16 Φεβρουαρίου 2014

Η Άσωτος Ελλάς

Πάντως χαλαρά θα μπορούσαμε να γιορτάζουμε ως Έθνος σήμερα (του Ασώτου). Με μια τεράστια πατρική περιουσία (υλική και πνευματική, άλλωστε είναι και λίγο τεχνητός αυτός ο διαχωρισμός, το ένα δεν είναι καθόλου άσχετο με το άλλο), την καταξοδέψαμε και τώρα ζητιανεύουμε τα ξυλοκέρατα από τα αφεντικά μας (αν δεν μπορείς να συντηρηθείς μόνος σου, χάνεις την ελευθερία σου).

Μετάνοια δύσκολα να έρθει, δεν είμαστε καν στο στάδιο της συνειδητοποίησης ακόμα, μάλλον της άρνησης είμαστε: δεν φταίμε εμείς, δεν κάναμε καν λάθος, μάς ξεγέλασαν, οι άλλοι φταίνει, οι πολιτικοί, οι ξένοι κλπ κλπ, μετάθεση ευθυνών. Η απόφαση του Ασώτου να επιστρέψει είναι ηρωική και σημαίνει συνειδητοποίηση, ανάληψη ευθυνών, ενηλικίωση. Την ζημία που υπέστη την μετατρέπει σε πλεονέκτημα, ώστε να επιστρέφει και να είναι πλέον πιο ώριμος, πιο κοντά στον Θεό Πατέρα, που είναι το όντως Αγαθό και η πηγή κάθε Αγαθού. Υπ' αυτήν την έννοια, ο Άσωτος εγκωμιάζεται, γίνεται πλέον πιο καλλιεργημένος, είναι πιο κοντά στον Θεό και από τον πρεσβύτερο που έμεινε στην μαλθακότητά του και επανάπαυσή του. Με μία όμως προυπόθεση, δεν εγκωμιάζεται σαν άσωτος, αλλά σαν αυτός που επιστρέφει.

12 Φεβρουαρίου 2014

Είναι αναγκαίο το μάθημα των Θρησκευτικών;

Κοινωνιολογικά ή Θρησκευτικά;


Μια πρόταση για την θρησκευτική παιδεία και τους θεολόγους

Λόγοι να υπάρχουν τα Θρησκευτικά:
1. Εάν θεωρούμε την παροχή θρησκευτικής αγωγής στους νέους ως κάτι χρήσιμο και απαραίτητο
2. Η ύπαρξη πλειάδος αποφοίτων Θεολογίας και η ανάγκη απορρόφησής τους σε θέσεις εργασίας συναφείς με το γνωστικό τους αντικείμενο.

Η λύση είναι μέσα μας:
Κατά την άποψή μου λύση θα ήταν η σταδιακή απαλλαγή της θρησκευτικής εκπαίδευσης από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του Κράτους που γεννά προστριβές, πελατειακές σχέσεις και δυσεπίλυτα πολλές φορές προβλήματα.

1. Για να μην είναι το μάθημα αυτό και η θρησκευτική αγωγή (που είναι απαραίτητη, καθ' ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνον βιολογική ύπαρξη ούτε χρειάζεται μόνο μια κοσμική ηθική και κοινωνιολογία ως υποκατάστατα της θρησκείας) στο έλεος των κομμάτων και των πολιτικών με τις διάφορες ιδέες και απόψεις που εναλλάσσονται στην εξουσία, που μπορεί να θέλουν να το καταργήσουν ή να του αλλάξουν κάθε φορά το περιεχόμενο και το ύφος.

2. Για να μην είναι το εργασιακό μέλλον και εξέλιξη όσων επέλεξαν να κάνουν θεολογικές σπουδές στο έλεος της εκάστοτε κυβέρνησης, η λύση θα ήταν να δημιουργήσει επιτέλους η ίδια η Εκκλησία πανεπιστήμια και θέσεις για τους ανθρώπους που καταρτίζουν οι θεολογικές σχολές. Να τους αξιοποιήσει η ίδια
1. και προς το συμφέρον τους, θα βρουν δουλειά, επαγγελματικές ευκαιρίες. Και επίσης
2. αυτό θα βοηθήσει στην άνοδο του πνευματικού- θεολογικού επιπέδου της Εκκλησίας μας που πολλές φορές χαρακτηρίζεται από επικίνδυνη αμάθεια ή και ημιμάθεια (ροπή προς τα άκρα, παραδοσιολοαγνεία, ζηλωτισμός)
3. θα ωφελήσει μακροπρόθεσμα όλο το έθνος μας ("μιαν Ελλάδα του Χριστού" που έλεγε και ένα παλιό ξεχασμένο σύνθημα..) καθώς οι πολύτιμες αναξιοποίητες δυνάμεις των θεολόγων της χώρας θα μπορούν να κατανεμηθούν και να αξιολογηθούν κατάλληλα από τον ίδιον τον κόσμο, να εκδηλώσουν το ταλέντο τους, (ή καλύτερα τα χαρίσματά τους, ως μέλη της Εκκλησίας) προς όφελος του λαού του Θεού. Αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός ύπαρξης της ίδιας της Εκκλησίας (Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή είναι Εκκλησία χωρίς αποστολή όπως σοφά έλεγε και ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς) και των Θεολογικών Σχολών. (όχι τίποτε άλλο αλλά να πιάνουν και τόπο τα λεφτά των φορολογουμένων που τις συντηρούν και των γονέων που στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν! από την επαρχία και αλλού!)


και υλικό αντίκρυσμα, δηλαδή απολαβές αποκατάσταση, ως αποτέλεσμα, αλλά και πραγματική εκπλήρωση της αποστολής του θεολόγου και πνευματική προστιθέμενη αξία για τον λαό μας. Και όχι απλώς τυπικά και απηρχαιωμένα απλά για να βρεις μια θέση και εκεί που θα πας (αν και όταν πας, μέσα από τον εξαιρετικά ενεργοβόρο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ που θα ναι σαν να κερδίζεις το Τζόκερ, μόνο που για το Τζόκερ δεν κάνεις προετοιμασία κανένα χρόνο πριν καταθέσεις το δελτίο!) και να λες και ότι να ναι.. ο εκφυλισμός του επαγγέλματος, η επαναφορά του στις ορθές του βάσεις θα μπορούσε να δώσει θετικά και για τους θεολόγους και για τον λαό μας. και υλικά και πνευματικά για όλους. Είναι μια win-win situation. Ας το σκεφτούμε λοιπόν. 

7 Φεβρουαρίου 2014

Γιατί πρέπει να αλλάξει όνομα η ΝΔ

Aκούγοντας ξανά την γνωστή ομιλία του Φαράτζ με το No Democracy κλπ συνειρμικά μου ξαναήρθε στο μυαλό αυτό που είχε συζητηθεί αρκετές φορές για την αλλαγή ονόματος της ΝΔ.

Μάλλον έχει έρθει η ώρα

1ον. Αυτό το όνομα μπήκε και θυμίζει μιαν άλλη εποχή. Καλό είναι να αποκαθηλώσουμε κάποια στιγμή τον Καραμανλή, να πάψουμε να αντιμετωπίζουμε ως τέλειο το ο,τιδήποτε έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και να τον βγάλουμε από το υπερυψωμένο βάθρο που τον έχουμε βάλει..

2ον Θέλουμε κάτι πιο ξεκάθαρο, να περιέχει ας πούμε τους όρους φιλελεύθερος ή συντηρητικός: η ελληνικη Δεξιά αν θέλει επιτέλους να κάνει κάτι χρήσιμο για τον τόπο δεν θα πρέπει να φοβάται τα culture wars, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Οι μεσαίοι χώροι και οι θολές θέσεις δεν οδήγησαν πουθενά.

3ον Το όνομα αυτό καλώς ή κακώς έχει ταυτιστεί με το μεταπολιτευτικό σύστημα και τα σκάνδαλα και τις παραλείψεις ειδικά της τελευταίας κυβέρνησης Κωστάκη Καραμανλή. Σίγουρα τίποτα στην ζωή δεν είναι μόνο καλό ή μόνο κακό, αλλά κακά τα ψέμματα το φορτίο είναι αρνητικό. Η αλλαγή έχει νόημα. Και επικοινωνιακά και ουσιαστικά.

2 Φεβρουαρίου 2014

Εορτή της Υπαπαντής: Το Σημείον Αντιλεγόμενον Ιησούς Χριστός

Ο Ιησούς Χριστός ως βρέφος (!), το παιδίον Ιησούς οδηγείται στον Ναό, από την μητέρα του και τον κατά τον Νόμο 'πατέρα' του. Μπορούμε να φανταστούμε την εικόνα;! Μπορούμε να το χωρέσουμε; Ο απόλυτος Θεός, ο Δημιουργός, ο φοβερός Θεός του Σινά, ον πάντα φρίσσει και τρέμει και που ο Μωυσής αξιώθηκε να δει μόνον τα οπίσθιά Του (Εξ 32:20-23), αυτός ο Θεός, ο Γιαχβέ, που ούτε το Όνομά Του δεν τολμούσαν να προφέρουν οι πιστοί Ισραηλίτες αυτός ο ΙΔΙΟΣ Θεός έρχεται τώρα στον Ναό; Ως άνθρωπος, ως βρέφος, αδύναμο και οδηγείται από τους 'γονείς' του;!!


Καμμιά φορά θεωρούμε ως δεδομένες τις γιορτές της Εκκλησίας μας, ως κάτι φολκλόρ περίπου, πανηγύρι ή στην καλύτερη περίπτωση ως μια ακόμα θρησκευτική γιορτή, λησμονούμε όμως πως η πίστη μας είναι πρώτα και πάνω απ' όλα ιστορία! Είναι η επίσκεψη του Θεού στον χώρο μας και τον χρόνο μας, μέσα στην Δημιουργία που Αυτός έκτισε, ξαναέρχεται για να την ανακαινίσει, για να συναναστραφεί μαζί μας! Πόσο εκπληκτικό είναι όλο αυτό! Αν θέλει ο άνθρωπος, μπορεί να πιστέψει! Ποιά αθεία μετά και ποιές φυσικές θρησκείες και βαθυστόχαστες θρησκειολογίες και ποιές διαμάχες μεταξύ των Εκκλησιών (πχ Ελλήνων-Ρώσων) για το ποιός είναι πρώτος και ποιό άγχος για την κρίση και για τη ζωή μας και για τα καθημερινά;;;

Αν το συνειδητοποιήσουμε έστω για μια στιγμή αυτό που έγινε κάποια συγκεκριμένη στιγμή στη γη μας, αυτό που έκανε ο Θεός Λόγος, ο Γιαχβέ για μας, δεν θα έπρεπε να αδειάζουμε για να ασχοληθούμε με ο,τιδήποτε άλλο εκτός από αυτό την κάθε στιγμή μας! Πώς θα τον δοξολογήσουμε, πώς θα τον ευχαριστήσουμε και πώς θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε αυτό το τεράστιο Δώρο! Την Χάρη που μας έκανε ο Ιησούς Χριστός, όχι απλά για να ζήσουμε μετά θάνατον, για να μην πάμε στην Κόλαση (αν πιστεύουμε, και δεν λέμε μπορεί και ναι μπορεί και όχι, ποιός πήγε από ΄κει και γύρισε κλπ) αλλά θα προσπαθούσαμε να ρουφήξουμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή, όσο γίνεται περισσότερο τον Λόγο Του, τα μυστήριά Του, την προσευχή Του, που μας αποταμίευσε στην αγία Εκκλησία Του και που μάς τα έδωσε και αυτά ως δώρα ανεκτίμητά Του (τολμάν επικαλείσθαι σε Πατέρα..). Εμείς όλα αυτά τα κλωτσάμε, τα αμφισβητούμε (κακοπροαίρετα, γιατί υπάρχει και η καλή 'αμφισβήτηση' του Θεού που φανερώνει δίψα και ζήλο) ή στην καλύτερη τα θεωρούμε απλώς ως δεδομένα, τα βαριόμαστε, πηγαίνουμε μια Κυριακή κι αυτήν στο 'Πιστεύω', δεν ακούμε τον Όρθρο (δεν μας αφήνει ο διάβολος...), χάνουμε έτσι το νόημα της ημέρας του Κυρίου, της ημέρας της Αναστάσεως, και μετά όταν αιφνίδιος έλθει ο θάνατος ή η αρρώστια, να χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας
(γιατί θα έρθει ούτως ή άλλως γρήγορα ή πιο αργά, εύκολα ή δύσκολα και δεν μας σώζουν οι στρουθοκαμηλισμοί, τα μακρυά από μας, τα χτύπα ξύλο και άλλα, ούτε η δήθεν περήφανη αντιμετώπιση του κυνισμού των αθέων ή των ηδονιστών αγνωστικιστών του φάγομεν, πίωμεν..) τότε είμαστε σαν καράβια που να βγαίνουν πρώτη φορά απ' το λιμάνι και τσακίζονται με το πρώτο φύσημα του ανέμου, τότε θυμόμαστε και λέμε πού είναι ο Θεός, οι άγιοι, η Παναγία, τους ψάχνουμε λες και είναι αυτοί μόνο για ώρες ανάγκης. Σκεφθείτε πόσο ωραίο είναι να έχετε 'φίλους' που να σας θυμούνται μόνο στα δύσκολα, μόνο όταν θέλουν λεφτά, μόνο όταν θέλουν να σας ζητήσουν κάποια χάρη, και βέβαια κανείς θα πει ο Θεός δεν είναι σαν κι εμάς, μάς δέχεται ό,τι και να Του έχουμε κάνει (ή να μην Του έχουμε κάνει), δεν χρειάζεται την αγάπη μας, αυτό θα ήταν γνώρισμα ενός ατελούς όντος, ενός κτιστού πλάσματος, αλλά θέλει την αγάπη μας, γιατί ο Θεός είναι αγάπη (Α Ιω 4:8) και θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι (Α Τιμ 2:4) και ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον ώστε (Ιω 3:16)...

Θέλει να μας δώσει την αγάπη Του, τον Εαυτό Του, να μας καταστήσει κοινωνούς του αγαπητικού τρόπου της υπάρξεώς Του, να μας κάνει μετόχους στην άπειρη Αγάπη του, να είμαστε ευτυχισμένοι. Δεν το χρειάζεται, αλλά το θέλει. Και εμείς χρειάζεται απλά να δείξουμε λίγο φιλότιμο, όπως θά 'λεγε και ένας σύγχρονος πατέρας, ο γέροντας Παίσιος ο Αγιορείτης.

Η προφητεία της προφήτιδος Άννης περί του παιδίου Ιησούς (Λκ 2:38)
Θέλει να μας τα δώσει όλα αυτά, απλόχερα, μας τα έδωσε ήδη, με την Ενανθρώπηση, με την Θυσία, με την Ανάστασή Του, τα έχει αποταμιεύσει στο Σώμα Του, που παραμένει μαζί μας, στην αγία Του Εκκλησία, αυτό που υπάρχει κατά μυστικό και θαυμαστό τρόπο εδώ και 2000 χρόνια στον κόσμο και είναι πολύ περισσότερο απ αυτό που φαίνεται, ένας οργανισμός, μια διοίκηση, ένας θεσμός (πόσο φτωχή αυτή η λέξη!), είναι η κοινωνία των Αγίων, όλων εκείνων των 'έξυπνων' ανθρώπων που ενώθηκαν δηλαδή με τον Ιησού Χριστό, όλων εκείνων που ενεργοποίησαν, αξιοποίησαν την δωρεά του Θεού και την άφησαν να γεννηθεί και να πολλαπλασιαασθεί στις καρδιές τους, στις υπάρξεις τους ολόκλήρες, και έγιναν οι ίδιοι άλλοι Χριστοί (altri Christi)!

Απλά μια ενεργοποίηση, απλά να απλώσουμε το χέρι. Τα λεφτά, όχι απλά κάποιο βοήθημα, κάποιο επίδομα, που απεγνωσμένα οι άνθρωποι ζητούν στις μέρες μας, αλλά ο θησαυρός, υπάρχει, κατατεθειμένος. Το μόνο που έχουμε είναι να κάνουμε έναν μικρό κόπο, να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι, ο Θεός θέλει να είμαστε βοηθοί Του, στην σωτηρία μας και τη δική μας και των άλλων.

Σαν ένας σοφός γονιός, που μαθαίνει το παιδί του, τού δίνει πράγματα, αλλά θέλει να του δώσει και την ελευθερία, την δυνατότητα δηλαδή να κάνει το καλό, να το επιλέξει και να το εκτελέσει και από μόνο του. Στην περίπτωσή μας όχι αυτονομημένα, όχι χωρίς τον Θεό, απλά ηθικές πράξεις, φιλοσοφική ηθική και 'καλοί άνθρωποι', αλλά μαζί με τον Θεό, και βέβαια, το μαζί σημαίνει μαζί. Εσύ βάζεις τα μηδενικά σου (που είναι όμως απαραίτητα!) και ο Θεός από μπροστά βάζει τη μονάδα, σου υπογράφει την επιταγή και είσαι πλούσιος, εξασφαλισμένος, όχι όπως το εννοούν και το κυνηγούν και το ποθούν οι άνθρωποι, αυτό είναι πολύ φτωχό, αλλά εξασφαλισμένος στην μόνη πραγματική ασφάλεια που υπάρχει, στην ασφάλεια της Αγάπης. Της Αγάπης του Θεού. Έχουμε νοιώσει την αγκαλιά, την μητρική, την αδελφική, την φιλική, την ερωτική, αυτήν την αγκαλιά, επί το άπειρο, μάς την προσφέρει ο Ιησούς Χριστός! Μια αγκαλιά, σημάδι και εκδήλωση μιας σχέσης. Ο Ιησούς θέλει να σχετιστεί μαζί μας, και η σχέση είναι κάτι το δυναμικό, όχι στατικό, δεν είναι σώθηκα, εξασφαλίστηκα, τέλειωσε, ικανοποιούμαι με τα λίγα, δεν θα πάω στην Κόλαση, θα πάω στον Παράδεισο, σχέση είναι να μη μου φτάνει, να θέλω συνεχώς κι άλλο. Ότι σώθηκα δεν υπάρχει αμφιβολία, με την βάπτιση και την μυστηριακή ζωή και την πνευματική καθοδήγηση από το Άγιο Πνεύμα μέσω του πνευματικού μέσα στην Εκκλησία σώθηκα, θα κινδυνέψω μόνον αν ξεκόψω, αν αποκοπώ απ' αυτήν, αν αποκοπώ από τον Χριστό, όχι αν αμαρτήσω, αν αποκοπώ! Αλλά δεν μου φτάνει αυτό, μπαίνω μέσα σε έναν χώρο που μου αρέσει πάρα πολύ και λέω είναι Παράδεισος αυτό για μένα
(και πολλές φορές εννοούμε φτωχά ή και αμαρτωλά, φθοροποιά πράγματα, 'παράδεισος' πχ για κάποιους μπορεί να είναι κάποιο μέρος όπου θα μπορούν να απολαύσουν διάφορες ουσίες που θα τους δώσουν ευχαρίστηση) και φυσικά δεν σκέφτομαι να φύγω, ίσα-ίσα προσέχω, μπαίνω προχωρώ προσεκτικά, φοβάμαι μη κάνω κάτι και με διώξουν, με αναγκάσουν να φύγω και τελειώσει το ωραίο, αλλά προχωρώ και θέλω να μείνω όσο πιο πολύ γίνεται και να χαρώ όσο γίνεται περισσότερα από τα πράγματα που έχει να μου προσφέρει ο χώρος. Και ψάχνω και ανακαλύπτω, και βουτάω και χάνομαι σε όσον το δυνατόν περισσότερα, και ξεχνιέμαι, ξεχνάω το έξω, με συνεπαίρνει η χαρά. Αυτή η κατάσταση της μέθης, του έρωτα πρέπει, υπάρχει φυσιολογικά, όταν ο άνθρωπος γνωρίσει και συνδεθεί με τον Θεό. Δεν φαίνεται άλλωστε αυτό και στο ότι ο άνθρωπος είναι προγραμματισμένος να ψάχνει την χαρά, την συγκίνηση, τα υψηλά, εκστατικά πράγματα; Ο άνθρωπος όταν τα ψάχνει, τον Θεό ψάχνει, χωρίς να το ξέρει πολλές φορές.. Διψάμε για ουρανό κι ας μην το λέμε, ούτε καν στον εαυτό μας.. Και Τον ψάχνουμε στο αλκοόλ, στο ακατάσχετο σεξ, στις ουσίες, στην δόξα, σε πράγματα που έχουν την αξία τους (ο Θεός τά 'δωσε) αλλά αν τους δώσουμε παραπάνω αξία απ' όσην έχουν και επενδύσουμε σ' αυτά προσδοκίες που δεν μπορούν να μας εκπληρώσουν (κατάχρηση) τότε αυτά μετατρέπονται σε ψυχικούς μας δολοφόνους (και σωματικούς ουκ ολίγες φορές). Αντήλλαξαν την δόξαν  του Θεού.. και τότε ο άνθρωπος μπορεί  να φτάσει στα πιο χαμηλά σκαλοπάτια της ύπαρξής του, παραδίδεται σε πάθη ατιμίας (Ρωμ 1:26) και να μουτζουρώσει τόσο πολύ το κατ' εικόνα που νά 'ναι πια σαν να μην υπάρχει. Αυτή είναι η ειδωλολατρία.. Αν όμως γνωρίσεις τον Θεό, την Αγάπη, μετά δεν μπορείς να ικανοποιηθεί με τίποτε λιγότερο από Αυτόν!!!


Αλλά και ένα άλλο ωραίο νόημα βγαίνει επίσης όμορφα από την σημερινή γιορτή (που είναι και η γιορτή της χριστιανής μητέρας). Βλέπουμε τα παιδιά μας ως δώρα του Θεού, ως ακριβές υπάρξεις που μας χάρισε Εκείνος και όχι απλά σαν προεκτάσεις του εαυτού μας; Ή αφηνόμαστε στην ενστικτώδη κατάσταση του μεταπτωτικού ανθρώπου που βλέπει την τεκνογονία απλώς ως ένα μέσον διαιώνισης των γονιδίων του και ως μια στρατηγική επιβίωσης για το είδος του και την φυλή του; Τότε φτάνουμε να φορτώνουμε τα παιδιά με όσα δεν μπορέσαμε να κάνουμε εμείς και να τα χρησιμοποιούμε ως μέσα ανάδειξής μας στον κοινωνικό περίγυρο, ως μέσα επίδειξής μας στους άλλους, ως εργαλεία ανταγωνισμού με τους άλλους, κάτι δηλαδή περίπου σαν άλογα κούρσας..! Τότε τα παιδιά πολλές φορές σπάζουν κάτω απ' το βάρος του φορτίου, και μετά αναρωτιόμαστε τί δεν πήγε καλά..! Μα είναι ολοφάνερο!


Και αναρωτιόμαστε γιατί μετά μπορεί να μας κλωτσήσουν να μη μας αγαπούν. Μα γιατί; εγώ του τά έδωσα όλα λέει μετά ο --δικαίως-- απογοητευμένος και λυπημένος γονιός που δεν δέχτηκε την αγάπη που περίμενε --ως ανταπόδοση-- μήπως πρέπει όμως να εξετάσουμε τα κίνητρά μας; Είναι αγάπη αυτό; Αγνή, γνήσια, άδολη, αγαπάς το παιδί σου γιατί;

Για να σε φροντίσει όταν θα χρειαστείς; (πάλι δέσμιοι της φύσης μας, λογική επιθυμία, αλλά μια τέτοια αγάπη δεν νικά την φθορά, μένει στη γη, στην επιβίωση, δεν προυποθέτει ζωή!) Ή για να σου ανταποδώσει την αγάπη σου; (και αυτό πάλι θεμιτό φυσικά, αλλά αρκεί;) Ή αγαπάς το παιδί σου μέσα στο όλο πλαίσιο της πίστεώς σου; Ο Θεός θέλησε να σε κάνει συνδημιουργό της αγάπης του, σε αξίωσε να γεννήσεις ζωή, σου χάρισε σύντροφο που απ' Εκείνον τον ζήτησες. Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο τρόπος του γάμου και της τεκνογονίας, ούτε απλά βιολογικός, στους ανθρώπους, έχει πολύ βαθύτερο νόημα. Θέλεις τον Άλλον, και μαζί και τον Θεό, για να δημιουργήσεις, για να κάνεις παιδιά, να γίνεις γονέας, όχι απλά να αναπαραχθείς, όπως αναπαράγονται όλοι οι βιολογικοί οργανισμοί, επειδή έτσι προστάζει η Φύση τους.. Πρέπει να το κάνεις αυτό συνειδητά. Τότε θα έχεις τις προυποθέσεις για να αγαπήσεις το παιδί σου για αυτό που είναι, όχι μια απλή προέκταση του εαυτού σου (δεν είναι άλλωστε καν μόνον του εαυτού σου, είναι το αποτέλεσμα της αγάπης σου και της αποκλειστικής και ολοκληρωτικής ενώσεώς σου με έναν άλλον άνθρωπο, όπου την ένωση αυτήν την θέλησες εσύ και την προχωράς κάθε ημέρα, αλλά το κύριο υλικό συνοχής δεν μπορεί να είναι άλλο παρά αυτή η ίδια η πηγή της Αγάπης, ο Θεός) αλλά μια εντελώς ξεχωριστή ύπαρξη που υπήρχε μέσα στο προαιώνιο Σχέδιο του Θεού και εσύ απλά είχες την τιμή και την χαρά να βοηθήσεις ώστε να δημιουργηθεί. Τότε και το τέκνο σου θα αναπτυχθεί υγιώς και ως γονιός θα το χαρείς, χωρίς να το απολυτοποιείς και ειδωλοποιείς (Ο γιός μου έκανε αυτό, η κόρη μου είναι η καλύτερη, η πρώτη κλπ) και το ίδιο θα γίνει ένας ολοκληρωμένος κατά Θεόν και κατά κόσμον άνθρωπος, θα έχεις δηλαδή τότε επιτελέσει το έργο σου ως Συν-δημιουργός του Θεού. Πόσα αλήθεια προβλήματα θα γλύτωνε και πόσο πιό ωραία θά 'τανε η κοινωνία μας αν στα θεμέλια των σχέσεων και των οικογενειών μας βάζαμε τον Ιησού Χριστό. 

(Και ας λένε οι διάφοροι έξυπνοι και 'φιλόσοφοι' αρνητές ό,τι θέλουν και ας ψάχνουν παντού και ας βρίσκουν χίλια άλλα ψεύτικά θεμέλια, που μετά από λίγο θα αποκαλυφθούν σαθρά, χωρίς όμως να παραδεχτούν πως έκαναν λάθος, αλλά συνεχίζοντας την δήθεν ευγενική τους αναζήτηση για άλλα καινούργια σαθρά θεμέλια).