Ιδιωτικοποίηση των Κομμάτων

Τα κόμματα στην Ελλάδα είναι σαν το Δημόσιο. Αυτό έχουν άλλωστε ως πρότυπο, αυτό διαχειρίζονται, απ αυτό δανείζονται (αγύριστα) και γενικά αυτό μόνο ξέρουν. 

Δεν υπάρχει στα κόμματα το υγιές κίνητρο του κέρδους που υπάρχει στους ιδιωτικούς οργανισμούς. Δεν υπάρχει η ανησυχία για την επιβίωση, για την επιτυχία, για την αποτελεσματικότητα, για την καλύτερη αξιοποίηση όλων των διαθεσίμων πόρων, για την εξεύρεση καινούργιων και για την ορθολογική βελτιστοποίησή τους.

Φαίνεται αυτό και στις σημερινές εκλογές της ΝΔ, ανεξάρτητα από το όποιο τους αποτέλεσμα. Φαίνεται αυτό σε όποιον έχει μια μικρή πείρα από τα κόμματα και τους κομματικούς μηχανισμούς. Αυτό που νοιάζει περισσότερο τους ανθρώπους τους είναι το πώς θα κρατηθούν οι εσωτερικές ισορροπίες, πώς θα είναι στο τέλος όλοι ευχαριστημένοι. 

Μόλις και ανάγκη να πει κανείς ποιά θα ήταν η λογική εξέλιξη των εκλογών της ΝΔ αν τα στελέχη της ενδιαφέρονταν πρωτίστως και ψυχρά 

• για το ποιός είναι ο ικανότερος για να οδηγήσει το κόμμα τους στην εξουσία (αντικειμενικός σκοπός ενός πολιτικού κόμματος -και μάλιστα στο να ασκήσουν πραγματική εξουσία, να εφαρμόσουν τις ιδέες και τα οράματα που υποτίθεται έχουν και είναι απαραίτητα σε ένα κόμμα- όχι απλώς να διαχειριστούν το Δημόσιο, τις προσλήψεις και τα λεφτά των ευρωπαικών προγραμμάτων) 

• και ο ικανότερος για να οδηγήσει την πατρίδα στην ευημερία (αυτός είναι ο απώτερος αντικειμενικός σκοπός ενός -πατριωτικού τουλάχιστον- κόμματος: το καλό της πατρίδας).

Τα κόμματα στην Ελλάδα είναι σαν την επάρατο. Αναπτύσσονται εις βάρος του συστήματος από το οποίο τρέφονται, από το οποίο αντλούν λόγω ύπαρξης. Ακριβώς όπως οι δημόσιοι οργανισμοί.

Και όπως και στο Δημόσιο, αυτό είναι που κρατά την αποτελεσματικότητα αυτών των οργανισμών πολύ πίσω. Αντί να επιτελέσουν τον σκοπό τους όσο γίνεται αποτελεσματικότερα λειτουργούν απλά και μόνο για να διαιωνίσουν την ύπαρξή τους. 

Και ποιός είναι ο σκοπός των κομμάτων; Να πηγαίνει μπροστά η δημοκρατία και η οικονομία και κατ' επέκταση η κοινωνία. Αντί γι αυτό γίνονται στην πραγματικότητα ανασταλτικοί παράγοντες για όλα αυτά. Ο λόγος ύπαρξής τους όπως και των περισσότερων υπηρεσιών του δημοσίου δεν θα υπήρχε αν αυτά λειτουργούσαν στον ελεύθερο ανταγωνισμό και δεν προστατεύονταν από το κράτος με το αποκλειστικό προνόμιο -και τα χρήματα- να ασχολούνται με την δημοκρατία και την οικονομία μας. Και φυσικά θα έκαναν περισσότερο καλό παρά κακό στον σκοπό που υποτίθεται εξυπηρετούν, αν διαλύονταν.

Φυσικά θα πει κανείς ο κάθε οργανισμός ιδιωτικός ή δημόσιος αυτό δεν επιδιώκει πρώτα; Το δικό του συμφέρον και την επιβίωσή του; Όντως, υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά όμως: Τα κόμματα στην Ελλάδα ως δημόσιοι οργανισμοί (καλύτερα ως οργανισμοί του Δημοσίου) έχουν το αντικείμενο της εργασίας τους έτοιμο, δεν είναι υποχρεωμένα να το αναζητήσουν και άρα να βελτιωθούν για να το κάνουν αυτό αποτελεσματικά. Είναι δομημένα ώστε να διαχειρίζονται κάτι ήδη έτοιμο. Δεν χρειάζεται να κάνουν προσπάθεια γι αυτό, για να το προσελκύσουν, όπως θα έκανε μια ιδιωτική επιχείρηση ή οργανισμός. Απλά δεν χρειάζεται. Και όπως δείχνουν οι οικονομικοί νόμοι όταν μια αγορά λειτουργεί στρεβλά, δεν μπορεί να προσφέρει το προιόν που η κοινωνία θα χρειαζόταν.

Ιδιωτικοποίηση λοιπόν. Απαραίτητη και στην δημοκρατία. Αλλιώς μην περιμένουμε ελευθερία. Κτίσιμο των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος σε τελείως διαφορετικές βάσεις: "ιδιωτικοοικονομικές". Βάσεις δηλαδή κοινής λογικής.

Γιατί οι Εκλογές της ΝΔ μετράνε

Γιατί οι Εκλογές της ΝΔ μετράνε (για όλους μας)

Καλώς ή κακώς οι αυριανές εκλογές στη ΝΔ αφορούν πολύ περισσότερο κόσμο από κάποιον που θα αυτοπροσδιοριζόταν ως Νεοδημοκράτης. Για όποιον δεν αυτοπροσδιορίζεται ως Αριστερός, είναι η ευκαιρία να εκλεγεί αυτός που θα αντιμετωπίσει τον Τσίπρα και τις συνέπειες που έχει η παραμονή της Αριστεράς και των πολιτικών της στην εξουσία. 

Θα πει κανείς καλά δεν θα μπορούσε να αναδειχθεί αυτός από κάπου αλλού; Θά 'πρεπε να είναι από το χρεωκοπημένο (και κυριολεκτικά) κόμμα της Νέας Δημοκτατίας;

Δυστυχώς η ιστορία μάς έχει δείξει πως έτσι λειτουργούν τα πράγματα στην πατρίδα μας. Ότι ο κόσμος ακολουθεί όποιον θα πάρει το μαντρί. Δεν ακολουθεί πρόσωπα, πολύ δε περισσότερο δεν ακολουθεί πολιτικές επιλογές. Ακολουθεί ουσιαστικά μηχανισμούς. Συναισθηματικές προσκολλήσεις και ρουσφέτια (Αυτό το κόμμα ψηφίζουμε τόσα χρόνια ή/και αυτό μάς διόρισε/μας έδωσε ψωμί πώς θα ψηφίσουμε τώρα τον άλλο;) Πρόσφατα παραδείγματα πολλά. Σαμαράς, Ντόρα, Αβραμόπουλος. Έξω απ το κόμμα "χάθηκαν". Ο Σαμαράς πχ με την Πολιτική Άνοιξη. Την θυμάται κανείς; Όταν επανήλθε όμως στη ΝΔ έγινε αρχηγός!

Βέβαια κάποια στιγμή θα πρέπει να το ξεπεράσουμε αυτό. Αλλά το πώς είναι κι αυτό ένα από τα στοιχήματα της αυριανής κάλπης. Όπου αξίζει να συμμετέχουμε. Όχι για τη Νέα Δημοκρατία. Αυτή είναι απλά ένα πολιτικό σχήμα (καλώς ή κακώς μάλλον ξεπερασμένο). Αλλά για τις αξίες στις οποίες πιστεύουμε και για το μέλλον μας. Αν μπορούμε ακόμα κάτι να σώσουμε.

Αν είχαμε όπλα

Γράφει μια Αμερικανίδα φίλη...7 άνθρωποι σκότωσαν 130 ανθρώπους.. Πόσοι νομίζετε θα είχαν σκοτωθεί αν στη Γαλλία ίσχυε το δικαίωμα της Οπλοκατοχής;

Όντως. Μια παράμετρος που δεν την κοιτάμε καν. Όταν τα όπλα είναι παράνομα, μόνον οι παράνομοι έχουν όπλα......

Γιατί το Σεπτέμβριο βγήκε ξανά ο Τσίπρας

Η κυβέρνηση η τελευταία (η Π.Φ.Α.) -είτε είναι αριστερός κάποιος είτε δεξιός είτε οτιδήποτε- ουσιαστικά μας έφερε σε αδιέξοδο, μας χρεωκόπησε τον Ιούνιο. Και τον Σεπτέμβριο ξαναβγήκε.

Και όχι μόνον αυτό αλλά αύξησε τα ποσοστά της. Αυτό προσωπικά μου φαίνεται θα ήταν αδύνατον σε μια οποιαδήποτε φυσιολογική δυτική δημοκρατική χώρα. Και όμως εξηγείται.

Πρώτος λόγος: ο συναισθηματισμός του Έλληνα ψηφοφόρου που όσο πέρναγαν τα χρόνια της κρίσης έγινε και χειρότερος. Δεν είναι εύκολο να παραδεχθείς το Σεπτέμβριο ότι έκανες λάθος τον Ιανουάριο. (Εδώ για άλλες κυβερνήσεις μας πήρε δεκαετίες να αρχίσουμε να τις κάνουμε κριτική)!

Συν ότι ένα τεράστιο ποσοστό από τους πιο ικανούς, δημιουργικούς και ορθολογικούς Έλληνες έφυγε αυτά τα χρόνια στο εξωτερικό. Από όπου φυσικά το πολιτικό σύστημα δεν σου επιτρέπει να ψηφίσεις (με διάφορες προφάσεις, δημοκρατία σου λένε μετά..)

Μεταξύ των τυφλών ο μονόφθαλμος βασιλεύει

Δεύτερος λόγος και ίσως και σπουδαιότερος: Δεν είχε αντίπαλο ουσιαστικά. Ο αντίπαλος του Τσίπρα τον Σεπτέμβριο φυσικά έδωσε έναν αγώνα. Όμως είναι τόση η απογοήτευση που η διαφθορά και η ανικανότητα του «σοβαρού» πολιτικού κόσμου όλες αυτές τις δεκαετίες έχει προκαλέσει που και το τίποτα να στηθεί απέναντι στην ΝΔ θα την κερδίσει. Χρειάζεται οπότε κάτι συνταρακτικό, κάτι ασυνήθιστο, κάτι που θα ταράξει τα νερά. Και αυτό κακά τα ψέμματα μόνο ένας -το πολύ δύο- από τους τέσσερις υποψηφίους της εσωκομματικής της εκλογής θα μπορούσε να το εκπληρώσει.

Ελπίζω ότι θα πάει καλά. Αλλά οι εκλογές γενικά στην Ελλάδα μας έχουν δείξει ότι δεν μπορείς να ελπίζεις για πολλά πράγματα.