31 Ιανουαρίου 2014

Τί έκαναν οι Μπολσεβίκοι στην Ουκρανία

Το Ουκρανικό Ολοκαύτωμα (Χολοντόμορ)

'Ενα Έγκλημα του Κεντρικού Σχεδιασμού

Ο όρος Χολοντόμορ αναφέρεται στον βίαιο τεχνητό λιμό που εφήρμοσε το σταλινικό καθεστώς στην σοβιετική Ουκρανία και τις ουκρανικές περιοχές του Βορείου Καυκάσου
το 1932-33. Ευρύτερα, ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ουκρανική γενοκτονία που ξεκίνησε το 1929 με τις μαζικές απελάσεις των εύπορων αγροτών της Ουκρανίας (κουρκούλοι ή κουλάκοι στα ρωσικά) καθώς και τις απελάσεις και εκτελέσεις της θρησκευτικής, πνευματικής και πολιτιστικής ηγεσίας της Ουκρανίας, που κλιμακώθηκε με την καταστροφική πείνα που σκότωσε εκατομμύρια αθώους ανθρώπους. Η γενοκτονία στην πραγματικότητα συνεχίστηκε για αρκετά ακόμα χρόνια με την περαιτέρω διάλυση της ουκρανικής πολιτικής ηγεσίας, τον εποικισμό των ερημωμένων ουκρανικών εδαφών με άλλους πληθυσμούς, τις διώξεις όσων θα τολμούσαν να αναφερθούν δημόσια στη γενοκτονία και την σταθερά πεισματική άρνηση του γεγονότος από το σοβιετικό καθεστώς.


  • 1917 Οι Μπολσεβίκοι του Βλαντιμίρ Λένιν ανεβαίνουν στην εξουσία
  • 1922 Σχηματισμός ΕΣΣΔ με την Ουκρανία ως ομόσπονδη ΣΣΔ
  • 1924 Άνοδος Στάλιν, μετά τον θάνατο Λένιν
  • 1928 Ο Στάλιν εισάγει το πρόγραμμα της κολλεκτιβοποίησης που υποχρεώνει τους αγρότες να εγκαταλείψουν τη γη, τον εξοπλισμό και τα ζώα τους και να ενσωματωθούν σε ελεγχόμενες από το κράτος συλλογικές φάρμες (τις κολλεκτίβες). Ο Στάλιν αποφασίζει πως οι κολλεκτίβες δεν θα έτρεφαν μόνο τους εργάτες στις πόλεις αλλά θα μπορούσαν επίσης να παράγουν πλεόνασμα σιτηρών ώστε να πωληθεί στο εξωτερικό και φέρνοντας συνάλλαγμα να βοηθήσει τους σχεδιασμούς του για εκβιομηχάνιση.
  • 1929 Πολλοί Ουκρανοί αγρότες, γνωστοί για την διάθεση ανεξαρτησίας τους από παλιά άλλωστε, αρνούνται ακόμα να μπουν στις κολλεκτίβες, τις οποίες βλέπουν σαν κάτι παρόμοιο με το καθεστώς της δουλοπαροικίας που ίσχυε εκεί τους προηγούμενους αιώνες. Ο Στάλιν ξεκινά πολιτική 'ταξικής σύγκρουσης' στην ύπαιθρο για να κάμψει την αντίσταση στην κολλεκτιβοποίηση. Οι πιο επιτυχημένοι αγρότες, οι κουρκούλοι (ή κουλάκοι στα ρωσικά) χαρακτηρίζονται ως ταξικοί εχθροί, και ακολουθεί βίαια καταστολή και εφαρμογή των σταλινικών πολιτικών από τον στρατό και την μυστική αστυνομία για να τους 'εξαφανίσει ως τάξη'. Σταδιακά, όποιος αντιστεκόταν στην κολλεκτιβοποίηση θεωρήθηκε ως 'λαικός εχθρός'.
  • 1930 1,5 εκατομμύριο Ουκρανοί έπεσαν θύματα των πολιτικών απο-κουλακοποίησης του Στάλιν. Κατά την διάρκεια της περιόδου της κολλεκτιβοποίησης, ένοπλα τμήματα κατείσχαν με την βία γη, ζώα, περιουσία και εκκένωναν ολόκληρα σπίτια. Κοντά στο ένα εκατομμύριο άνθρωποι στην Ουκρανία διώχτηκαν από τα ίδια τους τα σπίτια, στοιβάχτηκαν σε εμπορικά βαγόνια και μεταφέρθηκαν στην Σιβηρία όπου τους εγκατέλειπαν, συχνά χωρίς καν φαγητό ή κάπου να μείνουν μέσα στο δάσος. Πάρα πολλοί απ' αυτούς, κυρίως παιδιά, πέθαναν στη διαδρομή ή αμέσως μετά.
    Κάρολος Μαρξ: Μπορεί οι ιδέες του να παραμορφώθηκαν κατά την εφαρμογή από τους διάφορους επιγόνους του, όμως τον σπόρο για το ταξικό μίσος και την δικαιολόγηση του εγκλήματος ως μέσου κατάκτησης του ιδανικού μιας καλύτερης κοινωνίας τον είχε ρίξει αναμφισβήτητα ο ίδιος.
  • 1932-1933 Η σοβιετική κυβέρνηση αυξάνει δραστικά τις ποσότητες που θα πρέπει να αποδώσει η Ουκρανία, για να είναι σίγουρο ότι δεν θα επιτευχθούν. Η πείνα εξαπλώνεται πλέον παντού. Το θέρος του 1932, τίθεται σε εφαρμογή απόφαση που προβλέπει την σύλληψη ή εκτέλεση οποιουδήποτε --ακόμα και παιδιού-- βρεθεί να παίρνει ("κλέβει") ακόμα και την παραμικρή ποσότητα σιτηρών ή ο,τιδήποτε φαγώσιμου από εκεί που δουλεύει. Με την απόφαση αυτήν ανεγείρονται στρατιωτικά οδοφράγματα σε πολλά ουκρανικά χωριά απαγορεύοντας την μεταφορά τροφίμων προς αυτά και απαγορεύοντας στους πεινασμένους κατοίκους να φύγουν προς αναζήτηση τροφής. Ταξιαρχίες νέων ακτιβιστών από άλλες περιοχές εκτός Ουκρανίας μεταφέρθηκαν στην Ουκρανία για να γυρνάνε τα χωριά και να μπορούν να κατάσχουν όπου έβρισκαν κρυμμένο σιτάρι και προοδευτικά όλα τα τρόφιμα από τα σπίτια. Ο Στάλιν δήλωνε πως για την περίπτωση της Ουκρανίας το εθνικό ζήτημα είναι στην πραγματικότητα αγροτικό ζήτημα και πως ο ίδιος και οι επιτελείς του ήταν αποφασισμένοι να δώσουν ένα μάθημα μέσω της πείνας και να καταφέρουν τελικά το οριστικό χτύπημα στην ραχοκοκκαλιά της Ουκρανίας, τον αγροτικό της πληθυσμό.
  • 1933 Τον Ιούνιο, στο αποκορύφωμα της πείνας, οι άνθρωποι στην Ουκρανία πεθαίνουν με ρυθμό 30χιλιάδων ατόμων την ημέρα, με το ένα τρίτο περίπου να είναι παιδιά (κάτω των 10). Ανάμεσα στο 1932 με 1934 στην Ουκρανία καταγράφονται περίπου 4 εκατομμύρια θάνατοι που αποδίδονται στην πείνα. Ο αριθμός αυτός δεν περιλαμβάνει τις εκτοπίσεις, τις εκτελέσεις ή τους θανάτους από φυσικά αίτια. Ο Στάλιν αρνείται δημόσια προς τους ξένους ότι υπάρχει πείνα στην Ουκρανία και συνεχίζει να εξάγει τόννους σιτηρών, πολύ περισσότερα απ' όσα θα μπορούσαν να θρέψουν κάθε πεινασμένο άνθρωπο και παιδί στην Ουκρανία. Κάθε αναφορά για λιμό στη Ρωσία σήμερα είναι ή υπερβολική μεγαλοποίηση ή κακόβουλη προπαγάνδα. Δεν υπάρχει ουσιαστικά πείνα ή θάνατοι από πείνα, υπάρχει απλά αυξημένη θνησιμότητα από αρρώστιες εξ αιτίας της ελλιπούς διατροφής. (NYTimes Walter Durranty)

Η άρνηση του λιμού από τη σοβιετική εξουσία απηχείται τον καιρό του λιμού ακόμα και από σημαντικούς δυτικούς δημοσιογράφους, όπως τον Walter Duranty. Η ΕΣΣΔ αρνιόταν πεισματικά οποιαδήποτε ξένη βοήθεια καθώς επίσημα το καθεστώς δεν αναγνώριζε την ύπαρξη λιμού. Όποιος ισχυριζόταν το αντίθετο κατηγορείτο για διασπορά αντι-σοβιετικής προπαγάνδας (εχθρός του λαού). Οι δυτικές κυβερνήσεις υιοθέτησαν παθητική στάση απέναντι στον λιμό, παρότι οι περισσότερες ήξεραν ήδη τί γίνεται στην Ουκρανία μέσω των αναφορών των διπλωματικών τους δικτύων. Τον Νοέμβριο του 1933, η μόλις εκλεγμένη κυβέρνηση Ρούσβελτ των ΗΠΑ αποφάσισε να αναγνωρίσει την κομμουνιστική κυβέρνηση Στάλιν και διαπραγματεύτηκε επίσης και μία νέα γενική εμπορική συμφωνία. Την επόμενη χρονία, το κλίμα της δυτικής εθελοτυφλίας συνεχίστηκε με την ένταξη του Σοβιετικού Κράτους στην Κοινωνία των Εθνών. Τα Πενταετή προγράμματα του Στάλιν για τον εκσυγχρονισμό της Σοβιετικής Ένωσης στηρίχθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην αγορά τεράστιων ποσοτήτων βιομηχανικών αγαθών και τεχνολογίας από την Δύση (!). Οι χώρες της Δύσεως ήταν διστακτικές στο να θυσιάσουν τις δελεαστικές εμπορικές συμφωνίες τους με την Σοβ. Ένωση για να ασχοληθούν με το θέμα του λιμού.

Οι χώρες που έχουν αναγνωρίσει την Ουκρανική Γενοκτονία. (Η Ελλάδα απουσιάζει)
Στις επόμενες δεκαετίες ουκρανικές οργανώσεις προσφύγων προσπάθησαν ώστε να αναγνωριστεί αυτή η τραγική, μαζική γενοκτονία, αλλά δυστυχώς με μικρή επιτυχία (αν δεν έχεις μαζί σου το Hollywood, τον ακαδημαικό χωρο ή κάποιον Σόρος να σε χρηματοδοτεί είναι λίγο δύσκολο αυτό). Δεν ήταν παρά στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν με την δημοσίευση του διαπρεπούς ερευνητή Robert Conquest "Harvest of Sorrow" (Θερισμός της Θλίψης), το πόρισμα της αμερικανικής επιτροπής για τον Ουκρανικό Λιμό και τα ευρήματα της Διεθνούς Εξεταστικής Επιτροπής για τον Ουκρανικό Λιμό και την κυκλοφορία του συγκλονιστικού ντοκυμαντέρ "Harvest of Despair" (Θερισμός της Απόγνωσης), που γνώρισε ο κόσμος για αυτό το τραγικό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Ευρώπης. Στην σοβιετική Ουκρανία, φυσικά, το Holodomor απαγορευόταν καν να συζητηθεί μέχρι τα τέλη του '80, λίγο πριν την διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας το 1991. Με την πτώση της ΕΣΣΔ, μη προσβάσιμα πριν αρχεία, καθώς επίσης και οι μαρτυρίες των επιζώντων του ολοκαυτώματος προσέφεραν έναν τεράστιο αριθμό αδιάσειστων στοιχείων για την φοβερή ουκρανική γενοκτονία διά λιμού που συνέβη την δεκαετία του 1930...


Στις 28 Νοεμβρίου του 2006, η Verkhovna Rada (το Ουκρανικό Κοινοβούλιο) ψήφισε νόμο με τον οποίον το Holodomor χαρακτηρίζεται ως εκούσια γενοκτονική πράξη. Παρόλο που η ρωσική κυβέρνηση μέχρι σήμερα εξακολουθεί να αρνείται την ουκρανική θεώρηση ως "μονόπλευρη παραποίηση της ιστορίας" (τι να πει κανείς για τους Ρώσους!), η ουκρανική Πείνα αναγνωρίζεται πλέον ως γενοκτονία από περίπου 25 κρατη, και είναι πλέον αντικείμενο σε σημαντικό βαθμό διεθνούς έρευνας και επιστημονικής καταγραφής.

Στοιχεία από: http://www.holodomorct.org/



ΥΓ: Όσο τα έγραφα αυτά δεν ξέρω αν ένοιωθα περισσότερο μίσος, οργή, περιφρόνηση, λύπη. Το έγκλημα της μνήμης είναι και το χειρότερο. Πάνω στα σκοτεινά τους έργα οι άνθρωποι προσθέτουν και το ψέμμα και το μασκάρεμα ή ρίχνουν τις ευθύνες στους άλλους (βλ και Σφαγή του Κατύν) για τις εγκληματικές τους πράξεις και τις ιδέες που τους οδήγησαν εκεί. Τρομακτικό! Ο όφις φταίει, όχι εγώ ή δεν έγινε έτσι, ή ήταν καλό αυτό που έγινε. ή έπρεπε να γίνει τότε, δικαιολογίες........

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου