40 Χρόνια Μεταπολίτευση Αριστερά

40 χρόνια από την Μεταπολίτευση μάς υπενθυμίζει η αφίσσα που έβγαλε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ (πάνω σε στάση λεωφορείου, έτσι οικολογική συνείδηση).

Η Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο: να πετύχει την μεγαλύτερη δυνατή ιδεολογική και πολιτική επιρροή αποφεύγοντας συνάμα την φθορά τού να εκτεθεί στην ανάληψη των πραγματικών ευθυνών της εξουσίας. Κατόρθωσε την τεράστια πολιτική επιτυχία να υπαγορεύει αυτή ουσιαστικά τις πολιτικές σε διάφορα ζητήματα και την δημόσια ζωή γενικότερα, καθορίζοντας και επιβάλλοντας την ατζέντα και το πλαίσιό της. Τόσο μεγάλη επιτυχία με μεγιστοποίηση του οφέλους και ελαχιστοποίηση του κόστους πρέπει να είναι από τις λίγες περιπτώσεις η Ελλάδα.

Οι λόγοι προφανώς είναι πως η Αριστερά έχει παραδοσιακά πιο οργανωμένες δομές, όπως και ιδεολογικό και πολιτικό σχέδιο και τρόπους εκτέλεσής του αλλά και ότι ο λεγόμενος χώρος της Δεξιάς και του Κέντρου στην Ελλάδα με την Επταετία και την Μεταπολίτευση ουσιαστικά εξαερώθηκε ή καλύτερα υπέστη μια κατάληψη από ανθρώπους με ισχυρές προσωπικότητες που θεώρησαν σκοπιμότερο να επιβάλλουν την δική τους άποψη και πολιτική παρά να αναπτύξουν ένα αντίβαρο στην φίλη πλέον Αριστερά. Κατόρθωσε έτσι να υπαγορεύει ουσιαστικά τις πολιτικές στον εκάστοτε κυβερνώντα, να θέτει τους όρους, χωρίς καν να υφίσταται την φθορά που θα συνεπαγόταν η πραγματική ανάληψη ευθύνης με την επίσημη συμμετοχή στην λήψη των πολιτικών αποφάσεων. Και μπορεί φυσικά τώρα, να εμφανίζεται ως αυτή με τα καθαρά χέρια, που δεν είχε σχέση με το διεφθαρμένο 'σύστημα' που μάς έφτασε στην Κρίση.


Η Μεταπολίτευση ως καθεστώς και άρχουσα τάξη τής έδωσε αυτό το δικαίωμα. Καραμανλής και Παπανδρέου την χρειάζονταν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο στόχος της Μεταπολίτευσης ουσιαστικά δεν υπήρξε μια προσπάθεια εγκαθίδρυσης φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας (όπως ίσως άλλα προηγούμενα συντάγματα), αλλά η εξασφάλιση νομιμοποίησης μιας κατάστασης όπου μια συγκεκριμένη ομάδα, ένα νέο κατεστημένο θα διαιώνιζε την αναπαραγωγή του και δεν θα επέτρεπε σε κάποιον άλλον να το αμφισβητήσει. Η ένταξη στην ΕΟΚ που προφανώς από μόνη της δεν ήταν λανθασμένη ως επιλογή, χρησιμοποιήθηκε πάλι απλά για να διατηρήσει και επεκτείνει την σταθερότητα του νέου συστήματος και δεν αξιοποιήθηκε με τον τρόπο που θα έδινε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα για την χώρα.

Σύγχυση έθνους και συστήματος εξουσίας δηλαδή.. Από μία δημοκρατία που λοξοκοίταζε τους Τρίτους Δρόμους και τους διάφορους τριτοκοσμικούς ηγέτες και ηγετίσκους. Για την ευθύνη θα πρέπει να ανατρέξουμε στους ειδωλοποιημένους εμπνευστές και ιδρυτές της. Για την άνοδο της σημερινής Αριστεράς σε πολύ μεγάλο βαθμό ευθύνονται αυτοί..