Κενό εκπροσώπησης

Οι καρκινοβασίες της ελληνικής Δεξιάς

Το αποτέλεσμα για την Δεξιά δεν ήταν και το καλύτερο χθες. Ας μην κοροιδευόμαστε. Και πιθανόν να είναι ακόμη χειρότερο την επόμενη Κυριακή. Τί φταίει όμως; Θα αναρωτιούνται στα κομματικά επιτελεία της ΝΔ. Δεν διαλέξαμε αυτόν, διαλέξαμε τον άλλον κλπ κλπ.. Το πράγμα στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο βαθύ. Εκεί θα πρέπει να κοιτάξουμε και όχι στα συμπτώματα και την περιπτωσιολογία, αν μας νοιάζει το μέλλον και η πατρίδα και όχι απλά τα μικροπολιτικά.

Το θέμα είναι πως αν ήμασταν μια φυσιολογική χώρα (ας μην πούμε δυτική και μπλέξουμε) μετά απ' όλα όσα έχουν γίνει και μας οδήγησαν στην Κρίση, ένα δεξιό/φιλελεύθερο κόμμα θα μπορούσε να έχει μεγάλη απήχηση, αν όχι να σαρώσει, και εκλογικά και στην ουσιαστική πολιτική, ώστε να μπορέσει να κάνει τα αναγκαία βήματα και αλλαγές για να ξεκολλήσει η χώρα.

Παρόλαυτα αυτό δεν γίνεται. Από την μία έχουμε μια κοινωνία, έναν κόσμο, που έμαθε ή να ψάχνει πολιτικούς-προστάτες και τώρα νοιώθει απατημένος απ' αυτούς είτε έμαθε να ακούει και να πιστεύει σε υψηλά δήθεν οράματα και ιδανικά, αριστερόστροφης κυρίως κατεύθυνσης, που υπόσχονται μια ονειρεμένη κοινωνία αγάπης και αλληλεγγύης και που ανακαλύπτουν παντού εχθρούς εξηγώντας τα αίτια των εκάστοτε δεινών με όρους "οι καλοί" και "οι κακοί".

Από την άλλη, έχουμε ένα κόμμα (την ΝΔ) που δεν είχε ούτως ή άλλως την μεγάλη ιδεολογική φιλελεύθερη παράδοση όπως ας πούμε αντίστοιχα στο εξωτερικό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ιδρυτής του στήριξε το κόμμα αυτό περισσότερο πάνω στον εαυτό του. Συν οι συνθήκες ότι η Ελλάδα χρειαζόταν ηρεμία και προείχαν κάποια συγκεκριμένα ζητήματα, όπως η παραμονή της χώρας στην Δύση, η ένταξη στην ΕΟΚ, η πολιτική ηρεμία κλπ (προφανώς προείχαν, αλλά  ο μακαρίτης μάλλον τα υπερτόνισε παραβλέποντας άλλα λόγω υπερβολικού άγχους για την χώρα αλλά γιατί όχι και λόγω προσωπικών του παθών και φιλοδοξιών, άλλωστε κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνουμε κριτική και σ' εκείνον --που κάποιοι γράφουν και με κεφαλαίο!)

Οπότε δεν δόθηκε έμφαση στην ιδεολογία και τις θέσεις αλλά κυρίως σ' αυτό που ήταν πιο εύκολο και πρόσφορο εκείνη την στιγμή. Να αξιοποιηθεί η δημοφιλία του Προέδρου και να συσπειρωθεί ο κόσμος γύρω από αυτόν. Ένας ετερόκλητος κόσμος, που συγκεντρώθηκε γύρω απ την προσωπικότητα του Καραμανλή, δεν τού δόθηκε όμως μετά --σχεδόν-- τίποτα που θα τον έκανε να συνδεθεί και ουσιαστικότερα με την συγκεκριμένη παράταξη, εκτός από κάποιες θέσεις.. στο Δημόσιο.

Δεν δόθηκε έμφαση στο ιδεολογικό κομμάτι. Δεν χτίστηκε ένα κόμμα ξεκάθαρων αρχών και θέσεων, αλλά ένα συνονθύλευμα ιδεών που στο όνομα της ευελιξίας (η ευελιξία ως πρόσχημα είχε την αποτελεσματικότητα αλλά στην πραγματικότητα αυτή η αποτελεσματικότητα εξυπηρετούσε μόνο τους καιροσκόπους πολιτικάντηδες και τα συμφέροντά τους και όχι το πραγματικό αποτέλεσμα) έγιναν λάστιχο.

Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, το παπανδρεικό ΠΑΣΟΚ μόλις πήρε την εξουσία ξεκίνησε ένα όργιο πελατειακών σχέσεων και κομματικοποίησης του κράτους. Όχι πως αυτά δεν υπήρχαν και νωρίτερα, δεν υπήρχαν ας πούμε από την Δεξιά του '50. Υπήρχαν. Απλά το ΠΑΣΟΚ τα γιγάντωσε και τα έκανε τελείως απροσχημάτιστα πλέον, τα 'νομιμοποίησε' κοινωνικά. Μετά από 'κει επικράτησε και στην Δεξιά η 'συνετή' λογική ας βάλουν κι' αυτοί, ας βάλουμε κι' εμείς. Αρκεί να μείνουν οι δικοί μας δηλαδή.

Κάπως έτσι χτίστηκε το θαυμαστό μεταπολιτευτικό consensus του θαυμαστού απρόσκοπτου κοινοβουλευτικού βίου και της 'δημοκρατίας'. Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονταν, πρόεδροι της Δημοκρατίας γίνονταν κατόπιν συμφωνίας και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Πάνω στην πλάτη της επόμενης γενιάς και των πιο παραγωγικών πολιτών αυτής της χώρας φυσικά. Οι πολιτευτές και οι βουλευτές δούλεψαν ως χυδαίοι διεκπεραιωτές των υποθέσεων του κόσμου και ως γραφεία ευρέσεως εργασίας --εργασίας φυσικά που δεν θα πλήρωναν οι ίδιοι, αλλά ίσα-ίσα θα την πωλούσαν και θα επωφελούνταν απ' αυτήν!--

Το λογότυπο της κίνησης
Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών

Συμπέρασμα: Ενώ αλλιώς θα ήταν η ευκαιρία για ένα δεξιό/φιλελεύθερο κόμμα να αναδειχθεί μέσα στην Κρίση, οι αδυναμίες της ελληνικής κοινωνίας και --ακόμα πιο ασυγχώρητα-- οι παραλείψεις και τα λάθη της ελληνικής Δεξιάς που χάιδεψε αυτές τις αδυναμίες, οδηγούν στο σημερινό αδιέξοδο.
Δεν θα υπήρχαν σοβαρά ούτε ΧΑ ούτε ΣΥΡΙΖΑ. Θα υπήρχε κάτι ανάμεσα σε Δημιουργία Ξανά, Δράση και Νέα Δημοκρατία. Και στο Κέντρο-ΚεντροΑριστερά κάτι σαν το Ποτάμι. Αλλά το θέμα είναι τί θα γίνει τώρα.

Η ελληνική Δεξιά και κυρίως ο τόπος χρειάζονται μια συντηρητική/φιλελεύθερη παράταξη ανοιχτή στον κόσμο, που θα υπηρετεί τις ιδέες της και το έθνος, και όχι αυτο-τροφοδοτούμενες και ανακυκλούμενες κλίκες. Αυτό σήμερα είναι δύσκολο, αλλά αναγκαίο. Οι κομματικοί μηχανισμοί εκ των πραγμάτων, για λόγους που δεν είναι της ώρας να αναλυθούν, είναι δύσκαμπτοι. Στην σημερινή κατάσταση η ΝΔ όπως είναι, δεν φαίνεται να εξυπηρετεί το έθνος, την ελευθερία, αλλά την αυτοσυντήρησή της. Για κάποιους όμως από μας, οι ιδέες της Ελευθερίας και του Έθνους είναι πιο πάνω από οποιαδήποτε κομματική ταυτότητα.

Δεν ξέρουμε τί θα γίνει την επόμενη Κυριακή, θα το δούμε. Παρόλαυτα, σημασία δεν έχει μόνο η επόμενη Κυριακή, αλλά κυρίως να μπορέσει να υπάρξει μια πραγματικά δεξιά/φιλελεύθερη παράταξη στην χώρα, ένα κόμμα ή συνασπισμός αρχών και θέσεων με ξεκάθαρη ιδεολογία (αυτό που για κάποιους είναι δήθεν ακαμψία) και θέσεις και το οποίο με ζωντάνια και δυναμισμό και χωρίς φοβικές αναστολές και μικροπολιτικούς υπολογισμούς θα προσπαθήσει να κάνει πράγματα που χρειάζονται για την χώρα.

Αλλαγή λοιπόν, άμεσα και πάση θυσία. Για να μην φτάσουμε μετά να κλαίμε για την χώρα.

Στόχος να γίνει όχι απλά να αμυνθούμε, αλλά να κάνουμε όσο γίνεται βήματα μπροστά ώστε να προοδεύσει η χώρα και οι άνθρωποί της, υλικά και ηθικά, όχι απλά για να αποτρέπουμε διαρκώς τις καταστροφές, αυτό μόνο του είναι πολύ φτωχό.