαρξισμός είναι δεδηλωμένος εχθρός της θρησκείας,τέτοιο παράδοξο θα προσέβαλλε πολλούς Μαρξιστές,καθώς αμφισβητεί ευθέως τον υποτιθέμενα αναμφισβήτητο επιστημονικό υλισμό πάνω στον οποίον ο Μαρξισμός στηρίζεται.Στις ημέρες μας κατά αρκετά παράδοξο τρόπο,στην εποχή της "θεολογίας της απελευθέρωσης" και άλλων ερωτοτροπιών του Μαρξισμού και της Εκκλησίας,οι ίδιοι οι μαρξιστές είναι συχνά έτοιμοι να κάνουν την ίδια διακήρυξη.

Ασφαλώς,ένας προφανής τρόπος που ο Μαρξισμός λειτουργεί ως θρησκεία είναι το πόσο μακρυά θα φτάσουν οι μαρξιστές για να προστατεύσουν το σύστημά τους εναντίον εμφανών λογικών σφαλμάτων.Έτσι,όταν οι μαρξιανές προβλέψεις αποτυγχάνουν ακόμα και αν προέρχονται -υποτιθέμενα- από τους επιστημονικούς νόμους της ιστορίας,οι μαρξιστές φτάνουν πολύ μακρυά ώστε να αλλάξουν τους όρους της πρώτης πρόβλεψης.

Αξιοσημείωτο είναι το παράδειγμα του νόμου του Μαρξ για την εξαθλίωση της εργατικής τάξης υπό τον καπιταλισμό.Όταν είχε γίνει πλέον σαφές πως το επίπεδο ζωής των εργατών κάτω από τον βιομηχανικό καπιταλισμό ανέβαινε αντί να κατεβαίνει,οι μαρξιστές υποχώρησαν στην άποψη πως αυτό που ο Μαρξ εννοούσε "πραγματικά" με τον όρο εξαθλίωση δεν ήταν εξαθλίωση αλλά σχετική στέρηση.Ένα από τα προβλήματα με αυτήν την άμυνα υπαναχώρησης (οπισθοχώρησης) είναι ότι η εξαθλίωση υποτίθεται ότι θα ήταν η κινητήριος δύναμη της προλεταριακής επανάστασης,και είναι δύσκολο να φανταστούμε τους εργάτες να καταφεύγουν σε μια αιματηρή επανάσταση απλά και μόνο επειδή θα απολαμβάνουν ένα σκάφος ο καθένας ενώ οι καπιταλιστές πέντε ή έξη.

Ένα άλλο σημαντικό παράδειγμα ήταν η απάντηση πολλών μαρξιστών στην αναμφισβήτητη απόδειξη του Boehm-Bawerk ότι η labor theory of value δεν μπορεί να εφαρμοστεί για την τιμολόγηση των αγαθών στον καπιταλισμό.Και πάλι,η υπαναχωρητική απάντηση ήταν πως αυτό που ο Μαρξ "εννοούσε" (ήθελε να πει) δεν ήταν να εξηγήσει την θεωρία τιμών αλλά απλώς να τονίσει ότι οι εργατοώρες βάζουν ένα είδος μυστικής "αξίας" στα αγαθά,η οποία είναι όμως άσχετη με τον τρόπο λειτουργίας της καπιταλιστικής αγοράς.Εάν αυτό ήταν αληθές,τότε είναι δύσκολο να δούμε γιατί ο Μαρξ αφιέρωσε τόσο μεγάλο διάστημα από τη ζωή του σε μία ανεπιτυχή προσπάθεια να ολοκληρώσει το "Κεφάλαιο" και να λύσει το πρόβλημα αξίας (κόστους)-τιμής.

Ίσως ο καταλληλότερος σχολιασμός για τους αγχωμένους υπερασπιστές της θεωρίας της αξίας (value theory) του Μαρξ είναι αυτός του πάντα επίκαιρου και απολαυστικού Alexander Gray,που αγγίζει επίσης και μία άλλη παράμετρο του Μαρξ ως θρησκευτικού προφήτη:

"Το να παρατηρείς τον Boehm-Bawerk ή τον κο [H.W.B.] Joseph να σκιαγραφούν τον Μαρξ δεν είναι τίποτε άλλο από μία πεζή απόλαυση,γιατί αυτοί δεν είναι παρά πεζοί συγγραφείς,που είναι τόσο πεζοί ώστε να σκοντάφτουν στο απλό νόημα των λέξεων,χωρίς να συνειδητοποιούν πως αυτό που πραγματικά εννοούσε ο Μαρξ δεν έχει καμμία αναγκαστικά σχέση με αυτό που -αναμφίβολα- ο Μαρξ είπε.Το να κοιτάζεις τον Μαρξ περιτριγυρισμένο από τους φίλους του είναι παρόλαυτα μια χαρά πολύ διαφορετική.Γιατί είναι αρκετά σαφές πως κανείς απ' αυτούς δεν ήξερε τι όντως ο Μαρξ εννοούσε.Βρίσκονται σε αμφιβολία ακόμα και για το τι ακριβώς μιλούσε.Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο ίδιος ο Μαρξ δεν ήξερε τι έκανε.

Συγκεκριμένα,δεν υπάρχει κανείς που μπορεί να μας πει τι σκεφτόταν ο Μαρξ όταν έγραφε τον όρο "αξία" (value).Το 'Κεφάλαιο' είναι με δυο λόγια,μια τριμερής πραγματεία,που αναπτύσσει την θεωρία της αξίας και τις πολλαπλές της εφαρμογές.Ακόμα και ο ίδιος ο Μαρξ ποτέ δεν καταδέχεται να πει τι εννοεί ως "αξία" (value),το οποίο είναι προφανώς αυτό που ψάχνει να βρει ο οποιοσδήποτε θα μελετούσε το έργο του".


Ασχολούμαστε με επιστήμη ('Wissenschaft'),με συνθήματα,με μύθους ή με μαγικές φράσεις;Ο Μαρξ έχει ειπωθεί,ήταν ένας προφήτης...και ίσως είναι αυτή η καλύτερη προσέγγιση.Για παράδειγμα,δεν δοκιμάζει κανείς στον Ιερεμία ή στον Ιεζεκιήλ τιςδοκιμασίες που θα υπέκειντο οι λιγότερο εμπνευσμένοι,καθημερινοί άνθρωποι΄.Ίσως το λάθος που έκανε ο κόσμος και οι περισσότεροι κριτικοί είναι ότι δεν προσέγγισαν αρκετά τον Μαρξ ως προφήτη -έναν άνθρωπο πάνω από την λογική,να λέει μυστηριώδεις και ακατανόητες λέξεις,τις οποίες ο κάθε ένας θα μπορούσε να ερμηνεύσει όπως θα επέλεγε.

Ο 'πράσινος' Πατριάρχης

Σε συνάντηση κοντά στην Κωνσταντινούπολη τον περασμένο Ιούνιο, η ειδική στους χιμπατζήδες Jane Goodall μίλησε για το σε κίνδυνο οικοσύστημα αυτών που η ίδια χαρακτήρισε ως "τους πιο κοντινούς μας συγγενείς".Υπογραμμίζοντας την εξελικτική σχέση, περιέγραψε την συνάντησή της με έναν γηραιό αρσενικό πίθηκο που είχε μια "ωραία λευκή γενειάδα".

Χαμογελώντας, γύρισε προς το μέρος του 72χρονου άνδρα στην μπροστινή σειρά και προσέθεσε: "Έμοιαζε αρκετά με την δική σας".

Ο άνδρας με την μακριά λευκή γενειάδα ήταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος ο Α', ο πνευματικός ηγέτης των ανά τον κόσμο Ορθοδόξων Χριστιανών. Κατά αγαθή τύχη είναι γνωστός για τους άνετους, προσηνείς του τρόπους και συνόδευσε το γέλιο που ακολούθησε.

Η προσήλωσή του όμως στον περιβαλλοντικό ακτιβισμό είναι πραγματικά σοβαρή, αποδίδοντάς του τον χαρακτηρισμό "ο Πράσινος Πατριάρχης". Έχει διακηρύξει πως η φροντίδα για το περιβάλλον είναι θρησκευτική επιταγή, και για περισσότερο από μια δεκαετία, έχει κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια να φέρει σε επικοινωνία θεολόγους και φυσικούς επιστήμονες όπως την κα. Goodall για συζητήσεις και διαλέξεις.

Οι αναφορές αυτής της χρονιάς για εντυπωσιακό λυώσιμο των παγετώνων και για ακραίες ξηρασίες δίνουν νέα επικαιρότητα στα μηνύματα του Βαρθολομαίου για την υποβάθμιση του φυσικού κόσμου. Ενώ οικονομικοί επιστήμονες και πολιτικοί συστήνουν περισσότερη ανάπτυξη και κατανάλωση για να ξεπεραστούν οι οικονομικές κρίσεις, ο πατριάρχης επιμένει πως η πραγματική κρίση είναι πολιτιστική και πνευματική, και μπορεί να υπερπηδηθεί μόνο εάν απομακρυνθούμε από τον άκρατο υλισμό.

Όλα οι άνθρωποι, έχει δηλώσει, πρέπει να κάνουμε μία διάκριση "μεταξύ αυτών που θέλουμε και αυτών που χρειαζόμαστε".

Τον Σεπτέμβριο εξέδωσε μία αρκετά φορτισμένη εγκύκλιο όπου καλούσε όλους τους ορθοδόξους Χριστιανούς "να μετανοήσουμε για την αμαρτωλότητά μας" στο ότι δεν κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να προστατεύσουμε τον πλανήτη. Η βιοποικιλότητα, "το έργο της θείας σοφίας", δεν δόθηκε στην ανθρωπότητα για να την καταχραστεί, έχει γράψει. Η ανθρώπινη κυριαρχία επί της γης δεν σημαίνει το δικαίωμα να παίρνει με πλεονεξία και να καταστρέφει τους πόρους της. Αναφέρθηκε ειδικά στους ισχυρούς της γης, λέγοντας πως χρειάζονται μια καινούργια νοοτροπία ώστε να σταματήσουν την καταστροφή του πλανήτη χάριν του κέρδους ή γενικά βραχυπρόθεσμων οφελών.

Άλλοι θρησκευτικοί ηγέτες, μεταξύ αυτών ο Πάπας Βενέδικτος ο ΙΣΤ', ο Δαλάι Λάμα και ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ, έχουν επίσης μιλήσει και κάνει έκκληση για υπεύθυνη χρήση της κτίσεως. Αλλά ο Βαρθολομαίος έχει πάει πιο μακρυά από τους περισσότερους. Κάποιοι θεολόγοι μάλιστα χαρακτηρίζουν αυτήν την στάση ως επαναστατική.

"Παραδοσιακά στον Χριστιανισμό, η αμαρτία ήταν αυτό που έκανες σε άλλους ανθρώπους", είπε ο Κάλλιστος Ware, επιφανής ορθόδοξος θεολόγος της Βρετανίας, "αλλά ο Βαρθολομαίος επέμεινε πως ό,τι κάνεις στα ζώα, στον αέρα, στη γη μπορεί να είναι και εφάμαρτο, όχι απλά λάθος, και αυτό ήταν μία σημαντική αλλαγή".

Αναλυτές τονίζουν πως η ενασχόληση του Βαρθολομαίου με τα περιβαλλοντικά ζητήματα είναι μέρος της προσπάθειάς του να εκσυγχρονίσει μία βαθειά συντηρητική εκκλησία που μπορεί να φαίνεται απόμακρη και απομονωμένη, με την προσοχή της στραμμένη κυρίως στα μακρά βυζαντινά τυπικά και στον μυστικισμό. Το να μιλά υπερασπιζόμενη την φύση ως δημιουργία Θεού ταιριάζει στην εκκλησιαστική διδασκαλία και ίσως, με αντίστοιχη βαρύτητα, όπως οι αναλυτές λένε, μπορεί να ξεπεράσει τις αντιζηλίες και τις εθνικιστικές τριβές μέσα στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ως μία ομοσπονδία 15 ανεξάρτητων εθνικών εκκλησιών, δεν έχει την κεντρική εξουσία έντονη, όπως, ας πούμε, το Βατικανό.

Ακόμα ο θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως, ιδρυμένος πριν 1700 χρόνια, κατέχει το πρωτείο για τα 300 εκατομμύρια ορθοδόξων χριστιανών σε όλον τον κόσμο. Ως "πρώτος μεταξύ ίσων" στην εκκλησία, ενεργεί ως αυτός που μπορεί να συγκαλέσει σε σύνοδο και να θέσει τα θέματα της συζήτησης.

Δεν εμπνέονται όμως όλοι οι προκαθήμενοι των εκκλησιών από τις προσπάθειές του να διαφωτίσει τους πιστούς για το περιβάλλον. "Ο πατριάρχης πηγαίνει ενάντια στα ειωθότα στην Ορθοδοξία σε αρκετά πράγματα", λέει ο π.Ιωάννης Χρυσαυγής, αρχιδιάκονος της εκκλησίας και σύμβουλος επί περιβαλλοντικών θεμάτων. "Πρέπει να το διακηρύττει και να το προωθεί συνεχώς".

Πάνω στο φέρρυ προς την Κων/πολη ο πατήρ Χρυσαυγής μάς έδειξε ένα δεσπόζον κτήριο στο ψηλότερο σημείο της Πριγκήπου. Πρώην ορφανοτροφείο, είχε κατασχεθεί από την τουρκική κυβέρνηση αλλά επεστράφη στην εκκλησία πρόσφατα. Ακόμα έρημο και εγκαταλελειμμένο, θα γίνει διαθρησκειακό κέντρο μελετών για το περιβάλλον αν ο Βαρθολομαίος τα καταφέρει.

"Θέλει κάτι μόνιμο", λέει ο π.Χρυσαυγής. "Όταν αποδημήσει, μπορεί να μην υπάρχει ακόμα τόσο ενδιαφέρον για το περιβάλλον μέσ' στο Πατριαρχείο".

Ο αντίκτυπος των ομιλιών του πατριάρχη και όλων αυτών των συνεδρίων είναι δύσκολο να υπολογισθεί. Μεγάλο ενδιαφέρον τράβηξε ένα νέο βιβλίο: το "Greening the Orthodox Parish" (Πρασινίζοντας την Ορθόδοξη Ενορία), λέει ο Frederick Krueger, ο Αμερικανός εκδότης του. Με υπότιτλο "Εγχειρίδιο για μια Χριστιανική Οικολογική Πράξη" και πρόλογο από τον πατρ. Βαρθολομαίο, καλύπτει θέματα θεολογίας, ειδικές λειτουργίες και προσευχές καθώς επίσης επιστημονικά πορίσματα και πρακτικές συμβουλές.

Αρκετά ορθόδοξα μοναστήρια και εκκλησίες στην ανατολική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εγκαταστήσει συστήματα ηλιακής ενέργειας τα τελευταία χρόνια.

Ανάμεσα σε αυτά και το μοναστήρι της Χρυσοπηγής στην Κρήτη, όπου οι μοναχές χρησιμοποιούν τα περιβαλλοντικά κείμενα του πατριάρχη και άλλων θεολόγων στην διδασκαλία τους.

"Όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι έρχονται στα μαθήματά μας", ανέφερε η μοναχή Θεοξένη, ηγουμένη της μονής, σε συνέδριο στην Χάλκη. "Έρχονται να βρουν νόημα. Αρκετοί φαίνεται να εμπνέονται από την οικολογία. Έχει αναπτυχθεί ταχύτατα τα τελευταία 10 χρόνια".

Marlise Simons, nytimes.com, Dec. 3, 2012




Σχόλιο: Αφ' ενός φυσικά και είναι απαραίτητη η ευαισθητοποίηση σε θέματα διατήρησης της φύσεως και συνακόλουθα της ποιότητας ζωής μας, γεννιούνται όμως κάποια προβλήματα:

1. Τί εννοούμε όταν λέμε 'οικολογία'; Την λογική εκμετάλλευση/διαχείριση/αξιοποίηση της φύσεως χάριν του κυριάρχου αυτής, ανθρώπου ή την απολυτοποίηση αυτής και την αντιμετώπισή της ως taboo;

2. Εκτός των πρακτικών θεμάτων, η απολυτοποίηση της φύσεως μήπως φανερώνει έναν υφέρποντα πανθεισμό; (Η κτίση ως Θεός, και όχι ως δημιούργημα, υπάρχουν άλλωστε στενά συνδεδεμένα τέτοια θρησκευτικά/φιλοσοφικά κινήματα με το 'οικολογικό κίνημα' -νεοπαγανισμός, ανατολικές θρησκείες, λατρεία της Γαίας κλπ).

3. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ως προς το ανθρώπινο κομμάτι της δεν είναι τέλεια και χρειάζεται να δει ξανά κάποια θέματα, όμως μήπως πολιτικοποιείται αρκετά στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι υπάρχει μία θέση και γι' αυτήν στον σύγχρονο κόσμο; (Ας λάβουμε υπ' όψιν και την λεπτή θέση του Πατριαρχείου ανάμεσα στο τουρκικό κράτος και τις άλλες ορθόδοξες εκκλησίες-Ρωσία, η οποία αιτιολογεί και πιθανή ανάγκη πολιτικών ελιγμών, όμως το βάζει στον πειρασμό της πολιτικής, ας μη ξεχνάμε πως και η εκκλησία της Ρώμης λόγω της πολιτικής καταστάσεως του πρώιμου Μεσαίωνος ανέλαβε κοσμικές και πολιτικές εξουσίες).

4. Στην προσπάθειά μας να κάνουμε το καλύτερο για το περιβάλλον μήπως μπορεί να διακινδυνέψουμε άλλες αξίες, βασικές για τον πολιτισμό και την πίστη μας, όπως την ελευθερία πέφτοντας σε έναν νέο ηθικισμό και 'κυνήγι μαγισσών';

Είναι το πρόβλημα του κράτους τα έσοδα;

By Nick Gillespie

Παρακαλώ διαβάστε το αν νομίζετε ότι τα ελλείμματα δεν έχουν σημασία και ότι οι δαπάνες δεν δημιουργούν τα ελλείμματα.




Ο αρθογράφος Ron Hart γράφει:

"Όταν ο Bill Clinton τόσο φημισμένα "ισοσκέλισε τον προυπολογισμό" με την έκρηξη του Ίντερνετ και τους φόρους από όλες εκείνες τις πωλήσεις μετοχών, το GOP και ο Newt Gingrich ψήφισαν έναν προυπολογισμό (ναι τότε το Κογκρέσσο το έκανε αυτό) με 1,7 τρισ.$ σε δαπάνες. Αν το προσαρμόσουμε στον πληθωρισμό, η σημερινή κυβέρνηση θα ξοδέψει 2,3 τρισ. σήμερα και θα μαζέψει 2,5 τρισ. σε έσοδα, καταλήγοντας σε πλεόνασμα 200 δισ.. Αλλά αντί να αυξάνουμε τις κρατικές δαπάνες σε αρμονία με τον κανονικό πληθωρισμό, με τις κυβερνήσεις Bush και Obama ξοδεύουμε σήμερα 3,8 τρισ.. Οι Δημοκρατικοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι έχουμε πρόβλημα εσόδων αντί ότι έχουμε πρόβλημα δαπανών, πρέπει επίσης να πιστεύουν ότι έχουμε πρόβλημα μπάρμαν και όχι πρόβλημα αλκοολισμού".

Ο Hart ακόμα κατηγορεί τους Ρεπουμπλικανούς, οι οποίοι συνεχίζουν να πιέζουν για μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες παρά το γεγονός ότι έχουμε ήδη ξοδέψει περίπου τα μισά δολλάρια του πλανήτη γι' αυτόν τον σκοπό.

Χρειάζεστε κάποια άλλη ένδειξη ότι οι δαπάνες είναι η κύρια αιτία του ομοσπονδιακού χρέους; Τότε ρίξτε μια ματιά στο γράφημα:

Είναι κατανοητό γιατί οι κρατικές δαπάνες ακολουθούν διαφορετική πορεία από τα έσοδα κατά τα διαστήματα υφέσεων. Την ίδια στιγμή που περισσότεροι άνθρωποι μένουν άνεργοι και τα έσοδα μειώνονται, η ζήτηση για τα διάφορα προγράμματα κοινωνικού κράτους αυξάνεται.

Αυτό που ήταν διαφορετικό κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης Μπους ήταν ότι οι δαπάνες αυξάνονταν επίσης και στις καλές περιόδους. Το 2001, ο Μπους ανέλαβε τα ηνία μιας διακυβέρνησης που ξόδευε το 18,2% του μεγέθους της οικονομίας. Το 2008, οι κρατικές δαπάνες ισούντο με το 20,8 της οικονομίας. Από κει και πέρα αυξήθηκαν στο 25,2% το 2009 (οικονομικό έτος κατά το οποίο κάποιες αυξήσεις ήταν του Ομπάμα, αλλά οι περισσότερες ήταν του Μπους). Αυτό το είδος μαζικής παρέκκλισης είναι εξηγήσιμο υπό το φως της οικονομικής κρίσης και της απάντησης των κυβερνήσεων Ομπάμα και Μπους σε αυτήν. Κατά την προσωπική μου άποψη, η αντιμετώπιση και των δύο αυτών κυβερνήσεων υπήρξε υστερική, αντιπαραγωγική και τουλάχιστον όσον αφορά στην διάσωση των αυτοκινητοβιομηχανιών παράνομη. Είτε συμφωνείτε μαζί μου είτε όχι, θα έπρεπε να ανησυχείτε κατά πόσον αυτή η τεράστια αύξηση στις δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι απλά παροδική ή είναι πλέον η νέα κανονικότητα.

Ασφαλώς, πρέπει όλους να μας ανησυχεί ότι η πρόταση προυπολογισμού του Προέδρου Ομπάμα που ανακοινώθηκε νωρίτερα φέτος προβλέπει μία δεκαετία όπου η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα ξοδεύει κατά μέσον όρο 22,5% του ΑΕΠ και το σχέδιο προυπολογισμού που πέρασε από την Βουλη (Ρεπουμπλικανική πλειοψηφία) θα έχει τις κρατικές δαπάνες κατά μέσον όρο στο 20% κατά την ίδια περίοδο. Για να μπορεί κανείς να αντεπεξέλθει σε τέτοια επίπεδα δαπανών,το καθένα από τα οποία ανέρχεται πάνω από τον μέσο όρο δαπανών από το 1950. Το σχέδιο των Ρεπουμπλικανών επίσης προβλέπει τα φορολογικά έσοδα για τα επόμενα 10 χρόνια στο 18,3 % του ΑΕΠ, εξασφαλίζοντας έτσι περισσότερο χρέος και ελλείμματα. Και οι Ρεπουμπλικανοί υποτίθεται ότι είναι το κόμμα των "γερακιών της λιτότητας", σωστά;

Ρίξτε μια ματιά στον πίνακα 1.3 των ιστορικών πινάκων του Γραφείου Διαχειρίσεως και Προυπολογισμού για να λάβετε μία αίσθηση της αξίας των δαπανών αρκετών δεκαετιών. Από το 1950 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1970 ήταν πολύ σπάνιο να δεις την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να ξοδεύει το 20 ή και περισσότερο % της οικονομίας. Τώρα -με την μόνη εξαίρεση των τελευταίων χρόνων του Κλίντον και την αρχή της προεδρίας Μπους, αυτό φαίνεται να έχει γίνει κανόνας. Δεδομένου ότι τα φορολογικά έσοδα κατά την ίδια περίοδο ήταν κατά μέσο όρο κάτω του 18% του ΑΕΠ, δεν είναι καθόλου έκπληξη ότι το εθνικό χρέος συνεχίζει να αυξάνει. Στα περισσότερα από 16 τρισ., το χρέος μας είναι πλέον ίσο με το μέγεθος της οικονομίας. Αυτό δεν είναι και τόσο καλό (για λόγους τους οποίους θα εξηγήσουμε παρακάτω).

Εδώ ένα διαφορετικό γράφημα που βοηθάει επίσης στο να εξηγήσουμε τον ρόλο των κρατικών δαπανών στα ελλείμματα:

Αυτό είναι αυτό που η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δαπανά κατ' άτομο σε τιμές προσαρμοσμένες στον πληθωρισμό. Είναι πλέον πολύ μακρυά από τα 6.000 δολλάρια στην αρχή της περιόδου Κάρτερ κοντά πλέον στα 12.000 δολλάρια στο τέλος της πρώτης θητείας Ομπάμα. Κάτι παρόμοιο έχει συμβεί και σε πολιτειακό επίπεδο,επίσης, οπότε δεν είναι μόνον η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αυτή που εκμεταλλεύεται την κατάσταση.

Εδώ κάποια συνταρακτικά στοιχεία από ένα ρεπορτάζ του Reason του 2009 για τις σπατάλες των πολιτειακών κυβερνήσεων κατά την διάρκεια των καλών πρώτων ετών της δεκαετίας του 2000:

Στα 5 χρόνια μεταξύ του 2002 και του 2007, τα συνολικά έσοδα των πολιτειών αυξήθηκαν με τον ρυθμό του πληθωρισμού, παράγοντας πλεόνασμα 600 δισ$. Αν οι νομοθέτες επέλεγαν να είναι πιο υπεύθυνοι, θα μπορούσαν να διατηρήσουν όλες τις υπάρχουσες πολιτειακές υπηρεσίες, να αυξήσουν τις δαπάνες για να τις προσαρμόσουν στον πληθωρισμό και την πληθυσμιακή αύξηση, και την ίδια στιγμή να κάνουν μειώσεις φόρων ύψους 500 δισ.$.

Αντί για αυτό, επέλεξαν να αυξήσουν και άλλο τις δαπάνες! Από το 2002 έως το 2007, οι συνολικές δαπάνες αυξήθηκαν κατά 50% ταχύτερα από τον πληθωρισμό. Οι εκπαιδευτικές δαπάνες αυξήθηκαν περίπου 70% ταχύτερα του πληθωρισμού, παρόλο που ο σχετικός αριθμός πληθυσμού σχολικής ηλικίας μειώθηκε! Οι δαπάνες υγείας (Medicaid) και οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων των Πολιτειών ανέβηκαν δυο φορές πιο πολύ από τον πληθωρισμό.


Άρα λοιπόν και η ομοσπονδιακή και οι πολιτειακές κυβερνήσεις αυξάνουν τις δαπάνες εν μέσω κακών εποχών, για να βοηθήσουν τους ανθρώπους. Και αυξάνουν τις δαπάνες στις καλές εποχές, για να ανταμείψουν τους υποστηρικτές τους και να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους.

Είναι αρκετά εύκολο να κατανοήσουμε πώς τα αστρονομικά επίπεδα χρέους καταστρέφουν τα οικονομικά σε πολιτειακό επίπεδο: Κάποια στιγμή τελειώνουν οι άνθρωποι στους οποίους μπορείς να βάλεις νέους φόρους (ή οι φόροι που μπορούν να αυξηθούν!), η δανειοληπτική τους ικανότητα

υποβαθμίζεται κοκ. Συνακόλουθα, αρχίζουν να φορολογούν τους πολίτες τους περισσότερο, για λιγότερες υπηρεσίες. Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος, άνθρωποι και επιχειρήσεις φεύγουν. Οι ομοσπονδιακοί φυσικά, μπορούν να συνεχίσουν να κόβουν χρήμα ή να αναλαμβάνουν κοινή δράση με την Federal Reserve για να αυξήσουν την νομισματική κυκλοφορία. Έτσι λοιπόν το σκοινί πάει πολύ πιο μακρυά, ειδικά αν είσαι η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη. Ο πληθωρισμός μπορεί να συμβεί ή να μη συμβεί γρήγορα (ή και καθόλου) και οι τιμές των επιτοκίων μπορεί να ανεβούν ή όχι. Υπάρχει μια μεγάλη διαμάχη σε εξέλιξη στο αν ο πληθωρισμός, ο οποίος προβλέπεται με βάση σχεδόν όλες τις συμβατικές οικονομικές θεωρίες, συμβαίνει τώρα ή όχι. Τα επιτόκια δανεισμού, τόσο για το κράτος όσο και για τον συνεχώς συρρικνούμενο αριθμό καταναλωτών που μπορούν πλέον να δανειστούν, είναι ακόμα εξαιρετικά χαμηλά, αγνοώντας τους παλαιούς φόβους για τα μεγάλα και επίμονα ελλείμματα. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Ποιο είναι λοιπόν το κακό στο να ξοδεύει το κράτος (ομοσπονδιακή κυβέρνηση) σαν να μην υπάρχει αύριο, ειδικά όταν ο κόσμος εξακολουθεί να πλήττεται βαρειά σε θέματα δουλειάς, μισθών κλπ; Υπάρχουν αρκετά κακά  -φορτώνουμε τις επόμενες γενιές με τεράστια χρέη πριν καν γεννηθούν, για παράδειγμα. Φανταστείτε να εξακολουθείτε να πληρώνετε τις πιστωτικές των γονιών σας για διακοπές που πήγαν και αυτοκίνητα που αγόρασαν (και αργότερα πούλησαν ξανά) από το 1970. Ο μη γένοιτο!

Χάριν όμως συντομίας ας εστιάσουμε απλά σε ένα από τα σοβαρά προβλήματα που ανακύπτουν με τα συνεχή ελλείμματα και την συσσώρευση κολοσσιαίων χρεών σε ομοσπονδιακό επίπεδο: Οι χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις φέρουν χρέη πάνω από το 90% του μεγέθους των οικονομιών τους για μακρές περιόδους, υπονομεύουν την μακροπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη, τον δείκτη που ο καθένας συμφωνεί πως είναι βασικός για την βελτίωση των συνθηκών ζωής.


Όπως η Veronique de Rugy έγραφε στο τεύχος Οκτωβρίου του Reason :

Σε πρόσφατο έγγραφο του Εθνικού Γραφείου Οικονομίας με τίτλο: "Υπερβάσεις Χρέους: Παρελθόν και Παρόν", οι οικονομολόγοι Carmen Reinhart, Vincent Reinhart και Kenneth Rogoff δείχνουν πως στις 11 από τις 26 περιπτώσεις του παραδείγματός τους, χώρες των οποίων το χρέος ξεπέρασε το 90% του ΑΕΠ για τουλάχιστον 5 χρόνια δεν είχαν αύξηση στα επιτόκια δανεισμού.

Αλλά τα σταθερά επιτόκια δανεισμού δεν είναι σημάδι ότι αυτές οι χώρες είναι σε καλή οικονομική κατάσταση. Η οικονομική ανάπτυξη σε 26 περιπτώσεις ήταν 1,2% χαμηλότερη από ότι σε άλλες περιόδους, "η μέση διάρκεια των επεισοδίων υπερχρέωσης είναι 23 χρόνια, και δημιουργεί τεράστια έλλειψη εισοδήματος, ως αποτέλεσμα το οποίο πέφτει περίπου στο ένα τέταρτο, από ότι στις περιόδους με χαμηλό χρέος". Με άλλα λόγια, το γεγονός πως οι αγορές ομολόγων μένουν αδιάφορες σχετικά με τα υψηλά επίπεδα χρέους σε κράτη θεωρούμενα ως ασφαλή λέει πολύ λίγα πράγματα για το πόσο καλά τα πηγαίνουν στην πραγματική οικονομία. Και σίγουρα δεν πρέπει να λαμβάνεται ως σημείο ότι το κράτος αυτό μπορεί να δανεισθεί και άλλα χρήματα χωρίς κίνδυνο!


Πόσοι από εμάς θα είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε το μέλλον μας σε αυτήν την νεκρή ζώνη της χαμένης οικονομικής ανάπτυξης;

Και για να τα αναλύσουμε όλα, ποιες από τις πολεμικές μας περιπέτειες έχουν κάνει κάτι ώστε να μειώσουν το ποσοστό των ανθρώπων που υποφέρει στη γη; Ή οι φαρμακευτικές δαπάνες που επεκτάθηκαν για τους ήδη ευκατάστατους ηλικιωμένους; Ή για τον πόλεμο εναντίον της κάνναβης που έχει μετατρέψει την Πατρίδα των Ελεύθερων ανθρώπων στην μεγαλύτερη φυλακή ανθρώπων στον κόσμο;

Τις ημέρες που ο Μπαράκ Ομπάμα έκανε την προεκλογική εκστρατεία για την 2η θητεία του, συνήθιζε να μιλάει για το πώς "πρέπει να σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο του χρέους".



Έχουμε ζήσει σε μια εποχή εύκολου (φτηνού) χρήματος, στην οποίαν μας επιτρεπόταν να ξοδεύουμε χωρίς όριο, να δανειζόμαστε αντί να αποταμιεύουμε...

Αφού ξεπεράσουμε την παρούσα κατάσταση ανάγκης, η οποία απαιτεί επείγουσες νέες επενδύσεις, πρέπει να σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο του χρέους.



Αυτό ήταν στην πραγματικότητα μέρος της εναρκτήριας ομιλίας της προεκλογικής του εκστρατείας. Τώρα, ο πρόεδρος έχει απομακρυνθεί από λόγια όπως να περικοπούν 2,5$ στις δαπάνες για κάθε 1$ εσόδων τον Σεπτέμβριο του 2012 στο να πιέζει για 4$ σε νέους φόρους για κάθε διολλάριο περικοπής δαπανών. Και όλο αυτό είναι μέρος της "λελογισμένης προσέγγισής" του για τα οικονομικά του κράτους.

Αλλά εάν η αιτία του -φονικού για την ανάπτυξη- χρέους και ελλειμμάτων είναι οι αυξημένες δαπάνες  -και όντως είναι-  η λύση είναι η περικοπή δαπανών. Όπως και το τεύχος Νοεμβρίου 2010 του Reason εξηγούσε, το έχουμε κάνει ξανά ως χώρα (μετά τον Β' ΠΠ) και άλλες επίσης ανεπτυγμένες οικονομίες το έκαναν αρκετά πρόσφατα, την δεκαετία του 1990. Την περασμένη χρονιά, η De Rugy και εγώ προσωπικά (Nick Gillespie) προτείναμε έναν εύκολο τρόπο αυτό να επιτευχθεί μέσω μικρών προοδευτικών περικοπών που ουσιαστικά δεν ισοδυναμούν με κάτι παραπάνω από την συγκράτηση των εξόδων σε σταθερές τιμές.

Δεν θα ήταν φοβερά δύσκολο. Και σίγουρα είναι καλύτερο από την εναλλακτική, η οποία είναι να πετσοκόψουμε το 25% της ανάπτυξης για τα επόμενα 20 χρόνια.

Έχει γίνει κοινό ανέκδοτο πλέον πως κάνουμε ό,τι κάνουμε σε κάθε επίπεδο "για τα παιδιά μας". Ποιός ανάμεσά μας θέλει να κοιτάζει κάθε τέταρτο παιδί στον δρόμο και να του λέει,
"Συγγνώμη παιδί μου, απλά δεν ήταν ο δικός σου αιώνας";





http://reason.com/archives/2012/12/01/if-you-dont-think-spending-is-at-the-roo

Πώς θα επιβιώσουμε στις 21 Δεκεμβρίου!

Καλημέρα!Είναι 2012! Είναι Δεκέμβριος του 2012 και ξέρετε τί σημαίνει αυτό.

Σας λέω, είναι το τέλος του κόσμου. Σημειώστε στο ημερολόγιο: η 21η Δεκεμβρίου θα είναι ή το πάρτυ της χιλιετίας ή.. το πάρτυ όλων των εποχών. Ό,τι και να συμβεί, πολύ σπάνια να υπήρξε καλύτερη δικαιολογία για να βάλετε τα καπέλα των πάρτυ και να φωνάξετε μπροστά στο φεγγάρι --τουλάχιστον μέχρι να εξαφανιστεί!

Η πάντα βοηθητική (παρότι όχι πάντα ακριβής) Βικιπαίδεια έχει κάποιες πληροφορίες για την λεγόμενη "Μαγιανή (των Μάγια) Αποκάλυψη". Πιστέψτε με, μετά από τα τόσα προβλήματα τους τελευταίους μήνες, μπορούμε να βάλουμε λίγο ενθουσιασμό στη ζωή μας. Και ποιος ο καλύτερος τρόπος να τα ξεχάσουμε από το να ανησυχούμε για το αν θα τρελλαθούν οι μαγνητικοί πόλοι της γης ή η γη θα περάσει πολύ κοντά από μια μαύρη τρύπα ή ότι ο πλανήτης μας θα εκραγεί?


Φοβάστε; Δεν θα έπρεπε. Οι ειδικοί λένει ότι υπάρχει κάποιο μέρος στη γη όπου υπάρχει πιθανότητα να σωθούμε!


Φωλιασμένο στους πρόποδες των Γαλλικών Πυρηναίων, η κίνηση στην αγορά δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερη στην μικρή αγροτική κοινότητα του Μπυγκαράς (Bugarach).

Οι καταναλωτές όμως δεν βρίσκονται εδώ για να αγοράσουν φρέσκο κρέας, κρασί και δημητριακά, για τα οποία η πόλη φημίζεται, είναι εδώ για να επιλέξουν τι θέλουν να πάρουν για ενθύμια του τέλους του κόσμου!

Και αυτό γιατί το Μπυγκαράς -με πληθυσμό 176 κατοίκους- έχει σημειωθεί από τους απανταχού καταστροφολάγνους ως το μόνο μέρος στον κόσμο το οποίο πρόκειται να επιβιώσει του Αρμαγεδδώνα, που είναι προγραμματισμένος για τις 21 Δεκεμβρίου από μία αρχαία προφητεία των Μάγια.

Μοντέρνες ερμηνείες της πρόβλεψης, αρκετά διαδεδομένες μέσω του ίντερνετ, λένε ότι εξωγήινοι θα έρθουν από το γκαράζ διαστημοπλοίων που είναι βαθειά κρυμμένο στο βουνό Pic de Bugarach και θα μαζέψουν όλους τους ανθρώπους της περιοχής για να τους οδηγήσουν σε ασφαλές μέρος!

Προς το παρόν, οι τουρίστες των Τελευταίων Ημερών και οι παρατηρητές UFO που ελπίζουν στην εξωγήινη σωτηρία κατακλύζουν τους δύο δρόμους του οικισμού για να πάρουν μαζί τους ένα κομμάτι της ιστορίας των ημερών πριν την Καταστροφή.

Και φυσικά αυτό είναι μία ευκαιρία που οι δαιμόνιοι ντόποιοι δεν μπορούν να αφήσουν να πάει χαμένη.

Τα ενθύμια περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων "αυθεντικές πέτρες Bugarach" από τα πετρώματα του βουνού Pic de Bugarach, οι οποίες πωλούνται για 1,50€ το γραμμάριο και "φυσικές πυραμίδες σιδηροπυρίτη" από το υπέδαφος.

Εξάλλου, ένα μπουκαλάκι νερό από την κοντινή πηγή, το οποίο όπως φαίνεται μπορεί να θεραπεύσει ένα μεγάλο εύρος ασθενειών, πωλείται στην λίγο αλμυρή τιμή των 15€ !

Ένας από τους ιδιοκτήτες της περιοχής προσφέρει το τεσσάρων υπνοδωματίων σπίτι του με άμεση θέα της μυστηριώδους κορυφής για 1.500€ τη βραδιά.


Για να ολοκληρώσουμε, το θέμα είναι πως τουλάχιστον η πίστη μου πως οι άνθρωποι μπορούν να βγάλουν λεφτά από το ο,τιδήποτε  -ακόμα και από το τέλος του κόσμου-  επιβεβαιώθηκε.

Αυτοί οι εξωγήινοι δεν έχουν ιδέα με ποιους έχουν να κάνουν!