ΕΞΩ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ!

Επιχειρήσεις στο Πανεπιστήμιο; Ανήκουστο! Και απαράδεκτο θα έλεγα. Και θα αναρωτιέται κανείς πού είναι το ηρωικό ΠΑΜΕ να ρθεί να κρεμάσει τα πανώ του στον Καθεδρικό του Durham;;;

O νεοφιλελευθερισμός μάς απειλεί.
Πρέπει να τον αναχαιτίσουμε!

Άλλωστε ο σκοπός της παιδείας είναι να σου μάθει πώς να γίνεις επαναστάτης και να βοηθήσεις το "κίνημα" να νικήσει το "σύστημα", όχι να σε βοηθήσει να φτιάξεις τη ζωή σου ή να βρεις δουλειά.

Το πρώτο μου debate

Έχουν τα ομολογιακά σχολεία (faith schools) θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα;

Παρακολούθησα χθες έναν διαγωνισμό επιχειρηματολογίας (debate) *ή δημόσια αντιπαράθεση δεν ξέρω ποιά είναι η κατάλληλη μετάφραση. Έχει παράδοση ο αγγλοσαξωνικός κόσμος σ' αυτό. Θυμίζει την αρχαία Αθήνα: τις αγορεύει βούλεται;

Πριν συζητήσουμε για οποιοδήποτε θέμα θα πρέπει πρώτα να ξέρουμε πώς να συζητάμε και να συμφωνούμε έστω στα βασικά στο νόημα των λέξεων. Η ίδια η έννοια συζήτηση κάτι έχει να μας διδάξει αν την δούμε.
Σε αυτό έχουμε πρόβλημα θεμελιώδες στην πατρίδα μας. Δεν είναι δεδομένο. 

Μόνο λίγα ιδιωτικά σχολεία στην Ελλάδα κάνουν τέτοιους διαγωνισμούς (αυτό που θα λέγαν ως αμερικανιά πολλοί ελαφρά τη καρδία, πού να ξέρουν πως αυτό είναι ό,τι πιο ελληνικό μπορεί να υπάρξει!)

Τα αποτελέσματα αυτής της έλλειψης; Στα παράθυρα της TV, στον δρόμο στις παρέες μας, αλλά και στο σύγχρονο "καφενείο" του Facebook. 

Πάσχει ο διάλογος από πάρα πολλές πολλές μεριές.


Το θέμα: Έχουν τα ομολογιακά σχολεία (faith schools) θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα;

Η πρόταση (the proposition): 

όχι δεν έχουν θέση για αυτό και γι αυτό: δημιουργούν και εντείνουν τις διακρίσεις στην κοινωνία, είναι απαράδεκτο, διαχωρίζουν την κοινωνία μας κλπ κλπ είναι απαράδεκτο να δέχονται τα παιδιά με κριτήριο την πίστη των γονιών τους, ή να προσλαμβάνουν εκπαιδευτικούς με βάση τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις..

Με θρησκευτικό ζήλο για τον
αθεισμό: Ο εισηγητής
Richy Thοmpson

Ο ομιλητής, ένας ενθουσιώδης νέος με πλούσια κόμη και αρκετό ζήλο. Εντάξει βέβαια το καλό είναι πως στην Αγγλία τηρούνται ακόμα κάποια προσχήματα, στην Ελλάδα ο αντίστοιχος προοδευτικός σεκουλαριστής ανθρωπιστής θα ήταν με βερμούδα (εντάξει το καλοκαίρι), εδώ τηρούσε το black tie. Εντάξει δεν είναι κακό να έχουμε και κάποιες -έστω και λίγες- σταθερές στην κοινωνία μας..

Φοβερά επιχειρήματα ακούστηκαν όπως για παράδειγμα ότι στα εβραικά σχολεία της Βρετανίας δεν υπάρχουν πολλοί μαθητές ασιατικής καταγωγής (και θα πρέπει υποχρεωτικά να έρθεις από μικρός σε επαφή με όλους τους πολιτισμούς και τις καταγωγές γιατί "έτσι πρέπει"). Η "πεζή" απάντηση που ήρθε αργότερα από την αντιπολίτευση: μα προφανώς αφού δεν υπάρχουν Εβραίοι που να προέρχονται από την Κορέα ή την Κίνα!!!

Πρόσφατος νόμος λέει να διδάσκεται υποχρεωτικά και μία δεύτερη θρησκεία στο 1/3 σε σχέση με την πρώτη (ας μη δίνουμε ιδέες στους Έλληνες προοδευτικούς!) για να μη γίνουν τα παιδιά φανατικά και καλά.. αλλά αυτό δεν ήταν ικανό για τον 2ο εισηγητή: θα πρέπει λέει να μαθαίνουν τα παιδιά για όλες (!) τις θρησκείες από μικρά.

Η αντιπολίτευση

αρκετά πιο τεκμηριωμένη και common sense

η Εκκλησία είχε τα δικά της σχολεία σ' αυτήν τη χώρα, βασικά είναι αυτή που ξεκίνησε και διέδωσε τα σχολεία πολύ πιο πριν, είναι λίγο δείγμα αλαζονείας να έρχεσαι και να λες κλείσ' τα, τα αναλαμβάνουμε όλα εμείς γιατί ξέρουμε καλύτερα.
Το αντεπιχείρημα; η Εκκλησία λέει μπλόκαρε την νομοθεσία για την παρέμβαση του κράτους στην εκπαίδευση

Τί πιο ωραίο να μεγαλώνουν τα παιδιά κάτω από την σκέπη του
Σταυρού! Για κάποιους αυτό είναι το προπατορικό αμάρτημα
της Εκκλησίας. Απλά ας σκεφτούν τί κοινωνία μάς έφτιαξαν..

Το επιχείρημα: η Εκκλησία ανησυχούσε για την υπαγωγή της εκπαίδευσης και άρα και της θρησκευτικής εκπαίδευσης στο Κράτος, καθώς δεν θα ήλεγχε αυτή αλλά το Κράτος το τί θα διδάσκεται (ποιές αξίες θα λέγαμε γενικά). 

Η Εκκλησία το έκανε αυτό για τους δικούς της ιδιοτελείς σκοπούς, για να κρατήσει την επιρροή και την εξουσία της, και να κάνει την προπαγάνδα της. 
Και εδώ όμως έρχεται το αντεπιχείρημα του 2ου εισηγητή που έρχεται να διαλύσει τέτοιες απλοικές ερμηνείες: a priori το Κράτος είναι κάτι καλό και ουδέτερο; 

ότι το κράτος (η συλλογική έκφραση της κοινωνίας κλπ κλπ θα μάς το χαρακτήριζαν οι προοδευτικοί) επιδιώκει απλά και μόνο το καλύτερο για το κοινωνικό σύνολο (και ξέρει κιόλας ποιό είναι αυτό κάθε φορά) χωρίς καν να το εξετάσουμε δείχνει τουλάχιστον αφέλεια, όταν δεν περιέχει και 'δόλο'. 

Δεν υπάρχουν πράγματα που το Κράτος θέλει να περάσει (οι άνθρωποι που είναι στην πολιτική ή ιδεολογική εξουσία), και τα οποία είναι τουλάχιστον αμφισβητίσιμα ως προς την εγκυρότητά τους; Και αν ακόμα είναι καλά και έγκυρα, μέχρι σε ποιόν βαθμό θα εδικαιούτο το Κράτος να τα επιβάλλει στους πολίτες;;

Η εξουσία της Εκκλησίας έτσι αντικαθίσταται από την εξουσία του Κράτους, των ανθρώπων και των ιδεολογιών. Και αν θεωρείται μάλλον passe να τολμάς να μιλήσεις έστω για την πιθανότητα ύπαρξης αντικειμενικής αλήθειας σε μια εποχή "ανεκτικότητας" και απόλυτου σχετικισμού και υποκειμενισμού, αλλά ακόμα και να μην πιστεύεις στην ύπαρξη της Αποκάλυψης του Θεού στους ανθρώπους και άλλα παρόμοια απόλυτα πράγματα, και πάλι έχεις δικαίωμα να αντικαταστήσεις αυτήν την αυθεντία με μιαν άλλη αυθαίρετα ορισμένη καινούργια αυθεντία; 

Καθολικά αποδεκτές αξίες; Ναι ΟΚ ποιές όμως είναι αυτές; υπάρχει ένα όριο. Πχ ο 2ος εισηγητής της proposition ανέφερε ως παράδειγμα πως είναι επικίνδυνο να πηγαίνουν τα παιδιά σε σχολεία που διαχειρίζεται ένας οργανισμός όπως η Εκκλησία της Αγγλίας, γιατί 14 από τους επισκόπους της, ως μέλη της Βουλής των Λόρδων, ψήφισαν εναντίον του νομοσχεδίου που αναγνωρίζει τον γάμο ομοφυλοφίλων! γιατί έτσι δεν μαθαίνουν στην ανεκτικότητα και σε ό,τι η σύγχρονη κοινωνία θεωρεί ως απόλυτα αποδεκτό και φυσιολογικό.. Απέχει πολύ αυτό από την δίωξη των φρονημάτων;

Sorry αλλά πραγματικά πού πάει αυτός ο κόσμος;;;

Κοινός παρονομαστής, νόημα:
Η πρόταση αν και έχει ίσως κάποιες 'αγαθές' προθέσεις και κάποια points (πχ τα faith schools στην Αγγλία χρηματοδοτούνται από το κράτος, κάποιος θα έλεγε ας ήταν ιδιωτικά καλύτερα, γιατί να πληρώνει ο φορολογούμενος για πράγματα που μπορεί να μην τον εκφράζουν καν), αλλά αυτό έχει να κάνει με την ιστορική εξέλιξη της Αγγλίας (Εκκλησία-Κράτος) κάτι σχετικά αντίστοιχο έχουμε και στην Ελλάδα.

η όλη πρόθεση και βαθύτερη ουσία του πράγματος είναι πως στους "προοδευτικούς" δεν αρέσει ο κόσμος όπως είναι (σεβαστό και ως ένα βαθμό μπορεί οποιοσδήποτε να συμφωνήσει στα σημεία) και θέλουν να τον αλλάξουν, σύμφωνα με την ατζέντα τους, καθώς νομίζουν πως αυτοί ξέρουν το σωστό πέφτουν έτσι ακριβώς στο ίδιο όμως αμάρτημα για το οποίο κατηγορούν τους αντιπάλους τους, και μάλιστα με έναν πολύ χειρότερο τρόπο, καθώς την ίδια ώρα που λυσσωδώς προσπαθούν να περάσουν (με άμεση ή έμμεση ιδεολογική 'βία') τις υποκειμενικές τους απόψεις ως καθολική αντικειμενική αλήθεια, ισχυρίζονται πως αυτό το κάνουν για να προστατέψουν την ελευθερία της γνώμης! Προσπαθούν έτσι να επιβάλλουν τον δικό τους, κοσμικό δογματισμό.

Social Engineering: Οι προοδευτικοί θέλουν ουσιαστικά
να αναδομήσουν τον κόσμο σύμφωνα με ό,τι αυτοί
θεωρούνε σωστό. Παλιότερα το προσπάθησαν με την βία,
πλέον την θέση της πήραν πολύ πιο 'υποδόριοι' τρόποι.

Και όπως πολύ εύστοχα ο 2ος ομιλητής της αντιπολίτευσης (Jonathan Simons, Policy Change) ανέφερε σε αποστροφή του, το να θέλεις να επιβάλλεις τον φιλελευθερισμό στους άλλους, είναι εξ ορισμού εξαιρετικά αντιφιλελεύθερο.





Γενικά πάντως, πέρα από το αρνητικό και ανησυχητικό στην πραγματικότητα ότι κάποιοι θέλουν να αλλάξουν ουσιαστικά τον κόσμο με το ζόρι, και σύμφωνα με τις ιδέες τους (επιβάλλοντας τες) που καταδεικνύει ένα από τα αδιέξοδα που έχει φτάσει ο δυτικός πολιτισμός μας με την υπερβολική "ανεκτικότητά" του και κουλτούρα αυτοκριτικής (θετικά από μόνα τους, έχουν όμως φτάσει στα όριά τους) υπάρχει και κράτησα το πολύ θετικό της βραδιάς:

Στο τέλος το ακροατήριο καλείται διά βοής να αποφασίσει το αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης. Απ' ότι ανακοίνωσε το προεδρείο ήταν ισοπαλία. Στην πιο επίσημη καταμέτρηση μετά δεν ξέρω τί αποτέλεσμα βγήκε. Το πιο σημαντικό όμως είναι αυτό: Τα παιδιά που είχα γνωρίσει δίπλα μου είχαν διαφορετική αντιμετώπιση από μένα, πιο πολύ προς την πλευρά της πρότασης ("προοδευτική" πλευρά). Το να διαφωνείς με κάποιον, απαραίτητα δεν σε εμποδίζει από μια πολιτισμένη συζήτηση και επικοινωνία με το πρόσωπο του άλλου (όπως θα τό 'λεγαν και κάποιοι από τους θεολόγους μας). Αυτό είναι που πραγματικά μετράει πάνω απ' όλα.

και αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να κατακτήσουμε. Και στην Ελλάδα μας..!

Και αν όλο αυτό το θεωρούμε ως δεδομένο, μάλλον θα πρέπει να ξεχνάμε πως δεν είναι αυτή η "φυσιολογική" κατάσταση του ανθρώπου αλλά το αποτέλεσμα καλλιεργημένων ατόμων και η αλληλεπίδραση εντός μιας πραγματικά καλλιεργημένης κοινωνίας, Σε αυτό έγκειται η μοναδικότητα του δυτικού πολιτισμού και αυτό είναι αποτέλεσμα μακράς πορείας και δύσκολων αγώνων. Ελλάς Ρώμη Βίβλος.

Ένα μεγάλο μέρος είναι η Ελλάς, αλλά αυτό θα πρέπει να μας κάνει να αισθανθούμε την ευθύνη, το να είσαι απλά ονομαστικά Έλληνας ή χριστιανός  δεν λέει και πολλά, χρειάζεται να το αποδεικνύεις (να το προσπαθείς βασικά) και στην πράξη.   



Upd: Τελικά επικράτησε με μικρή διαφορά τριών ψήφων  η πρόταση ότι τα faith schools δεν θα έπρεπε να υπάρχουν (72-69)

Τρεις μεγάλες προσωπικότητες της Εκκλησίας μας

Ανοιχτο φέρετρο. Ο θάνατος δεν είναι taboo
για την Εκκλησία, αφού έχει νικηθεί,
στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτών,

οι δε εισίν εν Ειρήνη...

Μέσα σε μια εβδομάδα τρεις μεγάλες μορφές της σύγχρονης Εκκλησίας μας, γνωστοί για το συγγραφικό και κοινωνικό τους έργο αναχώρησαν για την θριαμβεύουσα Εκκλησία. Ο πρώτος που έφυγε ήταν ο γέροντας Μωυσής. Λίγες ημέρες μετά ο γέροντας Νικόδημος Μπιλάλης, ιδρυτής της Πανελληνίου Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων, και ανήμερα της Πεντηκοστής ο πολύ γνωστός π. Γεώργιος Καψάνης, ηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου.

Ο Γέρ. Μωυσής ο Αγιορείτης έζησε σε κουτλουμουσιανή σκήτη πολύ κοντά στις Καρυές. Έγραψε πολλά και σημαντικά βιβλία και άρθρα και έδωσε πολλές ομιλίες μέσα στον κόσμο. Έγινε γνωστός ως "ο λόγιος μοναχός" καθώς υπήρξε ίσως ο πολυγραφότερος και σημαντικότερος σύγχρονος Αγιορείτης συγγραφέας. Η βασική του συνεισφορά είναι πως έκανε γνωστή την αγιορείτικη πνευματικότητα στον πολύ κόσμο  μέσω των βιβλίων και των διαλέξεών του.

Την Κυριακή 1η Ιουνίου, ημέρα που η Εκκλησία τιμά τη μνήμη των 318 Πατέρων της Α Οικ Συνόδου ο γέρων Μωυσής εκοιμήθη στην Καστοριά, όπου είχε εγκατασταθεί μερικούς μήνες πριν καθώς ήθελε να περάσει τους τελευταίους αυτούς μήνες της επίγειας ζωής του δίπλα στον αγαπημένο του φίλο μητροπολίτη Σεραφείμ, ο οποίος τον είχε βοηθήσει και με το έμφραγμα που είχε πάθει πριν μερικά χρόνια. Ο Μωυσής υπέφερε από τον πόνο από πολύ νέος, απ τα 19 του, και θα έλεγε κανείς πως η ζωή του αυτή μέσα στον πόνο θα ήταν η σκάλα που του θα τον ανέβαζε στον παράδεισο. 18χρόνια πριν υπεβλήθη σε μεταμόσχευση ήπατος στην Αμερική, ένα ταξίδι που μάλιστα αποτύπωσε σε ένα από τα βιβλία του. Όταν έμπαινε στο χειρουργείο, έκανε τον σταυρό του και είπε «Τώρα αφήνομαι στα χέρια του Θεού». Και ο Θεός δεν τον άφησε μετά την εγχείρηση, αφού τον βοήθησε να αναρρώσει γρήγορα και να επιστρέψει στην Ελλάδα. Σύμφωνα με μαρτυρία του Σεραφείμ κοινώνησε πριν την εκδημία του και είδε τρεις αγίους». «Μου μετέφερε προσωπικώς πως είδε την Αγία Σοφία της Κλεισούρας που τον ενδυνάμωνε όσο ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, τον άγιον Ιερώνυμο τον Σιμωνοπετρείτη και τον όσιο Γεώργιο Καρσλίδη (είχε γράψει και βιβλία για αυτούς τους δύο αγίους), ο οποίος και του είπε πως ήταν πολύ καλός βιογράφος του.

Ο Ηλείος π. Μπιλάλης υπήρξε ο ιδρυτής
του πολυτεκνικού συλλόγου ΠΕΦΙΠ

Ο γέροντας Νικόδημος Μπιλάλης έγινε κυρίως γνωστός ως λαικός (θεολόγος και φιλόλογος).Συνέγραψε πολλά βιβλία σχετικά με την πίστη (ως Βασίλειος Μπιλάλης). Το κύριο έργο του όμως υπήρξε η παροχή τροφής και ρούχων προς τις άπορες οικογένειες καθώς και η επανέκδοση των Απάντων του αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτου. Το κελλί του στην Καψάλα ήταν κοντά στο κελλί όπου έζησε και ασκήτευσε κατά τον 18ο αι. ο άγ. Νικόδημος.


Ο αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης υπήρξε ακαδημαικός πρώτης τάξεως που προτίμησε να ζήσει ως μοναχός παρά ως καθηγητής. Στις αρχές της δεκαετίας του’70 μαζί με την αδελφότητά του μετέβησαν στο Άγιον Όρος και έδωσαν σπουδαία ώθηση στην γενικότερη αναγέννηση της Μοναστικής Πολιτείας. Κάποια από τα έργα του έχουν μεταφρασθεί ακόμα και στα Αγγλικά ενώ οι απόψεις που κατά καιρούς εξέφρασε για διάφορα κρίσιμα εκκλησιαστικά ζητήματα ελήφθησαν σοβαρώς υπ' όψιν από κληρικούς και λαικούς.

Κατά τα τελευταία έτη, ο γέροντας Γεώργιος υπέφερε από σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία και τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την ηγουμενία της μονής τον περασμένο Μάρτιο. Εξεδήμησε την Κυριακή της Πεντηκοστής, 8 Ιουνίου και η σορός του εκτέθηκε σε λαικό προσκύνημα στο Μετόχιο της Κοιμήσεως στην Σταυρούπολη της Θεσσαλονίκης, όπου πλήθος κόσμου μαζεύτηκε για να του δώσει τον τελευταίο ασπασμό. Στις 9 Ιουνίου έγινε η κηδεία του στην μονή Γρηγορίου, την μονή που υπηρέτησε ως ηγούμενος επί 35 ολόκληρα χρόνια.



Ας προσευχόμαστε ο Κύριος να τους αναπαύσει και να αναδείξει και άλλους τέτοιους εργάτες στην Εκκλησία μας, που τόσο πολύ τους έχει ανάγκη.

Με πληροφορίες από: http://www.johnsanidopoulos.com/2014/06/the-recent-repose-of-three-scholarly.html

Το Μετριοπαθές Ισλάμ