Ένας στους τρεις κατοίκους του Μοντεβιδέο, (που συγκεντρώνει το 1/3 του συνολικού πληθυσμού της χώρας) είναι δημόσιος υπάλληλος.
Κανένας πολιτικός δεν μπορεί να ελπίζει σε νίκη στις εκλογές υποστηρίζοντας λιτότητα, περισσότερη δουλειά και την θυσία έστω κάποιων από τις κοινωνικές παροχές.
200 λεωφορεία εισαγωγής σαπίζουν σε μια ανοιχτή αποβάθρα ενώ οι γραφειοκράτες της ουρουγουανής κυβέρνησης διαπληκτίζονται μεταξύ τους για το ποιος πρέπει να πληρώσει την χρέωση στο λιμάνι. Τα λεωφορεία παραμένουν ακινητοποιημένα εδώ και 4 χρόνια.
Το πιο συνηθισμένο για έναν δημόσιο υπάλληλο είναι να συνταξιοδοτηθεί (πλήρης σύνταξη) στα 45.
Επίσης κοινό είναι να παίρνει σύνταξη ενώ κάνει άλλη δουλειά ή να έχει δουλειά και να παίρνει επίδομα ανεργίας.
Ένας στους τρεις ενήλικες λαμβάνει κάποιας μορφής κρατικό επίδομα ή σύνταξη. Το 40% του εργατικού δυναμικού της χώρας απασχολούνται από το Δημόσιο.
Συντελώντας στην ανώμαλη κατάσταση, τα συνδικάτα έχουν ως συνήθεια τις πολύ συχνές απεργίες.
Το πανίσχυρο ακροαριστερό συνδικάτο CNT (Εθνική Συνέλευση των Εργατών) που έχει 400.000 μέλη και ελέγχεται από τους κομμουνιστές κάνει μέρα παρά μέρα απεργίες
Την προηγούμενη χρονιά σημειώθηκαν 500 απεργίες!
Από έναν πληθυσμό 2.6 εκατομμυρίων ανθρώπων, ο αριθμός των οικονομικά ενεργών πολιτών δεν ξεπερνά τις 900.000
Εδώ και μήνες οι άνεργοι ανέρχονται στους 250.000 ή στο 28% του συνολικού εργατικού δυναμικού, και ο αριθμός αυτός συνεχώς αυξάνει...
(Από άρθρο του Henry Hazlitt το 1969)
Σας θυμίζουν άραγε τίποτα όλα αυτά;;; Κοινός παρονομαστής;
