Μαζιώτης, Γάζα, Ουκρανία

3 ισχυρά περιστατικά κυριαρχούν την επικαιρότητα στο τελευταίο διάστημα: η σύλληψη του καταζητούμενου τρομοκράτη Ν. Μαζιώτη, η διένεξη Χαμάς-Ισραήλ που ξεκίνησε με την απαγωγή και την δολοφονία τριών Ισραηλινών εφήβων και την δολοφονία Άραβα εφήβου και η ανείπωτη τραγωδία της πτώσης του αεροσκάφους στην ανατολική Ουκρανία. Προς το παρόν ας μη μπούμε στην ουσία των γεγονότων, άλλωστε είναι από μόνα τους εξαιρετικά περίπλοκα και οδυνηρά. Αυτό που έχει όμως επίσης σημασία θα ήταν μια δεύτερη ανάγνωση των γεγονότων αυτών και της πρόσληψής τους από την ελληνική κοινή γνώμη. Αυτό θα μπορούσε να μας επιτρέψει να βγάλουμε μερικά εξαιρετικά χρήσιμα συμπεράσματα για την ελληνική κοινωνία:

Και στις 3 περιπτώσεις κυριαρχεί ο συναισθηματισμός. Το συναίσθημα δεν είναι κακό, ο συναισθηματισμός είναι. Πολύ εύκολα μπορεί να τον εκμεταλλευτεί κάποιος για να σε παρασύρει προς τα εκεί που θέλει, για να σε πάρει με το μέρος του χωρίς καν να το καταλαβαίνεις. Δυστυχώς η Μεταπολίτευση που μεθαύριο θα γιορτάσουμε τα 40 της χρόνια, με την 'δημοκρατική' και 'προοδευτική' υποβάθμιση της παιδείας μας έχει καταφέρει να μας κάνει μια γενιά μορφωμένων αμορφώτων, ανθρώπων ρηχών, που κρατιούνται από την πρώτη εντύπωση μόνο και από την αντίληψη που έχουν διαμορφώσει από τους συναισθηματισμούς τους. Έτσι βέβαια καθίσταται σχεδόν αδύνατη η οποιαδήποτε προσπάθεια συζήτησης, αντικειμενικής προσπάθειας ευρέσεως της αληθείας χωρίς προκαταλήψεις ή αντικειμενικής κρίσεως καθώς αυτό που μετράει είναι να επιβεβαιώσουμε τις από πριν, ορθές ή μη,
εδραιωμένες μας αντιλήψεις για τον κόσμο και για τα διάφορα επιμέρους θέματα.