Ιδιωτικοποίηση των Κομμάτων

Τα κόμματα στην Ελλάδα είναι σαν το Δημόσιο. Αυτό έχουν άλλωστε ως πρότυπο, αυτό διαχειρίζονται, απ αυτό δανείζονται (αγύριστα) και γενικά αυτό μόνο ξέρουν. 

Δεν υπάρχει στα κόμματα το υγιές κίνητρο του κέρδους που υπάρχει στους ιδιωτικούς οργανισμούς. Δεν υπάρχει η ανησυχία για την επιβίωση, για την επιτυχία, για την αποτελεσματικότητα, για την καλύτερη αξιοποίηση όλων των διαθεσίμων πόρων, για την εξεύρεση καινούργιων και για την ορθολογική βελτιστοποίησή τους.

Φαίνεται αυτό και στις σημερινές εκλογές της ΝΔ, ανεξάρτητα από το όποιο τους αποτέλεσμα. Φαίνεται αυτό σε όποιον έχει μια μικρή πείρα από τα κόμματα και τους κομματικούς μηχανισμούς. Αυτό που νοιάζει περισσότερο τους ανθρώπους τους είναι το πώς θα κρατηθούν οι εσωτερικές ισορροπίες, πώς θα είναι στο τέλος όλοι ευχαριστημένοι. 

Μόλις και ανάγκη να πει κανείς ποιά θα ήταν η λογική εξέλιξη των εκλογών της ΝΔ αν τα στελέχη της ενδιαφέρονταν πρωτίστως και ψυχρά 

• για το ποιός είναι ο ικανότερος για να οδηγήσει το κόμμα τους στην εξουσία (αντικειμενικός σκοπός ενός πολιτικού κόμματος -και μάλιστα στο να ασκήσουν πραγματική εξουσία, να εφαρμόσουν τις ιδέες και τα οράματα που υποτίθεται έχουν και είναι απαραίτητα σε ένα κόμμα- όχι απλώς να διαχειριστούν το Δημόσιο, τις προσλήψεις και τα λεφτά των ευρωπαικών προγραμμάτων) 

• και ο ικανότερος για να οδηγήσει την πατρίδα στην ευημερία (αυτός είναι ο απώτερος αντικειμενικός σκοπός ενός -πατριωτικού τουλάχιστον- κόμματος: το καλό της πατρίδας).

Τα κόμματα στην Ελλάδα είναι σαν την επάρατο. Αναπτύσσονται εις βάρος του συστήματος από το οποίο τρέφονται, από το οποίο αντλούν λόγω ύπαρξης. Ακριβώς όπως οι δημόσιοι οργανισμοί.

Και όπως και στο Δημόσιο, αυτό είναι που κρατά την αποτελεσματικότητα αυτών των οργανισμών πολύ πίσω. Αντί να επιτελέσουν τον σκοπό τους όσο γίνεται αποτελεσματικότερα λειτουργούν απλά και μόνο για να διαιωνίσουν την ύπαρξή τους. 

Και ποιός είναι ο σκοπός των κομμάτων; Να πηγαίνει μπροστά η δημοκρατία και η οικονομία και κατ' επέκταση η κοινωνία. Αντί γι αυτό γίνονται στην πραγματικότητα ανασταλτικοί παράγοντες για όλα αυτά. Ο λόγος ύπαρξής τους όπως και των περισσότερων υπηρεσιών του δημοσίου δεν θα υπήρχε αν αυτά λειτουργούσαν στον ελεύθερο ανταγωνισμό και δεν προστατεύονταν από το κράτος με το αποκλειστικό προνόμιο -και τα χρήματα- να ασχολούνται με την δημοκρατία και την οικονομία μας. Και φυσικά θα έκαναν περισσότερο καλό παρά κακό στον σκοπό που υποτίθεται εξυπηρετούν, αν διαλύονταν.

Φυσικά θα πει κανείς ο κάθε οργανισμός ιδιωτικός ή δημόσιος αυτό δεν επιδιώκει πρώτα; Το δικό του συμφέρον και την επιβίωσή του; Όντως, υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά όμως: Τα κόμματα στην Ελλάδα ως δημόσιοι οργανισμοί (καλύτερα ως οργανισμοί του Δημοσίου) έχουν το αντικείμενο της εργασίας τους έτοιμο, δεν είναι υποχρεωμένα να το αναζητήσουν και άρα να βελτιωθούν για να το κάνουν αυτό αποτελεσματικά. Είναι δομημένα ώστε να διαχειρίζονται κάτι ήδη έτοιμο. Δεν χρειάζεται να κάνουν προσπάθεια γι αυτό, για να το προσελκύσουν, όπως θα έκανε μια ιδιωτική επιχείρηση ή οργανισμός. Απλά δεν χρειάζεται. Και όπως δείχνουν οι οικονομικοί νόμοι όταν μια αγορά λειτουργεί στρεβλά, δεν μπορεί να προσφέρει το προιόν που η κοινωνία θα χρειαζόταν.

Ιδιωτικοποίηση λοιπόν. Απαραίτητη και στην δημοκρατία. Αλλιώς μην περιμένουμε ελευθερία. Κτίσιμο των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος σε τελείως διαφορετικές βάσεις: "ιδιωτικοοικονομικές". Βάσεις δηλαδή κοινής λογικής.