Οι Σύντροφοι του Τσίπρα στην Ευρώπη

Αυστρία Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστρίας
Βέλγιο Κομμουνιστικό κόμμα (Βαλλωνίας)
Βουλγαρική Αριστερά (Българската левица)
Τσεχία Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού
Εσθονία Eesti Vasakpartei
Γαλλία Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα
Γερμανία Η Αριστερά

Λευκορωσία Κόμμα Δίκαιος Κόσμος (πρώην Κομμουνιστικό Κόμμα Λευκορώσων)
Ουγγαρία Munkáspárt
Ιταλία Κόμμα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης
Λουξεμβούργο Η Αριστερά
Πορτογαλία Bloco de Esquerda
Μολδαβία Κομμουνιστικό Κόμμα της Δημοκρατίας του Μολδόβα
Ρουμανία Κόμμα Σοσιαλιστικής Συμμαχίας
Άγιος Μαρίνος
Ισπανία Ηνωμένη Αριστερά
Ισπανία Κομμουνιστικό Κόμμα της Ισπανίας

Πόσο ρατσιστές είναι τελικά οι Έλληνες;

Η Υποκρισία των Κινημάτων Ισότητας

Οι Έλληνες- που λοιδωρούνται νυχθημερόν από την προοδευτική ιντελιγκέντσια σαν ρατσιστές και ομοφοβικοί Νεάντερνταλ- έβγαλαν δήμαρχο ,από τον πρώτο γύρο, τον Ηλία Ψινάκη, χωρίς να τεθεί καν ζήτημα για τη σεξουαλική του ταυτότητα σε όλη την προεκλογική περίοδο.

('Οσο για τους συνήθεις υπερασπιστές των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και τους επαγγελματίες gay ακτιβιστές, που, σε άλλη περίπτωση, θα πανηγύριζαν για την εκλογή του πρώτου ανοιχτά-πιο ανοιχτά δεν γίνεται- ομοφυλόφιλου δημάρχου στην Ελλάδα, αυτή τη φορά σφυρίζουν αδιάφορα. Προφανώς, ο Ψινάκης- ο οποίος δεν κατέβηκε στις εκλογές με σημαία του τον gay γάμο και τον...αντιρατσιστικό νόμο - δεν πληροί τα κριτήρια του "προοδευτικού" και "ακτιβιστή" gay δημάρχου, που έχουν στο μυαλό τους.)

Το εύστοχο σχόλιο του φίλου Τηλέμαχου Χορμοβίτη μάς θυμίζει ακριβώς αυτό που συχνά ξεχνάμε ή θέλουν να μας κάνουν να ξεχνάμε όσοι έχουν κάνει την υπεράσπιση δικαιωμάτων διαφόρων ομάδων (μεταναστών, ομοφυλοφίλων, επαγγελματικών ομάδων κοκ) επάγγελμα:

Πως η αγορά και η ζωή ομαλοποιεί τα πράγματα πολύ πιο φυσικά απ' ό,τι όλοι μαζί οι κουλτουριάρηδες και δήθεν ακτιβιστές!


Μάλλον αξίζει να σκεφτούμε πως ο κύριός τους σκοπός δεν είναι να βοηθήσουν αυτόν για τον όποιον κόπτονται και υποτίθεται έχει την ανάγκη τους αλλά να αλλάξουν την κοινωνία σύμφωνα με τις ψευδο-επιστημονικές θεωρίες και ιδεοληψίες που έχουν στο μυαλό τους. Το πόσο άλλωστε σέβονται πραγματικά αυτούς για τους οποίους δήθεν αγωνίζονται και εκπροσωπούν φαίνεται στο ότι τους αντιμετωπίζουν σαν ευαίσθητες ομάδες, και όχι ως ισότιμα άτομα. Η καταγωγή των κινημάτων αυτών είναι κατά το μάλλον ή ήττον μαρξιστική, απλά όπου προλεταριάτο αυτοί έβαλαν τις διαφόρων ειδών μειονότητες..

Αν κάποιος από αυτούς (τα μέλη των "ευαίσθητων" ομάδων) επιτύχει να υπάρχει ως ισότιμο άτομο-μέλος της κοινωνίας παρακάμπτοντας τα κινήματα και την αυτο-θυματοποίηση που αυτά προωθούν, η επιτυχία του αυτή γίνεται δεκτή μάλλον με αμηχανία καθώς θέτει εν αμφιβόλω την επιστημονική ακρίβεια των θεωριών των παραπάνω κινημάτων και κινδυνεύει να μετριάσει τον αγωνιστικό τους ζήλο. Ψυχολογικά θα μπορούσε αυτό να εξηγηθεί καθώς οι άνθρωποι εύκολα καταφεύγουν στην θυματοποίηση και προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από ταυτότητες (πολλές φορές υπάρχει όντως αντίκτυπος λόγω ενός ιδιαίτερου χαρακτηριστικού κάποιου ατόμου ή της ένταξής του σε μια ομάδα, θα πρέπει όμως αυτός ο αντίκτυπος να οράται με ψυχραιμία και στις πραγματικές του διαστάσεις, χωρίς να παραγνωρίζεται και η προσωπική ευθύνη του ατόμου).

Κενό εκπροσώπησης

Οι καρκινοβασίες της ελληνικής Δεξιάς

Το αποτέλεσμα για την Δεξιά δεν ήταν και το καλύτερο χθες. Ας μην κοροιδευόμαστε. Και πιθανόν να είναι ακόμη χειρότερο την επόμενη Κυριακή. Τί φταίει όμως; Θα αναρωτιούνται στα κομματικά επιτελεία της ΝΔ. Δεν διαλέξαμε αυτόν, διαλέξαμε τον άλλον κλπ κλπ.. Το πράγμα στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο βαθύ. Εκεί θα πρέπει να κοιτάξουμε και όχι στα συμπτώματα και την περιπτωσιολογία, αν μας νοιάζει το μέλλον και η πατρίδα και όχι απλά τα μικροπολιτικά.

Το θέμα είναι πως αν ήμασταν μια φυσιολογική χώρα (ας μην πούμε δυτική και μπλέξουμε) μετά απ' όλα όσα έχουν γίνει και μας οδήγησαν στην Κρίση, ένα δεξιό/φιλελεύθερο κόμμα θα μπορούσε να έχει μεγάλη απήχηση, αν όχι να σαρώσει, και εκλογικά και στην ουσιαστική πολιτική, ώστε να μπορέσει να κάνει τα αναγκαία βήματα και αλλαγές για να ξεκολλήσει η χώρα.

Παρόλαυτα αυτό δεν γίνεται. Από την μία έχουμε μια κοινωνία, έναν κόσμο, που έμαθε ή να ψάχνει πολιτικούς-προστάτες και τώρα νοιώθει απατημένος απ' αυτούς είτε έμαθε να ακούει και να πιστεύει σε υψηλά δήθεν οράματα και ιδανικά, αριστερόστροφης κυρίως κατεύθυνσης, που υπόσχονται μια ονειρεμένη κοινωνία αγάπης και αλληλεγγύης και που ανακαλύπτουν παντού εχθρούς εξηγώντας τα αίτια των εκάστοτε δεινών με όρους "οι καλοί" και "οι κακοί".

Από την άλλη, έχουμε ένα κόμμα (την ΝΔ) που δεν είχε ούτως ή άλλως την μεγάλη ιδεολογική φιλελεύθερη παράδοση όπως ας πούμε αντίστοιχα στο εξωτερικό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ιδρυτής του στήριξε το κόμμα αυτό περισσότερο πάνω στον εαυτό του. Συν οι συνθήκες ότι η Ελλάδα χρειαζόταν ηρεμία και προείχαν κάποια συγκεκριμένα ζητήματα, όπως η παραμονή της χώρας στην Δύση, η ένταξη στην ΕΟΚ, η πολιτική ηρεμία κλπ (προφανώς προείχαν, αλλά  ο μακαρίτης μάλλον τα υπερτόνισε παραβλέποντας άλλα λόγω υπερβολικού άγχους για την χώρα αλλά γιατί όχι και λόγω προσωπικών του παθών και φιλοδοξιών, άλλωστε κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνουμε κριτική και σ' εκείνον --που κάποιοι γράφουν και με κεφαλαίο!)

Οπότε δεν δόθηκε έμφαση στην ιδεολογία και τις θέσεις αλλά κυρίως σ' αυτό που ήταν πιο εύκολο και πρόσφορο εκείνη την στιγμή. Να αξιοποιηθεί η δημοφιλία του Προέδρου και να συσπειρωθεί ο κόσμος γύρω από αυτόν. Ένας ετερόκλητος κόσμος, που συγκεντρώθηκε γύρω απ την προσωπικότητα του Καραμανλή, δεν τού δόθηκε όμως μετά --σχεδόν-- τίποτα που θα τον έκανε να συνδεθεί και ουσιαστικότερα με την συγκεκριμένη παράταξη, εκτός από κάποιες θέσεις.. στο Δημόσιο.

Δεν δόθηκε έμφαση στο ιδεολογικό κομμάτι. Δεν χτίστηκε ένα κόμμα ξεκάθαρων αρχών και θέσεων, αλλά ένα συνονθύλευμα ιδεών που στο όνομα της ευελιξίας (η ευελιξία ως πρόσχημα είχε την αποτελεσματικότητα αλλά στην πραγματικότητα αυτή η αποτελεσματικότητα εξυπηρετούσε μόνο τους καιροσκόπους πολιτικάντηδες και τα συμφέροντά τους και όχι το πραγματικό αποτέλεσμα) έγιναν λάστιχο.

Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, το παπανδρεικό ΠΑΣΟΚ μόλις πήρε την εξουσία ξεκίνησε ένα όργιο πελατειακών σχέσεων και κομματικοποίησης του κράτους. Όχι πως αυτά δεν υπήρχαν και νωρίτερα, δεν υπήρχαν ας πούμε από την Δεξιά του '50. Υπήρχαν. Απλά το ΠΑΣΟΚ τα γιγάντωσε και τα έκανε τελείως απροσχημάτιστα πλέον, τα 'νομιμοποίησε' κοινωνικά. Μετά από 'κει επικράτησε και στην Δεξιά η 'συνετή' λογική ας βάλουν κι' αυτοί, ας βάλουμε κι' εμείς. Αρκεί να μείνουν οι δικοί μας δηλαδή.

Κάπως έτσι χτίστηκε το θαυμαστό μεταπολιτευτικό consensus του θαυμαστού απρόσκοπτου κοινοβουλευτικού βίου και της 'δημοκρατίας'. Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονταν, πρόεδροι της Δημοκρατίας γίνονταν κατόπιν συμφωνίας και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Πάνω στην πλάτη της επόμενης γενιάς και των πιο παραγωγικών πολιτών αυτής της χώρας φυσικά. Οι πολιτευτές και οι βουλευτές δούλεψαν ως χυδαίοι διεκπεραιωτές των υποθέσεων του κόσμου και ως γραφεία ευρέσεως εργασίας --εργασίας φυσικά που δεν θα πλήρωναν οι ίδιοι, αλλά ίσα-ίσα θα την πωλούσαν και θα επωφελούνταν απ' αυτήν!--

Το λογότυπο της κίνησης
Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών

Συμπέρασμα: Ενώ αλλιώς θα ήταν η ευκαιρία για ένα δεξιό/φιλελεύθερο κόμμα να αναδειχθεί μέσα στην Κρίση, οι αδυναμίες της ελληνικής κοινωνίας και --ακόμα πιο ασυγχώρητα-- οι παραλείψεις και τα λάθη της ελληνικής Δεξιάς που χάιδεψε αυτές τις αδυναμίες, οδηγούν στο σημερινό αδιέξοδο.
Δεν θα υπήρχαν σοβαρά ούτε ΧΑ ούτε ΣΥΡΙΖΑ. Θα υπήρχε κάτι ανάμεσα σε Δημιουργία Ξανά, Δράση και Νέα Δημοκρατία. Και στο Κέντρο-ΚεντροΑριστερά κάτι σαν το Ποτάμι. Αλλά το θέμα είναι τί θα γίνει τώρα.

Η ελληνική Δεξιά και κυρίως ο τόπος χρειάζονται μια συντηρητική/φιλελεύθερη παράταξη ανοιχτή στον κόσμο, που θα υπηρετεί τις ιδέες της και το έθνος, και όχι αυτο-τροφοδοτούμενες και ανακυκλούμενες κλίκες. Αυτό σήμερα είναι δύσκολο, αλλά αναγκαίο. Οι κομματικοί μηχανισμοί εκ των πραγμάτων, για λόγους που δεν είναι της ώρας να αναλυθούν, είναι δύσκαμπτοι. Στην σημερινή κατάσταση η ΝΔ όπως είναι, δεν φαίνεται να εξυπηρετεί το έθνος, την ελευθερία, αλλά την αυτοσυντήρησή της. Για κάποιους όμως από μας, οι ιδέες της Ελευθερίας και του Έθνους είναι πιο πάνω από οποιαδήποτε κομματική ταυτότητα.

Δεν ξέρουμε τί θα γίνει την επόμενη Κυριακή, θα το δούμε. Παρόλαυτα, σημασία δεν έχει μόνο η επόμενη Κυριακή, αλλά κυρίως να μπορέσει να υπάρξει μια πραγματικά δεξιά/φιλελεύθερη παράταξη στην χώρα, ένα κόμμα ή συνασπισμός αρχών και θέσεων με ξεκάθαρη ιδεολογία (αυτό που για κάποιους είναι δήθεν ακαμψία) και θέσεις και το οποίο με ζωντάνια και δυναμισμό και χωρίς φοβικές αναστολές και μικροπολιτικούς υπολογισμούς θα προσπαθήσει να κάνει πράγματα που χρειάζονται για την χώρα.

Αλλαγή λοιπόν, άμεσα και πάση θυσία. Για να μην φτάσουμε μετά να κλαίμε για την χώρα.

Στόχος να γίνει όχι απλά να αμυνθούμε, αλλά να κάνουμε όσο γίνεται βήματα μπροστά ώστε να προοδεύσει η χώρα και οι άνθρωποί της, υλικά και ηθικά, όχι απλά για να αποτρέπουμε διαρκώς τις καταστροφές, αυτό μόνο του είναι πολύ φτωχό.

Έρως και Αγάπη

Υπάρχει η 1η αγάπη: ο έρωτας, και η 2η αγάπη, αυτό που λέμε αγάπη

Η 1η αγάπη είναι το συνδετικό υλικό, η κόλλα που μπορεί να μάς κολλήσει με τον άλλον.

αλλά αν τα αφήσουμε όλα στον έρωτα θα κολλήσουμε, αλλά όχι πάντα και φυσικά όχι για πάντα.

Ο καλός Θεός μάς έδωσε και το μυαλό. Αφήνει να κάνουμε κι' εμείς κάτι. Είναι τέχνη η αγάπη. Και χρειάζεται καλλιέργεια. Όσο υπάρχει έντονη η 1η αγάπη είναι ο καλύτερος καιρός και η καλύτερη ευκαιρία για να οικοδομήσουμε την 2η, αυτήν που κρατάει. Απλά εμείς αρκούμαστε συνήθως μόνο στην πρώτη, την σπαταλούμε χωρίς να επενδύσουμε πάνω της. Είναι ένα κεφάλαιο ο έρωτας, και το καταναλώνεις, το χαίρεσαι, αλλά χρειάζεται επίσης και συνεχή αύξηση, ενδιαφέρον, επένδυση, προσοχή. Όταν το έχεις, οφείλεις να το καλλιεργήσεις, εάν θέλεις να παραμείνει και να μετουσιωθεί σε κάτι στέρεο και βαθύ. Συνήθως το σπαταλάμε. Γρήγορα. Και μετά δεν μας μένει τίποτα.

Ο έρωτας είναι απαραίτητος, αλλά από μόνος του δεν φτάνει...

Capitalism Is Sexier

Πρωτομαγιά. Εργατική ή Ανοιξιάτικη; Οι Έλληνες φαίνεται να προτιμούν το δεύτερο. Αν έβγαινες στην Θεσσαλονίκη προχθές, αυτό που θα έβλεπες θα ήταν οι γεμάτες καφετέριες, τα εστιατόρια και τα πάσης φύσεως φαγάδικα. Χιλιάδες Θεσσαλονικείς επέλεξαν να βγουν στους δρόμους, όχι για να διαδηλώσουν για κάποια κεκτημένα ή να απαιτήσουν κάποια "δικαιώματα" από το Κράτος, αλλά για να περάσουν καλά και να διασκεδάσουν με τους φίλους τους. "Δεν ενδιαφέρεται ο κόσμος για το μέλλον του", "αντί να επαναστατήσει".. θα επαναλάμβαναν μονότονα οι αγκιτάτορες των λαικών αγώνων. Και όμως, ποιός άραγε είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει η ζωή μας καλύτερη;

Μάλλον ο κόσμος φαίνεται να τον γνωρίζει εξ ενστίκτου. Γιατί πότε νομίζετε θα ωφελούνταν περισσότερο η οικονομία και οι εργαζόμενοι; Με το να κατέβαιναν σε διαδηλώσεις ή τώρα που εκατοντάδες μαγαζιά στον χώρο της εστίασης τουλάχιστον (είναι το μόνο που μας απέμεινε) είχαν δουλειά και έκαναν εισπράξεις;;; Και πάλι βέβαια, κάποια από τα λεφτά αυτά, από το κέρδος των εργαζομένων για το οποίο τόσο πολύ κόπτονται οι λαικοί αγωνιστές των συνδικάτων και των ΜΜΕ, θα πήγαινε σε αυτούς (13% του ΦΠΑ για να μην πούμε για τους άλλους φόρους) για να μπορούν να κάνουν άνετοι τους αγώνες τους, χωρίς να ανησυχούν για το πώς βγαίνει το ψωμί και άλλα ταπεινά πράγματα. (Πάσα ομοιότητα με το pizzo στο Παλέρμο της Σικελίας είναι φυσικά συμπτωματική).

Γιατί ο Καπιταλισμός είναι ο λιγότερο -ισμός από όλους τους -ισμούς. Είναι ουσιαστικά η θέληση του ανθρώπου για να ζήσει.