Όχι, δεν ήταν "ακροδεξιοί εξτρεμιστές"..

Τελικά δεν ήταν "ακροδεξιοί εξτρεμιστές"*. Ούτε λευκοί Αμερικανοί. Αλλά η Αριστερά είτε εδώ είτε στην Αμερική ενστικτωδώς προτιμά να ψάχνει πάντα ως θύτες ανθρώπους που θα ταιριάζουν με την αφήγησή της. Σαν να την ενδιαφέρει να έρθουν σε αντιστοιχία τα γεγονότα με την θεωρία, και όχι το αντίθετο. Σαν να την νοιάζει η ερμηνεία περισσότερο, παρά το γεγονός. Πρέπει το γεγονός να υπακούει σε μιαν αυστηρή αιτιοκρατία. Ατομική ευθύνη, το απρόβλεπτο, ο ανθρώπινος παράγων, σχεδόν δεν υπάρχουν. Η ευθύνη είναι συλλογική, της κοινωνίας, "του καταναλωτισμού, του καπιταλισμού κλπ κλπ", πάντα κάποιου άλλου, πρέπει να βρεθεί κάπου έξω, συνήθως. Αυτά κάνει η ιδεολογία.

Το ότι
και όλα τέλεια να ήταν στην κοινωνία
και να γίνονταν τέτοια περιστατικά δεν χωράει σ' αυτήν την αντίληψη
(αλήθεια γιατί στην τέλεια σοσιαλδημοκρατική και εκκοσμικευμένη, χωρίς όπλα, χωρίς συντηρητισμό, με πλήρη 'ελευθερία' και συνάμα πλήρη κρατισμό, έλεγχο των πάντων από το κράτος και φροντίδα του πολίτη από την κούνια μέχρι τον τάφο κοινωνία της Σουηδίας αυτοκτονούν;)
Ή το γεγονός ότι μπορεί ένας άνθρωπος (ένας μαύρος ή ένας Ασιάτης μετανάστης για παράδειγμα) να μεγαλώσει με φτώχεια, κοινωνικό αποκλεισμό, δυσλειτουργική οικογένεια δεν θα γίνει απαραίτητα εγκληματίας ή περιθωριακός αλλά μπορεί να διαπρέψει ηθικά και επαγγελματικά πώς εξηγείται;

Και κάτι άλλο μάλλον όμως συμβαίνει. Η Αριστερά προβάλλει ίσως και τα δικά της. Ίσως είναι και δείγμα μιας διαδικασίας προβολής. Η Αριστερά παραδοσιακά έχει την τάση να θεωρεί την βία ως κάτι το αναπόφευκτο (ιστορικά), ή ακόμα και επιβεβλημένο (ηθικά), και να την εντάσσει στο πρόγραμμά της ως μέρος της μεθόδου για την επίτευξη του επαναστατικού της προγράμματος και του 'κοινού καλού' που ευαγγελίζεται. Έτσι ενώ η ίδια πολλές φορές σε πολλές περιπτώσεις έχει αποκηρύξει πλέον την βία, την συμφέρει ώστε να θεωρεί ότι αυτές τις μεθόδους τις μετέρχονται με την ίδια ευκολία και 'οι άλλοι', 'οι κακοί', οι δεξιοί ή γενικά οι μη αριστεροί (ακούγεται σαν μισαλλοδοξία;)

Ο Ταμερλάν Τσερνάεφ που ασχολείτο με το μποξ
και η Πορτογαλοιταλίδα φίλη του
που λέγεται ότι είχε ασπασθεί το Ισλάμ

Και εκεί, φυσικά είναι κακή αυτή η βία. Όταν πάλι μπορεί να αποδειχθεί πως αυτή η αφήγηση μπορεί να έχει προβλήματα επαλήθευσης από την πραγματικότητα, η αριστερή ιντελλιγκέντσια 'παγώνει', τα χάνει. Ο τρόπος ερμηνείας της ιστορίας (μαρξιστικός λιγότερο ή περισσότερο) από την πλευρά τους αποσαθρώνεται, εμφανίζονται οι αδυναμίες του. Τα μανιχαιστικά σχήματα καταρρέουν, το δίπολο καλοί-κακοί, πρόοδος-συντήρηση, ο απόλυτος ντετερμινισμός του κοινωνικού προτσές "κάπου βρίσκει". Δεν μπορεί για παράδειγμα να δεχθεί, (δεν το προβλέπει το κλειστό σύστημα της συγκεκριμένης σχολής σκέψης) να ερμηνεύσει αποτελεσματικά συγκεκριμένα πράγματα έξω από αυτό. Δεν χωράει ας πούμε το πώς δύο νέοι άνθρωποι θα εμπνέονται από μεσαιωνικές θρησκευτικές ιδέες που θα τους ωθήσουν στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα. Αυτά κατά την θεωρία θα έπρεπε να είχαν εκλείψει. Ο επαναστάτης θα ήταν πάντα σωστός, θα στρεφόταν 'κατά του κακού', και όχι κατά παιδιών. Και όμως, ο θρησκευτικός φανατισμός, στην συντριπτική του πλειοψηφία από πλευράς μιας συγκεκριμένης θρησκείας, υπάρχει. Και όχι δεν αντιμετωπίζονται όλα με τα μαρξιστογενή αριστερίστικα σχήματα. Καμμία καταπίεση δεν δικαιολογεί να σε κάνει να σκοτώνεις 8χρονα παιδιά και αθώους ανθρώπους που δεν γνωρίζεις καν. Όταν μάλιστα οι τρομοκράτες είναι άνθρωποι μορφωμένοι και σχετικά ευκατάστατοι, που θα μπορούσαν να περάσουν μια άνετη ζωή στις δυτικές χώρες καταρρέουν τελείως οι κλασικές αριστερές αναλύσεις. Δεν είναι η οικονομική κατάσταση, δεν είναι ο ρατσισμός, δεν είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός. Ο άνθρωπος έχει και άλλες ανάγκες βαθύτερες, πνευματικές και θρησκευτικές. Όταν σε μια μεταχριστιανική Δύση (η πρώην σύντροφος του ενός τρομοκράτη λέγεται ότι είχε ασπαστεί το Ισλάμ) αυτές τις ανάγκες έρχεται να τις καλύψει το Ισλάμ (η οποία 1. είναι μία από μόνη της νομικιστική θρησκεία, που καθιστά εύκολη την εξτρεμιστική της ερμηνεία και 2. είναι σε μεγάλο της ποσοστό ριζοσπαστικοποιημένη και υπέρ της αδιάκριτης βίας σε βαθμό που ξενίζει εντελώς την μοντερνιστική Δύση) τότε τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα και απρόβλεπτα. Ξεφέυγουν από κάθε σχήμα κλασικής τέτοιας θεώρησης. Αυτό είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων λανθασμένων ιδεολογικών αρχών.

Κάθε ολοκληρωτική ιδεολογία, οποιαδήποτε ιδεολογία θέτει το ανθρώπινο πρόσωπο κάτω από δήθεν μεγάλες ιδέες και αρρωστημένα οράματα, θολώνει τον νου του ανθρώπου και τον καθιστά ικανό για τα ειδεχθέστερα εγκλήματα (γκουλάγκ, ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, εγκλήματα πολέμου). Στον 20ό αι. ήταν ο ναζισμός και ο κομμουνισμός, στον αιώνα μας δυστυχώς φαίνεται να είναι ο ισλαμισμός. Και αυτό είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αρνηθούμε, καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε. Ο Θεός ας είναι βοηθός μας σ' αυτόν τον αγώνα όλου του πολιτισμένου κόσμου.

RIP Martin Richards (2005-2013)
Τί είδους άνθρωπος μπορεί να σκοτώνει ένα 8χρονο παιδί;

*ως ακροδεξιούς εξτρεμιστές στην Αμερική εννοούν συνήθως όσους είναι κατά των φόρων και κατά της αυξανόμενης ομοσπονδιακής εξουσίας, δηλαδή κάτι σχεδόν άσχετο με ό,τι θα εννοούσαμε με τον όρο αυτόν στην Ευρώπη.