Το Κράτος και το Έθνος

Πριν από την Επανάσταση πολλοί από τους Έλληνες καπεταναίους επιδίδονταν περιστασιακά ή μόνιμα στην πειρατεία. Λένε κάποτε ο Κανάρης επιτέθηκε σε ένα αυστριακό πλοίο και τους πήρε χρήματα και χρυσάφι. Τους υποσχέθηκε όμως ότι μετά την Επανάσταση το Έθνος κάποια μέρα αυτά θα τους τα ξεπληρώσει.

Μα του λένε για ποιό έθνος μάς μιλάς, εσείς δεν ανήκετε σε κανένα έθνος, δεν είστε έθνος. 

Ο Κανάρης τους απάντησε: έθνος είμαστε, κράτος δικό μας δεν έχουμε ακόμα.

Τελικά, μετά από λίγα χρόνια, η Επανάσταση οδήγησε στην απελευθέρωση και στην δημιουργία ενός (έστω μικρού) ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

Το Κράτος αυτό ιδρύθηκε υποτίθεται για να υπηρετεί τον σκοπό της διατήρησης του Έθνους. Να υπηρετεί μία ανάγκη, που για πάρα πολλούς άνθρωπους Έλληνες και ξένους, υπήρξε σκοπός ζωής: Να είναι η κιβωτός του. Το κέλυφος που θα μπορεί να προστατεύει τους Έλληνες και να τους δίνει έναν ασφαλή χώρο όπου θα μπορούν να ζουν και να αναπτύσσουν ελεύθερα τις δυνατότητές τους.

Το Κράτος λοιπόν δεν είναι η απόλυτη αξία, είναι απλά ένα μέσον. Η απόλυτη αξία είναι το Έθνος. Οι άνθρωποι δηλαδή που το αποτελούν αλλά και η πολιτισμική και ιστορική αξία που υπερβαίνει το τώρα και είναι κάτι πολύ παραπάνω από το απλό άθροισμα των πολιτών που ζούμε αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα ή είμαστε Έλληνες πολίτες.

Πάντως όπως και να χει αυτοσκοπός δεν είναι το Κράτος. Τουλάχιστον όχι αυτό το Κράτος, δεν ιδρύθηκε γι αυτό. Για να υπηρετεί τον εαυτό του. Ιδρύθηκε για να υπηρετεί κάτι πολύ ανώτερο.

Καιρός να ξαναδούμε το κράτος ξανά ως αυτό που είναι. Στην καλύτερη περίπτωση ένα εργαλείο για την πρόοδο και ανάπτυξη του έθνους. Κάτι που υπάρχει για να το υπηρετεί και να διευκολύνει την ανάπτυξή του και όχι ως την απόλυτη αξία που αξίζει να καταστραφούν τα πάντα για να σωθεί αυτό. Ένα κράτος που αποδεικνύεται μητρυιά και όχι μητέρα..

Φιλοπατρία λοιπόν, όχι αγάπη στο Δημόσιο. Μην τα μπερδεύουμε.