Η απεργία

Όπως έχουμε ήδη δει ο Μαρξισμός (και τα παράγωγά του) φέρει κάποιες εκπληκτικές ομοιότητες με τα χιλιαστικά μεσσιανικά κινήματα (http://seirrax.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html). Και φυσικά όπως κάθε χιλιαστικό κίνημα που θα σεβόταν τον εαυτό του, οι κομμουνιστές θεωρούν καθήκον τους να ενημερώσουν άμεσα όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για την επερχόμενη Καταστροφή και να προτείνουν αυτό που αυτοί θεωρούν ως τον μοναδικό τρόπο 'σωτηρίας'. Οι κομμουνιστές συνήθως βέβαια πάνε ένα βήμα ακόμα πιο πέρα στο να προκαλούν την επιτάχυνση αυτού του Αρμαγεδδώνα, αυτής της κοινωνικής και οικονομικής Κατάρρευσης, ελπίζοντας ότι έτσι θα διευκολυνθεί η επίτευξη του αντικειμενικού τους σκοπού, της ελεύσεως της 'Χιλιετίας', ενός "άλλου κόσμου,διαφορετικού,που είναι εφικτός". Αξίζει να σημειώσουμε εδώ πως όπως και με τους κανονικούς χιλιαστές τα κίνητρα δεν είναι απαραίτητα ιδιοτελή ('πληρώνονται από την οργάνωση,το κόμμα' κλπ), υπάρχουν άνθρωποι που όντως πιστεύουν ολόκαρδα ότι πρέπει να κάνουν αυτό που κάνουν, τον αγώνα τους, το θεωρούν, στην κάθε περίπτωση με τον τρόπο τους, ως καθήκον τους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι απαλύνει καθόλου το κακό που πιθανόν να προκαλέσουν, καθώς ως γνωστόν "ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις".

Τα μαρξιστογενή κόμματα
συνήθως στρατολογούν
κόσμο μέσω 'ευγενικών' σκοπών
και ιδεωδών
ενώ εμφανίζονται πάντα ως
οι προστάτες
των 'λαικών συμφερόντων'
που διαρκώς απειλούνται
από τους εκάστοτε 'κακούς'
(εταιρείες, ξένους, Εκκλησία κλπ)

Ένα από τα βασικά μέσα προς την επίτευξη αυτού του σκοπού είναι και η απεργία. Ο κομμουνισμός και οι οργανώσεις που λειτουργούν ως 'βιτρίνα' (front organizations) και ως προστάδια για την ένταξη στο στενό πυρήνα, στο Κόμμα ('πολιτιστικά' σωματεία,'ενώσεις γυναικών',συνδικάτα,εργατικά κέντρα κλπ) προπαγανδίζουν κάθε φορά διάφορες κινητοποιήσεις με διάφορα αιτήματα, οικονομικά και 'θεσμικά'. Φυσικό είναι η προσπάθεια να προσανατολίζεται προς το να είναι αυτά τα αιτήματα όλο και πιο πλατειά (και ασαφή πολλές φορές) ή να έχουν αφορμή από την επικαιρότητα, ώστε να προσελκύσουν όλο και περισσότερο κόσμο, ο οποίος θα ήταν απρόθυμος αλλιώς να δεχτεί να ακούσει, πολύ δε περισσότερο να κάνει πράξη τα μαρξιστικά κηρύγματα περί της ανάγκης σύμπηξης 'λαικών μετώπων' και προετοιμασίας της προλεταριακής επανάστασης.

Στους απ΄έξω (αμύητους,outsiders) η απεργία φαίνεται ότι γίνεται για κάποιον συγκεκριμένο, 'δίκαιο' συνήθως, λογικοφανή λόγο. Πολλές φορές μπορεί να είναι όντως δίκαιος ή να έχει έστω κάποια ψήγματα αληθείας ο λόγος, αρκούν αυτά ώστε με το κατάλληλο μαγείρεμα να αποτελέσουν την μαγιά για την υποκίνηση απεργίας. Αυτό βέβαια είναι για τους αμύητους, για όσους δεν ξέρουν πολλά και βρίσκονται στον προθάλαμο της μαρξιστικής θρησκείας ή στέκονται ακόμα απ' έξω, και κοιτούν με απορία και κρυφό θαυμασμό. Ο πραγματικός κομμουνιστής γνωρίζει ότι η απεργία έχει ένα άλλο νόημα, πολύ πιο βαθύ, πολύ πιο σπουδαίο, σχεδόν μυστικιστικό, θέλει να σταματήσει όσο γίνεται περισσότερο την παραγωγή, να 'σταματήσει τον κόσμο', καθώς μόνο έτσι θα μπορέσουν να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες για την επανάσταση και την αλλαγή. Τα 'αιτήματα' είναι απλά οι προφάσεις, για τους πολλούς, που δεν μπορούν να πιάσουν τις πιο αφηρημένες ιδέες, που δεν έχουν εμβαθύνει στην θρησκεία, για να τους κρατάνε σε εγρήγορση, καθώς είναι απαραίτητοι. Και φυσικά αυτό φαίνεται και πολιτικά, σε μια πιο 'πεζή' ερμηνεία: πρέπει ο κόσμος,η μεσαία τάξη, οι "μικροαστοί", που είναι το κύριο δημιούργημα μιας ανοιχτής καπιταλιστικής κοινωνίας, να εξαθλιωθεί για να ψηφίσει/στηρίξει κάποιο κομμουνιστικό ή ακροαριστερό κόμμα. Ξέρουν πολύ καλά οι ινστρούκτορες του κόμματος και των συνδικαλιστικών οργανώσεων πως κανείς δεν θα έκανε μια επανάσταση ρισκάροντας όλη τη ζωή και καλοπέρασή του (όση τέλος πάντων έχει) του ίδιου κ της οικογένειάς του απλά και μόνο για να πάρει πχ την BMW του 'πλούσιου' γείτονα ή να μένει σε σπίτι με θερμαινόμενη κλειστή πισίνα. "Οι σκλάβοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις αλυσίδες τους". Και ο κομμουνισμός θέλει τους ανθρώπους σκλάβους, τους θέλει σκλάβους, για να μπορεί μετά να τους "βοηθήσει" και να τους προσφέρει την "ελευθερία" του.

Κάθε φορά λοιπόν που θα βλέπουμε για απεργίες,διαδηλώσεις και τα συνακόλουθά τους: απολύσεις, κλείσιμο εργοστασίων, χάσιμο μαθημάτων στα σχολεία, βίαια επεισόδια στους δρόμους κλπ ας μη ξεχνάμε πως όλα αυτά δεν είναι "παράπλευρες απώλειες" αλλά σημαίνουν πως ο βαθύτερος σκοπός της απεργίας έχει εκπληρωθεί: να έχει προκληθεί λιγότερο ή περισσότερο η αναταραχή, την οποίαν όπως έλεγε και ο μεγάλος Τιμονιέρης (aka μεγάλος δικτάτορας) Μάο "δεν πρέπει να φοβόμαστε"...


Υ.Γ1.:Ένα επίσης σημαντικό στοιχείο που μπορεί να έρθει προς επίρρωσιν όσων ισχυρίζομαι είναι το περίφημο anti-concept του 'απεργοσπάστη'. Οι κομμουνιστές θεωρούν την απεργία όχι ως δικαίωμα, ως μέσον πίεσης κάποιου προς τον εργοδότη του, πριν φθάσει στην δικαιοσύνη, αλλά ως ταξική υποχρέωση. Οι απεργοσπάστες αντιμετωπίζονται ως ταξικοί προδότες και αντιμετωπίζονται αναλόγως.

Υ.Γ2.:Στην Σοβιετική ¨Ενωση ήταν απαγορευμένες οι απεργίες, καθώς "δεν υπήρχε λόγος να απεργήσεις εναντίον της εργατικής εξουσίας". Τώρα αν οι εργάτες είχαν παράπονα και αδικούντο αυτό είναι άλλο θέμα. Αυτό όλο άλλωστε οδήγησε (μαζί με την ιμπεριαλιστική πολιτική της Σοβ.Ένωσης) και στην διάσπαση του κομμουνιστικού κινήματος, με την δημιουργία από εκεί του αντι-σοβιετικού ρεύματος της Νέας Αριστεράς και του ευρωκομμουνισμού, από όπου και προέρχονται τα σημερινά κόμματα της Δημοκρατικής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το ΚΚΕ είναι όσοι έμειναν πιστοί στον σοβιετικό τύπο κομμουνισμού.

-Ν.Β., Δεκέμβριος 2012