Μη λέμε για Διάβολο, τρομάζει ο κόσμος

Και καθώς είχα πάρει μια εφημερίδα free press για να διαβάσω περιμένοντας στον σταθμό του Μάντσεστερ, τα μάτια μου πέφτουν σε μια μικρή είδηση (μονόστηλο) που δεν θα έλεγε και πολλά σε κάποιον χωρίς σχέση με την Εκκλησία ή θα τον έκανε απλά να κουνήσει το κεφάλι του λέγοντας πως και οι παπάδες εκσυγχρονίζονται τελικά.

Η παράξενη λοιπόν είδηση έχει περίπου ως εξής:
Και καθώς οι χριστιανοί της Αγγλίας περίμεναν την απόφαση της Εκκλησίας της Αγγλίας για την χειροτονία ή μη γυναικών ως επισκόπων, η Γενική Σύνοδος σχεδόν σιωπηρά ενέκρινε την απάλειψη κάθε αναφοράς στον διάβολο στην νέα ακολουθία του βαπτίσματος.

Η απλοποιημένη φρασεολογία συντάχθηκε μετά από αναφορές κληρικών πως η παραδοσιακή ακολουθία ήταν υπερβολικά πολύπλοκη για τους ανθρώπους που δεν πηγαίνουν γενικά στην εκκλησία.

Στο παραδοσιακό τυπικό οι ανάδοχοι καλούνται να απαντήσουν για λογαριασμό του παιδιού που βαπτίζεται, αν είναι έτοιμοι να αποταχθούν τον διάβολο και όλα τα έργα του.

Η νέα φρασεολογία, που εγκρίθηκε την Κυριακή 13 Ιουλίου. ρωτά πλέον μόνον αν οι γονείς και οι ανάδοχοι θα "αποστραφούν την αμαρτία" και θα "απορρίψουν το κακό".

Μιλώντας μετά την κατά εντυπωσιακή πλειοψηφία έγκριση της νέας φρασεολογίας, ο επίσκοπος Robert Paterson αρνήθηκε τις αιτιάσεις πως έτσι υποβαθμίζεται η ακολουθία του βαπτίσματος.

Όλοι γνωρίζουμε πως για πολύ κόσμο, ο διάβολος έχει πλέον γίνει μια κωμική φιγούρα (σαν καρτούν) χωρίς να τον συνδέουν τόσο με το κακό, όπως δήλωσε.

Αλλά η εξέλιξη όμως αυτή έχει εξοργίσει τους πιο παραδοσιακούς πιστούς.

Μιλώντας στο BBC, ο Peter Stanford,συγγραφέας της Βιογραφίας του Διαβόλου, αναρωτιέται τί συνέβη στις δεκάδες των εξορκιστών που τοποθέτησε η Εκκλησία της Αγγλίας το 1974 ιδρύοντας την σχετική υπηρεσία, όπου οι εξορκιστές κληρικοί θα εκπαιδεύονταν από θεολόγους και ψυχιάτρους.

Αν πρόκειται να μην αναφέρουμε τον διάβολο ποτέ ξανά, τί ακριβώς θα κάνουν πλέον αυτοί οι άνθρωποι;

Μιλώντας για τις αναφορές που υπάρχουν για τον διάβολο στην Καινή Διαθήκη ο Stanford αναρωτιέται: Θα πούμε πως ο διάβολος είναι απλά ένα σύμβολο και δεν υπάρχει στην πραγματικότητα; και αν είναι έτσι πόσο αυτό έχει σχέση με την αλήθεια; Δεν είναι σαν να βγάζουμε έτσι τον Χριστό ψεύτη; Μάλλον συσκοτίζουμε πιο πολύ τα πράγματα έτσι.




Και αν αυτά νομίζει κανείς πως γίνονται μόνο στην υπερβολικά ανοιχτή και προοδευτική Αγγλία, μάλλον καλό θα ήταν να κοιτάξει και γύρω του, σε μια κοινωνία που χάνει σιγά-σιγά ακόμα και τις τυπικές της γνώσεις και συνδέσμους με την χριστιανική πίστη. Και προφανώς το να ασχολείται κανείς περισσότερο με το να φοβάται και να μιλάει για τον διάβολο δεν είναι ό,τι πιο υγιές και χριστιανικά και ψυχολογικά, το να φτάνουμε όμως στο σημείο να αποκρύπτουμε βασικές αλήθειες για να γινόμαστε πιο αποδεκτοί σκεπτόμενοι πάντα τους έξω που μπορεί να σκανδαλιστούν, προσβληθούν, θιχτούν και τόσα άλλα, δεν είναι και η πιο έξυπνη λογική ούτε οδηγεί κάπου παρά στην προοδευτική απονεύρωση της πίστεως.

Και όπως μια πολύ γνωστή φράση που χρησιμοποιούσε και ο μακαριστός γέροντας Παίσιος αναφέρει εύστοχα: Η μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου είναι να μας πείσει ότι δεν υπάρχει. 

Είμαι με τη Δούρου -40 Χρόνια

Η ήπια νερόβραστη ελληνική "Δεξιά"
Και να 'ταν μόνο ο Ντινόπουλος..

Αυτό το είμαι με τη Δούρου καταδεικνύει το βαθύτερο πρόβλημα της δεξιάς στην Ελλάδα: ουσιαστικά θέλει να μιμηθεί και να υπερθεματίσει σε δήθεν φιλολαικότητα (στην πραγματικότητα πατρονάρισμα) την Αριστερά. Αυτό γίνεται εδώ και 40 χρόνια, μάλλον και περισσότερο, και αν αυτό δεν σταματήσει η Δεξιά δεν θα κυβερνήσει ποτέ πραγματικά στην Ελλάδα. Η συντηρητική/φιλελεύθερη παράταξη αν θέλει να κερδίσει πραγματικά και να επηρεάζει πραγματικά την πολιτική στην Ελλάδα σε ιδέες και πολιτικές, και όχι απλά σε θέσεις και δικά μας παιδιά θα πρέπει να πάρει ένα μάθημα από την Αγορά:

Για να κερδίσεις το δικό σου μερίδιο σ' αυτήν θα πρέπει να προσφέρεις κάτι το πραγματικά διαφορετικό, κάτι που να δίνει τις δικές σου ξεχωριστές απαντήσεις και λύσεις. Αν δεν έχεις να προσφέρεις κάτι εναλλακτικό, πραγματικά δικό σου, τότε είσαι άχρηστος στην πολιτική αρένα. Τότε επιβιώνεις απλά ως μιμητής και ως δεύτερη επιλογή. Η ουσία για την Δεξιά (ως πολιτικό χώρο, γιατί ως όνομα και ως κόμμα ΝΔ είναι κάτι εξαιρετικά φθαρμένο και λίγο πλέον, αν δεν ήταν ήδη από την αρχή ελαττωματικό και ελλιπές) είναι πως πρέπει να προσφέρει κάτι το πραγματικά διαφορετικό, όχι να είναι ένα δεύτερο ΠΑΣΟΚ για να κερδίζει τις μάζες...Πρέπει να δείξει το κάτι διαφορετικό η Δεξιά στην Ελλάδα. Αν έχουμε τους προβεβλημένους ανθρώπους της να λένε τέτοια πράγματα τότε πάμε να ψηφίσουμε και ΣΥΡΙΖΑ που τα ξέρει και καλύτερα.

ΥΓ: Φυσικά ο υπουργός έσπευσε σε απογευματινή του ανακοίνωση την ίδια μέρα της δήλωσης να "διευκρινίσει" τί εννοούσε. Άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα της πολιτικής και των πολιτικών μας: περιμένουν να δουν τι θα πει ο κόσμος, και μετά τα γυρίζουν ώστε να τους έχουν ευχαριστημένους όλους. Αν κάποιος δεν μπορεί να εκφράσει μια γνώμη μετά από ώριμη κρίση και να μπορεί εκ των υστέρων να παραμείνει σταθερός σε αυτήν (στην βασική της ιδέα τουλάχιστον) και να την υποστηρίξει μάλλον δεν έχει νόημα να είναι πολιτικός... και να κατέχει θέσεις όπου θα πρέπει υποτίθεται να διαχειρίζεται το άγχος τού να λαμβάνει κρίσιμες αποφάσεις για λογαριασμό των άλλων, που του αναθέτουν αυτές τις ευθύνες -και τον πληρώνουν γι αυτό-- καθώς αυτοί θα ασχολούνται με την βιοπάλη και την οικογενειακή ζωή...

Ξεκινάμε απ' τον Θεό

Ποιά η χρησιμότητα μιας Θεολογικής σχολής σήμερα;

Κάποτε οι θεολογικές σπουδές είχαν τα πρωτεία, οι άνθρωποι τις είχαν σε μεγάλη εκτίμηση, ο κόσμος γενικά περιστρεφόταν γύρω από την θρησκεία. Μετά ήρθε η
άνοδος της επιστήμης και της τεχνικής. (Και κάθε άλλο παρά άσχετη ήταν η όλη εξέλιξη αυτή με τον Χριστιανισμό!) και οι άνθρωποι φάνηκε ότι δεν χρειάζονταν πλέον την θρησκεία στην ζωή τους, είχαν αποκτήσει πιο χρήσιμα πράγματα. Ένας όμως εχθρός παρέμενε κοινός και δεν νικιέται με καμμία τεχνολογία. Αν και οι άνθρωποι το είχαν πιστέψει ακόμα και αυτό, ότι θα έφταναν να τον καταργήσουν με τις δυνάμεις τους!

Θάνατος όμως εξακολουθεί να υπάρχει. Πόνος, προβλήματα.. ο άνθρωπος δεν είναι μια απλή ένωση χημικών στοιχείων όπως πίστευαν και διεκήρυτταν με περισσή αλαζονεία και ανοησία οι θεωρητικοί του Υλισμού κατά τον 18ο και 19ο αι. Χρειάζεται άρα ακόμα η θρησκεία και η θεολογία.
Χρειάζονται άρα ακόμα οι απαντήσεις στον άνθρωπο και χρειάζεται να μπορεί κάποιος να δώσει τις αληθινές απαντήσεις. Αυτό θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο της Θεολογίας και των σπουδών της. Το να μαθαίνεις πράγματα απλά για να εμπλουτίσεις τις γνώσεις σου ή για να εξελιχθείς ακαδημαικά δεν έχει και τόση πολλή σημασία ούτε και θα άξιζε να δίνει το κράτος λεφτά για αυτό ή εμείς να χαραμίζουμε τα πιο δημιουργικά μας χρόνια.

Δικαιολογημένα τότε θα κουνάνε το κεφάλι τους α θεολογία πέρασες; θα ξαναδώσεις; είναι η συνηθισμένη ερώτηση που ακούει ένας νέος πρωτοετής φοιτητής της Θεολογικής.

Όμως κάθε άλλο παρά άχρηστες είναι αυτές οι σπουδές. Και για το άτομο και για την κοινωνία ως σύνολο. Αξιοποιούμενες κατάλληλα οι θεολογικές σπουδές μπορούν (και πρέπει) να προσφέρουν σε δύο βασικά επίπεδα που θα μπορούσαν να ανυψώσουν την ζωή και την κοινωνία μας, και τα οποία επηρεάζουν κρίσιμα το ένα το άλλο: ηθικά και υπαρξιακά (πνευματικά).



Ηθική Προσφορά:

Η ανθρώπινη φύση, όλοι μας, ξεφεύγουμε πολλές φορές προς το κακό, μικρότερο ή μεγαλύτερο. Έτσι προκαλούνται προβλήματα στην ζωή μας, δυσαρμονίες με τους γύρω μας, με αποτέλεσμα κοινωνικές δυσλειτουργίες και στο τέλος ο σκοπός μας, αυτό που θέλουμε όλοι, περισσότερη ευτυχία, ελευθερία να κάνουμε ό,τι αγαπάμε και να είμαστε με αυτούς που αγαπάμε δεν επιτυγχάνεται. Η ζωή γεμίζει με προβλήματα, μικρότερα ή μεγαλύτερα, καμμιά φορά και αδιέξοδα. Φυσικά αυτά ποτέ δεν θα εξαφανιστούν, η ζωή είναι δύσκολη ούτως ή άλλως, δεν θα άξιζε όμως να προσπαθήσουμε συνειδητά να την κάνουμε λίγο καλύτερη; Για μας τους ίδιους και για τους γύρω μας; Δεν χρειάζεται όμως μόνο το να θέλουμε, χρειάζεται και να ξέρουμε το πώς. Εδώ μπορεί να βοηθήσει η Θεολογία. Παρουσιάζοντας στους ανθρώπους την ευαγγελική αλήθεια, μπορεί να τους προσφέρει ένα διαφορετικό, συνειδητοποιημένο μοντέλο ζωής, που οι περισσότεροι ούτε θα φανταζόμασταν καν την ύπαρξή του! Από 'κει και πέρα είναι φυσικά επιλογή και ευθύνη του κάθε ανθρώπου το πόσο, το πώς και το αν θα το ακολουθήσει.



Πνευματική Προσφορά:

Η "υγιής" θεολογία (Τίτ 2:1)
έχει πραγματικά να προσφέρει
και ο άνθρωπος την έχει ανάγκη

Αλλά επίσης η θεολογία πρέπει να βοηθήσει τον άνθρωπο και υπαρξιακά: όλοι έχουμε ερωτήματα για την ζωή, τον έρωτα, τη φθορά, τον θάνατο, τα τόσα μυστήρια της ζωής και του σύμπαντος. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δεχθεί την τραγικότητά του, θέλει να ζήσει, θέλει να ζήσει αιώνια. Σ' αυτό η θεολογία μπορεί να δώσει την απάντηση, να καλύψει την υπαρξιακή του αγωνία με μιαν απάντηση και ένα όραμα, αυτό της Αιωνιότητας και της Ανάστασης. Όχι σαν αυταπάτη, όχι σαν όπιο, αλλά σαν αλήθεια, την οποίαν μπορεί να την δεχθεί ο καθένας μόνο προσωπικά, άρα και ελεύθερα. Φυσικά, για όποιον το θέλει. Δεν είναι δουλειά της να πείσει, αλλά να εκθέσει (να "καταγγείλει" –Πρξ 17:3), να παρουσιάσει την αλήθεια, όσο γίνεται πιο ανόθευτη ώστε όποιος θα ήθελε, να μπορεί κάπου να την βρει, απλά, κατανοητά και με σαφήνεια.


Νομίζω ότι κάτι χρειαζόμαστε τελικά από τα εφόδια που έχει να μας προσφέρει η Θεολογία. Και ως Έθνος και ως Κόσμος γενικά. Οι κρίσεις και τα αδιέξοδα και η αίσθηση της μη ικανοποίησης από την ζωή μας μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Κάθε άλλο παρά πολυτέλεια είναι οι θεολογικές σπουδές και για την Εκκλησία και για την κοινωνία αλλά και για τον καθένα μας ξεχωριστά.

Το ψωμί βγαίνει με τον Καπιταλισμό...

...τα άλλα είναι απλά θεωρίες

Ένας δεδηλωμένα αριστερός καλλιτέχνης (μάλιστα ανέφερε ότι θα κάνει συναυλία στις Σκουριές προς υποστήριξη του "αγώνα") αξιόλογος αν μη τι άλλο στον χώρο του, χρησιμοποιεί το καπιταλιστικό μάρκετινγκ (και καλά κάνει) για να προσελκύσει και να πιάσει.

Θανάσης, το μικρό, που και από μόνο του είναι πιο άμεσο (και με μεγάλα γράμματα) και τον διαφοροποιεί από τον άλλον επιτυχημένο μουσικό με το ίδιο επίθετο (παλαιότερο και με ευρύτερο κοινό αλλά ίδιο τάργκετ γκρουπ που είναι γνωστός με το επίθετο αλλά και με το όνομα...)



Για να μην πούμε για τους νεαρούς που προσπαθούσαν να μπουν στον χώρο της συναυλίας πηδώντας τα συρματόσχοινα και οι άνδρες της ασφάλειας τούς σταμάτησαν (και λογικό αυτή ήταν η δουλειά τους άλλωστε). Άλλωστε αλλιώς θα ήταν αδικία.. Γιατί άλλοι να πληρώνουν και άλλοι να μπαίνουν τσάμπα; Αυτό αν σε κάποια έκλαμψή τους όλοι αυτοί οι ιδεολόγοι το μετέφεραν και στην κοινωνία γενικότερα θα έβλεπαν και οι ίδιοι τους πως αυτός ο κόσμος που διεκδικούν, ο εφικτός, είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο άδικος απ' αυτόν που υποτίθεται πάνε (εκ του ασφαλούς) για να καταργήσουν..