Μερικές σκέψεις με αφορμή την σφαγή στην Χούλα

Η σφαγή στην Συρία συνεχίζεται,έστω και αν περνά σε πολλούς απαρατήρητη.

Πριν μία εβδομάδα είχαμε ένα από τα πιο άγρια επεισόδια,την σφαγή στην Χούλα:108 άνθρωποι εκ των οποίων τα 49 παιδιά και οι 34 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους.Εν 21ω αιώνι...

Ασφαλώς,το άκουσμα μιας τέτοιας είδησης δεν μπορεί παρά να γεννήσει φρίκη και αποστροφή στις καρδιές μας.Μπορεί όμως πιθανόν να μας φέρει και σε κάποιες άλλες σκέψεις.

Ας αναλογιστούμε πόσο υποκριτική είναι πολλές φορές η κοινωνία μας.Φαντάζεται κανείς τί θα γινόταν στην Ελλάδα εάν το απεχθές αυτό έγκλημα είχε διαπραχθεί,φερ'ειπείν,από το Ισραήλ;ή από τις Ηνωμένες Πολιτειές.Μόλις και ανάγκη να αναφερθεί.

Φυσικά,το έγκλημα δεν γνωρίζει πατρίδα ή θρησκεία,είναι όμως κάτι στο οποίο αξίζει να σταθούμε.Το 1999 με την νατοική επέμβαση στην Σερβία για το Κόσοβο,η Ελλάδα όλη βρισκόταν σε 'επαναστατικό αναβρασμό'.Κάτι τα αισθήματα φιλίας (που ορθώς υπάρχουν) προς τον αδελφό σερβικό λαό,κάτι ο παραδοσιακός μας αντιαμερικανισμός,και κατέληξες να βλέπεις δικέφαλους αετούς να ανεμίζουν πλάι στις σημαίες του ΚΚ.

Ως μαθητής θυμάμαι το κλίμα που επικρατούσε στα σχολεία:πολιτικά σχόλια στα μαθήματα,προτροπή για συμμετοχή σε αντιπολεμικές πορείες κλπ..Η σχετικά νέα ακόμα τότε ιδιωτική τηλεόραση ,ακόμα πιο τρομολάγνα ,από σήμερα,έσπευδε να μεταφέρει το κλίμα από την γειτονική χώρα και διέδιδε ακόμα και ανησυχητικά σενάρια για την επέκταση του πολέμου.Ο λεγόμενος πνευματικός κόσμος της χώρας είχε βάλει αφ'ενός τις μαύρες πλερέζες του,λυπούμενος για το 'κατάντημα του πολιτισμού μας' και αφ'ετέρου ύψωνε την παντιέρα της αγανάκτησης μέσα από συναυλίες στις κεντρικές πλατείες της χώρας (για όσους θυμούνται).

Όλα αυτά δεν ήταν απαραιτήτως λανθασμένα ούτε πάντα υπερβολικά,αν τα συγκρίνει όμως κανείς με την στάση που κρατάει η κοινωνίας μας (ΜΜΕ,πνευματικός κόσμος κλπ) σε σχέση με διάφορες ανάλογες και μεγαλύτερες ανθρωπιστικές κρίσεις και σφαγές ανά τον κόσμο (πχ Ρουάντα 1994,εμφύλια αναταραχή σε Ιράκ ή στο Πακιστάν,Συρία τώρα) μπορεί να εξάγει σχεδόν αβίαστα ορισμένα όχι πολύ ευχάριστα συμπεράσματα.

Η ελληνική μας κοινωνία,πέραν τού ότι αντιδρά σε γενικές γραμμές με κύριο άξονα το υπερτονισμένο θυμικό (και αφήνει την λογική' όποιος μάλιστα την επικαλείται κινδυνεύει να θεωρηθεί ως λιγότερο ανθρωπιστής από τους άλλλους),έχει επίσης ξακάθαρα και την τάση να είναι επιλεκτική στο τί θα την κάνει να αγανακτήσει,να διαμαρτυρηθεί,να κατεβεί στον δρόμο.

Φαίνεται σαν να  -στην κοινωνία μας τουλάχιστον-  έχει μεγαλύτερη σημασία ποίος είναι αυτός που διαπράττει ένα έγκλημα,αν ταιριάζει στην αφήγησή μας περί του κόσμου,στην πολιτική μας μυθολογία,ως ο 'κακός' της υπόθεσης και όχι τόσο η πραγματική ουσία,το ποιός δηλαδή είναι αυτός που έπαθε,το θύμα,εκείνο που οφείλει να ενδιαφέρει κάθε άνθρωπο με στοιχειώδη λογική και αισθήματα ανθρωπισμού.Δεικνύεται έτσι η ιδεολογική μονομέρεια και αγκυλώσεις που έχουν εμποτίσει ασυναίσθητα την ελληνική κοινωνία.

Ωσάν αυτό που θέλουμε να είναι να βρούμε μιαν αφορμή,ώστε να επιβεβαιώσουμε τις παγιωμένες μας αντιλήψεις (πολλάκις λανθασμένες,άλλωστε δεν τις εξετάσαμε ποτέ ψύχραιμα) και να χρησιμοποιούμε ως μέσον ,άθελά μας, (αλίμονο) τα ίδια τα θύματα,ώστε να δικαιωθεί η όποια άποψη.Όχι ξεκινώ από το γεγονός και καταλήγω στην καταδίκη του θύτη,αλλά το αντίθετο,με νοιάζει κυρίως ο θύτης.

Είναι κάτι που χρειάζεται σκέψη και περισυλλογή.Ας ανοίξουμε τα μάτια μας λοιπόν,ως άτομα και ως έθνος,και ας προσπαθήσουμε να δούμε όσο πιο καθαρά τα γεγονότα στον κόσμο και να κάνουμε τον απαραίτητο διαχωρισμό ανάμεσα στις όποιες αντιλήψεις ή προκαταλήψεις μας και την πραγματικότητα..

Ας κρίνουμε ο καθένας μόνος του και ας εξεγειρόμαστε απέναντι στο κακό που υπάρχει στον κόσμο,χωρίς να παραδινόμαστε ούτε στα ΜΜΕ που άλλοτε σπείρουν τρόμο και καλλιεργούν συναισθήματα (οργή,μίσος κττ),ούτε σε σε ιδεολογικά,πολιτικά και άλλα συμφέροντα που θα χρησιμοποιήσουν τα συναισθήματά μας ώστε να προωθήσουν την δική τους ατζέντα.

ΥΓ:Ασχολείται κανείς,για παράδειγμα,με το ότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι στον κόσμο σκοτώνονται μεταξύ τους; (Σιίτες-Σουνίτες κλπ) και είναι πραγματικά λυπηρό,ή θα τον ένοιαζε μόνον αν γι'αυτό ευθύνονταν οι 'κακοί ιμπεριαλιστές που κάνουν τα πάντα για τα συμφέροντά τους',αν ταίριαζε δηλαδή στην ήδη παγιωμένη αντίληψή του περί του κόσμου.Ασχολείται κανείς με τον διωγμό των 1,5 εκατομμυρίου χριστιανών του Ιράκ,που αναγκάστηκαν να φύγουν λόγω του εμφυλίου και των διακρίσεων;

(Ανάλογη τύχη ίσως περιμένει και τους χριστιανούς της Συρίας,που βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολή πολιτικά θέση.Ας προσευχηθούμε ότι ο Θεός δεν θα επιτρέψει κάτι τέτοιο)