Όπως η Άλωση...

Σήμερα είναι μια πολύ θλιβερή επέτειος για την ελληνική και την παγκόσμια ιστορία. Όπως όμως η 29η Μαίου δεν ήταν απλώς ένα ξαφνικό γεγονός αλλά το αποτέλεσμα μιας μακράς περιόδου παρακμής έτσι και η σημερινή Κρίση είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας παρακμής τόσο στην πολιτική όσο και στην πνευματική μας ζωή*.

Είναι φυσικά πιο εύκολο για τον άνθρωπο να μένει στα γεγονότα-ορόσημα -όλοι μ' εκείνα ασχολούνται- αυτή είναι η ενστικτώδης αντίδραση του ανθρώπου και της κοινωνίας. Αυτό που μένει στον κόσμο είναι η συνέπεια, όχι τα αίτια. Τα αίτια ζητάνε κάτι δυσκολότερο. Να βρεις το τί οδήγησε στο αρνητικό γεγονός. Δύσκολο και γνωστικά (να μελετήσεις την Ιστορία) αλλά και συναισθηματικά (να αποδεχθείς τα πορίσματα αυτής σου της μελέτης, όποια και αν είναι αυτά).

Όλοι ζήσαμε τα τελευταία χρόνια της Κρίσης, τις δραματικές της συνέπειες (για πολλούς μάλιστα πολύ πιο δραματικές από άλλους: χρεωκοπίες, λουκέτα, κατασχέσεις, διαζύγια, αυτοκτονίες κοκ). Αυτό "μάς μένει", είναι λογικό. Μια καλλιεργημένη κοινωνία όμως δεν κοιτάει μόνο στην επιφάνεια, μόνο στο γεγονός που φαίνεται, μόνο στο πρόβλημα, κοιτάει και στις αιτίες που το προκάλεσαν. Αυτό είναι τουλάχιστον κάτι που διαφοροποίησε τους προγόνους μας από τους άλλους λαούς και γέννησε την επιστήμη της Ιστορίας αλλά και γενικότερα την Επιστήμη.

Δεν είναι τόσο εύκολο να κοιτάξουμε στο τί μας έφερε εδώ που είμαστε. Ο άνθρωπος εκ φύσεως κοιτάει το τώρα, το θεωρεί ως κάτι δεδομένο, και ψάχνει στο τώρα τις αιτίες και τις λύσεις των προβλημάτων του. Ο χρόνος της ζωής μας είναι ως ποσοστό πολύ μικρός σε σχέση με την Ιστορία. Όμως αν θέλουμε να βρούμε πραγματικές λύσεις θα πρέπει να μπορούμε να κοιτάξουμε την μεγαλύτερη εικόνα. Αυτή είναι η χρήση της Ιστορίας. 

Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Ήταν δεδομένο ότι θα φτάναμε εδώ; Όχι. Θα πρέπει άρα να δούμε τί έγινε λάθος και να το αντιστρέψουμε ή τουλάχιστον να μην το επαναλάβουμε στο τώρα. Αυτό θα έπρεπε να γίνει, δεν είναι όμως τόσο εύκολο. Χρειάζεται εξάσκηση νοητικών δεξιοτήτων αλλά και ψυχικών δυνάμεων. Η κριτική είναι δύσκολο πράγμα. Και προς τον εαυτό σου και προς τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσες εσύ και οι γονείς σου και για τις οποίες πρέπει να παραδεχθείς τώρα ότι ίσως και να ήταν λάθος. Είναι δύσκολο να ψάξεις και να παραδεχθείς ότι ίσως να πήρες έναν στραβό δρόμο. Σίγουρα πολύ πιο δύσκολο από το να ψάξεις και να βρεις αποδιοπομπαίους τράγους που θα εξηγούν απλά (βλέπε απλοικά) την αιτία της κακοδαιμονίας σου, στο εδώ και τώρα.

*Άλλωστε από τη δεύτερη τροφοδοτείται και η κρίση της πρώτης και όχι το ανάποδο όπως θα υποστήριζε ο Μαρξ και ο Υλισμός. Αν έχουμε υγιείς πνευματικές αξίες θα έχουμε και υγιή ανάπτυξη στα υπόλοιπα επίπεδα: κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά κλπ.

Μέχρι το Θάνατο

Ζευγάρι πέθανε με 15 ώρες διαφορά

Η Helen Felumlee πέθανε στις 12 Απριλίου. Ο σύζυγός της Kenneth Felumlee, πέθανε το επόμενο πρωινό. Ήταν παντρεμένοι για 70 χρόνια.

Τα οκτώ παιδιά του ζευγαριού λένε πως οι γονείς τους έμειναν αχώριστοι μαζί από όταν γνωρίστηκαν ως έφηβοι. Μια φορά μάλιστα ταξιδεύοντας με πλοίο είχαν προτιμήσει να μοιραστούν ένα μονό κρεββάτι κουκέτας παρά να μείνουν χώρια έστω και μια νύχτα. Έμειναν ερωτευμένοι μέχρι το τέλος, έτρωγαν ακόμα και το πρωινό τους κρατώντας ο ένας τον άλλον από το χέρι, λέει η κόρη τους, Linda Cody.

Το ξέραμε, πως αφού έφυγε η μαμά, θα την ακολουθούσε και ο μπαμπάς.

Δώδεκα ώρες μετά τον θάνατο της Helen, ο Kenneth πήγε στα παιδιά του και τους είπε: Η μαμά πέθανε. Ήταν σαν να μην είχε λόγο ύπαρξης πλέον. Έφυγε και ο ίδιος το επόμενο πρωί με 24 μέλη της οικογένειάς του και φίλους να τον περιβάλλουν.

Ήταν έτοιμος. Δεν ήθελε να την αφήσει μόνη της.

Στο νεκροκρέββατο του μπαμπά είπαμε τους αγαπημένους του ύμνους, διαβάσαμε τη Γραφή και προσευχόμασταν μαζί του. Ήταν σαν ένα πάρτυ αποχαιρετισμού και ξέρουμε πως του άρεσε και του ίδιου, είπε ο γιος του, Jim.

Είχαν σχέση για χρόνια από έφηβοι και παντρεύτηκαν στο Νιούπορτ του Κεντάκυ, στις 20 Φεβρουαρίου 1944, δυο μέρες πριν ο Kenneth κλείσει τα 21. Παντρεύτηκαν στο Κεντάκυ γιατί δεν μπορούσε ακόμα να παντρευτεί σύμφωνα με τον νόμο στο Οχάιο.

Δεν μπορούσε να περιμένει, είπε ο γιος του.

Ο Kenneth δούλευε σαν επιθεωρητής και μηχανικός τραίνων προτού γίνει ταχυδρόμος για το Ταχυδρομείο του Nashport. Ήταν επίσης ενεργό μέλος στην Ηνωμένη Μεθοδιστική Εκκλησία του Nashport-Irville ως κατηχητής.

Η Helen ήταν νοικοκυρά, μαγείρευε και καθάριζε όχι μόνο για τη δική της οικογένεια αλλά και για άλλες οικογένειες της περιοχής που είχαν ανάγκη. Ήταν κατηχήτρια και η ίδια, αλλά πιο γνωστή έμεινε για τις ευχετήριες κάρτες που έστελνε σε όλους σε γενέθλια, γιορτές, δύσκολες στιγμές, όλες με ξεχωριστά γραμμένες ευχές για τον καθένα.

Ζούσε ολόκληρο το μαγαζί με τις κάρτες, λέει αστειευόμενη η νύφη της Debbie.

Όταν ο Kenneth βγήκε στη σύνταξη και τα παιδιά είχαν πια μεγαλώσει, το ζεύγος είχε την ευκαιρία να εξερευνήσει το πάθος του για τα ταξίδια. Γύρισαν με λεωφορείο σχεδόν και τις 50 πολιτείες της Αμερικής.

Δεν ήθελε να πάει κάπου με το αεροπλάνο γιατί δεν μπορείς να δεις τίποτα στη διαδρομή έλεγε.

Παρότι η υγεία και των δύο ήταν άσχημη τα τελευταία χρόνια, και οι δύο προσπάθησαν να μείνουν γεροί για χάρη του άλλου.

Αυτό ήταν που τους κρατούσε, είπε η κόρη τους.

___

Information from: Times Recorder, http://www.zanesvilletimesrecorder.com

Δωρεάν Παιδεία

Άρχισε και πάλι το τσίρκο των πανελληνίων εξετάσεων. Φυσικά όλη αυτή η ιστορία είναι πολύ σοβαρή. Για τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Σοβαρό --καθόλου όμως-- δεν είναι το σύστημα. Που καθηλώνει παιδιά και οικογένειες σε μια ψυχοφθόρα διαδικασία με δυσανάλογα αμφίβολο αποτέλεσμα. Οι Πανελλήνιες είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική έκφραση ενός απόλυτα χρεωκοπημένου συστήματος. Ενός συστήματος που με το τυράκι της "δωρεάν παιδείας για όλους" βάζει στην κρεατομηχανή τούς νέους της Ελλάδος.

Οικογενειακές και προσωπικές ιστορίες γεμάτες πίεση, και συγκρούσεις που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, χαρακτηρίζουν το σκηνικό στα περισσότερα σπίτια με παιδιά που δίνουν πανελλήνιες. Δίνουμε Πανελλήνιες, λένε οι μαμάδες. Παρατεταμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Πολλά παιδιά καταφεύγουν σε άσχημες λύσεις, αποκτούν κακές συνήθειες και εξαρτήσεις, σε μιαν ούτως ή άλλως κρίσιμη ηλικία. Μία διαδικασία που μοιάζει με μια θρησκευτικού τύπου τελετή ενηλικίωσης ή ένα πιο υπερβολικό από ό,τι είναι στην πραγματικότητα, ορόσημο ζωής (στην πραγματικότητα παίρνουμε αποφάσεις και δίνουμε εξετάσεις συνεχώς στην ζωή μας, και είναι εξαιρετικά αποπροσανατολιστική η αντίληψη ότι αν πχ τελειώσω ένα Α πρόγραμμα σπουδών πρέπει οπωσδήποτε να κάνω κάτι απολύτως “σχετικό” με αυτό που "τελείωσα", με αυτό το σχετικό μάλιστα να ταυτίζεται συνήθως με μια εξασφάλιση στην κρατική εκπαίδευση).

Φυσικά όλο αυτό το κόστος που αναλαμβάνουν τα παιδιά και οι γονείς τους επ' ουδενί δεν αξίζει για αυτό που δίνει: είσοδο σε αμφιβόλου ποιότητος εκπαιδευτικά ιδρύματα καθοδηγημένα από το κράτος και άντρα ποικίλης διαφθοράς εκτός του ότι οι πιθανότητες να περάσεις εκεί που θέλεις είναι στην πραγματικότητα λίγες.

Γιατί λοιπόν όλα αυτά; 

Στο όνομα της δωρεάν παιδείας. Φυσικά η δωρεάν αυτή παιδεία στοιχίζει πολύ. Τρία χιλιάρικα τουλάχιστον, η μία χρονιά στο φροντιστήριο. Και φυσικά ο ένας χρόνος συνήθως δεν φτάνει για κάτι καλό. Είναι δωρεάν; Κατ΄αρχάς δεν είναι δωρεάν. Απλά σκέψου πως το απίθανο ελληνικό μας κράτος έχει άπειρους τρόπους να σου τα παίρνει: εκτός από τους κλασικούς, φορολογία εισοδήματος και ΦΠΑ, έχει ακόμα διάφορες εισφορές και κρυφές χρεώσεις υπέρ τρίτων, έκτακτες εισφορές, εισφορές αλληλεγγύης, χαράτσια κοκ.. Ακόμα και αν δεν πας φροντιστήριο, όλα αυτά πληρώνονται από τους φόρους των γονιών σου και από το χρέος που ήδη από όταν γεννιέσαι σού φορτώνεται στην πλάτη σου.

Και να είναι δωρεάν. Το θέμα είναι τί παίρνεις με το δωρεάν. Ο,τιδήποτε δωρεάν δεν αξίζει. Θα έπαιρνες κάτι μόνο και μόνο επειδή είναι δωρεάν; Δεν μοιάζει λίγο με παγίδα; Δεν θα μπορούσες να αξιοποιήσεις με καλύτερο τρόπο άραγε (στην εποχή της πληροφόρησης ζούμε!) τα λεφτά που σου παίρνει το κράτος για να τα αξιοποιήσει για λογαριασμό σου;; Φυσικά το κράτος εκτός του ότι δεν ξέρει καλύτερα από σένα τις ανάγκες σου ή τις ανάγκες των παιδιών σου, ούτε και νοιάζεται περισσότερο για σένα από ό,τι εσύ για τον εαυτό σου (ασχέτως του τί λένε συνήθως οι πολιτικοί). Θα άρεσε άραγε στον οποιονδήποτε έφηβο να αποφασίζουν οι γονείς του για το μέλλον του χωρίς να τον ρωτήσουν; Προφανώς δεν νομίζω να προτιμούσε να αποφασίζει ούτε το κράτος ερήμην του. Ούτε κάποιοι σοφοί κύριοι σε μιαν επιτροπή εξετάσεων ούτε κάποιοι αλγόριθμοι ούτε κάποιοι πρυτάνεις, οι οποίοι θα σκέφτονται πρώτα το συμφέρον του ιδρύματός τους και λογικό και όχι εσένα, που γίνεσαι έτσι ένας απλός αριθμός! Πόσο διαφορετικό εάν υποβάλλεις εσύ ο ίδιος την αίτηση στο ίδρυμα και στην σχολή που σε ενδιαφέρει (που εσύ την έχεις επιλέξει) και θα σε επιλέξει παρουσιάζοντας τον εαυτό σου ολόκληρο, σφαιρικά, σαν άνθρωπο και τις ικανότητες/δεξιότητες/όνειρα και φιλοδοξίες σου (για να δεις αν και αυτό θα σε επιλέξει) και όχι μόνον απλά το τί έγραψες σε κάποιες απρόσωπες δήθεν αντικειμενικές εξετάσεις.

Το αντί για 30 ή 50, να μπαίνουν 250 σε μια σχολή, στην πραγματικότητα δεν συμφέρει κανέναν (από τους μελλοντικούς φοιτητές). Ούτε αυτόν που θα ήθελε να περάσει στην συγκεκριμένη σχολή από προτίμησή του ούτε αυτόν που πέρασε, λιγότερο ή περισσότερο, κατά λάθος. Τον έναν τον ανακόπτει από την πρόοδο που θα μπορούσε να έχει και τον άλλον τον βγάζει από τον προσανατολισμό του. Δεν συμφέρει κανέναν. Όσο για το παιδεία για όλους κλπ μπορεί να φαίνεται πολύ ιδεαλιστικό και "ανώτερο", στην πραγματικότητα όμως τα κίνητρα υπάρχουν και είναι πολύ πιο ταπεινά. Απλά σκέψου πως στον αριθμό των ανέργων δεν προσμετρώνται όσοι είναι εγγεγραμμένοι ως φοιτητές σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Εκτός αυτού η κάθε σχολή θέλει να έχει κόσμο. Όπου κόσμος ίσον περισσότερη χρηματοδότηση από το Κράτος. Το ότι δεν σε βάζουν να πληρώνεις χρήματα δεν σημαίνει πως πρέπει να νοιώθεις και υποχρεωμένος. Άλλωστε και πληρώνεις (με τους φόρους των γονιών σου, με την μελλοντική σου ανεργία ή με το να πας μετά σε κάποια ιδιωτική επαγγελματική σχολή)

και δεν σπουδάζεις αυτό που θέλεις, απλά και μόνο για να εξυπηρετείς τα μεγαλεπήβολα σχέδια των υπουργών και των επαγγελματιών του χώρου.

Ποιά θα ήταν η λύση;

Ελεύθερη πρόσβαση στα κρατικά πανεπιστήμια (αλλά πιο απαιτητικό το σύστημα σπουδών, η διαβόητη εντατικοποίηση των σπουδών που μάθαμε από τα πανώ των διάφορων ΠΚΣ)

και ελεύθερη ίδρυση ιδιωτικών (κερδοσκοπικών ή μη) πανεπιστημίων.

Γιατί τότε δεν γίνεται;

1ος Λόγος:

Φυσικά, αν γίνει αυτό, συγκεκριμένες σχολές δεν θα είχαν ούτε τα μισά άτομα από τα όσα τούς τροφοδοτεί τώρα το σύστημα των Πανελληνίων. Αυτό θα συνέφερε; Ας σκεφτούμε ποιούς. Προφανώς υπάρχουν συμφέροντα --θεμιτά ίσως, πολλοί θα θέλαμε να δουλεύουμε στο Πανεπιστήμιο και να υπηρετούμε ένα γνωστικό αντικείμενο που μας αρέσει ούτως ή άλλως και να το κάνουμε και ως δουλειά-- αλλά δεν μπορούν αυτά τα συμφέροντα να ικανοποιούνται και να τίθενται υπεράνω των συμφερόντων των μαθητών, για τους οποίους υποτίθεται υπάρχει και λειτουργεί το όλο σύστημα της δημόσιας εκπαίδευσης.

2ος Λόγος:

ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΔΟΙΗΚΗΣΗΣ

Εκτός αυτού, οι διάφορες κατ' επάγγελμα επαναστατικές ομάδες που αναλαμβάνουν την κατήχηση των παιδιών των απλών οικογενειών (έρχεται απ' το χωριό ανίδεο το παιδί και γυρνάει ένας μικρός Λένιν) δεν θα έχουν πλέον αυτό το δωρεάν ακροατήριο που τούς προσφέρει το Κράτος. Λογικό είναι λοιπόν ούτε αυτούς να τους αρέσει.

Ένας πιο μοχθηρός σκοπός, συνειδητός ή ασυνείδητος, του συστήματος είναι να ελέγξει και να κατανείμει κατά το δοκούν το τί είδους γνώση και σε τί ποσοστά θα παρέχεται στην κοινωνία με σκοπό να την κατευθύνει προς την κατεύθυνση που εκείνο θεωρεί σωστή. Ουσιαστικά το κίνητρο του συστήματος των κρατούντων είναι να φτιάξουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Δεν είναι θέμα θεωρίας συνωμοσίας, είναι απλές λογικές σκέψεις. Αν πχ διδάσκεις στις σχολές των θεωρητικών επιστημών πως η θρησκεία είναι εξ ορισμού κάτι το παρωχημένο και οπισθοδρομικό, προφανώς σε 20-30 χρόνια η αντίληψη που θα 'χει η κοινωνία για την θρησκεία θα είναι πολύ πιο αρνητική (Κοινωνική Μηχανική).

Και εν πολλοίς το έχουν καταφέρει. Η πραγματικότητα μάς το αποδεικνύει, ο τρόπος της παιδείας (κεντρικά ελεγχόμενης) φτιάχνει ανθρώπους χωρίς δική τους κρίση, αλλά αντιγράφοντας έτοιμες συνταγές σκέψης, τις περισσότερες μάλιστα φορές αυτές οι συνταγές δεν αντέχουν καν σε σοβαρή κριτική. Και για όλο αυτό δεν φταίει η τηλεόραση, ούτε το ίντερνετ ούτε τα ηλεκτρονικά. Δουλειά της τηλεόρασης δεν είναι να μάθει στα παιδιά πώς να αναπτύξουν την κρίση τους και την προσωπικότητά τους.

Αφού άλλωστε οι απόφοιτοι των σχολών θα επανδρώσουν το σύστημα εκπαίδευσης το οποίο και εκείνο καθοδηγείται κεντρικά. Με το Πανεπιστήμιο κρατικά ελεγχόμενο και ετεροβαρές. Μήπως είναι αυτό η ουσία του προβλήματός μας;; Η μήτρα των προβλημάτων μας;;

Μα τί ποιότητα θα έχουν τέτοια ιδρύματα;

Θα πει κάποιος τί ποιότητα, τί προδιαγραφές θα έχουν όλα αυτά τα ανεξέλεγκτα από το Κράτος και το Υπουργείο Παιδείας ιδιωτικά Πανεπιστήμια;

1ον Γιατί όλα αυτά τα τμήματα και τμηματάκια που έχουν ιδρυθεί σε κάθε πόλη και χωριό της επικρατείας έχουν ποιότητα;

2ον από τον ανταγωνισμό θα φανεί αν θα τα προτιμήσει ο κόσμος (οι μαθητές) και από το αν θα δίνουν αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας.

3ον Προφανώς και δεν θα είναι ανεξέλεγκτα, εμφανώς ή υπογείως, από το Κράτος και τους μηχανισμούς του. Στην Ελλάδα ζούμε. Άλλωστε αν ήταν ανεξέλεγκτα, θα εξέλιπε και η ευκαιρία για λαδώματα και άλλες διαπλοκές, και αυτό προφανώς δεν μπορεί να γίνει. Οπότε γι' αυτό μην ανησυχείτε..

Εμπιστευόμαστε την Παιδεία (βλέπε το μέλλον του Έθνους) στους πολιτικούς!

Έχουμε πολλές αντιφάσεις σαν λαός και ανορθολογισμούς. Από φυσικού; Μπα μάλλον όχι, οι φυσικοί άνθρωποι, οι παππούδες και οι γιαγιάδες των περισσοτέρων από μας που έζησαν σε αγροτικές κοινωνίες είχαν σημαντική κοινωνική μόρφωση, σε μικρότερη ηλικία μάλιστα απ' ό,τι εμείς. Μάλλον η ημιμάθεια μάς το έκανε αυτό την οποίαν προώθησαν με τον τρόπο τους και αυτά τα ίδια τα κρατικά πανεπιστήμια. Πολύ κακό χρήμα για το τίποτα. Ή μάλλον όχι για το τίποτα. Οικονομικά και ιδεολογικά συμφέροντα εξυπερητήθηκαν μια χαρά. 

Δεν εμπιστευόμαστε τους πολιτικούς. Και όμως τους αφήνουμε να αποφασίζουν με τα λεφτά μας για την τύχη των παιδιών μας. Ούτε έναν δρόμο δεν μπορούν να φτιάξουν σωστό και χωρίς να τον πληρώσουμε χρυσό και πιστεύουμε πως αυτοί μπορούν και θα πρέπει να ελέγχουν και να κατευθύνουν την παιδεία, το μέλλον του έθνους. Το άκρον άωτον του παραλογισμού.

Τώρα όσο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ή τις σπουδές στο εξωτερικό: Μάλλον οι γονείς πρέπει να τα υπολογίζουν εξ αρχής: με τα λεφτά που πληρώνουν στα φροντιστήρια, μπορούν από όταν είναι τα παιδιά τους μικρά να κάνουν το πλάνο για την οικονομική στήριξη των σπουδών τους και να δουν τί τους συμφέρει καλύτερα, σε συνεννόηση πάντα με ένα παιδί που θα μαθαίνει από τα σχολικά του χρόνια να κάνει όσο γίνεται πιο συνειδητά τις επιλογές του. Αυτό θα ήταν και το καλύτερο. Έλα όμως που στην Ελλάδα θέλεις δεν θέλεις θα πληρώνεις με τους φόρους σου και τα κρατικά ιδρύματα και τους διάφορους που ανέβηκαν την κλίμακα της επιστημοσύνης στηριζόμενοι σε σένα που δούλευες για να σπουδάσεις τα παιδιά σου και να τα δεις άνεργα, να παρακαλάνε τους βουλευτές ή να σου φεύγουν στην ξενητειά.

Αποτελέσματα

Αυτό θα ήταν και το καλύτερο. Δεν είμαστε άλλωστε πλέον η αγροτική κοινωνία του 1950, για να ξέρει το κράτος καλύτερα. Όλα τα ψάχνουμε, γιατί να μην επιλέγουμε εμείς οι ίδιοι ως παιδιά και ως γονείς την μόρφωσή μας και κατάρτισή μας και όχι κάποιοι γραφειοκράτες και σοφοί καθηγητάδες και επιτροπές του υπουργείου;;

Ποιόν θα πειράξει αυτό; Τα φροντιστήρια, τους πολιτικούς, τα κατεστημένα των πανεπιστημίων. Το πραγματικό μας συμφέρον; Όχι.

Και μη μου πείτε για το επιχείρημα ότι πρέπει όλοι να έχουν πρόσβαση στην δωρεάν παιδεία, και άλλα τόσα ωραία. Δεν πείθει πια. Το δοκιμάσαμε. Απέτυχε.

Χριστός Ανέστη!

Στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης οι κομμουνιστές προσπάθησαν να κάνουν το παν για να ξεριζώσουν ολοκληρωτικά την πίστη και κάθε θρησκευτική αναζήτηση από τους ανθρώπους. (Πίστευαν ότι αυτό είναι δυνατό, όπως όμως φάνηκε δεν είναι). 

Έτσι το Κράτος και οι θεσμοί του οργάνωναν διάφορες επιστημονικές διαλέξεις για να διαφωτίσουν, να πείσουν και τους πιο αμετανόητους ανθρώπους (απλοικούς και μη) ότι η θρησκεία και ειδικά ο Χριστιανισμός (αυτά που λένε οι παπάδες και η Εκκλησία) δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα καλοστημένο ψέμμα. Όχι απλά ψέμμα, αλλά μια απάτη εξαιρετικά επικίνδυνη για την πρόοδο και προκοπή του ανθρωπίνου είδους.

Έτσι λοιπόν κατά την ημέρα του Πάσχα είχε προγραμματιστεί να γίνει ομιλία για την Ανάσταση του Χριστού. Για να αποδειχθεί δηλαδή επιτέλους πως αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μια καλά ενορχηστρωμένη συνωμοσία της Εκκλησίας (των παπάδων) για να αρπάζουν τα λεφτά του κόσμου και για τους καπιταλιστές να κρατάνε τις μάζες καταπιεσμένες.

Ο ομιλητής, γνωστός άθεος επιστήμονας (και προπαγανδιστής) άρχισε να αναπτύσσει τα επιχειρήματά του. Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού δεν μπορεί να συνέβη γι' αυτόν και γι' αυτόν τον λόγο. Ο Ιησούς ήταν ένας ραββίνος, τον σκότωσαν γιατί ήταν επαναστάτης, οι μαθητές του και οι χριστιανοί όμως τόσο είχαν θαμπωθεί από τα λόγια του που πίστεψαν ότι ο δάσκαλός τους αναστήθηκε.

Αυτό για πολλούς αιώνες το πίστευαν οι άνθρωποι σαν γεγονός. Τώρα όμως υπό το φως του επιστημονικού υλισμού μπορούμε αυτό να το εξηγήσουμε διαφορετικά κλπ κλπ κλπ κλπ....

Κάποια στιγμή πετάγεται κάποιος παππούς από το ακροατήριο, του ήρθε και φωνάζει Χριστός ανέστη (Χριστός βοσκρέσε)! 

Σχεδόν αμέσως ακούστηκε η απροσδόκητη απάντηση από τον κόσμο στην αίθουσα: Αληθώς ανέστη (Βοίστινα Βοσκρέσε)!

Είναι ακόμα πολύ πίσω...

Εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο απέναντι από το Πανεπιστήμιο. Στην Ελλάδα θα ήταν κατάληψη. Δυστυχώς στην Αγγλία δεν υπάρχει οργανωμένο φοιτητικό κίνημα. Είναι πολύ πίσω ακόμα.

Έχει δίκιο ο Κατρούγκαλος

Το κράτος πάντα θα έχει έσοδα

Διάβασα κάπου πως ένας από τους υπουργούς μας δήλωσε περίπου τα εξής: μην ανησυχείτε το κράτος πάντα θα έχει έσοδα.*

Έχει δίκιο ο υπουργός, το κράτος όντως θα έχει πάντα έσοδα γιατί το κράτος στηρίζεται στον εξαναγκασμό (αυτή είναι και η έννοια της λέξεως κράτος άλλωστε στην ελληνική γλώσσα). Αυτή είναι η βασική διαφορά του από τον καπιταλισμό και την αγορά.

Αυτός που πραγματικά ανησυχεί και πρέπει να ανησυχεί είναι οι πολίτες, όχι όσοι διαχειρίζονται το Κράτος. Αυτοί πάντα θα έχουν τρόπους να βρίσκουν χρήματα και για τους εαυτούς τους και γι' αυτούς που τους κρατάνε στην εξουσία. Είτε ψάχνοντας κονδύλια στις Πρεσβείες είτε με τους πάντα επίκαιρους τρόπους της φορολογίας, του πληθωρισμού και της υποτίμησης (αυτοί οι δύο τελευταίοι όταν με το καλό θα χουμε το παράλληλο νόμισμα).

*δεν έχω εύκαιρο σύνδεσμο, όποιος τον έχει θα είμαι ευγνώμων

Η Αγγλία είναι Συντηρητική!

Με την ευχή κάποτε και στη δική μας πατρίδα ένα (πραγματικά) Συντηρητικό κόμμα να βρεθεί σ' αυτή τη θέση!..

(Και μη μου πείτε ότι κυβέρνησε η Νέα Δημοκρατία..)

Πού είναι ο Θεός;

Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως της ναζιστικής Γερμανίας. Λίγοι κατόρθωσαν να επιβιώσουν από κει μέσα και να διηγηθούν την κόλαση που έζησαν. Ένας απ' αυτούς είναι και ο Elie Wiesel που έγραψε το αυτοβιογραφικό βιβλίο Νύχτα (Night). 

Μια φορά οι Γερμανοί είχανε πιάσει 3 αντιστασιακούς Εβραίους για κατοχή όπλων. Ανάμεσα σ' αυτούς κι ένα 15χρονο παιδί. Τους οδήγησαν στην κρεμάλα. Οι δύο μεγάλοι πέθαναν αμέσως , το παιδί όμως όχι. Καθώς το σώμα του ήταν αρκετά ελαφρό η θηλιά δεν τον έπνιξε κατευθείαν. Έτσι ο συγγραφέας και οι συγκρατούμενοί του έζησαν ένα φρικιαστικό θέαμα: το παληκάρι ψυχομαχούσε για περισσότερο από μισή ώρα, κρεμασμένο στην αγχόνη. Ήταν ακόμα ζωντανός.

Τότε κάποιος από το πλήθος ξέσπασε: Μα για όνομα του Θεού, πού είναι ο Θεός επιτέλους;;

Μια φωνή από μέσα μου μού απάντησε: Εκεί είναι ο Θεός, στην αγχόνη..

Έτσι κερδίζονται οι εκλογές...

5000 μικρές επιχειρήσεις λέει στηρίζουν Κάμερον. Έτσι κερδίζονται οι εκλογές Αντώνη και λοιποί στη ΝΔ για ένα συντηρητικό κόμμα..

Όχι φορολογώντας τες μέχρι θανάτου για να σώσεις τις σίγουρες ψήφους των διορισμένων και των συνδικαλισμένων.. Ούτε προσπαθώντας να έχεις ευχαριστημένους τους πάντες χωρίς να κάνεις τίποτα ξεκάθαρο.. Ούτε προσπαθώντας να συναγωνιστείς σε "φιλολαικότητα" τους σοσιαλιστές..

http://www.telegraph.co.uk/news/politics/david-cameron/11564460/Boost-for-David-Cameron-as-5000-small-firms-back-Conservatives.html

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΠΟΤΕ 5/5/2010

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΠΟΤΕ
5/5/2010