Μια κριτική στο άρθρο:
Η ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΩΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ
Πώς οι δημοσιονομικοί στόχοι μετατρέπονται σε
οικονομικά και κοινωνικά «εκρηκτικά»
Με πρωτοφανείς και άκρως επώδυνες θυσίες για το κοινωνικό της σύνολο, και ιδίως για τα οικονομικώς ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, η Ελλάδα –όπως και ορισμένες άλλες χώρες της Ευρωζώνης με μικρό οικονομικό «όγκο», άρα «εύκολα» θύματα οικονομικών «πειραματισμών» υπό τα «καυδιανά δίκρανα» Μνημονίων- πέτυχε το 2013 έναν βασικό στόχο επιβεβλημένο, δυστυχώς χωρίς καμία διαπραγμάτευση, από τους δανειστές της την άνοιξη του 2010: Τον μηδενισμό του δημοσιονομικού της ελλείμματος, ακόμη δε και την επίτευξη ενός, έστω και στοιχειώδους, πρωτογενούς πλεονάσματος. Έχοντας λοιπόν εκπληρώσει την υποχρέωσή της αυτή η Χώρα μας –επομένως η Κυβέρνηση- διαθέτει πια ένα σοβαρό διαπραγματευτικό όπλο προκειμένου να πεισθούν οι δανειστές μας ν’ αλλάξουν τακτική, ώστε η Ελληνική Οικονομία ν’ αντιμετωπίσει οριστικά τον εφιάλτη της ύφεσης και ν’ αποκτήσει, δίχως χρονοτριβή, στέρεες βάσεις βιώσιμης ανάπτυξης. Και το όπλο αυτό συνίσταται, πρωτίστως, στην εκ μέρους των δανειστών μας ανάληψη των μεγάλων ευθυνών τους για τα δικά τους οφθαλμοφανή λάθη αναφορικά με τη φύση, την ένταση και τη διάρκεια της ύφεσης της Ελληνικής Οικονομίας. Ένα τέτοιο λάθος είναι και η εμμονική προσκόλλησή τους στην δρακόντεια δημοσιονομική πειθαρχία, την οποία επέβαλαν δίκην «ξίφους» λύσης του «γόρδιου δεσμού» του οικονομικού μας προβλήματος.
Η δημοσιονομική πειθαρχία δηλαδή μετατρέπεται σε οικονομικά και κοινωνικά εκρηκτικά (άραγε μόνη της η κακή λιτότητα εφαρμόστηκε στην Ελλάδα του Μνημονίου και φταίει;)
άκρως επώδυνες θυσίες για το σύνολο
οικονομικά ασθενέστεροι δηλ; ποιοί είναι όμως ουσιαστικά οι ασθενείς οικονομικά στην Ελλάδα και γιατί είναι; Μήπως αυτοί που δεν έχουν πρόσβαση στο ευρύτερο σύστημα του Κράτους;
Eπομένως η Κυβέρνηση- διαθέτει πια ένα σοβαρό διαπραγματευτικό όπλο προκειμένου να πεισθούν οι δανειστές μας ν’ αλλάξουν τακτική, ώστε η Ελληνική Οικονομία ν’ αντιμετωπίσει οριστικά τον εφιάλτη της ύφεσης και ν’ αποκτήσει, δίχως χρονοτριβή, στέρεες βάσεις βιώσιμης ανάπτυξης
Στέρεες βάσεις βιώσιμης ανάπτυξης; Ποιες; ένας νέος ασύστολος κρατικός δανεισμός;
στην εκ μέρους των δανειστών μας ανάληψη των μεγάλων ευθυνών τους για τα δικά τους οφθαλμοφανή λάθη αναφορικά με τη φύση, την ένταση και τη διάρκεια της ύφεσης της Ελληνικής Οικονομίας
οι Έλληνες πολιτικοί δηλαδή δεν έκαναν λάθη; Εφήρμοσαν μήπως το πρόγραμμα με θρησκευτική ευλάβεια; Ή το μυαλό τους ήταν στο πώς θα ικανοποιήσουν τους δανειστές χωρίς να θίξουν όμως καθόλου το σύστημα που έχουν δημιουργήσει;
εμμονική προσκόλλησή τους στην δρακόντεια δημοσιονομική πειθαρχία: τηρήθηκε καμμιά τέτοια -δρακόντεια μάλιστα- πειθαρχία;! Είχαμε δραστικό περιορισμό των δαπανών; των εξόδων του Κράτους; Εδώ ο αρθρογράφος δείχνει ή ότι είναι δογματικά κρατιστής και την παραμικρή λιτότητα την θεωρεί ως τόσο περιοριστική και φοβερή ή μας δουλεύει. Άλλη εξήγηση δύσκολα δίνεται. Ή τάχα πώς τηρήθηκε αυτή η όποια πειθαρχία; Πώς αλλιώς παρά με την επιβολή άπειρων ληστρικών νέων φόρων και τελών στα πάντα και στους πάντες με μεγαλύτερη ζημία φυσικά για τους εκτός του κρατικού συστήματος (μικρές επιχειρήσεις κλπ).
I. Πριν απ’ όλα, και προκειμένου ν’ αρθεί κάθε παρεξήγηση, διευκρινίζεται τούτο: Είναι αυτονόητο ότι μια υγιής οικονομία, στο πλαίσιο ομαλής λειτουργίας του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, προϋποθέτει ορθολογικώς οργανωμένο έλεγχο των δημοσιονομικών της μεγεθών, ιδίως δε του δημοσιονομικού της ελλείμματος. Μόνο που είναι εξίσου αυτονόητο, όπως η οικονομική θεωρία και πράξη –με μόνη «γραφική» εξαίρεση εκείνη του νεοφιλελεύθερου και ακροδεξιού Tea Party στις ΗΠΑ- έχουν αποδείξει διαχρονικώς, ότι η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία δεν αποτελεί «πανάκεια» για την αντιμετώπιση κάθε μορφής οικονομικής κρίσης. Και δη κρίσης ύφεσης με μεγάλο βάθος και σημαντική χρονική διάρκεια, όπως αυτή που πλήττει σήμερα και την Ευρωζώνη.
1. Μια υγιής οικονομία
ομαλή λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος (ξέρει και από καπιταλισμό ο συγγραφέας μας)
είναι η ελληνική, καπιταλιστική οικονομία; lol
ορθολογικά οργανωμένο ΕΛΕΓΧΟ: έλεγχο από ποιούς δηλ; έλεγχο των δημοσιονομικών μεγεθών ελλείμματος και χρέους, από τους πολιτικούς; lol
Εξίσου αυτονόητο --δόγμα δηλ-- όπως η οικονομική θεωρία και πράξη έχουν αποδείξει διαχρονικώς με γραφική εξαίρεση (labelling χωρίς επιχειρήματα)
το Tea Party, μερικά εκατομμύρια κόσμου δηλαδή που ανάθεμα και αν κάθησε να μελετήσει ποτέ ο αρθρογράφος την ιστορία αυτού του κινήματος, πέρα από το τί είπαν γι' αυτό οι snob επικριτές του.
νεοφιλελεύθερο-ακροδεξιό (κάλλιστα θα μπορούσε να μιλάει κάποιος κεντροαριστερός προοδευτικός έτσι, ή και Συριζαίος ακόμα!)
η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία δεν αποτελεί «πανάκεια» για την αντιμετώπιση κάθε μορφής οικονομικής κρίσης όντως δεν αποτελεί γιατί στην περίπτωσή μας πρέπει να κάνουμε και έναν σωρό από δομικές μεταρρυθμίσεις, αλλά εδώ η χρησιμοποίηση αυτού του επιχειρήματος περί πανάκειας μάλλον είναι παραπειστική, καθώς γίνεται για να μας δικαιολογήσει απλά έναν νέο κύκλο κρατικής πιστωτικής επέκτασης. Το πολιτικό σύστημα δηλαδή τα θαλάσσωσε και τώρα θέλει να του δοθεί ακόμα μια ευκαιρία να ξανακάνει το ίδιο. Παίρνεις το παιχνίδι απ' το παιδάκι και κλαίει και προσπαθεί να σε πείσει πως δεν θα κάνει ξανά ζημιά ενώ από τις προηγούμενες φορές είσαι σίγουρος για το αντίθετο. Θέλει το Κράτος να συνεχίσει να παίζει, με τα λεφτά μας και το μέλλον μας. Και απορεί που δεν το εμπιστευόμαστε πια, ούτε εμείς, ούτε οι Ευρωπαίοι προστάτες και χρηματοδότες του. Το να κάνουμε όμως πάλι το ίδιο θα ήταν κάτι εντελώς ασύνετο. Δοκιμάσαμε αυτό το σύστημα, σε υπερθετικό βαθμό στην πατρίδα μας, και μας έφερε στην Καταστροφή. Το να μας ζητούν να το ξαναδοκιμάσουμε είναι εντελώς παράλογο.
Α. Ας δούμε, επιτέλους, την αλήθεια κατάματα: Αν η δημοσιονομική πειθαρχία σ’ επίπεδο χρέους και, κυρίως, ελλείμματος ήταν απολύτως αναγκαία και πλήρως επαρκής προϋπόθεση για την αποτελεσματική και οριστική καταπολέμηση της ύφεσης και, επέκεινα, την εκκίνηση της πορείας ανάκαμψης μιας οικονομίας, τότε γιατί οι οικονομικοί «ταγοί» της Ευρωζώνης –όρα Γερμανία- ανέχονται παρεκκλίσεις ή «κάνουν τα στραβά μάτια» για χώρες μεγάλου οικονομικού «όγκου», όπως είναι π.χ. η Γαλλία και η Ιταλία; Υπό την ανωτέρω εκδοχή η ανοχή αυτή θάπρεπε, ακριβώς λόγω της οικονομικής οντότητας των προμνημονευόμενων χωρών, να θέτει σε άμεσο κίνδυνο αυτό τούτο το μέλλον της Ευρωζώνης. Μήπως, λοιπόν, μια τέτοια επιλεκτική, σε βάρος των οικονομικώς ασθενέστερων χωρών, αντίληψη περί δημοσιονομικής πειθαρχίας χρησιμοποιείται περισσότερο ως «ανώδυνος» πειραματισμός –και μάλιστα «in vivo» και «in vitro»- στο πεδίο της υφεσιακής κρίσης που συγκλονίζει την Ευρωζώνη;
Α. Δημοσιονομική πειθαρχία: αναγκαία ναι
επαρκής προυπόθεση, όχι δεν είναι, προφανώς
Άλλωστε πάρθηκαν τα υπόλοιπα κατάλληλα μέτρα-φάρμακα για να επανεκκινήσει η οικονομία; Μόνο μια άρση του καμποτάζ και κάτι κουτσουρεμένες απελευθερώσεις, πολύ λίγα δηλ. από αυτά που έπρεπε να γίνουν και σε πολύ μικρό βαθμό. Άραγε να είναι υπέρ των μέτρων αυτών ο συγγραφέας; Δύσκολα.
Β. Και κάτι ακόμη: Καιρός είναι να συναγάγει καθένας τα συμπεράσματά του από τον επιστημονικό διασυρμό «βαρύγδουπων» θέσεων περί της «αξίας» της δημοσιονομικής πειθαρχίας, όπως εκείνων των Carmen Reinhart και Kenneth Rogοff. Ας θυμηθούμε ότι οι δύο κορυφαίοι οικονομολόγοι «λάνσαραν», μετά από έρευνα ετών, τον γενικό κανόνα πως όταν το κρατικό χρέος υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ τότε, νομοτελειακώς, η ως άνω υπέρβαση επηρεάζει αρνητικώς τους ρυθμούς ανάπτυξης της αντίστοιχης εθνικής οικονομίας. Ο μύθος του προαναφερόμενου «κανόνα» κατέρρευσε όταν ο Thomas Herndon, μεταπτυχιακός φοιτητής του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης, συμπλήρωσε τα ελλιπή στοιχεία των «σοφών» δασκάλων και διόρθωσε ένα «μικρό», αλλά εξαιρετικά κρίσιμο, λάθος των υπολογισμών τους!
Χωρίς να είμαστε ειδικοί (πρώτη φορά ακούω για τον Herndon) είναι μάλλον λίγο παραπλανητική εδώ η αναφορά. Ο συγκεκριμένος φοιτητής, έδειξε πως το υψηλό εθνικό χρέος δεν σημαίνει απαραίτητα χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης ή ύφεση, φέρνοντας το παράδειγμα μεγάλων οικονομιών όπως της Αγγλίας. Αν και το θέμα χρήζει περαιτέρω μελέτης, θα λέγαμε πως:
1. αυτό είναι λίγο άσχετο με την Ελλάδα, καθώς στην χώρα μας το χρέος δεν είναι ένα απλό πρόβλημα αλλά είναι ενδεικτικό σύμπτωμα μιας προβληματικής οικονομίας που βασίζεται στην υπέρμετρη ανάπτυξη του δημοσίου τομέα και την χρησιμοποίηση των πάσης μορφής πιστώσεων ως του κύριου εργαλείου ανάπτυξης. Ας βάλουμε σε αυτά --που δεν είναι καθόλου άσχετο με τα προηγούμενα-- και την μη συγκρισιμότητά μας σε επίπεδα παραγωγικής υποδομής, εξαγωγών προιόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας κλπ τότε θα καταλάβει κανείς ότι μάλλον δεν έχει να κάνει αυτό και πολύ με την Ελλάδα, όπως και να έχει. Βέβαια εδώ θα μπορούσε να πει κανείς πως το πρόγραμμα για την επίτευξη της ανάκαμψης θα έπρεπε να εστιάσει στα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας τα οποία δημιούργησε και συντηρεί το ίδιο το Κράτος, παρά σε αυτήν μόνη την μείωση του ελλείμματος ή του χρέους, καθώς όπως είδαμε το μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας είναι εξαιρετικά ανθεκτικό και κατάφερε αυτά τα 4 χρόνια να προσεγγίσει έστω λίγο τους στόχους που του δόθηκαν από την Τρόικα με ένα 5% (και πολύ) κόψιμο δαπανών και ένα 95% εφεύρεση και αυξήσεις ήδη υπαρχόντων φόρων και τελών κάθε είδους (ΕΕΤΗΔΕ-χαράτσι, Τέλος Επιτηδεύματος, Εισφορά Αλληλεγγύης, ΕΦΚ στα Καύσιμα κοκ)
2. Γενικά όντως το υψηλό δημόσιο χρέος (άνω του 90%) μπορεί να μην ανακόπτει πάντα την ανάπτυξη, όπως είχαν υποστηρίξει οι Reinhart-Rogoff, αλλά δεν λαμβάνονται εδώ υπόψιν άλλα προβλήματα που μπορεί να δημιουργεί, όπως την εξάρτηση από ξένα κράτη (πχ Κίνα) που θα κατέχουν μεγάλο μέρος του χρέους μιας χώρας ή την εξάρτηση των πολιτών και του πλούτου τους από τα τερτίπια των κυβερνήσεων και των κεντρικών τραπεζιτών (έκδοση νέου κρατικού χρέους --ευρωομόλογα κλπ ή κόψιμο χρήματος από το τίποτα --quantitative easing στην Αμερική του Ομπάμα)
II. Όμως η πραγματικότητα γύρω από την ουσιαστική σκοπιμότητα και, άρα, τη σημασία της δημοσιονομικής πειθαρχίας στο πλαίσιο της αντιμετώπισης μεγάλων δομικών κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, όπως η σημερινή, είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη, την οποία επιχειρούν να εμφανίσουν οι θιασώτες ενός ανερμάτιστου νεοφιλελευθερισμού.
ΙΙ. μεγάλων δομικών κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος
Κατ' αρχάς στην Ελλάδα έχουμε τέτοιο πράγμα; καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα; για να έχουμε και δομική κρίση του; Απλά στην Ελλάδα έχουμε έναν υπερβολικά κρατικό καπιταλισμό, που επηρεάστηκε από την παγκόσμια κρίση του συστήματος, επειδή έπαψε να τον τροφοδοτεί με δανεικά. Απλό.
Εκτός αυτού θα πρέπει να βρεθεί ποιά είναι τα αίτια της κρίσης του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος που ξεκίνησε το '08. Μήπως είναι η θέληση για άκρατη πιστωτική επέκταση με την νεοπλουτίστικη απληστία των golden boys των αμερικανικών τραπεζών με την βοήθεια μάλιστα του 'συμπονετικού συντηρητικού' Μπους και του αγαπημένου Κρούγκμαν που ζητούσε το 2002 από τον κεντρικό τραπεζίτη Γκρήνσπαν να δημιουργήσει μια φούσκα στην οικοδομή για να ξεπεραστεί η φούσκα των εταιρειών υψηλής τεχνολογίας που μόλις είχε σκάσει; Φοβάμαι πως δεν θα έμπαινε καν ο συγγραφέας στον κόπο να προβληματιστεί, καθώς δέχεται άκριτα αυτό που έμαθε: μια κρίση (που δημιούργησε το Κράτος) μπορεί να λυθεί μόνο με περισσότερο Κράτος.
θιασώτες ανερμάτιστου νεο-φιλελευθερισμού: Χαρακτηριστικά κλισέ του είδους της Δεξιάς που επεκράτησε δυστυχώς στην Ελλάδα και χαρακτηριζόταν πάντα από μια φοβία να μη χαρακτηριστεί με οποιονδήποτε τρόπο ακραία, να μη παίρνει, βασικά, ποτέ ξεκάθαρες θέσεις σχεδόν για τίποτα! Θυμάστε τον μεσαίο χώρο του Κωστάκη Καραμανλή; Πού οδήγησε τελικά; Σε μια άχρωμη κυβέρνηση που η πιο δυναμική κινητήριος δύναμή της ήταν το να φάμε ό,τι προλάβουμε! Έδιωξε τον Καρατζαφέρη (δικά μας παιδιά) γι' αυτό, αλλά ουσιαστικά απλώς προσπάθησε να μιμηθεί (άγαρμπα είναι η αλήθεια) το προηγούμενο ΠΑΣΟΚ και μάς έφτασε να εκλεγεί ο ΓΑΠ με 44% (μόνο στην Ελλάδα όμως αυτά!!!) Μάλλον κάπως είχε δίκαιο η ακραία νεοφιλελεύθερη Μ. Θάτσερ όταν έλεγε πως όταν περπατάς στη μέση του δρόμου κινδυνεύεις να σε παρασύρουν τα αυτοκίνητα και από τα δύο ρεύματα της κυκλοφορίας.
Α. Συγκεκριμένα, η δημοσιονομική πειθαρχία δεν συνιστά «πρωτογενές» οικονομικό μέγεθος, στο πλαίσιο αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος αλλά, όλως αντιθέτως, «δευτερογενές» και «επικουρικό». Με την έννοια ότι η χρησιμότητά της αποτιμάται όχι αυτοτελώς, αλλά μόνο μέσ’ από τη δυνατότητά της να στηρίξει τα πληττόμενα, λόγω της κρίσης, «πρωτογενή» μεγέθη, ώστε το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα να επανέλθει, το ταχύτερο δυνατό, σε συνθήκες ισορροπίας. Και, e contrario, η αυστηρή και άκαμπτη δημοσιονομική πειθαρχία μπορεί να συνιστά επικίνδυνο «αντίδοτο» στην «επιδημία» μιας ανάλογης οικονομικής κρίσης όταν, αντί να υπηρετεί την αποκατάσταση των κατά τ’ ανωτέρω «πρωτογενών» μεγεθών, τα υποσκάπτει. Η σύγχρονη εμπειρία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ιδίως όπως αυτή εξελίσσεται στο πεδίο της ευρωζώνης, μαρτυρά αψευδώς.
Α. Συγκεκριμένα, η δημοσιονομική πειθαρχία δεν συνιστά «πρωτογενές» οικονομικό μέγεθος, στο πλαίσιο αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος αλλά, όλως αντιθέτως, «δευτερογενές» και «επικουρικό». Με την έννοια ότι η χρησιμότητά της αποτιμάται όχι αυτοτελώς, αλλά μόνο μέσ’ από τη δυνατότητά της να στηρίξει τα πληττόμενα, λόγω της κρίσης, «πρωτογενή» μεγέθη, ώστε το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα να επανέλθει, το ταχύτερο δυνατό, σε συνθήκες ισορροπίας
Δηλαδή: αναπτυχθείτε με δανεικά, είναι ΟΚ.
Να επανέλθει το ταχύτερο δυνατό με την βοήθεια του κράτους, δηλ αυτού που δημιούργησε το πρόβλημα! την κρίση! Φαίνεται εδώ η πίστη του συγγραφέα στον κεντρικό σχεδιασμό.
Αυτός ο σχεδιασμός όμως και αρνητικά αποτελέσματα φέρνει στο τέλος
αλλά και ανήθικος είναι (ναι υπάρχει και η ηθική) καθώς δίνεται έτσι στο δικαίωμα (light μορφή κομμουνισμού) σε κάποιους εκλεγμένους ή μη γραφειοκράτες να αποφασίζουν πώς θα κατανείμουν τις παραγωγικές δυνάμεις σε επίπεδο έθνους, υπερεθνικών ενώσεων ή και του κόσμου ολόκληρου.
Δεν μπορούν να καταλάβουν, ή δεν θέλουν, οι θιασώτες αυτού του ανερμάτιστου κεντρικού σχεδιασμού πως έτσι ακριβώς είναι που γίνεται εφικτή η μεγαλύτερη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια λίγων με ολέθρια αποτέλεσμα του να εξαρτώνται όλοι οι υπόλοιποι
από τις αποφάσεις τους και αυτούς τους ιδίους (οι οποίοι προφανώς θα λάβουν αποφάσεις με κύριο κριτήριο να προασπίσουν πρώτα το δικό τους συμφέρον και όχι του μέσου πολίτη)!
Β. Ουδείς μπορεί σήμερα –βεβαίως με σοβαρά και τεκμηριωμένα επιχειρήματα και όχι με ανερμάτιστους επικοινωνιακούς ισχυρισμούς ιδεολογικού προσανατολισμού- ν’ αμφισβητήσει τον κλασικό πια κανόνα του John Maynard Keynes (βλ. το θεμελιώδες έργο του «The General Theory of Employment, Interest and Money», 1936, ελλ. έκδ. «Η γενική θεωρία της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος», Παπαζήσης, 2001), σύμφωνα με τον οποίο το θεμελιώδες πρωτογενές μέγεθος ισορροπίας του γνήσιου –φιλελεύθερου φυσικά, και όχι νεοφιλελεύθερου- καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι η πλήρης απασχόληση. Μ’ απλές λέξεις δηλαδή η, οριακή βεβαίως από πλευράς τέλειας επίτευξης, τάση μηδενισμού της ανεργίας και θεσμικής θωράκισης των εργασιακών σχέσεων μέσα στα όρια ενός στοιχειωδώς επαρκούς κοινωνικού κράτους δικαίου. Να όμως που η σύγχρονη δεινή παγκόσμια οικονομική κρίση έχει αποδείξει ότι η επιδίωξη μιας άνευ όρων και, κυρίως, άνευ παρεκκλίσεων δημοσιονομικής πειθαρχίας, μέσα μάλιστα από το συνδυασμό ραγδαίας αύξησης της φορολογίας και εξίσου ραγδαίας μείωσης των δημόσιων δαπανών, όχι μόνο δεν υπηρετεί αλλά, όλως αντιθέτως, υπονομεύει, και ειδικότερα διπλά, τον προαναφερόμενο βασικό κανόνα της πλήρους απασχόλησης.
Β. Ουδείς μπορεί σήμερα –βεβαίως με σοβαρά και τεκμηριωμένα επιχειρήματα και όχι με ανερμάτιστους επικοινωνιακούς ισχυρισμούς ιδεολογικού προσανατολισμού- ν’ αμφισβητήσει τον κλασικό πια κανόνα του John Maynard Keynes (βλ. το θεμελιώδες έργο του «The General Theory of Employment, Interest and Money», 1936, ελλ. έκδ. «Η γενική θεωρία της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος», Παπαζήσης, 2001), σύμφωνα με τον οποίο το θεμελιώδες πρωτογενές μέγεθος ισορροπίας του γνήσιου –φιλελεύθερου φυσικά, και όχι νεοφιλελεύθερου- καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι η πλήρης απασχόληση.
Δογματίζει, και πάλι, εδώ ο 'κεντροδεξιός' κ. Παυλόπουλος υπέρ του Κέυνς.
Μ' απλές λέξεις, η οριακή τάση μηδενισμού της ανεργίας: από την θαυματουργή παρέμβαση του κράτους φυσικά πάντα.
Θεσμική θωράκιση των εργασιακών σχέσεων: τον ρόλο που θα έχει δηλ. το κράτος, τα ασφαλιστικά του ταμεία, οι συνδικαλιστές κλπ σε ρόλο διαμεσολαβητή-προστάτη κλέβοντας τους καρπούς και ρυθμίζοντας κατά το δοκούν τον τρόπο βιοπορισμού των ανθρώπων. Αρτηριοσκληρώνοντας την αγορά εργασίας και κάνοντας πιο δύσκολη τελικά την ζωή και για τους εργαζομένους εξαρτημένης εργασίας και για τους εργοδότες (όσους δεν είναι αρκετά μεγάλοι για να παρακάμπτουν τους νόμους ή δεν διαπλέκονται με την πολιτική εξουσία και δεν τρέφονται από το Κράτος, ώστε να κάνουν τους 'φίλους του λαού' με τα λεφτά του λαού) με το πρόσχημα της προστασίας των ασθενεστέρων. Για να μην προσθέσει κανείς και την αντίληψη ταξικής σύγκρουσης και διχασμού που καλλιεργούν οι ίδιοι στην κοινωνία με την συμπεριφορά τους.
μέσα στα όρια ενός στοιχειωδώς επαρκούς κοινωνικού κράτους δικαίου Κοινωνικού κράτους δικαίου, αυτού που μας χρεωκόπησε δηλαδή.. για να μην πούμε πως εδώ ο συγγραφέας συγχέει -σκόπιμα;- δύο διακριτές έννοιες αυτήν του κοινωνικού κράτους και αυτήν του κράτους δικαίου..
Να όμως που η σύγχρονη δεινή παγκόσμια οικονομική κρίση έχει αποδείξει ότι η επιδίωξη μιας άνευ όρων και, κυρίως, άνευ παρεκκλίσεων δημοσιονομικής πειθαρχίας, μέσα μάλιστα από το συνδυασμό ραγδαίας αύξησης της φορολογίας και εξίσου ραγδαίας μείωσης των δημόσιων δαπανών, όχι μόνο δεν υπηρετεί αλλά, όλως αντιθέτως, υπονομεύει, και ειδικότερα διπλά, τον προαναφερόμενο βασικό κανόνα της πλήρους απασχόλησης.
άνευ όρων
άνευ παρεκκλίσεων; έγινε αυτό στην Ελλάδα;
έκλεισε καμμία ΔΕΚΟ;
μειώθηκαν οι ΔΥ;
μόνο οι φόροι αυξήθηκαν
Ραγδαία αύξηση της φορολογίας σωστή εδώ η παρατήρηση του κ Παυλόπουλου αλλά δεν μας εξηγεί γιατί αυξήθηκε η φορολογία στην πραγματικότητα.
Μήπως για να καλύψει τις αμαρτίες ετών του σοσιαλίζοντος κρατικίστικου πολιτικού μας συστήματος;
Ραγδαία μείωση δημοσίων δαπανών. Τέλος οι μίζες δηλ. (Α εκεί πόνταρε :p)
Δεν υπηρετεί, υπονομεύει τον κανόνα της πλήρους απασχόλησης (αυτό που έλεγε ο Κέυνς να προσλάβει το Κράτος ανθρώπους για ν' ανοιγουν τρύπες στο χώμα και να τις ξανακλείνουν).
Και τούτο διότι:
1. Πρώτον, μόνη η επίτευξη αμιγώς δημοσιονομικών στόχων, όπως είναι και εκείνοι που αφορούν τον δραστικό περιορισμό της δημόσιου χρέους και, κατά κύριο λόγο, το μηδενισμό του δημόσιου ελλείμματος –οι οποίοι κυριαρχούν στη λογική των Μνημονίων- πολλές φορές όχι μόνο δεν βοηθά στη μείωση της μεγάλης ανεργίας αλλά οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα, ήτοι στην ακόμη μεγαλύτερη αύξησή της. Η αιτία αυτής της άκρως επικίνδυνης αντίφασης εντοπίζεται στο ότι οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις, που φύτρωσαν στο έδαφος ενός εξίσου επικίνδυνου «δημοσιονομικού φονταμενταλισμού», αρνούνται να δεχθούν πως σε τέτοιες συνθήκες οικονομικής κρίσης ο προγραμματισμένος και λελογισμένος κρατικός παρεμβατισμός, μέσω δημόσιων δαπανών, είναι εντελώς απαραίτητος και για την αναπτυξιακή εκκίνηση της οικονομίας. Και, συνακόλουθα, για τη δημιουργία νέων –αλλά και πραγματικών- θέσεων εργασίας, οι οποίες με τη σειρά τους ενισχύουν την πραγματική οικονομία.
2. Δεύτερον, η ως άνω αύξηση της ανεργίας, λόγω του «μύθου» της δημοσιονομικής πειθαρχίας οδηγεί, αναποτρέπτως, σε κατάρρευση των εργασιακών σχέσεων αλλά και της ίδιας της απόδοσης της εργασίας, ιδίως δε της εξειδικευμένης: Όσο αυξάνεται η ανεργία τόσο –de facto αλλά και, δυστυχώς κατά κανόνα, de jure- ενισχύεται μονομερώς ο ρόλος του, lato sensu, εργοδότη και, αντιστοίχως, αποδυναμώνεται η διαπραγματευτική δύναμη του εργαζομένου. Επιπλέον, η συνακόλουθη –και εγγενής- ανασφάλεια του εργαζομένου, και ως προς τις αποδοχές του και ως προς το μέλλον του, επηρεάζει καθοριστικώς την απόδοσή του, ιδίως όταν πρόκειται για εξειδικευμένες θέσεις ευθύνης. Αφού είναι προφανές ότι η απόδοση του εργαζομένου είναι αντιστρόφως ανάλογη της εξαθλίωσης των εν γένει συνθηκών εργασίας του.
Επίτευξη αμιγώς δημοσιονομικών στόχων
Δραστικός περιορισμός χρέους ποιός τό 'φερε όμως εδώ το χρέος;
Μηδενισμός ελλειμμάτων
(Έπρεπε δηλ το party να συνεχιστεί)
Η Ανεργία
Αύξηση ανεργίας
Οι φόροι επιτηδεύματος και όλες οι αντι-αναπτυξιακές αντι-επιχειρηματικές αυξήσεις και συνεχείς μεταβολές φορολογικού περιβάλλοντος ώστε να έχουν πάντα οι πολιτικοί τον τελευταίο λόγο και οι λογιστές το πάνω χέρι είναι άσχετα, τυχαία κατά τον κ. Παυλόπουλο μάλλον.
Άκρως επικίνδυνη αντίφαση μήπως ήταν άκρως επικίνδυνα όλα αυτά που έκανε η φωτισμένη κυβέρνηση Κωστάκη Καραμανλή και ο υπουργός Παυλόπουλος που καιγόταν η Αθήνα και ευχαριστούσε τους λαθρομετανάστες σαν να είναι τουρίστες
Εξίσου επικίνδυνος δημοσιονομικός φονταμενταλισμός
Βάλε βαρύγδουπες εκφράσεις που να δείχνουν ότι ο άλλος είναι ακραίος και δεν χρειάζεσαι καν πραγματικά ουσιαστικά επιχειρήματα για να τον 'ισοπεδώσεις', πιάνει πάντα στην εστέτ καλλιεργημένη ευαίσθητη Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.
Σε τέτοιες συνθήκες οικονομικής κρίσης άλλο η παγκόσμια οικονομική κρίση --και πάλι το Κράτος εκεί έβαλε βαθειά το μακρύ του χεράκι αν ψάξει κανείς λίγο το πώς ξεκίνησε η κατάρρευση των αμερικανικών τραπεζών και τα subprimes--
και άλλο εδώ.
ο προγραμματισμένος και λελογισμένος κρατικός παρεμβατισμός Δηλαδή τόσα χρόνια τί γινόταν με τα λεφτά και του Δημοσίου (των Ελλήνων) και της ΕΕ (των Ευρωπαίων φορολογουμένων); Δεν εφαρμόστηκε αυτή η πολιτική; Ή μήπως φταίει το ότι κάποιοι ήταν πονηροί και έκλεβαν τα λεφτά ενώ τώρα αν θα έχουμε ισχυρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς και άλλα ωραία ξαφνικά ο κρατισμός θα δουλέψει και θα γίνουμε Σουηδία;
(πρόγραμμα, σχέδιο, σχεδιασμένη οικονομία, μήπως και 5ετή προγράμματα κε Πάκη;)
Λελογισμένος κρατικός παρεμβατισμός κούφιες λέξεις
το πώς γίνεται να είναι λελογισμένος ειδικά στην Ελλάδα του αδηφάγου κράτους -εργαλείου των διαπλεκόμενων και των κομματικών ελίτ είναι απορίας άξιον
μέσω δημόσιων δαπανών Μα βέβαια αυτό θα τα λύσει όλα!
Δημοσίων δαπανών.
Πάλι δημόσιες δαπάνες, λες και έχουν γίνει λίγες στην Ελλάδα-εργοτάξιο του Λαλιώτη, στην Ελλάδα των ΟΑ και των Μεγάλων Δημοσίων Έργων και Ευρωπαικών προγραμμάτων...
Απαραίτητος πίστη στον κρατισμό
αλλιώς δεν γίνεται
ε, έτσι όπως τα κάνατε δεν γίνεται και αλλιώς, όντως...
Αλλιώς τί ρόλο θα έχουν και οι πολιτικοί βρε αδερφέ στο κάτω κάτω;
Για την δημιουργία νέων πραγματικών (πώς το εννοεί άραγε το πραγματικών αφού θα τις αποφασίζουν κάποιοι σοφοί σχεδιαστές που μπορεί να κάνουν και λάθος και να αποδειχτεί μετά --βλ λάθος Μνημονίου, λάθος υπολογισμού ελλείμματος κ πόσα άλλα λάθη--)
αλλά αυτοί δεν θα έχουν μερίδιο στις συνέπειες όπως θα είχαν αντίστοιχοι σχεδιαστές στην ελεύθερη αγορά
(δεν φτάνει που γενικά ισχύει αυτό, σε κάθε Κράτος, η πολιτική λεγόμενη ευθύνη δεν συγκρίνεται στο ελάχιστο με αυτήν ενός μεσαίου επιχειρηματικού στελέχους, σαν να μην έφτανε αυτό έφτιαξαν και τον απίθανο νόμο περί ευθύνης υπουργών όπου παραγράφονται οι όποιες αμέλειες ή και σκόπιμες ενέργειές τους κατά των συμφερόντων που υποτίθεται υπηρετούν),
Ή μήπως εννοεί και πραγματικών; Ωραία, τα βρήκε δηλ. τα λεφτά, παραδέχεται ότι οι άλλες δεν είναι πραγματικές θέσεις εργασίας και δεν είναι πραγματική οικονομία (ο Δημόσιος Τομέας) αλλά τεχνητή, πλασματική;
Οι εργασιακές σχέσεις
2. Νοιάζεται φυσικά και για τις εργασιακές σχέσεις ο κ. Υπουργός ως γνήσιος κεντρώος σοσιαλδημοκράτης. Δεν υπάρχει πλέον εργασία, οι εργασιακές σχέσεις μάς μάραναν.
Όσο αυξάνεται η ανεργία, τόσο η απόδοση της εργασίας, ιδία της εξειδικευμένης καταρρέει. Γιατί όμως αυξάνεται in the first place;
και μήπως και εργοδότης και εργαζόμενος δεν πιέζεται από την κρατική πολιτική ελίτ με τους φόρους και τους ασφυκτικούς άνευ ουσιαστικού νοήματος τις περισσότερες φορές κανονισμούς και ρυθμίσεις πάσης φύσεως;
Η ανασφάλεια: σωστό
Αλλά τί είδους ασφάλεια εννοεί ο κ Πάκης άραγε;
όπως επίσης δεν μας λέει ο αγαπητός αρθρογράφος πως και το να περιμένεις να πας να σε πάρουν στο Δημόσιο όποτε σε πάρουν ως εκπαιδευτικό ή ως πυροσβέστη ή ως ο,τιδήποτε και να εγκαταλείψεις την θέση σου σε μια εταιρεία ή την μικρή ατομική/οικογενειακή σου επιχείρηση επίσης επηρεάζει αρνητικά την αποδοτικότητα του ατόμου και συνακόλουθα τον όλο δυναμισμό του έθνους τραβώντας το προς τα πίσω.
Συμπερασματικώς, το σημαντικό διαπραγματευτικό όπλο της Κυβέρνησης, μετά την επώδυνη επίτευξη του δημοσιονομικού στόχου μηδενισμού του ελλείμματος και δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος, έγκειται, κατά βάση, στο εξής: Η Ελλάδα, θέτοντας σε κίνδυνο ως και την κοινωνική της συνοχή, έπραξε στο ακέραιο το καθήκον της. Με τη σειρά τους, τόσο οι δανειστές μας όσο και οι «ταγοί» της Ευρωζώνης –όρα Γερμανία, η οποία τώρα πια βαρύνεται, αποδεδειγμένα, και με το παρελθόν ενός κράτους που χρησιμοποίησε απροκαλύπτως τη διαφθορά προκειμένου να εξυπηρετήσει, αδιστάκτως, τους οικονομικούς του στόχους- οφείλουν να συνειδητοποιήσουν, τουλάχιστον, τούτο: Ότι αφενός η, χωρίς περίσκεψη και φραγμό, «αγιοποίηση» κάθε είδους δημοσιονομικής πειθαρχίας, και μάλιστα υπό τους όρους μιας «εωσφορικής» γερμανικής αλαζονείας, οδηγεί στην περιθωριοποίηση των οικονομικώς ασθενέστερων χωρών της Ευρωζώνης.
Σημαντικό όπλο της Κυβέρνησης
πάλι ζητιάνοι δηλαδή
Επώδυνη: δεν λες για ποιούς και πώς έγινε όμως αυτό
Έθεσε σε κίνδυνο ποιός φταίει άραγε γι αυτό;
Έπραξε το καθήκον της; Το έπραξε όντως; Για άλλους το έκανε; Καθήκον, αγαπημένη λέξη κενή νοήματος όμως πολλές φορές
Η κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα έπραξαν το καθήκον τους; Μήπως η εξουσία τελικά διαφθείρει; και η απόλυτη εξουσία στην Ελλάδα του δικομματισμού και της ψευδούς δημοκρατίας της μη διακρίσεως των εξουσίων διαφθείρει απόλυτα;
Η Γερμανία που και αυτή έχει ενδεχομένως το μερίδιό ευθύνης της βλέπουμε όμως να φέρνει τους κατηγορουμένους πολύ πιο γρήγορα ενώπιον της δικαιοσύνης από την αντίστοιχη ελληνική, η οποία υποτίθεται εξυπηρετεί τα συμφέροντα ενός λαού που επλήγη πολύ πιο άμεσα και πλήρωσε πολύ πιο ακριβά τα φαινόμενα εξωφρενικής διαφθοράς που βγαίνουν στο φως και όλοι ξέραμε.
Οδηγεί στην περιθωριοποίηση: ωραία, αλλά κι εμείς είμαστε ευτυχισμένοι με το να στηριζόμαστε στα δανεικά των άλλων; θα ζούμε μέσα σε μια πλαστή ευημερία και θα πλουτίζουμε τους άλλους ενώ εμείς δεν θα μπορούμε ποτέ να ανταγωνιστούμε τους άλλους ως ισότιμοι παίκτες αναδεικνύοντας όσο γίνεται περισσότερο όλα τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα;
Χοντρικά δηλ. θα μείνουμε απλά καταναλωτές αγοράζοντας προιόντα/υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας τη στιγμή που εμείς θα είμαστε ευχαριστημένοι απλά και μόνον επειδή θα μας αφήνουν κάποια χρήματα ως κλασικός τουριστικός προορισμός και μάλιστα και αυτό με τα χίλια ζόρια (βλ απεργίες λιμανιών κλπ, συντεχνίες, αυξανόμενη ανταγωνιστικότητα γειτονικών χωρών κλπ)
Και από την άλλη είναι δικό της θέμα αυτές οι εταιρείες.
Βρίσκαν και τα έκαναν σε μια χώρα-μπανανία (ντροπή, αλλά δυστυχώς δεν επέχει καθόλου από την πραγματικότητα, τα ευρωπαικά κονδύλια μάς έθρεψαν την ήδη αυξημένη προδιάθεση για διαφθορά στην χώρα, όπως η αντίστοιχη ξένη βοήθεια στις χώρες του 3ου Κόσμου, χωρίς υπερβολή).
Η εξουσία για να πάρεις τα κονδύλια: Τον ψηφίζεις για να πάρεις λίγο κι εσύ. Βαριέσαι να πας για παραπάνω, αλλά δεν μπορείς να επιβιώσεις και χωρίς να συμμετέχεις καθόλου δίνοντας έτσι νομιμοποίηση στο όλο αναίσχυντο σύστημα πατρωνείας της δημοκρατίας.
Μήπως θα έπρεπε επιτέλους το πολιτικό σύστημα να αναρωτηθεί γιατί τόσα πολλά φαινόμενα διαφθοράς στις τάξεις του και αν αυτό είναι τυχαίο; (Ένα δωράκι είπαμε να κάνει όχι και 500 εκατομ) Η λογική τού ένα δωράκι μάς έφερε εδώ.
Η Δημοκρατία
Ότι εκτός από τον δικομματισμό και το ΚΚΕ που χρησιμεύει σαν το (αποκρουστικό ούτως ή άλλως) δεκανίκι αυτού του συστήματος ουσιαστικά το μεταπολιτευτικό καθεστώς χτίστηκε πάνω στο 'ο νικητής τα παίρνει όλα', όποιος μπορεί, συγκεντρώνει την εξουσία.
Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, res publica, μιας ρεπουμπλικανικού τύπου πολιτείας μήπως θα πρέπει να γίνει κάποια στιγμή στη χώρα; Και δεν έγινε ακριβώς το 1974;
Δικαιοσύνη; Ανεξάρτητη;
Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Γλάστρα. Όργανο του συστήματος και του συσχετισμού δυνάμεων (Ας μην ανοίξουμε το θέμα του πώς ο μέγας Εθνάρχης άλλαξε το Πολίτευμα --επεκύρωσε ουσιαστικά την αλλαγή της Επταετίας, αλλά το θέμα είναι τώρα τί γίνεται και είναι σοβαρό)
Βουλή; Ανεξάρτητη; Βουλευτές χειροκροτητές. Έρμαια συμφερόντων και σκανδάλων. Κοινοβουλευτικός έλεγχος; Κυβέρνηση υπουργικό συμβούλιο, βουλευτές, κόμμα, όλα σιγοβράζουν μαζί και ό,τι προκύψει..
Όλα αυτά ήταν και είναι τόσο μπλεγμένα, τυχαίο άραγε;;
Δεν δουλεύει, ή μάλλον δουλεύει και δούλεψε πολύ καλά αυτό το σύστημα για όλους αυτούς που το έφτιαξαν και για αυτούς για τους οποίους φτιάχτηκε, για όλους όσους μπορούν να καρπωθούν τα οφέλη του. Και δυστυχώς δεν ήσαν και λίγοι. Δυστυχώς για όλους τους υπόλοιπους. Δυστυχώς και για τα χρήματα των τίμιων και δημιουργικών εργαζόμενων ανθρώπων που 'φαγώθηκαν' και (ίσως και πιο σημαντικό) δυστυχώς για την νοοτροπία γενικού εκμαυλισμού που διαχύθηκε στους Έλληνες, αυτόν τον άλλοτε περήφανο λαό.
Τί μπορεί να μας λέει τώρα λοιπόν ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου που έχει πρύτανη έναν κακό θεατρίνο, ένας αποτυχημένος υπουργός της Μ/πολίτευσης για αγιοποίηση για αγίους και (για) διαβόλους;!
Τα πομπώδη εκφραστικά σχήματα δεν σώζουν πλέον κανέναν. Πέρασαν τα παχιά λόγια. Πέρασαν και κατέστρεψαν.
Το Κοινωνικό Κράτος
Εν τέλει δε στη διάλυσή της, μεσ’ από τη «δαιμονοποίηση» των οικονομικών συμφερόντων μιας Ένωσης, η οποία δημιουργήθηκε, υποτίθεται, για να τα συγκεράσει. Καθώς και ότι, αφετέρου και κατ’ ακολουθία, αυτή η ιδιότυπη δημοσιονομική πειθαρχία δυναμιτίζει τα θεμέλια ενός βασικού πυλώνα του γενικότερου δυτικού –και του ειδικότερου ευρωπαϊκού- πολιτισμού: Του κοινωνικού κράτους δικαίου, λόγω γιγάντωσης της ανεργίας και προϊούσας υποβάθμισης των εργαζομένων αλλά και αποσύνθεσης των εργασιακών σχέσεων.
Και μας κλείνει το άρθρο με ένα εγκώμιο (ύμνο) θρησκευτικής φύσεως στο κράτος-πατερούλη (το κράτος δικαίου το κοινωνικό κράτος ντε!) κράτος δικαίου-κοινωνικού κράτος. Σκόπιμη η σύγχυση από τους θεωρητικούς του δεύτερου, του κράτισμου.
Ευρωπαικού
Αποκρύπτει φυσικά ο συγγραφέας τα λάθη και τις αδυναμίες και τις αμαρτίες ότι αυτό το λεγόμενο κοινωνικό κράτος μάλλον δεν είναι καθόλου 'κοινωνικό',
καθώς αποδυναμώνει όχι μόνο την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας
αλλά στο τέλος και αυτήν την ίδια την κοινωνία που υποτίθεται έρχεται για να βοηθήσει και να αποτελέσει τον συνεκτικό της δεσμό αποδυναμώνοντας έτσι όλους τους άλλους, κάνοντάς την εξαρτημένη (μετά, χωρίς αυτό πλέον, δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της).
Πάλι καλά που στην Ελλάδα ακόμα, σε έναν βαθμό με τα προβλήματά τους (άλλης φύσεως), υπάρχουν και λειτουργούν ακόμα οι δεσμοί της οικογένειας, της συγγένειας, της αλληλοβοήθειας μέσα από διάφορα σωματεία ή την επίσημη Εκκλησία και που μαζί με την ευλογημένη παραοικονομία βοήθησαν ώστε να μην έχουμε επί 10 την σημερινή οικονομική τραγωδία και σε ανθρωπιστικό επίπεδο ακόμα χειρότερη...
Γιγάντωση της ανεργίας: το πρόσχημα του Κρατισμού
Νοιάζεται πρώτα για τους εργαζόμενους, για τον άνθρωπο
Υποβάθμιση εργασιακών σχέσεων: Το κράτος --οι πολιτικοί φυσικά δεν θέλουν να χάσουν τον ρόλο του διαμεσολαβητή και το μερίδιό τους έτσι σε ό,τι παράγει η αγορά
--θέλουν να τους έχουν ανάγκη και να τα έχουν έτσι υπό τον έλεγχό τους-- όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Απλοικό; Καχύποπτο; Καμμιά φορά η αλήθεια κρύβεται στο προφανές.
Παρασιτική σχέση δεν λέγεται μάλλον αυτό;
Αλλά τί άλλο να περιμένεις από ένα κλασικό παράδειγμα δεξιού της Μ/πολίτευσης;
Η ελληνική Δεξιά παρέδωσε τα όπλα, προ πολλού, και παραδόθηκε --ας είμαστε ειλικρινείς-- σε επικίνδυνα μεγάλο βαθμό στην αποιδεολογικοποίηση, τον αμοραλισμό και την κακή απομίμηση, των πολιτικών πρακτικών, και των στελεχών, αριστερά του Κέντρου.
Αυτό έκανε κακό και στην ίδια
(ποιοτικά κυρίως και δευτερευόντως εκλογικά,
αφού πάντα υπήρχε ο κόσμος που την έβλεπε σαν εναλλακτικό ΠΑΣΟΚ που θα τον εξασφαλίσει στο Δημόσιο, γιατί το διαφήμιζαν και τελικά το έκαναν την μόνη σωτηρία).
και το κυριότερο στην χώρα.
Ας ξαναβρει τα όπλα της. Από την αρχή. Σχεδόν.
Διαβάστε εδώ: http://newpost.gr/post/311349/paylopoylos-h-dhmosionomikh-peitharxia-ws-neofileleytherh-fantasiwsh#ixzz2qDd3PSv3
Η ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΩΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ
Πώς οι δημοσιονομικοί στόχοι μετατρέπονται σε
οικονομικά και κοινωνικά «εκρηκτικά»
Με πρωτοφανείς και άκρως επώδυνες θυσίες για το κοινωνικό της σύνολο, και ιδίως για τα οικονομικώς ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, η Ελλάδα –όπως και ορισμένες άλλες χώρες της Ευρωζώνης με μικρό οικονομικό «όγκο», άρα «εύκολα» θύματα οικονομικών «πειραματισμών» υπό τα «καυδιανά δίκρανα» Μνημονίων- πέτυχε το 2013 έναν βασικό στόχο επιβεβλημένο, δυστυχώς χωρίς καμία διαπραγμάτευση, από τους δανειστές της την άνοιξη του 2010: Τον μηδενισμό του δημοσιονομικού της ελλείμματος, ακόμη δε και την επίτευξη ενός, έστω και στοιχειώδους, πρωτογενούς πλεονάσματος. Έχοντας λοιπόν εκπληρώσει την υποχρέωσή της αυτή η Χώρα μας –επομένως η Κυβέρνηση- διαθέτει πια ένα σοβαρό διαπραγματευτικό όπλο προκειμένου να πεισθούν οι δανειστές μας ν’ αλλάξουν τακτική, ώστε η Ελληνική Οικονομία ν’ αντιμετωπίσει οριστικά τον εφιάλτη της ύφεσης και ν’ αποκτήσει, δίχως χρονοτριβή, στέρεες βάσεις βιώσιμης ανάπτυξης. Και το όπλο αυτό συνίσταται, πρωτίστως, στην εκ μέρους των δανειστών μας ανάληψη των μεγάλων ευθυνών τους για τα δικά τους οφθαλμοφανή λάθη αναφορικά με τη φύση, την ένταση και τη διάρκεια της ύφεσης της Ελληνικής Οικονομίας. Ένα τέτοιο λάθος είναι και η εμμονική προσκόλλησή τους στην δρακόντεια δημοσιονομική πειθαρχία, την οποία επέβαλαν δίκην «ξίφους» λύσης του «γόρδιου δεσμού» του οικονομικού μας προβλήματος.
άκρως επώδυνες θυσίες για το σύνολο
οικονομικά ασθενέστεροι δηλ; ποιοί είναι όμως ουσιαστικά οι ασθενείς οικονομικά στην Ελλάδα και γιατί είναι; Μήπως αυτοί που δεν έχουν πρόσβαση στο ευρύτερο σύστημα του Κράτους;
Eπομένως η Κυβέρνηση- διαθέτει πια ένα σοβαρό διαπραγματευτικό όπλο προκειμένου να πεισθούν οι δανειστές μας ν’ αλλάξουν τακτική, ώστε η Ελληνική Οικονομία ν’ αντιμετωπίσει οριστικά τον εφιάλτη της ύφεσης και ν’ αποκτήσει, δίχως χρονοτριβή, στέρεες βάσεις βιώσιμης ανάπτυξης
Στέρεες βάσεις βιώσιμης ανάπτυξης; Ποιες; ένας νέος ασύστολος κρατικός δανεισμός;
στην εκ μέρους των δανειστών μας ανάληψη των μεγάλων ευθυνών τους για τα δικά τους οφθαλμοφανή λάθη αναφορικά με τη φύση, την ένταση και τη διάρκεια της ύφεσης της Ελληνικής Οικονομίας
οι Έλληνες πολιτικοί δηλαδή δεν έκαναν λάθη; Εφήρμοσαν μήπως το πρόγραμμα με θρησκευτική ευλάβεια; Ή το μυαλό τους ήταν στο πώς θα ικανοποιήσουν τους δανειστές χωρίς να θίξουν όμως καθόλου το σύστημα που έχουν δημιουργήσει;
εμμονική προσκόλλησή τους στην δρακόντεια δημοσιονομική πειθαρχία: τηρήθηκε καμμιά τέτοια -δρακόντεια μάλιστα- πειθαρχία;! Είχαμε δραστικό περιορισμό των δαπανών; των εξόδων του Κράτους; Εδώ ο αρθρογράφος δείχνει ή ότι είναι δογματικά κρατιστής και την παραμικρή λιτότητα την θεωρεί ως τόσο περιοριστική και φοβερή ή μας δουλεύει. Άλλη εξήγηση δύσκολα δίνεται. Ή τάχα πώς τηρήθηκε αυτή η όποια πειθαρχία; Πώς αλλιώς παρά με την επιβολή άπειρων ληστρικών νέων φόρων και τελών στα πάντα και στους πάντες με μεγαλύτερη ζημία φυσικά για τους εκτός του κρατικού συστήματος (μικρές επιχειρήσεις κλπ).
I. Πριν απ’ όλα, και προκειμένου ν’ αρθεί κάθε παρεξήγηση, διευκρινίζεται τούτο: Είναι αυτονόητο ότι μια υγιής οικονομία, στο πλαίσιο ομαλής λειτουργίας του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, προϋποθέτει ορθολογικώς οργανωμένο έλεγχο των δημοσιονομικών της μεγεθών, ιδίως δε του δημοσιονομικού της ελλείμματος. Μόνο που είναι εξίσου αυτονόητο, όπως η οικονομική θεωρία και πράξη –με μόνη «γραφική» εξαίρεση εκείνη του νεοφιλελεύθερου και ακροδεξιού Tea Party στις ΗΠΑ- έχουν αποδείξει διαχρονικώς, ότι η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία δεν αποτελεί «πανάκεια» για την αντιμετώπιση κάθε μορφής οικονομικής κρίσης. Και δη κρίσης ύφεσης με μεγάλο βάθος και σημαντική χρονική διάρκεια, όπως αυτή που πλήττει σήμερα και την Ευρωζώνη.
1. Μια υγιής οικονομία
ομαλή λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος (ξέρει και από καπιταλισμό ο συγγραφέας μας)
είναι η ελληνική, καπιταλιστική οικονομία; lol
ορθολογικά οργανωμένο ΕΛΕΓΧΟ: έλεγχο από ποιούς δηλ; έλεγχο των δημοσιονομικών μεγεθών ελλείμματος και χρέους, από τους πολιτικούς; lol
Εξίσου αυτονόητο --δόγμα δηλ-- όπως η οικονομική θεωρία και πράξη έχουν αποδείξει διαχρονικώς με γραφική εξαίρεση (labelling χωρίς επιχειρήματα)
το Tea Party, μερικά εκατομμύρια κόσμου δηλαδή που ανάθεμα και αν κάθησε να μελετήσει ποτέ ο αρθρογράφος την ιστορία αυτού του κινήματος, πέρα από το τί είπαν γι' αυτό οι snob επικριτές του.
νεοφιλελεύθερο-ακροδεξιό (κάλλιστα θα μπορούσε να μιλάει κάποιος κεντροαριστερός προοδευτικός έτσι, ή και Συριζαίος ακόμα!)
η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία δεν αποτελεί «πανάκεια» για την αντιμετώπιση κάθε μορφής οικονομικής κρίσης όντως δεν αποτελεί γιατί στην περίπτωσή μας πρέπει να κάνουμε και έναν σωρό από δομικές μεταρρυθμίσεις, αλλά εδώ η χρησιμοποίηση αυτού του επιχειρήματος περί πανάκειας μάλλον είναι παραπειστική, καθώς γίνεται για να μας δικαιολογήσει απλά έναν νέο κύκλο κρατικής πιστωτικής επέκτασης. Το πολιτικό σύστημα δηλαδή τα θαλάσσωσε και τώρα θέλει να του δοθεί ακόμα μια ευκαιρία να ξανακάνει το ίδιο. Παίρνεις το παιχνίδι απ' το παιδάκι και κλαίει και προσπαθεί να σε πείσει πως δεν θα κάνει ξανά ζημιά ενώ από τις προηγούμενες φορές είσαι σίγουρος για το αντίθετο. Θέλει το Κράτος να συνεχίσει να παίζει, με τα λεφτά μας και το μέλλον μας. Και απορεί που δεν το εμπιστευόμαστε πια, ούτε εμείς, ούτε οι Ευρωπαίοι προστάτες και χρηματοδότες του. Το να κάνουμε όμως πάλι το ίδιο θα ήταν κάτι εντελώς ασύνετο. Δοκιμάσαμε αυτό το σύστημα, σε υπερθετικό βαθμό στην πατρίδα μας, και μας έφερε στην Καταστροφή. Το να μας ζητούν να το ξαναδοκιμάσουμε είναι εντελώς παράλογο.
Α. Ας δούμε, επιτέλους, την αλήθεια κατάματα: Αν η δημοσιονομική πειθαρχία σ’ επίπεδο χρέους και, κυρίως, ελλείμματος ήταν απολύτως αναγκαία και πλήρως επαρκής προϋπόθεση για την αποτελεσματική και οριστική καταπολέμηση της ύφεσης και, επέκεινα, την εκκίνηση της πορείας ανάκαμψης μιας οικονομίας, τότε γιατί οι οικονομικοί «ταγοί» της Ευρωζώνης –όρα Γερμανία- ανέχονται παρεκκλίσεις ή «κάνουν τα στραβά μάτια» για χώρες μεγάλου οικονομικού «όγκου», όπως είναι π.χ. η Γαλλία και η Ιταλία; Υπό την ανωτέρω εκδοχή η ανοχή αυτή θάπρεπε, ακριβώς λόγω της οικονομικής οντότητας των προμνημονευόμενων χωρών, να θέτει σε άμεσο κίνδυνο αυτό τούτο το μέλλον της Ευρωζώνης. Μήπως, λοιπόν, μια τέτοια επιλεκτική, σε βάρος των οικονομικώς ασθενέστερων χωρών, αντίληψη περί δημοσιονομικής πειθαρχίας χρησιμοποιείται περισσότερο ως «ανώδυνος» πειραματισμός –και μάλιστα «in vivo» και «in vitro»- στο πεδίο της υφεσιακής κρίσης που συγκλονίζει την Ευρωζώνη;
Α. Δημοσιονομική πειθαρχία: αναγκαία ναι
επαρκής προυπόθεση, όχι δεν είναι, προφανώς
Άλλωστε πάρθηκαν τα υπόλοιπα κατάλληλα μέτρα-φάρμακα για να επανεκκινήσει η οικονομία; Μόνο μια άρση του καμποτάζ και κάτι κουτσουρεμένες απελευθερώσεις, πολύ λίγα δηλ. από αυτά που έπρεπε να γίνουν και σε πολύ μικρό βαθμό. Άραγε να είναι υπέρ των μέτρων αυτών ο συγγραφέας; Δύσκολα.
Β. Και κάτι ακόμη: Καιρός είναι να συναγάγει καθένας τα συμπεράσματά του από τον επιστημονικό διασυρμό «βαρύγδουπων» θέσεων περί της «αξίας» της δημοσιονομικής πειθαρχίας, όπως εκείνων των Carmen Reinhart και Kenneth Rogοff. Ας θυμηθούμε ότι οι δύο κορυφαίοι οικονομολόγοι «λάνσαραν», μετά από έρευνα ετών, τον γενικό κανόνα πως όταν το κρατικό χρέος υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ τότε, νομοτελειακώς, η ως άνω υπέρβαση επηρεάζει αρνητικώς τους ρυθμούς ανάπτυξης της αντίστοιχης εθνικής οικονομίας. Ο μύθος του προαναφερόμενου «κανόνα» κατέρρευσε όταν ο Thomas Herndon, μεταπτυχιακός φοιτητής του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης, συμπλήρωσε τα ελλιπή στοιχεία των «σοφών» δασκάλων και διόρθωσε ένα «μικρό», αλλά εξαιρετικά κρίσιμο, λάθος των υπολογισμών τους!
Χωρίς να είμαστε ειδικοί (πρώτη φορά ακούω για τον Herndon) είναι μάλλον λίγο παραπλανητική εδώ η αναφορά. Ο συγκεκριμένος φοιτητής, έδειξε πως το υψηλό εθνικό χρέος δεν σημαίνει απαραίτητα χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης ή ύφεση, φέρνοντας το παράδειγμα μεγάλων οικονομιών όπως της Αγγλίας. Αν και το θέμα χρήζει περαιτέρω μελέτης, θα λέγαμε πως:
1. αυτό είναι λίγο άσχετο με την Ελλάδα, καθώς στην χώρα μας το χρέος δεν είναι ένα απλό πρόβλημα αλλά είναι ενδεικτικό σύμπτωμα μιας προβληματικής οικονομίας που βασίζεται στην υπέρμετρη ανάπτυξη του δημοσίου τομέα και την χρησιμοποίηση των πάσης μορφής πιστώσεων ως του κύριου εργαλείου ανάπτυξης. Ας βάλουμε σε αυτά --που δεν είναι καθόλου άσχετο με τα προηγούμενα-- και την μη συγκρισιμότητά μας σε επίπεδα παραγωγικής υποδομής, εξαγωγών προιόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας κλπ τότε θα καταλάβει κανείς ότι μάλλον δεν έχει να κάνει αυτό και πολύ με την Ελλάδα, όπως και να έχει. Βέβαια εδώ θα μπορούσε να πει κανείς πως το πρόγραμμα για την επίτευξη της ανάκαμψης θα έπρεπε να εστιάσει στα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας τα οποία δημιούργησε και συντηρεί το ίδιο το Κράτος, παρά σε αυτήν μόνη την μείωση του ελλείμματος ή του χρέους, καθώς όπως είδαμε το μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας είναι εξαιρετικά ανθεκτικό και κατάφερε αυτά τα 4 χρόνια να προσεγγίσει έστω λίγο τους στόχους που του δόθηκαν από την Τρόικα με ένα 5% (και πολύ) κόψιμο δαπανών και ένα 95% εφεύρεση και αυξήσεις ήδη υπαρχόντων φόρων και τελών κάθε είδους (ΕΕΤΗΔΕ-χαράτσι, Τέλος Επιτηδεύματος, Εισφορά Αλληλεγγύης, ΕΦΚ στα Καύσιμα κοκ)
2. Γενικά όντως το υψηλό δημόσιο χρέος (άνω του 90%) μπορεί να μην ανακόπτει πάντα την ανάπτυξη, όπως είχαν υποστηρίξει οι Reinhart-Rogoff, αλλά δεν λαμβάνονται εδώ υπόψιν άλλα προβλήματα που μπορεί να δημιουργεί, όπως την εξάρτηση από ξένα κράτη (πχ Κίνα) που θα κατέχουν μεγάλο μέρος του χρέους μιας χώρας ή την εξάρτηση των πολιτών και του πλούτου τους από τα τερτίπια των κυβερνήσεων και των κεντρικών τραπεζιτών (έκδοση νέου κρατικού χρέους --ευρωομόλογα κλπ ή κόψιμο χρήματος από το τίποτα --quantitative easing στην Αμερική του Ομπάμα)
II. Όμως η πραγματικότητα γύρω από την ουσιαστική σκοπιμότητα και, άρα, τη σημασία της δημοσιονομικής πειθαρχίας στο πλαίσιο της αντιμετώπισης μεγάλων δομικών κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, όπως η σημερινή, είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη, την οποία επιχειρούν να εμφανίσουν οι θιασώτες ενός ανερμάτιστου νεοφιλελευθερισμού.
ΙΙ. μεγάλων δομικών κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος
Κατ' αρχάς στην Ελλάδα έχουμε τέτοιο πράγμα; καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα; για να έχουμε και δομική κρίση του; Απλά στην Ελλάδα έχουμε έναν υπερβολικά κρατικό καπιταλισμό, που επηρεάστηκε από την παγκόσμια κρίση του συστήματος, επειδή έπαψε να τον τροφοδοτεί με δανεικά. Απλό.
Εκτός αυτού θα πρέπει να βρεθεί ποιά είναι τα αίτια της κρίσης του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος που ξεκίνησε το '08. Μήπως είναι η θέληση για άκρατη πιστωτική επέκταση με την νεοπλουτίστικη απληστία των golden boys των αμερικανικών τραπεζών με την βοήθεια μάλιστα του 'συμπονετικού συντηρητικού' Μπους και του αγαπημένου Κρούγκμαν που ζητούσε το 2002 από τον κεντρικό τραπεζίτη Γκρήνσπαν να δημιουργήσει μια φούσκα στην οικοδομή για να ξεπεραστεί η φούσκα των εταιρειών υψηλής τεχνολογίας που μόλις είχε σκάσει; Φοβάμαι πως δεν θα έμπαινε καν ο συγγραφέας στον κόπο να προβληματιστεί, καθώς δέχεται άκριτα αυτό που έμαθε: μια κρίση (που δημιούργησε το Κράτος) μπορεί να λυθεί μόνο με περισσότερο Κράτος.
θιασώτες ανερμάτιστου νεο-φιλελευθερισμού: Χαρακτηριστικά κλισέ του είδους της Δεξιάς που επεκράτησε δυστυχώς στην Ελλάδα και χαρακτηριζόταν πάντα από μια φοβία να μη χαρακτηριστεί με οποιονδήποτε τρόπο ακραία, να μη παίρνει, βασικά, ποτέ ξεκάθαρες θέσεις σχεδόν για τίποτα! Θυμάστε τον μεσαίο χώρο του Κωστάκη Καραμανλή; Πού οδήγησε τελικά; Σε μια άχρωμη κυβέρνηση που η πιο δυναμική κινητήριος δύναμή της ήταν το να φάμε ό,τι προλάβουμε! Έδιωξε τον Καρατζαφέρη (δικά μας παιδιά) γι' αυτό, αλλά ουσιαστικά απλώς προσπάθησε να μιμηθεί (άγαρμπα είναι η αλήθεια) το προηγούμενο ΠΑΣΟΚ και μάς έφτασε να εκλεγεί ο ΓΑΠ με 44% (μόνο στην Ελλάδα όμως αυτά!!!) Μάλλον κάπως είχε δίκαιο η ακραία νεοφιλελεύθερη Μ. Θάτσερ όταν έλεγε πως όταν περπατάς στη μέση του δρόμου κινδυνεύεις να σε παρασύρουν τα αυτοκίνητα και από τα δύο ρεύματα της κυκλοφορίας.
Α. Συγκεκριμένα, η δημοσιονομική πειθαρχία δεν συνιστά «πρωτογενές» οικονομικό μέγεθος, στο πλαίσιο αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος αλλά, όλως αντιθέτως, «δευτερογενές» και «επικουρικό». Με την έννοια ότι η χρησιμότητά της αποτιμάται όχι αυτοτελώς, αλλά μόνο μέσ’ από τη δυνατότητά της να στηρίξει τα πληττόμενα, λόγω της κρίσης, «πρωτογενή» μεγέθη, ώστε το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα να επανέλθει, το ταχύτερο δυνατό, σε συνθήκες ισορροπίας. Και, e contrario, η αυστηρή και άκαμπτη δημοσιονομική πειθαρχία μπορεί να συνιστά επικίνδυνο «αντίδοτο» στην «επιδημία» μιας ανάλογης οικονομικής κρίσης όταν, αντί να υπηρετεί την αποκατάσταση των κατά τ’ ανωτέρω «πρωτογενών» μεγεθών, τα υποσκάπτει. Η σύγχρονη εμπειρία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ιδίως όπως αυτή εξελίσσεται στο πεδίο της ευρωζώνης, μαρτυρά αψευδώς.
Α. Συγκεκριμένα, η δημοσιονομική πειθαρχία δεν συνιστά «πρωτογενές» οικονομικό μέγεθος, στο πλαίσιο αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος αλλά, όλως αντιθέτως, «δευτερογενές» και «επικουρικό». Με την έννοια ότι η χρησιμότητά της αποτιμάται όχι αυτοτελώς, αλλά μόνο μέσ’ από τη δυνατότητά της να στηρίξει τα πληττόμενα, λόγω της κρίσης, «πρωτογενή» μεγέθη, ώστε το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα να επανέλθει, το ταχύτερο δυνατό, σε συνθήκες ισορροπίας
Δηλαδή: αναπτυχθείτε με δανεικά, είναι ΟΚ.
Να επανέλθει το ταχύτερο δυνατό με την βοήθεια του κράτους, δηλ αυτού που δημιούργησε το πρόβλημα! την κρίση! Φαίνεται εδώ η πίστη του συγγραφέα στον κεντρικό σχεδιασμό.
Αυτός ο σχεδιασμός όμως και αρνητικά αποτελέσματα φέρνει στο τέλος
αλλά και ανήθικος είναι (ναι υπάρχει και η ηθική) καθώς δίνεται έτσι στο δικαίωμα (light μορφή κομμουνισμού) σε κάποιους εκλεγμένους ή μη γραφειοκράτες να αποφασίζουν πώς θα κατανείμουν τις παραγωγικές δυνάμεις σε επίπεδο έθνους, υπερεθνικών ενώσεων ή και του κόσμου ολόκληρου.
Δεν μπορούν να καταλάβουν, ή δεν θέλουν, οι θιασώτες αυτού του ανερμάτιστου κεντρικού σχεδιασμού πως έτσι ακριβώς είναι που γίνεται εφικτή η μεγαλύτερη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια λίγων με ολέθρια αποτέλεσμα του να εξαρτώνται όλοι οι υπόλοιποι
από τις αποφάσεις τους και αυτούς τους ιδίους (οι οποίοι προφανώς θα λάβουν αποφάσεις με κύριο κριτήριο να προασπίσουν πρώτα το δικό τους συμφέρον και όχι του μέσου πολίτη)!
Β. Ουδείς μπορεί σήμερα –βεβαίως με σοβαρά και τεκμηριωμένα επιχειρήματα και όχι με ανερμάτιστους επικοινωνιακούς ισχυρισμούς ιδεολογικού προσανατολισμού- ν’ αμφισβητήσει τον κλασικό πια κανόνα του John Maynard Keynes (βλ. το θεμελιώδες έργο του «The General Theory of Employment, Interest and Money», 1936, ελλ. έκδ. «Η γενική θεωρία της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος», Παπαζήσης, 2001), σύμφωνα με τον οποίο το θεμελιώδες πρωτογενές μέγεθος ισορροπίας του γνήσιου –φιλελεύθερου φυσικά, και όχι νεοφιλελεύθερου- καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι η πλήρης απασχόληση. Μ’ απλές λέξεις δηλαδή η, οριακή βεβαίως από πλευράς τέλειας επίτευξης, τάση μηδενισμού της ανεργίας και θεσμικής θωράκισης των εργασιακών σχέσεων μέσα στα όρια ενός στοιχειωδώς επαρκούς κοινωνικού κράτους δικαίου. Να όμως που η σύγχρονη δεινή παγκόσμια οικονομική κρίση έχει αποδείξει ότι η επιδίωξη μιας άνευ όρων και, κυρίως, άνευ παρεκκλίσεων δημοσιονομικής πειθαρχίας, μέσα μάλιστα από το συνδυασμό ραγδαίας αύξησης της φορολογίας και εξίσου ραγδαίας μείωσης των δημόσιων δαπανών, όχι μόνο δεν υπηρετεί αλλά, όλως αντιθέτως, υπονομεύει, και ειδικότερα διπλά, τον προαναφερόμενο βασικό κανόνα της πλήρους απασχόλησης. Β. Ουδείς μπορεί σήμερα –βεβαίως με σοβαρά και τεκμηριωμένα επιχειρήματα και όχι με ανερμάτιστους επικοινωνιακούς ισχυρισμούς ιδεολογικού προσανατολισμού- ν’ αμφισβητήσει τον κλασικό πια κανόνα του John Maynard Keynes (βλ. το θεμελιώδες έργο του «The General Theory of Employment, Interest and Money», 1936, ελλ. έκδ. «Η γενική θεωρία της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος», Παπαζήσης, 2001), σύμφωνα με τον οποίο το θεμελιώδες πρωτογενές μέγεθος ισορροπίας του γνήσιου –φιλελεύθερου φυσικά, και όχι νεοφιλελεύθερου- καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι η πλήρης απασχόληση.
Δογματίζει, και πάλι, εδώ ο 'κεντροδεξιός' κ. Παυλόπουλος υπέρ του Κέυνς.
Μ' απλές λέξεις, η οριακή τάση μηδενισμού της ανεργίας: από την θαυματουργή παρέμβαση του κράτους φυσικά πάντα.
Θεσμική θωράκιση των εργασιακών σχέσεων: τον ρόλο που θα έχει δηλ. το κράτος, τα ασφαλιστικά του ταμεία, οι συνδικαλιστές κλπ σε ρόλο διαμεσολαβητή-προστάτη κλέβοντας τους καρπούς και ρυθμίζοντας κατά το δοκούν τον τρόπο βιοπορισμού των ανθρώπων. Αρτηριοσκληρώνοντας την αγορά εργασίας και κάνοντας πιο δύσκολη τελικά την ζωή και για τους εργαζομένους εξαρτημένης εργασίας και για τους εργοδότες (όσους δεν είναι αρκετά μεγάλοι για να παρακάμπτουν τους νόμους ή δεν διαπλέκονται με την πολιτική εξουσία και δεν τρέφονται από το Κράτος, ώστε να κάνουν τους 'φίλους του λαού' με τα λεφτά του λαού) με το πρόσχημα της προστασίας των ασθενεστέρων. Για να μην προσθέσει κανείς και την αντίληψη ταξικής σύγκρουσης και διχασμού που καλλιεργούν οι ίδιοι στην κοινωνία με την συμπεριφορά τους.
μέσα στα όρια ενός στοιχειωδώς επαρκούς κοινωνικού κράτους δικαίου Κοινωνικού κράτους δικαίου, αυτού που μας χρεωκόπησε δηλαδή.. για να μην πούμε πως εδώ ο συγγραφέας συγχέει -σκόπιμα;- δύο διακριτές έννοιες αυτήν του κοινωνικού κράτους και αυτήν του κράτους δικαίου..
Να όμως που η σύγχρονη δεινή παγκόσμια οικονομική κρίση έχει αποδείξει ότι η επιδίωξη μιας άνευ όρων και, κυρίως, άνευ παρεκκλίσεων δημοσιονομικής πειθαρχίας, μέσα μάλιστα από το συνδυασμό ραγδαίας αύξησης της φορολογίας και εξίσου ραγδαίας μείωσης των δημόσιων δαπανών, όχι μόνο δεν υπηρετεί αλλά, όλως αντιθέτως, υπονομεύει, και ειδικότερα διπλά, τον προαναφερόμενο βασικό κανόνα της πλήρους απασχόλησης.
άνευ όρων
άνευ παρεκκλίσεων; έγινε αυτό στην Ελλάδα;
έκλεισε καμμία ΔΕΚΟ;
μειώθηκαν οι ΔΥ;
μόνο οι φόροι αυξήθηκαν
Ραγδαία αύξηση της φορολογίας σωστή εδώ η παρατήρηση του κ Παυλόπουλου αλλά δεν μας εξηγεί γιατί αυξήθηκε η φορολογία στην πραγματικότητα.
Μήπως για να καλύψει τις αμαρτίες ετών του σοσιαλίζοντος κρατικίστικου πολιτικού μας συστήματος;
Ραγδαία μείωση δημοσίων δαπανών. Τέλος οι μίζες δηλ. (Α εκεί πόνταρε :p)
Δεν υπηρετεί, υπονομεύει τον κανόνα της πλήρους απασχόλησης (αυτό που έλεγε ο Κέυνς να προσλάβει το Κράτος ανθρώπους για ν' ανοιγουν τρύπες στο χώμα και να τις ξανακλείνουν).
Και τούτο διότι:
1. Πρώτον, μόνη η επίτευξη αμιγώς δημοσιονομικών στόχων, όπως είναι και εκείνοι που αφορούν τον δραστικό περιορισμό της δημόσιου χρέους και, κατά κύριο λόγο, το μηδενισμό του δημόσιου ελλείμματος –οι οποίοι κυριαρχούν στη λογική των Μνημονίων- πολλές φορές όχι μόνο δεν βοηθά στη μείωση της μεγάλης ανεργίας αλλά οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα, ήτοι στην ακόμη μεγαλύτερη αύξησή της. Η αιτία αυτής της άκρως επικίνδυνης αντίφασης εντοπίζεται στο ότι οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις, που φύτρωσαν στο έδαφος ενός εξίσου επικίνδυνου «δημοσιονομικού φονταμενταλισμού», αρνούνται να δεχθούν πως σε τέτοιες συνθήκες οικονομικής κρίσης ο προγραμματισμένος και λελογισμένος κρατικός παρεμβατισμός, μέσω δημόσιων δαπανών, είναι εντελώς απαραίτητος και για την αναπτυξιακή εκκίνηση της οικονομίας. Και, συνακόλουθα, για τη δημιουργία νέων –αλλά και πραγματικών- θέσεων εργασίας, οι οποίες με τη σειρά τους ενισχύουν την πραγματική οικονομία.2. Δεύτερον, η ως άνω αύξηση της ανεργίας, λόγω του «μύθου» της δημοσιονομικής πειθαρχίας οδηγεί, αναποτρέπτως, σε κατάρρευση των εργασιακών σχέσεων αλλά και της ίδιας της απόδοσης της εργασίας, ιδίως δε της εξειδικευμένης: Όσο αυξάνεται η ανεργία τόσο –de facto αλλά και, δυστυχώς κατά κανόνα, de jure- ενισχύεται μονομερώς ο ρόλος του, lato sensu, εργοδότη και, αντιστοίχως, αποδυναμώνεται η διαπραγματευτική δύναμη του εργαζομένου. Επιπλέον, η συνακόλουθη –και εγγενής- ανασφάλεια του εργαζομένου, και ως προς τις αποδοχές του και ως προς το μέλλον του, επηρεάζει καθοριστικώς την απόδοσή του, ιδίως όταν πρόκειται για εξειδικευμένες θέσεις ευθύνης. Αφού είναι προφανές ότι η απόδοση του εργαζομένου είναι αντιστρόφως ανάλογη της εξαθλίωσης των εν γένει συνθηκών εργασίας του.
Επίτευξη αμιγώς δημοσιονομικών στόχων
Δραστικός περιορισμός χρέους ποιός τό 'φερε όμως εδώ το χρέος;
Μηδενισμός ελλειμμάτων
(Έπρεπε δηλ το party να συνεχιστεί)
Η Ανεργία
Αύξηση ανεργίας
Οι φόροι επιτηδεύματος και όλες οι αντι-αναπτυξιακές αντι-επιχειρηματικές αυξήσεις και συνεχείς μεταβολές φορολογικού περιβάλλοντος ώστε να έχουν πάντα οι πολιτικοί τον τελευταίο λόγο και οι λογιστές το πάνω χέρι είναι άσχετα, τυχαία κατά τον κ. Παυλόπουλο μάλλον.
Άκρως επικίνδυνη αντίφαση μήπως ήταν άκρως επικίνδυνα όλα αυτά που έκανε η φωτισμένη κυβέρνηση Κωστάκη Καραμανλή και ο υπουργός Παυλόπουλος που καιγόταν η Αθήνα και ευχαριστούσε τους λαθρομετανάστες σαν να είναι τουρίστες
Εξίσου επικίνδυνος δημοσιονομικός φονταμενταλισμός
Βάλε βαρύγδουπες εκφράσεις που να δείχνουν ότι ο άλλος είναι ακραίος και δεν χρειάζεσαι καν πραγματικά ουσιαστικά επιχειρήματα για να τον 'ισοπεδώσεις', πιάνει πάντα στην εστέτ καλλιεργημένη ευαίσθητη Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.
Σε τέτοιες συνθήκες οικονομικής κρίσης άλλο η παγκόσμια οικονομική κρίση --και πάλι το Κράτος εκεί έβαλε βαθειά το μακρύ του χεράκι αν ψάξει κανείς λίγο το πώς ξεκίνησε η κατάρρευση των αμερικανικών τραπεζών και τα subprimes--
και άλλο εδώ.
ο προγραμματισμένος και λελογισμένος κρατικός παρεμβατισμός Δηλαδή τόσα χρόνια τί γινόταν με τα λεφτά και του Δημοσίου (των Ελλήνων) και της ΕΕ (των Ευρωπαίων φορολογουμένων); Δεν εφαρμόστηκε αυτή η πολιτική; Ή μήπως φταίει το ότι κάποιοι ήταν πονηροί και έκλεβαν τα λεφτά ενώ τώρα αν θα έχουμε ισχυρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς και άλλα ωραία ξαφνικά ο κρατισμός θα δουλέψει και θα γίνουμε Σουηδία;
(πρόγραμμα, σχέδιο, σχεδιασμένη οικονομία, μήπως και 5ετή προγράμματα κε Πάκη;)
Λελογισμένος κρατικός παρεμβατισμός κούφιες λέξεις
το πώς γίνεται να είναι λελογισμένος ειδικά στην Ελλάδα του αδηφάγου κράτους -εργαλείου των διαπλεκόμενων και των κομματικών ελίτ είναι απορίας άξιον
μέσω δημόσιων δαπανών Μα βέβαια αυτό θα τα λύσει όλα!
Δημοσίων δαπανών.
Πάλι δημόσιες δαπάνες, λες και έχουν γίνει λίγες στην Ελλάδα-εργοτάξιο του Λαλιώτη, στην Ελλάδα των ΟΑ και των Μεγάλων Δημοσίων Έργων και Ευρωπαικών προγραμμάτων...
Απαραίτητος πίστη στον κρατισμό
αλλιώς δεν γίνεται
ε, έτσι όπως τα κάνατε δεν γίνεται και αλλιώς, όντως...
Αλλιώς τί ρόλο θα έχουν και οι πολιτικοί βρε αδερφέ στο κάτω κάτω;
Για την δημιουργία νέων πραγματικών (πώς το εννοεί άραγε το πραγματικών αφού θα τις αποφασίζουν κάποιοι σοφοί σχεδιαστές που μπορεί να κάνουν και λάθος και να αποδειχτεί μετά --βλ λάθος Μνημονίου, λάθος υπολογισμού ελλείμματος κ πόσα άλλα λάθη--)
αλλά αυτοί δεν θα έχουν μερίδιο στις συνέπειες όπως θα είχαν αντίστοιχοι σχεδιαστές στην ελεύθερη αγορά
(δεν φτάνει που γενικά ισχύει αυτό, σε κάθε Κράτος, η πολιτική λεγόμενη ευθύνη δεν συγκρίνεται στο ελάχιστο με αυτήν ενός μεσαίου επιχειρηματικού στελέχους, σαν να μην έφτανε αυτό έφτιαξαν και τον απίθανο νόμο περί ευθύνης υπουργών όπου παραγράφονται οι όποιες αμέλειες ή και σκόπιμες ενέργειές τους κατά των συμφερόντων που υποτίθεται υπηρετούν),
Ή μήπως εννοεί και πραγματικών; Ωραία, τα βρήκε δηλ. τα λεφτά, παραδέχεται ότι οι άλλες δεν είναι πραγματικές θέσεις εργασίας και δεν είναι πραγματική οικονομία (ο Δημόσιος Τομέας) αλλά τεχνητή, πλασματική;
Οι εργασιακές σχέσεις
2. Νοιάζεται φυσικά και για τις εργασιακές σχέσεις ο κ. Υπουργός ως γνήσιος κεντρώος σοσιαλδημοκράτης. Δεν υπάρχει πλέον εργασία, οι εργασιακές σχέσεις μάς μάραναν.
Όσο αυξάνεται η ανεργία, τόσο η απόδοση της εργασίας, ιδία της εξειδικευμένης καταρρέει. Γιατί όμως αυξάνεται in the first place;
και μήπως και εργοδότης και εργαζόμενος δεν πιέζεται από την κρατική πολιτική ελίτ με τους φόρους και τους ασφυκτικούς άνευ ουσιαστικού νοήματος τις περισσότερες φορές κανονισμούς και ρυθμίσεις πάσης φύσεως;
Η ανασφάλεια: σωστό
Αλλά τί είδους ασφάλεια εννοεί ο κ Πάκης άραγε;
όπως επίσης δεν μας λέει ο αγαπητός αρθρογράφος πως και το να περιμένεις να πας να σε πάρουν στο Δημόσιο όποτε σε πάρουν ως εκπαιδευτικό ή ως πυροσβέστη ή ως ο,τιδήποτε και να εγκαταλείψεις την θέση σου σε μια εταιρεία ή την μικρή ατομική/οικογενειακή σου επιχείρηση επίσης επηρεάζει αρνητικά την αποδοτικότητα του ατόμου και συνακόλουθα τον όλο δυναμισμό του έθνους τραβώντας το προς τα πίσω.
Συμπερασματικώς, το σημαντικό διαπραγματευτικό όπλο της Κυβέρνησης, μετά την επώδυνη επίτευξη του δημοσιονομικού στόχου μηδενισμού του ελλείμματος και δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος, έγκειται, κατά βάση, στο εξής: Η Ελλάδα, θέτοντας σε κίνδυνο ως και την κοινωνική της συνοχή, έπραξε στο ακέραιο το καθήκον της. Με τη σειρά τους, τόσο οι δανειστές μας όσο και οι «ταγοί» της Ευρωζώνης –όρα Γερμανία, η οποία τώρα πια βαρύνεται, αποδεδειγμένα, και με το παρελθόν ενός κράτους που χρησιμοποίησε απροκαλύπτως τη διαφθορά προκειμένου να εξυπηρετήσει, αδιστάκτως, τους οικονομικούς του στόχους- οφείλουν να συνειδητοποιήσουν, τουλάχιστον, τούτο: Ότι αφενός η, χωρίς περίσκεψη και φραγμό, «αγιοποίηση» κάθε είδους δημοσιονομικής πειθαρχίας, και μάλιστα υπό τους όρους μιας «εωσφορικής» γερμανικής αλαζονείας, οδηγεί στην περιθωριοποίηση των οικονομικώς ασθενέστερων χωρών της Ευρωζώνης.
Σημαντικό όπλο της Κυβέρνησης
πάλι ζητιάνοι δηλαδή
Επώδυνη: δεν λες για ποιούς και πώς έγινε όμως αυτό
Έθεσε σε κίνδυνο ποιός φταίει άραγε γι αυτό;
Έπραξε το καθήκον της; Το έπραξε όντως; Για άλλους το έκανε; Καθήκον, αγαπημένη λέξη κενή νοήματος όμως πολλές φορές
Η κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα έπραξαν το καθήκον τους; Μήπως η εξουσία τελικά διαφθείρει; και η απόλυτη εξουσία στην Ελλάδα του δικομματισμού και της ψευδούς δημοκρατίας της μη διακρίσεως των εξουσίων διαφθείρει απόλυτα;
Η Γερμανία που και αυτή έχει ενδεχομένως το μερίδιό ευθύνης της βλέπουμε όμως να φέρνει τους κατηγορουμένους πολύ πιο γρήγορα ενώπιον της δικαιοσύνης από την αντίστοιχη ελληνική, η οποία υποτίθεται εξυπηρετεί τα συμφέροντα ενός λαού που επλήγη πολύ πιο άμεσα και πλήρωσε πολύ πιο ακριβά τα φαινόμενα εξωφρενικής διαφθοράς που βγαίνουν στο φως και όλοι ξέραμε.
Οδηγεί στην περιθωριοποίηση: ωραία, αλλά κι εμείς είμαστε ευτυχισμένοι με το να στηριζόμαστε στα δανεικά των άλλων; θα ζούμε μέσα σε μια πλαστή ευημερία και θα πλουτίζουμε τους άλλους ενώ εμείς δεν θα μπορούμε ποτέ να ανταγωνιστούμε τους άλλους ως ισότιμοι παίκτες αναδεικνύοντας όσο γίνεται περισσότερο όλα τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα;
Χοντρικά δηλ. θα μείνουμε απλά καταναλωτές αγοράζοντας προιόντα/υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας τη στιγμή που εμείς θα είμαστε ευχαριστημένοι απλά και μόνον επειδή θα μας αφήνουν κάποια χρήματα ως κλασικός τουριστικός προορισμός και μάλιστα και αυτό με τα χίλια ζόρια (βλ απεργίες λιμανιών κλπ, συντεχνίες, αυξανόμενη ανταγωνιστικότητα γειτονικών χωρών κλπ)
Και από την άλλη είναι δικό της θέμα αυτές οι εταιρείες.
Βρίσκαν και τα έκαναν σε μια χώρα-μπανανία (ντροπή, αλλά δυστυχώς δεν επέχει καθόλου από την πραγματικότητα, τα ευρωπαικά κονδύλια μάς έθρεψαν την ήδη αυξημένη προδιάθεση για διαφθορά στην χώρα, όπως η αντίστοιχη ξένη βοήθεια στις χώρες του 3ου Κόσμου, χωρίς υπερβολή).
Η εξουσία για να πάρεις τα κονδύλια: Τον ψηφίζεις για να πάρεις λίγο κι εσύ. Βαριέσαι να πας για παραπάνω, αλλά δεν μπορείς να επιβιώσεις και χωρίς να συμμετέχεις καθόλου δίνοντας έτσι νομιμοποίηση στο όλο αναίσχυντο σύστημα πατρωνείας της δημοκρατίας.
Μήπως θα έπρεπε επιτέλους το πολιτικό σύστημα να αναρωτηθεί γιατί τόσα πολλά φαινόμενα διαφθοράς στις τάξεις του και αν αυτό είναι τυχαίο; (Ένα δωράκι είπαμε να κάνει όχι και 500 εκατομ) Η λογική τού ένα δωράκι μάς έφερε εδώ.
Η Δημοκρατία
Ότι εκτός από τον δικομματισμό και το ΚΚΕ που χρησιμεύει σαν το (αποκρουστικό ούτως ή άλλως) δεκανίκι αυτού του συστήματος ουσιαστικά το μεταπολιτευτικό καθεστώς χτίστηκε πάνω στο 'ο νικητής τα παίρνει όλα', όποιος μπορεί, συγκεντρώνει την εξουσία.
Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, res publica, μιας ρεπουμπλικανικού τύπου πολιτείας μήπως θα πρέπει να γίνει κάποια στιγμή στη χώρα; Και δεν έγινε ακριβώς το 1974;
Δικαιοσύνη; Ανεξάρτητη;
Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Γλάστρα. Όργανο του συστήματος και του συσχετισμού δυνάμεων (Ας μην ανοίξουμε το θέμα του πώς ο μέγας Εθνάρχης άλλαξε το Πολίτευμα --επεκύρωσε ουσιαστικά την αλλαγή της Επταετίας, αλλά το θέμα είναι τώρα τί γίνεται και είναι σοβαρό)
Βουλή; Ανεξάρτητη; Βουλευτές χειροκροτητές. Έρμαια συμφερόντων και σκανδάλων. Κοινοβουλευτικός έλεγχος; Κυβέρνηση υπουργικό συμβούλιο, βουλευτές, κόμμα, όλα σιγοβράζουν μαζί και ό,τι προκύψει..
Όλα αυτά ήταν και είναι τόσο μπλεγμένα, τυχαίο άραγε;;
Δεν δουλεύει, ή μάλλον δουλεύει και δούλεψε πολύ καλά αυτό το σύστημα για όλους αυτούς που το έφτιαξαν και για αυτούς για τους οποίους φτιάχτηκε, για όλους όσους μπορούν να καρπωθούν τα οφέλη του. Και δυστυχώς δεν ήσαν και λίγοι. Δυστυχώς για όλους τους υπόλοιπους. Δυστυχώς και για τα χρήματα των τίμιων και δημιουργικών εργαζόμενων ανθρώπων που 'φαγώθηκαν' και (ίσως και πιο σημαντικό) δυστυχώς για την νοοτροπία γενικού εκμαυλισμού που διαχύθηκε στους Έλληνες, αυτόν τον άλλοτε περήφανο λαό.
Τί μπορεί να μας λέει τώρα λοιπόν ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου που έχει πρύτανη έναν κακό θεατρίνο, ένας αποτυχημένος υπουργός της Μ/πολίτευσης για αγιοποίηση για αγίους και (για) διαβόλους;!
Τα πομπώδη εκφραστικά σχήματα δεν σώζουν πλέον κανέναν. Πέρασαν τα παχιά λόγια. Πέρασαν και κατέστρεψαν.
Το Κοινωνικό Κράτος
Εν τέλει δε στη διάλυσή της, μεσ’ από τη «δαιμονοποίηση» των οικονομικών συμφερόντων μιας Ένωσης, η οποία δημιουργήθηκε, υποτίθεται, για να τα συγκεράσει. Καθώς και ότι, αφετέρου και κατ’ ακολουθία, αυτή η ιδιότυπη δημοσιονομική πειθαρχία δυναμιτίζει τα θεμέλια ενός βασικού πυλώνα του γενικότερου δυτικού –και του ειδικότερου ευρωπαϊκού- πολιτισμού: Του κοινωνικού κράτους δικαίου, λόγω γιγάντωσης της ανεργίας και προϊούσας υποβάθμισης των εργαζομένων αλλά και αποσύνθεσης των εργασιακών σχέσεων.
Και μας κλείνει το άρθρο με ένα εγκώμιο (ύμνο) θρησκευτικής φύσεως στο κράτος-πατερούλη (το κράτος δικαίου το κοινωνικό κράτος ντε!) κράτος δικαίου-κοινωνικού κράτος. Σκόπιμη η σύγχυση από τους θεωρητικούς του δεύτερου, του κράτισμου.
Ευρωπαικού
Αποκρύπτει φυσικά ο συγγραφέας τα λάθη και τις αδυναμίες και τις αμαρτίες ότι αυτό το λεγόμενο κοινωνικό κράτος μάλλον δεν είναι καθόλου 'κοινωνικό',
καθώς αποδυναμώνει όχι μόνο την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας
αλλά στο τέλος και αυτήν την ίδια την κοινωνία που υποτίθεται έρχεται για να βοηθήσει και να αποτελέσει τον συνεκτικό της δεσμό αποδυναμώνοντας έτσι όλους τους άλλους, κάνοντάς την εξαρτημένη (μετά, χωρίς αυτό πλέον, δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της).
Πάλι καλά που στην Ελλάδα ακόμα, σε έναν βαθμό με τα προβλήματά τους (άλλης φύσεως), υπάρχουν και λειτουργούν ακόμα οι δεσμοί της οικογένειας, της συγγένειας, της αλληλοβοήθειας μέσα από διάφορα σωματεία ή την επίσημη Εκκλησία και που μαζί με την ευλογημένη παραοικονομία βοήθησαν ώστε να μην έχουμε επί 10 την σημερινή οικονομική τραγωδία και σε ανθρωπιστικό επίπεδο ακόμα χειρότερη...
Γιγάντωση της ανεργίας: το πρόσχημα του Κρατισμού
Νοιάζεται πρώτα για τους εργαζόμενους, για τον άνθρωπο
Υποβάθμιση εργασιακών σχέσεων: Το κράτος --οι πολιτικοί φυσικά δεν θέλουν να χάσουν τον ρόλο του διαμεσολαβητή και το μερίδιό τους έτσι σε ό,τι παράγει η αγορά
--θέλουν να τους έχουν ανάγκη και να τα έχουν έτσι υπό τον έλεγχό τους-- όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Απλοικό; Καχύποπτο; Καμμιά φορά η αλήθεια κρύβεται στο προφανές.
Παρασιτική σχέση δεν λέγεται μάλλον αυτό;
Αλλά τί άλλο να περιμένεις από ένα κλασικό παράδειγμα δεξιού της Μ/πολίτευσης;
Η ελληνική Δεξιά παρέδωσε τα όπλα, προ πολλού, και παραδόθηκε --ας είμαστε ειλικρινείς-- σε επικίνδυνα μεγάλο βαθμό στην αποιδεολογικοποίηση, τον αμοραλισμό και την κακή απομίμηση, των πολιτικών πρακτικών, και των στελεχών, αριστερά του Κέντρου.
Αυτό έκανε κακό και στην ίδια
(ποιοτικά κυρίως και δευτερευόντως εκλογικά,
αφού πάντα υπήρχε ο κόσμος που την έβλεπε σαν εναλλακτικό ΠΑΣΟΚ που θα τον εξασφαλίσει στο Δημόσιο, γιατί το διαφήμιζαν και τελικά το έκαναν την μόνη σωτηρία).
και το κυριότερο στην χώρα.
Ας ξαναβρει τα όπλα της. Από την αρχή. Σχεδόν.
Διαβάστε εδώ: http://newpost.gr/post/311349/paylopoylos-h-dhmosionomikh-peitharxia-ws-neofileleytherh-fantasiwsh#ixzz2qDd3PSv3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου