Σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια ακριβώς έφευγε από αυτόν τον κόσμο ο γέροντας Παΐσιος. Θυμάμαι την αγρυπνία που γίνεται στην μνήμη του στο μοναστήρι της Σουρωτής. Πλήθος κόσμου σε μια ατμόσφαιρα μυσταγωγική.. Αυτός ο άνθρωπος είχε δώσει όλη την ζωή του στον Χριστό. Γι' αυτό είχε να δώσει και στους άλλους.
Γεννημένος στην Καππαδοκία, μαθητής του αγ. Αρσενίου του Καππαδόκη, ήταν από 'κείνο το κομμάτι του Ελληνισμού που ζούσε μεν βαθειά σε περιοχή κυκλωμένη από αλλοθρήσκους, είχε όμως κρατήσει την πηγαία πίστη των αρχαίων χριστιανικών κοινοτήτων της Ανατολής.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν που αγαπούσε τον Θεό και τον κόσμο, και ο κόσμος προσέτρεχε στην πνευματική του βοήθεια τον χτύπησε η επάρατη νόσος. Ο καρκίνος. Γιατί; Αυτό το ερώτημα έρχεται φυσικά κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα τέτοιο άσχημο άκουσμα. Όμως εδώ πόσο παραπάνω: τον άνθρωπο του Θεού ο Θεός άφησε να πάθει τέτοια ασθένεια; Πού ήταν ο Θεός αν υπάρχει για να τον προστατέψει θα πούνε εύλογα πολλοί, που δεν έχουν ασκηθεί έστω και λίγο στην πίστη και στους τρόπους του Θεού. Θα το πει ίσως ο καθένας μας.. Ο Θεός έχει τους δικούς του μυστήριους τρόπους στο να εργάζεται για την σωτηρία μας, και σίγουρα πολλοί δεν μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν καθόλου εκ πρώτης όψεως. Ο Θεός επιτρέπει και το κακό, δεν είναι όμως σαδιστής, δεν το έχει δημιουργήσει, η ελευθερία μας που την χρησιμοποιήσαμε λάθος το δημιούργησε.
Εκείνο το πράγμα στο οποίο θα πρέπει να μείνουμε είναι η αντίδραση που ο Θεός κάνει δυνατή στους ανθρώπους Του: ε φέρτε μου τότε και ένα μαντήλι να χορέψω το Έχε γεια καημένε κόσμε είπε ο γέροντας. Ο Θεός δίνει την εντελώς ακατανόητη εκείνη δύναμη που κάνει τον χριστιανό άνθρωπο να αψηφά τον θάνατο, να αψηφά τις δυσκολίες, να έχει χαρά παρά τις όποιες και όσο μεγάλες δυσκολίες αντιμετωπίζει. Ας παρακαλεί τον Κύριο, που τόσο αγάπησε, ο γέροντας, να μπορέσουμε κι εμείς και ο καθένας μας ξεχωριστά, στις ώρες των πειρασμών, μικρών και μεγάλων, να έχουμε αυτήν την χριστιανική χαρά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου