Το Κράτος και το Έθνος

Πριν από την Επανάσταση πολλοί από τους Έλληνες καπεταναίους επιδίδονταν περιστασιακά ή μόνιμα στην πειρατεία. Λένε κάποτε ο Κανάρης επιτέθηκε σε ένα αυστριακό πλοίο και τους πήρε χρήματα και χρυσάφι. Τους υποσχέθηκε όμως ότι μετά την Επανάσταση το Έθνος κάποια μέρα αυτά θα τους τα ξεπληρώσει.

Μα του λένε για ποιό έθνος μάς μιλάς, εσείς δεν ανήκετε σε κανένα έθνος, δεν είστε έθνος. 

Ο Κανάρης τους απάντησε: έθνος είμαστε, κράτος δικό μας δεν έχουμε ακόμα.

Τελικά, μετά από λίγα χρόνια, η Επανάσταση οδήγησε στην απελευθέρωση και στην δημιουργία ενός (έστω μικρού) ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

Το Κράτος αυτό ιδρύθηκε υποτίθεται για να υπηρετεί τον σκοπό της διατήρησης του Έθνους. Να υπηρετεί μία ανάγκη, που για πάρα πολλούς άνθρωπους Έλληνες και ξένους, υπήρξε σκοπός ζωής: Να είναι η κιβωτός του. Το κέλυφος που θα μπορεί να προστατεύει τους Έλληνες και να τους δίνει έναν ασφαλή χώρο όπου θα μπορούν να ζουν και να αναπτύσσουν ελεύθερα τις δυνατότητές τους.

Το Κράτος λοιπόν δεν είναι η απόλυτη αξία, είναι απλά ένα μέσον. Η απόλυτη αξία είναι το Έθνος. Οι άνθρωποι δηλαδή που το αποτελούν αλλά και η πολιτισμική και ιστορική αξία που υπερβαίνει το τώρα και είναι κάτι πολύ παραπάνω από το απλό άθροισμα των πολιτών που ζούμε αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα ή είμαστε Έλληνες πολίτες.

Πάντως όπως και να χει αυτοσκοπός δεν είναι το Κράτος. Τουλάχιστον όχι αυτό το Κράτος, δεν ιδρύθηκε γι αυτό. Για να υπηρετεί τον εαυτό του. Ιδρύθηκε για να υπηρετεί κάτι πολύ ανώτερο.

Καιρός να ξαναδούμε το κράτος ξανά ως αυτό που είναι. Στην καλύτερη περίπτωση ένα εργαλείο για την πρόοδο και ανάπτυξη του έθνους. Κάτι που υπάρχει για να το υπηρετεί και να διευκολύνει την ανάπτυξή του και όχι ως την απόλυτη αξία που αξίζει να καταστραφούν τα πάντα για να σωθεί αυτό. Ένα κράτος που αποδεικνύεται μητρυιά και όχι μητέρα..

Φιλοπατρία λοιπόν, όχι αγάπη στο Δημόσιο. Μην τα μπερδεύουμε.

Ψυχολογία και Πολιτική

Ψυχολογίας και Πολιτικής συνέχεια...

Ως άνθρωποι επιζητούμε την εξασφάλιση. Λογικό, καθώς η ζωή είναι γεμάτη κινδύνους και η επιβίωση δύσκολη. Αυτό μας οδηγεί να αναθέτουμε αυτήν την εξασφάλιση σε άλλους. Δεν καταλαβαίνουμε όμως πως αυτό πολύ σπάνια μπορεί να γίνει χωρίς τίμημα. Όταν κάποιος σε 'εξασφαλίζει', του δίνεις δικαιώματα επάνω σου, ουσιαστικά τού ανήκεις.

Πάνω εκεί ακριβώς στηρίζεται το όλο παιχνίδι της Πολιτικής. Αν θέλεις κάποιος άλλος να λύνει τα προβλήματα για σένα θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για τις συνέπειες. Αυτό είναι η φυσική συνέπεια του πράγματος ούτως ή άλλως. Συν φυσικά ότι πάνω σ' αυτήν την ανθρώπινη ανάγκη πατούν όλοι οι 'καλοί' πολιτικοί (βλ. πολιτικάντηδες) και αναρριχώνται στην εξουσία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Win-win λοιπόν, τους δίνεις ελευθερία και αξιοπρέπεια, σου δίνουν εξασφάλιση, σου δίνουν υποσχέσεις, τους δίνεις την εξουσία με όλα τα οφέλη που αυτή συνεπάγεται. Σαν τη Μαφία δηλαδή και την παροχή προστασίας, απλά σε λίγο πιο εκλεπτυσμένη μορφή. 

Βέβαια αυτό που δίνεις είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερης αξίας σε σχέση με αυτό που θα πάρεις (αν τελικά το πάρεις). Αλλά ακόμα και αν η ελευθερία και η ανεξαρτησία δεν αξίζουν τόσο για σένα, και δε σε νοιάζει αν τις χάσεις, δεν είσαι σίγουρος ούτε για την εξασφάλιση. Καθώς αυτήν την εξασφάλιση δεν σου την προσφέρουν οι πολιτικοί από κάτι δικό τους, αλλά από κάτι που διαχειρίζονται. Και αυτό, όπως είδαμε τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας, μπορεί να χαθεί. 

Βρίσκεσαι τότε χαμένος διπλά, ούτε την εξασφάλιση πήρες, ούτε την ελευθερία που έχασες μπορείς πλέον εύκολα να την ανακτήσεις. Ένα μάθημα ίσως πως τελικά την εξασφάλισή μας θα πρέπει να την επιζητούμε αλλιώς. Μόνοι μας. Ή καλύτερα με βοηθό τον Κύριο. Και την εξασφάλιση θα μας δώσει, και την ελευθερία μας δεν θα την κλέψει. Αφού Εκείνου δώρο άλλωστε είναι.

Εκτός Ευρώ

Εκτός Ευρώ (ουσιαστικά)

Πέρα από τα φούμαρα που μας πουλάει η κυβέρνηση πρέπει να δούμε κάτι. Κατάματα. Την αλήθεια ότι ουσιαστικά είμαστε εκτός ευρώ. Έστω και προσωρινά. Η κυβέρνηση είτε από αμέλεια και ανικανότητα είτε από σχέδιο κατάφερε να μας φτάσει εδώ. (Δεν τους έχουμε για τόσο έξυπνους τους συγκεκριμένους, αλλά οι κομμουνιστές είναι πάντα πονηροί και έχουν συγκεκριμένα πρότυπα σκέψης και πολιτικής δράσης που μπορούν και τα επαναλαμβάνουν χωρίς πολλή δυσκολία).

Όπως και να 'χει λοιπόν το πράγμα με τις αποφάσεις της ΕΕ σήμερα, ουσιαστικά έχουμε βγει από το ευρώ. Αποτελούμε ξένο σώμα. Είναι σαν να μένεις σε μια παρέα όπου όλοι έχουν στραφεί εναντίον σου λιγότερο ή περισσότερο και σε βλέπουν σαν outsider. 

Αυτό είναι η πραγματικότητα. Δεν υπάρχει λόγος ούτε κανένα όφελος να προσπαθούμε να την αρνηθούμε ή να την ωραιοποιήσουμε. Το θέμα είναι τί θα κάνουμε από δω και πέρα. Και είναι πάρα πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν και σε πάρα πολλά επίπεδα. Γιατί η ζωή συνεχίζεται...

Γιατί αγαπάμε το παραμύθι

Η πολιτική πουλάει πράγματα που
δεν μπορεί να δώσει, πουλάει ψυχολογία

Γιατί ο κόσμος θέλει το παραμύθι του;

Ερώτημα που έχει απασχολήσει επί αιώνες πολιτικούς ηγέτες και ειδικούς της επικοινωνίας. Πώς ο κόσμος επιλέγει κάτι που για τον εξωτερικό παρατηρητή φαίνεται παράλογο; (Γιατί ο Ιούλιος Καίσαρ μπόρεσε να επιβληθεί στην νόμιμη Σύγκλητο και να γίνει δικτάτορας; Γιατί ο Βενιζέλος το 1920 ή ο Τσώρτσιλ το 1945 έχασαν αμέσως μετά από τεράστιες πολεμικές νίκες; γιατί ο Χίτλερ* κέρδησε τις εκλογές το 1933 ενώ όλοι ήξεραν ότι παρά τα υπαρκτά προβλήματα της Γερμανίας ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν επικίνδυνος από παρά πολλές απόψεις, όπως και τελικά αποδείχτηκε;; *ο χειρότερος δικτάτορας της Ιστορίας ανέβηκε στην εξουσία με εκλογές, μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό!)

Πολλά μπορεί να πει κανείς, αλλά νομίζω γενικά η απάντηση είναι απλή. Ο άνθρωπος θέλει το παραμύθι του, γιατί αυτό είναι η ψυχολογική του ανάγκη. Θέλει να πιστέψει κάπου, να νοιώσει ελπίδα, ακόμα και αν αυτή η ελπίδα είναι ψεύτικη. Το ξέρει θα απογοητευθεί μετά, αλλά δεν μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτήν, είναι το ναρκωτικό του. 

Η τάση αυτή του ανθρώπου δεν είναι κακή, είναι φυτεμένη από τον ίδιο τον Δημιουργό του, για να Τον αναζητά. Να αναζητά κάτι έξω από τον ίδιο, να του θυμίζει πως δεν μπορεί μόνος του να λύσει τα προβλήματά του ούτε να ολοκληρώσει την ύπαρξή του. Η αναζήτηση όμως αυτού του νοήματος και της ελπίδας έξω από τον Θεό είναι η λάθος απάντηση. Είναι μια απάντηση του "φυσικού" ανθρώπου, που δέσμιος της ψυχολογίας του, αναζητά σωτήρες επίγειους. Η λάθος αυτή απάντηση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απογοήτευση και αργότερα και στο μίσος έναντι αυτού που προσπάθησε να τον παραμυθιάσει. Και στην αναζήτηση ενός νέου 'παραμυθιού'...

100 χρόνια μετά...

Βασιλιάς ή ένας ισχυρός Πρωθυπουργός;
Mε τους Γερμανούς ή με τους Αγγλογάλλους;
Τα ερωτήματα αλλάζουν, τα πάθη μένουν 

Εθνικοί Διχασμοί 

Διάβαζα μικρός για τον Εθνικό Διχασμό (1915), όπου ακόμα και οι μετανάστες μας στην Αμερική εκκλησιάζονταν σε ξεχωριστούς ναούς
(Βενιζελικοί/αγγλόφιλοι απ τη μια και Βασιλικοί/γερμανόφιλοι απ την άλλη) 
και μου φαινόταν κάτι πολύ μακρυνό.

Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ακριβώς 100 χρόνια μετά θα ζούσαμε κάτι παρόμοιο..

Ίσως το ότι δεν ξέρουμε Ιστορία είναι και ο λόγος που την επαναλαμβάνουμε συνεχώς.. Κάτι σαν μαθητές που μένουμε στην ίδια τάξη..

Η Τέχνη του ΟΧΙ

"Ψηφ'ίζω ΟΧΙ, επειδή έχει πολύχρωμη αφίσσα"

Πώς η Αριστερά χρησιμοποιεί το συναίσθημα για να χειραγωγήσει τις μάζες

Χθες η πλευρά του ΟΧΙ είχε συναυλία. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Χωρίς να το θέλουν, μάς δείχνουν κάτι. Η Ριζοσπαστική Αριστερά και οι λαικιστικές/ανορθολογικές δυνάμεις γενικά επενδύουν πάντα υπερβολικά στο συναίσθημα (ή καλύτερα στον συναισθηματισμό που είναι η αρρώστια του συναισθήματος).

Δεν προσπαθούν να πείσουν με λογικά επιχειρήματα γιατί οι προτάσεις τους ελεγχόμενες από την πραγματικότητα αποδεικνύεται συνήθως ότι δεν μπορούν να οδηγήσουν σε κάτι καλό (στο βάθος το ξέρουν ακόμα και οι ίδιοι).

Το σενάριο είναι οι καλοί και οι κακοί. Οι καλοί προσπαθούμε να ξορκίσουμε τους κακούς με τελετές και με τα καλά μας αισθήματα. Βάση δεν είναι η πραγματικότητα, η αλήθεια και το ψέμμα, πράγματα που υπάρχουν εξ αντικειμένου. Βάση είναι αόριστες ουσιαστικά έννοιες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε οποιαδήποτε στιγμή από τον οποιονδήποτε και για οποιονδήποτε σκοπόν αυτός θα ήθελε.

Τελικά μάλλον είχε δίκιο ο Πλάτων που θεωρούσε την Τέχνη εργαλείο χειραγώγησης.