22 Ιανουαρίου 2013

Αμερική European Style



Στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές κέρδισαν οι Προοδευτικοί.

Δεν εννοώ τους ανθρώπους που ψήφισαν Ομπάμα και αυτοπροσδιορίζονται ως 'προοδευτικοί'. Φυσικά κέρδισαν και αυτοί.

Εννοώ τους Προοδευτικούς που έχουν ξεκινήσει μια ενός αιώνα περίπου προσπάθεια ώστε να μεταμορφώσουν την αμερικανικού τύπου διακυβέρνηση σε ένα ευρωπαικού τύπου κράτος.

Οι λέξεις 'κυβέρνηση' και κράτος' χρησιμοποιούνται συχνά εναλλάξ, αλλά είναι στην πραγματικότητα δύο διαφορετικά πράγματα. Σύμφωνα με το όραμα των ιδρυτών της Ένωσης, κυρίαρχοι είναι οι πολίτες και η κυβέρνηση ανήκει σε μας. Σύμφωνα με την ευρωπαική αντίληψη περί κράτους, οι πολίτες είναι δημιουργήματα του κράτους, σημαντικά μόνο ως μέρος του συνόλου.

Αυτή η ευρωπαική εκδοχή περί κράτους μπορεί να είναι καλή. Μπορεί κάποιος να ζει άνετα με αυτήν. Αρκετοί αξιόλογοι και ευφυείς άνθρωποι πιστεύουν πως αυτός είναι ο διανοητικά και ηθικά ανώτερος τρόπος για να οργανωθεί μια κοινωνία. Και για να είμαστε δίκαιοι, τα πράγματα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του ευρωπαικού και του αμερικανικού μοντέλου δεν είναι σαφής. Η Γαλλία δεν είναι μια δυστοπία του Huxley, ούτε η Αμερική είναι ή υπήρξε ποτέ μια αναρχική ουτοπία, ούτε καν οι συντηρητικοί θα ήθελαν να είναι τέτοια.

Η διάκριση μεταξύ των δύο κοσμοαντιλήψεων είναι κυρίως μια διαμάχη για τις φιλοσοφικές βάσεις, για το ποιοι θεσμοί θα πρέπει να έχουν το προβάδισμα στη ζωή μας. Είναι μία διαφωνία σχετικά με το ποιες θα πρέπει να είναι οι συνήθειες στις καρδιές των Αμερικανών. Πρέπει να ζούμε σε μια χώρα όπου το πρώτο καταφύγιό μας οφείλει να είναι η προσφυγή μας στο κράτος ή θα πρέπει το κράτος και η κρατική επέμβαση να μένει μόνο ως έσχατη λύση, όταν όλα τα άλλα δοκιμάστηκαν;

Αυτές οι διαπιστώσεις έχουν σχηματισθεί και τροφοδοτούνται από την πολιτική ρητορική. Ο πρόεδρος Ομπάμα έκανε μια προεκλογική εκστρατεία όπου τόνιζε πως οι Δημοκρατικοί πιστεύουν πως 'είμαστε όλοι μαζί σε αυτό' και πως οι Ρεπουμπλικανοί πιστεύουν πως θα πρέπει 'να είσαι μόνος σου', ό,τι δυσκολία και να αντιμετωπίσεις. Είμαστε οι οικονόμοι των αδελφών μας, σύμφωνα με τον Ομπάμα, και το κράτος είναι ο τρόπος που προσέχουμε ο ένας τον άλλον. Το εισαγωγικό βίντεο στην DNC διεκήρυττε: "Το κράτος είναι αυτό το ένα πράγμα στο οποίο ανήκουμε όλοι". (τρομακτικό!)

Ακριβώς 100 χρόνια πριν την επανεκλογή Ομπάμα (ΣτΜ: αλήθεια γιατί όχι κι άλλες φορές, δεν είναι όμως μονάρχης, και ο μονάρχης, και στο ΗΒ ακόμα, όμως δεν κυβερνά, όπως δεν κυβερνά κανονικά --έτσι όπως το εννοούμε εδώ-- ούτε και ο πρόεδρος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στις ΗΠΑ), ο Woodrow Wilson εξελέγη πρόεδρος για πρώτη θητεία. Ήταν πεποίθηση του Wilson πως η παλιά αμερικανική αντίληψη/κατανόηση του όρου διακυβέρνηση έπρεπε πια να 'εξευρωπαιστεί'. Το κλειδί για αυτήν την μεταμόρφωση ήταν το να πεισθούν οι Αμερικανοί πως όλοι πρέπει "να παντρέψουμε τα συμφέροντά μας με αυτά του κράτους".

Το κύριο εμπόδιο για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού είναι η οικογένεια. Η οικογένεια, όταν κατανοείται σωστά, είναι μία αυτόνομη ανεξάρτητη πηγή νοηματοδότησης στις ζωές μας και ο κύριος χώρος όπου θυσιαζόμαστε για άλλους και όπου συνεργαζόμαστε με άλλους. Είναι επίσης το θεμέλιο των τοπικών κοινωνιών και για την δημιουργία κοινωνικών σχέσεων. Όπως ο κοινωνικός επιστήμονας Charles Murray συνήθιζε να λέει, οι ανύπαντροι άντρες σπάνια θα προσφερθούν να είναι προπονητές εθελοντικά σε μια παιδική ποδοσφαιρική ομάδα.

Ο Προοδευτισμός πάντα έβλεπε την οικογένεια με σκεπτικισμό και κάποιες φορές ακόμα και με ανοιχτή εχθρότητα (ως 'θεσμό της πατριαρχίας'). Η μεταρρυθμιστής Charlotte Perkins Gilman ήλπιζε πως η υποστηριζόμενη από το κράτος απελευθέρωση των παιδιών θα κατέστρεφε "την ανεξέλεγκτη τυραννία... της ιδιωτικής οικογένειας". Ο Γουίλσων πίστευε πως ο σκοπός της εκπαίδευσης ήταν να κάνουν τα παιδιά όσο γίνεται διαφορετικά από τους γονείς τους. Η Χίλλαρυ Κλίντον, η οποία αποκαλεί τον εαυτό της προοδευτική (modern progressive) και όχι liberal, κάποτε είπε πως πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από την αντίληψη ότι υπάρχει "το παιδί κάποιου".

Ένα από τα πιο ξεκάθαρα συμπεράσματα που βγαίνει από την νίκη του Ομπάμα είναι ο βαθμός στον οποίον το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει γίνει πλέον ένα κόμμα για τους εγγάμους και τους θρησκευομένους. Εάν ψήφιζαν μόνον οι παντρεμένοι, ο Ρόμνευ θα είχε κερδίσει με διαφορά. Εάν ψήφιζαν μόνον οι θρησκευόμενοι, η έκφραση με διαφορά δεν θα έφθανε για να περιγράψει την νίκη του. Προφανώς και ο Ομπάμα πήρε επίσης κάποιες ψήφους από τους εγγάμους και τους θρησκευομένους (τέτοιας κατηγορίας άνθρωποι μπορούν επίσης να παντρεύουν τα συμφέροντά τους με το κράτος), αλλά ως μία γενίκευση, ο συνασπισμός του Ομπάμα εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τους ανθρώπους οι οποίοι δεν βλέπουν την οικογένεια ή την θρησκεία ως αντίζηλες ή ως ανώτερες πηγές υλικής βοήθειας και ηθικής αυθεντίας.

Ο γάμος, ειδικά ανάμεσα στους ανθρώπους της εργατικής τάξης, έχει φύγει από την μόδα. Το 1960 το 72% των ενηλίκων ήταν παντρεμένοι. Τώρα, το ποσοστό είναι περίπου στο μισό. Οι αριθμοί για τους μαύρους είναι ακόμα πιο έντονοι. Αυτοί που είναι ευκατάστατοι είναι και παντρεμένοι, και αυτός είναι και ένας πολύ σημαντικός λόγος για τον οποίον είναι ευκατάστατοι. "Είναι οι προνομιούχοι Αμερικανοί αυτοί που παντρεύονται, και ο γάμος τούς βοηθάει να παραμείνουν σε υψηλή θέση" λέει ο Andrew Cherlin, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins.

Η θρησκεία επίσης παρουσιάζει δραματική πτώση στην Αμερική. Η εταιρεία Gallup στα ευρήματα της εταιρείας για την προσέλευση στις εκκλησίες είναι στο 43%. Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η αλήθεια μπορεί να βρίσκεται  και στο μισό αυτού του ποσοστού.

Στο τέλος της μαζικής αστικοποίησης και βιομηχανοποίησης της Αμερικής και υπό τον κίνδυνο μιας φρικτής οικονομικής ύφεσης, ο FDR υποσχέθηκε να αγωνιστεί για τον "ξεχασμένο άνθρωπο-άνδρα"  --τον Αμερικανό που ένοιωθε χαμένος εν τω μέσω του κοινωνικού χάους της εποχής. Ο Ομπάμα έκανε την εκστρατεία του για την 'Julia'  --την εύπορη ανύπαντρη μητέρα που δεν έχει καμμία οικογένεια και καμμία πίστη για να στηριχθεί.

Εν συντομία, οι Αμερικανοί άρχισαν να μοιάζουν σαν Ευρωπαίοι, και ως αποτέλεσμα θέλουν μία ευρωπαικού τύπου κυβέρνηση...


(Jonah Goldberg: Αmerica is transforming into a European-style state, 11/12/2012
unionleader.com)




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου