Οι τηλε-πωλητές και η συντηρητική μας κοινωνία

Η κοινωνία μας είναι πολύ βαθειά 'συντηρητική'

(με την αρνητική έννοια του όρου)

1. Ο,τιδήποτε κάνεις ως καινοτομία συνήθως λοιδωρείται ως παράξενο κλπ
"και ποιός νομίζεις ότι είσαι εσύ που θα το κάνεις αλλιώς δηλαδή";!
 (κάπως όπως γίνεται και στα χωριά!)

2. Έχουμε κολλήσει σε κάποιες νόρμες αφύσικες, έξωθεν επιβαλλόμενες
όπως πχ του στυλ η παιδεία, η υγεία πρέπει να είναι (σε κάθε περίπτωση) υπόθεση του κράτους, πρέπει να είναι για όλους, anti-concepts.. Ε δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς δηλαδή;

Γιατί να το κάνεις εσύ έτσι;

Γιατί πχ να βγάζεις λεφτά (ιδιωτικά) απ' αυτό; και όχι διαμέσου του collective bargaining;
όπως κάνουν οι άλλοι;;;

Γιατί να κάνεις τα δικά σου; Πιό έξυπνος είσαι εσύ δηλαδή; Στην βάση κρύβεται ο φθόνος, άλλωστε εκεί στηρίζεται και αυτός ο ίδιος ο μαρξισμός.. (μίσος προς όποιον τα καταφέρνει καλύτερα από σένα, H.Hazlitt).

Αυτά να τα πεις στο σχολείο, από λεφτά του κράτους, κοινωνικός έλεγχος,
όχι εταιρείες όχι ευεργέτες
να μη τα αναλαμβάνουν αυτά άλλοι
έτσι
για να ικανοποιήσουμε τις στενόμυαλες και κοντόφθαλμες ιδεοληψίες μας,
η εξυπηρέτηση των αναγκών και της ζωής έρχεται δεύτερη
ας γινόταν καθηγητής πχ το πολύ -δεν του έφτανε;- γιατί έκανε κάτι άλλο;

3. Το κίνητρο να έχεις φιλοδοξίες ή και λίγη 'τρέλλα' είναι κακό.
αυτό που κινεί --κακά τα ψέμματα-- τις κοινωνίες προς την πρόοδο,
η καλώς νοούμενη φιλοδοξία και επιθυμία για προσωπική πρόοδο και αυτοπραγμάτωση
καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια
ώστε να ισοπεδώνεται εντελώς (πανελλήνιες κλπ)

Ο σκοπός είναι μια ισότητα προς τα κάτω
και μετά παραπονούμεθα γιατί τάχα κλπ κλπ και άλλα βαρύγδουπα
συμπεράσματα.

Θεωρείται κακό, αλλά μακάρι να 'χουμε και άλλους υπουργούς που ξεκίνησαν έτσι και ξέρουν την αγορά και την πραγματική ζωή (εκτός από το κράτος που αντιμετωπίζει καθημερινά ο κάθε μικρομεσαίος επιχειρηματίας, οι λεγόμενοι αναρχικοί τού έκαψαν το μαγαζί, το βιβλιοπωλείο 19 φορές) και με τα ρίσκα που πρέπει να πάρεις και με την σύνεση που πρέπει να έχεις γιατί θα ξέρεις τί κρίνεται.. Φυσιολογική ζωή δηλαδή, δηλαδή φυσιολογικοί άνθρωποι, όχι γεννημένοι σε μια γυάλα 'διανοούμενοι' και πολιτικοί που κοιτάν' αφ' υψηλού..

Είτε συμπαθεί κανείς είτε όχι είτε συμφωνεί κανείς είτε όχι με τον κο Γεωργιάδη σε επί μέρους ζητήματα, νομίζω δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει με την ευχή να 'χουμε και άλλους τέτοιους ανθρώπους στην πολιτική και τη δημόσια ζωή.. Όπως ίσως ήταν λίγο πιο παλιά.. Προτού να αρχίσει η δαιμονοποίηση των φυσιολογικών ανθρώπων και η υπερτίμηση των δήθεν διανοούμενων..