Χριστός ή Μαρξ;

Χριστός ή Μαρξ; Κάποιοι προσπαθούν να μείξουν τα άμεικτα

Φιλανθρωπία με το ζόρι

Είναι εντυπωσιακό πώς η πρόσφατη διαμάχη για την φτώχεια, με πρωταγωνιστές τον Rush Limbaugh και τον Πάπα Φραγκίσκο μάς αποκαλύπτει μια βασική διαφορά:
α. απ' τη μία η υποχρεωτική 'φιλανθρωπία' μέσω της κρατικής επιβολής από την αριστερή κοσμοαντίληψη και
β. από την άλλη η ελευθερία του καθενός ατόμου στην εθελοντική δωρεά και προσφορά και στο να μπορεί να παίρνει κανείς τις δικές του αποφάσεις για την ζωή, στην δεξιά.
Ξεχάστε όσα είπαν και ο Limbaugh και ο Πάπας. Οι διαφωνίες που ακολουθούν είναι πολύ πιο ουσιαστικές.

Οι προοδευτικοί παρερμηνεύουν συστηματικά την χριστιανική διδασκαλία για να κατακρίνουν την ελεύθερη («ασύδοτη») οικονομία και να προωθήσουν το ιδεώδες του σοσιαλισμού. Ανάμεσα σ' αυτούς, φυσικά δεν είναι μόνον Καθολικοί. Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι απ' αυτούς -αν όχι όλοι- δεν είναι καν πραγματικοί χριστιανοί, αλλά απλά αριστεροί ιδεολόγοι οι οποίοι ελπίζουν να πάρουν με το μέρος τους και τους Χριστιανούς χρησιμοποιώντας χριστιανοφανή επιχειρήματα υπέρ των θέσεων τους (που τις έχουν εκ των προτέρων, ασχέτως χριστιανισμού).

Γεννώνται κάποια ερωτήματα: Πώς άραγε είναι δυνατόν να βοηθήσει κάποιος τους φτωχούς χωρίς να πρέπει να δημιουργήσει πρώτα ο ίδιος κάτι;! Χωρίς τον καπιταλισμό, την ελεύθερη επιχειρηματικότητα και αγορά, η φιλανθρωπία πάσχει (ΣτΜ: δεν μπορεί να γίνει οικονομολογικό μοντέλο η φιλανθρωπία, όπως θα έλεγε και ο π. Αθανάσιος). Ο καπιταλισμός αποτελεί την μηχανή η οποία κάνει την παροχή βοήθειας στους φτωχούς εφικτή. Με άλλα λόγια, οι προοδευτικοί που αυτοπαρουσιάζονται ως χριστιανοί κάνουν μια λανθασμένη επιλογή, επιμένοντας ότι φιλανθρωπία και καπιταλισμός είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες.

Αν οι πολίτες θέλουν από το Κράτος να στήνει δίχτυ ασφαλείας, δεν θα μπορούσαν οι ίδιες οι κοινωνίες να παρέχουν στο κράτος φιλανθρωπία για καθαρά πρακτικούς, μη θρησκευτικούς λόγους;

Φαίνεται πάντως πως αν με το να συζητάμε τον Χριστιανισμό προωθούμε μια προοδευτική ατζέντα, τότε μετράει. Αν ο Χριστιανισμός πάει κόντρα (αποδεικνύει λανθασμένη) αυτή την προοδευτική ατζέντα, τότε δεν μετράει (!) Και πώς καν τόλμησες να τον αναφέρεις; Ο Χριστός (η θρησκεία) πρέπει να εμπλέκεται στην πολιτική μόνο όταν (αν) αυτό βοηθάει στην προώθηση της κρατικής ατζέντας προγραμμάτων μεγαλύτερου δημοσίου, περισσότερων ρυθμιστικών διατάξεων, δανεισμού, χρέους και αναδιανομής του πλούτου.

Εξάλλου, ας ξεκαθαρίσουμε τουλάχιστον ένα πράμα: ο Πάπας Φραγκίσκος προσπαθεί. Και μπράβο του. Αυτό είναι πολύ περισσότερο από ο,τιδήποτε μπορεί να πει κανείς για πολλούς από τους προτεστάντες αστέρες της φιλανθρωπίας στην Αμερική.

Υψωμένες γροθιές ή χέρια
που δίνουν;

Στην δημόσια όμως αντιπαράθεση, απλά έτυχε να είναι αυτός το πρόσωπο που ξεκίνησε την συζήτηση τον Νοέμβριο του 2013 με μια Αποστολική Παραίνεση με τον τίτλο Evangelii Gaudium (H Χαρά του Ευαγγελίου). Το Βατικανό προκάλεσε μεγαλύτερη διαμάχη με την μετάφρασή της στα αγγλικά. Ο Rush Limbaugh την συνέχισε εκφράζοντας τη διαφωνία του με αυτήν.



Στην πραγματικότητα, αν το σκεφτεί κανείς, ο πρώτος Πάπας, ο Πέτρος ήταν ένας ‘καπιταλιστής’: Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν ψαράδες. Ο Πέτρος είχε κεφαλαιουχικό εξοπλισμό: πλοία, τα οποία ήσαν ιδιαιτέρως ακριβά εκείνη την εποχή και μεγάλα δίχτυα (153 ψάρια, Ιω 21:11). Έπρεπε να πιάσουν πολλά ψάρια απλά και μόνο για να κάνουν απόσβεση στην αρχική τους επένδυσή (χρόνος, κόπος, κόστος ευκαιρίας, χρήμα). Το σπίτι τους ήταν μεγάλο και βρισκόταν στην αρκετά εύπορη πόλη της Καπερναούμ. Τα Ευαγγέλια αναφέρουν πως ήταν στο σπίτι του Πέτρου όπου μαζεύονταν συνήθως οι μαθητές και οι πρώτοι χριστιανοί. Το μέγεθος αυτό του σπιτιού φαίνεται ακόμα και από το ότι και ο ίδιος ο Ιησούς μπορούσε να βγει έξω απαρατήρητος για να προσευχηθεί.

Ο Ιησούς Χριστός ήταν τέκτων (ξυλουργός), ελεύθερος επαγγελματίας, ουσιαστικά ένας καπιταλιστής. Ο νομιζόμενος (κατά τον Νόμο) πατέρας του Ιησού, ο Ιωσήφ, είχε μια ξυλουργική επιχείρηση. Ως πρωτότοκος, ο Ιησούς έπρεπε να μάθει την τέχνη του πατέρα του και να ασχοληθεί μ’αυτήν. Το ξύλο ήταν αρκετά πιο δυσεύρετο τότε για κατεργασία και χρήση στην οικοδομή. Εισήγετο συνήθως ως είδος πολυτελείας από τα όρη του Λιβάνου. Άρα ο Ιησούς θα έπρεπε να δουλέψει αρκετά τις δεξιότητές του πάνω στην τέχνη αυτήν και να έχει στην κατοχή του αρκετά ακριβά εργαλεία για να δουλεύει την μικρή αλλά υψηλής προστιθέμενης αξίας επιχείρησή του.

Σύμφωνα με τους χριστιανοσοσιαλιστές
το Κράτος δικαιούται να μας ξεζουμίζει,
αρκεί τα λεφτά να πηγαίνουν για καλό σκοπό

Η διαμάχη αυτή πάντως αποκαλύπτει ένα εντυπωσιακό χάσμα ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά: Ο Ιησούς Χριστός διδάσκει στους μαθητές Του να δίνουν στους φτωχούς. Οι προοδευτικοί όμως βλέπουν σε αυτό μια εντολή για μια οργανωμένη ακούσια (άρα βίαιη, άλλα χρόνια θα πούνε: και όμως..) αναδιανομή του πλούτου (το πώς έχει διανεμηθεί ο πλούτος στην Ελλάδα και πόσο αυτό έχει γίνει δίκαια μέσω δηλ. της ελεύθερης αγοράς και αμοιβαία ωφέλιμων και συναινετικών συναλλαγών είναι άλλη συζήτηση!!!) από το Κράτος. Οι χριστιανοί θα πρέπει να υποστηρίζουν μια σοσιαλιστική κυβέρνηση, που θα τα παίρνει από τον Α για να τα δώσει στον Β. Κάθε αναφορά στους φτωχούς χρησιμοποιείται ως μέσον για να σημάνει μεγαλύτερο κρατικό έλεγχο πάνω στην εθνική οικονομία.

Ας γίνουμε όμως πιο σαφείς: εδώ μιλάμε για χρήση βίας. Μιλάμε για το να βάζεις από καιρού εις καιρόν τα ΜΑΤ για να διαλύουν τους διαδηλωτές που δεν θα είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν φόρους. Η βία, ακόμα και η δολοφονία ανθρώπων από τα όργανα της τάξεως, είναι αυτή που ουσιαστικά εγγυάται την συλλογή των φόρων για το λεγόμενο κοινωνικό κράτος. Άρα δηλαδή; Επικροτεί ο Ιησούς την χρήση βίας από το Κράτος ώστε να μπορεί το Κράτος (η Κυβέρνηση) να πάρει από τον Α για να δώσει στον Β;

Οι συντηρητικοί συχνά διακρίνουν κάτι που οι προοδευτικοί δυσκολεύονται: πως ο Χριστός ασχολείται με τις ελεύθερες επιλογές των ανθρώπων. Ο χριστιανισμός ολόκληρος βασίζεται πάνω στην ελευθερία της βούλησης (στο αυτεξούσιο). Ο Καπιταλισμός βασίζεται επίσης πάνω σ' αυτήν την ελευθερία. Ο Ίδιος ο Θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν (ΣτΜ: αν και προφανώς θα μπορούσε, για να παραθέσω εδώ και έναν καθηγητή μου η δύναμη του χριστιανικού Θεού έγκειται στην εκούσια αδυναμία Του) να υπακούσει σε Αυτόν, να Τον αγαπήσει ή να Τον υπηρετήσει. Όταν μια πόλη απέρριψε τον Ιησού, οι οπαδοί Του ήθελαν να τιμωρήσουν αυτήν την ανυπάκουη σκληροτράχηλη πόλη ζητώντας 'να πέσει φωτιά απ' τον ουρανό να τους κάψει' --να επαναληφθεί δηλ. το θαύμα του Προφήτου Ηλιού που έκαψε τους ιερείς του ειδωλολατρικού θεού Βάαλ. Ο Κύριος Ιησούς τούς το αρνήθηκε κατηγορηματικά.

Ο χριστιανός γίνεται Σαμαρείτης
με την

έμπνευση του Αγ. Πνεύματος
και την δική του απόφαση,
όχι με τις επιταγές του Κράτους

Οι συντηρητικοί διαβάζουν αυτές τις ίδιες βιβλικές περικοπές και αναγνωρίζουν πως ο Ιησούς μιλάει στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά για το πώς να ζει. Τίποτα σε καμμία διδασκαλία του Ιησού δεν μπορεί να υποστηρίξει την ιδέα ενός κράτους που θα μπορεί να παίρνει λεφτά ή ακίνητα από κάποιον για να τα δώσει σε κάποιον άλλον. (ΣτΜ: το ίδιο παράδοξο θα μας φαινόταν το δικαίωμα ή καθήκον ενός κράτους να φροντίζει ώστε οι υπήκοοί του να είναι πιστοί και να εφαρμόζουν γενικά στην ζωή τους το Ευαγγέλιο, τον ηθικό βίο ή την προσευχή.. Θα πει κανείς άλλο εκείνο, τα λεφτά μάς νοιάζουν περισσότερο, και αυτό επηρεάζει όμως, ο άνθρωπος δεν είναι μόνον ύλη, μόνο βιολογία, ουκ επ άρτω μόνον.. Αλλιώς οι προοδευτικοί χριστιανοί επηρεάζονται, χωρίς να το καταλαβαίνουν ίσως, και βλέπουν την ζωή μέσα από τα υλιστικά μάτια των αθέων ομοιδεατών τους (υλιστική αντίληψη περί ζωής και ανθρώπου).

Αλλά παρόλαυτα, παρά το πόσες φορές ξεκαθαρίζεται μέσα στα Ευαγγέλια η ατομική, ελεύθερη δηλαδή αποδοχή ή όχι, η επιλογή, η προσωπική ευθύνη κλπ, οι λεγόμενοι προοδευτικοί δεν μπορούν να το δουν.

Αναμασούν βιβλικά χωρία που αναφέρονται στους φτωχούς ωσάν να αυτά να δικαιολογούν αυτόματα κάποιο δικαίωμα για αναδιανομή του πλούτου εκ μέρους του κράτους. Για παράδειγμα την ιστορία του πλούσιου νεανίσκου (Μθ 19): ένας νεαρός άντρας ρωτάει τον Κύριο τί πρέπει να κάνει για να κερδίσει (να κληρονομήσει) την αιώνια ζωή. Ο άντρας αυτός περιγράφει στον Κύριο ότι έζησε όπως θα ήθελε ο Μωσαικός Νόμος (τας εντολάς εφυλαξάμην).

Εάν θέλεις να γίνεις τέλειος τού απαντά ο Ιησούς έλα και ακολούθησέ με --το οποίο σημαίνει να αφήσει πίσω την παλιά του ζωή και να μπει στον κύκλο των περιπλανώμενων μαθητών του Χριστού που κήρυτταν το Ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού. Ο Ιησούς λέει στον πλούσιο άντρα να πουλήσει (να ρευστοποιήσει) όλα του τα τα περιουσιακά στοιχεία και να τα δώσει στους φτωχούς. Αλλά ο Ιησούς επέλεγε αυτόν τον άνθρωπο για ένα συγκεκριμένο ιεραποστολικό έργο, να γίνει μαθητής και απόστολός του, για μια πολύ ξεχωριστή ειδική αποστολή. Ο Ιησούς δεν ζητούσε τέτοιο πράγμα από τον καθένα! (Εύλογο, αλλιώς χριστιανοί θα ήταν μόνον οι μοναχοί --άτοπο! και απ' αυτούς όσοι δεν έχουν περιουσία!) Ο Ιησούς ήταν στην τελευταία του περιοδεία, πήγαινε προς τα Ιεροσόλυμα για να πεθάνει στον σταυρό (το ήξερε). Ο χρόνος ήταν πολύ λίγος. Προσκαλούσε αυτόν τον άντρα σε μια εντελώς διαφορετική ζωή, στο να κηρύττει το ευαγγέλιο εν μέσω διωγμών, οι οποίοι θα ακολουθούσαν σύντομα κατά των χριστιανών, μετά την σταύρωση του Δασκάλου τους.

Αλλά το πιο χρήσιμο για το θέμα μας, ο πλούσιος νεανίσκος αρνείται. Λέει όχι. Τί έγινε; Είπε ο Ιησούς στην θρησκευτική του αστυνομία να του επιτεθούν ή να του πάρουν την περιουσία με το ζόρι; Όχι. Ο Ιησούς τον καταδίκασε; Όχι. Ο Ιησούς μια φορά καταράστηκε μια συκιά και η συκιά εκείνη ξεράθηκε κατευθείαν. Ο Ιησούς απλά είπε στον άνθρωπο Εάν θέλεις να γίνεις τέλειος και ο άνθρωπος εκείνος απλά δεν το θέλησε.

Οι μαθητές μετά συζητούσαν με τον Κύριο για την επικίνδυνη περιπλοκή του πλούτου και την αμαρτία της απληστίας. Ο Χριστός τούς προειδοποιεί για τους κινδύνους που κρύβει ο πλούτος. Αλλά τελειώνει λέγοντάς τους πως ο πλούσιος νεανίσκος μπορεί παρόλαυτα να πάει στον παράδεισο καθώς Πάντα δυνατά τω Θεώ εστι.

Ο Ιησούς ήταν ένας ξυλουργός.
Φαίνεται ίσως λίγο "βλάσφημο"
να τονίζουμε τέτοια στοιχεία στον Κύριο,
όμως, ασυνείδητα, έτσι αρνούμαστε της Ενσάρκωση

Η λεγόμενη φιλελεύθερη ('προοδευτική') θεολογία --καθολική και προτεσταντική-- (ΣτΜ: φυσικά και η ορθόδοξη καθώς μιμείται τις δύο προηγούμενες) καταλήγει στο να φωνάζει και να ζητάει την εξάρτησή μας από το Κράτος, και όχι από τον Θεό ώστε να λυθούν τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Αντί να στηρίζεται στον ευαγγελισμό των ανθρώπων για να αλλάξει τον κόσμο --την κάθε ψυχή ξεχωριστά-- οι προοδευτικοί χριστιανοί (από όλες τις ομολογίες) πιστεύουν πως μόνο το Κράτος μπορεί να μας σώσει (ή η ΕΕ και ο ΟΗΕ!). Η ελπίδα τους είναι στο Κράτος, όχι στον Θεό. (Και η Αγία Γραφή λέει ξεκάθαρα πως είναι επικατάρατος, καταδικασμένος αυτός που εναποθέτει τις ελπίδες του στους ανθρώπους και όχι στον Θεό, Ιερ 17:5).

Οι προοδευτικοί Χριστιανοί αναγνωρίζουν πως η κοινωνία έχει ανάγκη έναν θεσμό που θα ζητάει απ' τους ανθρώπους να βοηθάνε τους συνανθρώπους τους. Εάν θα έπρεπε να υπάρχει ένας τέτοιος θεσμός που θα έπρεπε να διδάσκει στους ανθρώπους να αγαπούν και να φροντίζουν τους άλλους... ποιός άραγε θα έπρεπε να είναι αυτός ο θεσμός;! Κάποιος θα πει κατευθείαν: αυτό είναι η δουλειά του Κράτους!

Αυτοί όμως που ανησυχούν για τη φτώχεια και τους φτωχούς αναφέρονται ουσιαστικά στη δουλειά της Εκκλησίας, της όποιας Εκκλησίας, παντού. Και ξανά να τονίσουμε, τουλάχιστον ο Φραγκίσκος προσπαθεί. Στέλνει την φρουρά του Βατικανού στους δρόμους της Ρώμης για να βρουν τους άστεγους και τους φτωχούς. Και αυτό που κάνει είναι πολύ μπροστά από πολλούς άλλους.




americanthinker.com/2013/12/charity_by_force_jesus_vs_marx.html#ixzz2pADescEQ