Η Γενεαλογία του Μεσσία
Το 1982 το Reader's Digest αποφάσισε να απλουστεύσει την Αγία Γραφή. Μεταφραστές, ερμηνευτές και πολλοί άλλοι διαθέτουν εδώ και χρόνια στο κοινό όλο και περισσότερες σύγχρονες εκδόσεις της Βίβλου στα αγγλικά για να ακολουθούν τις εξελίξεις στην αγγλική γλώσσα (πιο φτωχό λεξιλόγιο, έκφραση κλπ). Το Reader's Digest πήγε ένα βήμα παραπέρα, συντομεύοντας την Αγία Γραφή --κόβοντας ό,τι θεώρησε δευτερεύον-- και προσφέροντας μία κουτσουρεμένη έκδοση με τον τίτλο The Reader's Digest Bible.
.jpg)
Μέσα στις περικοπές που θεωρήθηκαν μη απαραίτητες ήταν και οι γενεαλογικοί κατάλογοι. Παρόλο που ακόμα και η συχνότητα με την οποίαν εμφανίζονται στην Γραφή είναι τεκμήριο της σπουδαιότητάς τους. Οι γενεαλογίες κατοχύρωναν το αν κάποιος ήταν Ιουδαίος, την φυλετική του ταυτότητα, το δικαίωμα πρόσβασής τους στις τάξεις του κλήρου και τα πιθανά δικαιώματά του στο βασιλικό αξίωμα.
Από όλες τις γενεαλογίες της Παλαιάς Διαθήκης, δύο παρατηρήσεις γίνονται εύκολα. Με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις εκτός σπανίων εξαιρέσεων, μόνο η ανδρική γενεαλογική γραμμή ανιχνεύεται και μόνο ανδρικά ονόματα αναφέρονται. Η διαδοχή καταγωγής από την πλευρά των γυναικών δεν γράφεται και τα ονόματά τους αναφέρονται μόνο περιστασιακά. Από την στιγμή που στην Βίβλο ήταν ο πατέρας που καθόριζε την εθνική και φυλετική ταυτότητα, μόνο η δική του γενεαλογική γραμμή είχε λόγο να αναφέρεται.
Επιπροσθέτως, μόνο μία γραμμή ανιχνεύεται από την αρχή έως το τέλος της βιβλικής ιστορίας, η γραμμή του βασιλέως Δαυίδ. Οι Γραφές αναφέρουν όλα τα ονόματα πριν τον Δαυίδ (από Αδάμ έως Δαυίδ) και όλα μετά από αυτόν (από Δαυίδ έως Ζοροβάβελ). Από την στιγμή που ο Μεσσίας επρόκειτο να προέλθει από τον οίκο του Δαυίδ, αυτή η συνέχεια μπορεί να χαρακτηριστεί και ως η 'μεσσιανική γραμμή'. Στην πραγματικότητα, οι γενεαλογίες περιορίζουν ακόμα περισσότερο την ανθρώπινη καταγωγή του Μεσσία. Ως σπέρμα της γυναικός, ο Μεσσίας έπρεπε να προέρχεται από το ανθρώπινο γένος. Ως σπέρμα Αβραάμ, ο Μεσσίας έπρεπε να προέρχεται από το ισραηλιτικό έθνος. Ως σπέρμα του Ιούδα, έπρεπε να είναι εκ της φυλής του Ιούδα. Ως σπέρμα του Δαυίδ έπρεπε να είναι εξ οίκου και πατριάς Δαυίδ.
Η Παλαιά Διαθήκη (Εβραική Βίβλος) ως το Υπόβαθρο της Καινής Διαθήκης
Η συνήθεια των γεναλογιών της Εβραικής Βίβλου ακολουθείται και στην Καινή Διαθήκη όπου ανευρίσκονται δύο γενεαλογίες: στο κατά Ματθαίον 1,1-17 και στο κατά Λουκάν 3,23-38. Από τα τέσσερα ευαγγέλια μόνο αυτά τα δύο συγκεκριμένα ασχολούνται με την γέννηση και την παιδική ηλικία του Ιησού. Τόσο ο Μάρκος όσο και ο Ιωάννης ξεκινούν την διήγησή τους με τον Ιησού ως ενήλικα, είναι λοιπόν πολύ φυσικό ότι μόνο ο Ματθαίος και ο Λουκάς θα είχαν γενεαλογία. Ενώ και οι δύο παραδίδουν λογαριασμό της γεννήσεως και της πρώιμης ζωής του Ιησού, καθένας από τους δύο αφηγείται την ιστορία από μία διαφορετική οπτική.
Στον Ματθαίο, ο Ιωσήφ έχει ενεργό ρόλο, ενώ η Παρθένος Μαρία παθητικό. Ο Ματθαίος αναφέρει για αγγέλους που εμφανίζονται στον Ιωσήφ, αλλά δεν υπάρχει καμμία καταγραφή για αγγέλους να εμφανίζονται στην Μαριάμ. Ο Ματθαίος καταγράφει τις σκέψεις του Ιωσήφ, ενώ την ίδια στιγμή δεν αναφέρει τίποτα για τις σκέψεις της Μαριάμ. Από την άλλη, το Ευαγγέλιο του Λουκά αφηγείται την ίδια ιστορία περισσότερο από την οπτική της Παρθένου. Από τα συμφραζόμενα του καθενός Ευαγγελίου, γίνεται φανερό ότι η γενεαλογία του Ματθαίου είναι αυτή του Ιωσήφ ενώ του Λουκά είναι της Παρθένου Μαρίας.
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι: Γιατί χρειαζόμαστε δύο γενεαλογίες αφ' ης στιγμής μάλιστα ο Ιησούς δεν υπήρξε πραγματικά γιος του Ιωσήφ; Μία κοινή απάντηση είναι η εξής: Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου δίνει την βασιλική γραμμή, ενώ το Ευαγγέλιο του Λουκά δίνει την πραγματική γραμμή. Από αυτήν την σύλληψη ανακύπτει και μία άλλη θεωρία. Αφού φαίνεται ο Ιωσήφ να ήταν ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου του Δαυίδ, και ο Ιησούς ήταν υιοθετημένος γιος του Ιωσήφ, ο Ιησούς θα μπορούσε να διεκδικήσει δικαιώματα στον θρόνο του Δαυίδ. Από την άλλη, ο Λουκάς μας δίνει την πραγματική γραμμή, δείχνοντας ότι ο Ιησούς ήταν στ' αλήθεια απόγονος του Δαυίδ. Διά της Μαριάμ, ανήκε στον οίκο του Δαυίδ, αλλά μπορούσε να διεκδικήσει τον θρόνο του Δαυίδ διά του Ιωσήφ, του νόμιμου διαδόχου. Στην πραγματικότητα όμως ισχύει το εντελώς αντίθετο.
Βασιλεία
Για να κατανοήσουμε αυτές τις δύο γενεαλογίες, σημαντικό είναι να καταλάβουμε τις δύο απαραίτητες προυποθέσεις για την ανάρρηση κάποιου στο βασιλικό αξίωμα στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτές οι προυποθέσεις εξελίχθηκαν μετά την διαίρεση του βασιλείου μετά τον θάνατο του Σολομώντος...
Η μία ήταν υπό εφαρμογή στο Βασίλειο του Ιούδα, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, ενώ η άλλη εφαρμοζόταν στο βόρειο βασίλειο (Βασίλειο του Ισραήλ), με πρωτεύουσα την Σαμάρεια. Η αναγκαία προυπόθεση για τον θρόνο του Ιούδα ήταν η δαυιδική καταγωγή. Κανείς δεν επετρέπετο να καθήσει στον θρόνο του Δαυίδ παρά μόνον άμα ήταν μέλος του οίκου του Δαυίδ. Έτσι κάθε φορά που διοργανώνετο μία συνωμοσία για να παραμεριστεί ο οίκος του Δαυίδ (Ησαίας 7,5-6), ο Θεός προειδοποιούσε πως οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια (συνωμοσίας) ήταν καταδικασμένη από πριν σε αποτυχία (Ησαίας 8,9-15).
Η προυπόθεση για τον θρόνο του Ισραήλ ήταν κάποιος προφητικός χρησμός ή ενθρόνιση μέσω θείας αποκαλύψεως. Οποιοσδήποτε επιχείρησε να κυβερνήσει τον θρόνο της Σαμαρείας χωρίς προφητική αποδοχή δολοφονήθηκε. (Α' Βασ. 11,26-39 15,28-30 16,1-4,11-15 21,21-29 κλπ).
Με το υπόβαθρο αυτών των δύο βιβλικών προυποθέσεων για το βασιλικό αξίωμα και με όσα σημειώνονται στις δύο γενεαλογίες της Καινής Διαθήκης, το ζήτημα των δικαιωμάτων του Ιησού στον θρόνο του βασιλέως Δαυίδ μπορεί να επιλυθεί.
Η Γενεαλογία του κατά Ματθαίον
Στην δική του γενεαλογία, ο Ματθαίος σπάει την εβραική παράδοση και συνήθεια. Μνημονεύει τα ονόματα τεσσάρων γυναικών:της Θάμαρ, της Ραάβ, της Ρουθ και της Βηθσαβεέ (στην οποίαν αναφέρεται το "εκ τής" στον στίχο 6). Ήταν αντίθετο στην ιουδαική πρακτική να αναφέρουν γυναίκες σε μία γενεαλογία. Το Ταλμούδ αναφέρει: "Η οικογένεια της μητέρας δεν μπορεί να καλείται οικογένεια." Ακόμα και αυτές οι λίγες γυναίκες που μνημονεύει ο Λουκάς δεν ήταν και οι πιο εξέχουσες στην γενεαλογία του Ιησού. Θα μπορούσε να είχε μνημονεύσει πχ την Σάρα, όμως δεν το έκανε. Παρόλαυτα, ο Ματθαίος έχει λόγο που αναφέρει ονομαστικά αυτές τις τέσσερις γυναίκες και καμμία άλλη.
Πρώτον, ήσαν όλες εθνικές. Αυτό είναι προφανές με την Θάμαρ, την Ραάβ και την Ρουθ. Ήταν πιθανώς αλήθεια και για την Βηθσαβεέ, από την στιγμή που ο πρώτος σύζυγός της, ο Ουρίας, ήταν 'Χετταίος'. Εδώ ο Ματθαίος υπονοεί κάτι που θα κάνει αργότερα σαφέστερο: πως ενώ ο κύριος σκοπός της ελεύσεως του Ιησού ήταν να σώσει τα απολολώτα πρόβατα του οίκου Ισραήλ, οι Εθνικοί (τα Έθνη-οι μη Ισραηλίτες) θα μπορούσαν επίσης να επωφεληθούν από τον ερχομό Του. Δεύτερον, τρεις από αυτές τις γυναίκες είχαν διαπράξει σεξουαλικά αμαρτήματα. Η Βηθσαβεέ μοιχεία, η Ραάβ ήταν πόρνη και η Θάμαρ ήταν ένοχη αιμομιξίας. Και πάλι, ο Ματθαίος απλά υπονοεί κάτι που θα διασαφήσει αργότερα: πως ο σκοπός του ερχομού του Μεσσία ήταν να σώσει τους αμαρτωλούς. Την ίδια στιγμή που όλο αυτό ταιριάζει με τον τύπο των γενεαλογιών της Παλαιάς Διαθήκης, δεν είναι αυτή η κύρια πρόθεση του Ματθαίου.
Κανένας απόγονος του Ιεχονία δεν θα είχε δικαιώματα στον θρόνο του Δαυίδ. Μέχρι τον Ιερεμία, η πρώτη προυπόθεση για την μεσσιανική καταγωγή ήταν να ανήκει κανείς στον οίκο του Δαυίδ. Με τον Ιερεμία, αυτό περιορίζεται ακόμα πιο πολύ. Πλέον κάποιος έπρεπε να είναι όχι μόνο από τον οίκο του Δαυίδ αλλά και να μην έχει σχέση με την γραμμή του Ιεχονία.
Σύμφωνα με την γενεαλογία του Ματθαίου, ο Ιησούς είχε στις φλέβες του το αίμα του Ιεχονία. Έτσι δεν πληρούσε τις προυποθέσεις να καθήσει στον θρόνο του Δαυίδ. Δεν ήταν ο διάδοχος. Αυτό επίσης σήμαινε πωρούσε να καθήσει στον θρόνο του Δαυίδ. Ούτε θα μπορούσε να διεκδικήσει τον δαυιδικό θρός ο πραγματικός γιος του Ιωσήφ δεν θα μπονο λόγω της υιοθεσίας του από τον Ιωσήφ, καθώς ο Ιωσήφ δεν ήταν ο διάδοχος.
Ο σκοπός λοιπόν της γενεαλογίας του Ματθαίου είναι να μας δείξει γιατί ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να είναι βασιλιάς εάν ήταν όντως υιός του Ιωσήφ. Ο πραγματικός σκοπός δεν ήταν να μας δείξει την βασιλική γενεαλογική γραμμή. Γι' αυτό ο Ματθαίος ξεκινά το Ευαγγέλιό του με την γενεαλογία, παρουσιάζει το πρόβλημα με τον Ιεχονία, και μετά προχωρά με την εξιστόρηση της εκ παρθένου γεννήσεως, η οποία στην οπτική του Ματθαίου δίνει την λύση στο πρόβλημα του Ιεχονία. Εν περιλήψει, ο Ματθαίος φθάνει στο λόγικό συμπέρασμα πως εάν ο Ιησούς ήταν όντως υιός του Ιωσήφ, δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει τον θρόνο Δαυίδ εξ αιτίας της κατάρας του Ιεχονία. Ο Ιησούς όμως δεν ήταν γιος του Ιωσήφ καθώς γεννήθηκε από την παρθένο Μαριάμ (Ματ 1,18-25).
Η Γενεαλογία του Λουκά
Αντίθετα με τον Ματθαίο, ο Λουκάς ακολουθεί αυστηρά την ιουδαική διαδικασία και παράδοση στο γεγονός ότι δεν παραλείπει ονόματα (ανδρικά) και δεν αναφέρει καμμία γυναίκα. Παρόλαυτα, αν σύμφωνα με το εβραικό έθιμο κάποιος δεν μπορούσε να αναφέρει το όνομα μιας γυναίκας, αλλά ήθελε να ανατρέξει στην καταγωγή της, πώς θα μπορούσε να το κάνει; Θα μπορούσε να αναφέρει το όνομα του συζύγού της. (Πιθανά προηγούμενα από την Παλαιά Διαθήκη γι' αυτήν την περίπτωση είναι τα Α' Εσδρας 2,61 και Νεεμίας 7,63.) Αυτό μπορεί να εγείρει και ένα δεύτερο ερώτημα: Αν κάποιος μελετούσε μία γενεαλογία, πώς θα ήξερε εάν η γενεαλογία ήταν αυτή του άνδρα ή της γυναικάς, αφ' ης στιγμής και στις δύο περιπτώσεις θα ήταν το όνομα τού συζύγου αυτό που θα χρησιμοποιείτο; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη, το πρόβλημα βρίσκεται στην αγγλική γλώσσα.
Στα αγγλικά δεν είναι ορθό γραμματικά να χρησιμοποιήσεις το οριστικό άρθρο (the) πριν από κύριο όνομα (the Matthew,the Luke,the Miriam κλπ): παρόλαυτα αυτό είναι κοινός τόπος στην ελληνική γραμματική. Στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο της γενεαλογίας του Λουκά όλα τα ονόματα που αναφέρονται παίρνουν το οριστικό άρθρο (ο), με μία εξαίρεση: το όνομα του Ιωσήφ (Λουκ 3,23). Κάποιος που διαβάζει το πρωτότυπο μπορεί να καταλάβει ότι με το να λείπει το οριστικό άρθρο (ο) από το όνομα του Ιωσήφ πως αυτή δεν ήταν στ' αλήθεια η γενεαλογία του Ιωσήφ, αλλά της Μαριάμ.
Επιπλέον, παρότι πολλές μεταφράσεις του Λουκ 3,23 γράφουν: "καθώς ήταν ο νομιζόμενος γιος του Ιωσήφ, του υιού του Ηλί...," εξ αιτίας της απουσίας του ελληνικού οριστικού άρθρου πριν το όνομα του Ιωσήφ (υιός Ιωσήφ,του Ηλί), αυτός ο ίδιος στίχος μπορεί να μεταφραστεί ως εξής: "Καθώς ήταν ο γιός (όπως νομιζόταν) του Ιωσήφ του υιού του Ηλί...". Με άλλα λόγια, η τελική επεξηγηματική παρένθεση θα μπορούσε να επεκταθεί ώστε το εδάφιο να λέει ότι παρόλο που ο Ιησούς "νομιζόταν" ή λογιζόταν νομικά ως απόγονος του Ιωσήφ, ήταν στην πραγματικότητα απόγονος του Ηλί. Ο Ηλί ήταν ο πατέρας της Μαριάμ. Η απουσία του ονόματος της Μαριάμ βρίσκεται σε συμφωνία με τις ιουδαικές πρακτικές σχετικά με την γενεαλογία. Το Ιεροσολυμιτικό Ταλμούδ αναγνωρίζει πως αυτή είναι η γενεαλογία της Μαριάμ και όχι του Ιωσήφ και αναφέρεται στην Μαριάμ ως θυγατέρα του Ηλί (Χαγκίγκα 2,4).
Επίσης σε αντίθεση με τον Ματθαίο, ο Λουκάς ξεκινά την γενεαλογία του με την δική του εποχή και πηγαίνει πίσω στην ιστορία μέχρι τον Αδάμ. Αναφέρεται στην οικογένεια του Δαυίδ στους στ.31-32. Παρόλαυτα, ο γιος του Δαυίδ που αναφέρεται σε αυτήν την γενεαλογία δεν είναι ο Σολομών, αλλά ο Νάθαν. Έτσι, όπως ο Ιωσήφ, και η Μαριάμ ήταν μέλος του οίκου Δαυίδ. Αλλά αντίθετα με τον Ιωσήφ, καταγόταν από τον γιο του Δαυίδ Νάθαν, όχι από τον Σολομώντα. Η Μαριάμ ήταν μέλος του οίκου Δαυίδ όχι από την μεριά όμως του Ιεχονία. Καθώς ο Ιησούς ήταν γιος της Μαρίας, καταγόταν επίσης από τον οίκο Δαυίδ, αλλά όχι από την πλευρά του Ιεχονία.
Κατ' αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς εξεπλήρωσε τις βιβλικές προυποθέσεις για το βασιλικό αξίωμα. Καθώς στην γενεαλογία του ο Λουκάς δεν περιλαμβάνει την γραμμή του Ιεχονία, ξεκίνησε το ευαγγέλιό του με την εκ παρθένου γέννηση, και μόνο αργότερα, περιγράφοντας την δημόσια δράση του Ιησού, αναφέρεται στην γενεαλογία του.
Παρόλαυτα, ο Ιησούς δεν ήταν το μοναδικό μέλος του οίκου Δαυίδ εκτός της γραμμής του Ιεχονία. Υπήρχαν αρκετοί ακόμα από άλλους απογόνους που μπορούσαν να εγείρουν αξιώσεις για τον θρόνο του Δαυίδ όσο και ο Ιησούς, καθώς δεν είχαν καταγωγή από τον Ιεχονία. Γιατί λοιπόν ο Ιησούς και όχι κάποιος από τους υπόλοιπους; Σε αυτό το σημείο ερχόμαστε στην δεύτερη βιβλική προυπόθεση για το βασιλικό αξίωμα. Από όλους όσοι ήταν μέλη του οίκου Δαυίδ εκτός της γραμμής του Ιεχονία, μόνον ένας δέχθηκε τον θείο διορισμό. Το κατά Λουκάν 1,30-33 γράφει:
"και είπεν ο άγγελος αυτή μη φοβού, Μαριάμ εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτοί Ιησούν ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ του πατρός αυτού και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος".
Επί ποίου λοιπόν εδάφους θα μπορούσε ο Ιησούς να διεκδικήσει τον θρόνο του Δαυίδ; Ήταν μέλος του οίκου του Δαυίδ όχι από τον Ιεχονία. Μόνος αυτός έλαβε τον θεικό διορισμό σε αυτόν τον θρόνο: "και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ του πατρός αυτού".
Ενώ η γενεαλογία του Ματθαίου έδειξε γιατί ο Ιησούς δεν μπορούσε να είναι βασιλιάς εάν ήταν πραγματικά υιός του Ιωσήφ, η γενεαλογία του Λουκά μάς δείχνει γιατί ο Ιησούς θα μπορούσε να είναι βασιλιάς. Όταν επιστρέψει θα είναι βασιλιάς.
Δύο ακόμη πράγματα θα πρέπει να τονισθούν, εν κατακλείδι. Πρώτον, πολλές ραββινικές ενστάσεις στην μεσσιανικότητα του προσώπου του Ιησού βασίζονται στην γενεαλογία του. Το επιχείρημα προχωρά: "Από την στιγμή που ο Ιησούς δεν ήταν απόγονος του Δαυίδ από τον πατέρα του, δεν θα μπορούσε να είναι Μεσσίας και Βασιλεύς". Αλλά ο Μεσσίας επρόκειτο να είναι διαφορετικός. Από την Γένεση ακόμα (3,15), υπονοείται πως ο Μεσσίας θα προέλθει εκ του "σπέρματος της γυναικός", παρόλο που αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα βιβλικά ειωθότα. Η αναγκαιότητα για αυτήν την εξαίρεση του κανόνα γίνεται εμφανής όταν ο Ησαίας (7,14) προφητεύει ότι ο Μεσσίας θα γεννηθεί εκ παρθένου: "Διά τούτο δώσει Κύριος αυτός υμίν σημείον.Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτόυ Εμμανουήλ (ο Θεός είναι μαζί μας -κυριολεκτικά καθώς ο Μεσσίας Ιησούς είναι ο ίδιος ο Θεός Λόγος). Ενώ όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι χρωστούν την ανθρώπινή τους φύση και στον πατέρα και στην μητέρα τους, ο Μεσσίας θα πρόκειται να λάβει την ιδιότητά του ως ανθρώπου εξ ολοκλήρου από την μητέρα του. Ενώ η ιουδαική εθνικότητα και η φυλετική ταυτότητα καθορίζονταν φυσιολογικά από τον πατέρα, με τον Μεσσία θα ήταν διαφορετικά. Καθώς δεν θα είχε ανθρώπινο πατέρα, η εθνική και φυλετική του ταυτότητα θα οριζόταν τελείως και μόνο από την μητέρα του. Όντως, αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα συνήθη, είναι όμως επίσης και εκ παρθένου γέννηση! Στην περίπτωση του Μεσσία, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά!
Επιπροσθέτως, αυτές οι γενεαλογίες παρουσιάζουν ένα μεγαλειώδες 4πλό πορτραίτο του προσώπου του Μεσσία μέσω τεσσάρων τίτλων. Στον Ματθαίο 1,1 καλείται Υιός Δαυίδ και Υιός Αβραάμ. Στον Λουκά 3,38 Υιός του Αδάμ και Υιός του Θεού. Ως Υιός του Δαυίδ, σημαίνει πως ο Ιησούς είναι βασιλιάς. Ως Υιός του Αβραάμ, ο Ιησούς είναι Ιουδαίος. Ως Υιός του Αδάμ, ο Ιησούς είναι άνθρωπος. Ως Υιός του Θεού, ο Ιησούς είναι Θεός. Αυτό το τετραπλό πορατραίτο του προσώπου του Μεσσία όπως παρουσιάζεται στις γενεαλογίες είναι αυτό του Ιουδαίου Θεανθρώπου Βασιλέως, Θα μπορούσε ο Μεσσίας να είναι τίποτε λιγότερο από όλα αυτά;
-Αrnold G. Fruchtenbaum 10/31/1987
Το 1982 το Reader's Digest αποφάσισε να απλουστεύσει την Αγία Γραφή. Μεταφραστές, ερμηνευτές και πολλοί άλλοι διαθέτουν εδώ και χρόνια στο κοινό όλο και περισσότερες σύγχρονες εκδόσεις της Βίβλου στα αγγλικά για να ακολουθούν τις εξελίξεις στην αγγλική γλώσσα (πιο φτωχό λεξιλόγιο, έκφραση κλπ). Το Reader's Digest πήγε ένα βήμα παραπέρα, συντομεύοντας την Αγία Γραφή --κόβοντας ό,τι θεώρησε δευτερεύον-- και προσφέροντας μία κουτσουρεμένη έκδοση με τον τίτλο The Reader's Digest Bible.
Μέσα στις περικοπές που θεωρήθηκαν μη απαραίτητες ήταν και οι γενεαλογικοί κατάλογοι. Παρόλο που ακόμα και η συχνότητα με την οποίαν εμφανίζονται στην Γραφή είναι τεκμήριο της σπουδαιότητάς τους. Οι γενεαλογίες κατοχύρωναν το αν κάποιος ήταν Ιουδαίος, την φυλετική του ταυτότητα, το δικαίωμα πρόσβασής τους στις τάξεις του κλήρου και τα πιθανά δικαιώματά του στο βασιλικό αξίωμα.
Από όλες τις γενεαλογίες της Παλαιάς Διαθήκης, δύο παρατηρήσεις γίνονται εύκολα. Με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις εκτός σπανίων εξαιρέσεων, μόνο η ανδρική γενεαλογική γραμμή ανιχνεύεται και μόνο ανδρικά ονόματα αναφέρονται. Η διαδοχή καταγωγής από την πλευρά των γυναικών δεν γράφεται και τα ονόματά τους αναφέρονται μόνο περιστασιακά. Από την στιγμή που στην Βίβλο ήταν ο πατέρας που καθόριζε την εθνική και φυλετική ταυτότητα, μόνο η δική του γενεαλογική γραμμή είχε λόγο να αναφέρεται.
Επιπροσθέτως, μόνο μία γραμμή ανιχνεύεται από την αρχή έως το τέλος της βιβλικής ιστορίας, η γραμμή του βασιλέως Δαυίδ. Οι Γραφές αναφέρουν όλα τα ονόματα πριν τον Δαυίδ (από Αδάμ έως Δαυίδ) και όλα μετά από αυτόν (από Δαυίδ έως Ζοροβάβελ). Από την στιγμή που ο Μεσσίας επρόκειτο να προέλθει από τον οίκο του Δαυίδ, αυτή η συνέχεια μπορεί να χαρακτηριστεί και ως η 'μεσσιανική γραμμή'. Στην πραγματικότητα, οι γενεαλογίες περιορίζουν ακόμα περισσότερο την ανθρώπινη καταγωγή του Μεσσία. Ως σπέρμα της γυναικός, ο Μεσσίας έπρεπε να προέρχεται από το ανθρώπινο γένος. Ως σπέρμα Αβραάμ, ο Μεσσίας έπρεπε να προέρχεται από το ισραηλιτικό έθνος. Ως σπέρμα του Ιούδα, έπρεπε να είναι εκ της φυλής του Ιούδα. Ως σπέρμα του Δαυίδ έπρεπε να είναι εξ οίκου και πατριάς Δαυίδ.
Η Παλαιά Διαθήκη (Εβραική Βίβλος) ως το Υπόβαθρο της Καινής Διαθήκης
Η συνήθεια των γεναλογιών της Εβραικής Βίβλου ακολουθείται και στην Καινή Διαθήκη όπου ανευρίσκονται δύο γενεαλογίες: στο κατά Ματθαίον 1,1-17 και στο κατά Λουκάν 3,23-38. Από τα τέσσερα ευαγγέλια μόνο αυτά τα δύο συγκεκριμένα ασχολούνται με την γέννηση και την παιδική ηλικία του Ιησού. Τόσο ο Μάρκος όσο και ο Ιωάννης ξεκινούν την διήγησή τους με τον Ιησού ως ενήλικα, είναι λοιπόν πολύ φυσικό ότι μόνο ο Ματθαίος και ο Λουκάς θα είχαν γενεαλογία. Ενώ και οι δύο παραδίδουν λογαριασμό της γεννήσεως και της πρώιμης ζωής του Ιησού, καθένας από τους δύο αφηγείται την ιστορία από μία διαφορετική οπτική.
Στον Ματθαίο, ο Ιωσήφ έχει ενεργό ρόλο, ενώ η Παρθένος Μαρία παθητικό. Ο Ματθαίος αναφέρει για αγγέλους που εμφανίζονται στον Ιωσήφ, αλλά δεν υπάρχει καμμία καταγραφή για αγγέλους να εμφανίζονται στην Μαριάμ. Ο Ματθαίος καταγράφει τις σκέψεις του Ιωσήφ, ενώ την ίδια στιγμή δεν αναφέρει τίποτα για τις σκέψεις της Μαριάμ. Από την άλλη, το Ευαγγέλιο του Λουκά αφηγείται την ίδια ιστορία περισσότερο από την οπτική της Παρθένου. Από τα συμφραζόμενα του καθενός Ευαγγελίου, γίνεται φανερό ότι η γενεαλογία του Ματθαίου είναι αυτή του Ιωσήφ ενώ του Λουκά είναι της Παρθένου Μαρίας.Το ερώτημα που ανακύπτει είναι: Γιατί χρειαζόμαστε δύο γενεαλογίες αφ' ης στιγμής μάλιστα ο Ιησούς δεν υπήρξε πραγματικά γιος του Ιωσήφ; Μία κοινή απάντηση είναι η εξής: Το Ευαγγέλιο του Ματθαίου δίνει την βασιλική γραμμή, ενώ το Ευαγγέλιο του Λουκά δίνει την πραγματική γραμμή. Από αυτήν την σύλληψη ανακύπτει και μία άλλη θεωρία. Αφού φαίνεται ο Ιωσήφ να ήταν ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου του Δαυίδ, και ο Ιησούς ήταν υιοθετημένος γιος του Ιωσήφ, ο Ιησούς θα μπορούσε να διεκδικήσει δικαιώματα στον θρόνο του Δαυίδ. Από την άλλη, ο Λουκάς μας δίνει την πραγματική γραμμή, δείχνοντας ότι ο Ιησούς ήταν στ' αλήθεια απόγονος του Δαυίδ. Διά της Μαριάμ, ανήκε στον οίκο του Δαυίδ, αλλά μπορούσε να διεκδικήσει τον θρόνο του Δαυίδ διά του Ιωσήφ, του νόμιμου διαδόχου. Στην πραγματικότητα όμως ισχύει το εντελώς αντίθετο.
Βασιλεία
Η μία ήταν υπό εφαρμογή στο Βασίλειο του Ιούδα, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, ενώ η άλλη εφαρμοζόταν στο βόρειο βασίλειο (Βασίλειο του Ισραήλ), με πρωτεύουσα την Σαμάρεια. Η αναγκαία προυπόθεση για τον θρόνο του Ιούδα ήταν η δαυιδική καταγωγή. Κανείς δεν επετρέπετο να καθήσει στον θρόνο του Δαυίδ παρά μόνον άμα ήταν μέλος του οίκου του Δαυίδ. Έτσι κάθε φορά που διοργανώνετο μία συνωμοσία για να παραμεριστεί ο οίκος του Δαυίδ (Ησαίας 7,5-6), ο Θεός προειδοποιούσε πως οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια (συνωμοσίας) ήταν καταδικασμένη από πριν σε αποτυχία (Ησαίας 8,9-15).
Η προυπόθεση για τον θρόνο του Ισραήλ ήταν κάποιος προφητικός χρησμός ή ενθρόνιση μέσω θείας αποκαλύψεως. Οποιοσδήποτε επιχείρησε να κυβερνήσει τον θρόνο της Σαμαρείας χωρίς προφητική αποδοχή δολοφονήθηκε. (Α' Βασ. 11,26-39 15,28-30 16,1-4,11-15 21,21-29 κλπ).
Με το υπόβαθρο αυτών των δύο βιβλικών προυποθέσεων για το βασιλικό αξίωμα και με όσα σημειώνονται στις δύο γενεαλογίες της Καινής Διαθήκης, το ζήτημα των δικαιωμάτων του Ιησού στον θρόνο του βασιλέως Δαυίδ μπορεί να επιλυθεί.
Η Γενεαλογία του κατά Ματθαίον
Στην δική του γενεαλογία, ο Ματθαίος σπάει την εβραική παράδοση και συνήθεια. Μνημονεύει τα ονόματα τεσσάρων γυναικών:της Θάμαρ, της Ραάβ, της Ρουθ και της Βηθσαβεέ (στην οποίαν αναφέρεται το "εκ τής" στον στίχο 6). Ήταν αντίθετο στην ιουδαική πρακτική να αναφέρουν γυναίκες σε μία γενεαλογία. Το Ταλμούδ αναφέρει: "Η οικογένεια της μητέρας δεν μπορεί να καλείται οικογένεια." Ακόμα και αυτές οι λίγες γυναίκες που μνημονεύει ο Λουκάς δεν ήταν και οι πιο εξέχουσες στην γενεαλογία του Ιησού. Θα μπορούσε να είχε μνημονεύσει πχ την Σάρα, όμως δεν το έκανε. Παρόλαυτα, ο Ματθαίος έχει λόγο που αναφέρει ονομαστικά αυτές τις τέσσερις γυναίκες και καμμία άλλη.
Πρώτον, ήσαν όλες εθνικές. Αυτό είναι προφανές με την Θάμαρ, την Ραάβ και την Ρουθ. Ήταν πιθανώς αλήθεια και για την Βηθσαβεέ, από την στιγμή που ο πρώτος σύζυγός της, ο Ουρίας, ήταν 'Χετταίος'. Εδώ ο Ματθαίος υπονοεί κάτι που θα κάνει αργότερα σαφέστερο: πως ενώ ο κύριος σκοπός της ελεύσεως του Ιησού ήταν να σώσει τα απολολώτα πρόβατα του οίκου Ισραήλ, οι Εθνικοί (τα Έθνη-οι μη Ισραηλίτες) θα μπορούσαν επίσης να επωφεληθούν από τον ερχομό Του. Δεύτερον, τρεις από αυτές τις γυναίκες είχαν διαπράξει σεξουαλικά αμαρτήματα. Η Βηθσαβεέ μοιχεία, η Ραάβ ήταν πόρνη και η Θάμαρ ήταν ένοχη αιμομιξίας. Και πάλι, ο Ματθαίος απλά υπονοεί κάτι που θα διασαφήσει αργότερα: πως ο σκοπός του ερχομού του Μεσσία ήταν να σώσει τους αμαρτωλούς. Την ίδια στιγμή που όλο αυτό ταιριάζει με τον τύπο των γενεαλογιών της Παλαιάς Διαθήκης, δεν είναι αυτή η κύρια πρόθεση του Ματθαίου.
Η γενεαλογία του Ματθαίου διαφοροποιείται επίσης με αυτήν την παράδοση στο γεγονός ότι παραλείπει κάποια ονόματα. Ανιχνεύει την γραμμή του Ιωσήφ, του πατριού ουσιαστικά του Ιησού, ανατρέχοντας στην ιστορία και πηγαίνοντας προς την εποχή του. Αρχίζει την γενεαλογία με τον Αβραάμ (στίχος 2) και συνεχίζει με τον Δαυίδ (στίχος 6). Από τους πολλούς υιούς του Δαυίδ επιλέγεται ο Σολομών, και η γραμμή από εκεί πηγαίνει στον βασιλέα Ιεχονία (στίχος 11), έναν από τους τελευταίους βασιλείς πριν από την Βαβυλώνια Αιχμαλωσία. Από τον Ιεχονία (στίχος 12), η γραμμή πηγαίνει στον Ιωσήφ (στίχος 16). Ο Ιωσήφ ήταν άμεσος απόγονος του Δαυίδ από τον Σολομώντα, αλλά επίσης και από τον Ιεχονία. Η σύνδεση με τον Ιεχονία είναι σημαντική στην γενεαλογία του Ματθαίου εξ αιτίας της ειδικής κατάρας που αναφέρεται στον Ιεχονία στον Ιερεμία 22,24-30:
Ορκίζομμαι λέγει ο "Ορκίζομαι λέγει ο Κύριος ότι και εάν ακόμη ο Ιεχονίας, ο υιός του Ιωακείμ, γίνη βασιλεύς του Ιούδα, εγώ σε, που ήσο ως πολύτιμον δακτυλίδιον στο δεξί μου χέρι, θα σε αποσπάσω από εκεί.Θα σε παραδώσω σε χέρια ανθρώπων, οι οποίοι ζητούν την ζωή σου, και εις εκείνους τους οποίους συ φοβείσαι,εις τα χέρια δηλαδή των Χαλδαίων.Θα απορρίψω σε και την μητέρα σου, η οποία σε εγέννησε, εις χώραν, όπου δεν έχεις γεννηθή και εκεί θα αποθάνετε. Δεν θα επιστρέψουν εις την χώραν, εις την οποίαν με όλην των την ψυχήν εύχονται να επανέλθουν. Πράγματι, ο Ιεχονίας κατεφρονήθη και κατηξευτελίσθη ωσάν σκεύος, του οποίου δεν έχουν πλέον καμμίαν ανάγκην. Διότι αυτός ερρίφθη και εξεβλήθη εις χώραν, την οποίαν προηγουμένως δεν εγνώριζε. Γη, ολόκληρος η γη, άκουε τον λόγον του Κυρίου. Γράψε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι απεκηρυγμένος από τον Θεόν, δεν θα γεννηθή πλέον από αυτόν και δεν θα ανπτυχθεί ανήρ, διά να καθίση επάνω στον θρόνον του Δαυίδ,βασιλεύς στο βασίλειον του Ιούδα".
Σύμφωνα με την γενεαλογία του Ματθαίου, ο Ιησούς είχε στις φλέβες του το αίμα του Ιεχονία. Έτσι δεν πληρούσε τις προυποθέσεις να καθήσει στον θρόνο του Δαυίδ. Δεν ήταν ο διάδοχος. Αυτό επίσης σήμαινε πωρούσε να καθήσει στον θρόνο του Δαυίδ. Ούτε θα μπορούσε να διεκδικήσει τον δαυιδικό θρός ο πραγματικός γιος του Ιωσήφ δεν θα μπονο λόγω της υιοθεσίας του από τον Ιωσήφ, καθώς ο Ιωσήφ δεν ήταν ο διάδοχος.
Ο σκοπός λοιπόν της γενεαλογίας του Ματθαίου είναι να μας δείξει γιατί ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να είναι βασιλιάς εάν ήταν όντως υιός του Ιωσήφ. Ο πραγματικός σκοπός δεν ήταν να μας δείξει την βασιλική γενεαλογική γραμμή. Γι' αυτό ο Ματθαίος ξεκινά το Ευαγγέλιό του με την γενεαλογία, παρουσιάζει το πρόβλημα με τον Ιεχονία, και μετά προχωρά με την εξιστόρηση της εκ παρθένου γεννήσεως, η οποία στην οπτική του Ματθαίου δίνει την λύση στο πρόβλημα του Ιεχονία. Εν περιλήψει, ο Ματθαίος φθάνει στο λόγικό συμπέρασμα πως εάν ο Ιησούς ήταν όντως υιός του Ιωσήφ, δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει τον θρόνο Δαυίδ εξ αιτίας της κατάρας του Ιεχονία. Ο Ιησούς όμως δεν ήταν γιος του Ιωσήφ καθώς γεννήθηκε από την παρθένο Μαριάμ (Ματ 1,18-25).
Η Γενεαλογία του Λουκά
Αντίθετα με τον Ματθαίο, ο Λουκάς ακολουθεί αυστηρά την ιουδαική διαδικασία και παράδοση στο γεγονός ότι δεν παραλείπει ονόματα (ανδρικά) και δεν αναφέρει καμμία γυναίκα. Παρόλαυτα, αν σύμφωνα με το εβραικό έθιμο κάποιος δεν μπορούσε να αναφέρει το όνομα μιας γυναίκας, αλλά ήθελε να ανατρέξει στην καταγωγή της, πώς θα μπορούσε να το κάνει; Θα μπορούσε να αναφέρει το όνομα του συζύγού της. (Πιθανά προηγούμενα από την Παλαιά Διαθήκη γι' αυτήν την περίπτωση είναι τα Α' Εσδρας 2,61 και Νεεμίας 7,63.) Αυτό μπορεί να εγείρει και ένα δεύτερο ερώτημα: Αν κάποιος μελετούσε μία γενεαλογία, πώς θα ήξερε εάν η γενεαλογία ήταν αυτή του άνδρα ή της γυναικάς, αφ' ης στιγμής και στις δύο περιπτώσεις θα ήταν το όνομα τού συζύγου αυτό που θα χρησιμοποιείτο; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη, το πρόβλημα βρίσκεται στην αγγλική γλώσσα.
Στα αγγλικά δεν είναι ορθό γραμματικά να χρησιμοποιήσεις το οριστικό άρθρο (the) πριν από κύριο όνομα (the Matthew,the Luke,the Miriam κλπ): παρόλαυτα αυτό είναι κοινός τόπος στην ελληνική γραμματική. Στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο της γενεαλογίας του Λουκά όλα τα ονόματα που αναφέρονται παίρνουν το οριστικό άρθρο (ο), με μία εξαίρεση: το όνομα του Ιωσήφ (Λουκ 3,23). Κάποιος που διαβάζει το πρωτότυπο μπορεί να καταλάβει ότι με το να λείπει το οριστικό άρθρο (ο) από το όνομα του Ιωσήφ πως αυτή δεν ήταν στ' αλήθεια η γενεαλογία του Ιωσήφ, αλλά της Μαριάμ.Επιπλέον, παρότι πολλές μεταφράσεις του Λουκ 3,23 γράφουν: "καθώς ήταν ο νομιζόμενος γιος του Ιωσήφ, του υιού του Ηλί...," εξ αιτίας της απουσίας του ελληνικού οριστικού άρθρου πριν το όνομα του Ιωσήφ (υιός Ιωσήφ,του Ηλί), αυτός ο ίδιος στίχος μπορεί να μεταφραστεί ως εξής: "Καθώς ήταν ο γιός (όπως νομιζόταν) του Ιωσήφ του υιού του Ηλί...". Με άλλα λόγια, η τελική επεξηγηματική παρένθεση θα μπορούσε να επεκταθεί ώστε το εδάφιο να λέει ότι παρόλο που ο Ιησούς "νομιζόταν" ή λογιζόταν νομικά ως απόγονος του Ιωσήφ, ήταν στην πραγματικότητα απόγονος του Ηλί. Ο Ηλί ήταν ο πατέρας της Μαριάμ. Η απουσία του ονόματος της Μαριάμ βρίσκεται σε συμφωνία με τις ιουδαικές πρακτικές σχετικά με την γενεαλογία. Το Ιεροσολυμιτικό Ταλμούδ αναγνωρίζει πως αυτή είναι η γενεαλογία της Μαριάμ και όχι του Ιωσήφ και αναφέρεται στην Μαριάμ ως θυγατέρα του Ηλί (Χαγκίγκα 2,4).
Επίσης σε αντίθεση με τον Ματθαίο, ο Λουκάς ξεκινά την γενεαλογία του με την δική του εποχή και πηγαίνει πίσω στην ιστορία μέχρι τον Αδάμ. Αναφέρεται στην οικογένεια του Δαυίδ στους στ.31-32. Παρόλαυτα, ο γιος του Δαυίδ που αναφέρεται σε αυτήν την γενεαλογία δεν είναι ο Σολομών, αλλά ο Νάθαν. Έτσι, όπως ο Ιωσήφ, και η Μαριάμ ήταν μέλος του οίκου Δαυίδ. Αλλά αντίθετα με τον Ιωσήφ, καταγόταν από τον γιο του Δαυίδ Νάθαν, όχι από τον Σολομώντα. Η Μαριάμ ήταν μέλος του οίκου Δαυίδ όχι από την μεριά όμως του Ιεχονία. Καθώς ο Ιησούς ήταν γιος της Μαρίας, καταγόταν επίσης από τον οίκο Δαυίδ, αλλά όχι από την πλευρά του Ιεχονία.
Κατ' αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς εξεπλήρωσε τις βιβλικές προυποθέσεις για το βασιλικό αξίωμα. Καθώς στην γενεαλογία του ο Λουκάς δεν περιλαμβάνει την γραμμή του Ιεχονία, ξεκίνησε το ευαγγέλιό του με την εκ παρθένου γέννηση, και μόνο αργότερα, περιγράφοντας την δημόσια δράση του Ιησού, αναφέρεται στην γενεαλογία του.
Παρόλαυτα, ο Ιησούς δεν ήταν το μοναδικό μέλος του οίκου Δαυίδ εκτός της γραμμής του Ιεχονία. Υπήρχαν αρκετοί ακόμα από άλλους απογόνους που μπορούσαν να εγείρουν αξιώσεις για τον θρόνο του Δαυίδ όσο και ο Ιησούς, καθώς δεν είχαν καταγωγή από τον Ιεχονία. Γιατί λοιπόν ο Ιησούς και όχι κάποιος από τους υπόλοιπους; Σε αυτό το σημείο ερχόμαστε στην δεύτερη βιβλική προυπόθεση για το βασιλικό αξίωμα. Από όλους όσοι ήταν μέλη του οίκου Δαυίδ εκτός της γραμμής του Ιεχονία, μόνον ένας δέχθηκε τον θείο διορισμό. Το κατά Λουκάν 1,30-33 γράφει:
"και είπεν ο άγγελος αυτή μη φοβού, Μαριάμ εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτοί Ιησούν ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ του πατρός αυτού και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος".
Επί ποίου λοιπόν εδάφους θα μπορούσε ο Ιησούς να διεκδικήσει τον θρόνο του Δαυίδ; Ήταν μέλος του οίκου του Δαυίδ όχι από τον Ιεχονία. Μόνος αυτός έλαβε τον θεικό διορισμό σε αυτόν τον θρόνο: "και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ του πατρός αυτού".
Ενώ η γενεαλογία του Ματθαίου έδειξε γιατί ο Ιησούς δεν μπορούσε να είναι βασιλιάς εάν ήταν πραγματικά υιός του Ιωσήφ, η γενεαλογία του Λουκά μάς δείχνει γιατί ο Ιησούς θα μπορούσε να είναι βασιλιάς. Όταν επιστρέψει θα είναι βασιλιάς.
Δύο ακόμη πράγματα θα πρέπει να τονισθούν, εν κατακλείδι. Πρώτον, πολλές ραββινικές ενστάσεις στην μεσσιανικότητα του προσώπου του Ιησού βασίζονται στην γενεαλογία του. Το επιχείρημα προχωρά: "Από την στιγμή που ο Ιησούς δεν ήταν απόγονος του Δαυίδ από τον πατέρα του, δεν θα μπορούσε να είναι Μεσσίας και Βασιλεύς". Αλλά ο Μεσσίας επρόκειτο να είναι διαφορετικός. Από την Γένεση ακόμα (3,15), υπονοείται πως ο Μεσσίας θα προέλθει εκ του "σπέρματος της γυναικός", παρόλο που αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα βιβλικά ειωθότα. Η αναγκαιότητα για αυτήν την εξαίρεση του κανόνα γίνεται εμφανής όταν ο Ησαίας (7,14) προφητεύει ότι ο Μεσσίας θα γεννηθεί εκ παρθένου: "Διά τούτο δώσει Κύριος αυτός υμίν σημείον.Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτόυ Εμμανουήλ (ο Θεός είναι μαζί μας -κυριολεκτικά καθώς ο Μεσσίας Ιησούς είναι ο ίδιος ο Θεός Λόγος). Ενώ όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι χρωστούν την ανθρώπινή τους φύση και στον πατέρα και στην μητέρα τους, ο Μεσσίας θα πρόκειται να λάβει την ιδιότητά του ως ανθρώπου εξ ολοκλήρου από την μητέρα του. Ενώ η ιουδαική εθνικότητα και η φυλετική ταυτότητα καθορίζονταν φυσιολογικά από τον πατέρα, με τον Μεσσία θα ήταν διαφορετικά. Καθώς δεν θα είχε ανθρώπινο πατέρα, η εθνική και φυλετική του ταυτότητα θα οριζόταν τελείως και μόνο από την μητέρα του. Όντως, αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα συνήθη, είναι όμως επίσης και εκ παρθένου γέννηση! Στην περίπτωση του Μεσσία, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά!
Επιπροσθέτως, αυτές οι γενεαλογίες παρουσιάζουν ένα μεγαλειώδες 4πλό πορτραίτο του προσώπου του Μεσσία μέσω τεσσάρων τίτλων. Στον Ματθαίο 1,1 καλείται Υιός Δαυίδ και Υιός Αβραάμ. Στον Λουκά 3,38 Υιός του Αδάμ και Υιός του Θεού. Ως Υιός του Δαυίδ, σημαίνει πως ο Ιησούς είναι βασιλιάς. Ως Υιός του Αβραάμ, ο Ιησούς είναι Ιουδαίος. Ως Υιός του Αδάμ, ο Ιησούς είναι άνθρωπος. Ως Υιός του Θεού, ο Ιησούς είναι Θεός. Αυτό το τετραπλό πορατραίτο του προσώπου του Μεσσία όπως παρουσιάζεται στις γενεαλογίες είναι αυτό του Ιουδαίου Θεανθρώπου Βασιλέως, Θα μπορούσε ο Μεσσίας να είναι τίποτε λιγότερο από όλα αυτά;
-Αrnold G. Fruchtenbaum 10/31/1987
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου