22 Ιουνίου 2015

Ειδήσεις από Ελλάδα

Ιανουάριος: Κοντά σε συμφωνία
 

Φεβρουάριος: Κοντά στη χρεωκοπία
 

Μάρτιος: Κοντά σε συμφωνία
 

Απρίλιος: Κοντά στη χρεωκοπία
 

Μάιος: Κοντά σε συμφωνία
 

Ιούνιος: Κοντά στη χρεωκοπία
 

Κοντά σε συμφωνία

11 Ιουνίου 2015

Κρατικά Κρασιά Ελλάδος

Αγαπητέ Αλέξη,

τους τελευταίους μήνες σπουδάζω στο εξωτερικό. Σου γράφω λοιπόν γιατί διαπίστωσα μια έλλειψη. Πήγα σε πολλά σούπερ μάρκετ και κάβες να βρω ελληνικό κρασί. Πουθενά δε βρήκα. Βρήκα από την Ιταλία, την Ισπανία, τη Χιλή, το Ισραήλ, τη Βουλγαρία, τη Νότια Αφρική, αλλά κανένα από την Ελλάδα. Μάλιστα το πρόβλημα έγινε πιο εμφανές όταν ήθελα να πάω δώρο σ' ένα αγγλικό σπίτι, έψαξα, έψαξα, αλλά πουθενά. Τελικά τούς πήγα κάτι άλλο.

Θα σε παρακαλούσα λοιπόν μιας και ηγείσαι αυτής της σοσιαλιστικής και εθνικής κυβέρνησης που όπως όλοι ξέρουμε στόχο έχει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, να δώσεις μια λύση σ' αυτό το θέμα. Σου προτείνω λοιπόν μια ιδέα, που πιστεύω σίγουρα θα συμφωνήσεις. Την ίδρυση ενός δημόσιου οργανισμού που θα προωθεί και θα πουλάει τα κρασιά μας στο εξωτερικό. Τα Κρατικά Κρασιά Ελλάδος (ΚΚΕ).

Εναλλακτικά θα πρότεινα επίσης το όνομα Καλά Κρασιά, μιας και τα κρασιά μας είναι σίγουρα καλά και αξίζει να τα πουλάμε. Τώρα για την οργάνωση του οργανισμού κλπ δεν ξέρω, αν και νομίζω μια καλή ιδέα θα ήταν να φτιάξεις επιτροπές από προοδευτικούς νέους που θα πηγαίνουν στα αμπέλια και θα επιβλέπουν οι ίδιοι την παραγωγή. Και επίσης να μαζέψεις απ' όλους τους παραγωγούς το κρασί ώστε να μην το πουλάνε μόνοι τους και χάνουμε έτσι έσοδα σαν Κράτος (το έκανε και ο Περόν κάπου διάβασα).

Αυτά. Και θα σε παρακαλούσα να μου απαντήσεις (εντάξει αφού τελειώσεις με τους Θεσμούς πρώτα) γιατί νομίζω είναι μια καλή πρόταση, και σοσιαλιστική και πατριωτική.

Να 'σαι καλά για το χρόνο σου.

Ένας Έλληνας


10 Ιουνίου 2015

Σηκώστε τα λεφτά σας

Διάβασα κάπου ότι ένας σύγχρονος διορατικός γέροντας συμβούλευε τα πνευματικά του παιδιά τελευταία λέγοντας Σηκώστε τα λεφτά σας απ' τις τράπεζες.

Λέει ότι είναι δύσκολη η περίοδος και γι αυτό είναι επικίνδυνο να έχεις τα λεφτά σου στην τράπεζα. Και μάλλον έχει δίκιο.

Υπάρχουν όμως δύο αναγνώσεις σ αυτό. Η μία ότι ο γέροντας έχει δίκαιο. Είναι κάτι που θα προβλημάτιζε τον κάθε συνετό άνθρωπο και ειδικά τους οικογενειάρχες.

Η άλλη ανάγνωση ίσως να πρέπει να μας προβληματίσει ακόμα περισσότερο. Ως γνωστόν υπάρχουν δύο είδη διάκρισης, η φυσική και η πνευματική. Η φυσική αναφέρεται σε πράγματα που άπτονται της εδώ ζωής και κόσμου, πράγματα που και ένας μη χριστιανός μπορεί κάλλιστα να καταλάβει. Και υπάρχει και η πνευματική διάκριση. Αυτή αφορά σε πιο βαθειά θέματα, στο να διακρίνει κανείς το θέλημα του Θεού, το τί είναι από τον Θεό και τί όχι. Αυτή το είδος διάκρισης, σύμφωνα με την πίστη μας, είναι αποκλειστικό προνόμιο του χριστιανού (που δίδεται με το Βάπτισμα και το Χρίσμα). Ενεργοποιείται μάλιστα ανάλογα με την δεκτικότητα του καθενός, γι αυτό και ενώ κάθε συνειδητός χριστιανός που ζει πνευματική ζωή έχει αυτήν την διάκριση σ' ένα βαθμό, υπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοί που την έχουν περισσότερο (πολλές φορές αλλά όχι αποκλειστικά αυτοί είναι ασκητές-μοναχοί) και αυτούς οι υπόλοιποι χριστιανοί τούς συμβουλεύονται.

Στην εποχή μας και στην πατρίδα μας φαίνεται όμως να γίνεται μία κατάχρηση. Ίσως γιατί ο λαός μας είναι τόσο αποπροσανατολισμένος και απογοητευμένος, ίσως γιατί η κριτική του ικανότητα είναι τόσο αποδυναμωμένη από το σύστημα εκπαίδευσης, ίσως γιατί δεν ξέρω τί άλλο, φτάνει να κάνει την πίστη κάτι γραφικό, μια καρικατούρα της πραγματικής πνευματικότητας. 

Τα πράγματα είναι απλά: Δεν χρειάζεται να σου πει ο γέροντας ένα πράγμα που είναι απλό. Δεν χρειάζεται προφητεία γι' αυτό. Αν εσύ ο ίδιος δεν μπορείς σαν χριστιανός και σαν άνθρωπος λογικός να διακρίνεις τα απλά σημάδια των καιρών που έχουν να κάνουν με πολύ απλά και χειροπιαστά πράγματα, τότε...

Είναι σαν να δείχνουμε έτσι ότι δεν έχουμε την αρετή ούτε καν της φυσικής διάκρισης. Πώς τότε θα πάμε για την ανώτερη, την πνευματική διάκριση; Έτσι οι χριστιανοί δίνουν ένα κακό όνομα στην πίστη τους όταν φαίνονται σαν όντα περιορισμένης αντίληψης και ευθύνης, που δεν εκπληρούν το φρόνιμοι ως όφεις (να είστε έξυπνοι σαν τα φίδια -Μθ 10:16). Εκτός αυτού έχουμε επίσης έτσι και μια τεράστια "σπατάλη πόρων": οι διορατικοί άνθρωποι θα πρέπει να αναζητούνται για συμβουλή όπου δεν μπορούμε να βρούμε άλλη λύση μόνοι μας, όχι να γίνεται κατάχρηση ώστε να αδυνατίσουν την κρίση μας βολεύοντάς μας στο να μη χρειάζεται να σκεφτόμαστε και να παίρνουμε ευθύνες. Δεν τους έδωσε ο Θεός τα χαρίσματα για αυτόν τον λόγο.

9 Ιουνίου 2015

Ο πιο μισητός λαός στον κόσμο

Εβραίοι που πιστεύουν στο Χριστό

(από Chaim Goldberg http://www.charismanews.com/opinion/standing-with-israel/47177)

Πριν λίγα χρόνια μου ζήτησαν να φτιάξω μια μικρού μήκους ταινία για το Γραφείο Τουρισμού της Νέγκεβ. Ήθελαν να τους βοηθήσω να φτιάξουν μια διαφήμιση που να παρουσιάζει και να προωθεί τα αξιοθέατα της ισραηλινής ερήμου.


Γιατί απευθύνθηκαν σε μένα; Μα επειδή είμαι Μεσσιανικός Εβραίος και ήθελαν το βίντεο αυτό να απευθύνεται στους χριστιανούς τουρίστες. Χρειάζονταν κάποιον που να ξέρει την χριστιανική αργκό και που θα ήξερε πώς να πουλήσει στο συγκεκριμένο κοινό.


Θυμάμαι όταν έφτασα στον σταθμό στη Βηρσαβεέ με το λεωφορείο και συνάντησα το συνεργείο που θα δουλεύαμε μαζί. Κάποιος από το Γραφείο με περίμενε εκεί για να με παραλάβει. Ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι είχαν στείλει μια ορθόδοξη Εβραία. (Το κατάλαβα από το ντύσιμό της ότι ήταν θρησκευόμενη).


Η κυρία ήταν πολύ ευγενική και με ενθουσιασμό άρχισε να με ξεναγεί σε όλα αυτά τα ιστορικά μέρη που θα τραβούσαμε για το βίντεο. 

Μετά από μερικές ώρες στο αυτοκίνητο, και αφού είχαμε επισκεφθεί τα πάντα στην περιοχή, από το πηγάδι του Ιακώβ μέχρι διάφορα ηρώα του πολέμου αρχίσαμε να συζητάμε για διάφορα θέματα.

Πήρα το θάρρος να τη ρωτήσω πώς νοιώθει για το όλο εγχείρημα και συγκεκριμένα για το ότι θα έπρεπε να δουλέψει με έναν Εβραίο που πιστεύει στον Ιησού.

Η απάντησή της μού έμεινε.

Χαίμ μου λέει κάποιοι μισούν τους θρησκευόμενους, άλλοι μισούν τους κοσμικούς. Όλοι όμως σας μισούν εσάς.



  
Ο Πιο Μισητός Λαός στον Κόσμο 

Ο φίλος και συνάδελφος Ρον Κάντορ είχε γράψει ένα βιβλίο με τον τίτλο Μεσσιανικοί Εβραίοι: Ο Πιο Μισητός Λαός στον Κόσμο. Θεωρούσα αυτόν τον τίτλο λίγο υπερβολή, τώρα όμως, αυτή τη στιγμή το ζούσα. Ακριβώς αυτό.

Η γυναίκα ήταν απλά ειλικρινής μαζί μου, μου περιέγραφε πώς πραγματικά νοιώθει ο κόσμος για μας.

Την ίδια μόλις εβδομάδα ο πρώην Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Γκάμπι Ασκενάζι είχε δώσει μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του. Όταν ρωτήθηκε για το ποιά θεωρεί την μεγαλύτερη απειλή για το κράτος του Ισραήλ απάντησε: τις εσωτερικές διαιρέσεις ανάμεσα στους Εβραίους.


Φυσικά δεν αναφερόταν -ούτε καν πιστεύω το είχε στο μυαλό του- στους Μεσσιανικούς. Αναφερόταν προφανώς στις διαμάχες ανάμεσα στους υπερ-ορθόδοξους και τους πιο κοσμικούς Εβραίους.


Όση όμως πόλωση και να υπάρχει ανάμεσα στις δύο αυτές μερίδες, τίποτα δεν υπάρχει που να τους ενώνει πιο πολύ από την αποστροφή που μοιράζονται και οι δύο για όσους Εβραίους πιστεύουν στον Ιησού. Και για τους μεν και για τους δε, οι Μεσσιανικοί θεωρούνται κάτι σαν μισσιονάριοι (πολύ αρνητικά φορτισμένη λέξη στο Ισραήλ) που προσπαθούν να καταστρέψουν την ιουδαική θρησκεία και να αναγκάσουν τους Εβραίους να εγκαταλείψουν την πίστη τους και να ασπαστούν τον Χριστιανισμό. Είμαστε ο νέος Χίτλερ. Με μόνη τη διαφορά ότι εμείς δε θέλουμε να τους σκοτώσουμε, αλλά να κλέψουμε τις ψυχές τους (για πολλούς, ειδικά για τους θρησκευόμενους Εβραίους, σίγουρα χειρότερο). Νομίζετε υπερβάλλω;


Ο αρχιραββίνος της Ασδώδ διοργάνωσε διαδήλωση έξω από την μεσσιανική συναγωγή το 2010 και μας αποκάλεσε ακριβώς έτσι: Καινούργιοι Χίτλερ! Το είδα ο ίδιος –ήμουνα εκεί και παραλίγο να μας λυντσάρουν κιόλας. Αν δεν ήταν ο αστυνομικός να με φυγαδεύσει, τα πλάνα που τράβηξα δεν θα είχαν καταφέρει ποτέ να φτάσουν στην τηλεόραση.


Θέλουν την ησυχία τους
Το σύγχρονο εβραικό κράτος γεννήθηκε αμέσως μετά την δραματικότερη στιγμή στην ιστορία του εβραικού λαού. Το Ολοκαύτωμα υπήρξε μια καταστροφή απλά απερίγραπτη. Εβραίοι εκδιώχτηκαν με τη βία από τις εστίες τους και εξοντώθηκαν κατά εκατομμύρια. Και τώρα μετά απ’ όλα αυτά απέκτησαν επιτέλους μια πατρίδα, μια εθνική εστία μόνο δική τους –την ιστορική, βιβλική τους πατρίδα μάλιστα. Ήταν πλέον ασφαλείς, σ’ ένα κράτος με Εβραίους ανάμεσα σε Εβραίους. Οι περισσότεροι Εβραίοι θέλουν απλά την ησυχία τους. Είναι σε πόλεμο με τους Άραβες από την ίδια την ημέρα της ανακήρυξης του κράτους. Οι πόλεμοι και οι εξεγέρσεις και η τρομοκρατία δεν έχουν σταματήσει ουσιαστικά ποτέ από τότε. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν να αντιμετωπίσουν είναι να έχουν συμπατριώτες τους, Εβραίους που να προσπαθούν να τους πείσουν ότι ο Ιησούς είναι όντως ο αναμενόμενος Μεσσίας.


Θέλουν την ησυχία τους. Γι' αυτό δε μας θέλουν. Έχουμε όμως ως χριστιανοί την εντολή να μοιραζόμαστε την πίστη μας με αγάπη. Παρόλαυτα ξέρουμε πως οι φίλοι και οι συγγενείς μας εδώ στο Ισραήλ δεν θέλουν ούτε καν να ακούσουν για τέτοια "Καλά Νέα" (για το Ευαγγέλιο).



Χρειαζόμαστε τις προσευχές σας

 Το να έρθω στο Ισραήλ ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στη ζωή μου. Έπρεπε να αφήσω πίσω αγαπημένα πρόσωπα, να προσαρμοστώ σε μια καινούργια κουλτούρα, να μάθω μια καινούργια γλώσσα, να παλέψω με μια καινούργια γραφειοκρατία (από την άδεια οδήγησης μέχρι την εφορία) να κάνω κανούργιους φίλους και να προσαρμοστώ σε μια καινούργια κοινότητα, να προσπαθώ να βρω μια καλή δουλειά παρά τα περιορισμένα μου Εβραικά, να προσπαθώ να επιβιώσω στη ζέστη και να προσπαθώ επίσης να μην καταβληθώ από τον φόβο τη στιγμή που ο πόλεμος και η τρομοκρατία απειλούν την ησυχία σου και τη ζωή σου ανά πάση στιγμή. Όχι λίγες οι δυσκολίες.


Η μεγαλύτερη όμως απογοήτευση ήταν όταν συνειδητοποίησα πόσο ξένος είμαι για τους συμπατριώτες μου, όταν συνειδητοποίησα πόση άγνοια υπάρχει για την Αγία Γραφή (και για την Παλαιά και για την Καινή Διαθήκη), πόση εχθρότητα προκαλεί και αυτή ακόμα η απλή αναφορά του ονόματος του Ιησού, όταν ένοιωσα τον κοινωνικό αποκλεισμό, ακόμα και ανάμεσα σε έναν από τους λαούς που τον έχει νοιώσει περισσότερο ίσως από όλους στη γη.


Αν το δω ανθρώπινα είμαστε όντως οι πιο μισητοί άνθρωποι πάνω στη γη: Οι αντισημίτες μας μισούν γιατί είμαστε Εβραίοι. Οι Εβραίοι μάς μισούν γιατί κηρύσσουμε μια απαράδεκτη γι αυτούς μορφή της θρησκείας τους.


Κοιτάζοντας όμως την κατάσταση με τα μάτια του Θεού, καταλαβαίνεις ότι στην πραγματικότητα είμαστε το τελείως αντίθετο.Είμαστε στην πραγματικότητα, οι πιο αγαπημένοι και ευλογημένοι από τον Θεό άνθρωποι σε όλη τη γη. Δυο φορές εκλεκτοί. Ως μέλη μιας ξεχωριστής φυλής την οποία ο Θεός ξεχώρισε για να έχει μία ειδική σχέση μ’ αυτήν και επιλεγμένοι ξανά ώστε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να μπορούμε να δούμε την σωτηρία στο πρόσωπο του Ιησού.


Τη στιγμή που τόσοι άνθρωποι γύρω σκοντάφτουν μέσα στην πνευματική τυφλότητα εμείς δόξα τω Θεώ έχουμε την πληρότητα, την συγχώρηση, έχουμε τον Ιησού!


Δεν τα είπα όλα αυτά λοιπόν για να μας λυπηθείτε. Χρειαζόμαστε όμως τις προσευχές σας. Χρειαζόμαστε αυτή σας τη στήριξη καθώς προσπαθούμε να ευαγγελίσουμε αυτό το έθνος που ο Θεός τόσο θαυματουργικά ανέστησε. Αυτή είναι η αποστολή μας. Και έτσι λοιπόν συνεχίζουμε..


Ο Χαίμ Γκόλτνμπεργκ είναι υπεύθυνος μέσων της οργάνωσης Maoz Israel

7 Ιουνίου 2015

Λέγουσι και ου ποιούσι

Βλέπω στο facebook αρκετό κόσμο να μιλάει για την ομιλία του Βενιζέλου. Δεν την άκουσα, φαντάζομαι όμως ότι θα ήτανε όντως καλή, ίσως και καταπληκτική, γιατί όχι; Πιστεύω ότι αν την ακούσω σε πολλά από τα πράγματα θα συμφωνήσω και ίσως θα θαυμάσω την νοητική και ρητορική του δεινότητα.

Όμως υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα: η πολιτική, όπως και η ζωή, δεν είναι μόνο λόγια, χρειάζεται και εφαρμογή, πράξεις. H θεωρία είναι απαραίτητη, είναι η βάση, από μόνη της όμως δεν αρκεί. Η ρητορική είναι απαραίτητη, για να πείσει για την ορθότητα των ιδεών και των προτάσεών σου, όταν όμως είσαι σε θέση να μπορείς να τις εφαρμόσεις τότε θα κριθείς από αυτό κυρίως, από το τί έκανες. Φυσικά θα πει κανείς η εφαρμογή είναι δύσκολη, πιο δύσκολη από τα λόγια. Χρειάζεται να "σπάσεις αυγά", να συγκρουστείς με συμφέροντα και αντιλήψεις, αυτή ομως είναι η δουλειά για την οποία ψηφίζουμε (και πληρώνουμε) τους πολιτικούς να κάνουν.

Δεν μπορώ να ξεχάσω λοιπόν τον Σεπτέμβριο του 2011 το αλησμόνητο χαράτσι. Δεν μπορώ να συγχωρήσω τον Βενιζέλο γι' αυτό. Ότι θα έπρεπε ενώ δεν εργαζόμουν να πληρώσω 500 ευρώ. Ότι ως ένα από τα αμέτρητα θύματα της Κρίσης (όχι της Κρίσης των τελευταίων 5 ετών, αλλά της άρρωστης οικονομίας που έφτιαξε το πολιτικό μας σύστημα) θα έπρεπε να πληρώσω ενοίκιο στο Κράτος. Για να χρηματοδοτηθεί το "κενό". Για να συνεχίσουν δηλ. να επιζούν οι σοσιαλιστικές πολιτικές του μεγάλου Κράτους και να κρατηθούν απείραχτοι οι κομματικοί στρατοί των προνομιούχων, που είναι δυστυχώς η μόνη πραγματική προτεραιότητα για τους πολιτικούς μας...


Η ομιλία λοιπόν μπορεί να είναι θαυμάσια, και θα την ακούσω (ή θα την διαβάσω). Μπορεί τα επιχειρήματά της να μας χρειαστούν πολύ στους επόμενους μήνες, με αυτούς που έχουμε μπλέξει. Όμως δεν μπορώ να αποσυνδέσω ότι για να φτάσουμε να μπλέξουμε με αυτούς σήμερα, κάποιοι άλλοι μεταξύ των οποίων και ο κ. Βενιζέλος και πολύ περισσότερο το κόμμα του, είναι οι κύριοι υπεύθυνοι.

5 Ιουνίου 2015

Γιατί πάντα φταίνε οι ξένοι

Είμαστε μια παραδοσιακή κοινωνία. Με την κακή έννοια (τα καλά τα έχουμε αφήσει τα περισσότερα, είναι άλλωστε πιο εύκολος ο εκσυγχρονισμός προς το αρνητικό παρά προς το θετικό). Ως τέτοια, η κριτική μάς είναι κάτι πολύ δύσκολο. Είναι δύσκολο για τον Έλληνα να κάνει κριτική ας πούμε στην οικογένειά του. Κατ' επέκταση είναι δύσκολο να κάνουμε και αυτοκριτική ως έθνος. Σε κάθε κατηγορία εναντίον μας αντί να την εξετάσουμε, ενεργοποιούμε τα αντανακλαστικά μας και την αποκρούουμε.

Είναι κακό αυτό θα πει κανείς; Κατά μία έννοια η συνοχή της οικογένειας και της κοινωνίας είναι επιθυμητή. Όμως δεν μπορεί να είναι επιθυμητή πάση θυσία. Όταν το σύνολο στο οποίο ανήκεις σού ενσταλάζει θετικές αξίες αυτό είναι αναμφισβήτητα καλό, αν και πάλι το καλύτερο είναι να αποδεχτείς συνειδητά εσύ ο ίδιος την αξία αυτών των αξιών και όχι απλά να τις δεχθείς, παθητικά. Όταν όμως αυτό το σύνολο σου ενσταλάζει (και) αρνητικές αξίες θα πρέπει αυτές να τις δεχθείς απλά και μόνο επειδή σου τις έδωσε το σύνολο; Όχι. Εδώ είναι το αρνητικό της παραδοσιακής κοινωνίας. Ουσιαστικά θέτει πιο πάνω απ' όλα την επιβίωση της ομάδας, (το όνομα) της οικογένειας, του έθνους κλπ και όχι απόλυτες αξίες, όπως το τί είναι σωστό ή την ευτυχία και ευημερία των επιμέρους ατόμων που την αποτελούν. Αυτό είναι μια στρατηγική επιβίωσης χρήσιμη για τις προ-νεωτερικές κοινωνίες που δεν μπορεί όμως να συνεισφέρει σε πολλά πράγματα πέρα από τον σκοπό που εξυπηρετεί: την επιβίωση της ομάδας.

Το βλέπουμε αυτό στα χωριά: είναι πολλές φορές πιο σημαντικό να μη δει ο κόσμος ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα, όχι το να λύσουμε το ίδιο το πρόβλημα. Έτσι μια οικογένεια μπορεί να έχει ένα διανοητικά ανάπηρο παιδί, το σημαντικό είναι να μην το δει ο κόσμος, καταλήγει έτσι η οικογένεια σε απίστευτη σκληρότητα προς ένα από τα μέλη της, το οποίο ουσιαστικά θυσιάζεται χάριν του κοινού καλού. Ή ένας σύζυγος μπορεί να απατάει την σύζυγο, θεωρείται όμως αρετή για την σύζυγο να κρατήσει το σπίτι της, χωρίς όμως να λαμβάνονται υπ όψιν καθόλου τα δικά της συναισθήματα ή το ότι η ευθύνη για την καταστροφή του γάμου της βαρύνει ουσιαστικά τον σύζυγο που μοιχεύει και όχι εκείνην.



Το βλέπουμε αυτό έντονα και στα τελευταία χρόνια της Κρίσης, να ανάγεται πλέον σε ένα άλλο επίπεδο. Η ενέργειά μας σπαταλιέται ως επί το πλείστον στο πώς θα δείξουμε το πόσο άδικο έχουν οι ξένοι που μας κατηγορούν, όχι στο να δούμε αν και τί κάναμε κάτι λάθος ως άτομα, ως ομάδες, ως έθνος. Στέκεται εδώ μια υποσυνείδητη πεποίθηση: εμείς δεν κάνουμε ποτέ λάθος, οι γονείς μας, οι ηγέτες μας.. πάντα κάτι οι άλλοι θα έκαναν και γι αυτό υποφέρουμε. Αυτή όμως είναι μία μη ρεαλιστική αντιμετώπιση, μια αντιμετώπιση που δεν είναι ώριμη και που δεν μπορεί να φέρει κάτι καλό. Είναι μια αντιμετώπιση loser. (Του στυλ μας αδίκησε η διαιτησία. Και όντως η διατησία μπορεί να σε αδίκησε, όμως το να επιλέξεις να τα ρίχνεις εκεί είναι μια στρατηγική διαχείρισης της ήττας, αν θέλεις πραγματικά να κερδίσεις μάλλον θα πρέπει να βρεις τρόπους να διαχειριστείς και τον παράγοντα διαιτησία, αφού βέβαια εξετάσεις αν όντως σε επηρέασε αρνητικά και δεν αποτελεί απλά δικαιολογία).

Μας είναι δύσκολο να κάνουμε αυτοκριτική γιατί έχουμε τόσο μπερδεμένο τον ψυχισμό μας με αυτά που έχουμε κάνει ή αυτά που πιστεύουμε (τα οποία μπορεί να είναι και λάθος). Μιλώντας κανείς με ανθρώπους από ισλαμικές χώρες το προσέχει αυτό: δεν μπορείς να πεις το ο,τιδήποτε έστω και λίγο αρνητικό για την θρησκεία τους ή για τα ήθη τους χωρίς να προσβληθούν (ακόμα και αν ο τρόπος σου είναι καθόλα ευγενικός). Έχουν τόσο συνδέσει υπαρξιακά αυτό που είναι με αυτό που κάνουν (ή πιστεύουν) και τον εαυτό τους επίσης με την ομάδα (ως μέρος της ομάδας, όχι μιας συνειδητής ομάδας αλλά μιας μήτρας που τους γέννησε και πάντα θα αποτελούν κομμάτι της) που ακόμα και η περίπτωση να θέσουν αυτά υπό κριτική είναι κάτι απαγορευτικό, τους φέρνει υπαρξιακό άγχος. Αυτός ο ανατολίτικος τρόπος σκέψης σ ένα βαθμό υπάρχει και σ' εμάς.

Όμως το αποτέλεσμα ποιό είναι με όλα αυτά; Δεν έρχεται πρόοδος. Γιατί η κριτική βοηθάει και θα έπρεπε να την κάνουμε για το ίδιο το καλό μας και όχι επειδή το λένε πχ οι άλλοι. Το ίδιο το συμφέρον μας μάς προστάζει να την κάνουμε. Το συμφέρον εξυπηρετείται με την λογική, όχι με την συναισθηματική αποφυγή. Το συναίσθημα μάς καθησυχάζει για λίγο (γι αυτό και είναι πιο εύκολο) αλλά δεν δίνει λύση σε κανένα από τα προβλήματά μας. Θα συνεχίσουμε να έχουμε τα προβλήματα και επειδή θα συνεχίσουμε να τα έχουμε, θα συνεχίσουμε να τα αποδίδουμε σε εξωτερικούς παράγοντες υπαρκτούς ή μη και έτσι θα απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από την λύση τους. Και συν τοις άλλοις θα αντιμετωπίζουμε και την κριτική των άλλων που θα γίνεται όλο και πιο σκληρή. Είναι κι αυτό μέσα στο τίμημα: όταν δεν κάνεις εσύ ο ίδιος κριτική στον εαυτό σου θα υποχρεώνεσαι να ακούς την κριτική των άλλων. Προτιμώντας να αποφύγεις το μικρότερο κακό ουσιαστικά υποβάλλεις τον εαυτό σου στο μεγαλύτερο.