Ο Ιησούς Χριστός (Ιησούς ο Ναζωραίος θα τον έλεγαν οι εχθροί του) είναι το πρόσωπο εκείνο που διχάζει. Διχάζει την ιστορία σε πριν και μετά απ' αυτόν, τους λαούς και τους ανθρώπους σε χριστιανούς και μη.
Το ερώτημα του ποιός είναι ο Ιησούς είναι αυτό που κρίνει, που σώζει ή καταδικάζει, το σημείον αντιλεγόμενον, τί είναι τέλος πάντων αυτός ο Ιησούς;;;
Είναι ο μέγας Ειρηνοποιός, που ήρθε για να ειρηνεύσει τη γη με τον Ουρανό, τον άνθρωπο με τον Θεό. Αλλά είναι και Αυτός που ήρθε να βάλει φωτιά, να χωρίσει λαούς, οικογένειες κλπ
Φταίει αυτός; Όχι, αλλά είναι η κακία του ανθρώπου. Είναι αδύνατον κάποιες φορές εκ των πραγμάτων να μη συγκρουστείς. Καλύτερος ο πόλεμος από μια ειρήνη που θα μας χωρίσει από τον Θεό. Ή θα δεχθείς ή όχι! Στο πρόσωπο του Ιησού δεν μπορείς να μείνεις ουδέτερος, δεν μπορείς να πεις δεν ξέρω, δεν με αφορά, ό,τι λένε οι άλλοι, μπορεί να ναι κι έτσι κλπ.. Άγνοια δεν συγχωρείται. Οφείλεις να μάθεις, να σχηματίσεις άποψη. Στην Κρίση θα μας ζητηθεί λόγος, Εκείνος έκανε τόσα για μας, έγινε άνθρωπος, υπέφερε όλες τις αδυναμίες και τις ανυπόφορες μικρότητές μας, σταυρώθηκε, πέθανε κι εμείς λέμε βαριόμαστε, "δεν μάς αφορά'';;; Φιλότιμο;
Ακόμα και μορφωμένοι άνθρωποι και στην εποχή μας μαθαίνουμε τόσα και τόσα άχρηστα πράγματα που στο κάτω-κάτω δεν θα μας χρησιμεύσουν σε τίποτα όταν πεθάνουμε και στα θρησκευτικά θέματα αρκούμαστε σε ό,τι σωστό ή όχι, ελλιπές ή μη 'μάθαμε στο σχολείο' και καταδεχόμαστε να σχηματίζουμε άποψη από ανθρώπους που εκφέρουν άποψη για τα πάντα (διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές κλπ) με μια ελαφρότητα και ρηχότητα;
Αν δεν μας απασχολεί αυτό τότε τί μας απασχολεί; Είναι ή δεν είναι αμαρτία αυτό; η μεγαλύτερη;
Δεν αρκεί να είσαι καλός άνθρωπος. Τί θα πει να είσαι καλός άνθρωπος; Ο Θεός γι αυτό ήρθε και σταυρώθηκε; Για να τον προσβάλλουμε έτσι λέγοντάς τον, πιστεύοντάς τον ως περιττό στην ουσία;;
Αλλά και ένα άλλο ερώτημα: ακολουθούμε το τί λένε οι άλλοι, οι 'πολλοί', ο όχλος;
Για να αποδεχθείς, να πιστέψεις και να ομολογήσεις τον Ιησού πρέπει να συνομιλήσεις ειλικρινά με τον εαυτό σου, δεν σε νοιάζει τί κάνουν, τί λένε οι άλλοι. Να ψάξεις, να ερευνήσεις στην Γραφή, στην Κτίση, με αγαθή πρόθεση, να ζητήσεις τον φωτισμό του Θεού και τότε θα βρεις επιχειρήματα στην λογική αλλά και πάνω απ' αυτήν, θα νοιώσεις την εσωτερική πληροφορία ότι όντως Αυτός είναι ο ενανθρωπήσας Θεός, το απίστευτο, αλλά αληθινό, όχι μύθος, όχι θρησκευτική ιστορία, αλλά γεγονός. Και όχι μόνον αυτό: αλλά θα ανακαλύψεις πως θέλει να σε γνωρίσει, να αναπτύξει σχέση μαζί σου, να τον νοιώθεις, να ζεις μ' Αυτόν, 'εν τω Χριστώ' να είναι πλέον αυτός η ζωή σου: ζω δε ουκέτι εγώ...
Και τότε φυσικά έρχεται και η ομολογία: δεν μπορείς να κρύψεις την ζωή σου, δεν μπορείς να μη πεις πως εγώ ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω...!
Ουδείς λέγει τον Ιησούν Κύριον ει μη εν πνεύματι αγίω. Άρα όποιος δεν αποκαλεί Κύριο (Θεό) τον Ιησού δεν έχει το Πνεύμα του Θεού, δεν είναι πνευματικός άνθρωπος και όποιος δεν έχει το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να αποκαλέσει, να πιστέψει, να απευθυνθεί, να προσφωνήσει τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, το συγκεκριμένο ιστορικό πρόσωπο που έζησε πριν 2000 χρόνια στην Αγία Γη, ως Θεό. Ρωτήστε τους ανθρώπους σήμερα τί ήταν ο Ιησούς, τί σημαίνει γι αυτούς: θα πούνε πολλά: ωραία, κολακευτικά αλλά και λιγότερο ωραία. Η απάντηση που με την μεγαλύτερη δυσκολία βγαίνει, είναι ή θεωρείται δύσκολη, δογματισμός, παρωχημένη κλπ είναι το Υιός του Θεού. Και όμως χωρίς αυτήν την σωτήρια ομολογία που έκανε ο απ. Πέτρος (τίνα με λέγουσιν...) σωτηρία για τον άνθρωπο δεν υπάρχει. Και ακόμα και αυτήν την ομολογία οι διάφοροι σοφιστικέ αρνητές την θεώρησαν μεταγενέστερη προσθήκη. Δικαιολογίες πάντα θα βρίσκονται για όποιον δεν θέλει να δει.
Άρα συμπέρασμα έχουμε το πνεύμα του Θεού ή όχι; Ας προσευχηθούμε να μάς το δώσει ο Κύριος, να εκχυθεί ανάμεσά μας, 'μπόλικο', χωρίς τσιγκουνιά ώστε να ομολογούμε εν μέσω της γενεάς ταύτης τον Ιησού ως Κύριο και να δοξάζουμε έτσι αληθινά το όνομα του Θεού, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Ο χριστιανισμός είναι ιστορία, γεγονότα, όχι φιλοσοφία.
Στώμεν καλώς λοιπόν.
Το ερώτημα του ποιός είναι ο Ιησούς είναι αυτό που κρίνει, που σώζει ή καταδικάζει, το σημείον αντιλεγόμενον, τί είναι τέλος πάντων αυτός ο Ιησούς;;;
Είναι ο μέγας Ειρηνοποιός, που ήρθε για να ειρηνεύσει τη γη με τον Ουρανό, τον άνθρωπο με τον Θεό. Αλλά είναι και Αυτός που ήρθε να βάλει φωτιά, να χωρίσει λαούς, οικογένειες κλπ
Φταίει αυτός; Όχι, αλλά είναι η κακία του ανθρώπου. Είναι αδύνατον κάποιες φορές εκ των πραγμάτων να μη συγκρουστείς. Καλύτερος ο πόλεμος από μια ειρήνη που θα μας χωρίσει από τον Θεό. Ή θα δεχθείς ή όχι! Στο πρόσωπο του Ιησού δεν μπορείς να μείνεις ουδέτερος, δεν μπορείς να πεις δεν ξέρω, δεν με αφορά, ό,τι λένε οι άλλοι, μπορεί να ναι κι έτσι κλπ.. Άγνοια δεν συγχωρείται. Οφείλεις να μάθεις, να σχηματίσεις άποψη. Στην Κρίση θα μας ζητηθεί λόγος, Εκείνος έκανε τόσα για μας, έγινε άνθρωπος, υπέφερε όλες τις αδυναμίες και τις ανυπόφορες μικρότητές μας, σταυρώθηκε, πέθανε κι εμείς λέμε βαριόμαστε, "δεν μάς αφορά'';;; Φιλότιμο;
Ακόμα και μορφωμένοι άνθρωποι και στην εποχή μας μαθαίνουμε τόσα και τόσα άχρηστα πράγματα που στο κάτω-κάτω δεν θα μας χρησιμεύσουν σε τίποτα όταν πεθάνουμε και στα θρησκευτικά θέματα αρκούμαστε σε ό,τι σωστό ή όχι, ελλιπές ή μη 'μάθαμε στο σχολείο' και καταδεχόμαστε να σχηματίζουμε άποψη από ανθρώπους που εκφέρουν άποψη για τα πάντα (διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές κλπ) με μια ελαφρότητα και ρηχότητα;
Αν δεν μας απασχολεί αυτό τότε τί μας απασχολεί; Είναι ή δεν είναι αμαρτία αυτό; η μεγαλύτερη;
Δεν αρκεί να είσαι καλός άνθρωπος. Τί θα πει να είσαι καλός άνθρωπος; Ο Θεός γι αυτό ήρθε και σταυρώθηκε; Για να τον προσβάλλουμε έτσι λέγοντάς τον, πιστεύοντάς τον ως περιττό στην ουσία;;
Αλλά και ένα άλλο ερώτημα: ακολουθούμε το τί λένε οι άλλοι, οι 'πολλοί', ο όχλος;
Για να αποδεχθείς, να πιστέψεις και να ομολογήσεις τον Ιησού πρέπει να συνομιλήσεις ειλικρινά με τον εαυτό σου, δεν σε νοιάζει τί κάνουν, τί λένε οι άλλοι. Να ψάξεις, να ερευνήσεις στην Γραφή, στην Κτίση, με αγαθή πρόθεση, να ζητήσεις τον φωτισμό του Θεού και τότε θα βρεις επιχειρήματα στην λογική αλλά και πάνω απ' αυτήν, θα νοιώσεις την εσωτερική πληροφορία ότι όντως Αυτός είναι ο ενανθρωπήσας Θεός, το απίστευτο, αλλά αληθινό, όχι μύθος, όχι θρησκευτική ιστορία, αλλά γεγονός. Και όχι μόνον αυτό: αλλά θα ανακαλύψεις πως θέλει να σε γνωρίσει, να αναπτύξει σχέση μαζί σου, να τον νοιώθεις, να ζεις μ' Αυτόν, 'εν τω Χριστώ' να είναι πλέον αυτός η ζωή σου: ζω δε ουκέτι εγώ...
Και τότε φυσικά έρχεται και η ομολογία: δεν μπορείς να κρύψεις την ζωή σου, δεν μπορείς να μη πεις πως εγώ ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω...!
Ουδείς λέγει τον Ιησούν Κύριον ει μη εν πνεύματι αγίω. Άρα όποιος δεν αποκαλεί Κύριο (Θεό) τον Ιησού δεν έχει το Πνεύμα του Θεού, δεν είναι πνευματικός άνθρωπος και όποιος δεν έχει το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να αποκαλέσει, να πιστέψει, να απευθυνθεί, να προσφωνήσει τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, το συγκεκριμένο ιστορικό πρόσωπο που έζησε πριν 2000 χρόνια στην Αγία Γη, ως Θεό. Ρωτήστε τους ανθρώπους σήμερα τί ήταν ο Ιησούς, τί σημαίνει γι αυτούς: θα πούνε πολλά: ωραία, κολακευτικά αλλά και λιγότερο ωραία. Η απάντηση που με την μεγαλύτερη δυσκολία βγαίνει, είναι ή θεωρείται δύσκολη, δογματισμός, παρωχημένη κλπ είναι το Υιός του Θεού. Και όμως χωρίς αυτήν την σωτήρια ομολογία που έκανε ο απ. Πέτρος (τίνα με λέγουσιν...) σωτηρία για τον άνθρωπο δεν υπάρχει. Και ακόμα και αυτήν την ομολογία οι διάφοροι σοφιστικέ αρνητές την θεώρησαν μεταγενέστερη προσθήκη. Δικαιολογίες πάντα θα βρίσκονται για όποιον δεν θέλει να δει. Άρα συμπέρασμα έχουμε το πνεύμα του Θεού ή όχι; Ας προσευχηθούμε να μάς το δώσει ο Κύριος, να εκχυθεί ανάμεσά μας, 'μπόλικο', χωρίς τσιγκουνιά ώστε να ομολογούμε εν μέσω της γενεάς ταύτης τον Ιησού ως Κύριο και να δοξάζουμε έτσι αληθινά το όνομα του Θεού, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Ο χριστιανισμός είναι ιστορία, γεγονότα, όχι φιλοσοφία.
Στώμεν καλώς λοιπόν.
