Τί θα έλεγε η λογική

Δηλαδή η λογική τί θα έλεγε; Σαν σήμερα η Ελλάδα (η Ελλάδα, όχι μία παράταξη)
απέκρουσε οριστικά τον κίνδυνο
να μεταβληθεί σε λαική δημοκρατία
και να χάσει εθνική κυριαρχία στην Β.Ελλάδα

εγκλήματα έγιναν και από άτακτες (ή οργανωμένες) ομάδες ακροδεξιών κατά την Κατοχή
αλλά έγιναν άπειρα και κυρίως από τους πράκτορες του σταλινισμού
Όοολα αυτά δηλαδή πρέπει να τα ξεχνάμε, απλά και μόνο στο όνομα μιας συμφιλίωσης Φλωράκη και λοιπών και ενός μεταπολιτευτικού consensus;
Σήμερα; το 2013; που ούτε ΕΣΣΔ υπάρχει ούτε τίποτα;
Που οι χώρες της Ανατ. Ευρώπης στήνουν μουσεία για τα θύματά τους από τον κόκκινο εφιάλτη;
Εμείς ακόμα να φοβόμαστε;
Να θυσιάζουμε την αλήθεια και την χωρίς ταμπού συζήτηση στο όνομα
πολιτικών σκοπιμοτήτων; Ή να δίνουμε την αφορμή μόνο στους πραγματικά ακραίους να ασχολούνται μ' αυτά και να λαμβάνουν πολιτικά κέρδη που δεν τους αξίζουν;

Πόσο λογικό φαίνεται όλο αυτό; Έως πότε θα έχουμε τυφλά σημεία
και ταμπού σαν χώρα; Έως πότε θα είμαστε χώρα που απωθεί όσες μνήμες δεν της αρέσουν, έως πότε θα ζούμε φοβικά;

Αλλά εάν σιωπήσουμε και οι λίθοι κεκράξονται..
Το αίμα των νεκρών παιδιών της Ελλάδος βοά, δεν μπορεί να ξεχνιέται..
Το αίμα ανθρώπων που δολοφονήθηκαν μόνο και μόνο επειδή 'δεν ήταν μαζί τους'
ή δεν τους βοήθησαν όσο οι βάρβαροι αυτο-αποκαλούμενοι καπετάνιοι θα ήθελαν
(με τσεκούρι ο θείος ενός φίλου, όπως μου διηγιόταν, που τον είχαν απαγάγει, επειδή δεν τους έδωσαν τις λίρες τους για τον 'Αγώνα')

Τσάμπα πολέμησαν;
Αλλά και τα παρασυρμένα νειάτα της Ελλάδος που πήγαν να πολεμήσουν τον Γερμανό
και τους έκαναν πλύση εγκεφάλου οι κομμισσάριοι και οι πράκτορες της Μόσχας
και έστρεψαν μετά τα όπλα στα αδέρφια τους και έβαλαν πιο πάνω από την οικογένειά τους,
από την πατρίδα, από το δίκιο και την πίστη αυτήν την ιδεολογία
και αυτούς που τους πήγαν με το ζόρι στο βουνό
και όλους αυτούς δεν μπορούμε να τους ξεχάσουμε..

Δεν φταίγαν πάντα οι άνθρωποι, η ιδεολογία αυτή η τόσο απόλυτη πραγματικά τους αποκτήνωσε.. Άλλοι έβγαζαν και τον πραγματικό τους εαυτό έτσι βέβαια..

Τα παιδιά του παιδομαζώματος; Που τα παίρναν από την αγκαλιά της μάνας τους για να τους κάνουν γενίτσαρους και να τους μεγαλώσουν σαν κομμουνιστές στους παραδείσους τους;

Την παραγωγική δομή της χώρας που δεν της έφτανε η Κατοχή, και την αποτελείωσαν εντελώς, όταν η χώρα έπρεπε να ξαναχτίζεται, την ελληνική ύπαιθρο που ερήμωσαν οριστικά, αναγκάζοντας τους ανθρώπους της να φύγουν στην ξενητειά, στην Αυστραλία και στη Γερμανία και στον Καναδά ή στην Αθήνα κάνοντάς την έτσι μια πόλη ανυπόφορη;

Την Βόρειο Ήπειρο, την Κύπρο; Τις αποζημιώσεις που χάσαμε όταν η Ελλάδα ως νικήτρια του πολέμου αντί να ασχολείται με αυτά ασχολιόταν με το πώς θα διώξει τον σοβιετικό κίνδυνο;

Όλα αυτά μπορούμε να τα ξεχάσουμε; Έτσι; Απλά;