Η Έννοια του Αποπροσανατολισμού του Λαού

Θέλουν να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος. 

Μία από τις φράσεις που ακούμε συχνά όταν και όποτε κάποια αθλητική μας ομάδα πετύχει κάτι και τραβήξει την προσοχή του έθνους πάνω της ή όταν ένα 'ελαφρύ' θέμα κυριαρχεί για αρκετό καιρό στην επικαιρότητα. Ας δούμε τί είναι αυτό. Το concept λέει πως η εκάστοτε άρχουσα τάξη (όχι απλά οι κυβερνώντες) προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τον λαό από τις πραγματικές ανάγκες και τα προβλήματά του, ώστε έτσι να μην εκπληρώσει το επαναστατικό του καθήκον. Υποδηλώνεται έτσι πως ο κόσμος (ο κόσμος, οι μάζες..) θα πρέπει να είναι σταθερά προσανατολισμένος προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ποιά όμως είναι αυτή; Αν παραδεχθούμε ότι όντως υπάρχει τέτοια, μάλλον κάποιος θα θελήσει και να την υποδείξει.

Ασφαλώς όλο αυτό μπορεί να έχει ένα υπόστρωμα αλήθειας. Είναι προφανές ότι όποιος βρίσκεται σε κάποια θέση εξουσίας και θέλει να αποσπάσει την προσοχή από τις αποτυχίες του ή τις ελλείψεις του να προσπαθεί να εκμεταλλευθεί τέτοιες ευκαιρίες. Λογικό. Το εννοεί όμως απλά έτσι η μαρξίζουσα αντίληψη, η οποία υποκρύπτεται όσες φορές αναφέρεται αυτή η έκφραση; Όχι ακριβώς. Σύμφωνα με αυτήν, ο λαός (σύνολο όχι άτομα) πρέπει να είναι σταθερά προσανατολισμένος προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, από την οποίαν οφείλει να μην παρεκκλίνει. Αν παρεκκλίνει θα πρέπει κάποιος να του το υποδείξει/υπενθυμίσει: μπαίνει εκεί ο ρόλος της ιντελιγκέντσιας ή του ΚΚ. Πνευματικοί ταγοί, έντεχνοι τραγουδιστές και άλλοι 'σοβαροί' άνθρωποι έρχονται πάντα να μετριάσουν τον εθνικό ενθουσιασμό, δίνοντας έναν 'πιο σοβαρό' τόνο σε τέτοιες περιπτώσεις, ναι αλλά πρέπει να το κοιτάξουμε βαθύτερα κλπ, θυμίζοντας έτσι σπασίκλες μαθητές που δεν μπορούν να χαλαρώσουν αλλά ακόμα και στον χορό του σχολείου θα μιλάνε για τα μαθήματα και τις εξετάσεις. Γι' αυτούς, συνειδητά ή λιγότερο συνειδητά, η ιστορική υποχρέωση (σχεδόν μεταφυσική) του λαού είναι το επαναστατικό καθήκον. Υπ' αυτήν την έννοια όλα τα άλλα είναι βλαβερά εάν δεν υπηρετούν τον σκοπό αυτόν. Περιττό να πούμε πόσο μηχανιστικά και μονοδιάστατα υλιστικά βλέπει τον άνθρωπο μία τέτοια αντίληψη.

Αυτός είναι και ο λόγος που, για τους μαρξιστές, στην πραγματικότητα όλα όσα κάνουν τον άνθρωπο να ξεχαστεί από τον μεγάλο αυτόν σκοπό και καθήκον, που πιστεύουν αιτιοκρατικά ότι είναι ο προορισμός του, τους στενοχωρεί (τους χαλάει την σούπα) και για τον οποίο δεν νοιώθουν άνετα. Αν για παράδειγμα κάποιος, όπως οι συνθήκες και η ιστορία έδειξαν, μπορεί να έχει την ευκαιρία να κυνηγήσει μια πιο άνετη ζωή μέσω της ισότητας των ευκαιριών σε μια ελεύθερη κοινωνία, ποιόν λόγο θα έχει να προσελκυσθεί από τις μαρξιστικές ιδέες; Το όλο ποντάρισμα του κομμουνισμού και των αποστόλων του τότε αποδεικνύεται λάθος. Αντί οι συνθήκες ζωής να γίνονται χειρότερες (εξαθλίωση), όπως προέβλεψαν οι προφήτες του, έγιναν καλύτερες. Άρα αυτό που θέλει (παροδικά τουλάχιστον, για αφύπνιση μέχρι να εφαρμοσθεί!!!) ο κομμουνισμός είναι η διαρκής μιζέρια, η δυστυχία, μόνο τότε θα μπορεί να προσφέρει την δικιά του σωτηρία και να βρίσκει πρόθυμα άτομα να την δεχτούν. Αυτό δεν έγινε ουσιαστικά στην Ελλάδα της κρίσης;;;
Συμπέρασμα: είναι κατά της ευδαιμονίας (υλικής και ηθικής όμως) γιατί δεν εξυπηρετεί τα ανατρεπτικά τους σχέδια. Ακόμα και αν αυτό έχει περάσει στο συλλογικό τους υποσυνείδητο πλέον και δεν γίνεται πάντα 100% συνειδητά. Αυτό μπορεί να ειπωθεί λίγο πολύ για όλα τα κόμματα της ελληνικής Βουλής, από την λεγόμενη άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, σε διαφορετικό ίσως βαθμό αλλά ουσιαστικά όλα τα κόμματα στην Ελλάδα είναι κατά το μάλλον ή ήττον μαρξιστικά. Με τον τρόπο τους το καθένα. Ο σκοπός τους δηλαδή δεν είναι να κάνουν την κατάσταση καλύτερη, αλλά να διαιωνίζουν την μιζέρια ώστε ο κόσμος να έχει την ανάγκη τους.

Όπως φαίνεται λοιπόν, πέρα από τα ωραία και μεγάλα λόγια για δήθεν ενδιαφέρον για τον λαό να σωθεί από την παραπλάνηση κλπ (η επιθυμία να σώσεις τον κόσμο υποκρύπτει πολλές φόρες την επιθυμία να τον εξουσιάσεις), οι προθέσεις δεν είναι τόσο αθώες όσο δείχνουν. Η ατζέντα είναι πάντα διπλή. Κάτι σαν βιτρίνα για τους πολλούς, πιο γενικό και αόριστο. Στην πραγματικότητα οι έννοιες αυτές όμως εννοούν κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο. Κατά την υλιστική θεωρία όλα, η θρησκεία, η διασκέδαση, οι χαρές της ζωής κλπ χρησιμοποιούνται από το κατεστημένο για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο (ώστε αυτό να συνεχίσει ανενόχλητο την κυριαρχία του, έννοια Πολιτιστικής Ηγεμονίας κατά τον μαρξιστή θεωρητικό Gramsci). Η κοινωνία στην πραγματικότητα, δηλ. οι άνθρωποι που την αποτελούν, υποτιμάται, ενώ μάλλον είναι πολύ πιο ώριμη να αντιληφθεί την διαφορά: το ότι κέρδισε η Εθνική ή πήρε χρυσό μετάλλιο κάποιος αθλητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν σημαίνει ότι παραχρήμα λύνονται όλα της τα προβλήματα, κανείς δεν το εκλαμβάνει έτσι. Αν το νομίζει κάποιος, τότε είναι πρόβλημα, αλλά δεν ευθύνεται η αθλητική επιτυχία, αλλά ο ίδιος που δεν μπορεί να ιεραρχεί σωστά τα πράγματα και ψάχνει υποκατάστατα και προφανώς το ίδιο κάνει και σε άλλες ευκαιρίες.. Ο ώριμος άνθρωπος (τέτοιους δεν θέλουμε στην κοινωνία μας, ή μήπως όχι;) βάζει το κάθετι στην θέση που του ανήκει, έχει την διάκριση.. Ώριμος όμως δεν σημαίνει μίζερος..

Το κάθε πράγμα άλλωστε θα πρέπει να λαμβάνεται και να θεωρείται στο μέγεθός του: άλλο το ποδόσφαιρο ή ο στίβος και άλλο ας πούμε η οικονομική επιτυχία ή το ηθικό επίπεδο ενός λαού, δεν είναι όμως και άσχετα. Για παράδειγμα, μία επιτυχία στα πρώτα, εκτός της χαράς που σου δίνει ως φίλαθλος και η οποία υποθετικά δεν αφορά όλους, έχει όμως και άλλες παράπλευρες ωφέλειες για μια χώρα ή μια πόλη, πχ επικοινωνιακή αξία. Εκτός αυτού και στο κάτω-κάτω, στα ατομικά ή ομαδικά κυρίως αθλήματα φαίνονται και ασκούνται οι αρετές των ατόμων και των εθνών. Πρόσφατα πανηγυρίσαμε την πρόκριση στους 16 του Κόσμου με την εκτέλεση του πέναλτυ στο τέλος από τον ψύχραιμο Σαμαρά. Ή για παράδειγμα πολλές φορές βλέπεις την εθνική Ιταλίας να ξεκινάει μουδιασμένα την πορεία της στις μεγάλες διοργανώσεις και στο τέλος χωρίς κανείς να την περιμένει να καταλήγει ψηλά. Ή ποιός για παράδειγμα δεν θυμάται  την ανατροπή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του Champions League με την Μπάγερν το 1999; Όλα αυτά για ένα άτομο με λίγο επαφή με το αντικείμενο δεν μπορεί να μην είναι και παραδείγματα και μαθήματα ζωής. Ο αθλητισμός είναι ένας ωραίος τρόπος αυτοεξέτασης, άσκησης και αυτοβελτίωσης ατόμων, ομάδων ή ενός λαού καθώς έτσι συνειδητοποιούνται οι αρετές και οι ελλείψεις τους.

Και η λύπη και η χαρά μπορούν να οδηγήσουν και σε καλό και σε κακό το θέμα είναι πώς θα την δούμε και πώς θα την αξιοποιήσουμε. Η λύση δεν είναι πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι.. Αν το αναλύσει όμως κανείς, η βαθύτερη αιτία του ερεθισμού των διάφορων 'κουλτουριάρηδων' όποτε συμβεί κάτι τέτοιο, υπάρχει και γενικά για την ζωή. Όταν ο επίδοξος σωτήρας δει ότι οι άνθρωποι περνάνε καλά δεν έχει μετά πού να πουλήσει την σωτηρία του. Έτσι το όραμα της επανάστασης που γι' αυτόν είναι αναγκαιότητα ματαιώνεται.

Αντί όμως να προσπαθούμε να καταλάβουμε και να αναλύσουμε τις ακαταλαβίστικες ιδέες που στηρίζονται στο τί έγραψε και δεν έγραψε ένας μέτριος Γερμανός φιλόσοφος πριν 200 χρόνια και που τόσοι και τόσοι μετά ξόδεψαν ώρες και φαιά ουσία προσπαθώντας να ερμηνεύσουν και να αναπτύξουν (τζάμπα όλα αυτά, μακάρι να ήταν μόνο ιδέες τουλάχιστον, γιατί κάποιοι τρελλοί 'ιδεολόγοι' πήγαν και να τα εφαρμόσουν) ας το δούμε στην πράξη:

Όντως, η οποιαδήποτε επιτυχία και σε προσωπικό και σε ευρύτερο εθνικό κλπ επίπεδο πρέπει να μη μας συνεπαίρνει σε βαθμό ενθουσιασμού ώστε να πετάμε στα σύννεφα και να μάς γίνει έτσι εντέλει εμπόδιο, αλλά ο ενθουσιασμός σε μια ώριμη προσωπικότητα ενώ έχει αξία και από μόνος του, πρέπει συνάμα να γίνει εφαλτήριο και για περαιτέρω επιτυχίες και σε άλλους τομείς της ζωής.