24 Ιουλίου 2014

Αφιερωμένο στην αγαπημένη μας Μεταπολίτευση

Όταν βλέπεις πως για να παράγεις το ο,τιδήποτε χρειάζεσαι άδεια από εκείνους που δεν παράγουν τίποτα,

όταν βλέπεις πως το χρήμα πηγαίνει σε εκείνους που αντί για αγαθά
εμπορεύονται χάρες,

όταν βλέπεις πως άνθρωποι πλουτίζουν πιο εύκολα με τα διάφορα 'δωράκια',
παρά με τη δουλειά τους,

και πως οι νόμοι δεν προστατεύουν εσένα απέναντι στην εξουσία,
αλλά την εξουσία απέναντι σε σένα...



Τότε να ξέρεις πως η κοινωνία αυτή έχει ξοφλήσει.

23 Ιουλίου 2014

Ένας μουσουλμάνος που θυσιάστηκε για τους χριστιανούς

Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι ζούσαν μαζί για αιώνες, πριν το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) φθάσει στην Μοσούλη. Ο Μαχμούντ Αλ-Ασάλι, καθηγητής νομικής στο πανεπιστήμιο της Μοσούλης το γνώριζε και εκφραζόταν εναντίον των διώξεων των χριστιανών. Πλήρωσε αυτήν του την θαρραλέα στάση με την ζωή του καθώς οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους τον δολοφόνησαν.

Ο χαλδαικός ιστότοπος ankawa.com --μία από τις ειδησεογραφικές πηγές που προσφέρει την πιο άμεση ενημέρωση για την κόλαση που υφίστανται οι χριστιανοί του Ιράκ-- ανακοίνωσε το γεγονός. Μέσα σε έναν ωκεανό τραγωδιών που συμβαίνουν αυτόν τον καιρό στο Ιράκ, η ιστοσελίδα προσπάθησε να μην αφήσει αυτήν την γενναία πράξη αυτοθυσίας άγνωστη στον κόσμο. Ο Καθηγητής Αλ-Ασάλι ήξερε τον κίνδυνο της πράξης του: οι πάντες στην Μοσούλη γνωρίζουν πως στην Ράκκα --την συριακή πόλη που έχει καταλάβει η ISIS από πέρυσι-- πάρα πολλοί που είχαν διαμαρτυρηθεί για τις πράξεις μισαλλοδοξίας του Ισλαμικού Κράτους το πλήρωσαν με την ζωή τους. Αλλά ο Αλ-Ασάλι ήθελε παρόλαυτα να μιλήσει, δεν μπορούσε να μείνει απαθής.

Και τόσοι άλλοι μουσουλμάνοι, που έχουν ξεκινήσει την εκστρατεία "Είμαι Ιρακινός, είμαι χριστιανός" ως απάντηση στο γράμμα Ν (νουν) που γράφουν για να μαρκάρουν τα σπίτια των χριστιανών στην Μοσούλη. Χθες κάποιοι από αυτούς συγκεντρώθηκαν έξω από την Χαλδαική Εκκλησία του Αγ. Γεωργίου στην Βαγδάτη, με πανώ που έγραφε το σλόγκαν και ανήρτησαν το γεγονός στο Facebook.

Το αραβικό γράμμα νουν με το οποίο οι ισλαμιστές
μαρκάρουν τα σπίτια των χριστιανών
(nasara=χριστιανοί,ναζωραίοι)
Στο ίδιο άρθρο επίσης αναφέρεται πως ο φόρος των απίστων (jizyah) για τους dhimmi (τους μη χριστιανούς, τους 'ραγιάδες'), τον οποίον αρκετοί μουσουλμάνοι θεωρούν λογικό, είναι 450 δολλάρια τον μήνα: ένα εξωφρενικό ποσόν που θα πρέπει να το πληρώνουν κάθε μήνα (οι χριστιανοί και όλοι οι μη μουσουλμάνοι απλά και μόνο επειδή δεν είναι μουσουλμάνοι) αλλιώς θα τους σκοτώσουν.

Αν η ιστορία του Μαχμούντ Αλ-Ασάλι είναι αληθινή, τότε είναι ένας ήρωας και μάρτυρας και για τις δύο θρησκείες.




vaticaninsider.lastampa.it/
theblaze.com
patheos.com
hellasforce.com/





22 Ιουλίου 2014

Μαζιώτης, Γάζα, Ουκρανία

3 ισχυρά περιστατικά κυριαρχούν την επικαιρότητα στο τελευταίο διάστημα: η σύλληψη του καταζητούμενου τρομοκράτη Ν. Μαζιώτη, η διένεξη Χαμάς-Ισραήλ που ξεκίνησε με την απαγωγή και την δολοφονία τριών Ισραηλινών εφήβων και την δολοφονία Άραβα εφήβου και η ανείπωτη τραγωδία της πτώσης του αεροσκάφους στην ανατολική Ουκρανία. Προς το παρόν ας μη μπούμε στην ουσία των γεγονότων, άλλωστε είναι από μόνα τους εξαιρετικά περίπλοκα και οδυνηρά. Αυτό που έχει όμως επίσης σημασία θα ήταν μια δεύτερη ανάγνωση των γεγονότων αυτών και της πρόσληψής τους από την ελληνική κοινή γνώμη. Αυτό θα μπορούσε να μας επιτρέψει να βγάλουμε μερικά εξαιρετικά χρήσιμα συμπεράσματα για την ελληνική κοινωνία:

Και στις 3 περιπτώσεις κυριαρχεί ο συναισθηματισμός. Το συναίσθημα δεν είναι κακό, ο συναισθηματισμός είναι. Πολύ εύκολα μπορεί να τον εκμεταλλευτεί κάποιος για να σε παρασύρει προς τα εκεί που θέλει, για να σε πάρει με το μέρος του χωρίς καν να το καταλαβαίνεις. Δυστυχώς η Μεταπολίτευση που μεθαύριο θα γιορτάσουμε τα 40 της χρόνια, με την 'δημοκρατική' και 'προοδευτική' υποβάθμιση της παιδείας μας έχει καταφέρει να μας κάνει μια γενιά μορφωμένων αμορφώτων, ανθρώπων ρηχών, που κρατιούνται από την πρώτη εντύπωση μόνο και από την αντίληψη που έχουν διαμορφώσει από τους συναισθηματισμούς τους. Έτσι βέβαια καθίσταται σχεδόν αδύνατη η οποιαδήποτε προσπάθεια συζήτησης, αντικειμενικής προσπάθειας ευρέσεως της αληθείας χωρίς προκαταλήψεις ή αντικειμενικής κρίσεως καθώς αυτό που μετράει είναι να επιβεβαιώσουμε τις από πριν, ορθές ή μη,
εδραιωμένες μας αντιλήψεις για τον κόσμο και για τα διάφορα επιμέρους θέματα. 

21 Ιουλίου 2014

Η Κόμη των Κληρικών

Πόσο 'παραδοσιακά' είναι τα μακριά μαλλιά των παπάδων;


Από των εβραικών συνηθειών κατερχόμενοι εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, τούτο έχομεν να είπωμεν, ότι ουδέν αυθεντικόν γινώσκομεν περί της μορφής Του, αι εξεικονίσεις της οποίας ήσαν πάντοτε ιδεώδεις και κατά συνθήκην, ως αλλαχού διελάβομεν. Τα περί ναζιράτου του Σωτήρους λεγόμενα δεν φαίνονται υπό το φως της ερεύνης όλως αδιάσειστα. Ήτο μεν ο Κύριος άγιος, αλλ' η αγιότης Αυτού, και γην και ουρανόν υπερβαίνουσα, δεν ήτο αγιότης ναζιραίου. Αν ο Ι. Χριστός ήτο ναζιραίος κατά τον τύπον του Σαμψών, του Σαμουήλ και του Βαπτιστού, δεν έπρεπε να μεταβάλη το ύδωρ εν Κανά εις οίνον, να τρώγη μετά τελωνών και αμαρτωλών και να άπτηται της σορού του νεανίσκου ή των λεπρών. Μη ων δε ναζιραίος κατά τα άνω, αμφίβολον αν έτρεφε την κόμην ναζιραικώ τω τρόπω. Κάτι πλέον. Ο απόστ. Παύλος εν Α' Κορ. κεφ. ια' κατακρίνει αυστηρότατα τους κομώντας προβάλλων προ αυτών ως κανόνα υπ' αυτής της φύσεως διδασκόμενον και μη επιδεχόμενον συζητήσιν, ότι η μεν μακρά κόμη ανήκει εις την γυναίκα, εις ήν και εδόθη υπό Θεού ως περιβόλαιον και ως σημείον τής από τού ανδρός εξαρτήσεώς της, ο δε ανήρ κομών ατιμάζει και καταισχύνει εαυτόν: "ή ουδέ αυτή η φύσις διδάσκει ημάς, ότι ανήρ εάν κομά, ατιμία αυτώ εστι, γυνή δε εάν κομά δόξα αυτή εστι"; θα εξεφράζετο άρα γε με τοιούτον αυστηρόν και άκαμπτον τρόπον ο απόστολος, εάν ο Κύριός του, ον εγνώρισεν εξ αποκαλύψεως, έφερεν αληθώς μακράν κόμην; Εγώ αμφιβάλλω..


Αλλά την κεκομμένην κόμην δεν υποστηρίζουν αι φωναί μόνον των προ της αλώσεως διδασκάλων και συγγραφέων. Την επιβάλλον και οι ιεροί κανόνες, και δη ο 21ος, ο 42ος και ο 96ος της Πενθέκτης. Και ο μεν 21ος διαλαμβάνει: Οι επ' εγκλήμασι κανονικοίς υπεύθυνοι γινόμενοι και διά τούτο παντελεί τε και διηνεκεί καθαιρέσει υποβαλλόμενοι και εν τώ των λαικών απωθούμενοι τόπω, ει μεν εκουσίως προς επιστροφήν ορώντες αθετούσι την αμαρτίαν δι' ής της χάριτος εκπεπτώκασι και ταύτης τέλεον εαυτούς αλλοτρίους καθιστώσι, τω του κλήρου κειρέσθωσαν σχήματι, ει δε μή τούτο αυθαιρέτως αιρήσωνται, καθάπερ οι λαικοί την κόμην επιστρεφέτωσαν., ως την εν κόσμω αναστροφήν της ουρανίου ζωής προτιμήσαντες. Ο δε 42ος της αυτής Συνόδου εντέλλεται: Τους λεγομένους ερημίτας, οίτινες μελανειμονούντες και τας κεφαλάς κομώντες περιάγουσι τας πόλεις... ορίζομεν, ει μεν αιρούνται, τας κόμας αποκειράμενοι, το των λοιπών μοναχών αναδέξασθαι σχήμα, τούτους εν μοναστηρίω εγκαθίστασθαι και τοις αδελφοίς συγκαταλέγεσθαι, ει δε μή τούτο προέλοιντο παντάπασαιν αυτούς των πόλεων απελαύνεσθαι. Ο δε 96ος κανών διατάσσει: Τους ουν εν τη κεφαλή τρίχας προς λύμην των ορώντων εν επινοίας εμπλοκής ευθετίζοντας και διασκευάζοντας και δέλεαρ προτιθέντας ταίς αστηρίκτοις ψυχαίς, επιτιμίω προσφόρω πατρικώς θεραπεύομεν.

Εκ των κανόνων τούτων, οίτινες σύντρεις τους άνδρας αποβλέπουν, αντιθέτως τω 17ω κανόνι της εν Γάγγρα, τω αναθεματίζονται τας γυναίκας, τας διά νομιζομένην άσκησιν αποκειρομένας τας κόμας, ο μεν τελευταίος έχει την όψιν γενικήν, απαγορεύων εν γένει τους εξεζητημένους των τριχών μετασχηματισμούς, κατά την μόλις παρατεθείσαν ερμηνείαν του Ζωναρά, οι δε δύο πρώτοι ενδιαφέρουν περισσότερον το θέμα μας (τους κληρικούς). Διά καίτοι ώφειλον να είναι κεκαρμένοι, αυτοί λαικώ τω τρόπω εκόμων τας κεφαλάς, και τους προστάττει λοιπόν να αναλάβουν το πρέπον σχήμα των και να περιζευθούν εις τον πρέποντα τόπον των. Διά δε του 21ου της μάς δηλοποιεί, ότι μόνον οι λαικοί επετρέπετο να φέρουν όπως δήποτε κόμην πυκνήν και μόνον των λαικών γνώρισμα ήτο, οι δε κληρικοί ιδιαίτερον σχήμα είχον το την κόμην κείρεσθαι και έχειν παπαλήθραν, ως γράφει ο Βαλσαμών. Ό,τι λέγει ο Βαλσαμών περί κληρικής κουράς και παπαλήθρας των ημερών του, τούτο λεπτομερέστερον πληροφορείται τις από τα περί στρογγύλης κουράς και επιτρουλλίου παρείσακτα εν τη Μυστική Θεωρία του Γερμανού, από τα περί ιερατικής και διακονικής κουράς εν είδει στεφάνου γραφόμενα του ψευδοσωφρονίου, από τα περί της "εικόνος του ακανθίνου στεφάνου, της διά της κουράς των τριχών εν τη κεφαλή των ιερωμένων εκτυπουμένης" σημειούμενα του Συμεών, καθώς και από όλα ημών τα χειροτονικά, εν οις η της κόμης απόκαρσις αποτελεί την ουσίαν της σφραγίδος του αναγνώστου και της μοναχικής τελειώσεως και είναι λοιπόν η αφελής και άτεχνος απόκαρσις της κόμης η θύρα, δι' ής είτε εντεύθεν, είτε εκείθεν, εισέρχεταί τις εις το στάδιον της ιερωσύνης. Κληρικός ακούρευτος είναι τι απροσδιόνυσον κατά τα χειροτονικά μας. Διά τούτο και οσάκις η αρχαία ιστορία ποιείται λόγον περί αναδείξεως κληρικών, παραθέτει παρά την ανάδειξιν και την κουράν. Ούτω κατά Σωκράτη, ο Ιουλιανός ο ακολούθως Παραβάτης "εν χρω κειράμενος το των μοναχών υπεκρίνετο βίον". Ούτω, κατα Ναζιανζηνόν, Μάξιμος ο κυνικός, ποιμήν της Εκκλησίας γενόμενος, ουδέν έτερον εις την ποιμαντικήν εισήνεγκεν ή το κείραι την κόμην. Ούτω, κατά Ευάγριον, ο αποστάτης Μαρκίων υπό του βασιλέως Ζήνωνος εις την Ταρσόν της Κιλικίας εκπεμφθείς και την κόμην αποθέμενος πρεσβύτερος χειροτονείται. Ούτω, κατά Κεδρηνόν, ο μετά της Ζωής συμβασιλεύων Ρωμανός "Ιωάννην τον πρωτονοτάριον, ήδη την κοσμικήν κειράμενον τρίχα, μεταπεμψάμενος και σύγκελλον τιμήσας, τη της εαυτού συζύγου αδελφή Θεοδώρα φρουρόν κατέστησε" κλπ. κλπ.
του 42ου κανόνος της η Πενθέκτη καταφέρεται κατά των ψευδομοναχών εκείνων, οίτινες,

Το συμπέρασμα αποκατέστη αδιάσειστον. Όσον το γένειον των σημερινών κληρικών μας τυγχάνει σύμφωνον προς το εκκλησιαστικόν μας παρελθόν, άλλο τόσον η μακρά των κόμη αντιπαλαίει και κατά της Εκκλησίας του νόμου και κατά της Εκκλησίας της χάριτος και κατά των χειροτονικών μας και κατ' αποφάσεων Συνόδου Οικουμενικής και κατά της χιλιοπεντακοσιετούς χριστιανικής ιστορίας μας και κατά της ανδροπρεπείας. Το κομάν, ούτινος εν και μόνον παράδειγμα μάς προσφέρει η πολιά αρχαίοτης, το του αρχιερέως Θεοτίμου, όστις όμως ήτο αρχιερεύς των Σκυθών, το κομάν λέγω, δειλώς κατ' αρχής ποιήσαν την εμφάνισίν του παρά μοναχοίς αιρετικοίς, κατά κόρρης παταχθέν και αύθις μετά αιώνας αναφανέν, ως εκ της προιούσης εκλαικεύσεως τού ανά τον κόσμον αναστρεφομένου μοναχικού στοιχείου, επεκράτησεν ως εικός παρ' αυτοίς, και εξ αυτών επί του λοιπού εκκλησιαστικού σώματος από της Αλώσεως επεξετάθη. Και βλέπει τις σήμερον καταπατουμένην ρητήν του αποστόλου διάταξιν και νεαρούς κληρικούς εγκαλλωπιζομένους επί τοις κυμαινομένοις βοστρύχοις και τας εν τω ναώ γυναίκας επιφθόνως παρατηρούσας. Αφήνω κατά μέρος το ανθυγιεινόν του πράγματος και καλλιεργητικόν της ρυπαρίας. Είναι καιρός, νομίζω, να επανέλθωμεν και επί του σημείου τούτου προς τα ιστορικά μας ίχνη, αφού μάλιστα το ζήτημα ου μόνον ουδαμώς δογματικόν είναι, αλλά και ηθικώς τυγχάνει αδιάφορον.




Από Κωνσταντίνου Καλλινίκου Ο Χριστιανικός Ναός και τα Τελούμενα εν Αυτώ, Κεφάλαιον ΞΗ' Κληρική Κόμη
Εκδόσεις Γρηγόρη 1969

"Όχι στην κατάργηση της αργίας της Κυριακής"

...φώναξε ο αγανακτισμένος με τα μνημόνια νεοέλληνας (με μικρό νι)  και πήγε μετά να σερβιριστεί τα τσίπουρα και τους μεζέδες του από υπαλλήλους και καταστηματάρχες --εργαζόμενοι δεν είναι κι αυτοί ή μήπως όχι;-- 

Θέλει και η επανάσταση την καλοπέρασή της.. Για να έχεις κουράγιο για νέους αγώνες..

Άντε και καλή μας εβδομάδα...



20 Ιουλίου 2014

Κύπρος 40 χρόνια μετά..

Σαν σήμερα, ξημερώνοντας η μέρα του Προφήτη Ηλία μπήκαν to 1974 οι Τούρκοι στην Κύπρο. Ξεκίνησε η 1η εισβολή του Αττίλα. Την εισβολή αυτήν, ακολούθησε η 2η εισβολή τον Αύγουστο.

Η τραγωδία ήταν ανείπωτη: 200χιλ. Ελληνοκύπριοι εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους, έγκυοι δολοφονήθηκαν γυναίκες βιάστηκαν, ιερά και τάφοι Ελλήνων βεβηλώθηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Το γεγονός υπήρξε καταστροφικό για τον Ελληνισμό της Κύπρου που παρόλαυτα μπόρεσε να ξανασταθεί στα πόδια του και να επουλώσει --δύσκολα επουλώνονται-- τις πληγές του.

Η εποχή εκείνη υπήρξε ιδιαίτερα κρίσιμη για όλους τους Έλληνες. Η ανάλυση των γεγονότων είναι αρκετά δύσκολη, και απαιτεί ενδελεχή έρευνα, πάντως κάποια στιγμή θα πρέπει και στην πατρίδα μας να συζητάμε για τα ευαίσθητα θέματα. Ευθύνες μπορούν να αποδοθούν σε πολλούς: στην δικτατορία Παπαδόπουλου για την απόσυρση της μεραρχίας, στο παρανοικό πραξικόπημα Ιωαννίδη, αλλά ο σπόρος της εισβολής και της διχοτόμησης μήπως είχε ήδη πέσει από τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου που υπέγραψαν οι δύο ηγέτες (τους είπαν και Εθνάρχες και τους δύο...) Μακάριος και Καραμανλής το 1960;; Μεγάλη συζήτηση.

Το ερώτημα είναι ένα: θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί όλη αυτή η εξέλιξη; Και πώς; Ποιοί έχουν ευθύνες; Κάποια στιγμή πρέπει όλα να γίνουν ξεκάθαρα. Η σιωπή δεν ωφελεί κανέναν, παρά μόνον ίσως αυτούς που θέλουν να καλύψουν τις ευθύνες τους, όπως κάνουν συστηματικά όλα αυτά τα χρόνια οι πολιτικοί μας στην μεγάλη τους --δυστυχώς-- πλειοψηφία..

19 Ιουλίου 2014

Κατύν

1940. Η Γερμανία και η Ρωσία* έχουν εισβάλει ταυτόχρονα στην άμοιρη Πολωνία που χάνει την πολιτική της υπόσταση. Στο δάσος του Κατύν ο Κόκκινος Στρατός συγκεντρώνει και εκτελεί με μια σφαίρα στο κεφάλι 20.000 αξιωματικούς, διανοουμένους, κληρικούς και όλη την οικονομική και πνευματική αφρόκρεμα της πολωνικής κοινωνίας. Σκοπός να εξαφανιστεί τελείως η Πολωνία, να μην έχει κεφαλές ώστε να μη μπορεί ποτέ να ξανασυγκροτηθεί σε ελεύθερο έθνος με δική του ταυτότητα και ανεξαρτησία. Ο Στάλιν ήξερε από αυτά, καθώς τα ίδια πειράματα διεξήγαγε και σε μερικές από τις δεκάδες εθνότητες της Σοβιετικής Ένωσης (Έλληνες Πόντιοι, Καλμούκιοι, Τάταροι Κριμαίας, Τσετσένοι, Εβραίοι κά) που τις ανάγκασε σε εκτοπισμό και περιορισμό σε συγκεκριμένα εδάφη. Τα 'οράματα' του μεγάλου ηγέτη δεν περιορίζονταν μόνο στον προγραμματισμό της οικονομίας, αλλά σαν άλλος Θεός (Πρξ 17:26) ήθελε να έχει λόγο και στο πού θα κατοικεί η κάθε εθνότητα (και τί πληθυσμό θα έχει!)..

Φυσικά οι Σοβιετικοί Ρώσοι αρνήθηκαν την ευθύνη για αυτό το έγκλημα και την ευθύνη έριξαν στους Γερμανούς. Για δεκαετίες οι Πολωνοί δεν μπορούσαν να μιλήσουν για την αλήθεια ούτε μέσα στην ίδια τους την --κατακτημένη πια-- πατρίδα. Οποιοσδήποτε τολμούσε να ψιθυρίσει την αλήθεια, στην χειρότερη θα κατέληγε νεκρός από κάποιο ατύχημα και στην καλύτερη θα στιγματιζόταν ως 'φασίστας'.. Πάνω στο έγκλημα του φόνου έρχεται και το έγκλημα του ψεύδους. Παλιά η ιστορία.

Μόνο μετά από 40+ χρόνια και αφού πλέον τα αρχεία των πρώην κρατών-δορυφόρων της Μόσχας είχαν αποκαλυφθεί, αναγκά
στηκαν οι Ρώσοι μουδιασμένα να δεχθούν την εμπλοκή τους στο έγκλημα. Την διαταγή για το έγκλημα την έδωσε ο ίδιος ο Στάλιν, καθώς η ευθύνη του έχει αναγνωριστεί ακόμα και από την ίδια την Ρωσική Βουλή (Δούμα) το 2010.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανήθικο από το να στερείς την ζωή σε ανθρώπους, ειδικά όταν το μόνο τους 'έγκλημα' είναι ότι ανήκουν σε μια εθνότητα ή
μια θρησκεία που δεν σου αρέσει ή που δεν εξυπηρετεί τα σχέδιά σου. Όμως ίσος με τον φόνο του σώματος, είναι και ο φόνος της μνήμης, η διαστροφή της αλήθειας.. Εξίσου αποκρουστικός..



*Φυσικά οι κομμουνιστές εκ των υστέρων κυκλοφόρησαν την δικαιολογία πως ο Στάλιν υπέγραψε σύμφωνο με τον Χίτλερ για να κερδίσει χρόνο ώστε να προετοιμάσει την χώρα του για την αναπόφευκτη γερμανική εισβολή. Σοβαρή κριτική εδώ δεν χωράει, άλλωστε οι Σοβιετικοί ήταν οι μάστορες στην προπαγάνδα και την διαστροφή της αλήθειας.

14 Ιουλίου 2014

Γιατί δεν θα γιορτάσω την Γαλλική Επανάσταση

Ένας από τους τακτικούς μου αναγνώστες παραπονιέται ότι παρά το ότι αναφέρθηκα στις εθνικές γιορτές του Καναδά και των ΗΠΑ το προηγούμενο βράδυ, δεν έκανα την ίδια τιμή και στην Γαλλία για την δική της εθνική εορτή.

Θαυμάζω την Γαλλία, και μακάρι οι Γάλλοι να είναι ευτυχισμένοι. Απλά το βρίσκω λίγο δύσκολο να γιορτάσω την Γαλλική Επανάσταση. Ας παραθέσουμε όπως είπε και η Μ. Θάτσερ:

Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ξεκίνησαν με την Γαλλική Επανάσταση: απορρέουν από μια μείξη ιουδαισμού και χριστιανισμού.
Είχαμε το 1688, την δική μας ειρηνική επανάσταση, όπου το Κοινοβούλιο επέβαλε την δική του βούληση πάνω από εκείνη του Βασιλιά. Δεν ήταν η επανάσταση του είδους της Γαλλίας. Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη  –ξέχασαν τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα νομίζω. Και μετά ως αποτέλεσμα η αδελφοσύνη τούς έλειπε για πολύ πολύ καιρό.

Έτσι ακριβώς Μάγκυ. Με τον κίνδυνο να προκαλέσω τον Gerald Warner ξανά, η Ένδοξη Επανάσταση υπήρξε ακριβώς αυτό. Οι αρχές της ωρίμασαν στην Αμερικανική Επανάσταση, η οποία και μας έδωσε το τελειότερο σύνταγμα που συνέλαβε ποτέ το ανθρώπινο μυαλό.

Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό να παραλληλίσουμε την Αμερικανική και την Γαλλική Επανάσταση, καθώς τις χωρίζουν μόλις 13 χρόνια (ΣτΜ: Μια σύγκριση-συσχέτιση που ασφαλώς ποτέ δεν κάνουν οι καθηγητές μας στα σχολεία, που αναφέρονται στην Γαλλική Επανάσταση, ως ένα γεγονός τόσο σωτήριο και κοσμοιστορικό ανάλογο μόνο ή και μεγαλύτερο από τον ερχομό του Χριστού στην γη, ενώ για το 1776 μια πολύ αναφορά σαν να πρόκειται για ένα περιφερειακό γεγονός της παγκόσμιας ιστορίας που απλά έγινε κάπου στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Προφανώς δεν είναι σημαντική, επειδή δεν ταιριάζει στην ιδεολογική μας αφήγηση). Ενώ η πρώτη εξύψωσε το άτομο (το ανθρώπινο πρόσωπο ας το πούνε κάποιοι) πάνω από το Κράτος, η δεύτερη θεώρησε το κράτος ως τον παράγοντα της κοινωνικής αλλαγής –μια αντίληψη που ως αναπόφευκτη συνέπειά της είχε την Περίοδο της Τρομοκρατίας. Σε αυτό, τουλάχιστον, ελπίζω πως ο Τζέραλντ κι εγώ θα συμφωνήσουμε (όπως κάνουν γενικά οι Τόρυς με τους Ουίγους αυτή την εποχή).

Το πιο καταπληκτικό είναι πως η Θάτσερ είπε την περίφημη ανωτέρω φράση σε συνέντευξή της στην Le Monde, κατά τους εορτασμούς της 200ηρίδος της Γαλλ Επανάστασης το 1989. Κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει ποτέ αυτή την σπουδαία γυναίκα πως συμβίβαζε αυτό που ήθελε να πει ανάλογα με το ακροατήριο που θα είχε να αντιμετωπίσει.


από Daniel Hannan http://blogs.telegraph.co.uk/news/danielhannan/100047383/i-wish-the-french-well-but-im-not-celebrating-bastille-day/

12 Ιουλίου 2014

Γέροντας Παΐσιος

Σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια ακριβώς έφευγε από αυτόν τον κόσμο ο γέροντας Παΐσιος. Θυμάμαι την αγρυπνία που γίνεται στην μνήμη του στο μοναστήρι της Σουρωτής. Πλήθος κόσμου σε μια ατμόσφαιρα μυσταγωγική.. Αυτός ο άνθρωπος είχε δώσει όλη την ζωή του στον Χριστό. Γι' αυτό είχε να δώσει και στους άλλους.
Γεννημένος στην Καππαδοκία, μαθητής του αγ. Αρσενίου του Καππαδόκη, ήταν από 'κείνο το κομμάτι του Ελληνισμού που ζούσε μεν βαθειά σε περιοχή κυκλωμένη από αλλοθρήσκους, είχε όμως κρατήσει την πηγαία πίστη των αρχαίων χριστιανικών κοινοτήτων της Ανατολής.

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν που αγαπούσε τον Θεό και τον κόσμο, και ο κόσμος προσέτρεχε στην πνευματική του βοήθεια τον χτύπησε η επάρατη νόσος. Ο καρκίνος. Γιατί; Αυτό το ερώτημα έρχεται φυσικά κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα τέτοιο άσχημο άκουσμα. Όμως εδώ πόσο παραπάνω: τον άνθρωπο του Θεού ο Θεός άφησε να πάθει τέτοια ασθένεια; Πού ήταν ο Θεός αν υπάρχει για να τον προστατέψει θα πούνε εύλογα πολλοί, που δεν έχουν ασκηθεί έστω και λίγο στην πίστη και στους τρόπους του Θεού. Θα το πει ίσως ο καθένας μας.. Ο Θεός έχει τους δικούς του μυστήριους τρόπους στο να εργάζεται για την σωτηρία μας, και σίγουρα πολλοί δεν μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν καθόλου εκ πρώτης όψεως. Ο Θεός επιτρέπει και το κακό, δεν είναι όμως σαδιστής, δεν το έχει δημιουργήσει, η ελευθερία μας που την χρησιμοποιήσαμε λάθος το δημιούργησε.

Εκείνο το πράγμα στο οποίο θα πρέπει να μείνουμε είναι η αντίδραση που ο Θεός κάνει δυνατή στους ανθρώπους Του: ε φέρτε μου τότε και ένα μαντήλι να χορέψω το Έχε γεια καημένε κόσμε είπε ο γέροντας. Ο Θεός δίνει την εντελώς ακατανόητη εκείνη δύναμη που κάνει τον χριστιανό άνθρωπο να αψηφά τον θάνατο, να αψηφά τις δυσκολίες, να έχει χαρά παρά τις όποιες και όσο μεγάλες δυσκολίες αντιμετωπίζει. Ας παρακαλεί τον Κύριο, που τόσο αγάπησε, ο γέροντας, να μπορέσουμε κι εμείς και ο καθένας μας ξεχωριστά, στις ώρες των πειρασμών, μικρών και μεγάλων, να έχουμε αυτήν την χριστιανική χαρά..

40 Χρόνια Μεταπολίτευση Αριστερά

40 χρόνια από την Μεταπολίτευση μάς υπενθυμίζει η αφίσσα που έβγαλε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ (πάνω σε στάση λεωφορείου, έτσι οικολογική συνείδηση).

Η Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο: να πετύχει την μεγαλύτερη δυνατή ιδεολογική και πολιτική επιρροή αποφεύγοντας συνάμα την φθορά τού να εκτεθεί στην ανάληψη των πραγματικών ευθυνών της εξουσίας. Κατόρθωσε την τεράστια πολιτική επιτυχία να υπαγορεύει αυτή ουσιαστικά τις πολιτικές σε διάφορα ζητήματα και την δημόσια ζωή γενικότερα, καθορίζοντας και επιβάλλοντας την ατζέντα και το πλαίσιό της. Τόσο μεγάλη επιτυχία με μεγιστοποίηση του οφέλους και ελαχιστοποίηση του κόστους πρέπει να είναι από τις λίγες περιπτώσεις η Ελλάδα.

Οι λόγοι προφανώς είναι πως η Αριστερά έχει παραδοσιακά πιο οργανωμένες δομές, όπως και ιδεολογικό και πολιτικό σχέδιο και τρόπους εκτέλεσής του αλλά και ότι ο λεγόμενος χώρος της Δεξιάς και του Κέντρου στην Ελλάδα με την Επταετία και την Μεταπολίτευση ουσιαστικά εξαερώθηκε ή καλύτερα υπέστη μια κατάληψη από ανθρώπους με ισχυρές προσωπικότητες που θεώρησαν σκοπιμότερο να επιβάλλουν την δική τους άποψη και πολιτική παρά να αναπτύξουν ένα αντίβαρο στην φίλη πλέον Αριστερά. Κατόρθωσε έτσι να υπαγορεύει ουσιαστικά τις πολιτικές στον εκάστοτε κυβερνώντα, να θέτει τους όρους, χωρίς καν να υφίσταται την φθορά που θα συνεπαγόταν η πραγματική ανάληψη ευθύνης με την επίσημη συμμετοχή στην λήψη των πολιτικών αποφάσεων. Και μπορεί φυσικά τώρα, να εμφανίζεται ως αυτή με τα καθαρά χέρια, που δεν είχε σχέση με το διεφθαρμένο 'σύστημα' που μάς έφτασε στην Κρίση.


Η Μεταπολίτευση ως καθεστώς και άρχουσα τάξη τής έδωσε αυτό το δικαίωμα. Καραμανλής και Παπανδρέου την χρειάζονταν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο στόχος της Μεταπολίτευσης ουσιαστικά δεν υπήρξε μια προσπάθεια εγκαθίδρυσης φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας (όπως ίσως άλλα προηγούμενα συντάγματα), αλλά η εξασφάλιση νομιμοποίησης μιας κατάστασης όπου μια συγκεκριμένη ομάδα, ένα νέο κατεστημένο θα διαιώνιζε την αναπαραγωγή του και δεν θα επέτρεπε σε κάποιον άλλον να το αμφισβητήσει. Η ένταξη στην ΕΟΚ που προφανώς από μόνη της δεν ήταν λανθασμένη ως επιλογή, χρησιμοποιήθηκε πάλι απλά για να διατηρήσει και επεκτείνει την σταθερότητα του νέου συστήματος και δεν αξιοποιήθηκε με τον τρόπο που θα έδινε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για την χώρα.

Σύγχυση έθνους και συστήματος εξουσίας δηλαδή.. Από μία δημοκρατία που λοξοκοίταζε τους Τρίτους Δρόμους και τους διάφορους τριτοκοσμικούς ηγέτες και ηγετίσκους. Για την ευθύνη θα πρέπει να ανατρέξουμε στους ειδωλοποιημένους εμπνευστές και ιδρυτές της. Για την άνοδο της σημερινής Αριστεράς σε πολύ μεγάλο βαθμό ευθύνονται αυτοί..


11 Ιουλίου 2014

40 χρόνια Μεταπολίτευση: Πάθαμε Ανοσία

Δεν ξέρω αν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε πλέον όπως θα έπρεπε, αλλά στην χώρα μας 2ο κόμμα (Αξιωματική Αντιπολίτευση) είναι ένα κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ) που στους κόλπους του έχει ριζοσπάστες της Άκρας Αριστεράς. Το να βλέπεις ονόματα μελών της Πολιτικής του Γραμματείας ως ομιλητών σε εκδήλωση συνιστώσας που έχει ως σύμβολο το σοσιαλιστικό αστέρι και την υψωμένη γροθιά και έχει την αναφορά της στον επαναστατικό Μαρξισμό ή πιστεύει πως «μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες» σε οποιαδήποτε άλλη προηγμένη χώρα με ελάχιστη αίσθηση κοινής λογικής και σοβαρότητας θα είχε προκαλέσει μείζον πολιτικό θέμα..




Και φυσικά αυτοί που φταίνε περισσότερο γι' αυτό το κατάντημα είναι οι δήθεν σοβαροί και μετρημένοι πολιτικοί μας που με την ανικανότητα και την ανηθικότητά τους, βοηθούντων και ημών δυστυχώς, μάς έφεραν να παλεύουμε σήμερα με κάθε λογής βρυκολακιασμένους επαναστάτες και 'οραματιστές'...


10 Ιουλίου 2014

Ισραήλ

Ό,τι γνώμη και να έχει κανείς για τον Σιωνισμό, τους Εβραίους και όλα αυτά τα ευαίσθητα και φορτισμένα θέματα, κάποια στιγμή και στην Ελλάδα μας, θα πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε και την πραγματικότητα, πέρα από συναισθηματισμούς.

Χωρίς να μπούμε σε ανάλυση του όλου θέματος γιατί είναι εξαιρετικά περίπλοκο:
ένα απλό πράγμα ως αφορμή για να προβληματιστούμε: Τρεις Ισραηλινοί Εβραίοι έφηβοι απήχθησαν από αγνώστους και μετά τρεις εβδομάδες βρέθηκαν νεκροί. Στο θέμα δεν δόθηκε φοβερή δημοσιότητα, και τόσο τα διεθνή όσα και πολύ περισσότερο τα ελληνικά Μέσα περιορίστηκαν σε ανακοινώσεις του τύπου το Ισραήλ πρέπει να δείξει αυτοσυγκράτηση και να μη γίνει αφορμή αυτό για γενικότερη αιματοχυσία κλπ..

Μια μέρα μετά ένας νεαρός Άραβας βρίσκεται δολοφονημένος με στυγνό τρόπο. Το Ισραήλ αμέσως αναλαμβάνει την ευθύνη να βρει και να τιμωρήσει τους ενόχους, όπως αρμόζει. Ο πρωθυπουργός Νετανιάχου καταδικάζει απερίφραστα με την φράση "Δεν υπάρχει θέση για τέτοιους ανθρώπους στην κοινωνία μας" και υπόσχεται στην οικογένεια του θύματος ότι η Δικαιοσύνη θα αποδοθεί. Ούτε δικαιολογίες εδώ (και προφανώς σωστά) ούτε τίποτα. Ραββίνος μάλιστα φθάνει να ζητήσει την θανατική ποινή για τους ενόχους (Elyakim Levanon). Το θέμα γίνεται πρωτοσέλιδο, παίζει σε όλα τα μπλογκς και τις εφημερίδες, και από κάτω πληθώρα σχολίων για το πόσο κακοί είναι οι Εβραίοι και το ότι ο τρομοκράτης είναι το κράτος του Ισραήλ κλπ κλπ




Νομίζω αυτό από μόνο του λέει πολλά. Αν αυτή η σύγκριση δεν μας λέει κάτι, τότε αυτό έχει να πει πολλά για το επίπεδο που έχουμε καταντήσει ως Νεοέλληνες..

4 Ιουλίου 2014

Το νόημα της 4ης Ιουλίου από τον Ron Paul

Αυτήν την εβδομάδα οι Αμερικανοί θα γιορτάσουν την Ημέρα της Ανεξαρτησίας με οικογενειακές συναθροίσεις και πυροτεχνήματα. Θα βάλουν τις σημαίες στα μπαλκόνια και τους κήπους τους. Δυστυχώς, όμως, αυτό που θα έπρεπε κανονικά να είναι μία γιορτή για το θάρρος αυτών που διακινδύνευσαν τόσα πολλά για να εναντιωθούν στην τυραννία θα μετατραπεί σε μια γιορτή για το κράτος, όχι για την ελευθερία. Τα ΜΜΕ και οι καιροσκόποι πολιτικοί έχουν μετατρέψει την Ημέρα της Ανεξαρτησίας σε ακριβώς το αντίθετο απ' ό,τι υποτίθεται έπρεπε να εκφράζει.

Η ιδέα της εναντίωσης σε ένα τυραννικό κράτος έχει γίνει μια γιορτή ακριβώς για την αποθέωση αυτού του τυραννικού κράτους!

Αυτό φαίνεται ολοφάνερα γύρω μας. 

Πώς θα έβλεπαν ας πούμε όσοι υπέγραψαν την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, το drone memo της κυβέρνησης Ομπάμα, που βγήκε στο φως την περασμένη βδομάδα, με το οποίο προσπαθεί να νομιμοποιηθεί το δικαίωμα του Προέδρου να σκοτώνει Αμερικανούς πολίτες χωρίς απαγγελία κατηγορητηρίου, δικαστή και ενόρκους; Δεν είναι παρόμοιο αυτό το είδος της τυραννίας με αυτό στο οποίο οι Ιδρυτές αντιπάλαιψαν; και δεν ήταν αυτή ακριβώς η υπερβολική συγκέντρωση δύναμης σε έναν μόνο κλάδο εξουσίας που ενέπνευσε την εξέγερση εναντίον του Άγγλου βασιλιά;

Το drone memo που δόθηκε στην δημοσιότητα μετά από την αίτηση freedom of information της ACLU στοχεύει στο να καθιερώσει τον πρόεδρο ως τον μόνο κριτή για το ποιός είναι ή δεν είναι τρομοκράτης που μπορεί να δεχθεί την εσχάτη των ποινών από την αμερικανική κυβέρνηση. Δεν τηρείται έτσι καμμία προβλεπόμενη δικαστική διαδικασία, αρκεί μόνο η απόφαση του προέδρου. Με αυτόν τον τρόπο οι μόνοι Αμερικανοί πολίτες που έχουν εκτελεστεί με εξουσιοδότηση του προέδρου είναι ο Anwar al-Awlaki και ο έφηβος γιος του, αλλά το δεδικασμένο υπάρχει, και σύμφωνα με αυτό το memo, ο πρόεδρος μπορεί να σκοτώσει οποιονδήποτε Αμερικανό υπήκοο θεωρεί τρομοκράτη.

Ακόμα και οι ΝΥ Times, που γενικά υποστηρίζουν την πολιτική κάθε αμερικανικής κυβέρνησης, προβληματίζονται για τα νομικά ερείσματα από πλευράς Λευκού Οίκου να ζητά την εξουσία να σκοτώνει Αμερικανούς υπηκόους. Έγραψαν την περασμένη εβδομάδα στο βασικό τους άρθρο:

το memo φαίνεται να είναι ένα συνονθύλευμα νομικών θεωριών --κάποιες βασιζόμενες μάλιστα σε σκοτεινές ερμηνείες του βρεταννικού και του ισραηλινού δικαίου-- που έχουν εμφανώς φτιαχτεί έτσι ώστε να υπηρετήσουν ένα συγκεκριμένα αποτέλεσμα.

Συμφωνώ με το συμπέρασμα των NY Times πως αυτό το meno δεν θα 'πρεπε να πάρει σε καμμία περίπτωση τόσον καιρό για να δημοσιευτεί και πως περισσότερα τέτοια έγγραφα θα έπρεπε να είναι προσβάσιμα στο κοινό. Το κοινό έχει ακόμα βαθειά άγνοια αναφορικά με πολλά τέτοια παρόμοια ζωτικής φύσεως ερωτήματα.

Κατά σύμπτωση, μαζί με αυτό το drone memo που έγινε γνωστό την προηγούμενη βδομάδα, δόθηκε επίσης στην δημοσιότητα και μία μεγαλύτερη έρευνα σχετικά με την χρήση των μη επανδρωμένων αεροσκαφών (drones) από το Stimson Center. Η έρευνα τής οποίας συν-ηγήθηκε και ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Διοίκησης CENTCOM στρατηγός John Abizaid κατέληξε στο συμπέρασμα πως αντίθετα με τους ισχυρισμούς ότι τα drones βοηθούν στην πρόληψη ευρύτερων συγκρούσεων αφού στοχεύουν μόνο συγκεκριμένα άτομα, η χρήση τους μπορεί να δημιουργήσει ένα πολύ ολισθηρό μονοπάτι που θα οδηγήσει στην συνέχιση ή ακόμα και την γενίκευση των συγκρούσεων.

Στην πραγματικότητα, καταλήγει η έρευνα, η χρήση των drones είναι μάλλον αντι-παραγωγική. Οι απώλειες αμάχων, αν και σχετικώς μικρές, μπορούν να παροξύνουν ολόκληρες κοινότητες, να αυξήσουν τα αντι-αμερικανικά αισθήματα και να αποτελέσουν έτσι ένα ισχυρό εργαλείο στα χέρια των τρομοκρατικών οργανώσεων στο να πάρουν κόσμο με το μέρος τους.


Επτά χρόνια πριν, έγραψα σε ένα άρθρο για την ίδια μέρα:
Μόνον οι ασφαλιστικές δικλείδες και οι περιορισμοί που ενυπάρχουν σε ένα συνταγματικά περιορισμένο κράτος (διακυβέρνηση) μπορούν να αναστείλουν την διολίσθηση ενός έθνους προς την αυτοκρατορία. Ελπίζω πως κάθε άνθρωπος που διαβάζει ή ακούει αυτό το άρθρο να αφιερώσει λίγο χρόνο ώστε να διαβάσει την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Μόνο ξανασυλλαμβάνοντας το νόημα της ανεξαρτησίας μπορούμε να διασφαλίσουμε πως το κράτος δεν θα μοιάσει ποτέ αυτό από το οποίο οι 13 Αμερικανικές Πολιτείες διακήρυξαν την απόσχιση.

Κατά την Ημέρα της Ανεξαρτησίας οφείλουμε να θυμόμαστε το πνεύμα της επανάστασης απέναντι στην τυραννία, το οποίο ενέπνευσε τους Ιδρυτές Πατέρες να ξεκινήσουν το πείραμα της ελευθερίας. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να γιορτάσουμε και να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα, εάν θέλουμε να διατηρήσουμε την δημοκρατία (republic) μας.

http://ronpaulinstitute.org/archives/featured-articles/2014/june/29/celebrate-independence-day-by-opposing-government-tyranny.aspx

3 Ιουλίου 2014

Η Έννοια του Αποπροσανατολισμού του Λαού


Θέλουν να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος

Μία από τις φράσεις που ακούμε συχνά όταν και όποτε κάποια αθλητική μας ομάδα πετύχει κάτι και τραβήξει την προσοχή του έθνους πάνω της ή όταν ένα 'ελαφρύ' θέμα κυριαρχεί για αρκετό καιρό στην επικαιρότητα. Ας δούμε τί είναι αυτό. Το concept λέει πως η εκάστοτε άρχουσα τάξη (όχι απλά οι κυβερνώντες) προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τον λαό από τις πραγματικές ανάγκες και τα προβλήματά του, ώστε έτσι να μην εκπληρώσει το επαναστατικό του καθήκον. Υποδηλώνεται έτσι πως ο κόσμος (ο κόσμος, οι μάζες..) θα πρέπει να είναι σταθερά προσανατολισμένος προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ποιά όμως είναι αυτή; Αν παραδεχθούμε ότι όντως υπάρχει τέτοια, μάλλον κάποιος θα θελήσει και να την υποδείξει.

Ασφαλώς όλο αυτό μπορεί να έχει ένα υπόστρωμα αλήθειας. Είναι προφανές ότι όποιος βρίσκεται σε κάποια θέση εξουσίας και θέλει να αποσπάσει την προσοχή από τις αποτυχίες του ή τις ελλείψεις του να προσπαθεί να εκμεταλλευθεί τέτοιες ευκαιρίες. Λογικό. Το εννοεί όμως απλά έτσι η μαρξίζουσα αντίληψη, η οποία υποκρύπτεται όσες φορές αναφέρεται αυτή η έκφραση; Όχι ακριβώς. Σύμφωνα με αυτήν, ο λαός (σύνολο όχι άτομα) πρέπει να είναι σταθερά προσανατολισμένος προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, από την οποίαν οφείλει να μην παρεκκλίνει. Αν παρεκκλίνει θα πρέπει κάποιος να του το υποδείξει/υπενθυμίσει: μπαίνει εκεί ο ρόλος της ιντελιγκέντσιας ή του ΚΚ. Πνευματικοί ταγοί, έντεχνοι τραγουδιστές και άλλοι 'σοβαροί' άνθρωποι έρχονται πάντα να μετριάσουν τον εθνικό ενθουσιασμό, δίνοντας έναν 'πιο σοβαρό' τόνο σε τέτοιες περιπτώσεις, ναι αλλά πρέπει να το κοιτάξουμε βαθύτερα κλπ, θυμίζοντας έτσι σπασίκλες μαθητές που δεν μπορούν να χαλαρώσουν αλλά ακόμα και στον χορό του σχολείου θα μιλάνε για τα μαθήματα και τις εξετάσεις. Γι' αυτούς, συνειδητά ή λιγότερο συνειδητά, η ιστορική υποχρέωση (σχεδόν μεταφυσική) του λαού είναι το επαναστατικό καθήκον. Υπ' αυτήν την έννοια όλα τα άλλα είναι βλαβερά εάν δεν υπηρετούν τον σκοπό αυτόν. Περιττό να πούμε πόσο μηχανιστικά και μονοδιάστατα υλιστικά βλέπει τον άνθρωπο μία τέτοια αντίληψη.

Αυτός είναι και ο λόγος που, για τους μαρξιστές, στην πραγματικότητα όλα όσα κάνουν τον άνθρωπο να ξεχαστεί από τον μεγάλο αυτόν σκοπό και καθήκον, που πιστεύουν αιτιοκρατικά ότι είναι ο προορισμός του, τους στενοχωρεί (τους χαλάει την σούπα) και για τον οποίο δεν νοιώθουν άνετα. Αν για παράδειγμα κάποιος, όπως οι συνθήκες και η ιστορία έδειξαν, μπορεί να έχει την ευκαιρία να κυνηγήσει μια πιο άνετη ζωή μέσω της ισότητας των ευκαιριών σε μια ελεύθερη κοινωνία, ποιόν λόγο θα έχει να προσελκυσθεί από τις μαρξιστικές ιδέες; Το όλο ποντάρισμα του κομμουνισμού και των αποστόλων του τότε αποδεικνύεται λάθος. Αντί οι συνθήκες ζωής να γίνονται χειρότερες (εξαθλίωση), όπως προέβλεψαν οι προφήτες του, έγιναν καλύτερες. Άρα αυτό που θέλει (παροδικά τουλάχιστον, για αφύπνιση μέχρι να εφαρμοσθεί!!!) ο κομμουνισμός είναι η διαρκής μιζέρια, η δυστυχία, μόνο τότε θα μπορεί να προσφέρει την δικιά του σωτηρία και να βρίσκει πρόθυμα άτομα να την δεχτούν. Αυτό δεν έγινε ουσιαστικά στην Ελλάδα της κρίσης;;;
Συμπέρασμα: είναι κατά της ευδαιμονίας (υλικής και ηθικής όμως) γιατί δεν εξυπηρετεί τα ανατρεπτικά τους σχέδια. Ακόμα και αν αυτό έχει περάσει στο συλλογικό τους υποσυνείδητο πλέον και δεν γίνεται πάντα 100% συνειδητά. Αυτό μπορεί να ειπωθεί λίγο πολύ για όλα τα κόμματα της ελληνικής Βουλής, από την λεγόμενη άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, σε διαφορετικό ίσως βαθμό αλλά ουσιαστικά όλα τα κόμματα στην Ελλάδα είναι κατά το μάλλον ή ήττον μαρξιστικά. Με τον τρόπο τους το καθένα. Ο σκοπός τους δηλαδή δεν είναι να κάνουν την κατάσταση καλύτερη, αλλά να διαιωνίζουν την μιζέρια ώστε ο κόσμος να έχει την ανάγκη τους.

Όπως φαίνεται λοιπόν, πέρα από τα ωραία και μεγάλα λόγια για δήθεν ενδιαφέρον για τον λαό να σωθεί από την παραπλάνηση κλπ (η επιθυμία να σώσεις τον κόσμο υποκρύπτει πολλές φόρες την επιθυμία να τον εξουσιάσεις), οι προθέσεις δεν είναι τόσο αθώες όσο δείχνουν. Η ατζέντα είναι πάντα διπλή. Κάτι σαν βιτρίνα για τους πολλούς, πιο γενικό και αόριστο. Στην πραγματικότητα οι έννοιες αυτές όμως εννοούν κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο. Κατά την υλιστική θεωρία όλα, η θρησκεία, η διασκέδαση, οι χαρές της ζωής κλπ χρησιμοποιούνται από το κατεστημένο για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο (ώστε αυτό να συνεχίσει ανενόχλητο την κυριαρχία του, έννοια Πολιτιστικής Ηγεμονίας κατά τον μαρξιστή θεωρητικό Gramsci). Η κοινωνία στην πραγματικότητα, δηλ. οι άνθρωποι που την αποτελούν, υποτιμάται, ενώ μάλλον είναι πολύ πιο ώριμη να αντιληφθεί την διαφορά: το ότι κέρδισε η Εθνική ή πήρε χρυσό μετάλλιο κάποιος αθλητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν σημαίνει ότι παραχρήμα λύνονται όλα της τα προβλήματα, κανείς δεν το εκλαμβάνει έτσι. Αν το νομίζει κάποιος, τότε είναι πρόβλημα, αλλά δεν ευθύνεται η αθλητική επιτυχία, αλλά ο ίδιος που δεν μπορεί να ιεραρχεί σωστά τα πράγματα και ψάχνει υποκατάστατα και προφανώς το ίδιο κάνει και σε άλλες ευκαιρίες.. Ο ώριμος άνθρωπος (τέτοιους δεν θέλουμε στην κοινωνία μας, ή μήπως όχι;) βάζει το κάθετι στην θέση που του ανήκει, έχει την διάκριση.. Ώριμος όμως δεν σημαίνει μίζερος..

Το κάθε πράγμα άλλωστε θα πρέπει να λαμβάνεται και να θεωρείται στο μέγεθός του: άλλο το ποδόσφαιρο ή ο στίβος και άλλο ας πούμε η οικονομική επιτυχία ή το ηθικό επίπεδο ενός λαού, δεν είναι όμως και άσχετα. Για παράδειγμα, μία επιτυχία στα πρώτα, εκτός της χαράς που σου δίνει ως φίλαθλος και η οποία υποθετικά δεν αφορά όλους, έχει όμως και άλλες παράπλευρες ωφέλειες για μια χώρα ή μια πόλη, πχ επικοινωνιακή αξία. Εκτός αυτού και στο κάτω-κάτω, στα ατομικά ή ομαδικά κυρίως αθλήματα φαίνονται και ασκούνται οι αρετές των ατόμων και των εθνών. Πρόσφατα πανηγυρίσαμε την πρόκριση στους 16 του Κόσμου με την εκτέλεση του πέναλτυ στο τέλος από τον ψύχραιμο Σαμαρά. Ή για παράδειγμα πολλές φορές βλέπεις την εθνική Ιταλίας να ξεκινάει μουδιασμένα την πορεία της στις μεγάλες διοργανώσεις και στο τέλος χωρίς κανείς να την περιμένει να καταλήγει ψηλά. Ή ποιός για παράδειγμα δεν θυμάται  την ανατροπή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του Champions League με την Μπάγερν το 1999; Όλα αυτά για ένα άτομο με λίγο επαφή με το αντικείμενο δεν μπορεί να μην είναι και παραδείγματα και μαθήματα ζωής. Ο αθλητισμός είναι ένας ωραίος τρόπος αυτοεξέτασης, άσκησης και αυτοβελτίωσης ατόμων, ομάδων ή ενός λαού καθώς έτσι συνειδητοποιούνται οι αρετές και οι ελλείψεις τους.

Και η λύπη και η χαρά μπορούν να οδηγήσουν και σε καλό και σε κακό το θέμα είναι πώς θα την δούμε και πώς θα την αξιοποιήσουμε. Η λύση δεν είναι πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι.. Αν το αναλύσει όμως κανείς, η βαθύτερη αιτία του ερεθισμού των διάφορων 'κουλτουριάρηδων' όποτε συμβεί κάτι τέτοιο, υπάρχει και γενικά για την ζωή. Όταν ο επίδοξος σωτήρας δει ότι οι άνθρωποι περνάνε καλά δεν έχει μετά πού να πουλήσει την σωτηρία του. Έτσι το όραμα της επανάστασης που γι' αυτόν είναι αναγκαιότητα ματαιώνεται.



Αντί όμως να προσπαθούμε να καταλάβουμε και να αναλύσουμε τις ακαταλαβίστικες ιδέες που στηρίζονται στο τί έγραψε και δεν έγραψε ένας μέτριος Γερμανός φιλόσοφος πριν 200 χρόνια και που τόσοι και τόσοι μετά ξόδεψαν ώρες και φαιά ουσία προσπαθώντας να ερμηνεύσουν και να αναπτύξουν (τζάμπα όλα αυτά, μακάρι να ήταν μόνο ιδέες τουλάχιστον, γιατί κάποιοι τρελλοί 'ιδεολόγοι' πήγαν και να τα εφαρμόσουν) ας το δούμε στην πράξη:

Όντως, η οποιαδήποτε επιτυχία και σε προσωπικό και σε ευρύτερο εθνικό κλπ επίπεδο πρέπει να μη μας συνεπαίρνει σε βαθμό ενθουσιασμού ώστε να πετάμε στα σύννεφα και να μάς γίνει έτσι εντέλει εμπόδιο, αλλά ο ενθουσιασμός σε μια ώριμη προσωπικότητα ενώ έχει αξία και από μόνος του, πρέπει συνάμα να γίνει εφαλτήριο και για περαιτέρω επιτυχίες και σε άλλους τομείς της ζωής.