Ο καθένας μας γνωρίζει ότι ο όρος
φασίστας είναι υποτιμητικός, και χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει κάθε πολιτική θέση την οποίαν αυτός που ομιλεί δεν συμπαθεί. Δεν υπάρχει κανένας που να θέλει να σηκωθεί και να πει: 'Είμαι φασίστας, πιστεύω ότι ο φασισμός είναι ένα σπουδαίο κοινωνικό και οικονομικό σύστημα'.
Παρόλαυτα θα μπορούσα να καταθέσω πως εάν ήταν ειλικρινείς, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών, διανοουμένων και πολιτικών ακτιβιστών θα μπορούσε να πει ακριβώς αυτό.
Φασισμός είναι το σύστημα διακυβέρνησης που δημιουργεί καρτέλ στον ιδιωτικό τομέα, σχεδιάζει κεντρικά την οικονομία ώστε να επιδοτεί τους παραγωγούς, εξυμνεί το αστυνομικό κράτος ως την πηγή της κοινωνικής ειρήνης, αρνείται βασικά δικαιώματα και ελευθερίες στα άτομα, και καθιστά την εκτελεστική εξουσία τον χωρίς περιορισμούς αφέντη της κοινωνίας.
Όλα αυτά περιγράφουν την mainstream πολιτική σκηνή της Αμερικής στις ημέρες μας. Και όχι μόνο στην Αμερική. Ισχύει το ίδιο και στην Ευρώπη. Έχει γίνει τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της που είναι πλέον δύσκολο να το παρατηρήσει κανείς.
Είναι αλήθεια ότι ο φασισμός δεν έχει ένα ανώτατο όργανο πολιτικής θεωρίας. Δεν υπάρχει κάποιος μεγάλος θεωρητικός σαν τον Μαρξ. Αυτό όμως δεν τον καθιστά λιγότερο πραγματικό και διακρινόμενο ως ένα κοινωνικό,οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Ο φασισμός επίσης εφαρμόζεται και ως ένας ιδιαίτερος τρόπος κοινωνικής και οικονομικής διαχείρισης. Και ως τέτοιος είναι μια ίση αν όχι μεγαλύτερη απειλή για τον πολιτισμό από τον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Αυτό διότι,τα χαρακτηριστικά του έχουν γίνει τόσο μέρος της ζωής μας -και για τόσον καιρό- που πλέον είναι σχεδόν αόρατα σε εμάς.
Εάν ο φασισμός είναι αόρατος σε εμάς, τότε είναι στ'αλήθεια ο σιωπηλός δολοφόνος. Τοποθετεί ένα τεράστιο, βίαιο, παρασιτικό κράτος επάνω στην ελεύθερη αγορά το οποίο στεγνώνει την αγορά από όλο το κεφάλαιο και την παραγωγικότητά της όπως ένα θανατηφόρο παράσιτο τον ξενιστή του. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον το φασιστικό κράτος έχει αποκληθεί και ως η οικονομία-βαμπίρ. Απομυζά ολόκληρη την οικονομική ζωή ενός έθνους και φέρνει τον αργό θάνατο μιας κάποτε ευημερούσης οικονομίας.
Ας φέρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα.
Η Πτώση
Την τελευταία εβδομάδα οι εφημερίδες παρουσίαζαν τα πρώτα στοιχεία από την απογραφή του 2010. Η κυριότερη είδηση αφορούσε στην τεράστια αύξηση στα ποσοστά φτώχειας. Είναι η μεγαλύτερη αύξηση σε 20 χρόνια, και φθάνει πλέον στο 15%.
Οι περισσότεροι παρόλαυτα κάτοικοι αυτής της χώρας ακούγοντας την είδηση αυτήν δεν θα την θεωρήσουν ιδιαίτερα σπουδαία, και ίσως να έχουν έναν καλό λόγο γι' αυτό. Οι φτωχοί σε αυτήν την χώρα δεν είναι φτωχοί με κανένα ιστορικό στάνταρ. Έχουν κινητά τηλέφωνα, καλωδιακή τηλεόραση, αυτοκίνητα, αρκετό φαγητό και αρκετό αδήλωτο εισόδημα. Επιπλέον, δεν υπάρχει κάποια σταθερή κοινωνική τάξη που καλείται 'οι φτωχοί'. Ο κόσμος ανεβαίνει και κατεβαίνει την οικονομική κλίμακα, ανάλογα με την ηλικία και τις περιστάσεις της ζωής. Και εκτός αυτού, φυσικά, στην αμερικανική πολιτική σκηνή κάθε φορά που ακούς κάποιον να παραπονιέται για τους φτωχούς, γνωρίζεις πού το πάει: σου ζητάει να δώσεις τα λεφτά σου στο Κράτος.
Θαμμένο όμως στην αναφορά αυτήν υπάρχει και κάποιο άλλο γεγονός, το οποίο έχει βαθύτατη σημασία. Έχει να κάνει με το μέσο εισόδημα ενός νοικοκυριού σε πραγματική αγοραστική αξία.
Αυτό που τα δεδομένα αποκαλύπτουν είναι συνταρακτικό. Από το 1999 το μέσο εισόδημα ανά νοικοκυριό έπεσε κατά 7,1%. Από το 1989 το μέσο εισόδημα είναι βασικά σταθερό. Και από το 1973 και το τέλος του κανόνα του χρυσού (πλήρης αποσύνδεση δολλαρίου από τον χρυσό) δεν έχει ανεβεί σχεδόν καθόλου. Αυτή η μεγάλη παραγωγική μηχανή πλούτου, που ήταν κάποτε η Αμερική, έχει πλέον χαλάσει.
Καμμία γενιά πλέον δεν προσδοκεί να ζήσει μια καλύτερη ζωή από την προηγούμενη. Το φασιστικό οικονομικό μοντέλο έχει σκοτώσει αυτό που κάποτε εκαλείτο το Αμερικάνικο όνειρο. Και η αλήθεια φυσικά είναι ακόμα χειρότερη από αυτό που δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία. Χρειάζεται να υπολογίσουμε πόσα εισοδήματα υπάρχουν μέσα σε οικογένειες με μία πηγή πόρων (δουλεύει ένας) για να φτιάξουμε το συνολικό εισόδημα. Μετά τον Β' ΠΠ, η οικογένεια με τον έναν γονέα να εργάζεται έγινε ο κανόνας. Από κει και πέρα η αξία του χρήματος καταστράφηκε, οι καταθέσεις των Αμερικανών εξαερώθηκαν και η κεφαλαιακή βάση της οικονομίας επλήγη ανεπανόρθωτα.
Σε αυτό το σημείο ήταν που όλα τα νοικοκυριά ξεκίνησαν να παλεύουν πλέον για να μείνουν όρθια. Το έτος 1985 ήταν ένα καθοριστικό σημείο. Αυτήν τη χρονιά ήταν που έγινε πλέον πιο συχνό για ένα νοικοκυριό να έχει δύο εισοδήματα παρά ένα. Οι μητέρες εισήλθαν στο εργατικό δυναμικό με σκοπό να κρατήσουν το εισόδημα της οικογένειας σε αξιοπρεπή επίπεδα.
Οι περισσότεροι διανοούμενοι χαιρέτησαν αυτή την εξέλιξη, ως αντιπροσωπεύουσα την απελευθέρωση, ζητωκραυγάζοντας πως πλέον παντού και όλες οι γυναίκες έχουν προστεθεί στους φορολογικούς καταλόγους ως χρήσιμοι συνεισφορείς στον κρατικό κορβανά.Η πραγματική αιτία όμως ευρίσκεται στην άνοδο του fiat money (χρήμα αποσυνδεδεμένο από τον κανόνα χρυσού) το οποίο προκάλεσε υποτίμηση του νομίσματος, λεηλάτησε τις καταθέσεις και έσπρωξε κόσμο στην αγορά εργασίας ώστε να γίνουν φορολογούμενοι.
Αυτή η εξήγηση δεν μπορείς να βρεθεί από τα στατιστικά δεδομένα και μόνο. Πρέπει κανείς να κοιτάξει και στα δημογραφικά στοιχεία για να την ανακαλύψει.
Αυτή η τεράστια δημογραφική αλλαγή ουσιαστικά κράτησε την αμερικανική οικογένεια για άλλα 20 χρόνια σε μια κατάσταση πλαστής ευημερίας, αν και είναι δύσκολο να την ονομάσουμε ως τέτοια καθώς δεν υπήρχε πλέον καμμία δυνατότητα επιλογής επί του θέματος. Εάν ήθελες να συνεχίσεις να ζεις σύμφωνα με το αμερικάνικο όνειρο, η οικογένεια δεν θα μπορούσε πλέον να βασίζεται στο ένα μόνο εισόδημα.
Αλλά αυτή η τεράστια αλλαγή λειτούργησε ουσιαστικά μόνον ως θυρίδα διαφυγής. Αγόρασε 20 χρόνια μικρών αυξήσεων μέχρι αυτή η άνοδος του εισοδήματος να ανακοπεί και τα εισόδημα να 'βαλτώσει'. Την τελευταία δεκαετία είμαστε πλέον σε πτώση. Το σημερινό μέσο οικογενειακό εισόδημα είναι μόνο λίγο μεγαλύτερο από τότε που ο Νίξον αποφάσισε να καταστρέψει το δολλάριο (1973), να επιβάλει ελέγχους τιμών και μισθών, να δημιουργήσει την EPA και όταν όλος αυτός ο συρφετός του παρασιτικού κοινωνικού-πολεμικού κράτους παγιώθηκε και έγινε καθολικός.
Ναι, αυτό λέγεται φασισμός, και τώρα πληρώνουμε το τίμημα. Το όνειρο καταστρέφεται.
Η συζήτηση που γίνεται στην Ουάσιγκτων για μεταρρύθμιση, είτε από Δημοκρατικούς είτε από Ρεπουμπλικανούς, προκαλεί θυμηδία.Μιλούν για μικρές αλλαγές, μικρές περικοπές, επιτροπές που θα δημιουργήσουν, όρια που θα βάλουν σε 10 χρόνια. Είναι όλα φλυαρίες. Τίποτα απ' αυτά δεν θα λύσει το πρόβλημα και το ξέρουμε. Ούτε για λίγο.
Το πρόβλημα είναι πιο θεμελιώδες. Είναι η ποιότητα του χρήματος. Είναι αυτή ακριβώς η ύπαρξη 10.000 ρυθμιστικών υπηρεσιών. Είναι η όλη θεώρηση ότι πρέπει να πληρώνεις το κράτος για το προνόμιο να εργάζεσαι.Είναι η πεποίθηση ότι το κράτος πρέπει να διαχειρίζεται την παραμικρή λεπτομέρεια σε μια καπιταλιστική οικονομική τάξη (ΣτΜ: Τότε όμως δεν μιλάμε πλέον για καπιταλισμό). Κοντολογίς είναι το ολοκληρωτικό κράτος αυτό που αποτελεί το πρόβλημα, και όλα τα βάσανα και η παρακμή θα συνεχίζονται όσο αυτό το ολοκληρωτικό κράτος θα συνεχίσει να υπάρχει.
Οι Ρίζες του Φασισμού
Για να πούμε την αλήθεια, η τελευταία φορά που οι άνθρωποι ανησύχησαν για τον φασισμό ήταν κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μας έλεγαν ότι στο εξωτερικό πολεμούμε αυτό το ανίερο σύστημα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες νίκησαν φασιστικές κυβερνήσεις, αλλά η φιλοσοφία διακυβέρνησης που ο φασισμός αντιπροσωπεύει δεν ηττήθηκε. Πολύ γρήγορα μετά από αυτόν τον πόλεμο, ξεκίνησε άλλος πόλεμος. Ήταν ο Ψυχρός Πόλεμος που παρουσίαζε τον καπιταλισμό ως τον αντίπαλο του κομμουνισμού. Ο Σοσιαλισμός σε αυτήν την περίπτωση θεωρήθηκε ως μία πιο ελαφριά μορφή κομμουνισμού, ανεκτή, ακόμα και άξια επαίνων σιγά-σιγά, καθώς συνδέθηκε με την δημοκρατία, η οποία είναι το σύστημα που νομιμοποιεί και δικαιολογεί την προιούσα λεηλάτηση του πληθυσμού.
Εν τω μεταξύ, σχεδόν όλοι ξέχασαν ότι ο σοσιαλισμός έχει και αρκετά άλλα χρώματα, εκ των οποίων όχι όλα απροκάλυπτα αριστερά. Ο Φασισμός είναι ένα από αυτά τα χρώματα.
Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία περί των απαρχών του. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την πολιτική ιστορία τής μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο Ιταλίας. Το 1922, ο Μπενίτο Μουσσολίνι κέρδισε στις (δημοκρατικές) εκλογές και εγκαθίδρυσε τον φασισμό ως την ιδεολογία του. Ο Μουσσολίνι υπήρξε μέλος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Όλοι οι μεγάλοι και σημαντικοί παίκτες μέσα στο φασιστικό κίνημα προήλθαν από τους σοσιαλιστές. Ήταν απειλή για τους σοσιαλιστές καθώς συνιστούσαν το ελκυστικότερο πολιτικό όχημα για μια ρεαλιστική εφαρμογή των σοσιαλιστικών οραμάτων. Πάρα πολλοί σοσιαλιστές έτσι αποχώρησαν και εντάχθηκαν στο φασιστικό κίνημα.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο ίδιος ο Μουσσολίνι απελάμβανε τόσο θετικής αντιμετωπίσεως από τον Τύπο για περισσότερα από δέκα χρόνια αφ' ότου ανέλαβε. Εξυμνείτο στους New York Times στο ένα άρθρο μετά το άλλο. Απεικονιζόταν σε ακαδημαικές εκδόσεις ως ένα υπόδειγμα ηγέτη που χρειαζόμαστε στην εποχή της σχεδιασμένης κοινωνίας. Ύμνοι προς τον δικτάτορα ήταν εξαιρετικά συνηθισμένοι στην αμερικάνικη δημοσιογραφία των τελών των '20s μέχρι και τα μέσα περίπου της δεκαετίας του '30.
Θυμηθείτε ότι αυτήν ακριβώς την περίοδο,η Αμερικανική Αριστερά έκανε μια πολύ σημαντική στροφή. Στις δεκαετίες 1910 και 1920 η Αμερικανική Αριστερά χαρακτηριζόταν από αξιοσημείωτα αντι-κορπορατιστικά αισθήματα. Η Αριστερά γενικώς αντετίθετο στον πόλεμο, στο κρατικό ποινικό σύστημα, στην ποτοαπαγόρευση και σε όλες γενικώς τις παραβιάσεις των πολιτικών ελευθεριών. Δεν ήταν φίλη του καπιταλισμού, αλλά άλλο τόσο δεν ήταν φίλη με το κορπορατιστικό κράτος του τύπου που ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ (FDR) οικοδόμησε κατά την περίοδο του New Deal.
Κατά το 1933 και 1934 η Αμερικανική Αριστερά έπρεπε να πάρει μιαν απόφαση. Θα αγκάλιαζε τον κορπορατισμό και τον καθεστωτισμό του New Deal ή θα έπαιρνε μία θέση αρχών υποστηρίζοντας τις παλιές φιλελεύθερες ιδέες της; Με άλλα λόγια, θα αποδέχοντο τον φασισμό ως μία απαραίτητη ενδιάμεση στάση προς την σοσιαλιστική τους ουτοπία; Μια τεράστια μάχη έλαβε χώρα εντός της εκείνη την περίοδο, και φυσικά υπήρξε ξεκάθαρος νικητής. Το New Deal έκανε μια προσφορά που η Αριστερά δεν μπορούσε να αρνηθεί. Kαι πλέον μόνο ένα βήμα μακρυά μετά την αποδοχή της φασιστικής προγραμματισμένης οικονομίας βρισκόταν η αποθέωση του πολεμικού κράτους, που ολοκλήρωσε την όλη περίοδο του New Deal.
Αυτό ήταν απλά μια επανάληψη αυτών που συνέβησαν στην Ιταλία μία δεκαετία νωρίτερα. Στην Ιταλία επίσης, η Αριστερά συνειδητοποίησε πως η αντικαπιταλιστική της ατζέντα θα μπορούσε να πραγματωθεί καλύτερα μέσα σε ένα πλαίσιο απολυταρχικού κράτους,που θα σχεδιάζει τα πάντα. Φυσικά ο φίλος μας John Maynard Keynes έπαιξε σημαντικό ρόλο παρέχοντας στην αντίθεση προς το laissez-faire του παλαιού κόσμου μια ψευδοεπιστημονική τεκμηρίωση και προωθώντας την νέα αντίληψη περί σχεδιασμένης κοινωνίας. Ας θυμηθούμε ότι ο Κέυνς δεν ήταν σοσιαλιστής της παλαιάς σχολής. Όπως ο ίδιος λέει στην εισαγωγή του στην γερμανική έκδοση της Γενικής Θεωρίας του,ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν μακράν πιο φιλικός προς τις ιδέες του από την οικονομία της αγοράς.
Ο Flynn μάς λέει την αλήθεια
H πιο διεξοδική μελέτη του φασισμού που έχει γραφτεί αυτά τα χρόνια είναι το As We Go Marching του John T.Flynn. Ο Flynn ήταν δημοσιογράφος και ερευνητής φυλελεύθερου πνεύματος που είχε γράψει μία πλείαδα από best-sellers στην δεκαετία του 1920. Μπορεί να τοποθετηθεί ξεκάθαρα στο προοδευτικό στρατόπεδο στα 1920s. Ήταν το New Deal αυτό που τον άλλαξε. Όλοι οι συνοδοιπόροι του ακολούθησαν τον FDR στον φασισμό, ενώ ο Flynn κράτησε τις παλαιές του ιδέες. Αυτό σήμαινε ότι πολέμησε τον FDR σε κάθε βήμα, και όχι μόνο στα σχέδιά του για το εσωτερικό. Ο Flynn ήταν ο ηγέτης του κινήματος America First το οποίο έβλεπε την είσοδο στον πόλεμο ως τίποτα άλλο παρά μια επέκταση του New Deal, το οποίο και προφανώς ίσχυε.
Αλλά εξ αιτίας του ότι ο Flynn ήταν μέλος αυτού που ο Murray Rothbard αποκαλεί η Παλαιά Δεξιά (Old Right) -ο Flynn αντετίθετο τόσο στο 'κοινωνικό' (welfare) όσο και στο 'πολεμικό' (warfare) κράτος-
το όνομά του έπεσε μετά τον πόλεμο στην οργουελλική τρύπα μνήμης, κατά την εποχή που ήταν στο απόγειό του ο συντηρητισμός τύπου CIA.
Το As We Go Marching βγήκε στην κυκλοφορία το 1944, λίγο πριν τελειώσει ο πόλεμος και ακριβώς εν τω μέσω των οικονομικών περιορισμών της περιόδου του πολέμου. Αποτελεί θαύμα πώς πέρασε την λογοκρισία. Είναι μία αναλυτική μελέτη της φασιστικής θεωρίας και πράξης, και ο Flynn είδε ακριβώς πού ο φασισμός καταλήγει: στον μιλιταρισμό και τον πόλεμο ως την εκπλήρωση της πολιτικής δημοσίων δαπανών τόνωσης της οικονομίας (stimulus). Όταν εξαντληθούν όλα τα δημόσια έργα όπου μπορεί το κράτος να ξοδέψει χρήμα, μπορείς πάντα να στηριχθείς στον εθνικιστικό οίστρο για να δικαιολογήσεις μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες.
Κάνοντας μια ανασκόπηση της ανόδου του φασισμού ο Flynn γράφει:
Ένα από τα πιο παράξενα χαρακτηριστικά του φασισμού είναι η πραγματικά απίστευτη συνεργασία μεταξύ ανθρώπων στην άκρα Δεξιά και την άκρα Αριστερά για την δημιουργία του. Η εξήγηση γι' αυτό υπάρχει στο εξής σημείο: Τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά συναντήθηκαν σε αυτόν λόγω της επιθυμίας τους για ρύθμιση (regulation). Τα κίνητρα,τα επιχειρήματα και οι τρόποι έκφρασης μπορεί να ήσαν διαφορετικά αλλά όλα οδηγούσαν προς την ίδια κατεύθυνση! Και αυτή η κατεύθυνση ήταν ένα οικονομικό σύστημα που πρέπει να είναι στις βασικές του λειτουργίες ελεγχόμενο και αυτός ο έλεγχος θα έπρεπε να ασκείται από τις ομάδες των'παραγωγών' (producing groups).
Ο Flynn γράφει πως η διαφωνία Δεξιάς και Αριστεράς ουσιαστικά έκειτο ακριβώς στο ποιος αποτελεί την έννοια του παραγωγού. Η Αριστερά τείνει να θεωρεί παραγωγούς τους εργάτες. Η Δεξιά τείνει να υποστηρίζει ως παραγωγούς τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων. Ο πολιτικός συμβιβασμός -ο οποίος συνεχίζεται ακριβώς έτσι και σήμερα- είναι να δημιουργείς μονοπωλιακούς συνασπισμούς (καρτέλ) και για τους μεν και για τους δε.
Η κυβέρνηση σε ένα φασιστικό καθεστώς γίνεται η σύσκευη παραγωγής μονοπωλίων και για τους εργαζομένους και για τους ιδιώτες ιδιοκτήτες του κεφαλαίου. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργατών και μεταξύ των επιχειρήσεων θεωρείται ως άσκοπος και μη ωφέλιμος. Οι πολιτικές ελίτ αποφασίζουν ότι τα μέλη αυτών των ομάδων πρέπει να να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι και να συνεργασθούν υπό την κυβερνητική καθοδήγηση προς τον σκοπό να χτιστεί ένα ισχυρό έθνος.
Οι φασίστες έχουν πάντα μια εμμονή με την ιδέα περί εθνικού μεγαλείου. Γι' αυτούς,αυτό δεν συμβαίνει όταν σε ένα έθνος οι άνθρωποι αναπτύσσονται, ευημερούν και ζούνε καλύτερα και περισσότερο. Όχι,γι' αυτούς το εθνικό μεγαλείο είναι όταν το κράτος εμπλέκεται στην οικοδόμηση γιγαντιαίων μνημείων, αναλαμβάνει την λειτουργία των εθνικών συστημάτων μεταφορών, δημιουργεί το Mount Rushmore ή σκάβει την Διώρυγα του Παναμά.
Με άλλα λόγια, το εθνικό μεγαλείο δεν συμπίπτει (ΣτΜ:όπως είναι η παραδοσιακή φιλελεύθερη αμερικάνικη αντίληψη) με την δική σου ανάταση, προσωπική, οικογενειακή ή της εταιρείας σου. Ακριβώς το αντίθετο! Για να επιτευχθεί αυτό το 'μεγαλείο', πρέπει να φορολογηθείς, η αξία των χρημάτων σου να υποτιμηθεί,ο ιδιωτικός σου χώρος να παραβιαστεί και η προσωπική σου ευημερία να υποστεί μείωση. Σύμφωνα με αυτήν την οπτική, είναι το κράτος αυτό το οποίο θα μας κάνει 'σπουδαίους'.
Η τραγική ειρωνεία είναι πως ένα τέτοιο πρόγραμμα έχει αρκετά μεγαλύτερη πιθανότητα πολιτικής επιτυχίας από έναν παλιομοδίτικο, παραδοσιακό σοσιαλισμό. Ο φασισμός δεν εθνικοποιεί την ιδιωτική ιδιοκτησία, όπως κάνει ο σοσιαλισμός.Αυτό σημαίνει ότι η οικονομία δεν καταρρέει άμεσα. Ούτε πιέζει για την απόλυτη ισότητα στα εισοδήματα. Δεν κάνει καμμία συζήτηση για την κατάργηση του γάμου ούτε για την κρατικοποίηση των παιδιών.
Η θρησκεία δεν καταργείται (όπως στον σοσιαλισμό) αλλά χρησιμοποιείται ως όργανο πολιτικής χειραγώγησης. Το φασιστικό κράτος σ' αυτό το θέμα φάνηκε πολύ πιο πολιτικά 'συνετό' από τον κομμουνισμό. Συνέπλεξε την θρησκεία με τον κρατισμό σε ένα πακέτο, ενθαρρύνοντας την λατρεία του Θεού αρκεί σε αυτήν το κράτος να λειτουργεί ως διαμεσολαβητής.
Υπό τον φασισμό, η κοινωνία έτσι όπως την ξέρουμε παραμένει απείραχτη, παρ' όλ' αυτά το κάθε τι αποδίδεται σε έναν σχεδόν παντοδύναμο κρατικό μηχανισμό ο οποίος επιβλέπει. Ενώ η παραδοσιακή σοσιαλιστική διδασκαλία προωθεί μία διεθνιστική αντίληψη, ο φασισμός είναι απροκάλυπτα εθνικιστικός. Εγκολπώνεται και μάλιστα αποθεώνει την ιδέα του έθνους-κράτους.
Όσο για την αστική τάξη ο φασισμός δεν αναζητεί την δήμευση της περιουσίας της. Αντ' αυτού,η μεσαία τάξη παίρνει αυτά που θέλει με την μορφή της κοινωνικής και ιατρικής ασφάλισης μαζί με δυνατές δόσεις 'εθνικής υπερηφάνειας'.
Είναι για όλους αυτούς τους λόγους που ο φασισμός ασκεί μια επίδραση στους δεξιούς ψηφοφόρους. Δεν επιτίθεται στις θεμελιώδεις αστικές αξίες. Βασίζεται σε αυτές ώστε να αντλήσει υποστήριξη για μια δημοκρατικά νομιμοποιημένη απόλυτη εγκαθίδρυση οικονομικού ελέγχου, λογοκρισίας, μονοπωλίων, έλλειψης πολιτικής ανεκτικότητος, εδαφικού επεκτατισμού, αύξησης της δύναμης της εκτελεστικής εξουσίας, αστυνομικού κράτους και μιλιταρισμού.
Όσο για μένα προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα να αναφερθώ στο φασιστικό πρόγραμμα ως μία 'δεξιά' θεωρία, έστω και εάν εκπληρώνει όψεις των ονείρων της Αριστεράς. Αυτό καθώς ασκεί μία έλξη στο κοινό και εκείνες τις δημογραφικές ομάδες που είναι φυσιολογικά πιο συνδεδεμένες με δεξιές ιδέες.
Εάν κανείς το σκεφτεί, ο δεξιός κρατισμός είναι κάπως διαφορετικού χρώματος και τόνου από τον αριστερό. Ο καθένας είναι σχεδιασμένος έτσι ώστε να προσελκύσει ένα διαφορετικό μείγμα ψηφοφόρων με διαφορετικές ανησυχίες και αξίες.
Φυσικά αυτά δεν αποτελούν αυστηρούς διαχωρισμούς και έχουμε ήδη δει πώς ένα αριστερό σοσιαλιστικό πρόγραμμα μπορεί να προσαρμοσθεί και να εξελιχθεί σε ένα δεξιό φασιστικό πρόγραμμα με πολύ λίγες αλλαγές στην ουσία του,εκτός από την φρασεολογία και τον τρόπο που θέλει να 'σερβίρεται' στο κοινό (marketing).
Τα 8 Σημεία Πολιτικής του Φασισμού
Ο John T.Flynn, όπως και πολλά άλλα μέλη της Παλαιάς Δεξιάς, ένοιωθε αηδιασμένος από το γεγονός πως αυτό που έβλεπε, σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι επέλεγαν να αγνοούν. Κατά τον πόλεμο εναντίον των αυταρχικών καθεστώτων στο εξωτερικό, παρατήρησε, οι Ηνωμένες Πολιτείες υιοθέτησαν τις μεθόδους αυτών των καθεστώτων στο εσωτερικό, όπως ο έλεγχος των τιμών (πλαφόν,διατίμηση), το δελτίο, η λογοκρισία, η δικτατορία της εκτελεστικής εξουσίας (δηλ. του Προέδρου) και έφθασαν ακόμα και στο να δημιουργήσουν στρατόπεδα συγκεντρώσεως για ολόκληρες ομάδες πληθυσμού που εθεωρούντο επικίνδυνοι ως μη αρκούντως πιστοί στο κράτος (περίπτωση εγκλεισμού Ιαπωνο-Αμερικανών κατά την διάρκεια του Β' ΠΠ).
Μετά από αυτήν την ιστορική ανασκόπηση ο Flynn προχωρά στην καταγραφή λίστας αυτών που θεωρεί ως τα 8 σημεία που αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά του φασιστικού κράτους.
Καθώς θα τα αναλύσουμε,θα δώσουμε ταυτόχρονα και κάποια σχόλια στο σύγχρονο αμερικάνικο κράτος.
Σημείο 1ο:
Η κυβέρνηση είναι ολοκληρωτική καθότι δεν αναγνωρίζει κανέναν περιορισμό στις εξουσίες της.
Αυτό το σημείο λέει πολλά. Δεικνύει ότι το αμερικανικό πολιτικό σύστημα μπορεί να περιγραφεί ως ολοκληρωτικό. Αυτό προφανώς είναι μία σοκαριστική παρατήρηση που οι περισσότεροι άνθρωποι θα απέρριπταν. Μπορούν όμως να απορρίψουν αυτόν τον χαρακτηρισμό όσο οι ίδιοι δεν έτυχε ακόμα να πιαστούν άμεσα στα δίχτυα του κράτους. Εάν αυτό τους συμβεί,γρήγορα θα συνειδητοποιήσουν πως πραγματικά δεν υπάρχουν όρια στο τί το κράτος μπορεί να κάνει! Αυτό μπορεί να συμβεί καθώς κάνεις ένα αεροπορικό ταξείδι, οδηγείς προς το σπίτι σου ή η επιχείρησή σου πέσει σε δυσμένεια μιας από τις άπειρες κυβερνητικές υπηρεσίες. Στο τέλος, θα πρέπει να υπακούσεις ή αλλιώς θα καταλήξεις στα σίδερα σαν να είσαι κάποιο ζώο ή θα χάσεις τη ζωή σου. Υπ' αυτήν την έννοια,όσο και εάν μπορεί να θεωρείς ότι είσαι ελεύθερος, όλοι μας σήμερα βρισκόμαστε όχι περισσότερο από ένα βήμα μακρυά από το Γκουαντάναμο.
Αρκετά πρόσφατα, στην δεκαετία του 1990, μπορώ να θυμηθώ ότι υπήρξαν στιγμές που ο Κλίντον φάνηκε να προτείνει ότι υπήρχαν πράγματα που η κυβέρνησή του δεν θα μπορούσε να κάνει. Σήμερα δεν ξέρω εάν μπορώ να θυμηθώ κάποια δήλωση οποιουδήποτε κυβερνητικού αξιωματούχου όπου να αναφέρεται στους νομικούς ή πραγματιστικούς περιορισμούς που τίθενται στο τί μπορεί και τί δεν μπορεί να γίνει από μία κυβέρνηση. Καμμία πλευρά της ζωής δεν έχει μείνει άθικτη από την κρατική παρέμβαση, και συχνά λαμβάνει μορφές που δεν βλέπουμε αμέσως. Όλος ο κλάδος των υπηρεσιών υγείας είναι εξαιρετικά ρυθμισμένος, αλλά επίσης και κάθε μπουκιά που τρώμε (βλ.Codex Alimentarius), οι μεταφορές, η ένδυση, τα προιόντα νοικοκυριού, ακόμα και οι ιδιωτικές σχέσεις (βλ. γάμος).
Ο ίδιος ο Μουσσολίνι έθεσε το θέμα ως εξής: "Όλα μέσα στο Κράτος και τίποτα έξω από το Κράτος, τίποτα εναντίον του Κράτους". Είπε επίσης: "Ο ακρογωνιαίος λίθος της φασιστικής διδασκαλίας είναι η αντίληψη που έχει για το Κράτος, την ουσία του, τις λειτουργίες του και τους στόχους του". Για τον Φασισμό το Κράτος είναι απόλυτο, τα άτομα και οι ομάδες είναι σχετικά.
Σας καταθέτω πως αυτή είναι η επικρατούσα ιδεολογία στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα. Αυτό το έθνος, που έχει γεννηθεί από την ελευθερία, έχει πλέον πέσει θύμα απαγωγής του από το φασιστικού τύπου κράτους.
Σημείο 2ο: Η κυβέρνηση αποτελεί ουσιαστικά μια δικτατορία βασισμένη στην 'αρχή της ηγεσίας'
Δεν θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχουμε μια δικτατορία του ενός ανδρός σε αυτήν την χώρα αλλά έχουμε μία μορφή δικτατορίας του ενός κλάδου της κυβέρνησης (εκτελεστική εξουσία) επί ολόκληρης της χώρας. Η εκτελεστική εξουσία έχει επεκταθεί τόσο πολύ στην διάρκεια των τελευταίων 100 ετών που έχει γίνει πλέον κάτι σαν ανέκδοτο το να μιλάει κανείς για ισορροπία και αμοιβαίο έλεγχο των εξουσιών (checks and balances). Αυτά που τα παιδιά μαθαίνουν στην πολιτική αγωγή δεν έχουν καμμία σχέση πλέον με την πραγματικότητα.
Το εκτελεστικό κράτος είναι το κράτος όπως το ξέρουμε, όλα εκπορεύονται από τον Λευκό Οίκο προς τα κάτω. Ο ρόλος της δικαιοσύνης είναι να εφαρμόζει την θέληση της κυβέρνησης. Ο ρόλος της νομοθετικής εξουσίας είναι απλά να επικυρώνει ό,τι η εκτελεστική εξουσία αποφασίσει.
Προχωρώντας, θα λέγαμε ότι η εκτελεστική εξουσίας δεν έχει να κάνει τόσο με το πρόσωπο το οποίο είναι στο τιμόνι της. Ο πρόεδρος είναι η 'βιτρίνα', και οι εκλογές είναι απλά το τελετουργικό που γίνεται για να προσδώσει κάποια νομιμότητα στον θεσμό. Στην πραγματικότητα, το έθνος-κράτος ζει και αναπτύσσεται έξω από κάθε 'δημοκρατική (λαική) εντολή'. Εδώ βρίσκεται η δύναμη για τον έλεγχο όλων των πλευρών της ζωής του ανθρώπου και για την άντληση (δημιουργία) όλου εκείνου του χρήματος που είναι απαραίτητο για να χρηματοδοτεί την εκτελεστική εξουσία.
Όσο για την 'αρχή της ηγεσίας', δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμμα στην αμερικανική δημόσια ζωή από την προπαγάνδα που ακούμε κάθε 4 χρόνια για το πώς ο νέος πρόεδρος-μεσσίας πρόκειται να φέρει την ειρήνη, την ισότητα, την ελευθερία και την παγκόσμια ανθρώπινη ευτυχία. Η λανθάνουσα ιδέα εδώ είναι ότι το σύνολο της κοινωνίας καθορίζεται από μία κοινή επιθυμία-θέλημα. Ένα πράγμα που απαιτεί ένα τεράστιο βήμα πίστης ώστε να πρέπει να απορρίψεις όσα ξέρεις για την πραγματικότητα ώστε να το πιστέψεις.
Και όμως οι άνθρωποι το κάνουν. Η ελπίδα για έναν μεσσία έφθασε στο ζενίθ με την εκλογή του Ομπάμα (2008). Η κοσμική θρησκεία αποθέωνε τον Ομπάμα -τον σπουδαιότερο άνθρωπο που έζησε ή θα ζήσει ποτέ! Ήταν ένα πραγματικά θλιβερό θέαμα.
Ένα άλλο ψέμμα που πιστεύουν οι Αμερικανοί πολίτες είναι ότι οι προεδρικές εκλογές θα φέρουν κάποια αλλαγή στο όλο σύστημα. Αυτό είναι καθαρή ανοησία. Το κράτος του Ομπάμα είναι το κράτος του Μπους, το κράτος του Μπους ήταν το κράτος του Κλίντον, το κράτος του Κλίντον ήταν το κράτος του Μπους. Το κράτος του Μπους ήταν το κράτος του Ρήγκαν. Μπορεί κανείς αυτό να το φθάσει μέχρι πολύ πίσω στον χρόνο και να δει ανθρώπους που επεβίωσαν διαφορετικών προέδρων ως γραφειοκράτες, τεχνικοί, διπλωμάτες, οικονομικές ελίτ κοκ. Οι αλλαγές σε αυτές τις θέσεις δεν συμβαίνουν ανάλογα με τις εκλογές αλλά αναλόγως του πότε θα πεθάνει κάποιος.
Σημείο 3ο
Το κράτος διοικεί ένα καπιταλιστικό σύστημα οικονομίας με μία τεράστια γραφειοκρατία
Η πραγματικότητα του γραφειοκρατικού κράτους μάς είναι γνωστή τουλάχιστον από την εποχή του New Deal, το οποίο βασίστηκε στην οργανωτική γραφειοκρατία που δημιουργήθηκε κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σχεδιασμένη οικονομία --είτε στην εποχή του Μουσσολίνι είτε στην δική μας-- χρειάζεται απαραίτητα την γραφειοκρατία. Η γραφειοκρατία είναι η καρδιά,οι πνεύμονες και οι φλέβες του 'προσχεδιαστικού' κράτους. Αλλά ακόμα και το να προσπαθήσεις να ρυθμίσεις την οικονομία τόσο λεπτομερειακά όσο γίνεται σήμερα είναι ουσιαστικά σαν να σκοτώνεις την ευημερία με δισεκατομμύρια μικροσκοπικές μαχαιριές.
Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ύφεση, τουλάχιστον όχι κατ' ευθείαν. Ασφαλώς όμως σημαίνει ανακοπή της ανάπτυξης που θα μπορούσε να είχε σημειωθεί εάν η αγορά λειτουργούσε ελεύθερα.
Πού είναι λοιπόν η ανάπτυξη; Πού είναι το μέρισμα της ειρήνης που υποτίθεται θα ερχόταν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου; Πού είναι οι καρποί της καταπληκτικής προόδου που κατάφερε η τεχνολογία; Καταναλώθηκε από την γραφειοκρατία που διαχειρίζεται το κάθε βήμα μας σ' αυτόν τον πλανήτη. Το ανήμερο και ακόρεστο θηρίο εδώ ονομάζεται Ομοσπονδιακός Κώδικας (Federal Code) και προβλέπει για χιλιάδες υπηρεσίες να μπορούν να εξασκούν επάνω μας αστυνομική δύναμη ώστε να μας αποτρέψουν να ζήσουμε την ζωή μας ελεύθερα.
Είναι όπως το είπε ο Μπαστιά: Το πραγματικό κόστος του κράτους είναι η ευημερία που δεν βλέπουμε, οι δουλειές που δεν υπάρχουν, οι τεχνολογίες στις οποίες δεν έχουμε πρόσβαση, οι επιχειρήσεις που δεν γίνονται ποτέ πραγματικότητα και το λαμπρό μέλλον που μας κλέβει. Είναι τόσο σίγουρο ότι το κράτος μάς έχει κλέψει ακριβώς όπως ένας διαρρήκτης που μπαίνει την νύχτα και κλέβει όλα όσα αγαπάμε.
Σημείο 4ο: Οι παραγωγοί είναι οργανωμένοι σε καρτέλ μέσω του συνδικαλισμού
Δεν συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε την οικονομία μας ως συνδικαλιστική (μορφή κεντρικά σχεδιασμένης σοσιαλιστικής οικονομίας-κορπορατισμός). Αλλά θυμηθείτε πως συνδικαλισμός σημαίνει οικονομικός έλεγχος από τους παραγωγούς. Ο Καπιταλισμός είναι διαφορετικός. Θέτει ως μέσω των δομών της αγοράς
όλον τον έλεγχο στα χέρια των καταναλωτών. Το μόνο ερώτημα για τους συνδικαλιστές μετά είναι το ποίοι από τους παραγωγούς πρόκειται να απολαμβάνουν την πολιτική εύνοια. Μπορεί να είναι οι εργαζόμενοι, αλλά μπορεί να είναι και οι μεγαλύτερες πολυεθνικές.
Στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών, τα τελευταία 3 χρόνια, είδαμε τραπεζικούς κολοσσούς, φαρμακευτικές εταιρείες, οίκους ασφαλίσεων, χρηματιστηριακές εταιρείες και εταιρείες παροχής δανείων (mortgage) να απολαμβάνουν προκλητικά προνόμια προς επιβάρυνση όλων μας.
Το παραπάνω αποτελεί μία συνέπεια της συνδικαλιστικής ιδέας, έχει κοστίσει σιωπηρά στην αμερικανική οικονομία τρισεκατομμύρια δολλάρια και διατηρεί μία ύφεση ανακόπτωντας την φυσιολογική διόρθωση που θα έκαναν αλλιώς οι αγορές μετά το ξέσπασμα της κρίσης (σπάσιμο της φούσκας-postboom). Η κυβέρνηση εφαρμόζει αυτήν την ιδέα στο όνομα των 'πακέτων τόνωσης της οικονομίας' (stimulus).
Σημείο 5ο: Ο οικονομικός σχεδιασμός είναι βασισμένος στην ιδέα της ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ
Αυτάρκεια είναι το όνομα που περιγράφει την ιδέα τού να μπορεί μια οικονομία να καλύψει μόνη της τις ανάγκες της. Συνήθως αναφέρεται στην οικονομική ανεξαρτησία του έθνους-κράτους. Το έθνος-κράτος πρέπει να είναι γεωγραφικά πολύ μεγάλο ώστε να μπορεί να τροφοδοτεί μια ραγδαία οικονομική ανάπτυξη για έναν μεγάλο και συνεχώς αναπτυσσόμενο πληθυσμό.
Αυτός ήταν και είναι ο λόγος για τον φασιστικό επεκτατισμό. Χωρίς επέκταση, το κράτος πεθαίνει. Αυτή ακριβώς είναι η ιδέα πίσω από τον περίεργο τωρινό συνδυασμό προστατευτικών πιέσεων με τον μιλιταρισμό. Κινείται εν μέρει από την ανάγκη για έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Κοιτάξτε τους πολέμους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Λιβύη. Θα ήμασταν εξαιρετικά αφελείς εάν πιστεύαμε ότι αυτοί οι πόλεμοι δεν είχαν ως κίνητρο -κατά ένα μέρος τουλάχιστον- τα επιχειρηματικά συμφέροντα της πετρελαικής βιομηχανίας. Το ίδιο και για τα συμφέροντα της αμερικανικής αυτοκρατορίας γενικά, η οποία στηρίζει την ηγεμονία του δολλαρίου.
Αυτός είναι και ο λόγος για την σχεδιασθείσα Βορειο-Αμερικανική Ένωση (ένωση ΗΠΑ-Καναδά-Μεξικού με κοινό νόμισμα κατά το πρότυπο του ευρώ, το ΑΜΕRO).
Ο στόχος είναι η εθνική αυτάρκεια κυρίως παρά ένας κόσμος ειρηνικού εμπορίου και συναλλαγών. Λάβετε υπ' όψιν σας επίσης την προστατευτική ρητορική που επικρατεί πολλές φορές στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Δεν υπάρχει ούτε ένας Ρεπουμπλικανός, εκτός από τον Ρον Πώλ, που να υποστηρίζει το ελεύθερο εμπόριο με την κλασική του έννοια.
Από την αρχαία Ρώμη έως την σημερινή Αμερική, ο ιμπεριαλισμός είναι η μορφή του κρατισμού που η αστική τάξη λατρεύει. Είναι για αυτόν τον λόγο που η επιθυμία του Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου πέρασε σαν πατριωτισμός και αγάπη για την πατρίδα παρά για αυτό που είναι πραγματικά: η καταλήστευση της ελευθερίας και της περιουσίας προς όφελος των πολιτικών ελίτ.
Σημείο 6ο: Το Κράτος συντηρεί την οικονομική ζωή μέσω δαπανών και δανεισμού
Το συγκεκριμένο σημείο δεν χρειάζεται μάλλον και πολλές επεξηγήσεις καθώς δεν είναι πλέον μυστικό.Υπήρξε το 1ο πακέτο τόνωσης και μετά το 2ο, και τα δύο ακούγονται πλέον τόσο αποτυχημένα που το 3ο πακέτο μάλλον θα λάβει κάποιο άλλο όνομα: Ας το πούμε ο Νόμος για τις Αμερικάνικες Δουλειές.
Με μια ομιλία του στην ζώνη υψηλής τηλεθέασης ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα υπερασπίστηκε το πρόγραμμα με μερικές από τις πιο κενές οικονομικές αναλύσεις που έχω ακούσει στη ζωή μου. Αναρωτιόταν με περίσκεψη για το πώς άνθρωποι είναι άνεργοι κατά τη στιγμή που σχολεία, γέφυρες και υποδομές χρειάζονται επισκευές. Υποστήριξε εμφατικά ότι προσφορά και ζήτηση πρέπει να συμφωνήσουν ώστε να συνδυαστεί απόλυτα το απαιτούμενο έργο με νέες θέσεις εργασίας.
Ορίστε; Τα σχολεία, οι γέφυρες και οι υποδομές που αναφέρεται ο Ομπάμα έχουν όλα χτιστεί και συντηρούνται από το κράτος. Αυτός είναι ο λόγος που ρημάζουν! Και ο λόγος που οι άνθρωποι είναι άνεργοι είναι επειδή το κράτος έχει κάνει πολύ δαπανηρό το να τους προσλάβει κάποιος. Δεν είναι μπερδεμένο. Το να κάθεσαι και αιθεροβατείς σε άλλες ερμηνείες δεν είναι πολύ διαφορετικό από το να εύχεσαι να μπορούσε το νερό να ανεβαίνει το βουνό ή οι πέτρες να επιπλέουν στον αέρα. Ισοδυναμεί με άρνηση της πραγματικότητος.
Εν συνεχεία, ο Ομπάμα προχώρησε ακόμα περισσότερο θυμίζοντας την παλαιά φασιστική εμμονή με το εθνικό μεγαλείο. "Να δημιουργήσουμε ένα παγκοσμίου φήμης σύστημα μεταφορών", είπε, "είναι κομμάτι από αυτά που μας έκαναν οικονομική υπερδύναμη". Και μετά ερώτησε ρητορικά:"Θα καθήσουμε πίσω και θα κοιτάμε την Κίνα να χτίζει πιο σύγχρονα αεροδρόμια και πιο γρήγορους αυτοκινητοδρόμους;"
Λοιπόν η απάντηση είναι ναι. Και ξέρετε κάτι; Δεν προξενεί ζημία σε κανέναν Αμερικανό εάν κάποιος στην Κίνα ταξιδεύει με έναν ταχύτερο αυτοκινητόδρομο από ότι εμείς. Το να υποστηρίξει κανείς το αντίθετο θα ήταν μάλλον απόδειξη ότι παραδόθηκε σε μια χωρίς λόγο εθνικιστική υστερία.
Όσο για το υπόλοιπο του προγράμματος ο Ομπάμα υποσχέθηκε και μια ακόμα μακρά λίστα από προγράμματα δημοσίων δαπανών (επενδύσεων). Ας αναφέρουμε απλά την πραγματικότητα: Καμμία κυβέρνηση πουθενά στην παγκόσμια ιστορία δεν έχει ξοδέψει τόσα πολλά,δανειστεί τόσα πολλά και δημιουργήσει τόσο πολύ ψεύτικο χρήμα όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν φασιστικό κράτος με αυτήν την έννοια,κανένα κράτος δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τέτοιο.
Τίποτε από αυτά δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν αν δεν υπήρχε η Federal Reserve (Κεντρική Τράπεζα), ο μεγαλύτερος δανειστής του κόσμου. Ο θεσμός αυτός είναι άνευ αμφιβολίας σημαντικότατος παράγων για την πολιτική χρέους της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Σε καμμία περίπτωση το εθνικό χρέος δεν θα ανέβαινε με ρυθμό 4 δισ$ την ημέρα εάν δεν υπήρχε αυτός οργανισμός.
Με τον κανόνα του χρυσού, όλες αυτές οι εξωφρενικές δαπάνες θα έφταναν σε ένα τέλος. Και αν για το αμερικανικό χρέος υπήρχε στην αγορά η δυνατότητα χρεωκοπίας θα ψάχναμε για μια αξιολόγηση πολύ κάτω από το Α+ (από τον Αύγουστο του 2011 είναι στο ΑΑ+).
Σημείο 7ο:Ο μιλιταρισμός στηρίζεται στις κρατικές δαπάνες
Παρατηρήσατε ποτέ ότι ο στρατιωτικός προυπολογισμός δεν τίθεται ποτέ σοβαρά στο τραπέζι των πολιτικών συζητήσεων; Οι ΗΠΑ ξοδεύουν περισσότερα από όλον τον υπόλοιπο κόσμο μαζί.
Και όμως εάν ακούσει κανείς τους ηγέτες μας θα συμπεράνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μία μικρή εμπορική δημοκρατία που απειλείται διαρκώς. Θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είμαστε όλοι ευάλωτοι και σε διαρκή κίνδυνο. Το όλο πράγμα είναι προφανές ψέμμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα είναι μία τεράστια στρατιωτική αυτοκρατορία και η κύρια απειλή για την ειρήνη στον πλανήτη.
Η απεικόνιση των στρατιωτικών δαπανών των ΗΠΑ σε σχέση με τα άλλα κράτη προκαλεί σοκ. Μία τεράστια μπάρα δείχνει τον άνω του 1 τρισ$ προυπολογισμό σαν έναν ουρανοξύστη που περιβάλλεται από μικροσκοπικές καλύβες. Όσον αφορά στον δεύτερο στις αμυντικές δαπάνες, η Κίνα ξοδεύει το 1/10 από τις Ηνωμένες Πολιτείες!
Βλέπουμε πουθενά αντιπαράθεση για όλη αυτήν την πολιτική; Πού είναι η συζήτηση; Απλά δεν διεξάγεται. Είναι αποδεκτό σχεδόν ως δόγμα και από τα δύο κόμματα ότι ο αμερικανικός τρόπος ζωής μπορεί να διατηρηθεί μόνον εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τη φονικότερη μηχανή του πλανήτη και απειλούν όποιον δεν υπακούει με πυρηνικό ολοκαύτωμα. Αυτό ακριβώς το γεγονός θα έπρεπε να προκαλεί ηθική και οικονομική αγανάκτηση σε κάθε πολιτισμένο άνθρωπο.
Και αυτό δεν έχει μόνο να κάνει με τις ένοπλες δυνάμεις,τις εταιρείες στρατιωτικών συμβολαίων ή τα εκτελεστικά αποσπάσματα της CIA. Έχει να κάνει και με το πώς η αστυνομία σε κάθε επίπεδο έχει
πάρει τα στρατιωτικά πρότυπα. Ισχύει για την τοπική και την πολιτειακή αστυνομία, ακόμα και για τους σχολικούς τροχονόμους! Η νοοτροπία του κομμισσάριου,η ετοιμότητα να τραβήξει κάποιος τη σκανδάλη, έχουν γίνει ο κανόνας σε ολόκληρη την κοινωνία.
Αν θέλετε να δειτε πώς φαίνεται, δεν είναι πολύ δύσκολο. Δοκιμάστε να έρθετε σε αυτή τη χώρα από τον Καναδά ή το Μεξικό. Θα δείτε ένστολους με αλεξίσφαιρα, οπλισμένους σαν αστακούς, με επικαλαμίδες να πηγαίνουν με σκυλιά πάνω-κάτω τον δρόμο, να κάνουν τυχαίους ελέγχους,να προσβάλλουν αθώους πολίτες ή να κάνουν αγενείς ερωτήσεις.
Θα σχηματίσετε την εντύπωση ότι μπήκατε σε ένα αστυνομικό κράτος. Η εντύπωση αυτή θα είναι σωστή.
Παρόλαυτα για τον άνθρωπο που θα ρωτήσεις στο δρόμο η λύση σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα θα ήταν περισσότερες φυλακές, πιο πολλά χρόνια, πιο ισχυρή αστυνόμευση, περισσότερες θανατικές καταδίκες, περισσότερη εξουσία. Πού τελειώνει όλο αυτό; Και το τέλος αυτό θα έρθει πριν να συνειδητοποιήσουμε τί έγινε στην κάποτε ελεύθερη χώρα μας;
Σημείο 8ο:Οι στρατιωτικές δαπάνες υπηρετούν ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις
Ο Ρόναλντ Ρέηγκαν συνήθιζε να τονίζει ότι η στρατιωτική ετοιμότητα είναι απαραίτητη για την διατήρηση της ειρήνης. Η ιστορία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής από την δεκαετία του 1980 και μετά έχει δείξει ότι αυτό δεν ισχύει. Είχαμε τον έναν πόλεμο μετά τον άλλον, πολέμους που ξεκίνησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες ενάντια στις 'απείθαρχες' χώρες, και την δημιουργία όλο και περισσότερων προτεκτοράτων και αποικιών.
Η αμερικανική στρατιωτική ισχύς δεν οδήγησε στην ειρήνη αλλά στο αντίθετο. Κατόρθωσε να αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη τις Ηνωμένες Πολιτείες ως απειλή και αυτό οδήγησε σε αδικαιολόγητους πολέμους σε πάρα πολλές χώρες. Οι επιθετικοί πόλεμοι έχουν χαρακτηριστεί στην Νυρεμβέργη ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Υποτίθεται ότι ο Ομπάμα θα έδινε τέλος σε αυτό. Ποτέ δεν είχε υποσχεθεί ότι θα το κάνει, αλλά οι υποστηρικτές του πίστευαν ότι θα το έκανε. Αντί γι' αυτό, έκανε το ακριβώς αντίθετο. Αύξησε τον αριθμό των στρατευμάτων στο εξωτερικό, συνέχισε και ξεκίνησε και νέους μάλιστα πολέμους. Στην πραγματικότητα ηγείται ενός πολεμοχαρούς κράτους με την ίδια σκληρότητα όπως οι προηγούμενοι. Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά η Αριστερά δεν ασκεί πλέον κριτική για τον ρόλο των ΗΠΑ στον κόσμο.Με αυτήν την έννοια ο Ομπάμα είναι ό,τι καλύτερο συνέβη ποτέ για τα 'γεράκια' και τους πολεμοκάπηλους.
Όσο για την Δεξιά κάποτε ήταν αντίθετη σε αυτό το είδος του στρατιωτικού φασισμού. Όλα όμως άλλαξαν μετά την αρχή του Ψυχρού Πολέμου. Η Δεξιά υπέστη μία τρομερή ιδεολογική μεταβολή, πολύ καλά δοσμένη από τον Murray Rothbard στο ξεχασμένο του αριστούργημα The Betrayal of American Right (Η Προδοσία της Αμερικανικής Δεξιάς). Στο όνομα της αναχαίτισης του κομμουνισμού η δεξιά ακολούθησε τον πρώην πράκτορα της CIA Bill Buckley στην αποδοχή μιας ολοκληρωτικής γραφειοκρατίας στο εσωτερικό ώστε να υπάρχει η δυνατότητα διεξαγωγής πολέμων σε κάθε γωνιά της γης.
Στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου υπήρξε μια σύντομη επανόρθωση όταν η Δεξιά σε αυτήν την χώρα θυμήθηκε τις μη επεμβατικές της ρίζες. Δεν κράτησε όμως για πολύ. Ο George H.W. Bush αναζωπύρωσε το μιλιταριστικό πνεύμα με τον πρώτο πόλεμο στο Ιράκ, και από 'κει και πέρα δεν υπήρξε ουσιαστική αμφισβήτηση για τον αμερικανικό ηγεμονισμό. Ακόμα και σήμερα, οι Ρεπουμπλικανοί κερδίζουν τα περισσότερα χειροκροτήματα όταν αναφέρονται στην εξάλειψη των εξωτερικών απειλών χωρίς την ίδια στιγμή να αναφέρουν ότι την πραγματική απειλή για την αμερικανική ευημερία συνιστά η ίδια η ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Το μέλλον
Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο σημαντική προτεραιότητα για την εποχή μας από μια σοβαρή και αποφασιστική αντιφασιστική συμμαχία. Κατά κάποιον τρόπο, ήδη σχηματίζεται μία. Δεν είναι επίσημη συμμαχία. Αποτελείται από αυτούς που διαμαρτύρονται εναντίον της Fed, από αυτούς που αρνούνται να ακολουθήσουν το ρεύμα της mainstream φασιστικής πολιτικής, από αυτούς που ζητούν αποκέντρωση της εξουσίας, από αυτούς που απαιτούν χαμηλότερους φόρους και ελεύθερες συναλλαγές, από αυτούς που ζητούν το δικαίωμα να σχετίζονται με όποιον θέλουν οι ίδιοι, από αυτούς που θέλουν να αγοράζουν και να πωλούν με όρους της δικής τους επιλογής, από αυτούς που επιμένουν ότι μπορούν να μορφώσουν τα παιδιά τους μόνοι τους, από αυτούς που δεν νοιώθουν ευχάριστα με τον σωματικό έλεγχο στα αεροδρόμια και από αυτούς που έχουν γίνει μετανάστες.
Αποτελείται ακόμα από τα εκατομμύρια των ανεξάρτητων επιχειρηματιών που ανακαλύπτουν πως η Νο1 απειλή στην ικανότητά τους να εξυπηρετούν άλλους μέσω της αγοράς δεν είναι άλλη από αυτό που προσπαθεί να φαίνεται ο μεγαλύτερος ευεργέτης μας: το κράτος.
Πόσοι άνθρωποι εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία; Είναι περισσότεροι από όσοι νομίζουμε. Το κίνημα είναι ιδεολογικό. Είναι πολιτικό. Είναι πολιτιστικό. Είναι τεχνολογικό. Προέρχονται από όλες τις τάξεις, φυλετικές ομάδες, χώρες και επαγγέλματα. Δεν είναι πλέον ένα περιορισμένο στην Αμερική κίνημα. Είναι πραγματικά παγκόσμιο.
Δεν μπορούμε πλέον να μαντέψουμε αν τα μέλη του θεωρούν εαυτούς ως αριστερούς, δεξιούς, ανεξάρτητους, φιλελεύθερους, αναρχικούς ή κάτι άλλο. Περιλαμβάνει ένα φάσμα τόσο ευρύ από γονείς στα προάστια που εκπαιδεύουν στο σπίτι τα παιδιά τους (homeschooling)μέχρι γονείς σε φτωχές αστικές περιοχές των οποίων τα παιδιά είναι στη φυλακή για ασήμαντους λόγους σε μια χώρα που έχει τον μεγαλύτερο αριθμό φυλακισμένων στον κόσμο.
Και τί λοιπόν θέλει αυτό το κίνημα; Τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από την γλυκειά ελευθερία. Δεν ζητάει η ελευθερία να χαριστεί ή να δοθεί. Ζητά μόνο την ελευθερία που πηγάζει από την ίδια τη ζωή και η οποία θα υπήρχε εάν δεν ήταν το κράτος-Λεβιάθαν να μας κλέβει, να μας εκβιάζει, να μας φυλακίζει, να μας σκοτώνει.
Το κίνημα αυτό δεν διαλύεται. Καθημερινά περικυκλωνόμαστε από στοιχεία ότι είναι σωστό και αληθινό. Κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο φανερό ότι το κράτος δεν συνεισφέρει απολύτως τίποτα στην ευημερία μας, αντιθέτως συνεχώς αφαιρεί από αυτήν.
Πίσω στα 1930, ακόμα και στα 1980 οι υποστηρικτές του κρατισμού ξεχείλιζαν από ιδέες. Είχαν θεωρίες και ατζέντα με πολλούς ιδεολογικούς υποστηρικτές. Ήταν ενθουσιασμένοι με τον κόσμο που θα δημιουργούσαν. Θα σταματούσαν τους οικονομικούς κύκλους (business cycles), θα έφερναν κοινωνική πρόοδο, θα έχτιζαν την μεσαία τάξη, θα θεράπευαν τις αρρώστιες, θα έφερναν την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια και πολλά άλλα. Ο Φασισμός πίστευε στον εαυτό του.
Αυτό πλέον δεν ισχύει. Ο Φασισμός δεν έχει νέες ιδέες,ν έα μεγαλεπήβολα σχέδια -ακόμα και οι υποστηρικτές του δεν πιστεύουν πλέον ότι μπορεί να καταφέρει αυτά που είχε ως στόχους. Ο κόσμος που δημιουργήθηκε από τον ιδιωτικό τομέα είναι μακράν πιο χρήσιμος και όμορφος από ο,τιδήποτε έχει κάνει το κράτος που οι φασίστες έχουν πλέον αποθαρρυνθεί και έχουν γνώση ότι η ατζέντα τους δεν έχει κανένα φιλοσοφικό υπόβαθρο.
Είναι ακόμα πλέον ευρέως αποδεκτό παρά ποτέ ότι ο κρατισμός δεν μπορεί να δουλέψει. Ο κρατισμός είναι το μεγάλο ψεύδος. Ο κρατισμός μάς δίνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που μας υπόσχεται. Υποσχέθηκε ασφάλεια, ευημερία και ειρήνη, μας έδωσε φόβο, φτώχεια, πόλεμο, θάνατο. Εάν επιθυμούμε να έχουμε μέλλον, θα είναι αυτό που θα πρέπει να φτιάξουμε
μόνοι μας. Το φασιστικό κράτος δεν θα μας το δώσει.Το αντίθετο,θα σταθεί στο δρόμο μας.
Μου φαίνεται ακόμα ότι το παλαιό ειδύλλιο των κλασικών φιλελεύθερων με το ιδεώδες του περιορισμένου κράτους έχει περάσει. Είναι πλέον πολύ πιο πιθανό σήμερα νέοι άνθρωποι να ασπάζονται μία ιδέα που πριν από 50 χρόνια θα ήταν αδιανόητη: ότι μία κοινωνία θα ήταν καλύτερη χωρίς καθόλου κράτος.
Θα σημείωνα μάλιστα την άνοδο της αναρχο-καπιταλιστικής θεωρίας ως την πιο σημαντική εξέλιξη στον χώρο των ιδεών κατά την περίοδο της ζωής μου. Ξεπερασμένη είναι πια η θεώρηση ότι το κράτος ως νυχτοφύλακας θα δύναται μόνο να περιφρουρεί τα βασικά δικαιώματα, να διαιτητεύει στις διαφορές και να διαφυλάσσει την ελευθερία.
Αυτή η αντίληψη είναι τραγικά αφελής. Ο νυχτοφύλακας είναι ο τύπος με τα όπλα, με το νόμιμο δικαίωμα να χρησιμοποιήσει βία, ο τύπος που ελέγχει όποιον έρχεται και φεύγει, ο τύπος που είναι τοποθετημένος στην κορυφή και επιβλέπει τα πάντα. Ποιός επιβλέπει αυτόν; Ποιός περιορίζει την δύναμή του; Κανείς, και γι' αυτό ακριβώς συνιστά την πηγή των μεγαλύτερων δεινών για την κοινωνία. Κανένα σύνταγμα, καμμία εκλογική αναμέτρηση, κανένα κοινωνικό συμβόλαιο δεν μπορεί να περιορίσει την εξουσία του.
Στην πραγματικότητα, ο νυχτοφύλακας έχει αποκτήσει απόλυτη εξουσία. Είναι αυτός που θα γίνει το ολοκληρωτικό κράτος, το οποίο ο Flynn περιγράφει ως μία κυβέρνηση που "κατέχει την δύναμη να περνά οποιονδήποτε νόμο ή να λαμβάνει οποιοδήποτε μέτρο θεωρεί αυτή σκόπιμο". Για όσον καιρό η κυβέρνηση περιβάλλεται με την εξουσία να κάνει ό,τιδήποτε χωρίς κανέναν περιορισμό είναι ολοκληρωτική. Έχει απόλυτη δύναμη.
Είναι ένα σημείο που δεν μπορούμε άλλο να αγνοούμε. Ο νυχτοφύλακας πρέπει να απομακρυνθεί και οι εξουσίες του να διαχυθούν σε όλον τον πληθυσμό, και να διαχειρίζονται από αυτές τις δυνάμεις που μας δίνουν όλες τις υλικές ευλογίες και στους υπόλοιπους τομείς (ιδιωτικοποίηση της ασφάλειας και της δικαιοσύνης).
Στο τέλος-τέλος αυτό είναι το δίλημμα: Ολοκληρωτικό κράτος ή ολοκληρωτική ελευθερία; Τί θα διαλέξουμε; Εάν διαλέξουμε το κράτος, θα συνεχίζουμε να βουλιάζουμε και εντέλει θα χάσουμε αυτό που θεωρούμε και αγαπούμε τόσο ως πολιτισμό. Εάν διαλέξουμε την ελευθερία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την φοβερή δύναμη της ανθρώπινης συνεργασίας που θα μας καταστήσει ικανούς να συνεχίσουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο.
Στην μάχη εναντίον του φασισμού, δεν υπάρχει κανένας λόγος για απελπισία. Πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε με άκρα πεποίθηση ότι το μέλλον ανήκει σε μας και όχι σ' αυτούς.
Ο κόσμος τους καταρρέει. Ο δικός μας μόλις χτίστηκε.
Ο κόσμος τους στηρίζεται σε χρεωκοπημένες ιδεολογίες. Ο δικός μας έχει τις ρίζες του στην αλήθεια για την ελευθερία και την πραγματικότητα.
Ο κόσμος τους μπορεί να κοιτάξει μόνο πίσω για ένδοξες ημέρες. Ο δικός μας κοιτάει μπροστά προς το μέλλον που χτίζουμε για μας.
Ο κόσμος τους βασίζεται πάνω στο πτώμα του έθνους-κράτους. Ο δικός μας κόσμος στηρίζεται στις προσπάθειες και την δημιουργικότητα όλων των λαών του κόσμου, ενωμένων στο μεγάλο και ευγενές σχέδιο της δημιουργίας ενός ευημερούντος πολιτισμού μέσω της ειρηνικής ανθρώπινης συνεργασίας.
Είναι αλήθεια ότι έχουν τα μεγαλύτερα όπλα. Αλλά τα μεγάλα όπλα δεν έχουν εξασφαλίσει μόνιμη επικράτηση στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν --ή σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη.
Κατέχουμε το μόνο όπλο που είναι πραγματικά αθάνατο: την ορθή ιδέα. Είναι αυτή που θα οδηγήσει στη νίκη.
Όπως είπε και ο Mises:
Σε βάθος χρόνου ακόμα και οι πιο δεσποτικές κυβερνήσεις με όλη την κτηνώδη δύναμη και τη βαναυσότητα δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην μάχη με τις ιδέες. Στο τέλος η ιδεολογία που απέσπασε την συμπάθεια της πλειοψηφίας θα επικρατήσει και θα τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του τυράννου.Τότε οι καταπιεσμένοι θα ξεσηκωθούν και θα ανατρέψουν τους καταπιεστές τους.
(Πηγή:Llewellyn H.Rockwell Jr. mises.org)
Η κρίση χρέους της Ευρωζώνης έχει παρουσιάσει στη Γερμανία μια μοναδική ευκαιρία ώστε να οδηγήσει τον κόσμο μακρυά από την νομισματική καταστροφή και τις συνέπειες του οικονομικού χάους,κοινωνικής αναταραχής και του απερίγραπτου ανθρώπινου πόνου που αυτή θα φέρει.Η αιτία για αυτήν την κρίση χρέους είναι η λανθασμένη κατασκευή του ευρώ που επιτρέπει σε όλα τα μέλη της Ευρωπαικής Νομισματικής Ένωσης (EMU) να τυπώνουν ευρώ και να τα φορτώνουν σε όλα τα άλλα μέλη.Ο Δρ. Philipp Bagus του Πανεπιστημίου του Juan Carlos της Μαδρίτης έχει περιγράψει αυτήν την κατάσταση ως την 'τραγωδία των κοινών' (tragedy of commons) στο βιβλίο του με τον εύστοχο τίτλο The Tragedy of the Euro.Η Γερμανία βρίσκεται στα πρόθυρα τού να δει την κεφαλαιακή της βάση να εξανεμίζεται από την αναπόφευκτη δυναμική αυτής της 'τραγωδίας των κοινών'.Πρέπει να αφήσει την Ευρωζώνη,να επαναφέρει το γερμανικό μάρκο (DM) και να το συνδέσει με τον χρυσό.
