Ο Δίκαιος Πόλεμος

Η Θεωρία του Δικαίου Πολέμου έχει τις ρίζες της σε στοχαστές, όπως ο Αριστοτέλης και ο Κικέρων, αλλά ως κύριος εκφραστής και αποκρυσταλλωτής της στην χριστιανική περίοδο θεωρείται ο άγ. Αυγουστίνος της Ιππώνος. Ο μεγάλος αυτός θεολόγος της αρχαίας Εκκλησίας παίρνοντας παραδείγματα από την Αγία Γραφή θεωρεί κάποιους πολέμους ως απαραίτητους προς αποτροπή του κακού. Ο Θωμάς Ακυινάτης αναθεώρησε την εκδοχή του Αυγουστίνου, δημιουργώντας τρία βασικά κριτήρια για τον δίκαιο πόλεμο.
Για να είναι ο πόλεμος 'δίκαιος' πρέπει:

α. ο πόλεμος να κηρυχθεί από μία νόμιμη αρχή
β. να είναι δίκαιος ο σκοπός και
γ. να έχει τις σωστές προθέσεις. Η ηθική νομιμοποίηση ενός πολέμου εκφράζεται στο jus ad bellum, ενώ η ηθικώς ορθή συμπεριφορά στην περίοδο του πολέμου περιγράφεται στο jus in bello. Η Θεωρία του Δικαίου Πολέμου αποτελείται από ένα σύνολο κανόνων για τον πόλεμο.

Αρχές του Δικαίου Πολέμου

1. Ο πόλεμος ως Έσχατη Λύση

Ένας πόλεμος για να είναι δίκαιος πρέπει να αποφασιστεί, μόνον όταν έχουν εξετασθεί και αποκλεισθεί όλες οι πιθανότητες ειρηνικής λύσης. Η χρήση βίας μπορεί να γίνει ανεκτή μόνον ως έσχατη λύση.


2. Νόμιμη Εξουσία

Ένας πόλεμος δεν μπορεί να διεξαχθεί από άτομα ή ομάδες που δεν συνιστούν νόμιμη κυβέρνηση.

(Φυσικά κάποιος μπορεί να πει πως αυτό δεν ισχύει επί παραδείγματι για τις περιπτώσεις της Ελληνικής ή της Αμερικανικής Επανάστασης,
όμως εκεί έχουμε στην μεν πρώτη περίπτωση έθνος που είχε στερηθεί της πολιτικής του ανεξαρτησίας με την βία,
και στην δεύτερη ομάδες ανθρώπων που βρίσκονταν αδικημένοι υπό την εξουσία ενός μονάρχη ο οποίος είχε υπερβεί τις εξουσίες που τού ήσαν επιτρεπτές από την συμφωνία με τον Θεό και τον λαό να είναι άρχων, με όρια και συγκεκριμένο σκοπό-αποστολή, και όχι να βάζει πχ φόρους κατά το δοκούν).


3. Δίκαιος Σκοπός

Ο δίκαιος πόλεμος μπορεί να κηρυχθεί μόνον ως απάντηση σε κάποιο αδίκημα που διέπραξε ή διαπράττει η άλλη πλευρά. Αυτοάμυνα απέναντι σε επίθεση αποτελεί πάντοτε δίκαιο πόλεμο, παρόλαυτα, ο πόλεμος πρέπει να διεξαχθεί με αντικειμενικό σκοπό να επανορθωθεί η βλάβη που προεκλήθη από τον αντίπαλο (δηλ. να μη ξεπεράσει αυτόν τον σκοπό).


4. Πιθανότητα Επιτυχίας

Για να είναι ένας πόλεμος δίκαιος, χρειάζεται να υπάρχουν υπολογίσιμες πιθανότητες επιτυχίας. Δεν μπορεί ένα έθνος να μπει σε πόλεμο για κάτι που είναι εκ προοιμίου καταδικασμένο (με την έννοια δεν μπορείς να ωθήσεις ανθρώπους στην αυτοθυσία εάν δεν υπάρχουν ελπίδες αποτελέσματος).

5. Αγαθές Προθέσεις

Ο κύριος σκοπός ενός δικαίου πολέμου είναι η αποκατάσταση της ειρήνης. Πιο συγκεκριμένα, η ειρήνη μετά τον πόλεμο οφείλει να είναι καλύτερη από την ειρήνη που θα υπήρχε εάν δεν είχε χρησιμοποιηθεί η λύση του πολέμου. Ο στόχος της άσκησης στρατιωτικής βίας οφείλει να είναι η δικαιοσύνη.

6. Αναλογικότητα

Η χρήση βίας σε έναν πόλεμο για να λέγεται δίκαιος πρέπει να είναι ανάλογη της ζημίας που προηγήθηκε. Τα έθνη που εμπλέκονται στον πόλεμο πρέπει να αποφύγουν την χρήση δυσανάλογα μεγάλης στρατιωτικής δράσεως και να την χρησιμοποιήσουν μόνο στον βαθμό που αυτή θα είναι πραγματικά απαραίτητη.

7. Απώλειες Αμάχων 

Η χρήση βίας θα πρέπει να γίνεται διακριτά μεταξύ των εμπολέμων και των αμάχων. Άμαχοι πολίτες δεν μπορούν να γίνονται ποτέ πολεμικοί στόχοι, οι εμπόλεμοι θα πρέπει να αποφεύγουν πάντοτε την δολοφονία αμάχων. Θάνατοι πολιτών είναι δικαιολογημένοι μόνον όταν πρόκειται για αναπόφευκτες απώλειες λόγω στρατιωτικής επεμβάσεως εναντίον στρατηγικού στόχου (φυσικά αυτό το τελευταίο έχει δεχτεί μεγάλη κατάχρηση στην εποχή μας, όπου διάφορα καθεστώτα και εξτρεμιστικές οργανώσεις χρησιμοποιούν παιδιά, γυναίκες και άλλους αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες, κοντά σε άτομα ή σημεία που θεωρούνται στόχοι, με αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών αμάχων)...



Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται λίγο σχολαστικά για τον σύγχρονο αναγνώστη, όμως εάν δεν υπήρχε ο Χριστιανισμός (τον οποίον κατηγορούν πολλοί ότι ευθύνεται ο ίδιος για την απουσία της ειρήνης από την γη ή στην καλύτερη περίπτωση ότι δεν μπόρεσε να αποτρέψει τους πολέμους) ακόμα οι πόλεμοι θα γίνονταν όπως στην αρχαιότητα ή όπως γίνονται μεταξύ των πρωτόγονων φυλών...

Δεν θα είχαμε ειρήνη 70 χρόνων στην Ευρώπη,
ούτε θα υπήρχε ο Ερυθρός Σταυρός (!),

ούτε Διεθνή Δικαστήρια, ούτε η Σύμβαση της Γενεύης...

Θεός ή Κράτος; Ποιόν θα ακολουθήσεις;

Ο Κύριος δίδαξε την μη βία και μάς είπε να αγαπάμε τον πλησίον μας. Το κράτος αντίθετα ενθαρρύνει να ψηφίσεις αυτούς που θα είναι διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν βία για να παρέμβουν ανά πάσα στιγμή σε κάθε πτυχή της ζωής του καθενός. Ποιόν θα πιστέψεις περισσότερο; Τον Χριστό ή το Κράτος;

Σ' αυτούς που ήταν έτοιμοι να λιθοβολήσουν την μοιχαλίδα, ο Κύριος είπε το "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω" (Ιω 8,7). Το Κράτος αντίθετα σού λέει πως είναι εντάξει να βάλεις κάποιον στην φυλακή αν κάνει κάτι που εσύ θα το έβρισκες βδελυρό, όπως ας πούμε να εκδίδεται ή να είναι ομοφυλόφιλος (σε κάποια κράτη). Ποιόν θα πιστέψεις και πάλι;

Ο χριστιανικός Θεός σού λέει: "Ουκ επιθυμήσεις όσα τω πλησίον σου έστι..." Ο φθόνος όμως συνιστά αυτό ακριβώς το αίμα που δίνει ζωή στο τέρας που λέγεται Κράτος. Έχουμε μάθει να γκρινιάζουμε, να μισούμε και να αποστρεφόμαστε όλους όσους έχουν αυτά που δεν έχουμε εμείς. Φωνάζεις στο Κράτος να επιβάλλει τους νόμους του στους άλλους, να κλέψει την περιουσία τους και να να την δώσει σε σένα και το ονομάζεις αυτό δικαιοσύνη! Η Βίβλος αυτό το ονομάζει φθόνο και κλοπή. Ξεκάθαρα. Ποιόν θα πιστέψεις;

(διασκευή από Larken Rose, σελίδα Statism is Slavery)

Μερικές σκέψεις για την Κυριακή αργία

Χωρίς να έχω καταλήξει σε κάποια απόλυτη θέση, μερικές σκέψεις που έχω για το θέμα:

1. Όποιος θέλει ας ανοίγει το μαγαζί του όποτε θέλει.

Μπορεί αυτό άλλωστε να οδηγήσει και στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και σε αύξηση γενικώς του οικονομικού κύκλου. Θα πει κανείς προβάλλοντας και ένα θρησκευτικό επιχείρημα, 'η εργασία της Κυριακής δεν είναι ευλογημένη'. Τώρα τί να σχολιάσει κανείς; Ότι θυμηθήκαμε την Κυριακή ως αργία και ως θρησκευτική αργία; Την στιγμή που ένα 2% περίπου πηγαίνει στην εκκλησία αυτήν την ημέρα! Μακάρι να την αφιερώναμε στον Κύριο, αλλά αυτό δεν γίνεται με το ζόρι και από την στιγμή που δεν γίνεται, ας μπορεί κάποιος να ανοίξει και το κατάστημά του. Και εκτός αυτού ούτως ή άλλως όμως και μέχρι τώρα πάλι αρκετός κόσμος δουλεύει τις Κυριακές (καταστήματα εστίασης, μπαρ κλπ που αν το σκεφτεί κανείς ειδικά στη Θεσσαλονίκη είναι περίπου τα μισά συνολικά καταστήματα)!

2. Πρέπει να γίνεται σεβαστό το δικαίωμα του εργαζομένου να μπορεί να μην εργάζεται την Κυριακή (ή τις ώρες της θείας Λειτουργίας ή ολόκληρη την ημέρα) για θρησκευτικούς λόγους.

3. Κάποιος θα πει επίσης πως τίθεται θέμα αθέμιτου ανταγωνισμού, όπου θα επιβιώσουν μόνο οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις, και όχι οι μικρότερες που θα αναγκαστούν να προσλάβουν κόσμο ή θα επιλέξουν να μην ανοίγουν. Και πάλι όμως είναι μήπως το μοναδικό παράδειγμα όπου το κράτος με παρεμβάσεις του ουσιαστικά δίνει πλεονέκτημα στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις; Η φορολόγηση και οι συνεχείς αυξήσεις στον ΦΠΑ και οι διάφορες αλλαγές ουσιαστικά χτυπούν αναλογικά πολύ περισσότερο τις μικρότερες επιχειρήσεις (με αποτέλεσμα χιλιάδες να έχουν κλείσει άλλωστε), παρά τις μεγαλύτερες που μπορούν να απορροφήσουν πιο εύκολα τις ζημιές που προκαλούνται από τα κυβερνητικά μέτρα. Αυτό μάλιστα μάλλον είναι και πολύ πιο σοβαρό.