Ένας από τους τακτικούς μου αναγνώστες παραπονιέται ότι παρά το ότι αναφέρθηκα στις εθνικές γιορτές του Καναδά και των ΗΠΑ το προηγούμενο βράδυ, δεν έκανα την ίδια τιμή και στην Γαλλία για την δική της εθνική εορτή.Θαυμάζω την Γαλλία, και μακάρι οι Γάλλοι να είναι ευτυχισμένοι. Απλά το βρίσκω λίγο δύσκολο να γιορτάσω την Γαλλική Επανάσταση. Ας παραθέσουμε όπως είπε και η Μ. Θάτσερ:
Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ξεκίνησαν με την Γαλλική Επανάσταση: απορρέουν από μια μείξη ιουδαισμού και χριστιανισμού.
Είχαμε το 1688, την δική μας ειρηνική επανάσταση, όπου το Κοινοβούλιο επέβαλε την δική του βούληση πάνω από εκείνη του Βασιλιά. Δεν ήταν η επανάσταση του είδους της Γαλλίας. Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη –ξέχασαν τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα νομίζω. Και μετά ως αποτέλεσμα η αδελφοσύνη τούς έλειπε για πολύ πολύ καιρό.
Έτσι ακριβώς Μάγκυ. Με τον κίνδυνο να προκαλέσω τον Gerald Warner ξανά, η Ένδοξη Επανάσταση υπήρξε ακριβώς αυτό. Οι αρχές της ωρίμασαν στην Αμερικανική Επανάσταση, η οποία και μας έδωσε το τελειότερο σύνταγμα που συνέλαβε ποτέ το ανθρώπινο μυαλό.
Είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό να παραλληλίσουμε την Αμερικανική και την Γαλλική Επανάσταση, καθώς τις χωρίζουν μόλις 13 χρόνια (ΣτΜ: Μια σύγκριση-συσχέτιση που ασφαλώς ποτέ δεν κάνουν οι καθηγητές μας στα σχολεία, που αναφέρονται στην Γαλλική Επανάσταση, ως ένα γεγονός τόσο σωτήριο και κοσμοιστορικό ανάλογο μόνο ή και μεγαλύτερο από τον ερχομό του Χριστού στην γη, ενώ για το 1776 μια πολύ αναφορά σαν να πρόκειται για ένα περιφερειακό γεγονός της παγκόσμιας ιστορίας που απλά έγινε κάπου στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Προφανώς δεν είναι σημαντική, επειδή δεν ταιριάζει στην ιδεολογική μας αφήγηση). Ενώ η πρώτη εξύψωσε το άτομο (το ανθρώπινο πρόσωπο ας το πούνε κάποιοι) πάνω από το Κράτος, η δεύτερη θεώρησε το κράτος ως τον παράγοντα της κοινωνικής αλλαγής –μια αντίληψη που ως αναπόφευκτη συνέπειά της είχε την Περίοδο της Τρομοκρατίας. Σε αυτό, τουλάχιστον, ελπίζω πως ο Τζέραλντ κι εγώ θα συμφωνήσουμε (όπως κάνουν γενικά οι Τόρυς με τους Ουίγους αυτή την εποχή).Το πιο καταπληκτικό είναι πως η Θάτσερ είπε την περίφημη ανωτέρω φράση σε συνέντευξή της στην Le Monde, κατά τους εορτασμούς της 200ηρίδος της Γαλλ Επανάστασης το 1989. Κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει ποτέ αυτή την σπουδαία γυναίκα πως συμβίβαζε αυτό που ήθελε να πει ανάλογα με το ακροατήριο που θα είχε να αντιμετωπίσει.
από Daniel Hannan http://blogs.telegraph.co.uk/news/danielhannan/100047383/i-wish-the-french-well-but-im-not-celebrating-bastille-day/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου