Είμαι με τη Δούρου -40 Χρόνια

Η ήπια νερόβραστη ελληνική "Δεξιά"
Και να 'ταν μόνο ο Ντινόπουλος..

Αυτό το είμαι με τη Δούρου καταδεικνύει το βαθύτερο πρόβλημα της δεξιάς στην Ελλάδα: ουσιαστικά θέλει να μιμηθεί και να υπερθεματίσει σε δήθεν φιλολαικότητα (στην πραγματικότητα πατρονάρισμα) την Αριστερά. Αυτό γίνεται εδώ και 40 χρόνια, μάλλον και περισσότερο, και αν αυτό δεν σταματήσει η Δεξιά δεν θα κυβερνήσει ποτέ πραγματικά στην Ελλάδα. Η συντηρητική/φιλελεύθερη παράταξη αν θέλει να κερδίσει πραγματικά και να επηρεάζει πραγματικά την πολιτική στην Ελλάδα σε ιδέες και πολιτικές, και όχι απλά σε θέσεις και δικά μας παιδιά θα πρέπει να πάρει ένα μάθημα από την Αγορά:

Για να κερδίσεις το δικό σου μερίδιο σ' αυτήν θα πρέπει να προσφέρεις κάτι το πραγματικά διαφορετικό, κάτι που να δίνει τις δικές σου ξεχωριστές απαντήσεις και λύσεις. Αν δεν έχεις να προσφέρεις κάτι εναλλακτικό, πραγματικά δικό σου, τότε είσαι άχρηστος στην πολιτική αρένα. Τότε επιβιώνεις απλά ως μιμητής και ως δεύτερη επιλογή. Η ουσία για την Δεξιά (ως πολιτικό χώρο, γιατί ως όνομα και ως κόμμα ΝΔ είναι κάτι εξαιρετικά φθαρμένο και λίγο πλέον, αν δεν ήταν ήδη από την αρχή ελαττωματικό και ελλιπές) είναι πως πρέπει να προσφέρει κάτι το πραγματικά διαφορετικό, όχι να είναι ένα δεύτερο ΠΑΣΟΚ για να κερδίζει τις μάζες...Πρέπει να δείξει το κάτι διαφορετικό η Δεξιά στην Ελλάδα. Αν έχουμε τους προβεβλημένους ανθρώπους της να λένε τέτοια πράγματα τότε πάμε να ψηφίσουμε και ΣΥΡΙΖΑ που τα ξέρει και καλύτερα.

ΥΓ: Φυσικά ο υπουργός έσπευσε σε απογευματινή του ανακοίνωση την ίδια μέρα της δήλωσης να "διευκρινίσει" τί εννοούσε. Άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα της πολιτικής και των πολιτικών μας: περιμένουν να δουν τι θα πει ο κόσμος, και μετά τα γυρίζουν ώστε να τους έχουν ευχαριστημένους όλους. Αν κάποιος δεν μπορεί να εκφράσει μια γνώμη μετά από ώριμη κρίση και να μπορεί εκ των υστέρων να παραμείνει σταθερός σε αυτήν (στην βασική της ιδέα τουλάχιστον) και να την υποστηρίξει μάλλον δεν έχει νόημα να είναι πολιτικός... και να κατέχει θέσεις όπου θα πρέπει υποτίθεται να διαχειρίζεται το άγχος τού να λαμβάνει κρίσιμες αποφάσεις για λογαριασμό των άλλων, που του αναθέτουν αυτές τις ευθύνες -και τον πληρώνουν γι αυτό-- καθώς αυτοί θα ασχολούνται με την βιοπάλη και την οικογενειακή ζωή...