Σειράχ (Ανησυχών): Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας

Φόροι φόροι φόροι

Στις 26 Ιουνίου καθορίστηκε για φέτος η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας για τους Έλληνες*. Είναι η ημέρα από την οποίαν και μετά όσοι είστε τυχεροί και εργάζεστε (και έχετε ενεργητικό) έχετε το δικαίωμα να κρατάτε πλέον για τον εαυτό σας (και την οικογένειά σας και τους λογαριασμούς σας!) τους καρπούς των κόπων σας.

Ο θεσμός αυτός, το να υπολογίζουμε δηλαδή μέχρι ποιά μέρα θα δουλεύουμε για να πληρώνουμε τους φόρους μας στο κράτος, ξεκίνησε το 1947 από τις ΗΠΑ (την πηγή κάθε κακού για ορισμένους!) που παρά την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη, από δεκαετίες έχουν χάσει τον χαρακτήρα του έθνους-προτύπου ελεύθερης οικονομίας και όπου και εκεί οι διάφοροι φόροι ανεβαίνουν συνεχώς. Αυτή άλλωστε είναι η φυσική τάση όταν αφήνεις το κράτος να επεμβαίνει όλο και περισσότερο στην οικονομία και άρα και στην ζωή σου, δήθεν για το καλό σου. Πρώτα για τις αμυντικές δαπάνες και την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, μετά για το περιβάλλον, την εκπαίδευση, την υγεία και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ.. Μετά ξεφεύγει από τον έλεγχο και γίνεται πια αυτο-τροφοδοτούμενο..Είναι νόμος, που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε να επαναλαμβάνεται. Το θηρίο που λέγεται Κράτος, με τις διάφορες κεφαλές του, μεγάλες και μικρές, από μόνο του δεν θα σταματάει να αυξάνει την πείνα του για χρήματα και πόρους ποτέ.

Ας ελπίσουμε όσο περνούν οι χρονιές ότι η ημέρα αυτή θα πηγαίνει όλο και πιο νωρίς στο ημερολόγιο μας. Για το καλό όλων μας. Θα πούνε φυσικά εδώ οι εκφραστές της καθεστωτικής σκέψης τα γνωστά επιχειρήματα: Αν δεν υπήρχε η φοροδιαφυγή, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Αυτό είναι μόνο εν μέρει αλήθεια. Οι μισές αλήθειες συνήθως δεν κάνουν καλό ή είναι εκ του πονηρού. Στην πραγματικότητα σκεφθείτε να μην υπήρχε και η φοροδιαφυγή, τα πράγματα θα ήταν γενικά ακόμα χειρότερα: 1. αυτά τα χρήματα θα τα στερούνταν η αγορά και η πραγματική οικονομία και 2. όσο αυξημένα και να είναι τα έσοδα του κράτους, ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Η αύξηση των εσόδων του δίνει δυσανάλογη ώθηση στην αύξηση των δαπανών του. Σκεφθείτε απλά ότι οι δαπάνες αυξάνονταν υπερβολικά ακόμα και όταν είχαμε συνεχή και μεγάλα ελλείμματα στον προυπολογισμό (βλ. δεκαετία 2000)! Στην πραγματικότητα ο ρυθμός με τον οποίον αυξάνονται οι δαπάνες είναι δυσανάλογα μεγαλύτερος από την όποια πιθανή αύξηση των εσόδων. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως ποτέ οι φόροι δεν θα είναι αρκετοί. Και θα πλήττονται τότε περισσότερο αυτοί που παράγουν και προσπαθούν να προσφέρουν τα περισσότερα (και για τον εαυτό τους και για τους άλλους, αφού έτσι λειτουργεί η οικονομική αλυσίδα), οπότε το κράτος περνάει υποσυνείδητα στον κόσμο την επικίνδυνη αντίληψη πως η φορολογία είναι ποινή.

Παρουσιάζονται έτσι δύο βασικά προβλήματα:

1ον. Η Πρακτική Διάσταση

Αυτή η αντίληψη είναι επικίνδυνη ως προς τα πιο δημιουργικά άτομα-πολίτες γιατί τους αποθαρρύνει από το να είναι πιο δημιουργικοί και παραγωγικοί (για τον εαυτό τους αλλά και ως εκ τούτου και για την σύνολη οικονομία)

και για τους άλλους γιατί καλλιεργεί την επικίνδυνη ηθικά και πρακτικά αντίληψη πως έχουν αυτοδίκαια 'δικαίωμα' μεριδίου στους καρπούς της εργασίας (περιουσία-ιδ
ιοκτησία) των άλλων).

Δεν θα έχουν έτσι ούτε αυτοί κίνητρο ώστε να προσπαθήσουν να αποκτήσουν με τον ιδρώτα τους (Γεν 3:19) το κάτι παραπάνω. Αν μπορείς να απολαμβάνεις μια σχετικά άνετη ζωή δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν γιατί να δουλέψεις και να κουραστείς για να το πετύχεις; Έτσι είναι η χαλασμένη ανθρώπινη φύση που ρέπει προς τα εκεί, είναι φυσικό.

Δεν αφήνονται έτσι να απελευθερωθούν αποτελεσματικά και δημιουργικά οι παραγωγικές δυνάμεις του έθνους (αλλά μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό τους και αυτό με το ζόρι, ή στο εξωτερικό).
Το γενικό αποτέλεσμα θα είναι η ηθική και οικονομική καθίζηση.

2ον. Η ηθική διάσταση

Καθόλου δευτερεύουσα όμως δεν είναι και η καθαρά ηθική διάσταση του θέματος

Η όλη αυτή αντίληψη της φορολογίας ως ποινής που μας περνάει η πολιτική και το Κράτος, πρακτικά ή και θεωρητικά ακόμα, είναι ηθικά επικίνδυνη καθώς το κράτος γίνεται έτσι ο προαγωγός του λαού, ο διαφθορεάς των ηθών των πολιτών του. Το κράτος που υποτίθεται υπάρχει για να βοηθάει την κοινωνία, γίνεται στην πραγματικότητα βοηθός στην ηθική της παρακμή. Έτσι και την αποτελεσματικότητα της οικονομίας βλάπτει και άρα υποσκάπτει την ευημερία των πολιτών (για την οποίαν υποτίθεται πως υπάρχει και κόπτεται αυτό και οι εκφραστές του (πολιτικοί, δημόσιοι αξιωματούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι, κλπ) και τους ίδιους ως ηθικά υποκείμενα μειώνει καθώς τούς καλλιεργεί την αίσθηση της έλλειψης δικαιοσύνης και σεβασμού προς τον άλλον. Εξοικειώνει έτσι την κοινωνία με την ανήθικη συμπεριφορά. Αφού το κάνει το κράτος και κλέβει για μένα, άρα είναι σωστό ή αφού και το κράτος το κάνει, θα το κάνω κι εγώ..

Το θέμα της φορολογίας θα ήταν άδικο να εξαντληθεί σε μία μόνον χρησιμοθηρική/ωφελιμιστική θεώρηση όπου να θεωρούνται μάλιστα οι πολίτες ως απλοί παράγοντες ενός γενικού καλού. Αυτό αποτελεί και λογικό σφάλμα καθώς οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα να λαμβάνεται ως δεδομένο κάτι που δεν ισχύει αλλά και κυρίως υποτιμά βαθύτατα τον άνθρωπο καθώς τον καθιστά μάζα, ένα απλό νούμερο, ένα μέσον (πού είναι αυτοί που λένε πως ο Καπιταλισμός τον μεταβάλλει σε κάτι τέτοιο; Μάλλον κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια!) καθώς ακόμα και να ήταν 'για καλό' το Κράτος δεν νομιμοποιείται να βάζει χέρι στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας το οποίο δεν προέρχεται από αυτό και τα όποια 'κοινωνικά συμβόλαια', αλλά από τον ίδιο τον Δημιουργό.

Η φορολογία μπορεί να υπάρξει μόνον ως αναγκαίο κακό και ως βαριά περιορισμένη και αυστηρά ελεγχόμενη (αντ' αυτού το κράτος και η φορολογία θεωρούν την δημιουργική δραστηριότητα ως αναγκαίο κακό και πως πρέπει αυτή να είναι περιορισμένη και αυστηρά ελεγχόμενη!).

Η φορολογία, ειδικά χωρίς ανταποδοτικότητα και αντιπροσωπευτικότητα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά νομιμοποιημένη κλοπή. Τουλάχιστον ο κλέφτης δεν προσπαθεί να σου βγει και από πάνω λέγοντάς σου πως θα τα δώσει στους φτωχούς ή ότι το κάνει για το καλό της κοινωνίας. Το κάνει για τον εαυτό του.

From Peter to Paul

Οι πολιτικοί τα παίρνουν από σένα για να τα δώσουν δήθεν σε όσους έχουν ανάγκη. Η διατύπωση αυτή είναι σκοπίμως ασαφής καθώς τούς αφήνει πολλά περιθώρια να κρίνουν κατά το δοκούν σε ποιούς θα τα δώσουν, συνήθως με αντάλλαγμα πολιτικά οφέλη. Η εξουσία αίρεται από τα άτομα που αυτοδίκαια την έχουν και πηγαίνει σε θεσμούς και στους πολιτικούς. Γίνεσαι έτσι δούλος στο όνομα της δημοκρατίας. Και εσύ που σου τα παίρνουν επειδή 'έτσι πρέπει' και εσύ που τα περιμένεις γιατί 'τα δικαιούσαι'..