Εορτή της Υπαπαντής: Το Σημείον Αντιλεγόμενον Ιησούς Χριστός

Ο Ιησούς Χριστός ως βρέφος (!), το παιδίον Ιησούς οδηγείται στον Ναό, από την μητέρα του και τον κατά τον Νόμο 'πατέρα' του. Μπορούμε να φανταστούμε την εικόνα;! Μπορούμε να το χωρέσουμε; Ο απόλυτος Θεός, ο Δημιουργός, ο φοβερός Θεός του Σινά, ον πάντα φρίσσει και τρέμει και που ο Μωυσής αξιώθηκε να δει μόνον τα οπίσθιά Του (Εξ 32:20-23), αυτός ο Θεός, ο Γιαχβέ, που ούτε το Όνομά Του δεν τολμούσαν να προφέρουν οι πιστοί Ισραηλίτες αυτός ο ΙΔΙΟΣ Θεός έρχεται τώρα στον Ναό; Ως άνθρωπος, ως βρέφος, αδύναμο και οδηγείται από τους 'γονείς' του;!!


Καμμιά φορά θεωρούμε ως δεδομένες τις γιορτές της Εκκλησίας μας, ως κάτι φολκλόρ περίπου, πανηγύρι ή στην καλύτερη περίπτωση ως μια ακόμα θρησκευτική γιορτή, λησμονούμε όμως πως η πίστη μας είναι πρώτα και πάνω απ' όλα ιστορία! Είναι η επίσκεψη του Θεού στον χώρο μας και τον χρόνο μας, μέσα στην Δημιουργία που Αυτός έκτισε, ξαναέρχεται για να την ανακαινίσει, για να συναναστραφεί μαζί μας! Πόσο εκπληκτικό είναι όλο αυτό! Αν θέλει ο άνθρωπος, μπορεί να πιστέψει! Ποιά αθεία μετά και ποιές φυσικές θρησκείες και βαθυστόχαστες θρησκειολογίες και ποιές διαμάχες μεταξύ των Εκκλησιών (πχ Ελλήνων-Ρώσων) για το ποιός είναι πρώτος και ποιό άγχος για την κρίση και για τη ζωή μας και για τα καθημερινά;;;

Αν το συνειδητοποιήσουμε έστω για μια στιγμή αυτό που έγινε κάποια συγκεκριμένη στιγμή στη γη μας, αυτό που έκανε ο Θεός Λόγος, ο Γιαχβέ για μας, δεν θα έπρεπε να αδειάζουμε για να ασχοληθούμε με ο,τιδήποτε άλλο εκτός από αυτό την κάθε στιγμή μας! Πώς θα τον δοξολογήσουμε, πώς θα τον ευχαριστήσουμε και πώς θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε αυτό το τεράστιο Δώρο! Την Χάρη που μας έκανε ο Ιησούς Χριστός, όχι απλά για να ζήσουμε μετά θάνατον, για να μην πάμε στην Κόλαση (αν πιστεύουμε, και δεν λέμε μπορεί και ναι μπορεί και όχι, ποιός πήγε από ΄κει και γύρισε κλπ) αλλά θα προσπαθούσαμε να ρουφήξουμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή, όσο γίνεται περισσότερο τον Λόγο Του, τα μυστήριά Του, την προσευχή Του, που μας αποταμίευσε στην αγία Εκκλησία Του και που μάς τα έδωσε και αυτά ως δώρα ανεκτίμητά Του (τολμάν επικαλείσθαι σε Πατέρα..). Εμείς όλα αυτά τα κλωτσάμε, τα αμφισβητούμε (κακοπροαίρετα, γιατί υπάρχει και η καλή 'αμφισβήτηση' του Θεού που φανερώνει δίψα και ζήλο) ή στην καλύτερη τα θεωρούμε απλώς ως δεδομένα, τα βαριόμαστε, πηγαίνουμε μια Κυριακή κι αυτήν στο 'Πιστεύω', δεν ακούμε τον Όρθρο (δεν μας αφήνει ο διάβολος...), χάνουμε έτσι το νόημα της ημέρας του Κυρίου, της ημέρας της Αναστάσεως, και μετά όταν αιφνίδιος έλθει ο θάνατος ή η αρρώστια, να χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας
(γιατί θα έρθει ούτως ή άλλως γρήγορα ή πιο αργά, εύκολα ή δύσκολα και δεν μας σώζουν οι στρουθοκαμηλισμοί, τα μακρυά από μας, τα χτύπα ξύλο και άλλα, ούτε η δήθεν περήφανη αντιμετώπιση του κυνισμού των αθέων ή των ηδονιστών αγνωστικιστών του φάγομεν, πίωμεν..) τότε είμαστε σαν καράβια που να βγαίνουν πρώτη φορά απ' το λιμάνι και τσακίζονται με το πρώτο φύσημα του ανέμου, τότε θυμόμαστε και λέμε πού είναι ο Θεός, οι άγιοι, η Παναγία, τους ψάχνουμε λες και είναι αυτοί μόνο για ώρες ανάγκης. Σκεφθείτε πόσο ωραίο είναι να έχετε 'φίλους' που να σας θυμούνται μόνο στα δύσκολα, μόνο όταν θέλουν λεφτά, μόνο όταν θέλουν να σας ζητήσουν κάποια χάρη, και βέβαια κανείς θα πει ο Θεός δεν είναι σαν κι εμάς, μάς δέχεται ό,τι και να Του έχουμε κάνει (ή να μην Του έχουμε κάνει), δεν χρειάζεται την αγάπη μας, αυτό θα ήταν γνώρισμα ενός ατελούς όντος, ενός κτιστού πλάσματος, αλλά θέλει την αγάπη μας, γιατί ο Θεός είναι αγάπη (Α Ιω 4:8) και θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι (Α Τιμ 2:4) και ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον ώστε (Ιω 3:16)...

Θέλει να μας δώσει την αγάπη Του, τον Εαυτό Του, να μας καταστήσει κοινωνούς του αγαπητικού τρόπου της υπάρξεώς Του, να μας κάνει μετόχους στην άπειρη Αγάπη του, να είμαστε ευτυχισμένοι. Δεν το χρειάζεται, αλλά το θέλει. Και εμείς χρειάζεται απλά να δείξουμε λίγο φιλότιμο, όπως θά 'λεγε και ένας σύγχρονος πατέρας, ο γέροντας Παίσιος ο Αγιορείτης.

Η προφητεία της προφήτιδος Άννης περί του παιδίου Ιησούς (Λκ 2:38)

Θέλει να μας τα δώσει όλα αυτά, απλόχερα, μας τα έδωσε ήδη, με την Ενανθρώπηση, με την Θυσία, με την Ανάστασή Του, τα έχει αποταμιεύσει στο Σώμα Του, που παραμένει μαζί μας, στην αγία Του Εκκλησία, αυτό που υπάρχει κατά μυστικό και θαυμαστό τρόπο εδώ και 2000 χρόνια στον κόσμο και είναι πολύ περισσότερο απ αυτό που φαίνεται, ένας οργανισμός, μια διοίκηση, ένας θεσμός (πόσο φτωχή αυτή η λέξη!), είναι η κοινωνία των Αγίων, όλων εκείνων των 'έξυπνων' ανθρώπων που ενώθηκαν δηλαδή με τον Ιησού Χριστό, όλων εκείνων που ενεργοποίησαν, αξιοποίησαν την δωρεά του Θεού και την άφησαν να γεννηθεί και να πολλαπλασιαασθεί στις καρδιές τους, στις υπάρξεις τους ολόκλήρες, και έγιναν οι ίδιοι άλλοι Χριστοί (altri Christi)!

Απλά μια ενεργοποίηση, απλά να απλώσουμε το χέρι. Τα λεφτά, όχι απλά κάποιο βοήθημα, κάποιο επίδομα, που απεγνωσμένα οι άνθρωποι ζητούν στις μέρες μας, αλλά ο θησαυρός, υπάρχει, κατατεθειμένος. Το μόνο που έχουμε είναι να κάνουμε έναν μικρό κόπο, να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι, ο Θεός θέλει να είμαστε βοηθοί Του, στην σωτηρία μας και τη δική μας και των άλλων.

Σαν ένας σοφός γονιός, που μαθαίνει το παιδί του, τού δίνει πράγματα, αλλά θέλει να του δώσει και την ελευθερία, την δυνατότητα δηλαδή να κάνει το καλό, να το επιλέξει και να το εκτελέσει και από μόνο του. Στην περίπτωσή μας όχι αυτονομημένα, όχι χωρίς τον Θεό, απλά ηθικές πράξεις, φιλοσοφική ηθική και 'καλοί άνθρωποι', αλλά μαζί με τον Θεό, και βέβαια, το μαζί σημαίνει μαζί. Εσύ βάζεις τα μηδενικά σου (που είναι όμως απαραίτητα!) και ο Θεός από μπροστά βάζει τη μονάδα, σου υπογράφει την επιταγή και είσαι πλούσιος, εξασφαλισμένος, όχι όπως το εννοούν και το κυνηγούν και το ποθούν οι άνθρωποι, αυτό είναι πολύ φτωχό, αλλά εξασφαλισμένος στην μόνη πραγματική ασφάλεια που υπάρχει, στην ασφάλεια της Αγάπης. Της Αγάπης του Θεού. Έχουμε νοιώσει την αγκαλιά, την μητρική, την αδελφική, την φιλική, την ερωτική, αυτήν την αγκαλιά, επί το άπειρο, μάς την προσφέρει ο Ιησούς Χριστός! Μια αγκαλιά, σημάδι και εκδήλωση μιας σχέσης. Ο Ιησούς θέλει να σχετιστεί μαζί μας, και η σχέση είναι κάτι το δυναμικό, όχι στατικό, δεν είναι σώθηκα, εξασφαλίστηκα, τέλειωσε, ικανοποιούμαι με τα λίγα, δεν θα πάω στην Κόλαση, θα πάω στον Παράδεισο, σχέση είναι να μη μου φτάνει, να θέλω συνεχώς κι άλλο. Ότι σώθηκα δεν υπάρχει αμφιβολία, με την βάπτιση και την μυστηριακή ζωή και την πνευματική καθοδήγηση από το Άγιο Πνεύμα μέσω του πνευματικού μέσα στην Εκκλησία σώθηκα, θα κινδυνέψω μόνον αν ξεκόψω, αν αποκοπώ απ' αυτήν, αν αποκοπώ από τον Χριστό, όχι αν αμαρτήσω, αν αποκοπώ! Αλλά δεν μου φτάνει αυτό, μπαίνω μέσα σε έναν χώρο που μου αρέσει πάρα πολύ και λέω είναι Παράδεισος αυτό για μένα

(και πολλές φορές εννοούμε φτωχά ή και αμαρτωλά, φθοροποιά πράγματα, 'παράδεισος' πχ για κάποιους μπορεί να είναι κάποιο μέρος όπου θα μπορούν να απολαύσουν διάφορες ουσίες που θα τους δώσουν ευχαρίστηση) και φυσικά δεν σκέφτομαι να φύγω, ίσα-ίσα προσέχω, μπαίνω προχωρώ προσεκτικά, φοβάμαι μη κάνω κάτι και με διώξουν, με αναγκάσουν να φύγω και τελειώσει το ωραίο, αλλά προχωρώ και θέλω να μείνω όσο πιο πολύ γίνεται και να χαρώ όσο γίνεται περισσότερα από τα πράγματα που έχει να μου προσφέρει ο χώρος. Και ψάχνω και ανακαλύπτω, και βουτάω και χάνομαι σε όσον το δυνατόν περισσότερα, και ξεχνιέμαι, ξεχνάω το έξω, με συνεπαίρνει η χαρά. Αυτή η κατάσταση της μέθης, του έρωτα πρέπει, υπάρχει φυσιολογικά, όταν ο άνθρωπος γνωρίσει και συνδεθεί με τον Θεό. Δεν φαίνεται άλλωστε αυτό και στο ότι ο άνθρωπος είναι προγραμματισμένος να ψάχνει την χαρά, την συγκίνηση, τα υψηλά, εκστατικά πράγματα; Ο άνθρωπος όταν τα ψάχνει, τον Θεό ψάχνει, χωρίς να το ξέρει πολλές φορές.. Διψάμε για ουρανό κι ας μην το λέμε, ούτε καν στον εαυτό μας.. Και Τον ψάχνουμε στο αλκοόλ, στο ακατάσχετο σεξ, στις ουσίες, στην δόξα, σε πράγματα που έχουν την αξία τους (ο Θεός τά 'δωσε) αλλά αν τους δώσουμε παραπάνω αξία απ' όσην έχουν και επενδύσουμε σ' αυτά προσδοκίες που δεν μπορούν να μας εκπληρώσουν (κατάχρηση) τότε αυτά μετατρέπονται σε ψυχικούς μας δολοφόνους (και σωματικούς ουκ ολίγες φορές). Αντήλλαξαν την δόξαν  του Θεού.. και τότε ο άνθρωπος μπορεί  να φτάσει στα πιο χαμηλά σκαλοπάτια της ύπαρξής του, παραδίδεται σε πάθη ατιμίας (Ρωμ 1:26) και να μουτζουρώσει τόσο πολύ το κατ' εικόνα που νά 'ναι πια σαν να μην υπάρχει. Αυτή είναι η ειδωλολατρία.. Αν όμως γνωρίσεις τον Θεό, την Αγάπη, μετά δεν μπορείς να ικανοποιηθεί με τίποτε λιγότερο από Αυτόν!!!


Αλλά και ένα άλλο ωραίο νόημα βγαίνει επίσης όμορφα από την σημερινή γιορτή (που είναι και η γιορτή της χριστιανής μητέρας). Βλέπουμε τα παιδιά μας ως δώρα του Θεού, ως ακριβές υπάρξεις που μας χάρισε Εκείνος και όχι απλά σαν προεκτάσεις του εαυτού μας; Ή αφηνόμαστε στην ενστικτώδη κατάσταση του μεταπτωτικού ανθρώπου που βλέπει την τεκνογονία απλώς ως ένα μέσον διαιώνισης των γονιδίων του και ως μια στρατηγική επιβίωσης για το είδος του και την φυλή του; Τότε φτάνουμε να φορτώνουμε τα παιδιά με όσα δεν μπορέσαμε να κάνουμε εμείς και να τα χρησιμοποιούμε ως μέσα ανάδειξής μας στον κοινωνικό περίγυρο, ως μέσα επίδειξής μας στους άλλους, ως εργαλεία ανταγωνισμού με τους άλλους, κάτι δηλαδή περίπου σαν άλογα κούρσας..! Τότε τα παιδιά πολλές φορές σπάζουν κάτω απ' το βάρος του φορτίου, και μετά αναρωτιόμαστε τί δεν πήγε καλά..! Μα είναι ολοφάνερο!


Και αναρωτιόμαστε γιατί μετά μπορεί να μας κλωτσήσουν να μη μας αγαπούν. Μα γιατί; εγώ του τά έδωσα όλα λέει μετά ο --δικαίως-- απογοητευμένος και λυπημένος γονιός που δεν δέχτηκε την αγάπη που περίμενε --ως ανταπόδοση-- μήπως πρέπει όμως να εξετάσουμε τα κίνητρά μας; Είναι αγάπη αυτό; Αγνή, γνήσια, άδολη, αγαπάς το παιδί σου γιατί;

Για να σε φροντίσει όταν θα χρειαστείς; (πάλι δέσμιοι της φύσης μας, λογική επιθυμία, αλλά μια τέτοια αγάπη δεν νικά την φθορά, μένει στη γη, στην επιβίωση, δεν προυποθέτει ζωή!) Ή για να σου ανταποδώσει την αγάπη σου; (και αυτό πάλι θεμιτό φυσικά, αλλά αρκεί;) Ή αγαπάς το παιδί σου μέσα στο όλο πλαίσιο της πίστεώς σου; Ο Θεός θέλησε να σε κάνει συνδημιουργό της αγάπης του, σε αξίωσε να γεννήσεις ζωή, σου χάρισε σύντροφο που απ' Εκείνον τον ζήτησες. Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο τρόπος του γάμου και της τεκνογονίας, ούτε απλά βιολογικός, στους ανθρώπους, έχει πολύ βαθύτερο νόημα. Θέλεις τον Άλλον, και μαζί και τον Θεό, για να δημιουργήσεις, για να κάνεις παιδιά, να γίνεις γονέας, όχι απλά να αναπαραχθείς, όπως αναπαράγονται όλοι οι βιολογικοί οργανισμοί, επειδή έτσι προστάζει η Φύση τους.. Πρέπει να το κάνεις αυτό συνειδητά. Τότε θα έχεις τις προυποθέσεις για να αγαπήσεις το παιδί σου για αυτό που είναι, όχι μια απλή προέκταση του εαυτού σου (δεν είναι άλλωστε καν μόνον του εαυτού σου, είναι το αποτέλεσμα της αγάπης σου και της αποκλειστικής και ολοκληρωτικής ενώσεώς σου με έναν άλλον άνθρωπο, όπου την ένωση αυτήν την θέλησες εσύ και την προχωράς κάθε ημέρα, αλλά το κύριο υλικό συνοχής δεν μπορεί να είναι άλλο παρά αυτή η ίδια η πηγή της Αγάπης, ο Θεός) αλλά μια εντελώς ξεχωριστή ύπαρξη που υπήρχε μέσα στο προαιώνιο Σχέδιο του Θεού και εσύ απλά είχες την τιμή και την χαρά να βοηθήσεις ώστε να δημιουργηθεί. Τότε και το τέκνο σου θα αναπτυχθεί υγιώς και ως γονιός θα το χαρείς, χωρίς να το απολυτοποιείς και ειδωλοποιείς (Ο γιός μου έκανε αυτό, η κόρη μου είναι η καλύτερη, η πρώτη κλπ) και το ίδιο θα γίνει ένας ολοκληρωμένος κατά Θεόν και κατά κόσμον άνθρωπος, θα έχεις δηλαδή τότε επιτελέσει το έργο σου ως Συν-δημιουργός του Θεού. Πόσα αλήθεια προβλήματα θα γλύτωνε και πόσο πιό ωραία θά 'τανε η κοινωνία μας αν στα θεμέλια των σχέσεων και των οικογενειών μας βάζαμε τον Ιησού Χριστό. 

(Και ας λένε οι διάφοροι έξυπνοι και 'φιλόσοφοι' αρνητές ό,τι θέλουν και ας ψάχνουν παντού και ας βρίσκουν χίλια άλλα ψεύτικά θεμέλια, που μετά από λίγο θα αποκαλυφθούν σαθρά, χωρίς όμως να παραδεχτούν πως έκαναν λάθος, αλλά συνεχίζοντας την δήθεν ευγενική τους αναζήτηση για άλλα καινούργια σαθρά θεμέλια).