Νώε: Μια Κριτική

Ο Νώε σαν ένας σχιζοφρενής μανιακός δολοφόνος

Ο Γκλεν Μπεκ προσκλήθηκε να δει την ταινία Νώε από έναν εκτελεστικό αντιπροέδρο της Paramount το Σαββατοκύριακο, ο οποίος τού ζήτησε να δει την ταινία πριν πει ο,τιδήποτε γι' αυτήν.

Ένοιωσα λίγο κακός, που έκανα κριτική σε κάτι που δεν είχα δει, βασιζόμενος στην κριτική κάποιου άλλου, είπε ο Μπεκ την Δευτέρα. Αυτό ακριβώς κάνουν οι άνθρωποι και σε μένα. Χωρίς να με ακούνε ή να με βλέπουν, κάθονται και κάνουν κριτική. Ήτανε λάθος αυτό που έκανα.

Δυστυχώς  --παρότι σύμφωνα με τον Μπεκ οι άνθρωποι της Paramount ήταν πολύ ευγενικοί-- ο ίδιος έμεινε στην αρνητική του θέση για την ταινία και μάλιστα η γνώμη του έγινε χειρότερη.

Οι κριτικές την έκαναν να φαίνεται σαν μία άθεη ταινία με θέμα την κλιματική αλλαγή είπε ο Μπεκ. Πιστεύω πως δεν είναι απλά κάτι τέτοιο. Μοιάζει περισσότερο με κάτι ανάμεσα στην Λάμψη, τον Σεβάχ τον Θαλασσινό και την Παρασκευή και 13 με κάτι από τον Mad Max και την Απόδραση από το Βασίλειο του Κεραυνού.

Ο Μπεκ υποστήριξε πως: Άν ψάχνεις για μια βιβλική ταινία, σίγουρα δεν είναι κάτι τέτοιο.. Δεν είναι η ιστορία του Νώε που θα περίμενα. Αν πας να δεις κάτι τέτοιο, θα απογοητευτείς πλήρως.

Ανάμεσα στις σκηνές που ο Μπεκ επέκρινε ήταν αυτή με τους "γιγάντιους πέτρινους ανθρώπους" που πήγαν να βοηθήσουν τον Νώε να φτιάξει την Κιβωτό.

Ένοιωσα εξαιρετική δυσφορία, καθώς όσο αυτό με τους πέτρινους ανθρώπους συνεχιζόταν, όλοι αρχίσαμε να γελάμε και να μάς φαίνεται αστείο (και η ταινία). Και μια στιγμή κοιτάζοντας γύρω, διαπιστώνουμε πως ο αντιπρόεδρος που μας είχε προσκαλέσει, μας κοίταζε και παρατηρούσε τις αντιδράσεις μας. Και ήμουν στο σημείο που λέω δεν θα φύγω από 'δω μέσα χωρίς να του πω ακριβώς αυτό που νοιώσαμε, καθώς ειδικά σ' αυτό το σημείο κατάλαβε ακριβώς την αντίδραση μας: είχαμε ξεραθεί στα γέλια με τους πέτρινους ανθρώπους.

Αλλά σύμφωνα με τον Μπεκ, το μεγαλύτερο πρόβλημα στην ταινία ήταν το ίδιο το πρόσωπο του Νώε.

Συνήθως σκεφτόμουνα τον Νώε σαν έναν καλοκάγαθο άνθρωπο και προφήτη του Θεού.. παρά σαν αυτόν τον μανιακό δολοφόνο, που ανακάλυψε η Paramount στη Βίβλο(!). Περισσότερο έναν άνθρωπο που φοβάται τον Θεό και λιγότερο σαν έναν τύπο που πάει να κλείσει τις πόρτες για να σκοτώσει την ίδια του την οικογένεια.

Η ταινία σύμφωνα με τον Μπεκ θα ταίριαζε περισσότερο στον τίτλο ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με την Κιβωτό (Babylonian Chainsaw Massacre--ένας βιβλικός Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι), με βάση το πώς ο Νώε παρουσιάζεται ουσιαστικά να προσπαθεί να σκοτώσει όλη του την οικογένεια.

Το σκεπτικό της ταινίας είναι το εξής: Οι άνθρωποι είναι οι κακοί. Και ο Θεός ήθελε να μπουν στην Κιβωτό μόνο τα ζώα. Άρα πρέπει όλοι να αλληλοεξοντωθούμε. Και εγώ θα 'μαι ο πρώτος --θα προσπαθήσω να σας σκοτώσω όλους. Μετά θα προσπαθήσετε να σκοτώσετε εσείς εμένα, μετά θα θάψουμε τους ανθρώπους μόλις ξαναπατήσουμε στεριά και μετά θα πρέπει να αυτοκτονήσετε. Σας εμπιστεύομαι ότι θα το κάνετε.
το εξής:

Δίνει την εικόνα πως ο Προφήτης του Θεού είναι ένας τρελλός, είπε με δυο λόγια ο Μπεκ. Δεν υπάρχει καμμία κάθαρση στον "Νώε". Μισεί τους ανθρώπους. Δεν μπορώ καθόλου να συμφωνήσω. Οι αληθινοί προφήτες δεν μισούν τους ανθρώπους... Προσπαθεί να σκοτώσει την οικογένειά του. Για μένα, ένας προφήτης έχει απευθείας επικοινωνία με τον Θεό, και η συγκεκριμένη ταινία τα 'χει πιάσει όλα εντελώς λάθος.

Είναι μια αποτυχία 100 εκατομμυρίων, κατέληξε. Μακάρι να ήταν καλύτερη, αλλά θα πρέπει να πούμε την αλήθεια.

http://www.theblaze.com/stories/2014/03/24/beck-saw-noah-over-the-weekend-and-hes-calling-it-the-babylonian-chainsaw-massacre/

Ποιός ο σκοπός της Παιδείας;

Δηλαδή ΟΚ να το καταλάβω, κάποιοι άνθρωποι που εργάζονταν ως καθηγητές σε διάφορα σχολεία χάνουν τη δουλειά τους. Προφανώς δεν χαίρεται κανείς με αυτό, πρέπει να είσαι ηλίθιος για να χαίρεσαι αν κάποιος χάνει τη δουλειά του, αλλά κάποια απλά και λογικά ερωτήματα, γιατί η πολλή δημόσια και δωρεάν Παιδεία μάς έχει κάνει τόση πλύση εγκεφάλου που έχουμε χάσει την απλή κοινή λογική που είχαν οι πρόγονοί μας και χωρίς να πάνε καν στο Γυμνάσιο.

Είναι οι μόνοι που δυσκολεύονται επειδή απολύθηκαν; Οι χιλιάδες μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, εμπορουπάλληλοι, εργάτες που έχασαν τη δουλειά τους μετά από χρόνια ή και δεκαετίες γιατί το εργοστάσιο ή μαγαζί έκλεισε, τί είναι δηλαδή; Χαζοί; που δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα και παρήγαγαν κάτι για να φάμε και να ντυθούμε και για να φτιάχνουν τα σπίτια μας να μένουμε; Χαζοί ήταν επειδή δεν πήγαν να σπουδάσουν και αυτοί (και να γίνουν ημιμαθείς που είναι πολλές φορές χειρότερο, και να πάρουν "ένα χαρτί" με τα σκονάκια) για να εξασκήσουν το ευγενές λειτούργημα του λειτουργού της εκπαίδευσης; Ή επειδή δεν κυνήγησαν τους τοπικούς κομματάρχες για να τους βάλουν σε μια θέση καθαριότητας ή φύλαξης στο τάδε ή δείνα κρατικό οργανισμό;

Οι νέοι ελεύθεροι επαγγελματίες (μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι κά) που πληρώνουν απ την τσέπη τους για να συντηρήσουν την αρτηριοσκληρωτική δομή των επαγγελμάτων στην Ελλάδα και τις σοβιετικές συνδικαλιστικές δομές (εισφορές ΤΕΕ, τέλη επιτηδεύματος, ΦΠΑ κοκ) και δεν λογαριάζονται στους ανέργους και βολοδέρνουν στα τέσσερα σημεία της Ευρώπης μόνοι τους, αναγκασμένοι και όχι από επιλογή να αφήνουν σπίτια, σχέσεις, παρέες, οικογένειες για να βρουν μια αξιοπρεπή ευκαιρία καριέρας που θα έπρεπε (και θα μπορούσε αν δεν είχαμε όλο αυτό το θεσμοθετημένο κλεπτοκρατικό σύστημα της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας) να τους δίνει η ελληνική πατρίδα αυτοί τί είναι; Ηλίθιοι;;; Ή επειδή αυτοί δεν έμαθαν να φωνάζουν έτσι και δεν έχουν ισχυρά συνδικαλιστικά σωματεία (βλέπε ισχυρούς νταβατζήδες, γιατί το θέμα είναι σε μια ελεύθερη οικονομία να μπορείς να αναπτυχθείς μόνος σου, χωρίς την ανάγκη κανενός σωματείου και ας ξενίζει αυτό στην δικιά μας σοβιετική ιδεολογία που μας περνούνε από μικρούς στην δημόσια "δωρεάν" εκπαίδευση) σημαίνει πως δεν έχουν δικαιώματα; Τα δικαιώματα δηλαδή τα παίρνει όποιος φωνάζει περισσότερο. Να τί μας έμαθε η μεταπολιτευτική ιδεολογία του ελληνικού κράτους.

Λάθος, κύριοι, τα δικαιώματά μας στην ισότητα των ευκαιριών (και όχι σ αυτήν του αποτελέσματος που πάνω σε αυτήν πατάνε όλοι οι καλοθελητές πολιτικάντηδές μας: παράδειγμα 1η κυβέρνηση Α.Παπανδρέου και εξίσωση μισθών δημοσίου με του ιδιωτικού τομέα με την οποία αυτή πρόφαση της βοήθειας στους ασθενέστερους μάς κατέστησαν όλους δούλους, εξαρτημένους δηλαδή από το πολιτικό-πελατειακό σύστημα) προέρχονται από τον Δημιουργό ή για όποιον δεν πιστεύει, από το γεγονός μόνο και μόνο πως είμαστε άνθρωποι. Από κανέναν Παπανδρέου και κανέναν Καραμανλή. Τα δικαιώματα αυτά δεν μπορούν να είναι στο έλεος κανενός υπουργού, καμμιάς Βουλής και κανενός συνδικάτου.

Κάθε δουλειά είναι δουλειά στον βαθμό που κάποιος είναι διατεθειμένος να πληρώσει για αυτό το οποίο παράγεις ή παρέχεις. Καλώς ή κακώς κύριοι, και η παιδεία είναι εμπόρευμα. Και ας μην σας αρέσει. Είναι εμπόρευμα, γιατί ο α και ο β που ξυπνάνε από τα χαράματα για να πάνε στη δουλειά ή ξενυχτάνε και δουλεύουν στην νύχτα για να βγάλουν το μεροκάματο και να μαζέψουν λεφτά αυτοί πληρώνουνε για σένα αγαπητέ καθηγητή, και αυτοί πληρώνουνε για την Παιδεία, χωρίς να τους ρωτήσεις. Κάποια στιγμή θα πρέπει να λογικευτούμε όλοι λίγο σ αυτήν τη χώρα. Αλλιώς να διοριστούμε όλοι στα σχολεία (να ανοίξουμε και άλλων ειδών σχολεία, όλο και κάτι θα βρούμε) και να διδάσκουμε ο ένας τον άλλον (τί; λιγότερα έχει να διδάξει η θεία από το νησί που ράβει, πλέκει, ζυμώνει, μαγειρεύει, οργανώνει οικογενειακά τραπέζια 40 χρόνια, από σένα που τελείωσες μια σχολή στα 7-8 χρόνια με σκοπό μόνο και μόνο για να πας να διδάξεις κάτι που δεν εξάσκησες ποτέ;)

Δεν είναι προσωπικό το θέμα, πρέπει όμως να μάθουμε κάποια στιγμή να μιλάμε και λίγο πέρα από μισόλογα σ αυτή τη χώρα, δε γίνεται πάντα να προσπαθούμε να χαιδέψουμε όλοι τα αυτιά όλων. Η λησμονημένη και λοιδωρούμενη τόσο εύκολα χριστιανική μας παράδοση και σ αυτό μάς δίνει κάποια χρήσιμα μαθήματα: μετάνοια. Αυτοέλεγχος, με κριτήριο την λογική, την πραγματικότητα, όχι τις φαντασιώσεις μας, συνειδητοποίηση αντικειμενική, όχι ψυχολογικές άμυνες, και προσπάθεια για διόρθωση. Δυστυχώς η περιλάλητη όμως δημόσια δωρεάν μας παιδεία δεν μάς τα έμαθε αυτά, παρά μόνο σε κάθε περίπτωση να φταίμε κάποιους άλλους, που και να μην υπάρχουν, θα τους ανακαλύπτουμε. Και ποτέ τον εαυτό μας. Πόσο κατάντια πραγματικά, πόσο μη ελληνική αυτή η παιδεία. Και ναι θα σου πουν η παιδεία δεν είναι εμπόρευμα. Αυτοί ακριβώς που μας το προσφέρουν ως ένα προιόν με χαμηλότατη ποιότητα και υψηλότατο κόστος, όχι μόνο σε λεφτά αλλά κυρίως και πολλαπλασίως σε πνευματικές συνέπειες.

Κατάλαβέ το λοιπόν, είσαι κι εσύ θύμα, αυτής της νοοτροπίας: σου είπαν θα πας στο πανεπιστήμιο, προσπάθησε να χωθείς με τον ΑΣΕΠ, με το ένα, με το άλλο, όμως όλα αυτά είναι ένα ψέμμα, μια απάτη, που στόχο έχουν την δημιουργικότητά σου, την ψυχή σου. Ο Έλληνας είναι πλασμένος για κάτι ανώτερο, όχι για να κλείνεται στους τέσσερις τοίχους μιας 'καριέρας' στο Δημόσιο, μη περιμένοντας τί άλλο παρά τη σύνταξη και το εφάπαξ. Η κοινωνία μας χρειάζεται κάτι καλύτερο.

Έκλεβε το σχολείο της για να παίρνει ναρκωτικά

Καθηγήτρια έκλεψε 50 μουσικά όργανα για να πάρει την δόση της

Μια καθηγήτρια μουσικής από την Ν. Υόρκη τελείωσε άδοξα την καριέρα της στην εκπαίδευση μετά την σύλλη
ψή της για κλοπή μουσικών οργάνων με τα οποία εξασφάλιζε χρήματα για να αγοράζει τις δόσεις της για την ηρωίνη.

Η πολιτειακή αστυνομία είπε πως η 32χρονη Danielle Conner-Willowglade, από την περιοχή του Ρότσεστερ, παραδέχτηκε πως έκλεψε περίπου 50 μουσικά όργανα από την Σχολική Περιοχή Keshequa την προηγούμενη χρονιά και τα προώθησε στην κομητεία Mονρό.

Ο σύντροφός της, Nicholas Bump, 32 ετών, αντιμετωπίζει κατηγορίες ως συνεργός. Η ίδια κατηγορείται για διακεκριμένη κλοπή και οι δύο μαζί για κατοχή ξένης περιουσίας και κατοχή ναρκωτικών.

Ο αστυνομικός που ανέλαβε την υπόθεση είπε πως η γυναίκα συμπεριφερόταν περίεργα και ότι επίσης τού φάνηκε περίεργο πως η τούμπα βρισκόταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου της χωρίς να είναι μέσα σε θήκη, σύμφωνα με την εφημερίδα Rochester Democrat & Chronicle.

Η πολιτειακή αστυνομία στην συνέχεια ήρθε σε επαφή επικοινώνησε με το σχολείο όπου εργαζόταν η της Conner-Willowglade, το οποίο συνεργάστηκε στην έρευνα της αστυνομίας κάνοντας έλεγχο στην αποθήκη του σχολείου (της school district).

Η Conner-Willowglade, αποφοίτησε το 2011 από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης με πτυχίο μουσικής, δίδασκε στην Nunda, 44 μίλια νοτιοδυτικά του Rochester (χάρτης).

Μέχρι τώρα η αστυνομία βρήκε τα 12 από τα κλεμμένα όργανα, μαζί με τον υπολογιστή της δασκάλας που περιείχε υλικό σχετικά με το σχολείο.

Σύμφωνα με την αστυνομία, ο φίλος τής Conner-Willowglade επρόκειτο να πάει μαζί της στα ενεχυροδανειστήρια της Κομητείας Μονρό, και οι δύο μαζί θα ξεκινούσαν να πουλάνε τα κλεμμένα όργανα με αντάλλαγμα χρηματικά ποσά.

Ο μαθητής της Keshequa, Zach Todd είπε στην WHEC ότι δεν τον παραξένεψε ιδιαίτερα η σύλληψη της Conner-Willowglade.

Ξέραμε ότι κάτι δεν πάει καλά, είπε. Ήταν συνεχώς με ένα άγχος και συμπεριφερόταν άσχημα.




Από http://www.dailymail.co.uk/news/article-2585355/Music-teacher-stole-pawned-50-band-instruments-school-buy-heroin.html#ixzz2wXBummEV

Ορθοδοξία

Ορθοδοξία: ορθός (σωστός) +δόξα (γνώμη, αντίληψη): σωστή γνώμη για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Όλα τα άλλα είναι περιφερειακά, δευτερεύοντα, προκύπτουν από το πρώτο, το ποιός πιστεύω ότι είναι ο Ιησούς Χριστός, το συγκεκριμένο πρόσωπο που έζησε σε συγκεκριμένο τόπο (Παλαιστίνη/Γη Ισραήλ) και συγκεκριμένο χρόνο (πριν 2000 χρόνια).

Οι εικόνες δεν υπάρχουν απλά για ομορφιά στις εκκλησίες ή για να έχουν δουλειά οι αγιογράφοι.
Οι εικόνες μαρτυρούν μιαν αλήθεια. Ο Θεός που απαγορεύει στον λαό του να φτιάχνει κτιστές εικόνες (είδωλα Εξ 20:4) και να τα προσκυνάει, αυτός ο ίδιος Θεός παίρνει κτιστή μορφή και πλέον είναι λατρευτός και προσκυνητός και ως Άνθρωπος. Ο τέλειος Άνθρωπος. Αυτός που παίρνει την ανθρώπινη φύση, την αποκαθιστά στο Πρόσωπό Του, την ανεβάζει στον Ουρανό και την θεώνει. Τί τιμή πραγματικά. Αυτό λοιπόν προσκυνο
ύμε, όχι την ύλη στις εικόνες και στα κεριά, αλλά τον Θεό ως Πνεύμα αλλά και ως σάρκα (Ιω 1:14)!

Θα πει κάποιος ντροπή να προσκυνάμε και μάλιστα ύλη, σάρκα (ο Πλάτων ας πούμε θα έφριττε αν διάβαζε ορθόδοξη θεολογία).. Και όμως είναι το μόνο που μπορούμε πραγματικά να λατρέψουμε. Απόλυτα. Ανταγωνιστές αυτής της λατρείας είναι ο κόσμος, ο εαυτός μας, οι άνθρωποι, τα καλά και τα κακά στην ζωή μας. Ακόμα και το καλύτερο πράγμα μπορεί να γίνει είδωλο εάν δεν του δώσουμε την πρέπουσα θέση, είδωλο ο σύντροφός μας, είδωλο τα παιδιά, η οικογένεια, η καριέρρα, το χρήμα, η φιλοσοφία, η πολιτική, τα πάντα. Γι' αυτό και ο Θεός που είναι ζηλιάρης (Δτ 5:9) και μισεί τα είδωλα τα γκρεμίζει πολλές φορές.. Και μένουμε ξεκρέμαστοι..

Φυσικά δεν είναι κανένας Θεός να έχει ανθρώπινα πάθη, όπως εμείς, το εννοεί για το δικό μας καλό, το βλέπουμε πρακτικά άλλωστε: όταν δεν έχουμε τον Θεό πρώτα και βάζουμε τα άλλα πρώτα, ούτε τα άλλα θα πάνε καλά.. Και τότε η (μη υγιής) αγάπη προς τα ειδωλοποιημένα πρόσωπα και πράγματα μετατρέπεται σε απογοήτευση, σε οργή, σε μίσος. Τα είδωλα δεν σε γεμίζουν. Και σίγουρα δεν μπορούν να σε γεμίσουν, επειδή ακριβώς είναι είδωλα. 

Η Γυναίκα στον Χριστιανισμό

Σύμφωνα με το Τριώδιο, η τελευταία Κυριακή προ του θείου Πάθους είναι αφιερωμένη στην οσία Μαρία την Αιγυπτία. Το χαρακτηριστικό είναι ότι δεν πρόκειται για μία απλή εορτή, όπως εορτάζομε κάθε μέρα διαφόρους αγίους. Εάν σκεφθούμε ότι οι υπόλοιπες Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής είναι αφιερωμένες σε πολύ μεγάλα θέματα, όπως είναι η Ορθοδοξία και η Σταυροπροσκύνησι, κα
θώς και σε δύο μεγάλες μορφές αγίων ανδρών, του Γρηγορίου του Παλαμά και του Ιωάννου της Κλίμακος, εάν σκεφθούμε τις τέσσερις προηγούμενες Κυριακές, που είναι αφιερωμένες στα τέσσερα αυτά θέματα, τότε θα αντιληφθούμε τη σημασία της Ε' Κυριακής. Κοντά λοιπόν στα δύο μεγάλα θέματα της πίστεώς μας και στους δύο μεγίστους αγίους, έρχεται στη συνέχεια η οσία Μαρία η Αιγυπτία, στις παραμονές του θείου Πάθους.

Πρόκειται όχι απλώς για μία γυναίκα, αλλά μία γυναίκα η οποία ευρίσκετο πριν σε χαμηλότατο ηθικό επίπεδο και ανεδείχθη μεγάλη αγία, "αύλως βιώσασα και φύσιν υπερβάσα", κατά τον Μέγα Κανόνα. Γιατί αυτό το παράδοξο αυτής της εορτής; Διότι φαίνεται ότι έχει κάποιο πολύ μεγάλο και βαθύ νόημα η γυναίκα μέσα στο σχέδιο της θείας αποκαλύψεως και απολυτρώσεως. Γι' αυτό χρειάζεται μια ενατένισι του θέματος αυτού, όχι απλώς ηθική ή θεωρητική, αλλά μία εξέτασι της γυναίκας από την άποψι τη μυστηριακή αφ' ενός και τη χαρισματική αφ' ετέρου.

1. Όταν μιλή κανείς για τη χριστιανή γυναίκα, πρέπει να σκεφθή αμέσως ότι έχει ενώπιόν του μία βαπτισμένη. Μία ύπαρξι, η οποία έχει περάσει από την κολυμβήθρα του βαπτίσματος, μέσα στα ύδατα του βαπτίσματος έλαβε το χάρισμα της υιοθεσίας, έγινε μέλος του Σώματος του Χριστού, "εκ της σαρκός Αυτού και των οστέων Αυτού". Μέσα στο λουτρό της Παλιγγενεσίας ανεγεννήθη σε μία νέα ζωή. Ενεδύθη τον Χριστόν, όπως τονίζει απερίφραστα ο απ. Παύλος στη βαθυστόχαστη θεολογία του. Ώστε χριστιανή γυναίκα είναι η βαπτισμένη. Και όχι μόνο η βαπτισμένη, αλλά και η χρισμένη. Μετά την έξοδο από την κολυμβήθρα έλαβε τη σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος, τον αρραβώνα του Πνεύματος, ειδικές παροχές και αγιοπνευματικά χαρίσματα. Και όχι απλώς είναι η βαπτισμένη και χρισμένη, αλλά είναι η συνεχώς κοινωνούσα του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Είναι εκείνη η οποία ευρίσκεται σε μία συνεχή επαφή με τη θεία Ευχαριστία. Είναι εκείνη η οποία πάντοτε (όχι μία φορά) γίνεται Χριστοφόρος και Θεοφόρος, σύσσωμος και σύναιμος του Χριστού, η οποία, όπως λέγει ο άγιος Κύριλλος "συναναμείγνυται και συνανακιρνάται" με τον ίδιο τον Χριστό. Αυτά τα τρία μυστήρια σφραγίζουν αποφασιστικά τη χριστιανή γυναίκα. Το Βάπτισμα, το Χρίσμα και η συνεχής θεία Κοινωνία τής δίνουν το βαθύτερο νόημα, την πραγματική της υπόσταση, την τοποθετούν στη θέσι εκείνη, στην οποία πράγματι την ύψωσε ο Χριστός. Έτσι η γυναίκα γίνεται φορεύς του Παρακλήτου, γίνεται "κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι", ναός πραγματικός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος, όπως αναπτύσσει τόσο κατηγορηματικά και τόσο επίμονα ο απόστολος Παύλος, ο Θεολόγος του Χριστιανισμού.

2. Από αυτήν τη μυστηριακή βάσι εκπορεύεται και η χαρισματική άποψι περί της χριστιανής. Έχουμε ακούσει ότι στην αρχαία Εκκλησία υπήρχαν γυναίκες που είχαν ειδικά χαρίσματα: ήσαν διάκονοι, ήσαν μυροφόροι, ήσαν προφήτιδες. Και νομίζουμε συχνά ότι μόνο στην αρχαία Εκκλησία υπήρχαν αυτά τα χαρίσματα (Σημ.: πράγμα-αντίληψη για την οποίαν μας κατηγορούν οι Πεντηκοστιανοί), ότι εμφανίσθηκαν μόνο στην εποχή των αποστόλων και των μαρτύρων. Αλλά τα χαρίσματα δεν σταματούν. Εκείνος που τα δίδει είναι χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας και το Πνεύμα του, το οποίο το εμπνέει στις ψυχές είναι πάντοτε εν τη Εκκλησία ζων και ενεργούν. Γι' αυτο και η γυναίκα στον Χριστιανισμό πάντοτε είναι, κατά κάποιον τρόπο, και διάκονος και μυροφόρος και προφήτις. Και αυτό όχι με καμμιά τραβηγμένη αλληγορική ερμηνεία.

Ιδού: η γυναίκα έχει πάντοτε το χάρισμα της διακονίας (Σημ.: στον χριστιανισμό, αυτό το να υπηρετείς τους άλλους είναι προνόμιο όχι ντροπή!). Της δόθηκε από αυτόν τον Δημιουργό και μάλιστα από τον Ενανθρωπήσαντα Θεό αυτή η δυνατότης, αυτό το χάρισμα, αυτό το θείο δώρημα να διακονή, να υπηρετή, να βοηθή με μια ιδιαίτερη χάρι και τέχνη τον άνθρωπο, τον πλησίον, τον οιονδήποτε. Πάντοτε η γυναίκα διακονεί (Σημ3.: αυτό δεν είναι άραγε και το νόημα της ειδικής ιερωσύνης, η διακονία, για την οποίαν τόσος λόγος έχει γίνει τις τελευταίες δεκαετίες και συνεχίζει να γίνεται αναφορικά με το θέμα της χειροτονίας των γυναικών), δύναται να διακονή, να γίνεται Μάρθα διακονούσα τον Ιησού.

Αλλά παράλληλα η γυναίκα είναι και μυροφόρος σε ποικίλες περιπτώσεις. Δεν ήταν μόνον εκείνη η οποία προ του Πάθους και η άλλη η οποία μετά την ταφή προσεκόμισε μύρα στον Ενανθρωπήσαντα. Πάντοτε έχει αυτή την δυνατότητα η γυναίκα να δίνη εκ του περισσεύματος της μύρον ακένωτον, μύρον πολύτιμον, να είναι η ίδια ένα ζωντανό αλάβαστρο, που θα προσφέρη μερικά μυστικά δώρα της χάριτος του Θεού στον άνθρωπο επί της γης.

Ακόμη η γυναίκα έχει πάντοτε την δυνατότητα να είναι και αυτή προφήτις. Δεν ήσαν μόνο οι τέσσαρες θυγατέρες του Φιλίππου του ευαγγελιστού και διακόνου, που μας λέγουν οι Πράξεις των Αποστόλων, ότι ήσαν προφητεύουσαι. Σε κάθε εποχή η χριστιανή δύναται να προφητεύη; Δηλαδή να προλέγει τα μέλλοντα; Όχι, βεβαίως. Δεν είναι αυτό το κύριο νόημα της προφητείας. Προφητεία είναι να εκφράση κανείς κάτι από το μυστήριο του Θεού, να εξαγγέλη κάτι από εκείνα που μέσα του φανέρωσε ο Θεός, να αποκρυπτογραφή κάτι από το μυστήριο της πίστεως. Και σ' αυτό πολλοί διακονούν. Πολλοί απ' αυτούς, οι οποίοι πλησίασαν τον Θεό και Τον είδαν στη ζωή τους, δύνανται με έναν ιδιάζοντα τρόπο, ανάλογα με τα βιώματά τους τα ιερά, να μεταλαμπαδεύσουν κάτι. Και η γυναίκα ανάλογα με τα χαρίσματα που επήρε και τα μυστήρια τα οποία εσφράγισαν και σφραγίζουν τη ζωή της, δύναται να παρουσιάζη κάτι από το μυστήριο του Θεού, ιδίως από τη θεία συγκατάβασι, από τη θεία αγάπη, από τη θεία κένωσι. Όχι τόσο με τα λόγια της, αλλά με το μυστικό της καρδιάς της: αυτή η οποία είναι πλασμένη για να ζη πιο πολύ την αγάπη και την υπομονή και τη θυσία. Εάν ο αρχαίος εκκλησαιαστικός συγγραφεύς είπε "anima naturaliter christiana", δηλ. η ψυχή είναι εκ φύσεως χριστιανή, αυτό θα μπορούσε κανείς να το εφαρμόση με τις έννοιες της νεωτέρας ψυχολογίας του βάθους και να ειπή κατ' αναλογίαν ότι η anima, το βασικό στοιχείο της γυναικείας προσωπικότητος, έχει φύσει κάτι το χριστιανικό, που προσεγγίζει προς το μυστήριο του Θεού, προς την πλευρά της Αγάπης.

3. Εκτός από τα τρία αυτά χαρισματικά στάδια, τα οποία απαντώνται κατά καιρούς μέσα στους κύκλους των γυναικών (το χάρισμα της διακόνου, της μυροφόρου και της προφήτιδος), έχουμε τους δύο κλασσικούς τύπους γυναικείας ζωής και προσφοράς, την άγαμη και την έγγαμη. Αλλά οι δύο αυτές λέξεις είναι φτωχές για να εκφράσουν τις δυό αυτές μεγάλες χαρισματικές καταστάσεις που δίδει ο Χριστός. Άγαμος και έγγαμος στην χριστιανική ορολογία σημαίνει παρθένος Χριστού αφ' ενός και μήτηρ αγίων αφ' ετέρου. Δεν πρόκειται απλώς περί εγγάμου ή αγάμου, αλλά περί ειδικών χαρισματικών καταστάσεων. Η μία σημαίνει να είσαι πάντοτε με την λαμπάδα αναμμένη προσμένουσα τον Νυμφίο ακαταπαύστως, πότε θα έλθη, στο μεσονύκτιο της παρουσίας του, ενώ η άλλη κατάστασι σημαίνει όχι απλώς να είσαι σύζυγος και μήτηρ, αλλά να ετοιμάζης μέσα στο εργαστήριο της οικογενείας, μέσα στα άγια των αγίων της οικογενειακής εστίας, αγίους, να σφυρηλατής και να σμιλεύης ψυχές αγίων: και η μιά και η άλλη έχουν το μυστικό τους χάρισμα. Και οι δύο αυτές καταστάσεις έχουν ως αφετηρία Εκείνη, η οποία ονομάσθηκε "μήτηρ και παρθένος". Μήτηρ Θεού: αυτή η λέξι, που είναι γραμμένη σ' όλες τις εικόνες της Θεοτόκου. ξέρουμε πόσα μπορεί να εκφράση.

Κατά τη Σαρακοστή, επί πέντε συνεχείς εβδομάδες, κάθε Παρασκευή βράδυ, υμνούμε αυτές τις πλευρές της Θεομήτορος και αισθανόμαστε όλοι μας κάτι από αυτό τον ακένωτο πλούτο της ορθοδόξου υμνολογίας, η οποία προσπαθεί να μας κάνει ζωντανό (στη χρυσή αλυσίδα αυτών των ακολουθιών) το μυστήριο της Παρθένου. Εκεί βλέπουμε, σε όλη αυτή τη Μαριολογική υμνολογία και θεολογία. ότι η Παρθένος δεν ήταν απλώς η ενάρετη, η οποία εγέννησε τον Χριστό, αλλά πέραν όλων αυτών είναι των θλιβομένων η χαρά, των αδικουμένων προστάτις, των πενομένων τροφή. Το νόημα της ζωής της Παρθένου είναι ότι διά του πόνου, διά της υπομονής και της αφανείας και της όλης ταλαιπωρίας που πέρασε, μάς δίνει την μαρτυρία της υπερούσιας χαράς. Γι' αυτό και οι δύο κλασσικές εικόνες της θεοτόκου, τόσον η Παρθένος κοντά στην Φάτνη όσον και η Παρθένος παρά τον Σταυρό, οι δύο χαρακτηριστικές βυζαντινές εικόνες, την έκαναν να παρίσταται κοντά σε μίαν άφατη κένωσι. Στο σπήλαιο η Παρθένος ζη τη χαρά, αλλά ζη κι ένα δράμα. μία εσχάτη πτωχεία και έναν επικείμενο διωγμό. Παρά τον Σταυρό ζη με τα κρυφά της δάκρυα το δράμα, το οποίο όμως είναι λυτρωτικό. Γι' αυτό η Παρθένος, σε τελευταία ανάλυση, μάς εκφράζει το βαθύτερο χαρισματικό νόημα της νέας Εύας, που είναι η εν υπομονή και ταπεινώσει εξαγγελία του μυστηρίου του Θεού.

Αυτές οι έννοιες προεκτείνονται κατά κάποιον τρόπο στο γεγονός του γάμου. Ο γάμος δεν είναι μόνο μυστήριο, με την έννοια ότι δίνει μια ειδική χάρι αγιαστική για να ζήσουν δυο άνθρωποι μαζί, αλλά είναι μυστήριο και υπό την έποψι ότι είναι μία εικών και έκφρασι της θείας αγάπης προς το πλανώμενο πλάσμα του Θεού, τον άνθρωπο. Το Ε' κεφάλαιο της προς Εφεσίους επιστολής, το περίφημο τμήμα εκείνο περί γάμου και περί Εκκλησίας, που ενώνει αυτές τις δυο απόψεις, μάς μιλάει τόσον αποκαλυπτικά και τόσο βαθειά γι' αυτό το θέμα. Μάς δείχνει ότι ο γάμος είναι μια "προφητεία" περί της ενώσεως του Χριστού με την Εκκλησία, της τελικής συνδιαλλαγής, του
Κτίστου με το κτίσμα του, της μέχρι Σταυρού και Ταφής αγάπης του θεού προς την πλάσι, την οποία θέλει να αγιάση και να καταστήση άμωμον διά της εκουσίας συγκαταβάσεως και σαρκώσεώς του. Αυτά μας τα υποδηλώνει ο γάμος, αυτή η μυστηριακή ένωση δύο ανθρώπων, που μας δείχνει την ένωσι Θεού και ψυχής.

Έτσι ο γάμος είναι μια διακονία εν τη Εκκλησία, όχι μόνο διότι προσφέρει παιδιά, χριστιανούς στην κοινωνία, αλλά διότι φανερώνει το βαθύτερο και εσχατολογικό νόημα των σχέσεων ανθρώπου και Θεού, το βάθος της θείας αγάπης και συγκαταβάσεως. Έτσι και η γυναίκα μέσα στη σφαίρα αυτή είναι άλλη μια φορά βοηθός του ανδρός, βοηθός κατ' αυτόν. Όπως ήταν μέσα στον Παράδεισο έτσι είναι και στην Καινήν Κτίσιν. Ένας συνοδοιπόρος προς τη βασιλεία των Ουρανών. Δυο άνθρωποι πορεύονται μαζί για να βιάσουν τη θύρα του καινούργιου Παραδείσου, συναγωνίζονται στην οδό της λυτρώσεως, της θεώσεως. Εάν τελικά ερωτήση κανείς τί είναι ένα χριστιανικό ανδρόγυνο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα ζεύγος ανθρώπων, οι οποίοι μαζί κοινωνούν την αγάπη, μαζί γεύονται τον πόνο και μαζί μεταλαμβάνουν Αίμα Χριστού.

Γι' αυτό και ο ιερός Χρυσόστομος υπογραμμίζει: "Ουκ έστι τούτο ανθρώπινον, αλλ' ο Θεός τούς έρωτας τούτους εγκατέσπειρε.. Μυστήριον εστι και τύπος μεγάλου πράγματος.. Της Εκκλησίας τύπος εστι και του Χριστού... Τύπος τής του Χριστού παρουσίας εστιν ο γάμος"

Και ένας σύγχρονος ερμηνευτής προσθέτει: Εις την αμοιβαιότητα, εις το δίδειν και λαμβάνειν, εις το προσφέρειν ημάς αυτούς και εις το υποτάσσεσθαι, ο άνδρας και η γυναίκα εντός του μυστηρίου του γάμου προφυλάσσονται από την διάστασιν και διαίρεσιν, επιτυγχάνουν δε εντός των δυνατοτήτων του παρόντος αιώνος την ολοκλήρωσιν του προσώπου. Πραγματοποιούν σκιωδώς το μυστήριον της Εκκλησίας και ενότητος των προσώπων της Αγίας Τριάδος, του Χριστού μετά της Εκκλησίας.

Όπως η Παναγία στη ζωή του Χριστού, έτσι και η γυναίκα στη ζωή του ανδρός, σαν μητέρα αλλά και σαν σύζυγος είναι η πολύτιμη βοηθός του. Τον βοηθάει να αποκρυπτογραφήση το νόημα της ζωής του, να ανακαλύψη τον προορισμό του, να αποκαλυφθή στον εαυτό του. Διότι η γυναίκα διαθέτει την ικανότητα να συλλαμβάνη το αστάθμητο στο πρόσωπο του άλλου. Έχει το χάρισμα (εκ Θεού) για μια άμεση διείσδυσι, για μια ζωντανή διαίσθησι (intuition) της υπάρξεως των άλλων. Και το δώρο αυτό γίνεται πραγματικά υπερφυσικό χάρισμα, όταν η γυναίκα με το μυστήριο του Βαπτίσματος και του Χρίσματος γίνη μέλος του Σώματος του Χριστού και ναός του Αγίου Πνεύματος (Π. Ευδοκίμωφ).

Με μια τέτοια θεώρησι εν Χριστώ, εν Πνεύματι και εν την Εκκλησία, μπορεί κανείς να πλησιάση όχι απλώς το θέμα της γυναίκας, αλλά το μυστήριο της χριστιανής γυναίκας.

Από το βιβλίο του αρχιμ. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου: Μαθητεία στην Καινούργια Ζωή, έκδ ΧΦΕ, Αθήνα 1998

(Για όσους τους ξενίζει, έχει διατηρηθεί η ορθογραφία του κειμένου).