Όπως η Άλωση...

Σήμερα είναι μια πολύ θλιβερή επέτειος για την ελληνική και την παγκόσμια ιστορία. Όπως όμως η 29η Μαίου δεν ήταν απλώς ένα ξαφνικό γεγονός αλλά το αποτέλεσμα μιας μακράς περιόδου παρακμής έτσι και η σημερινή Κρίση είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας παρακμής τόσο στην πολιτική όσο και στην πνευματική μας ζωή*.

Είναι φυσικά πιο εύκολο για τον άνθρωπο να μένει στα γεγονότα-ορόσημα -όλοι μ' εκείνα ασχολούνται- αυτή είναι η ενστικτώδης αντίδραση του ανθρώπου και της κοινωνίας. Αυτό που μένει στον κόσμο είναι η συνέπεια, όχι τα αίτια. Τα αίτια ζητάνε κάτι δυσκολότερο. Να βρεις το τί οδήγησε στο αρνητικό γεγονός. Δύσκολο και γνωστικά (να μελετήσεις την Ιστορία) αλλά και συναισθηματικά (να αποδεχθείς τα πορίσματα αυτής σου της μελέτης, όποια και αν είναι αυτά).

Όλοι ζήσαμε τα τελευταία χρόνια της Κρίσης, τις δραματικές της συνέπειες (για πολλούς μάλιστα πολύ πιο δραματικές από άλλους: χρεωκοπίες, λουκέτα, κατασχέσεις, διαζύγια, αυτοκτονίες κοκ). Αυτό "μάς μένει", είναι λογικό. Μια καλλιεργημένη κοινωνία όμως δεν κοιτάει μόνο στην επιφάνεια, μόνο στο γεγονός που φαίνεται, μόνο στο πρόβλημα, κοιτάει και στις αιτίες που το προκάλεσαν. Αυτό είναι τουλάχιστον κάτι που διαφοροποίησε τους προγόνους μας από τους άλλους λαούς και γέννησε την επιστήμη της Ιστορίας αλλά και γενικότερα την Επιστήμη.

Δεν είναι τόσο εύκολο να κοιτάξουμε στο τί μας έφερε εδώ που είμαστε. Ο άνθρωπος εκ φύσεως κοιτάει το τώρα, το θεωρεί ως κάτι δεδομένο, και ψάχνει στο τώρα τις αιτίες και τις λύσεις των προβλημάτων του. Ο χρόνος της ζωής μας είναι ως ποσοστό πολύ μικρός σε σχέση με την Ιστορία. Όμως αν θέλουμε να βρούμε πραγματικές λύσεις θα πρέπει να μπορούμε να κοιτάξουμε την μεγαλύτερη εικόνα. Αυτή είναι η χρήση της Ιστορίας. 

Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Ήταν δεδομένο ότι θα φτάναμε εδώ; Όχι. Θα πρέπει άρα να δούμε τί έγινε λάθος και να το αντιστρέψουμε ή τουλάχιστον να μην το επαναλάβουμε στο τώρα. Αυτό θα έπρεπε να γίνει, δεν είναι όμως τόσο εύκολο. Χρειάζεται εξάσκηση νοητικών δεξιοτήτων αλλά και ψυχικών δυνάμεων. Η κριτική είναι δύσκολο πράγμα. Και προς τον εαυτό σου και προς τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσες εσύ και οι γονείς σου και για τις οποίες πρέπει να παραδεχθείς τώρα ότι ίσως και να ήταν λάθος. Είναι δύσκολο να ψάξεις και να παραδεχθείς ότι ίσως να πήρες έναν στραβό δρόμο. Σίγουρα πολύ πιο δύσκολο από το να ψάξεις και να βρεις αποδιοπομπαίους τράγους που θα εξηγούν απλά (βλέπε απλοικά) την αιτία της κακοδαιμονίας σου, στο εδώ και τώρα.

*Άλλωστε από τη δεύτερη τροφοδοτείται και η κρίση της πρώτης και όχι το ανάποδο όπως θα υποστήριζε ο Μαρξ και ο Υλισμός. Αν έχουμε υγιείς πνευματικές αξίες θα έχουμε και υγιή ανάπτυξη στα υπόλοιπα επίπεδα: κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά κλπ.