Γιατί αγαπάμε το παραμύθι

Η πολιτική πουλάει πράγματα που
δεν μπορεί να δώσει, πουλάει ψυχολογία

Γιατί ο κόσμος θέλει το παραμύθι του;

Ερώτημα που έχει απασχολήσει επί αιώνες πολιτικούς ηγέτες και ειδικούς της επικοινωνίας. Πώς ο κόσμος επιλέγει κάτι που για τον εξωτερικό παρατηρητή φαίνεται παράλογο; (Γιατί ο Ιούλιος Καίσαρ μπόρεσε να επιβληθεί στην νόμιμη Σύγκλητο και να γίνει δικτάτορας; Γιατί ο Βενιζέλος το 1920 ή ο Τσώρτσιλ το 1945 έχασαν αμέσως μετά από τεράστιες πολεμικές νίκες; γιατί ο Χίτλερ* κέρδησε τις εκλογές το 1933 ενώ όλοι ήξεραν ότι παρά τα υπαρκτά προβλήματα της Γερμανίας ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν επικίνδυνος από παρά πολλές απόψεις, όπως και τελικά αποδείχτηκε;; *ο χειρότερος δικτάτορας της Ιστορίας ανέβηκε στην εξουσία με εκλογές, μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό!)

Πολλά μπορεί να πει κανείς, αλλά νομίζω γενικά η απάντηση είναι απλή. Ο άνθρωπος θέλει το παραμύθι του, γιατί αυτό είναι η ψυχολογική του ανάγκη. Θέλει να πιστέψει κάπου, να νοιώσει ελπίδα, ακόμα και αν αυτή η ελπίδα είναι ψεύτικη. Το ξέρει θα απογοητευθεί μετά, αλλά δεν μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτήν, είναι το ναρκωτικό του. 

Η τάση αυτή του ανθρώπου δεν είναι κακή, είναι φυτεμένη από τον ίδιο τον Δημιουργό του, για να Τον αναζητά. Να αναζητά κάτι έξω από τον ίδιο, να του θυμίζει πως δεν μπορεί μόνος του να λύσει τα προβλήματά του ούτε να ολοκληρώσει την ύπαρξή του. Η αναζήτηση όμως αυτού του νοήματος και της ελπίδας έξω από τον Θεό είναι η λάθος απάντηση. Είναι μια απάντηση του "φυσικού" ανθρώπου, που δέσμιος της ψυχολογίας του, αναζητά σωτήρες επίγειους. Η λάθος αυτή απάντηση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απογοήτευση και αργότερα και στο μίσος έναντι αυτού που προσπάθησε να τον παραμυθιάσει. Και στην αναζήτηση ενός νέου 'παραμυθιού'...