Το Gay Pride

Μια Συντηρητική Άποψη

Χωρίς να έχω τίποτα προσωπικό με τις προσωπικές επιλογές του καθενός σε οποιοδήποτε θέμα, δεν έχω άλλωστε δικαίωμα να κρίνω, θα ήθελα παρακάτω να εκθέσω μερικές σκέψεις με αφορμή το Gay Pride. Δικαίωμα τού άλλου να ζει όπως ζει, με όποιον τρόπο αυτός θέλει και επιθυμεί (live and let live). Μπορεί κάποιος πιστός βέβαια εδώ να πει ότι από χριστιανικής απόψεως ο εαυτός μας (ψυχή και σώμα) ανήκει στον Θεό και όχι σε μας και άρα δεν έχουμε δικαίωμα να τον διαθέτουμε όπως μάς λένε οι επιθυμίες μας και η 'χαλασμένη' μας φύση, αλλά από την στιγμή που ακόμα και ο ίδιος ο Θεός που μας τα έδωσε, σέβεται τόσο την ελευθερία μας, ποιοί είμαστε εμείς να δικαιούμαστε να κρίνουμε τον τρόπο ζωής του άλλου και να του υποδεικνύουμε τί να κάνει.

Παρ' όλ' αυτά το θέμα δεν έχει μόνο αυτήν την διάσταση, όπως θα φαινόταν εκ πρώτης όψεως ή θα επιθυμούσαν κάποιοι να μας το παρουσιάσουν. Η εκδήλωση αυτή δεν αποσκοπεί τόσο στην εμπέδωση του σεβασμού της ατομικής ελευθερίας. Ο βαθύτερος σκοπός και νόημα των εκδηλώσεων τύπου gay pride parade είναι πολύ πιο ύπουλος και αποδομητικός απ' όσο φαίνεται. Δεν είναι απλά μία εκδήλωση υπέρ της ελευθερίας της επιλογής σε προσωπικό επίπεδο. Ίσως έτσι να είχε ξεκινήσει. Ουσιαστικά είναι μια επιθετική μορφή ακτιβισμού που στόχο έχει να κάνει στους υπόλοιπους, στο ευρύ κοινό μια προπαγανδιστική προκλητική επίδειξη (με σοκαριστικό συχνά τρόπο) ενός άλλου τρόπου ζωής που απαιτεί μ' αυτόν τον τρόπο να θεωρηθεί υποχρεωτικά και απ' όλους ως ισότιμη εναλλακτική και να αποκτήσει περισσότερους οπαδούς στην κοινωνία καθώς έτσι και μόνον θα νοιώσει ίσως πως δεν απειλείται. Ουσιαστικά θέλει να πει στην κοινωνία ότι η ομοφυλοφιλία (ομοερωτισμός ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, δεν αλλάζει) είναι μια ισότιμη εναλλακτική και φυσικός τρόπος ζωής όσο και ο 'συμβατικός'.

Να περάσει το μήνυμα ότι ο γάμος και η οικογένεια είναι στην πραγματικότητα θεσμοί καταπιεστικοί και αφύσικοι (!) Θεσμοί που θα πρέπει οι άνθρωποι, γκέι και στρέιτ, να αγωνιστούν να τους καταργήσουν! Στην πράξη, αφού θα έχουν τεθεί ήδη τα θεωρητικά θεμέλια και προυποθέσεις από τα νεομαρξιστικής εμπνεύσεως κινήματα και θεωρίες (κίνημα του πολιτισμικού μαρξισμού, φεμινισμό 2ου κύματος κλπ) που συσκοτίζουν τον ρόλο και την διαφορετικότητα της γυναίκας και του άνδρα ή θεωρούν καταπιεστική καπιταλιστική δομή την οικογένεια και τον γάμο. Ο ίδιος ο Εγκελς άλλωστε, στενός συνεργάτης του Μαρξ διεκήρυσσε την ανάγκη για την διάλυση του θεσμού ώστε να έρθει η σοσιαλιστική κοινωνία.

Δικαίωμα προφανώς των ανθρώπων αυτών να έχουν αυτές τις απόψεις και να θέλουν να διοργανώσουν κάτι τέτοιο, αλλά και δικαίωμα όλων όσων είναι αντίθετοι σε αυτό να εκφράσουν την αντίθεσή τους, με όποιον τρόπο θεωρούν αυτοί σωστό (τώρα αν ο τρόπος αυτός δεν είναι πάντα κόσμιος ή ειρηνικός είναι άλλο θέμα, αλλά το αυτό προφανώς θα ίσχυε και για την αντίδραση σε οποιοδήποτε άλλο αμφιλεγόμενο θέμα: μπορείς να δείχνεις την αντίθεσή σου όσο ακραία και αν θεωρείται η άποψή σου από άλλους, το ζήτημα είναι αν το κάνεις με τρόπο που δεν θα θιγεί η προσωπική ελευθερία κανενός ατόμου). Δεν σημαίνει απαραίτητα μη σεβασμό στα πρόσωπα, αλλοίμονο αν δεν μπορούμε να κάνουμε αυτήν την διάκριση!

Σύμφωνα με το Λευιτικό απαγορεύεται να
κοιμηθεί "άνδρας με άνδρα, όπως θα το έκανε
με μία γυναίκα" (Λευ 18:22)

Όσο τώρα για την εμπλοκή της πίστεως και των αδελφών χριστιανών στον σχετικό διάλογο και σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κάποιες παρατηρήσεις:

Είναι περίεργο πώς κάποιοι υπερασπίζονται το δικαίωμα κάποιου να επιδεικνύει τις διαφορετικές σεξουαλικές του προτιμήσεις και την ίδια στιγμή κρίνουν και λοιδωρούν μάλιστα σαν να απαγορεύουν το δικαίωμα σε κάποιους άλλους ανθρώπους να έχουν αρνητική άποψη γι' αυτές (όσο αρνητική και αν αυτή είναι!).Το να κάνει κάποιος κάτι σε προσωπικό επίπεδο είναι άλλο θέμα, απ' ό,τι το κοινωνικό επίπεδο. Η διάκριση ιδιωτικού και δημοσίου χώρου είναι ζωτική σε μία πολιτισμένη κοινωνία. Αν υποτεθεί ότι ένας χριστιανός ήθελε να επιβάλλει την ηθική του στον ιδιωτικό χώρο και στην ιδιωτική ζωή του άλλου (κανείς προφανώς δεν θα ζητούσε κάτι τέτοιο, εκτός και αν ζούσαμε στην Γενεύη της Μεταρρύθμισης όπου έγιναν τέτοιες ακρότητες στην προσπάθεια να φτιαχτεί μια 'ιδανική' χριστιανική κοινωνία) αυτό θα ήταν κατακριτέο και από δημοκρατικής αλλά και από χριστιανικής πλευράς καθώς θα παρεβίαζε την ελευθερία του ατόμου. Η οποία ελευθερία πάλι ουσιαστικά πηγάζει από την χριστιανική παράδοση του πολιτισμού μας (όπως θα έλεγε η Μ.Θάτσερ). Απόδειξη πως μια τέτοια διάκριση θεωρείται ακόμα εξαιρετικά δύσκολη σε ισλαμικές χώρες. Στον δημόσιο όμως χώρο μία πράξη σαν την συγκεκριμένη διοργάνωση έχει αναμφισβήτητα προωθητικό και προπαγανδιστικό χαρακτήρα. Υπ' αυτήν την έννοια από την στιγμή που υπάρχει δράση, είναι λογικό αλλά και θεμιτό να υπάρξει και αντίδραση. Ποτέ δεν μπορείς να προωθείς κάτι και να περιμένεις να μην έχεις αντίλογο. Το αντίθετο θα ήταν μια μορφή ολοκληρωτισμού άλλωστε. Σαν να δείχνεις δηλαδή στην κοινωνία ότι θα πρέπει υποχρεωτικά να εκτεθεί σε κάτι για να (και ότι πρέπει να) αλλάξει τις απόψεις της, που εσύ ως αυθεντία --από πού άραγε αντλείς αυτήν την αυθεντία, όταν μάλιστα ουσιαστικά διαμαρτύρεσαι και προσπαθείς να αποδομήσεις άλλες αυθεντίες πχ της Αγίας Γραφής, που αδίκως κατ' εσέ κατέχουν τέτοια θέση στις συνειδήσεις των ανθρώπων-- θεωρείς a priori ως λανθασμένες, ως "προκαταλήψεις". Δικαίωμά τους να πιστεύουν ό,τι θέλουν για το θέμα. Θα πει κάποιος: έχουν μίσος. Και αυτό δικαίωμά τους. Το σωστό γραφικά και χριστιανικά είναι να μισείς την αμαρτία (σε οποιαδήποτε μορφή, πάνω σου και στους γύρω σου) όχι τον αμαρτωλό. Όλοι οι χριστιανοί μπορεί να μην μπορούν να κάνουν αυτήν την διάκριση, πάθη έχουμε κι εμείς. Μήπως είναι όμως και οι μόνοι στην κοινωνία με πάθη; Εδώ άλλοι μας ζαλίζουν καθημερινά με συνθήματα που μάς παροτρύνουν σε ταξικό μίσος!

Όσο για την διοικούσα Εκκλησία, εδώ μπαίνει μία άλλη διάσταση: η υποκρισία.. Ας είναι ξεκάθαρη στην ζωή και την πράξη ώστε να μπορεί μετά να δείχνει στην κοινωνία (να δείχνει απλά, το αν θα ακολουθήσει θα το δει εκείνη, τα άτομα δηλ. που την αποτελούν) την αλήθεια και τον δρόμο που οδηγεί στον Ιησού Χριστό. Μέχρι τότε, τα χέρια της θα είναι δεμένα. Ο Αυγουστίνος Καντιώτης φώναζε διάφορα για το θέμα, τα δικά του χέρια όμως δεν μπορούσε να τα δέσει κανείς, είχε το δικαίωμα να ομιλεί. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται το σύνθημά του..