Τί έκαναν οι Μπολσεβίκοι στην Ουκρανία

Το Ουκρανικό Ολοκαύτωμα (Χολοντόμορ)

'Ενα Έγκλημα του Κεντρικού Σχεδιασμού

Ο όρος Χολοντόμορ αναφέρεται στον βίαιο τεχνητό λιμό που εφήρμοσε το σταλινικό καθεστώς στην σοβιετική Ουκρανία και τις ουκρανικές περιοχές του Βορείου Καυκάσου
το 1932-33. Ευρύτερα, ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ουκρανική γενοκτονία που ξεκίνησε το 1929 με τις μαζικές απελάσεις των εύπορων αγροτών της Ουκρανίας (κουρκούλοι ή κουλάκοι στα ρωσικά) καθώς και τις απελάσεις και εκτελέσεις της θρησκευτικής, πνευματικής και πολιτιστικής ηγεσίας της Ουκρανίας, που κλιμακώθηκε με την καταστροφική πείνα που σκότωσε εκατομμύρια αθώους ανθρώπους. Η γενοκτονία στην πραγματικότητα συνεχίστηκε για αρκετά ακόμα χρόνια με την περαιτέρω διάλυση της ουκρανικής πολιτικής ηγεσίας, τον εποικισμό των ερημωμένων ουκρανικών εδαφών με άλλους πληθυσμούς, τις διώξεις όσων θα τολμούσαν να αναφερθούν δημόσια στη γενοκτονία και την σταθερά πεισματική άρνηση του γεγονότος από το σοβιετικό καθεστώς.

• 1917 Οι Μπολσεβίκοι του Βλαντιμίρ Λένιν ανεβαίνουν στην εξουσία

• 1922 Σχηματισμός ΕΣΣΔ με την Ουκρανία ως ομόσπονδη ΣΣΔ

• 1924 Άνοδος Στάλιν, μετά τον θάνατο Λένιν

• 1928 Ο Στάλιν εισάγει το πρόγραμμα της κολλεκτιβοποίησης που υποχρεώνει τους αγρότες να εγκαταλείψουν τη γη, τον εξοπλισμό και τα ζώα τους και να ενσωματωθούν σε ελεγχόμενες από το κράτος συλλογικές φάρμες (τις κολλεκτίβες). Ο Στάλιν αποφασίζει πως οι κολλεκτίβες δεν θα έτρεφαν μόνο τους εργάτες στις πόλεις αλλά θα μπορούσαν επίσης να παράγουν πλεόνασμα σιτηρών ώστε να πωληθεί στο εξωτερικό και φέρνοντας συνάλλαγμα να βοηθήσει τους σχεδιασμούς του για εκβιομηχάνιση.

• 1929 Πολλοί Ουκρανοί αγρότες, γνωστοί για την διάθεση ανεξαρτησίας τους από παλιά άλλωστε, αρνούνται ακόμα να μπουν στις κολλεκτίβες, τις οποίες βλέπουν σαν κάτι παρόμοιο με το καθεστώς της δουλοπαροικίας που ίσχυε εκεί τους προηγούμενους αιώνες. Ο Στάλιν ξεκινά πολιτική 'ταξικής σύγκρουσης' στην ύπαιθρο για να κάμψει την αντίσταση στην κολλεκτιβοποίηση. Οι πιο επιτυχημένοι αγρότες, οι κουρκούλοι (ή κουλάκοι στα ρωσικά) χαρακτηρίζονται ως ταξικοί εχθροί, και ακολουθεί βίαια καταστολή και εφαρμογή των σταλινικών πολιτικών από τον στρατό και την μυστική αστυνομία για να τους 'εξαφανίσει ως τάξη'. Σταδιακά, όποιος αντιστεκόταν στην κολλεκτιβοποίηση θεωρήθηκε ως 'λαικός εχθρός'.

• 1930 1,5 εκατομμύριο Ουκρανοί έπεσαν θύματα των πολιτικών απο-κουλακοποίησης του Στάλιν. Κατά την διάρκεια της περιόδου της κολλεκτιβοποίησης, ένοπλα τμήματα κατείσχαν με την βία γη, ζώα, περιουσία και εκκένωναν ολόκληρα σπίτια. Κοντά στο ένα εκατομμύριο άνθρωποι στην Ουκρανία διώχτηκαν από τα ίδια τους τα σπίτια, στοιβάχτηκαν σε εμπορικά βαγόνια και μεταφέρθηκαν στην Σιβηρία όπου τους εγκατέλειπαν, συχνά χωρίς καν φαγητό ή κάπου να μείνουν μέσα στο δάσος. Πάρα πολλοί απ' αυτούς, κυρίως παιδιά, πέθαναν στη διαδρομή ή αμέσως μετά.

Κάρολος Μαρξ: Μπορεί οι ιδέες του να παραμορφώθηκαν κατά την εφαρμογή από τους διάφορους επιγόνους του, όμως τον σπόρο για το ταξικό μίσος και την δικαιολόγηση του εγκλήματος ως μέσου κατάκτησης του ιδανικού μιας καλύτερης κοινωνίας τον είχε ρίξει αναμφισβήτητα ο ίδιος.

• 1932-1933 Η σοβιετική κυβέρνηση αυξάνει δραστικά τις ποσότητες που θα πρέπει να αποδώσει η Ουκρανία, για να είναι σίγουρο ότι δεν θα επιτευχθούν. Η πείνα εξαπλώνεται πλέον παντού. Το θέρος του 1932, τίθεται σε εφαρμογή απόφαση που προβλέπει την σύλληψη ή εκτέλεση οποιουδήποτε --ακόμα και παιδιού-- βρεθεί να παίρνει ("κλέβει") ακόμα και την παραμικρή ποσότητα σιτηρών ή ο,τιδήποτε φαγώσιμου από εκεί που δουλεύει. Με την απόφαση αυτήν ανεγείρονται στρατιωτικά οδοφράγματα σε πολλά ουκρανικά χωριά απαγορεύοντας την μεταφορά τροφίμων προς αυτά και απαγορεύοντας στους πεινασμένους κατοίκους να φύγουν προς αναζήτηση τροφής. Ταξιαρχίες νέων ακτιβιστών από άλλες περιοχές εκτός Ουκρανίας μεταφέρθηκαν στην Ουκρανία για να γυρνάνε τα χωριά και να μπορούν να κατάσχουν όπου έβρισκαν κρυμμένο σιτάρι και προοδευτικά όλα τα τρόφιμα από τα σπίτια. Ο Στάλιν δήλωνε πως για την περίπτωση της Ουκρανίας το εθνικό ζήτημα είναι στην πραγματικότητα αγροτικό ζήτημα και πως ο ίδιος και οι επιτελείς του ήταν αποφασισμένοι να δώσουν ένα μάθημα μέσω της πείνας και να καταφέρουν τελικά το οριστικό χτύπημα στην ραχοκοκκαλιά της Ουκρανίας, τον αγροτικό της πληθυσμό.

• 1933 Τον Ιούνιο, στο αποκορύφωμα της πείνας, οι άνθρωποι στην Ουκρανία πεθαίνουν με ρυθμό 30χιλιάδων ατόμων την ημέρα, με το ένα τρίτο περίπου να είναι παιδιά (κάτω των 10). Ανάμεσα στο 1932 με 1934 στην Ουκρανία καταγράφονται περίπου 4 εκατομμύρια θάνατοι που αποδίδονται στην πείνα. Ο αριθμός αυτός δεν περιλαμβάνει τις εκτοπίσεις, τις εκτελέσεις ή τους θανάτους από φυσικά αίτια. Ο Στάλιν αρνείται δημόσια προς τους ξένους ότι υπάρχει πείνα στην Ουκρανία και συνεχίζει να εξάγει τόννους σιτηρών, πολύ περισσότερα απ' όσα θα μπορούσαν να θρέψουν κάθε πεινασμένο άνθρωπο και παιδί στην Ουκρανία. Κάθε αναφορά για λιμό στη Ρωσία σήμερα είναι ή υπερβολική μεγαλοποίηση ή κακόβουλη προπαγάνδα. Δεν υπάρχει ουσιαστικά πείνα ή θάνατοι από πείνα, υπάρχει απλά αυξημένη θνησιμότητα από αρρώστιες εξ αιτίας της ελλιπούς διατροφής. (NYTimes Walter Durranty)

Η άρνηση του λιμού από τη σοβιετική εξουσία απηχείται τον καιρό του λιμού ακόμα και από σημαντικούς δυτικούς δημοσιογράφους, όπως τον Walter Duranty. Η ΕΣΣΔ αρνιόταν πεισματικά οποιαδήποτε ξένη βοήθεια καθώς επίσημα το καθεστώς δεν αναγνώριζε την ύπαρξη λιμού. Όποιος ισχυριζόταν το αντίθετο κατηγορείτο για διασπορά αντι-σοβιετικής προπαγάνδας (εχθρός του λαού). Οι δυτικές κυβερνήσεις υιοθέτησαν παθητική στάση απέναντι στον λιμό, παρότι οι περισσότερες ήξεραν ήδη τί γίνεται στην Ουκρανία μέσω των αναφορών των διπλωματικών τους δικτύων. Τον Νοέμβριο του 1933, η μόλις εκλεγμένη κυβέρνηση Ρούσβελτ των ΗΠΑ αποφάσισε να αναγνωρίσει την κομμουνιστική κυβέρνηση Στάλιν και διαπραγματεύτηκε επίσης και μία νέα γενική εμπορική συμφωνία. Την επόμενη χρονία, το κλίμα της δυτικής εθελοτυφλίας συνεχίστηκε με την ένταξη του Σοβιετικού Κράτους στην Κοινωνία των Εθνών. Τα Πενταετή προγράμματα του Στάλιν για τον εκσυγχρονισμό της Σοβιετικής Ένωσης στηρίχθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην αγορά τεράστιων ποσοτήτων βιομηχανικών αγαθών και τεχνολογίας από την Δύση (!). Οι χώρες της Δύσεως ήταν διστακτικές στο να θυσιάσουν τις δελεαστικές εμπορικές συμφωνίες τους με την Σοβ. Ένωση για να ασχοληθούν με το θέμα του λιμού.

Οι χώρες που έχουν αναγνωρίσει την Ουκρανική Γενοκτονία. (Η Ελλάδα απουσιάζει)

Στις επόμενες δεκαετίες ουκρανικές οργανώσεις προσφύγων προσπάθησαν ώστε να αναγνωριστεί αυτή η τραγική, μαζική γενοκτονία, αλλά δυστυχώς με μικρή επιτυχία (αν δεν έχεις μαζί σου το Hollywood, τον ακαδημαικό χωρο ή κάποιον Σόρος να σε χρηματοδοτεί είναι λίγο δύσκολο αυτό). Δεν ήταν παρά στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν με την δημοσίευση του διαπρεπούς ερευνητή Robert Conquest "Harvest of Sorrow" (Θερισμός της Θλίψης), το πόρισμα της αμερικανικής επιτροπής για τον Ουκρανικό Λιμό και τα ευρήματα της Διεθνούς Εξεταστικής Επιτροπής για τον Ουκρανικό Λιμό και την κυκλοφορία του συγκλονιστικού ντοκυμαντέρ "Harvest of Despair" (Θερισμός της Απόγνωσης), που γνώρισε ο κόσμος για αυτό το τραγικό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Ευρώπης. Στην σοβιετική Ουκρανία, φυσικά, το Holodomor απαγορευόταν καν να συζητηθεί μέχρι τα τέλη του '80, λίγο πριν την διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας το 1991. Με την πτώση της ΕΣΣΔ, μη προσβάσιμα πριν αρχεία, καθώς επίσης και οι μαρτυρίες των επιζώντων του ολοκαυτώματος προσέφεραν έναν τεράστιο αριθμό αδιάσειστων στοιχείων για την φοβερή ουκρανική γενοκτονία διά λιμού που συνέβη την δεκαετία του 1930...

Στις 28 Νοεμβρίου του 2006, η Verkhovna Rada (το Ουκρανικό Κοινοβούλιο) ψήφισε νόμο με τον οποίον το Holodomor χαρακτηρίζεται ως εκούσια γενοκτονική πράξη. Παρόλο που η ρωσική κυβέρνηση μέχρι σήμερα εξακολουθεί να αρνείται την ουκρανική θεώρηση ως "μονόπλευρη παραποίηση της ιστορίας" (τι να πει κανείς για τους Ρώσους!), η ουκρανική Πείνα αναγνωρίζεται πλέον ως γενοκτονία από περίπου 25 κρατη, και είναι πλέον αντικείμενο σε σημαντικό βαθμό διεθνούς έρευνας και επιστημονικής καταγραφής.

Στοιχεία από: http://www.holodomorct.org/

ΥΓ: Όσο τα έγραφα αυτά δεν ξέρω αν ένοιωθα περισσότερο μίσος, οργή, περιφρόνηση, λύπη. Το έγκλημα της μνήμης είναι και το χειρότερο. Πάνω στα σκοτεινά τους έργα οι άνθρωποι προσθέτουν και το ψέμμα και το μασκάρεμα ή ρίχνουν τις ευθύνες στους άλλους (βλ και Σφαγή του Κατύν) για τις εγκληματικές τους πράξεις και τις ιδέες που τους οδήγησαν εκεί. Τρομακτικό! Ο όφις φταίει, όχι εγώ ή δεν έγινε έτσι, ή ήταν καλό αυτό που έγινε. ή έπρεπε να γίνει τότε, δικαιολογίες........

Μουσείο 17Ν

Μουσείο 17Ν ανακοίνωσε πως θα ανοίξει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν βγει στην κυβέρνηση σύμφωνα με την Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων και Παιδείας του κόμματος, σε ανάμνηση της μεγάλης λαικής εξέγερσης του '73 (τότε που δεν έπεσε η Χούντα) και της φερώνυμης επαναστατικής οργάνωσης που βοήθησε στην εγκατάσταση της πραγματικής Λαοκρατίας, 40 χρόνια μετά..

Ο Χρ. Ξηρός με μήνυμά του εξέφρασε τις ενστάσεις του: Πρέπει να βρούμε άλλον τρόπο εορτασμού, μέσα από λαικές συνελεύσεις, οι λαικοί αγώνες δεν μπορούν να μπουν στο μουσείο.

Η αρμόδια Επιτροπή του Κόμματος απάντησε πως θα λάβει σοβαρά υπ' όψιν τις ενστάσεις του λαικού αγωνιστή, στην ειδική ολοήμερη ολομέλειά της και πως θα εισηγηθεί στον σύντροφο Τσίπρα να γίνει δημοψήφισμα για το θέμα μετά από προτάσεις που θα καταθέσουν επιτροπές ιστορικών, αγωνιστών, φοιτητών, συγγραφέων, συνδικαλιστών, προοδευτικών κληρικών και εργαζομένων. Μάλιστα θα είναι αντικείμενο συνελεύσεων σε κάθε τοπική οργάνωση ΣΥΡΙΖΑ, καθώς το θέμα θεωρείται ως πολύ σοβαρό.

(Η είδηση είναι προιόν δημιουργικής μυθοπλασίας, αλλά σε αυτήν την χώρα και με αυτούς που έχουμε μπλέξει, οι πραγματικές ειδήσεις και η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών δεν είναι λιγότερο κωμικοτραγικά από τα αστεία..)

Ο Σεβασμός του Κλόουν

Απαντώντας στους Παλιάτσους (Όσο γίνεται στο ύφος τους) 

Έπινα ένα κόκκινο κρασί και άκουγα jazz με έντονο το στοιχείο του βιολιού...
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Αν δεν ήταν η Ορθόδοξη πίστη πιθανόν να μην έπινες ούτε κόκκινο κρασί ούτε να μπορούσες να ακούσεις jazz...

Μια καταδίκη, που στην ουσία είναι μια καταδίκη και φίμωση της ελευθερίας έκφρασης και σάτιρας, που συναντάμε μόνο σε τριτοκοσμικές ισλαμικές χώρες και μετά από διάφορα σχόλια που διάβασα δεξιά και αριστερά, ένοιωσα την ανάγκη να σου εξηγήσω (για το καλό μας, για να μας ανοίξουν τα μάτια εμάς που είμαστε στο σκοτάδι!) το γιατί  προσωπικά δεν σέβομαι τη θρησκεία σου και τους εκπροσώπους της και αυτό γιατί πιστεύω, δεν θα σου έχει εξηγήσει ποτέ κανείς όλους τους λόγους (όχι πρώτη φορά περιμέναμε να μας τους πεις εσύ).


Δεν σέβομαι τη θρησκεία σου και τους εκπροσώπους της, γιατί η εκκλησία της, οι εκπρόσωποί της και η πολιτεία που με διάφορους τρόπους την ελέγχουν, με υποχρεώνουν να πληρώνω από τους φόρους μου τους κληρικούς της πίστης της δικής σου.
Το μόνο που θα μπορούσα λίγο να συμφωνήσω, καθώς δεν μπορούμε να υποχρεώνουμε κάποιον να πληρώνει για κάτι που δεν τον εκφράζει, αλλά μήπως είναι το μόνο; Ούτε οι μίζες και οι σπατάλες στο Δημόσιο μάς εκφράζουν, μας αναγκάζουν όμως να τις πληρώνουμε! Για να μη πούμε πως η επιρροή και ο δήθεν έλεγχος της Εκκλησίας στην Πολιτεία, είναι εντελώς επιφανειακός και για ιδιοτελή ζητήματα συνήθως (σιγά-σιγά θα μας έλεγε πως οι νόμοι ψηφίζονται με βάση το Ευαγγέλιο, γιατί πιέζει η Εκκλησία!)

Δεν σέβομαι τη θρησκεία σου και τους εκπροσώπους της, γιατί οι εκπρόσωποί της ανακατεύονται στην πολιτική ζωή του τόπου, γιατί ανακατεύονται στην παιδεία και τα σχολεία και αυτά δεν μπορεί να συμβαίνουν σε μια σύγχρονη δυτική πολιτισμένη χώρα.

ανακατεύονται στην παιδεία και τα σχολεία και είναι απαράδεκτα πράγματα αυτά, είμαστε Ευρώπη και αυτά συμβαίνουν μόνο στο Ιράν και στους κακούς ρατσιστές Αμερικανούς του Μπους. Εδώ θα πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδάκια μας μόνο ό,τι θέλει ο υπουργός Παιδείας (και να τα αλλάζουμε κάθε 6 μήνες μαζί με τον υπουργό) και η ΟΛΜΕ (συνδικαλιστές των καθηγητών). Αν είναι δυνατόν να ξέρουν οι γονείς και η Εκκλησία τί πρέπει να μάθουν τα παιδιά μας! Τί μπανάλ!


Δεν σέβομαι τη θρησκεία σου, γιατί οι γραφές της (βλέπε παλαιά διαθήκη και όχι μόνο) εκτός από αγάπη, έχουνε και πολύ μίσος, φόνους, αίμα, εκδικητικότητα, αιμομιξίες, βία, ρατσισμό.
Επιχείρημα πιο κλισέ πεθαίνεις, του στυλ ναι αλλά και εσείς είχατε τους μαύρους για δούλους. Μας αναγνωρίζει ότι οι γραφές της θρησκείας μας πάντως (που δεν την σέβεται) έχουν και αγάπη. Ναι ρε παιδί μου και άρα πρέπει κι εμείς να εκσυγχρονιστούμε λίγο γιατί ακούει ο κόσμος και τρομάζει, τί είναι αυτά που λέει η Αγία Γραφή! Στην επόμενη έκδοση να έχουμε μόνο αυτά που του αρέσουν, γιατί είναι ξεπερασμένο το βιβλίο και κάνουμε κακό στον κόσμο.

Δεν σέβομαι τη θρησκεία σου και τους εκπροσώπους της, γιατί επανειλημμένως οι εκπρόσωποί της έχουνε κάνει ρατσιστικές επιθέσεις σε μειονότητες πληθυσμού όπως οι ομοφυλόφιλοι και επίσης ζήτησαν να εξαιρεθούν από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και αυτό εμμέσως πλην σαφώς, είναι ομολογία για τη ρατσιστική ρητορική της και το ρατσισμό που τους διακατέχει.
Ναι ακριβώς, ο λόγος που γίνονται οι επιθέσεις (τί 'επιθέσεις' άραγε; σωματικές; λεκτικές;) είναι πως οι ομοφυλόφιλοι είναι μειονότητα και η Εκκλησία ως αντιδραστικός θεσμός δεν σέβεται ποτέ τις μειονότητες, γιατί έτσι. Εκτός αυτού όποιος είναι κατά του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου είναι ρατσιστής, άνθρωπος με μίσος και όλα τα άλλα κακά! Ελευθερία της έκφρασης;! lol όποτε μας συμφέρει μόνο!


Δεν σέβομαι τη θρησκεία σου και τους εκπροσώπους της, γιατί δεν σέβονται τη διεθνή συνθήκη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών του ανθρώπου, που είναι ότι (sic) πιο μεγάλο έγινε ποτέ από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. 
Η διεθνής συνθήκη των δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών του ανθρώπου ό,τι πιο μεγάλο έγινε ποτέ από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο (says who ακριβώς?) Ας μην ήταν ο Χριστιανισμός και θα σου 'λεγα εγώ δικαιώματα και ελευθερίες.. Η Θάτσερ κάτι παραπάνω ήξερε (Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δεν ανακαλύφθηκαν με την Γαλλική Επανάσταση, πηγάζουν από την ιουδαιο-χριστιανική παράδοση) και δεν ήταν Ιρανή. H ιστορία δείχνει στον χριστιανό (ένας χριστιανός θα βλέπει την ιστορία χριστιανικά, λογικό δεν είναι;) πως ο κοσμικός ανθρωπισμός είναι απλά ένα αδιέξοδο, και έχει οδηγήσει στα ίδια και χειρότερα εγκλήματα από εκείνα που κατηγορούσε την θρησκεία.



Δεν σέβομαι τη θρησκεία σου και τους εκπρoσώπους της, γιατί ευθύνονται για εκατομμύρια δολοφονίες στην ιστορία της ανθρωπότητας (βλέπε σταυροφορίες και μεσαίωνα).
Και γενικά είναι κακοί ρε παιδί μου, ας πούμε, και καθόλου κουλ τύποι και σου παίρνουν το κεφάλι με το παραμικρό, δεν βλέπεται πόσοι χριστιανοί βομβιστές αυτοκτονίας ανατινάχθηκαν πέρυσι και σκότωσαν αθώα παιδάκια;

Δεν σέβομαι τη θρησκεία σου, γιατί με διάφορους τρόπους μου προσηλυτίζει τα παιδιά μου και εάν εσύ μου πεις ότι μετά την ηλικία των δεκαοχτώ ετών ένας άνθρωπος μπορεί να επιλέξει, εγώ θα σου πω ότι η προσωπικότητα ενός ανθρώπου δημιουργείται μέχρι τα δεκατρία του χρόνια και εξαρτάται από τα βιώματα του, από το στενό οικογενειακό και κοινωνικό κύκλο που μεγαλώνει, οπότε όταν στην τρυφερή παιδική του ηλικία η θρησκεία σου το πλησιάζει, του κάνει κακό.
Ενώ ο προσηλυτισμός από το άθεο περιβάλλον και σχολείο (που είναι υποχρεωτικό και αν θες να πας σε ιδιωτικό το πληρώνεις επιπλέον) είναι κάτι πολύ σωστό αφού έτσι λέει ο νόμος και το κάνει το Κράτος, που έχει το δικαίωμα, ως Κράτος, να το κάνει, φυσικά. Και βέβαια είμαστε μια ιδεώδης χριστιανική κοινωνία με αγάπη, με ούτε ίχνος αμαρτίας και πρέπει να το σπάσουμε λίγο αυτό για να έχουμε και διαφορετικότητα βρε αδερφέ.


γιατί για την επιστήμη, δεν υφίσταται κανένας θεός δημιουργός, οπότε εγώ σαν ορθολογιστής και λάτρης της επιστήμης, εάν σέβομαι κάτι που δεν υφίσταται, αλλά είναι μόνο στη φαντασία μου, τότε όπως καταλαβαίνεις, θα μπορώ και εγώ να κατηγορηθώ για φαντασιόπληκτος και επειδή σέβομαι τον εαυτό μου, δεν μου το επιτρέπω.
Γιατί βέβαια η επιστήμη είναι θρησκεία και το είπε και απ' την τηλεόραση πως Θεός δεν υπάρχει και είναι παραμύθι κι εγώ επειδή λατρεύω (lol) την επιστήμη να πούμε δεν μπορώ να την απατήσω, έτσι με μάθανε και στο σχολείο οι δασκάλοι μου, δεν υπάρχει Θεός, αυτά τα λένε οι παπάδες για να βγάζουν τσάμπα λεφτά, γιατί δεν το πιστεύεις κι εσύ, απλό δεν είναι;

Και επειδή γνωρίζω τι ετοιμάζεσαι να μου πεις, ότι οι εκπρόσωποι της θρησκείας σου δεν είναι η θρησκεία σου και η πίστη σου, η απάντηση είναι ότι εάν ήσουνα ειλικρινής και το πίστευες αυτό που λες, τότε δεν θα πήγαινες στις εκκλησίες, ούτε θα είχες πνευματικούς εκπροσώπους της θρησκείας σου.
Είδες; Γνωρίζει. Το προφητικό χάρισμα απαντά και στους αθέους τελικά, γι' αυτούς που λένε πως ο Θεός είναι κακός και θα σώσει μόνο τους υποκριτές τους χριστιανούς.

Η στάση και η αποδοχή η δική σου προς στους εκπροσώπους και την εκκλησία της πίστης σου, συνδέει απόλυτα τη θρησκεία σου με τους εκπροσώπους της.
Γιατί δεν ακούγεται και τόσο λογικό, όποτε μας βολεύει να μην την εκπροσωπούν και όποτε μας βολεύει να την εκπροσωπούν.
Εδώ τώρα ο Κλόουν προσπαθεί να ρεγουλάρει τον τρόπο που εκφράζουμε την θρησκευτικότητά μας, ας πιστεύουμε όπου θέλουμε, αλλά η επίσημη θρησκεία είναι πάντα απατεώνες, δεν χρειάζεστε να μαζεύεστε σε ναούς εσείς οι χριστιανοί (ούτε κανείς), ας τους κλείσουμε και ας τους δώσουμε στους φτωχούς ή στο Κράτος.
(Πού οδήγησε τέτοια λογική στον 20ό αιώνα το ξέρουμε!)


Το κείμενο του Κλόουν για όποιον θέλει πάντως βρίσκεται ολόκληρο εδώ: http://www.o-klooun.com/

Η 'Δεξιά' του Πάκη

Μια κριτική στο άρθρο:
Η ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΩΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ
Πώς οι δημοσιονομικοί στόχοι μετατρέπονται σε
οικονομικά και κοινωνικά «εκρηκτικά»

Με πρωτοφανείς και άκρως επώδυνες θυσίες για το κοινωνικό της σύνολο, και ιδίως για τα οικονομικώς ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, η Ελλάδα –όπως και ορισμένες άλλες χώρες της Ευρωζώνης με μικρό οικονομικό «όγκο», άρα «εύκολα» θύματα οικονομικών «πειραματισμών» υπό τα «καυδιανά δίκρανα» Μνημονίων- πέτυχε το 2013 έναν βασικό στόχο επιβεβλημένο, δυστυχώς χωρίς καμία διαπραγμάτευση, από τους δανειστές της την άνοιξη του 2010: Τον μηδενισμό του δημοσιονομικού της ελλείμματος, ακόμη δε και την επίτευξη ενός, έστω και στοιχειώδους, πρωτογενούς πλεονάσματος.  Έχοντας λοιπόν εκπληρώσει την υποχρέωσή της αυτή η Χώρα μας –επομένως η Κυβέρνηση- διαθέτει πια ένα σοβαρό διαπραγματευτικό όπλο προκειμένου να πεισθούν οι δανειστές μας ν’ αλλάξουν τακτική, ώστε η Ελληνική Οικονομία ν’ αντιμετωπίσει οριστικά τον εφιάλτη της ύφεσης και ν’ αποκτήσει, δίχως χρονοτριβή, στέρεες βάσεις βιώσιμης ανάπτυξης. Και το όπλο αυτό συνίσταται, πρωτίστως, στην εκ μέρους των δανειστών μας ανάληψη των μεγάλων ευθυνών τους για τα δικά τους οφθαλμοφανή λάθη αναφορικά με τη φύση, την ένταση και τη διάρκεια της ύφεσης της Ελληνικής Οικονομίας. Ένα τέτοιο λάθος είναι και η εμμονική προσκόλλησή τους στην δρακόντεια δημοσιονομική πειθαρχία, την οποία επέβαλαν δίκην «ξίφους» λύσης του «γόρδιου δεσμού» του οικονομικού μας προβλήματος.

Η δημοσιονομική πειθαρχία δηλαδή μετατρέπεται σε οικονομικά και κοινωνικά εκρηκτικά (άραγε μόνη της η κακή λιτότητα εφαρμόστηκε στην Ελλάδα του Μνημονίου και φταίει;)
άκρως επώδυνες θυσίες για το σύνολο
οικονομικά ασθενέστεροι δηλ; ποιοί είναι όμως ουσιαστικά οι ασθενείς οικονομικά στην Ελλάδα και γιατί είναι; Μήπως αυτοί που δεν έχουν πρόσβαση στο ευρύτερο σύστημα του Κράτους;


Eπομένως η Κυβέρνηση- διαθέτει πια ένα σοβαρό διαπραγματευτικό όπλο προκειμένου να πεισθούν οι δανειστές μας ν’ αλλάξουν τακτική, ώστε η Ελληνική Οικονομία ν’ αντιμετωπίσει οριστικά τον εφιάλτη της ύφεσης και ν’ αποκτήσει, δίχως χρονοτριβή, στέρεες βάσεις βιώσιμης ανάπτυξης

Στέρεες βάσεις βιώσιμης ανάπτυξης; Ποιες; ένας νέος ασύστολος κρατικός δανεισμός;

στην εκ μέρους των δανειστών μας ανάληψη των μεγάλων ευθυνών τους για τα δικά τους οφθαλμοφανή λάθη αναφορικά με τη φύση, την ένταση και τη διάρκεια της ύφεσης της Ελληνικής Οικονομίας
οι Έλληνες πολιτικοί δηλαδή δεν έκαναν λάθη; Εφήρμοσαν μήπως το πρόγραμμα με θρησκευτική ευλάβεια; Ή το μυαλό τους ήταν στο πώς θα ικανοποιήσουν τους δανειστές χωρίς να θίξουν όμως καθόλου το σύστημα που έχουν δημιουργήσει;

εμμονική προσκόλλησή τους στην δρακόντεια δημοσιονομική πειθαρχία: τηρήθηκε καμμιά τέτοια -δρακόντεια μάλιστα- πειθαρχία;! Είχαμε δραστικό περιορισμό των δαπανών; των εξόδων του Κράτους; Εδώ ο αρθρογράφος δείχνει ή ότι είναι δογματικά κρατιστής και την παραμικρή λιτότητα την θεωρεί ως τόσο περιοριστική και φοβερή ή μας δουλεύει. Άλλη εξήγηση δύσκολα δίνεται. Ή τάχα πώς τηρήθηκε αυτή η όποια πειθαρχία; Πώς αλλιώς παρά με την επιβολή άπειρων ληστρικών νέων φόρων και τελών στα πάντα και στους πάντες με μεγαλύτερη ζημία φυσικά για τους εκτός του κρατικού συστήματος (μικρές επιχειρήσεις κλπ).

I. Πριν απ’ όλα, και προκειμένου ν’ αρθεί κάθε παρεξήγηση, διευκρινίζεται τούτο: Είναι αυτονόητο ότι μια υγιής οικονομία, στο πλαίσιο ομαλής λειτουργίας του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, προϋποθέτει ορθολογικώς οργανωμένο  έλεγχο των δημοσιονομικών της μεγεθών, ιδίως δε του δημοσιονομικού της ελλείμματος.  Μόνο που είναι εξίσου αυτονόητο, όπως η οικονομική θεωρία και πράξη –με μόνη «γραφική» εξαίρεση εκείνη του νεοφιλελεύθερου και ακροδεξιού Tea Party στις ΗΠΑ- έχουν αποδείξει διαχρονικώς, ότι η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία δεν αποτελεί «πανάκεια» για την αντιμετώπιση κάθε μορφής οικονομικής κρίσης. Και δη κρίσης ύφεσης με μεγάλο βάθος και σημαντική χρονική διάρκεια, όπως αυτή που πλήττει σήμερα και την Ευρωζώνη.

1. Μια υγιής οικονομία
ομαλή λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος (ξέρει και από καπιταλισμό ο συγγραφέας μας)
είναι η ελληνική, καπιταλιστική οικονομία; lol
ορθολογικά οργανωμένο ΕΛΕΓΧΟ: έλεγχο από ποιούς δηλ; έλεγχο των δημοσιονομικών μεγεθών ελλείμματος και χρέους, από τους πολιτικούς; lol

Εξίσου αυτονόητο --δόγμα δηλ-- όπως η οικονομική θεωρία και πράξη έχουν αποδείξει διαχρονικώς με γραφική εξαίρεση (labelling χωρίς επιχειρήματα)
το Tea Party, μερικά εκατομμύρια κόσμου δηλαδή που ανάθεμα και αν κάθησε να μελετήσει ποτέ ο αρθρογράφος την ιστορία αυτού του κινήματος, πέρα από το τί είπαν γι' αυτό οι snob επικριτές του.
νεοφιλελεύθερο-ακροδεξιό (κάλλιστα θα μπορούσε να μιλάει κάποιος κεντροαριστερός προοδευτικός έτσι, ή και Συριζαίος ακόμα!)

η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία δεν αποτελεί «πανάκεια» για την αντιμετώπιση κάθε μορφής οικονομικής κρίσης όντως δεν αποτελεί γιατί στην περίπτωσή μας πρέπει να κάνουμε και έναν σωρό από δομικές μεταρρυθμίσεις, αλλά εδώ η χρησιμοποίηση αυτού του επιχειρήματος περί πανάκειας μάλλον είναι παραπειστική, καθώς γίνεται για να μας δικαιολογήσει απλά έναν νέο κύκλο κρατικής πιστωτικής επέκτασης. Το πολιτικό σύστημα δηλαδή τα θαλάσσωσε και τώρα θέλει να του δοθεί ακόμα μια ευκαιρία να ξανακάνει το ίδιο. Παίρνεις το παιχνίδι απ' το παιδάκι και κλαίει και προσπαθεί να σε πείσει πως δεν θα κάνει ξανά ζημιά ενώ από τις προηγούμενες φορές είσαι σίγουρος για το αντίθετο. Θέλει το Κράτος να συνεχίσει να παίζει, με τα λεφτά μας και το μέλλον μας. Και απορεί που δεν το εμπιστευόμαστε πια, ούτε εμείς, ούτε οι Ευρωπαίοι προστάτες και χρηματοδότες του. Το να κάνουμε όμως πάλι το ίδιο θα ήταν κάτι εντελώς ασύνετο. Δοκιμάσαμε αυτό το σύστημα, σε υπερθετικό βαθμό στην πατρίδα μας, και μας έφερε στην Καταστροφή. Το να μας ζητούν να το ξαναδοκιμάσουμε είναι εντελώς παράλογο.


Α. Ας δούμε, επιτέλους, την αλήθεια κατάματα: Αν η δημοσιονομική πειθαρχία σ’ επίπεδο χρέους και, κυρίως, ελλείμματος ήταν απολύτως αναγκαία και πλήρως επαρκής προϋπόθεση για την αποτελεσματική και οριστική καταπολέμηση της ύφεσης και, επέκεινα, την εκκίνηση της πορείας ανάκαμψης μιας οικονομίας, τότε γιατί οι οικονομικοί «ταγοί» της Ευρωζώνης –όρα Γερμανία- ανέχονται παρεκκλίσεις ή «κάνουν τα στραβά μάτια» για χώρες μεγάλου οικονομικού «όγκου», όπως είναι π.χ. η Γαλλία και η Ιταλία;  Υπό την ανωτέρω εκδοχή η ανοχή αυτή θάπρεπε, ακριβώς λόγω της οικονομικής οντότητας των προμνημονευόμενων χωρών, να θέτει σε άμεσο κίνδυνο αυτό τούτο το μέλλον της Ευρωζώνης. Μήπως, λοιπόν, μια τέτοια επιλεκτική, σε βάρος των οικονομικώς ασθενέστερων χωρών, αντίληψη περί δημοσιονομικής πειθαρχίας χρησιμοποιείται περισσότερο ως «ανώδυνος» πειραματισμός –και μάλιστα «in vivo» και «in vitro»- στο πεδίο της υφεσιακής κρίσης που συγκλονίζει την Ευρωζώνη;

Α. Δημοσιονομική πειθαρχία: αναγκαία ναι
επαρκής προυπόθεση, όχι δεν είναι, προφανώς

Άλλωστε πάρθηκαν τα υπόλοιπα κατάλληλα μέτρα-φάρμακα για να επανεκκινήσει η οικονομία; Μόνο μια άρση του καμποτάζ και κάτι κουτσουρεμένες απελευθερώσεις, πολύ λίγα δηλ. από αυτά που έπρεπε να γίνουν και σε πολύ μικρό βαθμό. Άραγε να είναι υπέρ των μέτρων αυτών ο συγγραφέας; Δύσκολα.


Β. Και κάτι ακόμη: Καιρός είναι να συναγάγει καθένας τα συμπεράσματά του από τον επιστημονικό διασυρμό «βαρύγδουπων» θέσεων περί της «αξίας» της δημοσιονομικής πειθαρχίας, όπως εκείνων των Carmen Reinhart και Kenneth Rogοff.  Ας θυμηθούμε ότι οι δύο κορυφαίοι οικονομολόγοι «λάνσαραν», μετά από έρευνα ετών, τον γενικό κανόνα πως όταν το κρατικό χρέος υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ τότε, νομοτελειακώς, η ως άνω υπέρβαση επηρεάζει αρνητικώς τους ρυθμούς ανάπτυξης της αντίστοιχης εθνικής οικονομίας. Ο μύθος του προαναφερόμενου «κανόνα» κατέρρευσε όταν ο Thomas Herndon,  μεταπτυχιακός φοιτητής του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης, συμπλήρωσε τα ελλιπή στοιχεία των «σοφών» δασκάλων και διόρθωσε ένα «μικρό», αλλά εξαιρετικά κρίσιμο, λάθος των υπολογισμών τους!


Χωρίς να είμαστε ειδικοί (πρώτη φορά ακούω για τον Herndon) είναι μάλλον λίγο παραπλανητική εδώ η αναφορά. Ο συγκεκριμένος φοιτητής, έδειξε πως το υψηλό εθνικό χρέος δεν σημαίνει απαραίτητα χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης ή ύφεση, φέρνοντας το παράδειγμα μεγάλων οικονομιών όπως της Αγγλίας. Αν και το θέμα χρήζει περαιτέρω μελέτης, θα λέγαμε πως:

1. αυτό είναι λίγο άσχετο με την Ελλάδα, καθώς στην χώρα μας το χρέος δεν είναι ένα απλό πρόβλημα αλλά είναι ενδεικτικό σύμπτωμα μιας προβληματικής οικονομίας που βασίζεται στην υπέρμετρη ανάπτυξη του δημοσίου τομέα και την χρησιμοποίηση των πάσης μορφής πιστώσεων ως του κύριου εργαλείου ανάπτυξης. Ας βάλουμε σε αυτά --που δεν είναι καθόλου άσχετο με τα προηγούμενα-- και την μη συγκρισιμότητά μας σε επίπεδα παραγωγικής υποδομής, εξαγωγών προιόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας κλπ τότε θα καταλάβει κανείς ότι μάλλον δεν έχει να κάνει αυτό και πολύ με την Ελλάδα, όπως και να έχει. Βέβαια εδώ θα μπορούσε να πει κανείς πως το πρόγραμμα για την επίτευξη της ανάκαμψης θα έπρεπε να εστιάσει στα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας τα οποία δημιούργησε και συντηρεί το ίδιο το Κράτος, παρά σε αυτήν μόνη την μείωση του ελλείμματος ή του χρέους, καθώς όπως είδαμε το μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας είναι εξαιρετικά ανθεκτικό και κατάφερε αυτά τα 4 χρόνια να προσεγγίσει έστω λίγο τους στόχους που του δόθηκαν από την Τρόικα με ένα 5% (και πολύ) κόψιμο δαπανών και ένα 95% εφεύρεση και αυξήσεις ήδη υπαρχόντων φόρων και τελών κάθε είδους (ΕΕΤΗΔΕ-χαράτσι, Τέλος Επιτηδεύματος, Εισφορά Αλληλεγγύης, ΕΦΚ στα Καύσιμα κοκ)

2. Γενικά όντως το υψηλό δημόσιο χρέος (άνω του 90%) μπορεί να μην ανακόπτει πάντα την ανάπτυξη, όπως είχαν υποστηρίξει οι Reinhart-Rogoff, αλλά δεν λαμβάνονται εδώ υπόψιν άλλα προβλήματα που μπορεί να δημιουργεί, όπως την εξάρτηση από ξένα κράτη (πχ Κίνα) που θα κατέχουν μεγάλο μέρος του χρέους μιας χώρας ή την εξάρτηση των πολιτών και του πλούτου τους από τα τερτίπια των κυβερνήσεων και των κεντρικών τραπεζιτών (έκδοση νέου κρατικού χρέους --ευρωομόλογα κλπ ή κόψιμο χρήματος από το τίποτα --quantitative easing στην Αμερική του Ομπάμα)

II. Όμως η πραγματικότητα γύρω από την ουσιαστική σκοπιμότητα και, άρα, τη σημασία της δημοσιονομικής πειθαρχίας στο πλαίσιο της αντιμετώπισης μεγάλων δομικών κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, όπως η σημερινή, είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη, την οποία επιχειρούν να εμφανίσουν οι θιασώτες ενός ανερμάτιστου νεοφιλελευθερισμού.

ΙΙ. μεγάλων δομικών κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος

Κατ' αρχάς στην Ελλάδα έχουμε τέτοιο πράγμα; καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα; για να έχουμε και δομική κρίση του; Απλά στην Ελλάδα έχουμε έναν υπερβολικά κρατικό καπιταλισμό, που επηρεάστηκε από την παγκόσμια κρίση του συστήματος, επειδή έπαψε να τον τροφοδοτεί με δανεικά. Απλό.

Εκτός αυτού θα πρέπει να βρεθεί ποιά είναι τα αίτια της κρίσης του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος που ξεκίνησε το '08. Μήπως είναι η θέληση για άκρατη πιστωτική επέκταση με την νεοπλουτίστικη απληστία των golden boys των αμερικανικών τραπεζών με την βοήθεια μάλιστα του 'συμπονετικού συντηρητικού' Μπους και του αγαπημένου Κρούγκμαν που ζητούσε το 2002 από τον κεντρικό τραπεζίτη Γκρήνσπαν να δημιουργήσει μια φούσκα στην οικοδομή για να ξεπεραστεί η φούσκα των εταιρειών υψηλής τεχνολογίας που μόλις είχε σκάσει; Φοβάμαι πως δεν θα έμπαινε καν ο συγγραφέας στον κόπο να προβληματιστεί, καθώς δέχεται άκριτα αυτό που έμαθε: μια κρίση (που δημιούργησε το Κράτος) μπορεί να λυθεί μόνο με περισσότερο Κράτος.

θιασώτες ανερμάτιστου νεο-φιλελευθερισμού: Χαρακτηριστικά κλισέ του είδους της Δεξιάς που επεκράτησε δυστυχώς στην Ελλάδα και χαρακτηριζόταν πάντα από μια φοβία να μη χαρακτηριστεί με οποιονδήποτε τρόπο ακραία, να μη παίρνει, βασικά, ποτέ ξεκάθαρες θέσεις σχεδόν για τίποτα! Θυμάστε τον μεσαίο χώρο του Κωστάκη Καραμανλή; Πού οδήγησε τελικά; Σε μια άχρωμη κυβέρνηση που η πιο δυναμική κινητήριος δύναμή της ήταν το να φάμε ό,τι προλάβουμε! Έδιωξε τον Καρατζαφέρη (δικά μας παιδιά) γι' αυτό, αλλά ουσιαστικά απλώς προσπάθησε να μιμηθεί (άγαρμπα είναι η αλήθεια) το προηγούμενο ΠΑΣΟΚ και μάς έφτασε να εκλεγεί ο ΓΑΠ με 44% (μόνο στην Ελλάδα όμως αυτά!!!) Μάλλον κάπως είχε δίκαιο η ακραία νεοφιλελεύθερη Μ. Θάτσερ όταν έλεγε πως όταν περπατάς στη μέση του δρόμου κινδυνεύεις να σε παρασύρουν τα αυτοκίνητα και από τα δύο ρεύματα της κυκλοφορίας.



Α. Συγκεκριμένα, η δημοσιονομική πειθαρχία δεν συνιστά «πρωτογενές» οικονομικό μέγεθος, στο πλαίσιο αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος αλλά, όλως αντιθέτως, «δευτερογενές» και «επικουρικό».  Με την έννοια ότι η χρησιμότητά της αποτιμάται όχι αυτοτελώς, αλλά μόνο μέσ’ από τη δυνατότητά της να στηρίξει τα πληττόμενα, λόγω της κρίσης, «πρωτογενή» μεγέθη, ώστε το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα να επανέλθει, το ταχύτερο δυνατό, σε συνθήκες ισορροπίας. Και, e contrario,  η αυστηρή και άκαμπτη δημοσιονομική πειθαρχία μπορεί να συνιστά επικίνδυνο «αντίδοτο» στην «επιδημία» μιας ανάλογης οικονομικής κρίσης όταν, αντί να υπηρετεί την αποκατάσταση των κατά τ’ ανωτέρω «πρωτογενών» μεγεθών, τα υποσκάπτει.  Η σύγχρονη εμπειρία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ιδίως όπως αυτή εξελίσσεται στο πεδίο της ευρωζώνης, μαρτυρά αψευδώς.

Α. Συγκεκριμένα, η δημοσιονομική πειθαρχία δεν συνιστά «πρωτογενές» οικονομικό μέγεθος, στο πλαίσιο αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος αλλά, όλως αντιθέτως, «δευτερογενές» και «επικουρικό».  Με την έννοια ότι η χρησιμότητά της αποτιμάται όχι αυτοτελώς, αλλά μόνο μέσ’ από τη δυνατότητά της να στηρίξει τα πληττόμενα, λόγω της κρίσης, «πρωτογενή» μεγέθη, ώστε το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα να επανέλθει, το ταχύτερο δυνατό, σε συνθήκες ισορροπίας

Δηλαδή: αναπτυχθείτε με δανεικά, είναι ΟΚ.

Να επανέλθει το ταχύτερο δυνατό με την βοήθεια του κράτους, δηλ αυτού που δημιούργησε το πρόβλημα! την κρίση! Φαίνεται εδώ η πίστη του συγγραφέα στον κεντρικό σχεδιασμό.
Αυτός ο σχεδιασμός όμως και αρνητικά αποτελέσματα φέρνει στο τέλος
αλλά και ανήθικος είναι (ναι υπάρχει και η ηθική) καθώς δίνεται έτσι στο δικαίωμα (light μορφή κομμουνισμού) σε κάποιους εκλεγμένους ή μη γραφειοκράτες να αποφασίζουν πώς θα κατανείμουν τις παραγωγικές δυνάμεις σε επίπεδο έθνους, υπερεθνικών ενώσεων ή και του κόσμου ολόκληρου.
Δεν μπορούν να καταλάβουν, ή δεν θέλουν, οι θιασώτες αυτού του ανερμάτιστου κεντρικού σχεδιασμού πως έτσι ακριβώς είναι που γίνεται εφικτή η μεγαλύτερη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια λίγων με ολέθρια αποτέλεσμα του να εξαρτώνται όλοι οι υπόλοιποι
από τις αποφάσεις τους και αυτούς τους ιδίους (οι οποίοι προφανώς θα λάβουν αποφάσεις με κύριο κριτήριο να προασπίσουν πρώτα το δικό τους συμφέρον και όχι του μέσου πολίτη)!


Β. Ουδείς μπορεί σήμερα –βεβαίως με σοβαρά και τεκμηριωμένα επιχειρήματα και όχι με ανερμάτιστους επικοινωνιακούς ισχυρισμούς ιδεολογικού προσανατολισμού-  ν’ αμφισβητήσει τον κλασικό πια κανόνα του John Maynard Keynes (βλ. το θεμελιώδες έργο του «The General Theory of Employment, Interest and Money», 1936, ελλ. έκδ. «Η γενική θεωρία της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος», Παπαζήσης, 2001), σύμφωνα με τον οποίο το θεμελιώδες πρωτογενές μέγεθος ισορροπίας του γνήσιου –φιλελεύθερου φυσικά, και όχι νεοφιλελεύθερου- καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι η πλήρης απασχόληση.  Μ’ απλές λέξεις δηλαδή η, οριακή βεβαίως από πλευράς τέλειας επίτευξης, τάση μηδενισμού της ανεργίας και θεσμικής θωράκισης των εργασιακών σχέσεων μέσα στα όρια ενός στοιχειωδώς επαρκούς κοινωνικού κράτους δικαίου. Να όμως που η σύγχρονη δεινή παγκόσμια οικονομική κρίση έχει αποδείξει ότι η επιδίωξη μιας άνευ όρων και, κυρίως, άνευ παρεκκλίσεων δημοσιονομικής πειθαρχίας, μέσα μάλιστα από το συνδυασμό ραγδαίας αύξησης της φορολογίας και εξίσου ραγδαίας μείωσης των δημόσιων δαπανών, όχι μόνο δεν υπηρετεί αλλά, όλως αντιθέτως, υπονομεύει, και ειδικότερα διπλά, τον προαναφερόμενο βασικό κανόνα της πλήρους απασχόλησης.  

Β. Ουδείς μπορεί σήμερα –βεβαίως με σοβαρά και τεκμηριωμένα επιχειρήματα και όχι με ανερμάτιστους επικοινωνιακούς ισχυρισμούς ιδεολογικού προσανατολισμού-  ν’ αμφισβητήσει τον κλασικό πια κανόνα του John Maynard Keynes (βλ. το θεμελιώδες έργο του «The General Theory of Employment, Interest and Money», 1936, ελλ. έκδ. «Η γενική θεωρία της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος», Παπαζήσης, 2001), σύμφωνα με τον οποίο το θεμελιώδες πρωτογενές μέγεθος ισορροπίας του γνήσιου –φιλελεύθερου φυσικά, και όχι νεοφιλελεύθερου- καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι η πλήρης απασχόληση.
Δογματίζει, και πάλι, εδώ ο 'κεντροδεξιός' κ. Παυλόπουλος υπέρ του Κέυνς.

Μ' απλές λέξεις, η οριακή τάση μηδενισμού της ανεργίας: από την θαυματουργή παρέμβαση του κράτους φυσικά πάντα.
Θεσμική θωράκιση των εργασιακών σχέσεων: τον ρόλο που θα έχει δηλ. το κράτος, τα ασφαλιστικά του ταμεία, οι συνδικαλιστές κλπ σε ρόλο διαμεσολαβητή-προστάτη κλέβοντας τους καρπούς και ρυθμίζοντας κατά το δοκούν τον τρόπο βιοπορισμού των ανθρώπων. Αρτηριοσκληρώνοντας την αγορά εργασίας και κάνοντας πιο δύσκολη τελικά την ζωή και για τους εργαζομένους εξαρτημένης εργασίας και για τους εργοδότες (όσους δεν είναι αρκετά μεγάλοι για να παρακάμπτουν τους νόμους ή δεν διαπλέκονται με την πολιτική εξουσία και δεν τρέφονται από το Κράτος, ώστε να κάνουν τους 'φίλους του λαού' με τα λεφτά του λαού) με το πρόσχημα της προστασίας των ασθενεστέρων. Για να μην προσθέσει κανείς και την αντίληψη ταξικής σύγκρουσης και διχασμού που καλλιεργούν οι ίδιοι στην κοινωνία με την συμπεριφορά τους.

μέσα στα όρια ενός στοιχειωδώς επαρκούς κοινωνικού κράτους δικαίου Κοινωνικού κράτους δικαίου, αυτού που μας χρεωκόπησε δηλαδή.. για να μην πούμε πως εδώ ο συγγραφέας συγχέει -σκόπιμα;- δύο διακριτές έννοιες αυτήν του κοινωνικού κράτους και αυτήν του κράτους δικαίου..


Να όμως που η σύγχρονη δεινή παγκόσμια οικονομική κρίση έχει αποδείξει ότι η επιδίωξη μιας άνευ όρων και, κυρίως, άνευ παρεκκλίσεων δημοσιονομικής πειθαρχίας, μέσα μάλιστα από το συνδυασμό ραγδαίας αύξησης της φορολογίας και εξίσου ραγδαίας μείωσης των δημόσιων δαπανών, όχι μόνο δεν υπηρετεί αλλά, όλως αντιθέτως, υπονομεύει, και ειδικότερα διπλά, τον προαναφερόμενο βασικό κανόνα της πλήρους απασχόλησης.
άνευ όρων
άνευ παρεκκλίσεων; έγινε αυτό στην Ελλάδα;

έκλεισε καμμία ΔΕΚΟ;
μειώθηκαν οι ΔΥ;
μόνο οι φόροι αυξήθηκαν


Ραγδαία αύξηση της φορολογίας σωστή εδώ η παρατήρηση του κ Παυλόπουλου αλλά δεν μας εξηγεί γιατί αυξήθηκε η φορολογία στην πραγματικότητα.
Μήπως για να καλύψει τις αμαρτίες ετών του σοσιαλίζοντος κρατικίστικου πολιτικού μας συστήματος;

Ραγδαία μείωση δημοσίων δαπανών. Τέλος οι μίζες δηλ. (Α εκεί πόνταρε :p)
Δεν υπηρετεί, υπονομεύει τον κανόνα της πλήρους απασχόλησης (αυτό που έλεγε ο Κέυνς να προσλάβει το Κράτος ανθρώπους για ν' ανοιγουν τρύπες στο χώμα και να τις ξανακλείνουν).


Και τούτο διότι:

1. Πρώτον, μόνη η επίτευξη αμιγώς δημοσιονομικών στόχων, όπως είναι και εκείνοι που αφορούν τον δραστικό περιορισμό της δημόσιου χρέους και, κατά κύριο λόγο, το μηδενισμό του δημόσιου ελλείμματος –οι οποίοι κυριαρχούν στη λογική των Μνημονίων- πολλές φορές όχι μόνο δεν βοηθά στη μείωση της μεγάλης ανεργίας αλλά οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα, ήτοι στην ακόμη μεγαλύτερη αύξησή της.  Η αιτία αυτής της άκρως επικίνδυνης αντίφασης εντοπίζεται στο ότι οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις, που φύτρωσαν στο έδαφος ενός εξίσου επικίνδυνου «δημοσιονομικού φονταμενταλισμού», αρνούνται να δεχθούν πως σε τέτοιες συνθήκες οικονομικής κρίσης ο προγραμματισμένος και λελογισμένος κρατικός παρεμβατισμός, μέσω δημόσιων δαπανών, είναι εντελώς απαραίτητος και για την αναπτυξιακή εκκίνηση της οικονομίας.  Και, συνακόλουθα, για τη δημιουργία νέων –αλλά και πραγματικών- θέσεων εργασίας, οι οποίες με τη σειρά τους ενισχύουν την πραγματική οικονομία.



2. Δεύτερον, η ως άνω αύξηση της ανεργίας, λόγω του «μύθου» της δημοσιονομικής πειθαρχίας οδηγεί, αναποτρέπτως, σε κατάρρευση των εργασιακών σχέσεων αλλά και της ίδιας της απόδοσης της εργασίας, ιδίως δε της εξειδικευμένης: Όσο αυξάνεται η ανεργία τόσο –de facto αλλά και, δυστυχώς κατά κανόνα, de jure- ενισχύεται μονομερώς ο ρόλος του, lato sensu, εργοδότη και, αντιστοίχως, αποδυναμώνεται η διαπραγματευτική δύναμη του εργαζομένου.  Επιπλέον, η συνακόλουθη –και εγγενής- ανασφάλεια του εργαζομένου, και ως προς τις αποδοχές του και ως προς το μέλλον του, επηρεάζει καθοριστικώς την απόδοσή του, ιδίως όταν πρόκειται για εξειδικευμένες θέσεις ευθύνης.  Αφού είναι προφανές ότι η απόδοση του εργαζομένου είναι αντιστρόφως ανάλογη της εξαθλίωσης των εν γένει συνθηκών εργασίας του.




Επίτευξη αμιγώς δημοσιονομικών στόχων
Δραστικός περιορισμός χρέους ποιός τό 'φερε όμως εδώ το χρέος;
Μηδενισμός ελλειμμάτων
(Έπρεπε δηλ το party να συνεχιστεί)


Η Ανεργία

Αύξηση ανεργίας

Οι φόροι επιτηδεύματος και όλες οι αντι-αναπτυξιακές αντι-επιχειρηματικές αυξήσεις και συνεχείς μεταβολές φορολογικού περιβάλλοντος ώστε να έχουν πάντα οι πολιτικοί τον τελευταίο λόγο και οι λογιστές το πάνω χέρι είναι άσχετα, τυχαία κατά τον κ. Παυλόπουλο μάλλον.

Άκρως επικίνδυνη αντίφαση μήπως ήταν άκρως επικίνδυνα όλα αυτά που έκανε η φωτισμένη κυβέρνηση Κωστάκη Καραμανλή και ο υπουργός Παυλόπουλος που καιγόταν η Αθήνα και ευχαριστούσε τους λαθρομετανάστες σαν να είναι τουρίστες

Εξίσου επικίνδυνος δημοσιονομικός φονταμενταλισμός
Βάλε βαρύγδουπες εκφράσεις που να δείχνουν ότι ο άλλος είναι ακραίος και δεν χρειάζεσαι καν πραγματικά ουσιαστικά επιχειρήματα για να τον 'ισοπεδώσεις', πιάνει πάντα στην εστέτ καλλιεργημένη ευαίσθητη Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.

Σε τέτοιες συνθήκες οικονομικής κρίσης άλλο η παγκόσμια οικονομική κρίση --και πάλι το Κράτος εκεί έβαλε βαθειά το μακρύ του χεράκι αν ψάξει κανείς λίγο το πώς ξεκίνησε η κατάρρευση των αμερικανικών τραπεζών και τα subprimes--
και άλλο εδώ.

ο προγραμματισμένος και λελογισμένος κρατικός παρεμβατισμός Δηλαδή τόσα χρόνια τί γινόταν με τα λεφτά και του Δημοσίου (των Ελλήνων) και της ΕΕ (των Ευρωπαίων φορολογουμένων); Δεν εφαρμόστηκε αυτή η πολιτική; Ή μήπως φταίει το ότι κάποιοι ήταν πονηροί και έκλεβαν τα λεφτά ενώ τώρα αν θα έχουμε ισχυρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς και άλλα ωραία ξαφνικά ο κρατισμός θα δουλέψει και θα γίνουμε Σουηδία;
(πρόγραμμα, σχέδιο, σχεδιασμένη οικονομία, μήπως και 5ετή προγράμματα κε Πάκη;)


Λελογισμένος κρατικός παρεμβατισμός  κούφιες λέξεις
το πώς γίνεται να είναι λελογισμένος ειδικά στην Ελλάδα του αδηφάγου κράτους -εργαλείου των διαπλεκόμενων και των κομματικών ελίτ είναι απορίας άξιον


μέσω δημόσιων δαπανών  Μα βέβαια αυτό θα τα λύσει όλα!
Δημοσίων δαπανών.
Πάλι δημόσιες δαπάνες, λες και έχουν γίνει λίγες στην Ελλάδα-εργοτάξιο του Λαλιώτη, στην Ελλάδα των ΟΑ και των Μεγάλων Δημοσίων Έργων και Ευρωπαικών προγραμμάτων...

Απαραίτητος  πίστη στον κρατισμό
αλλιώς δεν γίνεται
ε, έτσι όπως τα κάνατε δεν γίνεται και αλλιώς, όντως...

Αλλιώς τί ρόλο θα έχουν και οι πολιτικοί βρε αδερφέ στο κάτω κάτω;

Για την δημιουργία νέων πραγματικών (πώς το εννοεί άραγε το πραγματικών αφού θα τις αποφασίζουν κάποιοι σοφοί σχεδιαστές που μπορεί να κάνουν και λάθος και να αποδειχτεί μετά --βλ λάθος Μνημονίου, λάθος υπολογισμού ελλείμματος κ πόσα άλλα λάθη--)

αλλά αυτοί δεν θα έχουν μερίδιο στις συνέπειες όπως θα είχαν αντίστοιχοι σχεδιαστές στην ελεύθερη αγορά
(δεν φτάνει που γενικά ισχύει αυτό, σε κάθε Κράτος, η πολιτική λεγόμενη ευθύνη δεν συγκρίνεται στο ελάχιστο με αυτήν ενός μεσαίου επιχειρηματικού στελέχους, σαν να μην έφτανε αυτό έφτιαξαν και τον απίθανο νόμο περί ευθύνης υπουργών όπου παραγράφονται οι όποιες αμέλειες ή και σκόπιμες ενέργειές τους κατά των συμφερόντων που υποτίθεται υπηρετούν),


Ή μήπως εννοεί και πραγματικών; Ωραία, τα βρήκε δηλ. τα λεφτά, παραδέχεται ότι οι άλλες δεν είναι πραγματικές θέσεις εργασίας και δεν είναι πραγματική οικονομία (ο Δημόσιος Τομέας) αλλά τεχνητή, πλασματική;


Οι εργασιακές σχέσεις

2. Νοιάζεται φυσικά και για τις εργασιακές σχέσεις ο κ. Υπουργός ως γνήσιος κεντρώος σοσιαλδημοκράτης. Δεν υπάρχει πλέον εργασία, οι εργασιακές σχέσεις μάς μάραναν.



Όσο αυξάνεται η ανεργία, τόσο η απόδοση της εργασίας, ιδία της εξειδικευμένης καταρρέει. Γιατί όμως αυξάνεται in the first place;
και μήπως και εργοδότης και εργαζόμενος δεν πιέζεται από την κρατική πολιτική ελίτ με τους φόρους και τους ασφυκτικούς άνευ ουσιαστικού νοήματος τις περισσότερες φορές κανονισμούς και ρυθμίσεις πάσης φύσεως;

Η ανασφάλεια: σωστό
Αλλά τί είδους ασφάλεια εννοεί ο κ Πάκης άραγε;
όπως επίσης δεν μας λέει ο αγαπητός αρθρογράφος πως και το να περιμένεις να πας να σε πάρουν στο Δημόσιο όποτε σε πάρουν ως εκπαιδευτικό ή ως πυροσβέστη ή ως ο,τιδήποτε και να εγκαταλείψεις την θέση σου σε μια εταιρεία ή την μικρή ατομική/οικογενειακή σου επιχείρηση επίσης επηρεάζει αρνητικά την αποδοτικότητα του ατόμου και συνακόλουθα τον όλο δυναμισμό του έθνους τραβώντας το προς τα πίσω.

Συμπερασματικώς, το σημαντικό διαπραγματευτικό όπλο της Κυβέρνησης, μετά την επώδυνη επίτευξη του δημοσιονομικού στόχου μηδενισμού του ελλείμματος και δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος, έγκειται, κατά βάση, στο εξής: Η Ελλάδα, θέτοντας σε κίνδυνο ως και την κοινωνική της συνοχή, έπραξε στο ακέραιο το καθήκον της. Με τη σειρά τους, τόσο οι δανειστές μας όσο και οι «ταγοί» της Ευρωζώνης –όρα Γερμανία, η οποία τώρα πια βαρύνεται, αποδεδειγμένα, και με το παρελθόν ενός κράτους που χρησιμοποίησε απροκαλύπτως τη διαφθορά προκειμένου να εξυπηρετήσει, αδιστάκτως, τους οικονομικούς του στόχους- οφείλουν να συνειδητοποιήσουν, τουλάχιστον, τούτο: Ότι αφενός η, χωρίς περίσκεψη και φραγμό, «αγιοποίηση» κάθε είδους δημοσιονομικής πειθαρχίας, και μάλιστα υπό τους όρους μιας «εωσφορικής» γερμανικής αλαζονείας, οδηγεί στην περιθωριοποίηση των οικονομικώς ασθενέστερων χωρών της Ευρωζώνης.

Σημαντικό όπλο της Κυβέρνησης
πάλι ζητιάνοι δηλαδή
Επώδυνη: δεν λες για ποιούς και πώς έγινε όμως αυτό
Έθεσε σε κίνδυνο ποιός φταίει άραγε γι αυτό;

Έπραξε το καθήκον της; Το έπραξε όντως; Για άλλους το έκανε; Καθήκον, αγαπημένη λέξη κενή νοήματος όμως πολλές φορές
Η κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα έπραξαν το καθήκον τους; Μήπως η εξουσία τελικά διαφθείρει; και η απόλυτη εξουσία στην Ελλάδα του δικομματισμού και της ψευδούς δημοκρατίας της μη διακρίσεως των εξουσίων διαφθείρει απόλυτα;

Η Γερμανία που και αυτή έχει ενδεχομένως το μερίδιό ευθύνης της βλέπουμε όμως να φέρνει τους κατηγορουμένους πολύ πιο γρήγορα ενώπιον της δικαιοσύνης από την αντίστοιχη ελληνική, η οποία υποτίθεται εξυπηρετεί τα συμφέροντα ενός λαού που επλήγη πολύ πιο άμεσα και πλήρωσε πολύ πιο ακριβά τα φαινόμενα εξωφρενικής διαφθοράς που βγαίνουν στο φως και όλοι ξέραμε.

Οδηγεί στην περιθωριοποίηση: ωραία, αλλά κι εμείς είμαστε ευτυχισμένοι με το να στηριζόμαστε στα δανεικά των άλλων; θα ζούμε μέσα σε μια πλαστή ευημερία και θα πλουτίζουμε τους άλλους ενώ εμείς δεν θα μπορούμε ποτέ να ανταγωνιστούμε τους άλλους ως ισότιμοι παίκτες αναδεικνύοντας όσο γίνεται περισσότερο όλα τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα;
Χοντρικά δηλ. θα μείνουμε απλά καταναλωτές αγοράζοντας προιόντα/υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας τη στιγμή που εμείς θα είμαστε ευχαριστημένοι απλά και μόνον επειδή θα μας αφήνουν κάποια χρήματα ως κλασικός τουριστικός προορισμός και μάλιστα και αυτό με τα χίλια ζόρια (βλ απεργίες λιμανιών κλπ, συντεχνίες, αυξανόμενη ανταγωνιστικότητα γειτονικών χωρών κλπ)

Και από την άλλη είναι δικό της θέμα αυτές οι εταιρείες.
Βρίσκαν και τα έκαναν σε μια χώρα-μπανανία (ντροπή, αλλά δυστυχώς δεν επέχει καθόλου από την πραγματικότητα, τα ευρωπαικά κονδύλια μάς έθρεψαν την ήδη αυξημένη προδιάθεση για διαφθορά στην χώρα, όπως η αντίστοιχη ξένη βοήθεια στις χώρες του 3ου Κόσμου, χωρίς υπερβολή).

Η εξουσία για να πάρεις τα κονδύλια: Τον ψηφίζεις για να πάρεις λίγο κι εσύ. Βαριέσαι να πας για παραπάνω, αλλά δεν μπορείς να επιβιώσεις και χωρίς να συμμετέχεις καθόλου δίνοντας έτσι νομιμοποίηση στο όλο αναίσχυντο σύστημα πατρωνείας της δημοκρατίας.

Μήπως θα έπρεπε επιτέλους το πολιτικό σύστημα να αναρωτηθεί γιατί τόσα πολλά φαινόμενα διαφθοράς στις τάξεις του και αν αυτό είναι τυχαίο; (Ένα δωράκι είπαμε να κάνει όχι και 500 εκατομ) Η λογική τού ένα δωράκι μάς έφερε εδώ.


Η Δημοκρατία

Ότι εκτός από τον δικομματισμό και το ΚΚΕ που χρησιμεύει σαν το (αποκρουστικό ούτως ή άλλως) δεκανίκι αυτού του συστήματος ουσιαστικά το μεταπολιτευτικό καθεστώς χτίστηκε πάνω στο 'ο νικητής τα παίρνει όλα', όποιος μπορεί, συγκεντρώνει την εξουσία.
Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, res publica, μιας ρεπουμπλικανικού τύπου πολιτείας μήπως θα πρέπει να γίνει κάποια στιγμή στη χώρα; Και δεν έγινε ακριβώς το 1974;

Δικαιοσύνη; Ανεξάρτητη;
Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Γλάστρα. Όργανο του συστήματος και του συσχετισμού δυνάμεων (Ας μην ανοίξουμε το θέμα του πώς ο μέγας Εθνάρχης άλλαξε το Πολίτευμα --επεκύρωσε ουσιαστικά την αλλαγή της Επταετίας, αλλά το θέμα είναι τώρα τί γίνεται και είναι σοβαρό)
Βουλή; Ανεξάρτητη; Βουλευτές χειροκροτητές. Έρμαια συμφερόντων και σκανδάλων. Κοινοβουλευτικός έλεγχος; Κυβέρνηση υπουργικό συμβούλιο, βουλευτές, κόμμα, όλα σιγοβράζουν μαζί και ό,τι προκύψει..

Όλα αυτά ήταν και είναι τόσο μπλεγμένα, τυχαίο άραγε;;
Δεν δουλεύει, ή μάλλον δουλεύει και δούλεψε πολύ καλά αυτό το σύστημα για όλους αυτούς που το έφτιαξαν και για αυτούς για τους οποίους φτιάχτηκε, για όλους όσους μπορούν να καρπωθούν τα οφέλη του. Και δυστυχώς δεν ήσαν και λίγοι. Δυστυχώς για όλους τους υπόλοιπους. Δυστυχώς και για τα χρήματα των τίμιων και δημιουργικών εργαζόμενων ανθρώπων που 'φαγώθηκαν' και (ίσως και πιο σημαντικό) δυστυχώς για την νοοτροπία γενικού εκμαυλισμού που διαχύθηκε στους Έλληνες, αυτόν τον άλλοτε περήφανο λαό.

Τί μπορεί να μας λέει τώρα λοιπόν ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου που έχει πρύτανη έναν κακό θεατρίνο, ένας αποτυχημένος υπουργός της Μ/πολίτευσης για αγιοποίηση για αγίους και (για) διαβόλους;!

Τα πομπώδη εκφραστικά σχήματα δεν σώζουν πλέον κανέναν. Πέρασαν τα παχιά λόγια. Πέρασαν και κατέστρεψαν.


Το Κοινωνικό Κράτος
Εν τέλει δε στη διάλυσή της, μεσ’ από τη «δαιμονοποίηση» των οικονομικών συμφερόντων μιας Ένωσης, η οποία δημιουργήθηκε, υποτίθεται, για να τα συγκεράσει. Καθώς και ότι, αφετέρου και κατ’ ακολουθία, αυτή η ιδιότυπη δημοσιονομική πειθαρχία δυναμιτίζει τα θεμέλια ενός βασικού πυλώνα του γενικότερου δυτικού –και του ειδικότερου ευρωπαϊκού- πολιτισμού:  Του κοινωνικού κράτους δικαίου, λόγω γιγάντωσης της ανεργίας και προϊούσας υποβάθμισης των εργαζομένων αλλά και αποσύνθεσης των εργασιακών σχέσεων.

Και μας κλείνει το άρθρο με ένα εγκώμιο (ύμνο) θρησκευτικής φύσεως στο κράτος-πατερούλη (το κράτος δικαίου το κοινωνικό κράτος ντε!) κράτος δικαίου-κοινωνικού κράτος. Σκόπιμη η σύγχυση από τους θεωρητικούς του δεύτερου, του κράτισμου.

Ευρωπαικού

Αποκρύπτει φυσικά ο συγγραφέας τα λάθη και τις αδυναμίες και τις αμαρτίες ότι αυτό το λεγόμενο κοινωνικό κράτος μάλλον δεν είναι καθόλου 'κοινωνικό',
καθώς αποδυναμώνει όχι μόνο την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας
αλλά στο τέλος και αυτήν την ίδια την κοινωνία που υποτίθεται έρχεται για να βοηθήσει και να αποτελέσει τον συνεκτικό της δεσμό αποδυναμώνοντας έτσι όλους τους άλλους, κάνοντάς την εξαρτημένη (μετά, χωρίς αυτό πλέον, δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της).


Πάλι καλά που στην Ελλάδα ακόμα, σε έναν βαθμό με τα προβλήματά τους (άλλης φύσεως), υπάρχουν και λειτουργούν ακόμα οι δεσμοί της οικογένειας, της συγγένειας, της αλληλοβοήθειας μέσα από διάφορα σωματεία ή την επίσημη Εκκλησία και που μαζί με την ευλογημένη παραοικονομία βοήθησαν ώστε να μην έχουμε επί 10 την σημερινή οικονομική τραγωδία και σε ανθρωπιστικό επίπεδο ακόμα χειρότερη...

Γιγάντωση της ανεργίας: το πρόσχημα του Κρατισμού
Νοιάζεται πρώτα για τους εργαζόμενους, για τον άνθρωπο

Υποβάθμιση εργασιακών σχέσεων: Το κράτος --οι πολιτικοί φυσικά δεν θέλουν να χάσουν τον ρόλο του διαμεσολαβητή και το μερίδιό τους έτσι σε ό,τι παράγει η αγορά
--θέλουν να τους έχουν ανάγκη και να τα έχουν έτσι υπό τον έλεγχό τους-- όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Απλοικό; Καχύποπτο; Καμμιά φορά η αλήθεια κρύβεται στο προφανές.
Παρασιτική σχέση δεν λέγεται μάλλον αυτό;    



Αλλά τί άλλο να περιμένεις από ένα κλασικό παράδειγμα δεξιού της Μ/πολίτευσης;
Η ελληνική Δεξιά παρέδωσε τα όπλα, προ πολλού, και παραδόθηκε --ας είμαστε ειλικρινείς-- σε επικίνδυνα μεγάλο βαθμό στην αποιδεολογικοποίηση, τον αμοραλισμό και την κακή απομίμηση, των πολιτικών πρακτικών, και των στελεχών, αριστερά του Κέντρου.
Αυτό έκανε κακό και στην ίδια 
(ποιοτικά κυρίως και δευτερευόντως εκλογικά,
αφού πάντα υπήρχε ο κόσμος που την έβλεπε σαν εναλλακτικό ΠΑΣΟΚ που θα τον εξασφαλίσει στο Δημόσιο, γιατί το διαφήμιζαν και τελικά το έκαναν την μόνη σωτηρία).

και το κυριότερο στην χώρα.

Ας ξαναβρει τα όπλα της. Από την αρχή. Σχεδόν.                                              

Διαβάστε εδώ: http://newpost.gr/post/311349/paylopoylos-h-dhmosionomikh-peitharxia-ws-neofileleytherh-fantasiwsh#ixzz2qDd3PSv3

Μεσαίωνας ή απλά έχουμε χάσει το νόημα; Περί παστίτσιου

Το θεωρώ προσβολή ναι
Όπως επίσης θεωρώ πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει ή να μην πιστεύει και να εκφράζεται ή ό,τι άλλο.

Όμως και σε αυτήν, όπως και σε πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις σπεύδουμε να διαλέξουμε στρατόπεδο υπέρ ή κατά, χάνοντας έτσι άλλα, εξίσου ή και περισσότερο σημαντικά, διδάγματα από την ιστορία.

Τα μεγαλύτερα προβλήματα που θα έπρεπε να δούμε θα έλεγα είναι άλλα:

1. Πώς γίναμε τόσο κακόγουστοι και χοντροκομμένοι για να μας αρέσουν τέτοιες 'πλάκες'; Σε έναν λαό που έχουν απήχηση άνθρωποι όπως ο Λαζόπουλος και το 'Τσαντίρι' του, και γενικά τα είδη σάτιρας που διακρίνονται όχι απλά για την δηκτικότητα αλλά για μιαν άκομψη δηκτικότητα ο κατήφορος δεν μπορεί να έχει τέρμα. Η διάκριση στον τρόπο κριτικής και οι τρόποι ευγενείας θεωρήθηκαν περιττές υποκρισίες και απορρίφθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτό φαίνεται ακόμα και από το δημόσιο σχολείο, αφού η παιδεία μας δεν μπορείς να πεις πως καλλιεργεί αισθητικά τους νέους ή ότι τους μαθαίνει να εκφράζουν την διαφωνία τους με επιχειρήματα και να σέβονται τον άλλον ή να κρατούν γενικά το μέτρο και να ζυγίζουν τις καταστάσεις.


2. Πως δυστυχώς πρέπει να 'ρθούνε κάποιοι κακοπροαίρετοι άνθρωποι για να μας θυμίσουν πως κάνουμε τον Χριστιανισμό πολλές φορές από Γραφικό απλά γραφικό.. Η συγκεκριμένη net persona είχε κάνει το εξής: έφτιαξε μια ιστορία θαύματος (με έναν τοξικομανή νέο από τις Σέρρες που δήθεν τον είχε βοηθήσει ο γέροντας Παίσιος) και την διοχέτευσε σε χριστιανικές ιστοσελίδες, οι οποίες 'τσίμπησαν', και το 'θαύμα' διαδόθηκε κατευθείαν, με τους πιστούς να εκφράζουν τον θαυμασμό τους για το περιστατικό! Μετά έβαλε τα τρόπαια του πειράματός του στην προσωπική του σελίδα κοροιδεύοντας τους εύπιστους χριστιανούς. Οι πεποιθήσεις του για τους χριστιανούς είχαν επιβεβαιωθεί.

Ενδιαφέρον το πείραμα, το οποίο μπορεί να βγάλει πολύ χρήσιμα συμπεράσματα και στους θρησκευόμενους: η μειωμένη πλέον θρησκευτική παιδεία και η απομάκρυνση του λαού από την Εκκλησία έχει δημιουργήσει μια νέα τάξη πιστών, που χωρίς θρησκευτική αγωγή ενθουσιάζονται από διηγήσεις που κυκλοφορούν και αναζητούν εναγωνίως παντού το θαύμα. Φυσικά καμμία Εκκλησία, εκτός πολύ ολίγων εξαιρέσων, δεν θα βρεθεί να τους διδάξει πως το θαύμα δεν είναι αποδεικτικό στοιχείο της πίστεως, δεν γίνεται για να πιστέψουμε, και δεν γίνεται για τους απίστους αλλά για τους πιστούς ή ότι δεν στηριζόμαστε στα θαύματα για την πίστη μας, αλλά στην Αγία Γραφή. Ούτε πως ο Χριστός θέλει τους οπαδούς του ηθικά ακέραιους σαν τα περιστέρια, αλλά και φρόνιμους (συνετούς) σαν τα φίδια (Μθ 10:16) και όχι εύπιστους. Έτσι δημιουργείται μια τάξη νεοφωτίστων πιστών, οι οποίοι καθοδηγούμενοι από τον ενθουσιασμό και τις δικές τους προσωπικές ανάγκες, μη έχοντας ένα προσωπικό θρησκευτικό minimum εμπειρίας ούτε μια ποιμαίνουσα Εκκλησία να βοηθήσει, αρχίζουν και πιστεύουν στο ο,τιδήποτε. Αυτή η τάξη ανθρώπων, όπως μας λέει η Αγία Γραφή, είναι τα εύκολα θύματα των κάθε είδους αγυρτών και θα είναι και τέλος αυτοί που θα πιστέψουν πιο εύκολα στον Αντίχριστο, ο οποίος θα κάνει εντυπωσιακά θαύματα. Η ευθύνη της Εκκλησίας, του κλήρου, της θεολογίας

αλλά και του κάθε πιστού είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ, καθώς θα πρέπει να βγουν από την μακαριότητά τους περί ευσεβούς λαού κλπ και να βοηθήσουν την κατάσταση ώστε και οι άνθρωποι να γνωρίζουν και να σώζονται και το Όνομα του Θεού και της Εκκλησίας να μη γίνεται εύκολα παιχνίδι για τον κάθε τυχαίο. 

Fast Love

Η επένδυση στην αγάπη μετράει

Σπαταλάμε τόσο χρόνο στην εποχή μας για να ψάχνουμε συνεχώς για νέους ερωτικούς συντρόφους,

δεν μας μένει μετά ούτε χρόνος ούτε διάθεση να τον αξιοποιήσουμε για να φτιάξουμε τις σχέσεις μας και να τις εξελίξουμε

ούτε να χαρούμε τις βαθύτερες απολαβές
που προσφέρει η βαθύτερη γνωριμία και αγάπη με τον άλλον,

αλλά αρκούμαστε απλά στο ξύπνημα της 1ης φοράς κάθε φορά,
σαν τους τοξικομανείς που ψάχνουν το high,

τότε η αγάπη είναι εθιστική και γίνεται και τοξική δυστυχώς
προσφέροντάς μας περισσότερο την δυστυχία παρά την ευτυχία
ή στην καλύτερη αφήνοντάς μας ανικανοποίητους.
Δεν ξέρουμε καν πώς να περιμένουμε το άλλο.

Καμμιά φορά όμως αξίζει να επενδύσεις
θυσιάζοντας κάτι από την πρόσκαιρη 'κατανάλωση'-απόλαυση
ώστε να έχεις την ανταμοιβή μεγαλύτερη.
Αλλά αυτό θέλει υπομονή, προυποθέτει άρα να καλλιεργηθούμε σαν άνθρωποι.

Πώς όμως να γίνει αυτό; σε μια κοινωνία που τα παιδιά μαθαίνουν ότι θα έχουν ό,τι ζητήσουν
και οι μεγάλοι σαν παιδιά ζητούν από το κράτος-μπαμπά
και τους πολιτικούς-προστάτες συνεχώς νέα δωράκια εδώ και τώρα
και ικανοποίηση ακόμα και των πιο χαζών απαιτήσεων;

Και όταν μπορούμε να πληρώσουμε μεθαύριο και απλά να 'χαρούμε' το τώρα...

Την διακονίαν σου πληροφόρησον

Μπορεί να γίνουν πολλές παρερμηνείες στην Βίβλο. Αυτό γνωστό. Μπορούν να γίνουν σε δύσκολα χωρία και σε εύκολα αν δεν ξέρεις. Από ελλιπή γνώση ή και από δόλο. Ένα παράδειγμα είναι και το σημερινό την διακονίαν σου πληροφόρησον που απευθύνει ο απ. Παύλος στον Τιμόθεο. Τί σημαίνει όμως πληροφορώ στην αρχαία ελληνική γλώσσα; Όπως μάς πληροφορούν οι Αριθμοί Strong, το ρήμα ως 1η του σημασία έχει αυτήν τού φέρω κάτι εις πληρότητα (φέρω εις πέρας, ολοκληρώνω, τελειοποιώ), η οποία εφαρμόζεται και στο συγκεκριμένο εδάφιο της Β' Τιμ 4:5 και μόνο ως 3η αυτό που εννοούμε και σήμερα: πληροφορώ (κάποιον).

Και όμως, αυτό το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα διάφοροι δεσποτάδες (επίσκοπος και όχι δεσπότης είναι η σωστή αγιογραφική ονομασία, η αλλαγή αυτή δείχνει κάτι, καιρός να επανέλθουμε στα σωστά. Φυσικά κατά τον τύπο για να γίνει κάποιος επίσκοπος απαιτείται να έχει πτυχίο Θεολογίας --σωθήκαμε δηλαδή τώρα!) για να προβάλλουν το ό,τι κάνουν και ουσιαστικά τον εαυτό τους. Βλέπεις έτσι σε περιοδικά που εκδίδουν --υποτίθεται για την πνευματική οικοδομή των πιστών και με χρήματα των πιστών-- να μην περιέχουν τί άλλο παρά φωτογραφίες τους σε διάφορες φάσεις της ποιμαντικής τους δράσης με διάφορες φανταχτερές --διαφορετικές συνήθως-- στολές και μέλη της συνοδείας τους. Φτάνει μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, όπως είχαμε δει παλιότερα σε τέτοιο περιοδικό μικρής μακεδονικής μητροπόλεως όπου από τις 49 πολυτελείς σελίδες του το περιοδικό εκοσμείτο με 72 φωτογραφίες του οικείου δεσπότη. Ο Θεός βοηθός...




5 Ιαν 2014 --Κυριακή προ των Φώτων

Τσάι και αντιοξειδωτικές ιδιότητες

Το τσάι έχει μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις φλαβονοειδών απ' όλα τα φυτά, σε ένα 15% του φύλλου μετρώντας το βάρος χωρίς το νερό και αποτελεί επίσης την κύρια πηγή φλαβονοειδών στην βρετανική δίαιτα, δίνοντας περίπου 80% των φλαβονοειδών που παρέχονται μέσω της διατροφής σε όλον τον πληθυσμό.


Τα φλαβονοειδή

Οι τύποι και οι ποσότητες των φλαβονοειδών που υπάρχουν στο τσάι διαφέρουν ανάλογα με την ποικιλία, το περιβάλλον, την επεξεργασία, την τυποποίηση, το μοριακό μέγεθος των φύλλων του κάθε τσαγιού και την παρασκευή του. Συνήθως, το 93% των συνολικών τεικών φαινολικών συστατικών είναι φλαβονοειδή. Το πράσινο τσάι έχει περισσότερα απλά φλαβονοειδή, που ονομάζονται κατεχίνες, ενώ η οξείδωση που υφίστανται τα φύλλα τσαγιού για να γίνουν μαύρα μετατρέπει αυτά τα απλά φλαβονοειδή σε πιο περίπλοκες διαφοροποιήσεις.

Τα φλαβονοειδή του τσαγιού είναι υδατοδιαλυτά και έρευνα έχει δείξει πως μια κούπα αγγλικού τσαγιού που έχει αφεθεί για 40-60 δευτερόλεπτα στο φλυτζάνι, παρέχει κατά μέσον όρο περίπου 140mg φλαβονοειδών ενώ άλλη έρευνα που διενεργήθηκε από την Τεχνική Επιτροπή Εμπορίας Τσαγιού του ΗΒ (UK Tea Trade Technical Commission) εφαρμόζοντας τις συνηθισμένες συνθήκες παρασκευής του αφεψήματος και περιλαμβάνοντας όλα τα είδη τσαγιών και μεγέθη συσκευασιών που κυκλοφορούν στην αγορά, δίνει ένα νούμερο 125mg ή 235ml  σε κάθε φλυτζάνι. Όσο περισσότερο αφήνουμε το τσάι στο φλυτζάνι, τόσο τα φλαβονοειδή αυξάνονται.


Οφέλη στην υγεία μας από τα φλαβονοειδή του τσαγιού

Για πάρα πολλά χρόνια ήταν γνωστό από εργαστηριακές μελέτες ότι οι φυτικές πολυφαινόλες έχουν αντιοξειδωτικές ιδιότητες, στην πραγματικότητα τα συχνότερα απαντώμενα φλαβονοειδή είναι πολλές φορές πιο δυνατά από τις βιταμίνες C και Ε. Το αυξανόμενο ενδιαφέρον στην αντιοξειδωτική δράση των φαινολικών συστατικών έδωσε ώθηση για περισσότερη έρευνα σχετικά με τα δυνητικά οφέλη που θα μπορούσαν να παρέχουν αυτά στην υγεία όπως πχ

• Καρδιακές Παθήσεις και Έμφραγμα
• Αρκετές αναφορές εργαστηριακών ερευνών (in vitro) που δείχνουν πως τα φλαβονοειδή του τσαγιού αναστέλλουν την οξείδωση της LDL (καλής) χοληστερόλης.
• Μείωση στα λιπίδια του αίματος, όπως φαίνεται από έρευνες πάνω σε ζώα.
• Συγκεκριμένα φλαβονοειδή του τσαγιού παρουσιάζουν αντιφλεγμονώδη δράση στα ζώα.
• Η αθηροσκλήρωση είναι μια ασθένεια με έντονα φλεγμονώδες στοιχείο.
• Βελτίωση στην λειτουργία των αγγείων, ειδικά του αγγειακού ενδοθηλίου, έχει σημειωθεί σε ασθενείς με στεφανιαία νόσο.
• Αρκετές in vitro έρευνες και μία δοκιμή σε ανθρώπους έχει δείξει πως η υπερβολική συγκέντρωση αιμοπεταλίων (θρόμβωση) μπορεί να ανακοπεί από διάφορα είδη φλαβονοειδών.

Απορρόφηση των φλαβονοειδών του τσαγιού

Μέχρι πρόσφατα η πλειονότητα των ερευνών που αποδεικνύουν την αντιοξειδωτική δράση των φλαβονοειδών χρησιμοποιούσε είτε πειραματόζωα είτε κυτταρικές έρευνες στο εργαστήριο. Αυξανόμενα στοιχεία που προκύπτουν δείχνουν πως το σώμα απορροφά όντως κάποια

από αυτά τα αντιοξειδωτικά, πχ όταν το εκχύλισμα του πράσινου τσαγιού (αυτό που πίνουμε) καταναλωθεί από υγιείς εθελοντές, τότε διάφορες κατεχίνες μπορούν να ανιχνευθούν στο πλάσμα του αίματος σε συγκέντρωση ανάλογη με τη δόση, η οποία θα ποικίλλει ανάμεσα στο 0,2-2,0% της ποσότητας που προσελήφθη, με την μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση να παρατηρείται μεταξύ 1,4 έως 2,4 ώρες μετά την κατανάλωση. Κάποιες έρευνες έχουν δείξει πως η αντιοξειδωτική δράση του πλάσματος φτάνει στο μέγιστο 30-60 λεπτά μετά την κατανάλωση του τσαγιού και επιστρέφει στο μηδέν σε 1,5 ώρα.


(από tea.co.uk)

Kαρποί του Ευαγγελίου: ο μάρτυρας Πολύκαρπος

Το Μαρτυρολόγιον του Αγίου Πολυκάρπου (MartPol) ή αλλιώς "Επιστολή Εγκύκλιος της των Σμυρναίων Εκκλησίας περί του μαρτυρίου του Αγίου Πολυκάρπου" είναι ένα κείμενο του 2ου αι. μΧ και αποτελεί μνημείο χριστιανικής ομολογίας.

Το κείμενο έχει την μορφή επιστολής: επιστολή της εκκλησίας της Σμύρνης προς την εκκλησία
του Φιλομηλίου της Φρυγίας. Αναφέρεται στο μαρτύριο του Αποστολικού Πατρός (μαθητή των Αποστόλων) αγίου Πολυκάρπου. Οι Αποστολικοί Πατέρες (Κλήμης Ρώμης, Ιγνάτιος Αντιοχείας, Πολύκαρπος Σμύρνης, ο συγγραφέας της Διδαχής των Αποστόλων και ο συγγραφέας του Ποιμένος του Ερμά) είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της Πατερικής Γραμματείας καθώς αποτελούν τους αμέσους διαδόχους των Αποστόλων και απηχούν στα έργα τους ό,τι άκουσαν από τους ίδιους τους Αποστόλους. Είναι πολύ κρίσιμη και η μελέτη τους καθώς μας φέρνει σε επαφή με την ζωντάνια της πρώτης αμέσως μετά την αποστολική εποχής της αρχαίας Εκκλησίας.Ο άγιος Πολύκαρπος υπήρξε επίσκοπος Σμύρνης και είχε μεγάλο κύρος στους χριστιανούς όλης της Μ. Ασίας και λόγω της πνευματικής ακτινοβολίας του και λόγω του γεγονότος ότι υπήρξε ακροατής των Αποστόλων. Κατά μαρτυρία του Ειρηναίου (Κατά Αιρέσεων) οι ίδιοι οι απόστολοι τον όρισαν επίσκοπο στην Σμύρνη. Όταν ο Ιγνάτιος Αντιοχείας πέρασε από την Σμύρνη, ο Πολύκαρπος ήταν ήδη επίσκοπος. Ο Πολύκαρπος συνέλεξε τα αντίγραφα των Επιστολών του Ιγνατίου και τα έστειλε στους Φιλιππησίους μαζί με μία δική του επιστολή. Ακόμα, πήγε ως εκπρόσωπος της εκκλησίας της Ασίας στην Ρώμη, για την διευθέτηση του ζητήματος του εορτασμού του Πάσχα, προσπάθεια που απέβη όμως άκαρπη. Ο ίδιος συνέγραψε πλήθος επιστολών από τις οποίες σώζεται μόνον η προς Φιλιππησίους. Εκεί ο Πολύκαρπος πραγματεύεται το μέγα ζήτημα της Ενανθρωπήσεως του Λόγου.

Οι σύγχρονες κριτικές εκδόσεις του Μαρτυρολογίου συντίθενται από τρεις ξεχωριστές κατηγορίες χειρογράφων: τα επτά ελληνικά χειρόγραφα, την Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου και το μοναδικό λατινικό χειρόγραφο. Τα ελληνικά χειρόγραφα ανάγονται στην εποχή από τον 10ο μέχρι τον 13ο αι.. Από τα επτά χειρόγραφα, τα έξη είναι πολύ κοντά μεταξύ τους στο πώς περιγράφουν το μαρτύριο του Πολυκάρπου και προφανώς ανάγονται σε κοινή πηγή, ενώ το έβδομο (Κώδικας της Μόσχας) που χρονολογείται στον 13ο αι. περιέχει έναν πιο επεξεργασμένο επίλογο. Μαζί με τα χειρόγραφα του Μαρτυρολογίου, αφήγηση του μαρτυρίου βρίσκουμε επίσης στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου (περ. 324-325 μΧ). Υπάρχει ακόμα η λατινική παράδοση του κειμένου (ένα χειρόγραφο, 10ος αι.). Δεν διαφέρει ουσιαστικά σε κάτι. (Jefford)

Το κείμενο περιλαμβάνεται στον 5ο τόμο της Ελληνικής Πατρολογίας του Μιγνύου (PG Migne), στήλες 1029-1046, τον 3ο τόμο της ΒΕΠΕΣ και τον 18ο τόμο της Sources Chrétiennes


Περιεχόμενο-Ανάλυση Κειμένου

Το Μαρτυρολόγιον διαρθρώνεται σε 22 παραγράφους

Εισαγωγή  Η Εκκλησία του Θεού η παροικούσα Σμύρνην επιστολικός τύπος της ελληνορρωμαικής αρχαιότητος γνωστός μας και από τις επιστολές του αποστ. Παύλου. παροικούσα: χριστιανική αντίληψη ότι δεν είμαστε μόνιμοι σε αυτόν τον κόσμο αλλά πάροικοι και παρεπίδημοι, κάνουμε απλώς μια στάση στην γη όπου είμαστε (σαν τα αποδημητικά πουλιά που δεν έχουν μόνιμο τόπο κατοικίας), αλλά πατρίδα μας, προορισμός μας είναι ο Ουρανός. Φαίνεται και στην προς Διόγνητον οι χριστιανοί κατοικούνε στον κόσμο αλλ εκ του κόσμου ουκ εισι.

Ι Ο (ιερο)μάρτυς Πολύκαρπος με το ηρωικό μαρτύριό του σφράγισε την λήξη του διωγμού της τοπικής εκκλησίας. Επίσης μάς έδωσε ένα φωτεινό υπόδειγμα τού πώς είναι, πώς πρέπει να είναι το χριστιανικό μαρτύριο (για το Ευαγγέλιο του Ι. Χριστού). Εμφανίζεται ο άγιος ως μιμητής του Κυρίου (imitator Domini), καθώς φαίνεται να ήξερε και να περίμενε με καρτερία, ο ίδιος, αυτούς που επρόκειτο να τον συλλάβουν και να τον οδηγήσουν στο μαρτύριο με την κατηγορία του χριστιανού. Ακόμα ο άγιος είναι υπόδειγμα χριστιανικής αγιότητος επειδή δεν σκέφτεται, δεν φροντίζει μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους (πέλας). Άλλωστε η πραγματική και γνησία χριστιανική αγάπη δεν μπορεί να αρκεσθεί σε μιαν ατομική σωτηρία αλλά θέλει να σωθούν μαζί και όλοι οι αδελφοί.

ΙΙ Το κείμενο συνεχίζει με ένα γενικό εγκώμιο προς τους μάρτυρες που μας θυμίζει κάπως το κομμάτι από τον λεγόμενο ύμνο της πίστεως (Εβρ 11, 33-40). Περιγράφονται με ανατριχιαστικές και υπερβολικές λεπτομέρειες για τον ασυνήθιστο αναγνώστη τα βασανιστήρια που υφίσταντο οι μάρτυρες για το Όνομα του Ιησού (τους ξέσκιζαν τόσο πολύ το δέρμα ώστε να φαίνονται οι σάρκες τους από μέσα). Στο πώς τα έκαναν όλα αυτά, αν είναι απίστευτα ή υπεράνθρωπα δίδεται ως απάντηση: τονίζεται ο τρόπος που τα κατάφεραν όλα αυτά προσέχοντες τη του Χριστού χάριτι μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στα μαρτύρια που τους υπέβαλλαν οι δήμιοι, ο άθεος και ειδωλολατρικός κόσμος της εποχής. Έτσι το κέρδος τους ήταν η αποφυγή της αιώνιας τιμωρίας, της πραγματικής δυστυχίας και χωρισμού εκ του Θεού και η αιώνια χαρά. Ο φόβος από την μία της κολάσεως και η πίστη στις υποσχέσεις του Σωτήρος ο οποίος πιστός εστι (Εβρ 11:11) τους έκανε ώστε να υπομείνουν τα ποικίλα βάσανα και να εξέλθουν νικητές από το καμίνι των δοκιμασιών ως χρυσός εν χωνευτηρίω (Σολ 3,6).


ΙΙΙ  Φυσικά μνημονεύεται και ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους, ο μισόκαλος διάβολος, που ήθελε και επιχειρούσε να ματαιώσει την άθλησή τους. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του μάρτυρος Γερμανικού ο οποίος όταν ο ανθύπατος (proconsul) προσπαθούσε να τον καλοπιάσει εβίασε τον εαυτό του και ρίχτηκε μόνος του στα θηρία!

ΙV Δεν ήταν βέβαια όλα τέλεια. Υπάρχουν και παραδείγματα ανθρώπων που εδειλίασαν μπροστά στο μαρτύριο και τελευταία στιγμή επρόδωσαν το Όνομα του Ιησού Χριστού. Αυτοί πείσθηκαν να θυσιάσουν στα είδωλα. Αυτοί δίνονται όμως ως παράδειγμα του λεγομένου εισπηδητικού μαρτυρίου, το οποίο δεν ενθαρρύνεται από την Εκκλησία, καθώς μπορεί να είναι δείγμα εγωισμού, μιας πνευματικής ανωριμότητος, αίσθησης να ξεχωρίσεις από την Εκκλησία, θέτει πιθανόν σε κίνδυνο τους λοιπούς αδελφούς και είναι δείγμα απερισκεψίας. Και έρχεται και σε αντίθεση με το βιβλικό Ουκ εκπειράσεις Κύριον.. (Δτ 6:16).

VI Ο άγ. Πολύκαρπος όμως όταν έμαθε ότι τον ψάχνουν, στην αρχή δεν έδωσε καν σημασία, αλλά επιθυμούσε να μείνει στην πόλη και μόνο μετά από προτροπές των χριστιανών πήγε να κρυφτεί στην ύπαιθρο. Πήγε έτσι σε κάποιον αγρό σχετικά κοντά στην
πόλη όπου και περνούσε την ώρα του μη κάνοντας τίποτα άλλο παρά προσευχή, για όλες τις εκκλησίες, πράγμα που ούτως ή άλλως το συνήθιζε. Ο άγιος, ειδικά ο άγιος επίσκοπος, χαρακτηρίζεται από το ενδιαφέρον ανά πάσα στιγμή για την πνευματική ευημερία όλων των χριστιανών και της πνευματικής του ευθύνης και όχι μόνον (η επισύστασις μου η καθ' ημέραν η μέριμνα πασών των εκκλησιών Β' Κο 11:28)

Το κείμενο συνεχίζει αναφέροντας το όραμα που είδε ο Πολύκαρπος (οπτασία ενώ ήταν ξύπνιος δηλαδή και προσευχόταν) και στο οποίο είδε το μαξιλάρι του να καίγεται. Αυτό, όπως ο ίδιος ερμήνευσε στους δικούς του εκεί, σήμαινε ότι το μαρτύριό του θα ήταν να καεί ζωντανός. Βλέπουμε ότιν το προφητικό χάρισμα μένει στην εκκλησία, ερμηνεύεται. Κάτι άλλο αξιοπαρατήρητο είναι το τους συνόντας αυτώ, μάς δίνει μία εσωτερική πιθανή μαρτυρία για το πώς έφτασαν αυτές οι πληροφορίες στον συντάκτη της επιστολής και σε εμάς.

VI. Αφού οι διώκτες εξακολουθούσαν να τον κυνηγούν και είχαν ίσως μάθει και τον τόπο όπου κρυβόταν ο Πολύκαρπος, μετακινήθηκε σε κάποιον άλλον αγρό, όπου όμως φαίνεται τον είχαν ακολουθήσει και έπιασαν δύο νεαρά αγόρια, από τα οποία το ένα ομολόγησε μετά από βασανιστήρια. Αναφέρεται σε αυτό το σημείο του κειμένου, χαρακτηριστικά ποιά θα είναι η τιμωρία των προδοτών των μαρτύρων και της πίστεως που παρομοιάζονται με τον προδούντα τον Κύριο Ιούδα.

VII. Οι διώκτες βγήκαν να ψάξουν τον μάρτυρα με πλήρη τον οπλισμό τους (ως επί ληστή) μας θυμίζει τον Κύριο τί μετά μαχαιρών και ξύλων; Βρήκαν τον Πολύκαρπο σε κάποιο σπίτι στο υπερώο. Όταν τους αντιλήφθηκε κατέβηκε να τους προυπαντήσει, ενώ οι στρατιώτες κατεπλάγησαν πως έκαναν όλην αυτήν την αστυνομική επιχείρηση για να συλλάβουν έναν τόσο ηλικιωμένο άνθρωπο. Ο άγιος διέταξε να δώσουν στους στρατιώτες να φάνε (ο χριστιανός κερδίζει τους διώκτες με την αγάπη του νίκα εν τω αγαθώ το κακόν Ρωμ 12: 20-21). και τους ζήτησε να του δώσουν λίγη ώρα για να προσευχηθεί (και ο Κύριος προ του Πάθους και ενώ ήξερε ότι επρόκειτο από ώρα σε ώρα να πάνε να τον συλλάβουν μετά την προδοσία του Ιούδα πήγε στον κήπο της Γεθσημανής για να προσευχηθεί). Ο άγιος προσευχήθηκε, πλήρης της χάριτος του Θεού, επί δύο ώρες χωρίς σταματημό προκαλώντας έτσι την έκπληξη τον θαυμασμό και το δέος των διωκτών στρατιωτών, οργάνων της ειδωλολατρικής εξουσίας.

Τελειώνοντας την προσευχή και αφού "εξομολογήθηκε" όλη την ζωή του τον έβαλαν πάνω σε ένα γαιδούρι και ήταν ημέρα Μεγάλου Σαββάτου και τον έβγαλαν στην πόλη. Εκεί τον συνάντησαν ο διοικητής της πόλεως, ο ειρήναρχος Ηρώδης (αξιοσημείωτο το όνομα) με τον πατέρα του οι οποίοι προσπάθησαν να τον πείσουν για το καλό του ώστε να σώσει την ζωή του λέγοντάς του: και τί πειράζει να πεις ο Καίσαρας είναι Κύριος (ονομασία που κατ' απόλυτον έννοια αρμόζει μόνο στον Θεό --μας θυμίζει Ναβουχοδονόσορα και τους τρεις Παίδες) και να θυσιάσεις ώστε να γλυτώσεις τη ζωή σου; Ο επίσκοπος φυσικά αγέρωχος --ως υπόδειγμα μάρτυρος και χριστιανού-- ούτε τους έδινε σημασία αλλά αφού αυτοί επέμεναν τους απαντά ορθά-κοφτά: δεν πρόκειται να κάνω αυτό που μου λέτε (σαν να τους έλεγε "άδικα χάνετε τον καιρό σας!"). Και έτσι λοιπόν αφού αυτοί απέτυχαν να τον πείσουν ξεκίνησαν να τον υβρίζουν (δεινά ρήματα) και τον έριξαν από την άμαξα. Αυτός όμως σαν να μη συνέβη τίποτα, αβλαβής προχωρούσε προς το στάδιον, όπου είχε τόσο πολύ κόσμο και φασαρία που δεν μπορούσε να σ' ακούσει ο διπλανός σου (μηδε ακουσθήναι τινα δύνασθαι).

IX Μόλις ο άγιος μπαίνει στο στάδιο ακούγεται από τον ουρανό μια φωνή: Ίσχυε και ανδρίζου, Πολύκαρπε (ο Θεός μάς ξέρει με το όνομά μας, δεν είναι απρόσωπος Ιω 10:14).

Η φωνή αυτή έγινε αντιληπτή από όλους τους χριστιανούς που βρίσκονταν στο στάδιο (ημετέρων). Εν τω μεταξύ το πρώτο θέμα συζήτησης στην πόλη αποτελούσε η σύλληψη του Πολυκάρπου. Ακολουθεί η συνήθης ακροαματική διαδικασία κατά το ρωμαικό δίκαιο. Βέβαια η απόφαση είναι ήδη ειλημμένη, μάλλον μιλάμε έτσι για δίκη-παρωδία χάριν θεάματος και προπαγάνδας δηλαδή. Ερωτάται η ταυτότητα του μάρτυρος. Όταν εκείνος απαντά πως είναι ο Πολύκαρπος, ο ανθύπατος προσπαθεί να τον καλοπιάσει ώστε να αλλάξει γνώμη να πει Αίρε τους αθέους, το σύνθημα κατά των χριστιανών δηλαδή, να βλασφημήσει, καταραστεί τους χριστιανούς. Ο μάρτυς Πολύκαρπος όντως είπε το σύνθημα αλλά αφού κοίταξε το πλήθος των ανόμων εθνικών, σαν να απευθυνόταν προς εκείνους δηλ. πλέον και όχι προς τους χριστιανούς το αίρε τους αθέους. 'Οταν ο κρατικός αξιωματούχος νομίζει πλέον πως έχει καταφέρει στον σκοπό του να κάνει αυτόν τον γηραιό και σεβάσμιο ηγέτη των χριστιανών να εξωμόσει (αυτό ως ευνόητο θα ήταν τεράστια συμβολική νίκη για να πείσει και άλλους) ο μάρτυς Πολύκαρπος τού δίνει την ηρωική και μνημειώδη απάντηση: 86 χρόνια υπηρετώ τον Κύριό μου τον Ιησού Χριστό και κανένα κακό δεν μου έχει κάνει ποτέ μέχρι τώρα, πώς γίνεται εγώ να πω κακό λόγο εναντίον Του, εναντίον του Βασιλιά μου; Εναντίον αυτού που με έχει σώσει, στον οποίον χρωστώ την ζωή μου και ό,τι είμαι;;;

Χ. Μάλλον δεν ξέρεις σε ποιον μιλάς (όχι εγωιστικά) εγώ είμαι χριστιανός, θέλεις μήπως να μάθεις κι εσύ για τον Χριστιανισμό; Ο ανθύπατος τού απαντά (με εμφανώς περιφρονητική διάθεση επειδή δεν ήθελε να τον ακούσει δεν θεωρούσε άξιο λόγου να ακούσει για τέτοια πράγματα): αυτά να τα πεις στον κόσμο. Ο άγιος τότε του δίνει την απάντηση πως έχουμε καθήκον και διδαχθεί από τον λόγο του Θεού να δείχνουμε υπακοή σε αυτούς που ο Θεός έχει ορίσει ή έχει επιτρέψει να ανεβούν στην εξουσία, σε αυτούς όμως (στο κοινό) δεν έχω καμμία υποχρέωση να δώσω λογαριασμό.

ΧΙ. Ο ανθύπατος τότε συνεχίζει με απειλές των θηρίων και της φωτιάς, τις οποίες ο Πολύκαρπος αντικρούει με σθένος και σταθερότητα.

ΧΙΙ Γέμιζε από θάρρος και χαρά (!), το πρόσωπό του γέμιζε από θεία χάρη, ώστε όχι μόνο να μην πτοηθεί ο Πολύκαρπος αλλά μάλλον ο ανθύπατος Ηρώδης να τα χάσει με την συμπεριφορά και το θάρρος του, ώστε να παρατήσει κάθε προσπάθεια να τον μεταπείσει και να στείλει πλέον τον κήρυκα να ανακοινώσει προς όλο το στάδιο το αποτέλεσμα της καταδικαστικής αποφάσεως: Ο Πολύκαρπος ομολόγησε πως είναι Χριστιανός! Μόλις ειπώθηκε αυτό και επίσημα, οι εθνικοί και οι Ιουδαίοι μαζί (όχι ο αληθινός Ισραήλ πλέον, αλλά η 'συναγωγή του σατανά' -Αποκ 2:9) άρχισαν να φωνάζουν όλοι μαζί εν χορώ πως αυτός είναι αυτός που παρασέρνει τον κόσμο στην αθεία και την πλάνη, ο διαφθορεύς των παραδόσεων και της τάξεως (πολλούς διδάσκων μη θύειν μηδέ προσκυνείν τοις θεοίς). Αυτά αφού έλεγαν φώναζαν αγανακτισμένοι στον Ασιάρχη Φίλιππο να ρίξει τελικά τον Πολύκαρπο στα λιοντάρια. Η απάντηση ήταν πως δεν υπήρχαν άλλα λιοντάρια, και ο κόσμος φώναξε να τον ρίξουν στη φωτιά, για να εκπληρωθεί έτσι το όραμα και η προφητεία που είχε κάνει ότι θα καεί ζωντανός (παράγραφος VI).

ΧΙΙΙ Και όλα αυτά έγιναν τόσο γρήγορα καθώς πήγαν οι (λυσσασμένοι για εκδίκηση και τιμωρία) άνθρωποι να μαζέψουν από παντού όπου θα έβρισκαν (λουτρά, ξυλουργεία) ξύλα και προσανάμματα ώστε να ανάψει η φωτιά και να εκτελεσθεί έτσι η θανατική καταδίκη του μάρτυρα. Εδώ σημειώνεται στο κείμενο πως οι Ιουδαίοι της Σμύρνης πρωτοστάτησαν σε αυτό το έργο, καθώς έθος αυτοίς. Διαφαίνεται έτσι μια κάποια αντι-ιουδαική διάθεση. Εξηγείται πάντως, και μάλλον δεν απέχει από την ιστορική πραγματικότητα, καθώς οι Ιουδαίοι έβλεπαν τον Χριστιανισμό ως απειλή κατά της πατρώας θρησκείας και είχαν άλλους λόγους, πιο φορτισμένους συναισθηματικά και ιστορικά, ώστε να μισούν τους χριστιανούς ηγέτες από ότι οι Ρωμαίοι που στο πρόσωπο των χριστιανών έβλεπαν απλώς κάποιους ανατροπείς της καθεστηκυίας τάξης (και δευτερευόντως θρησκείας). Όταν λοιπόν άναψε η φωτιά, ετοιμάστηκε ο Πολύκαρπος και χωρίς αγωνία και έβαλε κατ ευθείαν την στολή του θανατοποινίτη και ζήτησε να μην τον καρφώσουν πάνω στα ξύλα λέγοντας πως αυτός που τον βοήθησε να υπομείνει και να αντέξει στο μαρτύριο θα τον βοηθήσει να μείνει ατάραχος και μέσα στην ίδια την φωτιά.

ΧΙV Οι δήμιοί του τελικά δεν τον προσήλωσαν στα καρφιά αλλά αρκέστηκαν στο να τον δέσουν. Έτσι λοιπόν, όπως ήταν ο μάρτυρας με τα χέρια του δεμένα πισθάγκωνα, φαινόταν σαν κριάρι ετοιμασμένο για θυσία και ανέτεινε προσευχή προς τον Κύριο όπου και τον ευχαριστεί για το ότι Εκείνος τον αξιώνει να συγκαταριθμηθεί στο βιβλίο των Μαρτύρων Του και να γίνει κοινωνός του Ποτηρίου του Χριστού τού Κυρίου (ου μόνον το είς αυτόν πιστεύειν αλλά και υπέρ αυτού πάσχειν Φιλ 1:29) και τον παρακαλεί να γίνει δεκτός ως θυσία από τον Θεό. Η προσευχή κλείνει με δοξολογία, όπου ο Ιησούς αναφέρεται ως Παις του Κυρίου (μπορεί να δημιουργήσει ίσως προβλήματα αρειανικής φύσεως αυτό;) αλλά αναφέρεται πως η δόξα ανήκει και στον Ιησού όπως και στο Άγιο Πνεύμα μαζί με τον Θεό Πατέρα.

XV Τελειώνοντας ο Πολύκαρπος την προσευχή του, οι δήμιοι άναψαν την φωτιά, η οποία, καθώς άναψε, δημιούργησε ένα είδος αψίδος (καμάρας) και περικύκλωσε τον μάρτυρα σαν ένα πανί ιστιοφόρου που το κουνάει ο άνεμος, μέσα στην οποίαν ο μάρτυρας φαινόταν σαν ψωμί που ψήνεται στον φούρνο και σαν χρυσάφι και ασήμι μέσα στο καμίνι, να λάμπει. Το θαύμα δεν έγινε αντιληπτό σε όλους αλλά μόνον οις εδόθη.
Ακόμα, οι πιστοί ένοιωσαν μιαν εξαίσια ευωδία σαν από κάποιο πολύτιμο άρωμα να αναδύεται από τον χώρο όπου ήταν ο μάρτυρας.

XVI Στην συνέχεια, στην 16η παράγραφο αναφέρεται πως τελικά κατά θαυμαστόν τρόπο η φωτιά δεν μπορούσε να πειράξει τον μάρτυρα, οπότε οι δήμιοι (οι άνομοι) προσέταξαν να έρθει ένας άλλος δήμιος ώστε να πάρει με ξίφος πια την ζωή του μάρτυρα. Αφού λοιπόν έτσι έγινε, βγήκε από το σώμα του Πολυκάρπου ένα περιστέρι μαζί με πάρα πολύ αίμα φυσικά, το οποίο και έσβησε την φωτιά προς κατάπληξιν του κοινού, οι οποίοι αναρωτήθηκαν πώς γίνεται να συμβαίνουν τόσο θαυμαστά εξωπραγματικά γεγονότα σε αυτούς τους χριστιανούς. Κάπου εδώ κλείνει η διήγηση του μαρτυρίου με την αναφορά στον Πολύκαρπο ως επίσκοπο της εν Σμύρνη Καθολικής Εκκλησίας και ως αποστολικό και προφητικό διδάσκαλο. Φαίνεται εδώ το μεγάλο κύρος και επιρροή που απελάμβανε ο Πολύκαρπος και η εξέχουσα θέση που είχε στην Εκκλησία και ανάμεσα στους πιστούς. Αναφέρεται επίσης το χάρισμα της προφητείας που είχε και εξήσκησε ο άγιος, καθώς κάθετι, που αυτός είπε, πραγματοποιήθηκε ή θα πραγματοποιηθεί.

XVIΙ Ύστερα περιγράφονται οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι χριστιανοί για να περισυλλέξουν το σώμα του μάρτυρα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά πως ο διάβολος φθονώντας την ηρωικότητα του μαρτυρίου του και το μεγαλείο της όλης βιοτής του υπέβαλε την σκέψη στον Νικήτη (αναφέρεται και στις πρώτες παραγράφους), τον πατέρα του ανθυπάτου Ηρώδη, ο οποίος ήταν και αδελφός της Άλκης (αναφέρονται ονόματα, χαρακτηριστικό προσπάθειας τεκμηρίωσης, υπεράσπισης της αξιοπιστίας και ίσως η Άλκη να ήταν ακόμα και χριστιανή, άρα όνομα γνωστό στους αναγνώστες!) να πάει στον γιο του και να του ζητήσει να μη δώσει το σώμα στους χριστιανούς για να μην "αφέντες τον εσταυρωμένον τούτον άρξωνται σέβεσθαι".

Αυτά τα είπε, με την υποστήριξη και παρότρυνση των Ιουδαίων, οι οποίοι απέτρεψαν τους αδελφούς από το να πάρουν το σώμα του μάρτυρα. Δεν ξέρουν, σχολιάζει η επιστολή, σε μια πολύ σημαντική θεολογικά αποστροφή της για την πίστη της πρώτης Εκκλησίας πως ούτε τον Χριστόν ποτε καταλιπείν δυνησόμεθα, αυτόν που σταυρώθηκε για να σωθούμε εμείς που θα πιστεύαμε σ' Αυτόν, ούτε έτερον τινα σέβεσθαι (κάτι εξόχως σημαντικό αγιολογικά, όσον αφορά δηλαδή στην τιμή προς τους αγίους. Ο σέβασμος στους μάρτυρες είναι δευτερεύων και γίνεται πάντα εξ αιτίας της πίστεως στον Ιησού και της λατρεύουσας κοινότητας και του ίδιου του μάρτυρα. Φυσικά αυτό δεν τηρήθηκε απαραίτητα στα επόμενα χρόνια, με μικρού έως μεγάλου βαθμού παρεκκλίσεις που προετοίμασαν το έδαφος για τα πριν την Εικονομαχία. Ουσιαστικά καθώς η χριστιανική πίστη επεκτάθηκε αριθμητικά, οι καινούργιοι πλέον, όχι και τόσο συνειδητοί πάντα, χριστιανοί δεν μπόρεσαν να απαρνηθούν τα θρησκευτικά τους στοιχεία των φυσικών θρησκειών (παγανισμός, ανιμισμός, προγονολατρεία) και τα προέβαλαν, τα ενσωμάτωσαν στην προσωπική τους ευσέβεια αλλά και πολλές φορές στην συλλογική συνείδηση μεγάλου μέρους της χριστιανικής εκκλησίας. Αυτό θρησκειολογικά εξηγείται, χριστιανικά όμως σαφώς και είναι ένα 'καμπανάκι'. Προφανώς ούτε οι μάρτυρες θα το επιθυμούσαν αυτό, ειδικά άνθρωποι που αγωνίστηκαν με τόσο πάθος και πείσμα κατά των αιρέσεων, των διαστρεβλώσεων δηλ. της σωτηρίας. Κίνητρό τους η αγάπη, καθώς μία νοθευμένη πίστη, ένα νοθευμένο Ευαγγέλιο, ένα αλλοιωμένο (έτερον κήρυγμα) πρόσωπο του Ιησού Χριστού δεν σώζει. Η τιμή προς τους μάρτυρες φυσικά και είναι δικαιολογημένη έως και επιβεβλημένη και ως προτύπων αξίων μιμήσεως, τιμούμε όμως και τα ίδια τα σώματά τους ως κατοικητήρια του Αγίου Πνεύματος, και περιμένοντα την γενική ανάσταση των νεκρών κατά την Δευτέρα Παρουσία. Άλλωστε η ύλη εξαγιάζεται, αυτή είναι η πίστη του ορθόδοξου χριστιανισμού σε σχέση με τις διάφορες γνωστικές ερμηνείες και αποχρώσεις. Η διαφορά όμως είναι λεπτή και καθώς ο άνθρωπος και γνωστικά (γνωσιολογικά-διανοητικά) και καθαρώς πνευματικά δεν μπορεί πάντα να συλλάβει τις θείες αλήθειες σε όλο το βάθος τους, παραμονεύει πάντοτε ο κίνδυνος του εύκολου δρόμου της δημιουργίας μεσιτών, οι οποίοι θα λειτουργούν ως υποκατάστατα και όχι ως βοηθητικά μέσα για την επικονωνία με τον Θεό.

Και προβάλλεται εν συνεχεία η ορθόδοξη θεώρηση περί της τιμής των μαρτύρων που απεικονίζει την πίστη της Εκκλησίας: Διότι Τούτον τον προσκυνούμεν (δηλ. τον λατρεύουμε, τον προσκυνούμε λατρευτικά, η προσκύνηση αυτή αρμόζει μόνον στον Θεό, άρα ο Ιησούς είναι Θεός και η λατρεύουσα κοινότητα τον αποδέχεται ως τέτοιο, για όσους υποστηρίζουν πως η πρώτη εκκλησία κρατούσε μια ημιαρειανική σχεδόν θεώρηση περί του Υιού, όπως είναι οι σημερινοί λεγόμενοι Μάρτυρες του Ιεχωβά), ενώ τους μάρτυρες τους αγαπούμε και τους τιμούμε ως μιμητάς του Κυρίου (επειδή μιμήθηκαν τον Κύριο γι' αυτό), αντίτυπα δηλ του πρωτοτύπου, λόγω ακριβώς αυτής τους της μεγάλης αγάπης στον Βασιλιά και Διδάσκαλό τους και με τους οποίους (πρότυπα άξια μιμήσεως, παιδαγωγική αξία και χρησιμότητα της τιμής των μαρτύρων από τους χριστιανούς) με τους οποίους μακάρι (γένοιτο), είθε να δώσει ο Κύριος να γίν
ουμε συγκοινωνοί της ζωής και της βασιλείας και συμμαθηταί (ο χριστιανός ποτέ δεν παύει να είναι μαθητής!)

XVIII Εν συνεχεία το κείμενο περιγράφει πως ο εκατόνταρχος (centurio) βλέποντας την δυσαρέσκεια των Ιουδαίων και την φασαρία που δημιουργούσαν και τα παράπονα που του απηύθυναν (την των Ιουδαίων γενομένην φιλονεικίαν) για να μην πάρουν οι χριστιανοί το σώμα του μάρτυρα, το απέθεσε πλέον στην φωτιά για να αποτεφρωθεί. Εκ των υστέρων όμως, οι αδελφοί χριστιανοί πήγαν και πήραν τελικά ό,τι είχε μείνει πια από το σώμα του μάρτυρα, τα οστά του, και τα έβαλαν σε τιμητικό τόπο, όπως άρμοζε (απεθέμεθα όπου και ακόλουθον ην). Σε εκείνον τον τόπο, όπου εναπετέθησαν τα τίμια (πολύτιμα τιμιώτερα λίθων πολυτελών και δοκιμώτερα υπέρ χρυσίον) μακάρι και να μπορέσουμε να συγκεντρωνόμαστε λέγει ο συγγραφέας και να τιμούμε με χαρά και αγαλλίαση την ημέρα του μαρτυρίου του, την γενέθλιον ημέραν (κάποιοι πάνω σε κάτι τέτοιο στηρίζουν πως η γενέθλιος ημέρα είναι αυτή του θανάτου για έναν χριστιανό και πως δεν είναι χριστιανοπρεπές ούτως ειπείν να εορτάζονται τα γενέθλια, η επέτειος (anniversary) δηλ της ημέρας της φυσικής γεννήσεώς μας: (υπερ-συντηρητικοί ορθόδοξοι κύκλοι, ή και σύγχρονες αντι-τριαδικές αιρέσεις όπως η Continuing Church of God). Η χρήση και η σημασία αυτής της τιμής προς τους αγίους μάρτυρες, όπως αποτυπώνεται κυρίως μέσα από τις εορτές: θεία ευχαριστία, ευχαριστιακή σύναξη (η οποία πάντοτε φυσικά περιείχε και την διακονία του λόγου, το κήρυγμα και προυπέθετε φυσικά την ενεργό συμμετοχή του λαού, συμψαλμωδία, αντιφωνικός τρόπος, αμήν κλπ, βλ και άγιο Ιουστίνο) στο μέρος που βρίσκονται τα λείψανα (απομεινάρια) του μάρτυρα και πάνω στα ίδια τα λείψανά του ή στην λάρνακα που τα περιέχει. Έτσι μπαίνουν οι βάσεις για την διαμόρφωση των λεγομένων 'μαρτυρίων' και των μετέπειτα μεγάλων παλαιοχριστιανικών βασιλικών και καθεδρικών ναών, οι οποίοι φυσικά μετά τον 4ον αι γραφειοκρατία καθεστωτικοποίηση της εκκλησίας. Η εκκλησία κερδίζει πλέον σε ελευθερία, άνεση και ποσότητα μελών, αλλ' ως συνήθως αυτή η χαλάρωση έχει και τα αρνητικά αποτελέσματα, της πτώσεως πλέον του επιπέδου του αγωνιστικού φρονήματος, όπως αυτό φαίνεται επί παραδείγματι στο Μαρτυρολόγιον του Αγίου Πολυκάρπου.

Η χρήση: Και ώστε να τιμηθούν οι νεκροί της πίστεως, οι αποδημήσαντες μάρτυρες. Θα ήταν παράλογο να πει κανείς πως η σημασία η χρήση της αγιολογικής τιμής έγκειται μόνον σε εγκόσμιους σκοπούς για "όσους μένουν πίσω", ως παράδειγμα ή ως ένα συνεκτικό στοιχείο της χριστιανικής κοινότητος, ένα στοιχείο-μια τελετουργία ενότητας ας πούμε, απαραίτητη για την συνοχή των μελών της κοινότητος (αναφορά σε κοινά πρόσωπα, σε κοινά ιδανικά, αναδιατύπωση, ανανέωση κάθε χρόνο αυτών των ιδανικών και της ενότητος) ώστε να πεισθούν τα νέα μέλη
ή και για απαραίτητη για την συνέχιση και την επιβίωση της κοινότητος, όπως βλέπουμε σε άλλες εγκόσμιου χαρακτήρα ενώσεις ανθρώπων με "κοινούς σκοπούς και ιδανικά". Οι χριστιανοί δεν είναι κομμουνιστές, πιστεύουν στην συνέχιση της ζωής πέραν του τάφου και αυτό δεν είναι συμβολικό, αλλά βασικό στοιχείο και όχι περιφερειακό της διδασκαλίας τους. Δεν αντιμετωπίζουν λοιπόν εργαλειακά οι χριστιανοί την τιμή προς τους μάρτυρες (όπως θα μπορούσε να παρανοηθεί από κάποιους ερευνητές της ιστορίας του χριστιανισμού, όπως αυτή η έρευνα ξεκίνησε στην μετά τον Διαφωτισμό περίοδο) ούτε αυτή η τιμή προκύπτει ύστερα από μεθόδευση και εντολές κάποιου κεντρικού εξουσιαστικού μηχανισμού αλλά αναβλύζει ούτως ειπείν από το σύνολο των πιστών μελών της Εκκλησίας, από το σύνολο των 'αγίων', από το σύνολο της λατρεύουσας κοινότητας,

Αλλά φυσικά η τιμή των αγίων και οι εορτές προς τιμήν τους έχουν ΚΑΙ παιδαγωγική και παραμυθητική αξία και χρησιμότητα (των μελλόντων άσκησιν και ετοιμασίαν). Βλέποντας τα νεαρά μέλη της κοινότητος αλλά και οι νεόφυτοι πιστοί τις δοκιμασίες που υπέστησαν οι άγιοι και παρ' όλ' αυτά έμεινα πιστοτυχόν τους ζητηθεί να μαρτυρήσουν και σταθεροί στην αφοσίωσή τους στον Ιησού Χριστό παίρνουν θάρρος και δύναμη ώστε να πράξουν και αυτοί το ίδιο μέσα στην καθημερινή ζωή τους αλλά και όποτε τους ζητηθεί τυχόν κάτι ανάλογο.

XIX Στην 19η παράγραφο ακολουθεί ένα εγκώμιο για τον μάρτυρα Πολύκαρπο, ο οποίος είναι ο δωδέκατος κατά σειράν χριστιανός που μαρτύρησε στην Σμύρνη (μαζί με την Φιλαδέλφια). Η καλή του φήμη αναγνωρίζεται ακόμα και από τους εθνικούς, ως διδάσκαλος και μάρτυρας της χριστιανικής Εκκλησίας. Τονίζεται ξανά πως το έξοχο μαρτύριό του έγινε κατά το Ευαγγέλιον Χριστού, που θα μπορούσε να το ερμηνεύσει κανείς πως έγινε όπως θα ήθελε ο Χριστός-'ευαγγελικά', ή ακόμα ότι έγινε με αρκετά παρόμοιο τρόπο με αυτά που περιγράφονται στο Ευαγγέλιο ως Πάθη του Χριστού. Και τώρα πλέον αφού με την υπομονή και καρτερία που έδειξε μπροστά στο μαρτύριο νίκησε κατά κράτος! (καταγωνισάμενος) τον άνομο άρχοντα, βρίσκεται πλέον μαζί με τους αποστόλους και όλους τους δεδικαιωμένους και δοξάζει τον Θεό Πατέρα και τον Ιησού Χριστό (άλλωστε τί άλλο είναι ο Παράδεισος παρά μια ασταμάτητη δοξολογία του Θεού). Αναφέρεται επίσης, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ως κυβερνήτης των σωμάτων ημών και ποιμήν της κατά την οικουμένην καθολικής Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι μία, αδιαίρετη, 'καθολική', οι κατά τόπους διαιρέσεις είναι μόνον για πρακτικούς-διοικητικούς και ποιμαντικούς λόγους. Ο αληθινός κυβερνήτης των σωμάτων μας (σωμάτων, όχι απλά ψυχών καθ' ότι άνθρωπος ίσον σώμα+ψυχή και όχι απλά ψυχή, όπως θα έλεγαν οι τότε Γνωστικοί ή νεοπλατωνικοί) είναι ο Ιησούς Χριστός, καθώς θα μας αναστήσει όπως και τους μάρτυρες εν τη εσχάτη ημέρα. Και κυβερνήτες δεν είναι αυτοί που φαίνονται ως κυβερνήτες, αυτοί μόνον παροδική εξουσία έχουν και δεν μπορούν ουσιαστικά να κάνουν τίποτα εάν δεν τους επιτραπεί από τον Θεό. Εξάλλου ποιμήν αληθινός και απόλυτος της χριστιανικής Εκκλησίας είναι μόνον ο Ιησούς Χριστός. Οι υπόλοιποι, οι επίσκοποι, όπως ο προμνημουθείς μάρτυς Πολύκαρπος είναι ουσιαστικά απλοί διαχειριστές, την εξουσία τους την έχουν μέσω του Χριστού και θα κριθούν εάν και κατά πόσον υπήκουσαν στις εντολές του.

XX Φτάνοντας προς το τέλος της η επιστολή, αναφέρεται και πάλι σε β' πληθ. πρόσωπο προς τους αποδέκτες (την εκκλησία του Φιλομηλίου, μην ξεχνάμε είναι επιστολή!) και τους λέει πως η επιστολή ουσιαστικά είναι μια απάντηση στο αίτημά τους για περαιτέρω πληροφορίες για τον μάρτυρα μετά την ενημέρωση που αυτοί είχαν από κάποιον Μάρκο. Τους συμβουλεύει να στείλουν την επιστολή αυτήν και σε άλλους χριστιανούς, ώστε βλέποντας το θαυμαστό μαρτύριο του αγίου να δοξάζουν τον Κύριο, ο οποίος και μπορεί να μας εισάγει στην αιώνια Βασιλεία Του. (Η τιμή των μαρτύρων αποβλέπει στην δόξα του Θεού, στο να δοξάζουν δηλ. οι χριστιανοί περισσότερο τον Θεό, κατά το θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού). Ακόμα ο συγγραφέας στέλνει χαιρετισμούς σε όλους τους χριστιανούς προσαγορεύετε πάντας τους αγίους. Εσάς σας χαιρετούν όλοι οι παριστάμενοι και ο συγγραφέας, Ευάρεστος, μαζί με την οικογένειά του.

ΧΧΙ Δίνονται στην συνέχεια πληροφορίες για τον χρόνο που έλαβε χώρα το μαρτύριο: κατά την 2αν Ξανθικού, 8 η ώρα το Μεγάλο Σάββατο, πριν από 8 Μεγάλες Καλένδες. Beatus μακάριος. Η σύλληψη του μάρτυρος έγινε από τον Ηρώδη, όταν τα εγκόσμια αξιώματα κατείχαν: το μεν αρχιερατικό (παγανιστικό προφανώς) ο Φίλιππος Τραλλιανός, ενώ του ανθυπάτου ο Στάτιος Κοδράτος, πραγματικός όμως βασιλεύς εις τους αιώνας και όχι σε μια μόνο συγκεκριμένη εποχή είναι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος έχει θρόνο αιώνιο (Εβρ 1:8), από γενεάς εις γενεάν.

ΧΧΙΙ Ακολουθεί η 22η παράγραφος που είναι προσθήκη κατά την μεταγραφή του κειμένου (Ταύτα μετεγράψατο Γάιος) από τον Γάιο, ο οποίος υπήρξε μαθητής του Πολυκάρπου και συμμαθητής και φίλος του Ειρηναίου (Ειρηναίου Λουγδούνου). Ακολούθως υπάρχει δεύτερη προσθήκη που μνημονεύει μεταγραφή από κάποιον Σωκράτη και η οποία έγινε στην Κόρινθο και τρίτη προσθήκη όπου γράφει ο Πιόνιος, ο οποίος μάς βεβαιώνει ότι αντέγραψε πιστά το κείμενο (εκ του προγεγραμμένου έγραψα) ύστερα από αποκάλυψη σε αυτόν του αγ. Πολυκάρπου εκ των υπαρχόντων χειρογράφων τα έσωσε από την φθορά (συναγαγών αυτά ήδη σχεδόν εκ του χρόνου κεκμηκότα) ώστε να τον συμπεριλάβει και αυτόν ο Κύριος μετά των εκλεκτών αυτού, στην βασιλεία του (το έργον ως προσευχή: η αντιγραφή χειρογράφων αλλά και οι άλλες τέχνες ιστόρησις-αγιογραφία κλπ εκτελούνται ως εργόχειρα συνήθως σε μοναστήρια).


Θεολογικά Ζητήματα που ανακύπτουν από τη Μελέτη του Κειμένου

Από το όλο κείμενο ανακύπτουν διάφορα ζητήματα τα οποία θα ήταν άξια λόγου για την επιστημονική έρευνα της εκκλησιαστικής Ιστορίας και της Αγιολογίας αλλά και για την σημερινή χριστιανική Εκκλησία. Όλα τα γεγονότα που οδήγησαν εκεί (προδοσία κλπ) δείχνουν πως το μαρτύριο αυτό έγινε κατά το πρότυπο του Κυρίου, όπως το βλέπουμε στις διηγήσεις του Πάθους στα Ευαγγέλια.
Σε τί βαθμό αυτό είναι αυθεντικό και σε τί βαθμό αυτό μπορεί να αποδοθεί στην φαντασία του συγγραφέα (που θέλει ίσως να κάνει κάποιους 'ευσεβείς' συμβολικούς παραλληλισμούς);;

Σε μία ώρα κέρδισαν...
Τα μαρτυρολόγια της πρώτης Εκκλησίας τονίζουν το πώς ο μάρτυρας κέρδισε την ψυχή του μέσω των βασανιστηρίων και του μαρτυρίου. Υπάρχει ξεχωριστή σωτηρία για τους μάρτυρες; Σβήνονται και όλα τα προηγούμενα τυχόν αμαρτήματά τους; Βάπτισμα του Μαρτυρίου.

Ο Κόιντος πήγε μόνος του να παραδοθεί και στο τέλος δείλιασε. Ο Πολύκαρπος καταβάλλει τις λογικές προσπάθειες ώστε να διαφύγει του κινδύνου. Ένα από τα θέματα στην πρώτη Εκκλησία ήταν και το εισπηδητικό μαρτύριο και το κατά πόσον ο χριστιανός θα πρέπει να προφυλάσσεται. Το Μαρτυρολόγιο μάλλον μάς δίνει την χρυσή τομή μεταξύ αυτών των δύο. Ο χριστιανός ενεργεί συνετά, με διάκριση (φρόνιμοι ως οι όφεις), δεν πηγαίνει προς το μαρτύριο, αλλά όταν τον κυνηγούν πρέπει να είναι έτοιμος, όταν 'έρθει' το μαρτύριο προς αυτόν δεν το αρνείται.

Μέσα στο κείμενο υπάρχουν διηγήσεις θαυμάτων θαυμαστών γεγονότων. Είναι αυτά σημεία μιας λαικής αυξανόμενης ευσέβειας για τον μάρτυρα και την σχέση του με τον Χριστό καθώς η ιστορία διαδιδόταν ή πιστεύουμε πως ο συγγραφέας στηρίζεται σε αξιόπιστες πηγές και δεν υπάρχει διάθεση μεγαλοποίησης; (γιατί θα χρειαζόταν άλλωστε;!)



Κοινά σημεία με την Αγία Γραφή (Διήγηση του Πάθους)

Ο Πολύκαρπος παραθέτει δείπνο και προσεύχεται πριν την τελική σύλληψή του, όπως ο Κύριος (Μθ 26:36-46).
Μεταφέρεται στην Σμύρνη, την πόλη του επικείμενου μαρτυρίου του, πάνω σε έναν όνο, όπως ο Κύριος μπαίνει στην Ιερουσαλήμ. (Μθ 21:1-11)
Υποβάλλεται σε ανάκριση από την ρωμαική εξουσία (Ιω 18:28)



Βιβλιογραφία:
PG Migne 5
Εκκλησιαστική Γραμματολογία Τσάμη, Θεσσαλονίκη 2008
Ελληνική Πατρολογία Χρήστου